-Ο Θεός που είναι αγάπη και κάλλος αμήχανον, δημιουργεί τα πάντα «καλά λίαν». Και καλεί δια του κάλλους σε μετοχή ζωής όλη τη δημιουργία.
Ακούγοντας την κλήση του θείου κάλλους ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της μακαρίας Τριαδικής ζωής. Αντιστεκόμενος και μη υπακούων δημιουργεί την κόλαση της μη κοινωνίας, την κατάρα της παρά φύσιν ασχημίας, που δεν σώζει, αλλά καταστρέφει τον άνθρωπο και τη δημιουργία.
-Εκτός από το αληθινό κάλλος που καλεί και σώζει, υπάρχει και το κίβδηλο, που προκαλεί και καταστρέφει, γιατί δεν είναι φανέρωση καλοσύνης αλλά επίφαση κάλλους και λειτουργεί ως δέλεαρ. Ζαλίζει και παγιδεύει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην τελική υποδούλωση και καταστροφή, υποσχόμενο μία, ως δια μαγείας εύκολη, σωτηρία.
Μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα και στη δοκιμασία της εκλογής κάποιου κάλλους εξελίσσεται η ιστορία του ανθρώπου και της ανθρωπότητος: Ποιο κάλλος θα μας ελκύσει περισσότερο; Σε ποιο θα υποταχθούμε;
Από την πρώτη στιγμή μας παρέσυρε κάποιο κάλλος που μας κατέστρεψε, γιατί το χωρίσαμε από την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού. «Ωραίος ην εις όρασιν και καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός».
Στην καινή κτίση μια ασήμαντη κοσμικά αλλά ταπεινή κόρη αναδεικνύεται η «εν γυναιξίν ευλογημένη» που συλλαμβάνει τον Λόγο του Θεού. Η προσδοκία όλης της ανθρωπότητας ετοιμάζει και κυοφορεί το κάλλος της αρετής της Παρθένου, η οποία αναδεικνύεται όργανο σωτηρίας όλου του κόσμου. Και ενώ είχαμε αμαυρώσει το κάλλος της εικόνας του Θεού, με την γέννηση του θείου Λόγου «την ρυπωθείσαν εικόνα τω θείω κάλλει συγκατέμιξε».
-Το θείον κάλλος σώζει τον άνθρωπο όχι μαγικά, εν αγνοία του, ούτε έξωθεν, δια της βίας, γιατί έτσι θα τον υποτιμούσε .Αντίθετα, ο άνθρωπος σώζεται τιμώμενος, με το να γίνει ο ίδιος καλλιτέχνης, πηγή κάλλους και σωτηρίας για τους πολλούς.
-Η σωτηρία του ανθρώπου νοείται και βιούται ως συμμετοχή και αναμόρφωσι εις το αρχαίον κάλλος.
Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη
Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου