Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Δωρεάν αναλύσεις σακχάρου στην ενορία μας

Μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη, η Επαρχιακή Επιτροπή Αμμοχώστου του Παγκύπριου Διαβητικού Συνδέσμου ανακοινώνει ότι την Κυριακή 11 Νοεμβρίου μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας , στο προαύλιο του Ιερού Ναού, θα γίνονται δωρεάν αναλύσεις σακχάρου από άτομα του Διαβητικού Συνδέσμου.

Υπομονή

«Να ευχώμεθα ο Θεός να μας δίνη υπομονή και όχι να μας πάρει τα βάσανα, γιατί αυτά μας πηγαίνουν στον Παράδεισο».

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Να αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου

Ποιός νίκησε το διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει. Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει.

Αυτός δεν βλέπει στους άλλους χαρίσματα, αλλά μόνον ελαττώματα- δεν βλέπει στον εαυτό του ελαττώματα, παρά μόνο χαρίσματα. Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό ελάττωμα… των ανθρώπων του καιρού μας που δεν αναγνωρίζουμε ο ένας το χάρισμα του άλλου.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Πως να ξεκινάς τη μέρα σου πνευματικά

Πίεζε τον εαυτό σου να ξυπνάς νωρίς το πρωί με σταθερό ωράριο. Μόλις ξυπνήσεις, στρέψε το νου σου στο Θεό: κάνε το Σημείο του Σταυρού και ευχαρίστησε Τον για τη νύχτα που πέρασε και όλους τους οικτιρμούς Του προς εσένα. Ζήτησε Του να καθοδηγεί όλες σου τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, ώστε οτιδήποτε λες ή κάνεις να είναι ευάρεστο σε Αυτόν.

Καθώς ντύνεσαι, να θυμάσαι ότι είναι παρών ο Κύριος και ο Φύλακας Άγγελός σου. Ζήτησε από τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου φορέσει το χιτώνα της σωτηρίας.

Αφού πλυθείς, ξεκίνα την πρωινή προσευχή. Να προσεύχεσαι γονατιστός, με συγκέντρωση, σεβασμό και πραότητα, όπως αρμόζει μπροστά στα μάτια του Παντοδύναμου. Ζήτησε Του να σου δώσει πίστη, ελπίδα και ευσπλαχνία, καθώς και την ήρεμη δύναμη για να αποδεχθείς όλα όσα μπορεί να σου φέρει η νέα ημέρα – τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Ζήτησε Του να ευλογεί τους κόπους σου. Ζήτησε βοήθεια, για να ολοκληρώσεις κάποιο συγκεκριμένο έργο που εκτελείς, για να καταφέρεις να μείνεις αλώβητος από κάποια συγκεκριμένη αμαρτία.

Αν γνωρίζεις ανάγνωση, διάβασε κάτι από την Αγία Γραφή, ειδικά από την Καινή Διαθήκη και τους Ψαλμούς. Διάβασε με προσήλωση για να λάβεις τον πνευματικό φωτισμό, που θα φέρει την καρδιά σου στη μετάνοια. Αφού διαβάσεις λίγο, να σταματάς και να συλλογίζεσαι αυτά που διάβασες, και έπειτα να συνεχίζεις παρακάτω και να αφουγκράζεσαι όσα ο Κύριος λέει στην καρδιά σου.

Προσπάθησε να αφιερώσεις τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά συλλογιζόμενος τις διδασκαλίες της Πίστης μας και την ψυχική ωφέλεια από αυτά που διάβασες.

Πάντοτε να ευχαριστείς τον Κύριο που δε σε άφησε να χαθείς μέσα στις αμαρτίες σου, αλλά φροντίζει για σένα και με κάθε πιθανό τρόπο σε οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών.

Με αυτά που σου είπα, να ξεκινάς κάθε πρωί σαν μόλις εκείνη τη στιγμή να αποφάσισες να γίνεις Χριστιανός και να ζήσεις σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Του Αρχιεπισκόπου Κοστρομά

Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ο "Γείτων" Θεός

Μικροί πνευματικοί σπόροι
Ο Θεός είναι πιο κοντά σε κείνον που δοκιμάζει μια έκτακτη συμφορά, παρά ο πλούσιος γείτονάς του, που μένει κλεισμένος μέσα στο άνετο σπίτι του, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς».

Τι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά για μας τους πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός είναι ο πραγματικός και μοναδικός «γείτονας» μου!

Ας μη λησμονούμε την προτροπή του Αγ. Ιακώβου που λέγει: «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν». 

Μνήμη θανάτου - Γέροντας Παΐσιος

Η μνήμη θανάτου ας κοιμηθεί και ας ξυπνήσει μαζί σου, καθώς και η μονολόγιστη ευχή του Ιησού. Καμμιά βοήθεια δεν θα βρεις στον ύπνο ανώτερη από αυτά.

Δεν είναι δυνατόν, είπε κάποιος από τους Πατέρες, δεν είναι δυνατόν να περάσουμε με ευλάβεια την σημερινή ημέρα, εάν δεν την λογαριάσουμε σαν την τελευταία ημέρα της ζωής μας.

Ο Χριστός ενίκησε τον θάνατον. Τον επάτησε και τον κατήργησε. Έτσι όταν πεθάνουμε εμείς οι Χριστιανοί, πεθαίνουμε με την βεβαιότητα της αναστάσεώς μας. Χάρις εις τον Χριστό, που είναι η απαρχή των κεκοιμημένων με την Ανάσταση Του. Όποιος αποφασίσει τον θάνατο δεν φοβάται τίποτε.

Όποιος δεν φοβάται τον θάνατο, τον φοβάται ο θάνατος.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστο να πεθάνουμε σωστά.

Κάτω από την πλάκα του τάφου είναι κρυμμένο το κλειδί της αιωνιότητος.

Αληθής απόδειξις εκείνων που με όλη τους την καρδιά συναισθάνονται και ενθυμούνται τον θάνατο είναι η θεληματική απροσπάθεια (δηλαδή η απαλλαγή από την προσπάθεια, που είναι η μετά πάθους προσκόλλησις, η δέσμευσις του συναισθήματος σε κάτι) προς κάθε κτίσμα και η τελεία απάρνησις του ιδίου θελήματος.

Γέροντας Παΐσιος

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 Ζ΄ΛΟΥΚΑ


(Λουκ. η΄41-56) (Γαλ. β΄16-20)

Στις κορυφογραμμές της πίστης

«θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε»

Δύο ακόμα θαύματα του Κυρίου διασώζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Πρόκειται για μια θεραπεία γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου.

Η σώζουσα πίστη
Η πίστη του Ιαείρου καταθρυμάτιζε τα στεγανά των τύπων και διείσδυε στην πεμπτουσία της αλήθειας. Τον έσπρωχνε να παραδοθεί με ολοκληρωτική εμπιστοσύνη στην αγάπη του Χριστού. Όχι μόνο τον ίδιο αλλά και ολόκληρη την οικογένειά του. Επιθυμούσε διακαώς την θεραπεία της κόρης του. Ωστόσο δεν τολμούσε να ζητήσει κάτι τέτοιο. Έκανε όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό. Εμπιστεύθηκε τον Κύριο. Και βέβαια, αυτή η πίστη του Ιαείρου δεν διέλαθε της προσοχής του Χριστού. Γι’ αυτό χωρίς αναστολές ξεκίνησε αμέσως για το σπίτι του.

Ο πολύς κόσμος είχε περικυκλώσει τον Χριστό. Ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που υπήρχε το αδιαχώρητο.

Ευλογημένη επικοινωνία
Δείγματα αληθινής πίστης και κοινωνίας, απορρέουν και από το περιστατικό με την αιμορροούσα γυναίκα. Υπέφερε για πάνω από δώδεκα χρόνια από ακατάσχετη αιμορραγία. Απογοητευμένη από τον εαυτό της, η γυναίκα φανέρωσε την αγάπη της στον Χριστό με τον πιο αθόρυβο τρόπο. Θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο να παρακαλέσει τον Κύριο για το πρόβλημά της. Η καρδιακή ωστόσο επικοινωνία που ξεχύνεται τόσο αυθόρμητα έσπαζε τα οποιαδήποτε φράγματα. Ήταν σίγουρη ότι και απλώς να ακουμπούσε το κράσπεδο του ιματίου του Ιησού θα γινόταν καλά. Η θεραπεία της πραγματοποιήθηκε. Η αγάπη της απέσπασε τη θεϊκή θαυματουργή δύναμη της αγάπης του Κυρίου. Με την όλη στάση και συμπεριφορά της, η αιμορροούσα βλέπουμε ότι γίνεται ισχυρό παράδειγμα και πρότυπο ζωής.

Βράβευση της πίστης
Ο Κύριος πάντοτε επιβραβεύει την αυθεντική πίστη όπως ήταν εκείνη που επέδειξε η αιμορροούσα γυναίκα. Η απλή αυτή γυναίκα ήθελε να κρατήσει την σχέση της με τον Χριστό κρυμμένη από τους άλλους. Η αρετή της ταπείνωσης βαθειά ριζωμένη μέσα της αναδείκνυε το εσωτερικό μεγαλείο και την αρχοντιά της. Ακριβώς, η αγάπη και η ταπείνωση της γυναίκας απέσπασαν τη θεϊκή δύναμη του Χριστού και «έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος». Ενώ εκείνη έτρεμε και ομολογούσε πως «ιάθη παραχρήμα», ο Χριστός την επιβράβευσε δημοσίως: «θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εις ειρήνην».

Η πύλη της αιωνιότητας
Η αληθινή πίστη στον Χριστό είναι εκείνη που σώζει τον άνθρωπο. Από την άλλη όμως όταν η πίστη στρέφεται στον εαυτό μας και μόνο τότε εκδηλώνεται με τη μορφή του εγωισμού και προκαλεί σοβαρές εμπλοκές. Αφήνει τον άνθρωπο αδύναμο να προσεγγίσει και να κατανοήσει τα γεγονότα. Αυτό συνέβη και με τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ιαείρου όταν έμαθαν πως το κορίτσι πέθανε. Όταν ο Κύριος έφθασε στο σπίτι και είπε: «μη κλαίετε, ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει», τότε όλοι μαζί «κατεγέλων αυτού ειδότες ότι απέθανεν». Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι μπροστά τους είχαν «τον κυριεύοντα ζωής και θανάτου Κύριον». Δεν κατανόησαν ότι με την αγάπη του Χριστού ο δρόμος του θανάτου μεταβάλλεται σε πύλη της αιωνιότητας.

Αγαπητοί αδελφοί, η πίστη που εκδήλωσαν τόσο η αιμορροούσαν γυναίκα όσο και ο Ιάειρος, είναι εκείνη που μπορεί να καταξιώσει τον άνθρωπο για να ανέβει τα σκαλοπάτια της αληθινής ζωής. Αυτή η πίστη που βλασταίνει μέσα από τη μυστηριακή ζωή μας καθιστά μέτοχους των θαυμαστών ενεργειών του Κυρίου. Με μεταβάλλει σε αποδέκτες του λόγου του Κυρίου προς τον Ιάειρο: «μη φοβού, μόνο πίστευε και σωθήσεται».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Ακολουθία Θείας Λειτουργίας, 28 Οκτωβρίου 2012

Αύριο Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012 ο σεβασμιώτατος Επίσκοπος Μαδαγασκάρης κ. Ιγνάτιος θα προστεί της Θείας Λειτουργίας και θα κηρύξει τον Θείο Λόγο στον  Ιερό μας Ναό, κατά δε την ώρα του κηρύγματος θα κάνει αναφορά και στη συνεισφορά της ενορίας της Αγίας Νάπας στο έργο της Ιεραποστολής στη Μαδαγασκάρη. Ακολούθως θα προστεί της πανηγυρικής Δοξολογίας για την Εθνική Επέτειο.

Γιατί προσευχόμαστε;


Όχι βέβαια για να απαριθμήσουμε στο Θεό τις αρετές μας.
Όχι για να καυχηθούμε για τα έργα μας.
Όχι για να ικανοποιήσουμε τη συνείδηση μας, ότι δεν παραλείψαμε το «καθήκον» της προσευχής.
Όχι για να κατακρίνουμε τους άλλους «αμαρτωλούς», που συναντήσαμε στο δρόμο μας.
Όχι για ν’ αρχίσουμε ή να τελειώσουμε «θρησκευτικά» την ημέρα μας .
Αλλά, για να ζητήσουμε από τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να καλύψει με το πλούσιο έλεος Του:
- Τα πολλά σφάλματα μας,
- Τα ατελή και ελλιπή έργα μας,
- Την έλλειψη αγάπης και κατανοήσεως των αδελφών μας,
- Τις πολλές μας αμαρτίες.
Γι’ αυτό προσευχόμαστε: Για ν’ ανανεώσουμε τη συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας, αλλά και την εμπιστοσύνη μας στο έλεος του Θεού. Πάντοτε, όταν προσευχόμαστε, πρέπει να νοιώθουμε απ’ το ένα μέρος τον εαυτό μας κρινόμενο μπροστά στον Θεό. Και από το άλλο να νοιώθουμε ότι πέφτουμε με εμπιστοσύνη στα χέρια του Πατέρα, που δέχεται ξανά στη στοργική αγκαλιά Του ένα παιδί Του, που μετανοεί.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Εμπόδια στην προσευχή

Ὅ­ταν ἀ­πο­φα­σί­σεις νά προ­σευ­χη­θεῖς πρέ­πει νά Ἑ­τοι­μα­στεῖς νά ἀν­τι­με­τω­πί­σεις τούς πει­ρα­σμούς καί τά ἐμ­πό­δια πού θά σοῦ προ­βά­λουν οἱ δαί­μο­νες, προ­ει­δο­ποι­οῦν οἱ ἔμ­πει­ροι Πα­τέ­ρες μας. Ἐ­πει­δή γνω­ρί­ζει ὁ δι­ά­βο­λος ὅ­τι μέ τήν προ­σευ­χή μπο­ρεῖ νά σω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, γι’ αὐ­τό προ­σπα­θεῖ νά μα­ται­ώ­σει τήν προ­σευ­χή μέ δι­ά­φο­ρα τε­χνά­σμα­τα καί νά μήν προ­σευ­χη­θοῦ­με σω­στά καί καρ­πο­φό­ρα. Προ­σπα­θεῖ νά εἰ­σβά­λει στό νοῦ τοῦ προ­σευ­χο­μέ­νου μέ δι­ά­φο­ρες σκέ­ψεις καί μέ σύν­τρο­φο τήν φαν­τα­σί­α δη­μι­ουρ­γεῖ εἰ­κό­νες καί ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα πού πα­ρα­σύ­ρουν τό νοῦ ἀλ­λοῦ ἔ­στω καί ἄν ἡ γλῶσ­σα ψε­λί­ζει τήν προ­σευ­χή ἀ­φη­ρη­μέ­να. Πα­ρου­σιά­ζει στόν προ­σευ­χό­με­νο ὅ­λες τίς ἀ­σχο­λί­ες τῆς ἡ­μέ­ρας καί τά προ­βλή­μα­τἀ τους μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα ὁ νοῦς ἀν­τί νά εἶ­ναι στίς λέ­ξεις τῆς προ­σευ­χῆς εἶ­ναι στίς δι­ά­φο­ρες ὑ­πο­θέ­σεις. Ὑ­πο­βάλ­λει στόν προ­σευ­χό­με­νο ἀ­φορ­μές κού­ρα­σης, ἀ­δι­α­θε­σί­ας , τεμ­πε­λιᾶς καί ἄλ­λες προ­φά­σεις καί τε­λι­κά φεύ­γει ἀ­πό τή νπρο­σευ­χήν ὁ ἄν­θρω­πος χω­ρίς κανένα ὄφελος.

Γιά τήν ἀλήθεια τῶν πιό πάνω καί πῶς μᾶς παρακολουθεῖ ὁ πονηρός γιά νά μολύνει τά ἀγαθά μας ἔργα, φαίνεται ἀπό ἕνα χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στό βιβλίο τοῦ προφήτη Ζαχαρία, ἀναφέρεται τό ἑξῆς περιστατικό : « Καί ἔδειξέ μοι Κύριος τόνἸησοῦν τόν ἱερέα τόν μέ­γα ἐ­στῶ­τα πρό προ­σώ­που Ἀγ­γέ­λου Κυ­ρί­ου, καί ὁ δι­ά­βο­λος εἰ­στή­κει ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ τοῦ ἀν­τι­κεῖ­σθαι» ( Ζα­χαρ. 3. 1) Δη­λα­δή ὁ Θε­ός ἔ­δει­ξε στόν προ­φή­τη μιά ὁ­πτα­σί­α, πού πα­ρου­σί­α­ζε τό ἱ­ε­ρέ­α Ἰ­η­σοῦ νά ἐρ­γά­ζε­ται τό ἔρ­γο Κυ­ρί­ου συ­νο­δεί­α Ἀγ­γέ­λου, ἀλ­λά καί ὁ δι­ά­βο­λος στε­κό­ταν στά δε­ξιά τοῦ ἱ­ε­ρέ­α καί ἐ­ναν­τι­ο­νό­ταν γιά τοῦ μο­λύ­νει τό ἔρ­γο καί νά τόν κα­τη­γο­ρή­σει στό Θε­ό. Αὐτή τή δουλειά ὁ διάβολος τήν κάνει σ’ ὅλους προσπαθώντας νά καταστρέψει ἤ νά μολύνει τά καλά μας ἔργα καί προπατός τήν προσευχή.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος λέγει σχετικά: « ὅταν σέ ἰδοῦν οἱ δαίμονες ὅτι εἲσαι πρόθυμος νά προσευχηθεῖς ἀληθινά, τότε σοῦ φέρνουν στό νοῦ σκέψεις πραγμάτων δῆθεν ἀναγκαίων καί σέ λίγο σέ κάνουν νά τά λησμονήσεις καί παρακινοῦν τό νοῦ νά τά ἀναζητήσει. Καί ἐπειδή ὁ νοῦς δέν τά βρίσκει, στενοχωριέται καί λυπᾶται. Ὅταν πάιν ξανασταθεῖ στήν προσευχή, τοῦ ὑπενθυμίζουν ἐκεῖνα πού τού εἶχαν βάλει στό νοῦ καί τά ἀναζητοῦσε, γιά στραφεῖ ὁ νοῦς σ’ αὐτά καί νά χάσει τήν καρποφόρα προσευχή». Βλέπετε, σατανικό πραγματικά σχέδιο.

Πο­λές φο­ρές χρη­σι­μο­ποι­οῦν καί τή βι­α­σύ­νη οἱ δαί­μο­νες καί ὅ­ταν τό πε­τύ­χουν καί σέ πεί­σουν ὅ­τι βι­ά­ζε­σαι, ἀρ­χί­ζεις βι­α­στι­κά γιά νά τε­λει­ώ­σεις γρή­γο­ρα καί ἡ προ­σευ­χή σου χά­νει τή θέρ­μη της γί­νε­ται χλια­ρή καί σί­γου­ρα ὄ­χι θε­ά­ρε­στη. Ἔ­τσι πε­τυ­χαί­νει τό σκό­πο του ὁ πο­νη­ρός καί τρί­βει τά χέ­ρια­του ἀ­πό τή χα­ρά του.

Ἄλ­λες φο­ρές πα­ρου­σιά­ζει στόν προ­σευ­χό­με­νο πρό­σω­πα, εἰ­κό­νες καί ἁρ­πά­ζει τό νοῦν καί τόν πα­ρα­σύ­ρει μα­κριά.

Στίς πε­ρι­πτώ­σεις αὐ­τές, ὁ Ὅ­σιος Φι­λό­θε­ος, δί­νει αὐ­τές τίς συμ­βου­λές: «Ὅ­ταν δεῖς νά σέ κυ­ρι­εύ­ει ἡ χαύ­νω­ση τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς, τό­τε νά με­τα­χει­ρί­ζε­σαι βι­βλί­ο καί δι­α­βά­ζον­τας προ­σε­κτι­κά νά δέ­χε­σαι μέ­σα σου τή γνώ­ση. Μήν προ­σπερ­νᾶς βι­α­στι­κά τά λό­για, ἀλ­λά νά τά στο­χά­ζε­σαι βα­θειά καί νά θη­σαυ­ρί­ζεις τό νό­η­μά τους… καί τίς γο­νυ­κλι­σί­ες νά μήν τίς ἀ­φή­νεις, για­τί μέ τό γο­νά­τι­σμα εἰ­κο­νί­ζε­ται ἡ πτώ­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί γί­νε­ται ἕ­να εἶ­δος ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως…».

Ἔ­τσι ὁ δι­ά­βο­λος δέ θά στα­μα­τή­σει πο­τέ νά ἐμ­πο­δί­ζει τήν προ­σευ­χή μας καί ἀ­πό ἐ­μᾶς ἐ­ξαρ­τᾶ­ται νά ἀν­τι­στα­θοῦ­με, νά ἐ­πι­μέ­νου­με νά προ­σευ­χό­μα­στε μέ πό­θο καί προ­σο­χή καί νά δι­ώ­χνου­με τούς ἐ­νε­πι­θύ­μη­τους ἐ­πι­σκέ­πτες τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς.

Χρει­ά­ζε­ται προ­σο­χή καί ἐ­πι­μο­νή μέ πολ­λή ἀν­τί­στα­ση, ἀλ­λά καί νά ζη­τοῦ­με καί τήν ἐξ ὕ­ψους βο­ή­θεια καί θά τά κα­τα­φέρ­νου­με νά προ­σευ­χό­μα­στε μέ ὠ­φέ­λεια.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Είναι ανάγκη πάντοτε να είμαστε νηφάλιοι


Είπε ο αββάς Μακάριος ο Μέγας:

“Οφείλει η ψυχή τις ώρες της ψαλμωδίας να συμμαζεύει τους λογισμούς της με κατάνυξη και τίποτε άλλο να μην έχει στον νου παρά την αναμονή του Κυρίου και την αγάπη της την έμφυτη να την διαφυλάττει γι΄αυτόν και μόνο. 

Και όπως ακριβώς η μητέρα μαζεύει τα παιδιά στο σπίτι, για να τα διδάξει και να τα συμβουλεύσει, έτσι και η ψυχή έχει χρέος τους λογισμούς της πού περιπλανώνονται εδώ κι εκεί, να τους συμμβαζεύει από παντού σαν δικά της τέκνα, έστω κι αν η αμαρτία τους διασκορπίζει, ώστε όσο εξαρτάται απ΄αυτήν ακατάπαυστα να συμμαζεύει τους λογισμούς και να αναμένει τον Κύριο με πίστη βεβαία, για να έρθει και να της διδάξει την αληθινή προσευχή, την απερίσπαστη από την αναζήτηση Αυτού και μόνον”.

Αναδημοσίευση από: Εώς εσχάτου της Γης

Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω

Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό). Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένεια της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνη άμβλωσι, διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Ο Γέροντας τους είπε:
— Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το σκοτώσετε;
— …
— Έχετε άλλα παιδιά;
— Ναι, απάντησαν. Έχουμε ένα αγοράκι.
— Είναι υγιές; ρώτησε ο Γέροντας.
— Μάλιστα, απαντούν αυτοί.
— Εάν, Θεός φυλάξοι, πάθη μια ημιπληγία το παιδί σας αυτό η το κτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και το καταστήση φυτό θα το πετάξετε η θα το σκοτώσετε;
— Ασφαλώς όχι!
— Τότε γιατί θέλετε να σκοτώσετε το κυοφορούμενο; Επειδή δεν το είδατε ακόμη η επειδή δεν το αγαπήσατε; Δεν έχει καμμιά σημασία αυτό. Είναι κι αυτό παιδί σας! Ακούστε: Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω. Και πάνω από τους γιατρούς υπάρχει ο Δημιουργός Θεός. Σ’ αυτόν να έχετε εμπιστοσύνη. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα γεννηθή ανάπηρο, όπως λένε οι γιατροί. Αλλά κι αν συμβή κάτι τέτοιο, να δοξάσετε τον Θεό και να θεωρήσετε ότι αυτό είναι ο σταυρός σας, τον οποίο πρέπει να φέρετε αγογγύστως και Εκείνος θα πιστώση το λογαριασμό σας στον Ουρανό. Και όταν θα πάτε εκεί, θα Του πήτε: «Κύριε, διά τους λόγους των χειλέων Σου, ημείς εφυλάξαμεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. ις’ 4). Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένη κάποιος άλλος πιο βαρύς. Έχετε θάρρος. Προσευχηθήτε στον Κύριο μας. Θα προσευχηθώ κι εγώ και πιστεύω ότι θα γεννηθή υγιές το παιδάκι σας. Πηγαίνετε στην ευχή του Κυρίου.

Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Με δάκρυα, οι γονείς το ανακοίνωσαν στον Γέροντα λέγοντας:—Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράστασι και τις προσευχές σας. Ζη Κύριος ο Θεός!»

Αρχιμ. Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου, Υποθήκες Ζωής, Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το σκοτώσετε;, Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Τροιζηνίας

Αναδημοσίευση από: Εώς εσχάτου της Γης

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012, ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ


(Λουκ. η΄26-39) (Γαλ. α΄11-19)


Η αληθινή κοινωνία

«ιματισμένον και σωφρονούντα»

Ο άνθρωπο ψάχνει μετά μανίας για τη ελευθερία του, πλην όμως δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δοκιμάζει στο βάθος μεγάλη απογοήτευση. Ο Χριστός είναι ο αληθινός ελευθερωτής του κόσμου. Ο δαιμονισμένος που παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή θεραπεύθηκε μόλις συνάντησε τον Χριστό. Τον είδαμε να μεταβάλλεται ριζικά και να γίνεται νέα ύπαρξη. Από γυμνός γίνεται «ιματισμένος» και από αλλοπρόσαλλος «σωφρονών». Ζούσε πριν σε μνήματα και σε έρημους τόπους, μετά όμως επικοινωνεί και μάλιστα με τον πιο αυθεντικό τρόπο με τους συνανθρώπους του. Η επιθετικότητα και η καταστροφική μανία που τον καταλάμβαναν μεταβάλλονται σε ορμή κοινωνικότητας και σχέσης με τους γύρω του.

Η κοινωνικότητα
Η κοινωνικότητα είναι ουσιώδες γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, γεγονός που αναγνώρισε από την αρχή και η φιλοσοφική σκέψη. Η κοινωνικότητα που εκδηλώνει ο άνθρωπος διαφέρει εκείνης των άλλων δημιουργημάτων και κινείται σ’ ένα τελειότερο ορίζοντα. Αναπτύσσεται μάλιστα και κατακόρυφα ως θρησκευτικότητα.
Η κοινωνικότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται σαφώς με την υπέρβαση της ατομικότητάς του. Αυτή πραγματοποιείται με την ανιδιοτελή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Η αγάπη ξεπερνά τα όρια του ατόμου. Γιατί καθιστά τον άνθρωπο πρόσωπο που σπεύδει να συναντήσει τον άλλο με ανοικτές αγκάλες και με πλήρη αποδοχή.

Ο χριστιανός από μια άλλη θεώρηση είναι κατ’ εξοχήν κοινωνικός αλλά και «αντικοινωνικός». Είναι «αντικοινωνικός» γιατί απαρνείται τον κόσμο και τα πράγματα του κόσμου για να δοθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Ταυτόχρονα όμως είναι κοινωνικός γιατί στον Θεό και με τον Θεό βρίσκει την αληθινή αγάπη και κοινωνεί με ολόκληρο τον κόσμο. Όπως ο Χριστός, έτσι και ο πιστός αφήνει τον εαυτό του να γίνει πλησίον για κάθε άνθρωπο. Η πίστη που δεν έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις τις οποίες υπαγορεύει η αγάπη είναι πίστη θεωρητική και νεκρή. Ο χριστιανός δεν μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος όταν κλείνεται στον εαυτό του και αδιαφορεί για τις ανάγκες του πλησίον του.

Τελικά, η αληθινή ανθρώπινη κοινωνία αναπτύσσεται στο πρότυπο της Αγίας Τριάδας. Παρά την ασύλληπτη διαφορά μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο Τρισυπόστατος Θεός προβάλλεται στην Εκκλησία ως πρότυπο για ολόκληρη την ανθρωπότητα και για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Το Τριαδικό πρότυπο βρίσκει την ιδανική εφαρμογή του στη ζωή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου». Αυτό φανερώνει όχι μόνο τη θέση των χριστιανών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η θεραπεία
Η ένταξη του ανθρώπου στην αληθινή κοινωνία που υπόσχεται η Εκκλησία προϋποθέτει την απελευθέρωσή του αλλά και τη γιατρειά του από τις λογής ασθένειες που τον προσβάλλουν. Ο δαιμονισμένος θεραπεύτηκε από το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό. Καμιά ασθένεια, διαβεβαιώνει η Εκκλησία, δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που αφήνει την ύπαρξή του να είναι συνδεδεμένη με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού γιατρεύεται από όλες τις «ασθένειες» που τόσο βασανιστικά τον καθηλώνουν στο κρεβάτι της μοναξιάς και της ακοινωνησίας. Αυτό αποτυπώνεται και στην εξωτερική του εμφάνιση, όπως είδαμε στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου. Η παρουσία της αγάπης του Χριστού έδινε μεγάλη πληρότητα στον εαυτό του ώστε το μόνο που φοβόταν ήταν ο κίνδυνος να περιπέσει στην προηγούμενη κατάστασή του. Ο άνθρωπος που είναι ενωμένος με τον Χριστό αισθάνεται μεγάλη ασφάλεια. Μέσα του κατοικεί ο Χριστός και γι’ αυτό γίνεται απόστολος και μάρτυράς του. Όπως συνέβη με το δαιμονισμένο που «απήλθεν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς».

Αγαπητοί αδελφοί, ο άνθρωπος μπορεί και σήμερα να δεχθεί στη ζωή του τον ελευθερωτή Χριστό. Είναι ο μόνος που μπορεί να τον απαλλάξει από κάθε καταλυτική δύναμη του κακού. Είναι εκείνος που απαλλάσσει τον άνθρωπο από τις δυνάμεις του κακού και το διασώζει με όλα τα χαρακτηριστικά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του. Τον αποκαθιστά στην πιο αυθεντική κοινωνικότηα «ιματισμένον και σωφρονούντα».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Δωσ΄μου χέρι να πιαστώ…να πιαστώ να κρατηθώ…

Αναδημοσίευση από: Ομοθυμαδόν

Ξύπνησε ἀπὸ τὸ κῶμα τὴν ὥρα ποὺ οἱ γιατροὶ θὰ τῆς ἀφαιροῦσαν τὰ ὄργανα


Ἡ 19χρονη Καρίνα μετὰ ἀπὸ ἕνα φοβερὸ αὐτοκινητιστικὸ ἀτύχημα ἔπεσε σὲ κῶμα καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς γιατροὺς ἦταν ἀπίθανο νὰ συνέλθει. Ἡ 19χρονη νοσηλευόταν σὲ κατάσταση κώματος στὸ νοσοκομεῖο Aarhus στὴ Δανία καὶ οἱ γιατροὶ θεωροῦσαν τόσο ἀπίθανο τὸ ἔφηβο κορίτσι νὰ συνέλθει μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πείσουν τὴν οἰκογένειά της νὰ σταματήσει ἡ θεραπέια καὶ νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανά της. Τὴν ὥρα ποὺ γιατροὶ προετοιμάζονταν γιὰ νὰ τῆς ἀφαιρέσουν τὰ ὄργανα ἔκπληκτοι οἱ ὑπάλληλοι τοῦ νοσοκομείου τοὺς ἐνημλερωσαν πὼς τὸ κορίτσι ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ κούνησε τὰ πόδια της.

Ἡ Καρίνα, ζωντανὴ ἀπόδειξη ὅτι συμβαίνουν θαύματα αὐτὴν τὴν περίοδο ἀναρώνει σ ἕνα εἰδικὸ κέντρο ἀποκατάστασης καὶ μάλιστα μπορεῖ καὶ περπατάει, μιλάει καὶ ἱππεύει καὶ τὸ ἀγαπημένο τῆς ἄλογο! Οἱ γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ στάθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ τυχερὴ καὶ ἔζησε, ἀποφάσισαν νὰ μηνύσουν τοὺς γιατροὺς τοῦ νοσοκομείου καὶ μάλιστα καταγγέλουν πὼς κάτι ὕποπτο βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν ἀπόφασή τους νὰ δωρίσουν τὰ ὄργανα τῆς κόρης τους. Σύμφωνα μὲ τοὺς ἴδιους, τὸ παιδὶ τοὺς νοσηλευόταν μόλις 3 ἡμέρες καὶ οἱ γιατροὶ βιάστηκαν νὰ τοὺς πείσουν πὼς δὲ θὰ ζήσει. Ὑποστηρίζουν πὼς οἱ γιατροὶ εἶχαν κάποιο λόγο ποὺ ἤθελαν νὰ "σκοτώσουν" τὴν κόρη τους γιὰ νὰ πάρουν τὰ ζωτικά της ὄργανα.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ γιατροὶ ὑποστηρίζουν πὼς δὲν ἔγινε σωστὴ συνεννόηση μὲ τοὺς γονεῖς τοῦ κοριτσιοῦ καὶ πὼς ἡ θεραπεία ποὺ τῆς χορήγησαν οὐσιαστικὰ τὴν ἔσωσε. Ἡ ὑπόθεση θὰ συνεχιστεῖ στὰ δικαστήρια... Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς ἡ Καρίνα κέρδισε τὴ ζωή της!

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Μήπως είσαι η Δέσποινα;


Πρότυπο χριστιανικής αγάπης υπήρξε η Δέσποινα, μητέρα δύο αγοριών εκ των οποίων ο μικρότερος έγινε μετά την κοίμησή της μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου στον Άθωνα. Όλοι οι φτωχοί, οι γέροι και οι ασθενείς της περιοχής που ζούσε, περίμεναν παρηγοριά και ανάπαυσι απ΄ αυτή. Πολλές φορές άφηνε δουλειές του σπιτιού, με την συγκατάθεσι βέβαια του συζύγου της, και έτρεχε στα φτωχικά σπίτια για να περιποιηθή τα γεροντάκια. Αν δεν τους καθάριζε το σπίτι, δεν τους έλουζε και δεν τους τάϊζε, δεν έφευγε, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένη.

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της, αν καμμιά ευγενική γυναίκα περιποιόταν με ιδιαίτερη φροντίδα ωρισμένα τυφλά γεροντάκια, τη ρωτούσαν: «Μήπως είσαι η Δέσποινα;»

Την πορεία της θανατηφόρου ασθενείας και το τέλος της ενάρετης αυτής μητέρας μας τα περιέγραψε ο μοναχός γιός της:

«Τη Μεγάλη Δευτέρα του 1971 η μητέρα μου έκανε εξετάσεις και έβγαλε ακτίνες. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι είχε καρκίνο και μάλιστα σε πολύ προχωρημένο στάδιο! Σ΄ αυτήν, όπως και σε μένα, είπαν ότι έχει εχινόκοκκο και με μια εγχείρησι θα γίνη καλά. Από τότε άρχισα να βλέπω τη μητέρα μου πιο συγκεντρωμένη στον εαυτό της και φαινόταν σαν να ήξερε ότι συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό.
Αμέσως μετά την Ανάστασι την πήγαν στη Θεσσαλονίκη και με τη συνεργασία του τότε υφηγητού της Ιατρικής κ. Αλετρά και του επιμελητού κ. Κατσώχη, μπήκε στο Α.Χ.Ε.Π.Α. Έγινε γρήγορα η εγχείρησις, η οποία κράτησε 7 ½ ώρες περίπου. Τα πάντα μέσα της είχαν καρκίνο! Προσπάθησαν να της αφαιρέσουν ότι μπορούσαν. Έβγαλαν ολόκληρο το στομάχι, γιατί ήταν σάπιο, και ένωσαν τον οισοφάγο με το τέλος του δωδεκαδάκτυλου. Επίσης καθάρισαν τον καρκίνο από τα νεφρά, ήπαρ κλπ. Η τομή, που είχε στο σώμα της, ήταν γύρω στα 70 εκατοστά. Είχε αλλάξει τόσο πολύ μετά την έγχείρησι, που δυσκολεύτηκα να τη γνωρίσω!

Εν τω μεταξύ κατά τη διάρκεια των εξετάσεων στο νοσοκομείο, ξέχασαν μια μέρα οι γιατροί τα χαρτιά που αφορούσαν την ασθένεια της μητέρας μου στο κομοδίνο της και επειδή η ίδια δούλευε παλαιότερα σε φαρμακείο και ήξερε την ορολογία των ασθενειών, κατάλαβε αμέσως την πάθησί της. Όμως ποτέ δεν εκδηλωνόταν ότι το ξέρει! Πάντα μπροστά μας έλεγε ότι θα γίνη καλά. Μόνον ο πατέρας μου μετά τον θάνατο της, μας είπε την αντίδρασί της: Μόλις το έμαθε, αμέσως έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό και είπε:

Σ΄ ευχαριστώ, Χριστέ μου, που μ΄ επισκέφθηκες τόσο νωρίς! Δως μου σε παρακαλώ δύναμι και υπομονή μέχρι το τέλος της ζωής μου.

Στο νοσοκομείο κάθησε 20 μέρες μέχρι να κλείσουν οι πληγές. Τρεφόταν από ένα σωληνάκι που είχε στη στομαχική χώρα και επειδή της είχαν αφαιρέσει το στομάχι, αρκούσε ένα φλυτζάνι τσάϊ για να χόρταση. Γι΄ αυτό έπρεπε να τρώη κάθε δύο-τρεις ώρες.

Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο, στην κρίσιμη εκείνη στιγμή της υγείας της, ο οργανισμός της αντέδρασε αρνητικά. Άρχισε να κάνη επανειλημμένα εμετούς περίπου 30-40 φορές την ημέρα. Τη βάλαμε αμέσως πάλι στο Α.Χ.Ε.Π.Α. Δυστυχώς οι γιατροί δεν κατάφεραν απολύτως τίποτε! Μόλις έβαζε κάτι στον οργανισμό της, αυτός το απωθούσε. Άρχισε να έχη τρομερούς πόνους και μια απερίγραπτη στενοχώρια. Καθημερινά είχε πραγματική μάχη με τον εαυτό της.

Όμως αυτό δεν την εμπόδιζε καθόλου στις σχέσεις της με τον Θεό! Η ψυχή της πετούσε, όπως και πρίν, που ήταν υγιής. Ήταν πάντοτε πρόσχαρη και μέχρι τα τελευταία της ενδιαφερόταν για κάθε τι που συνέβαινε στο σπίτι και έδινε λύσεις. Σ΄ ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο, όπως είναι το Α.Χ.Ε.Π.Α., είχε γίνει το κέντρο των συζητήσεων. Ιδιαίτερα στο θάλαμο της έγινε ιεραπόστολος! Θυμάμαι ότι είχε επηρεάσει και μια κοινή γυναίκα, που είχε κι αυτή καρκίνο, και είχε τόσο πολύ αλλοιωθή από τη συμπεριφορά της, ώστε ήρθε σε μετάνοια προ του τέλους της. Δεν ξεχνούσε επίσης τη μελέτη διαφόρων βίων αγίων καθώς και ποικίλων προσευχών. Μάλιστα, είχε εξομολογηθή κι ένιωθε έτοιμη για το «μεγάλο ταξίδι».

Όσο ήταν στο νοσοκομείο, η μόνη αγωνία της ήταν αν θα μπορούσε να συμφιλιωθή με μια οικογένεια, που από αρκετά χρόνια κρατούσε κακία απέναντι της. Όμως ο Θεός δεν της στέρησε κι αυτό το θέλημα. Θυμάμαι, ήταν Κυριακή, και κατά τη διάρκεια του επισκεπτηρίου ήρθε η γυναίκα από την παραπάνω οικογένεια και συντετριμμένη από το σφάλμα της έπεσε στην αγκαλιά της κλαίγοντας συνέχεια. Έπειτα από λίγο ήρθε και ο άνδρας της και συμφιλιώθηκε μαζί της. Εκείνη η μέρα ήταν σωστό πανηγύρι για τη μητέρα μου. Συνεχώς δοξολογούσε και ευχαριστούσε τον Θεό για την εμφανή επίσκεψί του.

Τη δεύτερη φορά κάθησε άλλες 20 μέρες στο Α.Χ.Ε.Π.Α. Αυτές ήταν που διέλυσαν κάθε ελπίδα βελτιώσεως της υγείας της. Μετά τη φέραμε στο σπίτι μας, όπου έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Την Τρίτη 26 Οκτωβρίου, την ημέρα που γιόρταζε ο πατέρας μου, είχαμε χαρές. Βγήκαν τ΄ αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στις ανώτατες σχολές, και ο αδελφός μου είχε περάσει όγδοος στο Πολυτεχνείο της Πάτρας! Θυμάμαι τότε, η μητέρα μου έδειχνε πολύ ευχαριστημένη. Μόλις το έμαθε, ευχαρίστησε θερμά τον Κύριο, μ΄ όση δύναμι της απέμεινε, και είπε την εξής ευχή:
Μακάρι ν΄ αξιώση ο Θεός όλες τις μανούλες του κόσμου να γευθούν αυτή τη χαρά.

Αλλά το ευχάριστο παραμερίστηκε. Ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Η κατάστασίς της διαρκώς χειροτέρευε. Την επομένη πρότεινε από μόνη της να κοινωνήση τα Άχραντα Μυστήρια. Τότε, για πρώτη φορά άκουγα τις ευχές της Θείας Μεταλήψεως, που τις έλεγε απ΄ έξω η μητέρα μου. Κοινώνησε με πολλή χαρά το Σώμα και το Αίμα του Δεσπότου Χριστού μας νιώθοντας βαθιά ότι κοινωνεί «εις έφόδιον ζωής αιωνίου».

Το Σάββατο 30 Οκτωβρίου, ο πατέρας μου και ο αδελφός μου έβγαλαν εισιτήριο για να πάνε στην Πάτρα για την τακτοποίησι του αδελφού μου στην καινούργια του κατοικία. Αλλά κατά το απόγευμα η μητέρα μου τους παρακάλεσε ν΄ αναβάλουν το ταξίδι τους, γιατί δεν αισθανόταν καλά. Τους το είχε πει καθαρά:

Θα πεθάνω απόψε! Γι΄ αυτό να τακτοποιήσουμε το σπίτι, να είναι έτοιμο για την κηδεία.

Η ίδια πρότεινε να στρώσουν τα χειμωνιάτικα στρωσίδια στα δωμάτια και μάλιστα είχε σηκωθή και κατεύθυνε την τακτοποίησί τους. Μετά ο πατέρας μου πήγε να ειδοποίηση όλους τους συγγενείς, να έρθουν για να περάσουν μαζί της το τελευταίο της βράδυ στη γη. Έτσι στο δωμάτιο ήταν ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, η μητέρα της, η αδελφή της, η γιαγιά της, δύο θείες της και άλλες εξαδέλφες της, που είχε μαζί τους στενό σύνδεσμο.

Οι στιγμές που κυλούσαν ήταν συγκλονιστικές. Όλοι κλαίγαμε. Δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε τον πόνο. Μόνον αυτή ήταν ατάραχη! Μάλιστα κάθε λίγο μας παρηγορούσε τον καθένα ξεχωριστά. Κι ενώ περνούσε η ώρα, κάποια στιγμή μέσα σε μια εύθραυστη σιγή που επικρατούσε στο δωμάτιο, μας είπε:

Για να μπορέσω να φύγω πιο γρήγορα και πιο εύκολα, να διαβάσουμε το Ψαλτήρι. (Συνήθιζε η ίδια να διαβάζη σ΄ όλους τους γνωστούς κεκοιμημένους το Ψαλτήρι).

Άρχισα να το διαβάζω, εναλλάξ με τον αδελφό μου, ενώ αυτή είχε σηκωθή και στεκόταν όρθια. Εμείς τη μαλώσαμε, αλλ΄ όμως ήταν ανένδοτη! Μας έλεγε ότι είναι αμαρτία να είναι ξαπλωμένη και να διαβάζεται το Ψαλτήρι. Μάλιστα σε πολλούς ψαλμούς, που κι αυτή ήξερε, συμμετείχε μαζί μας, ενώ όλοι οι άλλοι έπιασαν από μία γωνία και περίμεναν την εξέλιξι.

Το Ψαλτήρι το συνέχισαν οι θείες μου, οι οποίες και το τελείωσαν. Κατόπιν άρχισε να δίνη οδηγίες στη μητέρα της και στις εξαδέλφες της για την προετοιμασία της κηδείας. Στη μητέρα της είπε να καθήση στο σπίτι μας όσο μπορεί περισσότερο καιρό, για να μας περιποιήται.

Μετά κάλεσε τον πατέρα μου. Τον παρακάλεσε να παντρευτή γρήγορα και να μην ακούη τον κόσμο. Του είπε χαρακτηριστικά:

Είσαι νέος και τα παιδιά είναι αγόρια. Έχετε ανάγκη μιας γυναίκας. Με τα μαγειρεία και τα καθαριστήρια δεν τελειώνει η δουλειά. Γι΄ αυτό να παντρευτής γρήγορα. Μην ακούς τον κόσμο. Ας πουν ο,τι θέλουν. Εσύ να κοιτάξης το συμφέρον σου.

Εκείνη τη στιγμή έβγαλε τη βέρα της, την έδωσε στον πατέρα μου και με φοβερή ψυχραιμία του είπε:

Από μένα είσαι πλέον ελεύθερος ...;

Αμέσως ο πατέρας μου έβαλε πάλι στο δάχτυλό της τη βέρα και προσπάθησε να την παρηγόρηση ότι τάχα δεν θα πεθάνη. Όμως αυτή ήταν ατάραχη και ήξερε το τί θα επακολούθηση. Μάλιστα μετά τον θάνατο της βρήκαμε τη βέρα κάτω από το προσκέφαλο της δεμένη σ΄ ένα μαντήλι.

Αφού τα τακτοποίησε λοιπόν όλα, ζήτησε απ΄ όλους συγχώρησι, στράφηκε στην εικόνα του Χριστού και είπε:

Τώρα, Χριστέ μου, είμαι έτοιμη! Έλα, σε καλή ώρα.

Αμέσως μετά την έπιασε ένας βήχας και προθυμοποιήθηκε μια θεία μου να της φέρη νερό. Όμως η μητέρα μου τη σταμάτησε λέγοντας:

Δεν χρειάζεται! Αυτό δεν είναι βήχας. Είναι ρόγχος. Σε λίγο φεύγω.

Τότε ο πατέρας μου της έπιασε το κεφάλι για να μή δυσκολεύεται, και μετά από 5-6 βαθειές ανάσες, ξεψύχησε στα χέρια του!

Έτσι όπως αθόρυβα έζησε τα 41 της χρόνια, έτσι αθόρυβα έφυγε για τον ουρανό. Έφυγε γι΄ Αυτόν που πόθησε περισσότερο από κάθε τί εδώ στη γη».

Η φιλάνθρωπη Δέσποινα, Ετήσια Έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους «Ο Όσιος Γρηγόριος» περίοδος β΄

Αναδημοσίευση από: Μέχρι Εσχάτου της Γης

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων


-Ο Θεός που είναι αγάπη και κάλλος αμήχανον, δημιουργεί τα πάντα «καλά λίαν». Και καλεί δια του κάλλους σε μετοχή ζωής όλη τη δημιουργία.
 
Ακούγοντας την κλήση του θείου κάλλους ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της μακαρίας Τριαδικής ζωής. Αντιστεκόμενος και μη υπακούων δημιουργεί την κόλαση της μη κοινωνίας, την κατάρα της παρά φύσιν ασχημίας, που δεν σώζει, αλλά καταστρέφει τον άνθρωπο και τη δημιουργία.

-Εκτός από το αληθινό κάλλος που καλεί και σώζει, υπάρχει και το κίβδηλο, που προκαλεί και καταστρέφει, γιατί δεν είναι φανέρωση καλοσύνης αλλά επίφαση κάλλους και λειτουργεί ως δέλεαρ. Ζαλίζει και παγιδεύει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην τελική υποδούλωση και καταστροφή, υποσχόμενο μία, ως δια μαγείας εύκολη, σωτηρία.

Μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα και στη δοκιμασία της εκλογής κάποιου κάλλους εξελίσσεται η ιστορία του ανθρώπου και της ανθρωπότητος: Ποιο κάλλος θα μας ελκύσει περισσότερο; Σε ποιο θα υποταχθούμε;

Από την πρώτη στιγμή μας παρέσυρε κάποιο κάλλος που μας κατέστρεψε, γιατί το χωρίσαμε από την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού. «Ωραίος ην εις όρασιν και καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός».

Στην καινή κτίση μια ασήμαντη κοσμικά αλλά ταπεινή κόρη αναδεικνύεται η «εν γυναιξίν ευλογημένη» που συλλαμβάνει τον Λόγο του Θεού. Η προσδοκία όλης της ανθρωπότητας ετοιμάζει και κυοφορεί το κάλλος της αρετής της Παρθένου, η οποία αναδεικνύεται όργανο σωτηρίας όλου του κόσμου. Και ενώ είχαμε αμαυρώσει το κάλλος της εικόνας του Θεού, με την γέννηση του θείου Λόγου «την ρυπωθείσαν εικόνα τω θείω κάλλει συγκατέμιξε».

-Το θείον κάλλος σώζει τον άνθρωπο όχι μαγικά, εν αγνοία του, ούτε έξωθεν, δια της βίας, γιατί έτσι θα τον υποτιμούσε .Αντίθετα, ο άνθρωπος σώζεται τιμώμενος, με το να γίνει ο ίδιος καλλιτέχνης, πηγή κάλλους και σωτηρίας για τους πολλούς.

-Η σωτηρία του ανθρώπου νοείται και βιούται ως συμμετοχή και αναμόρφωσι εις το αρχαίον κάλλος.

Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη

Λόγοι Αγίων Πατέρων για τα αγαθά έργα


Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρακίνηση για την εκτέλεση ενάρετων έργων, όσο η ενθύμιση των αμαρτημάτων μας.

Ας αφήσουμε την αρρωστημένη φλυαρία και ας προχωρήσουμε στην εκτέλεση αγαθών πράξεων, όπως είναι η φιλαδελφία, η φιλοξενία και ιδιαιτέρως η ελεημοσύνη, για να κερδίσουμε τα αγαθά που μας υποσχέθηκε ο Θεός. 
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος


… δεν είναι σοφός εκείνος που είναι σοφός στον λόγο και έχει ευφράδεια γλώσσας αλλά άστατη και αμόρφωτη ζωή, … αλλά εκείνος που λέει λίγα μεν περί αρετής, παρουσιάζει όμως πολλά με εκείνα που κάνει και επιβεβαιώνει με τη ζωή του και την αξιοπιστία του λόγου του. 
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος


Αλήθεια ονομάζεται η θεία γνώση, ενώ αρετή οι αγώνες για την αλήθεια εκείνων που την επιθυμούν.  
Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012 Δ΄ ΛΟΥΚΑ


(Λουκ. η΄5-15) (Τιτ. γ΄8-15)

Πνευματική καρποφορία

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Η διήγηση της παραβολής του Καλού Σπορέως ξεδιπλώνει μπροστά μας πολύ ζωντανές εικόνες από την αγροτική ζωή με πολύ βαθειά μηνύματα και νοήματα. Αποκαλύπτονται από το περιεχόμενό της σπουδαίες πνευματικές αλήθεις απόλυτα συμβατές με τις υπαρξιακές αναζητήσεις του ανθρώπου, με πυξίδα την αλήθεια που οδηγεί στον Χριστό.

Κέντρο και καρδιά της παραβολής είναι το Πρόσωπο του Χριστού, με τους εξής άξονες:
α. Ο Θεός είναι ο γεωργός και εμείς το χωράφι του.
β. Ο Χριστός είναι ο καλός Σπόρέας.
γ. Ο σπόρος είναι ο Λόγος του Θεού.
δ. Η γή, το χωράφι, το χώμα που πέφτει ο σπόρος είναι η καρδιά μας.
ε. Η ανάπτυξη και η καρποφορία του Λόγου, εξαρτώνται από το κατά πόσο η καρδιά μας είναι ανοικτή στην κοινωνία αγάπης του Θεού.

Διάφορα ζιζάνια όμως που ξεφυτρώνουν στη ζωή δεν αφήνουν την καρδιά να είναι μαλακή και ν’ αποτελεί γόνιμο έδαφος στα ζωηφόρα μηνύματα της Εκκλησίας. Η αμαρτία την αφήνει να είναι ακατάστατη και να προκαλείται έτσι ένα πνευματικό «έμφραγμα» στην ύπαρξη του ανθρώπου.

Το έμφραγμα
Το πατημένο σκληρό χώμα που δέχθηκε το λόγο του Θεού, είναι οι σκληρές και ανάλγητες καρδιές. Ο εγωισμός εισχωρεί στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και τον απανθρωπίζει στο ήθος και το ύφος του. Τον σκληρόκαρδο άνθρωπο τον αφήνει αδιάφορο η αλήθεια της Εκκλησίας. Τελικά, ο λόγος του Θεού αδυνατεί να ριζοβολήσει στην καρδιά του γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος την αφήνει να γίνεται σκληρή.

Υπάρχουν όμως και οι πέτρινες καρδιές. Οι πέτρες που βρίσκονται κάτω από το χώμα, την καρδιά, είναι ουσιαστικά τα διάφορα πάθη που ριζοβολούν σ’ αυτή, όπως είναι ο εγωισμός. Ο εγωισμός είναι ότι πιο φοβερό γιατί είναι πηγή κάθε κακίας που δεν επιτρέπει στο λόγο του Θεού να έχει καλή υποδοχή στην καρδιά του ανθρώπου. Σ’ αυτή την κατάντια η αποκοπή από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας είναι το άμεσο συνεπακόλουθο. Ο λόγος του Θεού γνωρίζει ξηρασία και μαρασμό γιατί η καρδιά έχει γεμίσει όλο πέτρες. Εμφωλεύουν σ’ αυτή οι λογής κακίες που την καταπνίγουν και την στραγγαλίζουν.

Υπάρχουν βέβαια και οι ακανθωτές καρδιές. Ο εγωισμός εξωθεί τον άνθρωπο να βάζει στο κέντρο όλου του κόσμου τον εαυτό του και να επιδίδεται σ’ ένα ανελέητο κυνήγι εξασφάλισης υλικών αγαθών. Η ανασφάλεια του τον αφήνει να περιχαρακώνεται πίσω από αυτά. Αστοχεί και αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί στηρίζεται πλέον μόνο στα υλικά αγαθά αντί στη δύναμη του Θεού. Η σημερινή οικονομική κρίση που έχει αναποδογυρίσει τα πάντα στη ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ισχυρή απόδειξη της αστοχίας του ανθρώπου να φθάσει στον αληθινό προορισμό του.

Το εύφορο έδαφος
Ωστόσο δεν λείπει το καλό χώμα που συμβολίζει την καρδιά που είναι δεκτική στην αγάπη του Θεού αντιπροσφέροντάς την μάλιστα και στον συνάνθρωπο. Εδώ έχουμε τον άνθρωπο που αγωνίζεται στη ζωή του για να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Όταν ο Χριστός βρει γόνιμο έδαφος στην καρδιά μας, τότε αυτή γνωρίζει πλούσια πνευματική καρποφορία που συνίσταται στην πραότητα, την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη και κυρίως την αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, προκειμένου να καταστήσουμε την καρδιά μας γόνιμο έδαφος και δεκτικό στη θεϊκή ευλογία δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ν’ αγωνιζόμαστε στη ζωή μας. Να φροντίζουμε επιμελώς και να καλλιεργούμε το έδαφος αυτό ώστε ο σπόρος του θείου λόγου να πέφτει σε «γήν αγαθήν» και να «ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Απόστολος Κυριακῆς τῶν Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Σὲ πάρα πολλὰ σημεῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς μιλᾶ γιὰ τὰ καλὰ ἔργα καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Καὶ πράγματι, τὸ κεφάλαιο αὐτὸ εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς. Γι'αὐτὸ καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στὴν κεντρική του ἰδέα, μᾶς μεταδίδει αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ μήνυμα τῆς ἀνάγκης τῶν καλῶν ἔργων. 

Ἀλλὰ ἂς δοῦμε μὲ ποιὰ εὐκαιρία γράφει ὅλες αὐτὲς τὶς θεόπνευστες συμβουλὲς ὁ θεῖος Παῦλος. Οἱ δύο συνεργάτες τῶν ἀποστόλων, ὁ Ζηνᾶς ὁ νομικὸς καὶ ὁ Ἀπολλόδωρος, θὰ ἀναχωροῦσαν ἀπὸ τὴν Κρήτη. Ἔτσι ὁ Παῦλος συμβουλεύει τὸν ἀπόστολο Τίτο, ἀφοῦ τοὺς ἐφοδιάσει μὲ ὅλα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὸ ταξίδι τρόφιμα καὶ ροῦχα, παραλλήλως τὸν διδάσκει ὅτι θὰ πρέπει νὰ μάθει σὲ ὅλους τους πιστοὺς νὰ πρωτοστατοῦν σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἀπαραίτητες ἀνάγκες τους.

Αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὸ βασικὸ μήνυμα τῆς περικοπῆς, μαζὶ βεβαίως μὲ τὴν συμβουλὴ ποὺ ἀπευθύνει καὶ ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τοὺς αἱρετικοὺς «αἱρετικὸν ἄνθρωπον, μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκριτος». Δηλ. αἱρετικὸ ἄνθρωπο, ποὺ ἐπιμένει νὰ δημιουργεῖ σκάνδαλα καὶ διαιρέσεις στὴν Ἐκκλησία, μολονότι τὸν συμβούλευσες γιὰ πρώτη καὶ δευτέρα φορά, παράτησε τὸν καὶ ἀπόφυγε τὸν. Γνώριζε, ὅτι ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει καὶ γιὰ τὴν ἁμαρτία τοῦ αὐτὴ ἐλέγχεται καὶ κατακρίνεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν του.

Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα μὲ ποιὸν τρόπο πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ γιατί; 

Διότι, ἀδελφοί μου, ἡ πράξη εἶναι ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἁπλῶς μία θεωρητικὴ πίστη. Μία πίστη θεωρητική, τὴν ὁποία σὲ τελευταία ἀνάλυση διαθέτουν καὶ τὰ δαιμόνια, σύμφωνα πάντοτε μὲ τὴν Γραφὴ (Ἰακώβου Β΄9).

Ἡ διαρκὴς μέριμνα καὶ σπουδὴ γιὰ ἐπιτέλεση καλῶν ἔργων, ἀποδεικνύει πρωτίστως σὲ μᾶς τοὺς ἴδιους (κυρίως αὐτὸ μας ἐνδιαφέρει) καὶ κατόπιν καὶ στοὺς ἄλλους, ὅτι ἡ ρίζα δὲν εἶναι νεκρή. Ἡ ρίζα εἶναι ζωντανὴ μέσα στὴν καρδιά μας, γι'αὐτὸ καὶ βλαστάνουν, ἀνθοφοροῦν καὶ καρποφοροῦν τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Ψυχική υγεία


Ο φανατικός άνθρωπος ποτέ
δεν φτάνει στην ειρήνη του νου•
και οποίος έχει αποξενωθεί από την ειρήνη,
αυτός έχει αποξενωθεί κι από τη χαρά.
Η ειρήνη του νου λέγεται και είναι
τέλεια (ψυχική) υγεία,
ενώ ο φανατισμός είναι αντίθετος στην ειρήνη.
Αυτός λοιπόν που έχει φανατισμό,
είναι βαριά άρρωστος.

Αββάς Ισαάκ

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Ἡ ταυτότητα τοῦ Ἁγίου

Οἱ ἔννοιες Ἅγιος καὶ Ἁγιότητα στὴν ἐποχὴ μᾶς διέρχονται κρίση: ἢ ἀποκρούονται, ἢ χλευάζονται, ἢ παραποιοῦνται. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνο σὲ κοινωνικὲς ὁμάδες, ποὺ ἔχουν προσωρινὰ ἢ μόνιμα διακόψει κάθε σχέση καὶ σύνδεσμο μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τῶν λεγομένων χριστιανῶν καὶ μάλιστα τῶν «Ὀρθοδόξων». Ἰδανικὸ στὸν κόσμο μᾶς εἶναι οἱ οἰκονομικὲς ἀξίες, ἡ εὐζωία, ἡ ὑλικὴ εὐημερία. Ποιός, ἀκόμη καὶ χριστιανός, ἔχει βάλει σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ γίνει ἅγιος; Ποιός, ἐνδιαφερόμενος καὶ μοχθῶν γιὰ τὴν σταδιοδρομία τοῦ παιδιοῦ του, δίνει προτεραιότητα στὴν ἁγιότητά του; Καὶ ὅμως σὲ προηγούμενους καιροὺς αὐτὸς ἦταν ὁ κύριος σκοπὸς τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ. «Χριστὸς καὶ ψυχὴ σᾶς χρειάζονται», δηλαδὴ ἡ σωτηρία, ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς ἀναδιατυπώνοντας τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἦταν τὸ ἱεραποστολικὸ πρότυπό του: «Πάντα ἡγοῦμαι (τὰ θεωρῶ) σκύβαλα (σκουπίδια), ἴνα Χριστὸν κερδήσω» (Φίλ. 3, 8).

Σήμερα, σχεδὸν κατὰ κανόνα, ἡ «ἁγιότητα» εἶναι ἕνα «λησμονημένο ὅραμα» καὶ ὑποτιμημένη ἀξία. Καὶ ὅμως! Ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος Χριστοῦ καὶ ἐν Χριστῷ κοινωνίας, εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ ἡ ἀναγέννησή του μέσα στὴν ἄκτιστη θεϊκὴ Χάρη, ὁ ἁγιασμός του. «Ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιος εἰμι» (Λευιτ. 20, 26), ποὺ εἶναι ἀντίστοιχο μὲ τὸν λόγο τῆς Καινῆς Διαθήκης: «Ἔσεσθε οὒν ὑμεῖς τέλειοι, ὡς ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειος ἐστιν» (Ματθ. 5, 48). Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει στὸν κόσμο ἡ Ἐκκλησία καὶ καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νὰ ἐνταχθεῖ ὁλόκληρος («ὁλοτελής», Ἃ’ Θεσ. 5, 23) στὴν κοινωνία της, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ πραγματοποιήσει τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Διότι ὁ Θεὸς σ’ αὐτὸ «προορίζει» κάθε ἄνθρωπο, ἐφ’ ὅσον «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Ἃ’ Τιμ. 2, 4). «Ἐπίγνωσις» εἶναι ἡ πλήρης καὶ τελεία γνώση τοῦ Χριστοῦ (Ἔφ. 4, 13), ποὺ ἀποκτᾶται μὲ τὴν «θέωση», τὴν ὑψίστη ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τοῦ πιστοῦ, στὴν ὁποία ἀποσκοπεῖ ὅλη ἡ ἁγιοπνευματικὴ πορεία τοῦ μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα (κάθαρσις – φωτισμὸς – θέωσις). Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία χαρακτηρίζεται ἀπὸ Πατέρες, ὅπως ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «Ἰατρεῖον πνευματικὸν» καὶ «ἐργαστήριον ἁγιότητας», διότι σκοπὸ ἔχει νὰ λειτουργεῖ ὡς πνευματικὸ νοσοκομεῖο, ποὺ θεραπεύει τὴν ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου, τὴν νόσο τῆς ψυχῆς του, τὴν πτωτικὴ κατάσταση, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ προχωρήσει πρὸς τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ἐργαστήριον», ἕνα πνευματικὸ ἐργοστάσιο, ποὺ παράγει ἁγίους, διαφορετικὰ δὲν θὰ εἶχε λόγο ὑπάρξεως.

Πῶς βιώνεται ὅμως ἡ ἁγιότητα στὴν πράξη τῆς καθημερινότητας; Ὄχι ἀσφαλῶς ὡς ἔννοια ἠθική, ἀλλὰ (ἅγιο)πνευματικὴ (συνιστῶ τὸ πρόσφατο βιβλίο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰεροθέου, Ἡ Ἰατρικὴ ἐν πνεύματι Ἐπιστήμη, Λειβαδειὰ 2009). Ἡ Ἐκκλησία ὡς Ὀρθοδοξία δὲν ἐπιδιώκει νὰ κάμει τὸν ἄνθρωπο «ἠθικὸ» μὲ τὴν κοσμικὴ σημασία τοῦ ὄρου. Ὁ μακαρίτης «λαϊκός», ἀλλὰ πατερικότατος, ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, ἔγραψε ἕνα βιβλίο, ποὺ τὸ συνιστῶ πάντοτε, μὲ τὸν τίτλο: «Ἄλλο καλὸς ἄνθρωπος καὶ ἄλλο χριστιανός». Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ἀγωνίζεται γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἔννοια ἑνὸς κώδικα καλῆς συμπεριφορᾶς (sav·ir vivre), ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ, μὲ τὴν συνεργεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, στὸ ἐν Χριστῷ ἦθος, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιά του ὡς «καρπὸς τοῦ Πνεύματος» (Γαλ. 5, 22) καὶ «ὕδωρ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 4, 14). Ἡ τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν δὲν εἶναι τὸ «τέλος», ὁ σκοπός, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ ἐρημίτης (5ος αἱ.) · «Αἳ ἐντολαὶ οὐχὶ τὴν ἁμαρτίαν ἐκκόπτουσιν, ἀλλὰ τοὺς ὅρους τῆς δοθείσης ἠμὶν ἐλευθερίας φυλάττουσιν» (ΡG 65, 992). Ἄλλωστε εἶπε καὶ ὁ Κύριος: «..Ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμίν, λέγετε, ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν, ὅτι ὃ ὀφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λούκ. 17, 10).

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀνοίγει τὴν πηγὴ τῆς Χάριτος. Καὶ ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς ζητεῖ συνεχῶς Χάρη, δύναμη θεϊκὴ (πρβλ. τὸν λόγο τοῦ Παύλου: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι μὲ Χριστῷ» (Φίλ. 4, 13). Οἱ αἱρετικοί, ποὺ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας, βλέπουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἠθικολογικά, θέλουν νὰ γίνουν «καλοὶ ἄνθρωποι», ὅπως τὸ ἐπιδιώκουν ἄλλωστε καὶ οἱ ἄθεοι καὶ οἱ μὴ χριστιανοί, ὀπαδοὶ τῶν θρησκειῶν (θρησκευμάτων) τοῦ κόσμου. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς ὅμως δὲν ἐπιδιώκει νὰ γίνει ἁπλὰ «καλὸς» καὶ «ἠθικός», ἀλλὰ Ἅγιος, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μέσω αὐτοῦ μὲ ὅλη τὴν Ἁγία Τριάδα, νὰ γίνει «ναὸς Θεοῦ» (Ἃ’ Κορ. 3, 16 κ.α.), διότι τότε θὰ εἶναι «ἀληθινός», ὅπως καὶ ὁ Θεὸς μᾶς (Ἃ’ Ἰω. 5, 20) καὶ ἀληθινὰ συνάνθρωπος, «πλησίον» καὶ ἀδελφός του ἄλλου· ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ (ἡ «βασιλεία» Του) θὰ ἐνοικεῖ στὴν καρδιά του καὶ ἡ ἀγάπη του δὲν θὰ εἶναι «ἀγάπη ἁμαρτωλῶν» (Λουκ.6, 33), δηλ. ὑπολογιστικὴ καὶ συμφεροντολογική, ἀλλὰ ἀνιδιοτελής, ὅπως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς» (Ρωμ. 13, 5) καὶ γι’ αὐτὸ «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (13, 8).

Μὲ τὶς προϋποθέσεις αὐτὲς κατανοεῖται πόσο ἀνησυχητικὸ εἶναι τὸ θλιβερὸ σύμπτωμα τῆς ἀλλοιώσεως τῶν κριτηρίων μας στὸ θέμα τῆς ἁγιότητος. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν εὐκολία, μὲ τὴν ὁποία συνήθως χαρακτηρίζουμε κάποιον ὡς ἅγιο («ἅγιος ἄνθρωπος», λέμε) ἁπλῶς, διότι εἶναι «καλός», χωρὶς νὰ ξέρουμε τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ («τὰ φαινόμενα συχνὰ ἀπατοῦν»). Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν ἀδρανοποίηση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων ἢ καὶ τῶν προϋποθέσεων ἀναγνωρίσεως καὶ διακρίσεως τῆς ἁγιότητας. Σὲ τελευταία ἀνάλυση μόνον ὁ Ἅγιος, αὐτὸς ποὺ ἔφθασε στὴν θέωση ἢ στὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μπορεῖ νὰ «δεῖ» τὴν καρδιὰ τοῦ ἄλλου καὶ τὸ περιεχόμενό της, γνωρίζει καὶ μπορεῖ νὰ διακηρύξει ποιὸς εἶναι Ἅγιος, «ναὸς δηλαδὴ καὶ κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ». Αὐτὰ λέγει μεταξὺ ἄλλων ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος (Ὁμιλίαι Πνευματικαί, Θ’, 8. Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ Ἀσκητικῶν), Θεσσαλονίκη 1985, σ. 166), στηριζόμενος καὶ ἑρμηνεύοντας τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἃ’ Κορ. 2, 15: «ὁ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ’ οὐδενὸς ἀνακρινόμενος»). Γράφει ὁ ἅγιος Μακάριος: «Ὁ πνευματικὸς (σήμ. αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἔχει ζωντανὴ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ) πάντας ἀνθρώπους «ἀνακρίνει…, γινώσκει ἕκαστον πόθεν λαλεῖ καὶ ποὺ ἔστηκε καὶ ἐν ποίοις μετροις ἐστίν». (Σήμ. Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ γνωρίζει τὸν ἀπέναντί του, σὲ ποιὰ ἐσωτερικὴ κατάσταση βρίσκεται, ποιὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις τῶν λόγων καὶ ἔργων του, ἂν εἶναι εἰλικρινὴς καὶ δὲν προσποιεῖται, ὡς ὁ ἠθικολόγος καὶ φαρισαῖος). Καὶ συνεχίζει: «Αὐτὸν δὲ (τὸν «πνευματικὸν» καὶ Πνευματοφόρο) οὐδεὶς ἀνθρώπων, τῶν ἐχόντων τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, γινώσκειν καὶ ἀνακρίνειν δύναται, εἰ μὴ μόνον ὁ τὸ ὅμοιον ἔχων ἐπουράνιόν της θεότητος πνεῦμα γινώσκει τὸ ὅμοιον». Μὲ λίγα λόγια: Μόνον οἱ ἅγιοι γνωρίζουν ποιὸς εἶναι ἅγιος καὶ αὐτῶν ἡ γνώμη καὶ ἄποψη ἔχει σημασία. Ὅταν λέμε συνεπῶς, ὅτι ὁ «λαὸς τοῦ Θεοῦ» ἀναγνωρίζει τὴν ἁγιότητα, ἐννοοῦμε στὴν κυριολεξία τοὺς Ἁγίους, αὐτοὺς ποὺ ἔφθασαν στὴν ἁγιότητα, (φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ θέωση) καὶ ὄχι ἐκείνους, ποὺ δὲν ἀγωνίζονται, βαδίζοντας «σὺν πάσι τοῖς Ἁγίοις» καὶ ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τους, νὰ γίνουν ἅγιοι. Ἐμεῖς σκεπτόμεθα συνήθως «λαοκρατικὰ» καὶ «λαϊκίστικα», ὅταν λέμε ὅτι ὁ «λαὸς» ἀναγνωρίζει τοὺς Ἁγίους! Γιατί τὸ ἐρώτημα εἶναι: ποιὸς λαός; Ποιὰ σχέση ἔχει, δηλαδή, μὲ τὴν Χάρη καὶ σὲ ποιὰ κατάσταση εἶναι ἡ «καρδιά» του; Διότι, διαφορετικά, τὰ κριτήριά μας θὰ εἶναι ἠθικολογικὰ καὶ κοσμικά.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Μετάνοια: Ὁ μοναδικὸς δρόμος γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας καὶ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς κάθε κρίσης.


Μετάνοια σημαίνει «ἀνανέσωσις τοῦ βαπτίσματος, συμφωνία μὲ τὸν Θεὸ γιὰ μία νέα ζωή, μόνιμος ἀποκλεισμὸς κάθε σωματικῆς παρηγοριᾶς, σκέψις αὐτοκατακρίσεως, ἀμεριμνησία γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ μέριμνα γιὰ τὴ σωτηρία μας, θυγατέρα τῆς ἐλπίδος καὶ ἀποκήρυξις τῆς ἀπελπισίας, συμφιλίωσις μὲ τὸν Κύριον μὲ ἔργα ἀρετῆς, καθαρισμὸς τῆς συνειδήσεως, θεληματικὴ ταλαιπωρία τῆς κοιλίας (μὲ νηστεία) καὶ κτύπημα τῆς ψυχῆς μὲ ὑπερβολικὴ συναίσθησι... μετανοῶν σημαίνει ἀγοραστὴς τῆς ταπεινώσεως, κατάδικος ἀπηλλαγμένος ἀπὸ αἰσχύνη, ἐπινοητὴς τιμωριῶν τοῦ ἑαυτοῦ...»

Κλίμαξ, ο.π., σ. 118-119.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀντωνίου Στιβακτάκη, «Γέροντας Ἀβιμέλεχ ὁ Ἁγιορείτης»

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Η εκκλησία δέχεται τον αμαρτωλό

Ο Θεός και η Εκκλησία αγαπούν τον άνθρωπο όπως είναι, όταν πολλές φορές ακόμη και οι γονείς του τον απορρίπτουν. Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο όσο αμαρτωλός και αν είναι και όπως είναι, για να του δώσει όμως τη δυνατότητα να γίνει, όπως θέλει ο Θεός. Και πόσο τον βοηθά αυτή η αποδοχή! Είναι γνωστή η φιλανθρωπία των άγιων Πατέρων και Γερόντων της έρημου. Μέχρι σήμερα βλέπουμε στους διακριτικούς Πατέρας του Αγίου Όρους, που στον εαυτό τους είναι αυστηροί, να δείχνουν άκρα φιλανθρωπία και κατανόηση στον πεσόντα άνθρωπο, και στην αρρωστημένη και φθαρμένη ανθρώπινη φύση. Αλλά και το θάρρος και τη βοήθεια που δίνουν στον άνθρωπο για να τον πάρουν από εκεί που είναι, από την κόλασή του μέσα, και να τον οδηγήσουν με πολλή αγάπη και διάκριση στον Θεό.

Αρχμ.Γεώργιος Καψάνης

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Κυριακὴ Γ' Λουκᾶ: Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα


Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Πρακτικὸ φαίνεται κατ' ἀρχὴν τὸ θέμα τῆς ἐλεημοσύνης ποὺ ἀναπτύσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἀποστολικὴ περικοπή. Ὅμως, ὅπως θὰ δοῦμε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πρακτικότητα διαθέτει καὶ περιεχόμενο θεολογικό, ἀφοῦ ἄλλωστε στὴν Ἐκκλησία μας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει θεωρία ἄνευ πράξεως, καὶ πρακτικὴ ἀρετὴ στερουμένη τὴν θεωρητικὴ καὶ δογματική της κατοχύρωση.

Μὲ λόγια θερμὰ καὶ πειστικά, ὁ μεγάλος Ἀπόστολος προτρέπει τοὺς Κορινθίους νὰ βοηθήσουν τοὺς Χριστιανοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονταν ἀπὸ φοβερὸ λιμό. Καὶ ἐπειδὴ ὅλα τὰ νοήματα τὰ αἰχμαλώτιζε στὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ (Β΄Κορ. Ἰ΄5), λαμβάνει τώρα ἀφορμὴ ἀπὸ μία γεωργικὴ εἰκόνα καὶ τονίζει στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων ὅτι «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδωμένως καὶ θερίσει». Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ τσιγγουνιά, μὲ τσιγγουνιὰ καὶ θὰ θερίσει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ ἀφθονία, μὲ ἀφθονία θὰ θερίσει καὶ θὰ ἀπολαύσει τοὺς καρπούς. Τὸ δὲ κεντρικὸ νόημα εἶναι, ὅτι ὁ καθένας ἂς δίνει ἐλεημοσύνη σύμφωνα μὲ τὴν ἐλεύθερη διάθεση τῆς....

καρδιᾶς του «μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ' ἀνάγκης», διότι «ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός».

Ὄντως, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ἐκεῖνον ποὺ δίνει μὲ προθυμία καὶ μὲ ἱλαρὸν – χαρούμενο πρόσωπο.

Εἶναι ὅμως τόσο εὐλογημένο καὶ συγκινητικὸ τὸ θεόπνευστο ἱερὸ κείμενο, ὥστε εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ δοῦμε στὴν ἁπλή του μετάφραση.

«Πρέπει νὰ ξέρετε πὼς ὅποιος σπέρνει μὲ φειδώ, θὰ ἔχει λίγη σοδειά, καὶ ὅποιος σπέρνει ἁπλόχερα ἡ σοδειά του θὰ εἶναι ἄφθονη. Ὁ καθένας ἂς δώσει ὅ,τι τοῦ λέει ἡ καρδιὰ τοῦ χωρὶς νὰ στενοχωρεῖται ἢ νὰ ἐξαναγκάζεται, γιατί «ὁ Θεὸς ἀγαπάει αὐτὸν ποὺ δίνει μὲ εὐχαρίστηση». Ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεά, ὥστε νὰ εἶστε πάντοτε σὲ ὅλα τελείως αὐτάρκεις, καὶ νὰ δίνετε μὲ τὸ παραπάνω γιὰ κάθε καλὸ σκοπό. Τὸ λέει καὶ ἡ Γραφὴ «σκόρπισε, ἔδωσε στοὺς φτωχούς, ἡ ἀγαθοεργία του θὰ διαρκεῖ αἰώνια. Αὐτὸς ποὺ δίνει στὸ σποριὰ τὸ σπόρο καὶ τὸ ψωμὶ γιὰ νὰ τραφεῖ, θὰ δώσει καὶ θὰ πληθύνει καὶ τὸ δικό σας σπόρο καὶ θὰ αὐξηθεῖ στοὺς καρποὺς τῆς ἀγαθοεργίας σας. Ὁ Θεὸς θὰ σᾶς κάνει πλούσιους σὲ ὅλα, γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ δίνετε γενναιόδωρα. Αὐτοὶ ποὺ θὰ πάρουν ἀπὸ μᾶς τὴ δική σας εἰσφορὰ θὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεό».

Ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτονόητο ὅτι τὸ κήρυγμα τῆς ἐλεημοσύνης, ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ βεβαίως θὰ ὑπάρχει πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Ἄλλωστε, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ τοῦτο. Ὁποιοδήποτε κοινωνικὸ ἢ ἄλλο σύστημα ἐπικρατήσει, οὐδέποτε θὰ παύσουν νὰ ὑφίστανται οἱ πτωχοί, δηλ. οἱ ἀδελφοί του Ἰησοῦ! Καὶ τοῦτο διότι ἡ πτωχεία εἶναι ἕνα μέσον διὰ τοῦ ὁποίου οἱ πτωχοὶ οἱ ἴδιοι καταρτίζονται στὴν ἀρετή, ἀλλὰ καὶ οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες, ἀποδεικνύουν, πρέπει νὰ ἀποδεικνύουν στὴν πράξη, μέσω τῆς ἐλεημοσύνης, ὅτι ἀγαποῦν τὸ Θεό, προσφέροντας καὶ βοηθώντας τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη ἀδελφούς.

Ὁ παντοκρατορικὸς λόγος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι δηλαδὴ «τοὺς πτωχοὺς πάντοτε θὰ τοὺς ἔχετε» (Ματθ. ΚΣΤ΄11), εἶναι λόγος ἀκατάλυτος καὶ θὰ ἰσχύει φυσικὰ ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων. Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὁποιοδήποτε σύστημα καὶ ἂν ἐπικρατήσει, τόσο στὰ ἔθνη ἰδιαιτέρως, ὅσο καὶ παγκοσμίως, ὅπως οἱ «μεγάλοι» ὁδηγοῦν τὸν κόσμο γιὰ μία «παγκόσμια κυβέρνηση» οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἔχοντες ἀνάγκη οὐδέποτε θὰ ἐκλείψουν.

Ἂς ρίξουμε ὅμως τὸ «δίχτυ» τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σὲ βαθύτερα ὕδατα, ὥστε νὰ ἁλιεύσουμε θεολογικὲς προεκτάσεις στὸ ὅλο θέμα.

Μία σύντομη ματιὰ ἂν ρίξουμε στὴν ἱστορία καὶ δοῦμε τὶς χῶρες ποὺ ἐπεκράτησε ἐξαρχῆς ὁ Χριστιανισμός, καὶ κυρίως ἐὰν μελετήσουμε τὴν «καθ' ἠμᾶς Ἀνατολή», θὰ διαπιστώσουμε εὐθὺς ἀμέσως ὅτι προβάλλονται μπροστὰ μας οἱ μεγάλες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες ποὺ μαζὶ μὲ τὸν θεολογικὸ καὶ ἑρμηνευτικό τους λόγο, ἀγωνίζονταν καὶ εὐαισθητοποιοῦσαν τὶς μάζες τῶν πιστῶν καὶ τὶς καθοδηγοῦσαν στὴν ὁδὸ τῆς ἀγάπης ποὺ ἐκφραζόταν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Βεβαίως, στὴν μελέτη αὐτὴ θὰ φανεῖ πολὺ ἐναργὼς καὶ ὁ ἐλεγκτικὸς πατερικὸς λόγος, ἔναντι τῶν ἀνάλγητων πλουσίων, κάτι δηλαδὴ τὸ ὁποῖο ἔχει ἐκλείψει δυστυχῶς ἀπὸ τὴν σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα, καὶ ποὺ φαντάζει μπροστὰ μας ὡς ξένο, βάσει τῆς σημερινῆς πραγματικότητας, καὶ ποὺ ὅμως εἶναι τόσο ἀναγκαῖο...

Ἀξίζει νὰ δώσει κανεὶς λίγο ἀπὸ τὸν πολύτιμο χρόνο του, ὥστε νὰ μελετήσει τὶς μεγάλες αὐτὲς μορφὲς ποὺ ἀπέδειξαν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ μάλιστα ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν εἶναι ἁπλῶς μία θεωρία, ἀλλὰ μία φωτισμένη καὶ δυναμικὴ πράξη, ποὺ ἐὰν ὁ κόσμος θελήσει νὰ ἐφαρμόσει αὐτὸν τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο, ὁπωσδήποτε ἡ κοινωνία θὰ μεταβληθεῖ σὲ παράδεισο.

Αὐτὴ ὅμως ἡ στάση τῶν πιστῶν, ποὺ κορυφώνεται ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ στὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας, κάνει τοὺς συνειδητοὺς ἐχθρούς του Χριστοῦ νὰ θέλουν νὰ χτυπήσουν ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς ἀγάπης. Ὁ λόγος; Μὰ εἶναι τόσο προφανής. Χωρὶς τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἔχει τὴν ἀπόλυτη δυνατότητα νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἀγάπης.

Ἰσχυρίζονται ὁρισμένοι στὶς ἡμέρες μας ὅτι «ἀφοῦ ὑπάρχει Κράτος, δὲν θὰ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ διαθέτει Ἱδρύματα». Ἀλλὰ μὲ αὐτὴ τὴ «λογική», μήπως θὰ πρέπει νὰ παύσει νὰ κηρύσσεται καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ καταδικάζει τὴν κλεψιὰ καὶ τὸ φόνο, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἡ Ἀστυνομία καὶ τὰ Δικαστήρια; Καὶ μήπως θὰ πρέπει νὰ κλειδώσουμε καὶ τοὺς Ἱερούς μας Ναούς, ἀφοῦ δύναται ὁ ἄνθρωπος, κατὰ μία πρωτόγονη ἄποψη, νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ στὴ φύση; Καὶ γιὰ νὰ συνεχίσουμε πρὸς στιγμὴν στὸν ἴδιο παράλογο ρυθμό, μήπως θὰ πρέπει ὁ ζωντανὸς λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ καταδικάζει καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ τὴν ἐργατικὴ ἐξαχρείωση, ἀφοῦ ὑφίστανται οἱ ποικίλλοι συνδικαλιστικοὶ φορεῖς; Νὰ πᾶμε καὶ λίγο πιὸ κάτω; Μήπως θὰ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ λησμονήσει τοὺς σκλάβους εἰσέτι ἀδελφούς, στὶς ἀλύτρωτες Πατρίδες, ἀφοῦ ὑφίσταται (ἂν ὑφίσταται) ἐξωτερικὴ πολιτική; Καὶ μὲ δύο λόγια, μήπως, ἀφοῦ ὅπως ὑπολογίζουν οἱ «μεγάλοι» τόσο τῆς Πολιτείας, ὅσο καὶ ὁρισμένων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅτι ὁσονούπω ἔρχεται παγκόσμια κυβέρνηση, καὶ παγκόσμια θρησκεία, μήπως ἐρωτοῦμε, θὰ πρέπει νὰ καταργήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ὀρθοπραξία; Μήπως θὰ πρέπει νὰ παύσουμε νὰ καταδικάζουμε τὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις (φέρνοντας μάλιστα καὶ μέσα στοὺς Ναοὺς τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς καὶ ὄχι μόνο ὥστε νὰ μᾶς εὐλογοῦν τὸ ποίμνιο;). Καὶ ταυτοχρόνως μήπως τώρα θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τὶς σεξουαλικὲς διαστροφὲς καὶ ἀηδιαστικὲς ἀνωμαλίες ὡς κάτι τὸ φυσιολογικό, ὅπως πράττουν ἀρκετοὶ ἀπὸ τὸν συρφετὸ τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου;...

Ἀλλά, ἱκανόν ἐστι ἀδελφοί μου. Ἱκανόν ἐστι. Παρακολουθώντας κανεὶς τὰ «ἐπιχειρήματα» τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων ἀλλὰ καὶ τῶν ὀπαδῶν τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, (γράφε οἰκουμενισμοῦ), κινδυνεύει νὰ χάσει τὴν ψυχραιμία του καὶ ν' ἀρχίσει νὰ ἀπολογεῖται στοὺς ὀλιγοφρενεῖς «προοδευτικοὺς» ἀλλὰ καὶ στοὺς ἔχοντας «κεκαυτηριασμένη τὴν ἰδίαν συνείδησιν». Τοὺς «προοδευτικοὺς» ποὺ ὅμως εἶναι πάντοτε πρόθυμοι νὰ ρίχουν τὸ λίθο τοῦ ἀναθέματος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Σώματός Του. Ἕτοιμοι πάντοτε νὰ ὑπερασπίζονται ὁποιονδήποτε ὑβριστὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων μας, καὶ νὰ προασπίζονται ὅσους ἔχουν βαλθεῖ στὸ νὰ χτυπήσουν τὴν Πατρίδα μας καὶ τὰ ἰδανικά μας.

Ἀδελφοί μου, ἂς κοάζουν οἱ βάτραχοι τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀρνήσεως καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ. Ἂς λυσσοῦν τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου καὶ ἂς ἀποκόπτουν «Σύριζα» μέσα ἀπὸ τὴν ὕπαρξή τους τὸ δένδρο τῆς ζωῆς, τοὺς βλαστοὺς τῆς Ἀγάπης καὶ τοῦ ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ, ποὺ ἐν προκειμένω, ζητεῖ ὁ Ἀπόστολος νὰ ἐκφραστοῦν μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς διὰ τῆς προσφορᾶς ἐλεημοσύνης.

Ἐμεῖς οἱ πιστοί, τόσο ἀπὸ τὸ περίσσευμα, ὅσο κυρίως ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας, θὰ φροντίζουμε πάντοτε νὰ βλέπουμε στὰ μάτια τοὺς πτωχούς μας ἀδελφούς, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι αὐτοί, ἀφοῦ ἐννοεῖται, ὅτι γιὰ νὰ δεῖς τὸν πένητα ἀδελφὸ στὰ μάτια, χρειάζεται τὰ χέρια νὰ ἀνοίγουν τὶς τσέπες καὶ ν΄ἀδειάζουν τὰ βαλάντια...

Ἂς ἀκοῦμε λοιπὸν πάντοτε τὸν Κυριακὸ καὶ Ἀποστολικὸ λόγο καὶ ἂς τὸν ἐφαρμόζουμε, ἀκλόνητοι ἐπὶ τῶν Εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν, ἀφοῦ αὐτὸς ζωντανὸς λόγος μᾶς προτρέπει στὴν ἱερὴ Ἀποκάλυψη: «...ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι... καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι». (Ἀποκάλ. ΚΒ΄11).

Ἀμήν.

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Αυτό θα πει αγάπη!

Κάποτε υπήρχε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πάρα πολύ…
Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…
Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη.
Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο, όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ' ολίγο να χάσει και τη ζωή του.
Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά, ξεκίνησε για το σπίτι του.
Στο δρόμο όμως συνάντησε έναν οικογενειακό φίλο που τον συλλυπήθηκε για τη συμφορά που τους βρήκε.
"Ποιά συμφορά;" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία.
"Δεν το έμαθες; η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά.
Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του...
Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη...
Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του!!!
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει...

Αυτό είναι αγάπη....
Να εθελοτυφλώ για να μη σε πληγώσω...

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Αγρυπνία κάθε Σάββατο βράδυ στο εξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου


Προς γιατρούς, νοσηλευτές

Με ιδιαίτερη χαρά σας ανακοινώνουμε ότι από το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012 και κάθε Σάββατο βράδυ προς Κυριακή θα τελείται νυχτερινή Θεία Λειτουργία (αγρυπνία) στο εξωκκλήσι του Αγίου Επιφανίου. Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται σε όλους τους ευλαβείς πιστούς που λόγω της εργασίας τους (π.χ. γιατροί, νοσηλευτές, αστυνομικοί, , στρατιωτικοί, μαθητές, φοιτητές, πυροσβέστες, κ.α.) αλλά και σε όλους όσους (για οποιοδήποτε άλλο λόγο) επιθυμούν, αλλά δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιάζονται την Κυριακή το πρωί. Η Εκκλησία μας γνωρίζοντας και κατανοώντας τα διάφορα αυτά κωλύματα που δεν επιτρέπουν να εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή οι πιστοί, με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον ξεκινά αυτή την ποιμαντική διακονία για να μας δοθεί η ευκαιρία να εκκλησιάζομαστε και να μετέχουμε όλοι των Θείων Μυστηρίων. Η αγρυπνία θα ξεκινά το Σάββατο η ώρα 21:00 και θα τελειώνει στις 00:30 της Κυριακής.

Η πρώτη αγρυπνία θα ξεκινήσει η ώρα 8.00μ.μ. 

Θα ψαλλεί αγρυπνία για όλους τους αρρώστους, τους μαθητές, φοιτητές.

Ακολουθίες Οκτωβρίου 2012

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΜΗΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012

2. Τρίτη Κυπριανού ιερομ. και Ιουστίνης της παρθένου, Θεοφίλου οσίου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου,
Ιωάννου Χοζεβίτου, Ιεροθέου Αθηνών, Θεοδώρου Ταμασέως, Ιωάννου του Λαμπαδιστού
6. Σάββατο Θωμά Αποστόλου, Κενδέου Οσίου
Σάββατο Αγρυπνία (Παράκληση, Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 8:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

7. ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ Πάντων των εν τη νήσω Κύπρω διαλαμψάντων Αγίων
Σεργίου και Βάκγχου μεγαλομαρτύρων, Ανδρονίκου και Αθανασίας της συμβίας αυτού
Της Θείας Λειτουργίας και του ετήσιου μνημοσύνου του ήρωα της Ε.Ο.Κ.Α Λουκά Λουκά
θα προστεί ο Αρχιμανδρίτης της μητροπόλεως Κωνσταντίας-Αμμοχώστου πατήρ Αυγουστίνος Κκαράς
13. Σάββατο Χρυσής νεομάρτυρος
Σάββατο Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

14. ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ, (Σπορέως) ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Θεράποντος ιερομ. του Κυπρίου, Σύναξις πάντων των Αγίων Αναργύρων - αγιασμός κατηχητικών
18. Πέμπτη Λουκά του Ευαγγελιστού, Αρτεμίου μεγαλομάρτυρος, Μνάσωνος επισκόπου Ταμασού,
Γερασίμου του εν Κεφαλληνία, Ματρώνης Χιοπολίτιδος
Σάββατο Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

21. ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ , Χριστοδούλου του εν Πάτμω
Βαρνάβα και Ιλαρίωνος οσίων των εν Περιστερώνα Μόρφου, Ευλαλίου επισκόπου Λαμπούσης Ιακώβου του Αδελφοθέου, Ιγνατίου πατριάρχου Κων/πόλεως
26. Παρασκευή Δημητρίου του Μυροβλήτου, Νέστορος και Λούπου των συναθλητών αυτού
(κατάλυσις οίνου και ελαίου)
7:00μ.μ Αγιασμός-Εγκαίνια 2ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Κύπρου - Πλατεία Μητροπόλεως στο Παραλίμνι
Σάββατο Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

Κυριακή πρωί 4.π.μ. λήξη θερινής ώρας. Γυρίζουμε το ρολόι μας μια ώρα πίσω.
28. ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ Της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου
Διομήδους οσίου του Κυπρίου, Ζηνοβίου και Ζηνοβίας μαρτύρων,
Θεράποντος του εν Λυθροδόντα
ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ - ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Κατά το μήνα Οκτώβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 5:30 μ.μ.,
ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45 π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30 π.μ.

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Η αγάπη προς τους εχθρούς

Πολλοί όχι μόνον άπιστοι αλλά και αρκετοί άλλοι που θεωρούν τον εαυτό τους χριστιανό, έχουν μια φοβία να εφαρμόσουν στη ζωή τους την ευαγγελική εντολή τη αγάπης προς τους εχθρούς τους. Νομίζουν ότι αυτό είναι ωφέλιμο μόνο για τους εχθρούς. Πιστεύουν δηλ. ότι οι εχθροί τους θα επωφεληθούν απ’ αυτή την «αδυναμία» τους και θα απαντήσουν στην αγάπη με μίσος και κακία και τότε θα θριαμβεύσει το κακό.

Πάντως η σκέψη περί «αδυναμίας» του πιστού και γενικότερα του χριστιανισμού είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Οι άγιοι κατέχουν μεγάλη δύναμη, σε σημείο που να μπορούν να κυριαρχούν πάνω στους ανθρώπους, αλλά πορεύονται προς τον αντίθετο δρόμο. Δηλ. προτιμούν να υποδουλώνονται στον αδελφό τους και με τον τρόπο αυτό αποκτούν για τον εαυτό τους τέτοια αγάπη η οποία ουσιαστικά είναι άφθαρτη και αδαμάντινη. Ακολουθώντας το δρόμο αυτό πετυχαίνουν περιφανή νίκη η οποία μένει «εις τον αιώνα», ενώ η νίκη που προέρχεται με τη χρήση βίας δεν είναι ποτέ σταθερή και αποτελεί μάλλον εντροπή προς την ανθρωπότητα παρά καύχημα της.

Σ’ αυτό το δρόμο οφείλουμε να πορευόμαστε τον οποίο προδρομικά βάδισε ο Ιησούς Χριστός και μας προσκάλεσε νε γίνουμε όμοιοι Του για να γίνουμε «υιοί του Υψίστου».

π. γ. στ.