Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τὴν δέηση καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ αὐτὸ μόνο φαίνεται. Στὴν πραγματικότητα, ὅταν ὁ πιστὸς ἐπιμένει μὲ ἀκράδαντη πίστη καὶ εἰλικρινῆ ταπείνωση, ὄχι μόνο λαμβάνει τὸ ποθούμενο, ἀλλὰ καὶ γίνεται παράδειγμα πίστεως, ταπεινώσεως καὶ καρτερίας στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Μία τέτοια περίπτωση βλέπουμε καὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς, ποῦ θὰ ἀκούσουμε στοὺς ἱερούς μας Ναούς.
Ὁ Ἰησοῦς ἔφθασε στὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας καὶ πλησίασε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ Σιδῶνος. Σὲ μία περιοχή, ὅπου ζοῦσαν εἰδωλολάτρες. Ἄνθρωποι δηλαδὴ ποῦ δὲν γνώριζαν καὶ δὲν ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ψυχὲς οἱ ὁποῖες δὲν ἄνηκαν στὸν Ἰουδαϊκὸ λαό.
Ἀκριβῶς στὸν τόπο αὐτὸ συνέβη κάτι ποῦ δὲν θὰ τὸ περίμενε κανείς. Μία γυναίκα Χαναναία, ἡ ὁποία δὲν ζοῦσε τὸ Μωσαϊκὸ νόμο, βγῆκε ἀπὸ τὴν περιοχὴ ἐκείνη καὶ τοῦ φώναζε δυνατὰ λέγοντας: «Ἐλέησον μέ, Κύριε, Υἱὲ Δαυϊδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ἀλλά, κατὰ παράδοξο τρόπο, ὁ Κύριος δὲν τῆς ἀποκρίνεται λέξη.
Παραξενεμένοι ἀπὸ τὴ σιωπὴ αὐτὴ οἱ μαθητὲς τοῦ τὸν πλησιάζουν καὶ....
τοῦ λένε: «Ἐκπλήρωσε τὸ αἴτημά της γιὰ νὰ φύγει, διότι μᾶς ἀκολουθεῖ φωνάζοντας».
Καὶ ἀρχίζει τώρα ἕνας συγκλονιστικὸς διάλογος μεταξύ του Ἰησοῦ καὶ τῆς Χαναναίας.
«Δὲν στάλθηκα, παρὰ στὰ πρόβατα τὰ χαμένα τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους». Ἡ γυναίκα πέφτει ἀμέσως καὶ τὸν προσκυνᾶ λέγοντας: «Κύριε, βοήθησε μέ». Γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση :«Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλάκια»...
Ἀπάντηση ποῦ παγώνει αὐτὸν ποῦ γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ἂς τοποθετήσει τώρα ὁ καθένας μας τὸν ἑαυτόν του στὴ θέση αὐτῆς τῆς γυναίκας, ἀκούγοντας τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ. Πῶς ἀλήθεια θὰ αἰσθανόταν; Προσβεβλημένος; Κατακεραυνωμένος; Θὰ τολμοῦσε νὰ ἀρθρώσει λέξη ἢ θὰ σταματοῦσε πάραυτα τὸ αἴτημα καὶ θὰ ἐξατμιζόταν ἡ πίστη;
Ἡ ἀφοπλιστικὴ ὅμως ἀπάντηση τῆς Χαναναίας συγκλονίζει ἐμᾶς καὶ κάνει τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ τῆς πλέξει τὸ αἰώνιο ἐγκώμιο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀκούγεται παντοῦ καὶ πάντοτε μέσα ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὅσο θὰ ὑφίσταται ὁ κόσμος καὶ ἡ ἱστορία...
Ἂς τὴν ἀκούσουμε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα μας.
«Ναί, Κύριε. Ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα, ποῦ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».
Ἀδελφοί μου. Ἂς παραδεχθοῦμε ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις, ποῦ ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν γνώση χριστιανική, ὁρισμένες φορὲς ἀκούγονται πράγματα καὶ γίνονται ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες προξενοῦν θαυμασμὸ καὶ συνάμα δείχνουν τὸν δρόμο καὶ σὲ αὐτοὺς ποῦ ἔτη ὁλόκληρα ὁδεύουν τὴν πνευματικὴ ζωή... Καὶ τότε γίνεται τὸ ποθούμενο. Ἡ ἀκλόνητη πίστη τοῦ ἀνθρώπου, κάνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλώνεται τόσο δυναμικά, ὥστε νὰ ἀκούγεται ὁ παντοκρατορικὸς λόγος τοῦ Ἰησοῦ «Ὢ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοὶ ὡς θέλεις».
Ἑπομένως, δὲν εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς κωφεύει στὶς ἀνάγκες μας, τουναντίον, μὲ τὰ πνευματικὰ «τέστ», μᾶς ἀνεβάζει σὲ δυσθεώρητα μέτρα ὁμολογίας, καρτερίας καὶ γνησίας πίστεως πρὸς τὸ πανάχραντο πρόσωπό Του. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Νὰ λαμβάνουμε αὐτὸ ποῦ ζητοῦμε, νὰ θαυμάζουν καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι καὶ ταυτοχρόνως νὰ παραδειγματίζονται ὅσες ψυχὲς ἔχουν τὴ διάθεση νὰ ἀκολουθήσουν τὸν ὄμορφο δρόμο τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.
Φίλοι μου. Ἂς μὴ τὸ βάζουμε κάτω μὲ τὸ πρῶτο φαινομενικὸ ἐμπόδιο. Ὁ Θεὸς ἀκούει ὄχι ἁπλῶς τὶς θερμὲς δεήσεις μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς μικροὺς ψιθύρους της καρδιᾶς μας. Ἂς ἀνοίγουμε διάπλατα τὴν ὕπαρξή μας στὴν εὐχαριστία, στὴν δέηση καὶ ἱκεσία καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ θὰ μᾶς δώσει, ὄχι μόνο αὐτὸ ποῦ ζητοῦμε. ἀλλὰ θὰ ἀνταμείψει καὶ τὴν καρτερία μας στὴν προσευχὴ καὶ στὴν ὑπομονή.
Ἀμήν.
Αναδημοσίευση από: Ρωμαΐικο Οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου