Κυριακή της Πεντηκοστής - Ιωάν. ζ΄ 37- 52, η΄ 12 - Πράξ β΄ 1 - 11

Η πολυποίκιλος σοφία

«Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος»

Η σημερινή Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Σήμερα πραγματοποιείται η μεγάλη υπόσχεση της Καινής Διαθήκης, που συνίσταται στην κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Η Παλαιά Διαθήκη ήταν η υπόσχεση για τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Μας αποκάλυψε με ανθρώπινο τρόπο την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος αποκάλυψε το πλήρωμα του αληθινού και σωσμένου εν χάριτι ανθρώπου.

Η οικονομία του μυστηρίου της Εκκλησίας είναι «αποκεκρυμμένη από των αιώνων εν τω Θεώ τω τα πάντα κτίσαντι διά Ιησού Χριστού, ίνα γνωρισθή νυν ταις αρχαις και ταις εξουσίαις εν τοις επουρανίοις διά της εκκλησίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού».

Εδώ βλέπουμε να αποκαλύπτονται πολύ βασικές και κυρίως σωτηριώδεις αλήθειες: α) Η Εκκλησία υπάρχει «προ πάντων των αιώνων» στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, β)είναι αποκεκρυμμένη, γιατί ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί ο κόσμος και έπρεπε ο Θεός Λόγος να σαρκωθεί εν χρόνω, γ) τα πάντα εκτίσθησαν διά Ιησού Χριστού, που είναι «εικών του Θεού του αοράτου» και ο τελικός προορισμός της ύπαρξής μας και ακόμα δ) εγνωρίσθη διά της Εκκλησίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού.

Πνοή ζωής

Ο Χριστός χρησιμοποιεί ως παράδειγμα το στοιχείο του νερού για να μας παραπέμψει στη ζωτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Το «ύδωρ το ζων», δηλαδή αυτό που χορηγεί τη ζωή στον άνθρωπο, είναι το Άγιο Πνεύμα. Ήδη το βιβλίο της Γένεσης μάς πληροφορεί ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του κόσμου «πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος». Το Άγιο Πνεύμα αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο και με την πνοή του ζωοποιεί τα πάντα. Και στη δημιουργία του ανθρώπου γίνεται αναφορά για «πνοή ζωής», με την οποία ο Θεός ενεφύσησε το Άγιο Πνεύμα στον άνθρωπο. Χωρίς το Άγιο Πνεύμα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αληθινή και ζωντανή ύπαρξη. Το Άγιο Πνεύμα τον ανυψώνει από το βιολογικό επίπεδο στο χώρο της ζωής του Θεού και τον καθιστά χριστοειδή και χαριτωμένη ύπαρξη.

Η Πεντηκοστή σήμερα

Ο κόσμος της εποχής μας, βρισκόμενος σε μια φοβερή ηθική και πνευματική χρεοκοπία, δεν παρουσιάζεται πρόθυμος να αποδεχθεί τις αλήθειες που μας προσφέρει η εορτή της Πεντηκοστής. Η σημερινή κοινωνία, δυστυχώς, υιοθετεί αντιπνευματικά στηρίγματα. Ενθαρρύνει τη διάσπαση της ανθρώπινης φύσης και εγκλωβίζει τον άνθρωπο στο ατομικό εγώ. Τον εγκαταλείπει σ’ ένα άκρατο ατομικισμό, ο οποίος δεν αφήνει χώρο για φανέρωση της πνοής ζωής του Αγίου Πνεύματος. Τον εγκλωβίζει σε οσμώσεις θανάτου. Η τραγωδία του σημερινού ανθρώπου είναι ότι πιστεύει πως με τη μοναξιά του αμύνεται και διασώζει την ανθρωπιά του, ενώ στην πραγματικότητα την καταδικάζει και την εξοντώνει. Η μαρτυρία της κρίσης που βιώνει τις τελευταίες μέρες σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο σίγουρα το οικονομικό, είναι γι’ αυτό αδιάψευστος μάρτυρας.

Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που αποκαθιστά την κοινωνία της αγάπης ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι διαλύεται η σύγχυση και η διάσπαση (Βαβέλ) και αποκαθίσταται η ενότητα στους ανθρώπους. Το Άγιο Πνεύμα μας χαρίζει το ζωοποιό ύδωρ (Άγιο Βάπτισμα) και από αυτό ρέει η χρηστότητα, η καλοσύνη, η αγαθοσύνη, η αγάπη. Έτσι ζωοποιεί τα ανθρώπινα πρόσωπα το Άγιο Πνεύμα.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριος διαλύει τα αβάσταχτα σκοτάδια της ζωής μας, όταν μας διαβεβαιώνει: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως, που χαρίζει και προάγει τη ζωή, είναι η κοινωνία της χρηστότητας και της αγάπης. Μας την προσφέρει ο Κύριος με το Άγιο Πνεύμα, που «όλον συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας». Γι’ αυτό και η Εκκλησία, ιδιαίτερα σήμερα που βιώνουμε όλα αυτά τα οδυνηρά αδιέξοδα που καθημερινά ξεδιπλώνονται μπροστά μας, είναι «το στερέωμα, η καταφυγή και η σωτηρία μας». Ας εναποθέσουμε, λοιπόν, με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στις ζεστές αγκάλες της.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

19/06: Άγιος Ιούδας ο Απόστολος

Καὶ συγγενείᾳ καὶ χορῷ αὐχεῖν ἔχεις.

Χριστοῦ μαθητῶν ὦ Ἰούδα, καὶ πάθει.

Ἐννεακαιδεκάτῃ βελέεσσιν Ἰούδας θνῄσκει.

Kλήσις τριπλή σοι και τριπλούν μάκαρ πάθος,

Άρσις δέσις τε και τρίτον τόξου τάσις.

Eννεακαιδεκάτη βελέεσσιν Iούδας θνήσκει.

Βιογραφία

Τα βιογραφικά στοιχεία του Αγίου Ιούδα, είναι κάπως συγκεχυμένα, διότι συγχέονται μ' αυτά του Αποστόλου Θαδδαίου που η μνήμη του γιορτάζεται την 21η Αυγούστου. Ο μεν Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιό του αναφέρει ότι, ο Ιούδας αυτός ήταν αδελφός του Χριστού και ο κατά σάρκα του Αποστόλου Ιακώβου του αδελφοθέου (ο Ιούδας και ο Ιάκωβος ήταν παιδιά του Ιωσήφ από άλλο γάμο). Ο Ιούδας λοιπόν, κατά την παράδοση, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία, επισκέφθηκε την Έδεσσα και στην πόλη Αραράτ συνελήφθη από τους άπιστους, οι οποίοι τον εκτέλεσαν δια τοξευμού. Επίσης, ο Σ. Ευστρατιάδης, αναφέρει ότι στον Λαυριωτικό Κώδικα Ι 78 φ. 2156 φέρεται κατά την ημέρα αυτή και η μνήμη άλλου Αγίου Αποστόλου Ιούδα του Ζηλωτού, ο οποίος μετά την Ανάληψη του Χριστού περιήρχετο σ' όλες τις πόλεις και τα χωριά και δίδασκε το σωτήριο μήνυμα του Αναστάντος Χριστού. Και αφού έφερε πλήθος λαού σε μετάνοια απεβίωσε ειρηνικά. Ο δε Μιχαήλ Γαλανός στους «Βίους των Αγίων», αναφέρει για τον Απόστολο Ιούδα ότι ήταν ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, γιος του Αλφαίου και αδελφός του Ιακώβου του μικρού, που ήταν και αυτός Απόστολος. Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο Απόστολος Ιούδας έφερε και την προσωνυμία Θαδδαίος ή Λεββαίος. Η ζωή του κοντά στο Χριστό ήταν παρόμοια με των άλλων Αποστόλων. Μετά την Πεντηκοστή, αφού εργάστηκε για λίγο στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία ανάμεσα σε πολλούς κινδύνους. Αλλά ο Ιούδας, άξιος Απόστολος του Χριστού, γεμάτος αυταπάρνηση, μαρτύρησε τελικά στην Έδεσσα. Στην Καινή Διαθήκη, έχουμε και μια Καθολική Επιστολή του Ιούδα, που είναι σύντομη, αλλά γεμάτη μηνύματα αληθινής ζωής. Να τι συμβουλεύει στους χριστιανούς, που ζουν μέσα στο διεφθαρμένο από την αμαρτία κόσμο: «Υμείς δε, αγαπητοί, τη άγιωτάτη υμών πίστει έποικοδομούντες εαυτούς, εν Πνεύματι Αγίω, προσευχόμενοι, εαυτούς εν αγάπη Θεού τηρήσατε, προσδεχόμενοι το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις ζωήν αίώνιον» (Επιστολή. Ιούδα 20-21). Δηλαδή, σεις όμως. αγαπητοί, αντίθετα με το διεφθαρμένο κόσμο, να οικοδομείτε τους εαυτούς σας πάνω στο θεμέλιο της αγιωτάτης πίστης σας με την προσευχή, που θα κάνετε με την έμπνευση του αγίου Πνεύματος, φυλάξτε και διατηρείστε τους εαυτούς σας στην αγάπη του Θεού, περιμένοντας με εμπιστοσύνη το έλεος του Χριστού, για να πετύχουμε την αιώνια ζωή.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Χριστοῦ σὲ συγγενῆ, ὢ Ἰούδα εἰδότες, καὶ μάρτυρα στερρόν, ἱερῶς εὐφημοῦμεν, τὴν πλάνην πατήσαντα, καὶ τὴν πίστιν τηρήσαντα, ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἁμαρτημάτων τὴν λύσιν, εὐχαίς σου λαμβάνομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε Ἰούδα, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.

Ἐκ ῥίζης εὐκλεοῦς, θεοδώρητον κλῆμα, ἀνέτειλας ἡμῖν, τοῦ Κυρίου αὐτόπτα, Ἀπόστολε θεάδελφε, τοῦ Χριστοῦ κήρυξ πάνσοφε, τρέφων ἅπαντα, κόσμον καρποῖς σου τῶν λόγων, τὴν ὀρθόδοξον, πίστιν Κυρίου διδάσκων, ὡς μύστης τῆς χάριτος.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ψυχοσάββατο

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται - «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω). Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ' ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής: Επειδή πολλοί κατά καιρούς απέθαναν μικροί ή στην ξενιτιά ή στη θάλασσα ή στα όρη και τους κρημνούς ή και μερικοί, λόγω πτώχειας, δεν αξιώθηκαν των διατεταγμένων μνημοσυνών, «οι θείοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό υπέρ πάντων των άπ' αιώνος εύσεβώς τελευτησάντων Χριστιανών».

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

18/06: Άγιος Λεόντιος και οι συν αυτώ Υπάτιος και Θεόδουλος

 

Εις τον Λεόντιον
Ἄκμων τὸ σῶμα τοῦ Λεοντίου τάχα,
Ἄκμων σιδηροῦς, πρὸς σφύρας τὰς αἰκίας.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ πληγῇσι Λεόντιος ἐκπνεῖ.

Εις τον Υπάτιον και Θεόδουλον
Eλευθερόφρων Θεόδουλος προς ξίφος,
Tοιούτον όντα και τον Ύπατον βλέπει.

Οι Άγιοι Λεόντιος, Υπάτιος και Θεόδουλος, μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουεσπασιανού.

Ο Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα (Αίγινα) και διακρινόταν για το μεγαλοπρεπές και αγέρωχο παράστημά του και τη ρωμαλεότητά του. Σε νεαρή ηλικία κατετάγη στο στρατό και σε όλες τις μάχες επεδείκνυε μεγάλη γενναιότητα και ανδρεία. Γι' αυτές του τις αρετές προβιβάσθηκε γρήγορα σε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα. Παρά τη γρήγορη εξέλιξή του και την υψηλή του θέση, συμπεριφερόταν με πολλή μετριοφροσύνη και τιμιότητα.

Όταν βρισκόταν στην Αφρική διδάχθηκε την χριστιανική πίστη, στην οποία η ευγενής και τίμια ψυχή του ανταποκρίθηκε με θέρμη. Άρχισε να κηρύττει το λόγο του Θεού στους υφισταμένους του και τούς στρατιώτες, όσα δε χρήματα κέρδιζε τα διέθετε για την ανακούφιση των πτωχών, των χηρών και των ορφανών.

Η χριστομίμητη αυτή δραστηριότητά του γρήγορα απόδωσε εύχυμους καρπούς. Δύο συνάδελφοί του ο Υπάτιος (ή Υπάτος) και ο Θεόδουλος, πίστευσαν στο Χριστό και άρχισαν να ζουν με χριστιανική αγνότητα και άσκηση.

Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο αφρικανός ηγεμόνας Αδριανός, προσπάθησε με διάφορες υποσχέσεις να τούς κάμει να αρνηθούν την πίστη τους. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι Άγιοι παρέμεναν ακλόνητοι, ως γενναίοι στρατιώτες Ιησού Χριστού. Διέταξε λοιπόν τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο του Υπάτιου και Θεόδουλου, τον δε Λεόντιο μαστίγωσε μέχρι θανάτου.

Έτσι με το τίμιο αίμα τους, επισφράγισαν την πίστη και την αγάπη τους στο Σωτήρα και Λυτρωτή τους και κέρδισαν τους αμαράντινους του μαρτυρίου στεφάνους.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. θείας πίστεως.
Ῥώμην ἔνθεον διεζωσμένος, ἐθριάμβευσας ἐν τοῖς ἀγῶσιν, ἀθλοφόρε τοῦ Σωτῆρος Λεόντιε· σὺ γὰρ ὡς λέων πρὸς ἄθλησιν ὥρμησας καὶ πολεμίων τὸ κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ἔνδοξε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν τυράννων ᾔσχυνας, τὰς πονηρὰς ἐπινοίας, καὶ Ἑλλήνων ᾔλεγξας, το ἀθέατον σέβας, ἔλαμψας, θεογνωσίαν πᾶσιν ἀνθρώποις, δόγμασι, τῆς εὐσεβείας, θεόφρον Μάρτυς· διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην, τιμῶμεν πόθῳ, σοφὲ Λεόντιε.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Η παρουσία του Θεού

Στὸ πανεπιστήμιο ὑπῆρχε ἕνας καθηγητὴς μὲ φήμη γιὰ τὴν ἐχθρότητά του πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη. Στὸ πρῶτο μάθημα τοῦ πρώτου ἑξαμήνου, ἐὰν ὑπῆρχε ἀνάμεσα στοὺς φοιτητὲς κάποιος θρησκευόμενος, ἐπιχειροῦσε νὰ χλευάσει τὴν πίστη του. Ρώτησε λοιπὸν τοὺς φοιτητές:

- Τὰ πάντα εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ;

Ἕνας φοιτητὲς μὲ βεβαιότητα εἶπε:

- Μάλιστα, κύριε καθηγητά.

Ὁ καθηγητὴς εἶπε:

- Ἀφοῦ τὰ πάντα δημιούργησε ὁ Θεός, τότε καὶ τὸ Κακὸ εἶναι δικό του δημιούργημα καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχὴ ὅτι τὰ ἔργα μας καθορίζουν τί εἴμαστε, ὁ Θεὸς εἶναι τὸ Κακό.

Ὁ φοιτητὴς δὲν εἶχε νὰ πεῖ τίποτα καὶ ὁ καθηγητὴς ἱκανοποιημένος μὲ τὸν ἑαυτό του εἶπε στοὺς φοιτητὲς πὼς ἡ πίστη στὸ Θεὸ εἶναι μύθος.

Ἕνας φοιτητὴς σήκωσε τὸ χέρι του καὶ εἶπε:

- Κύριε καθηγητά, μπορῶ νὰ σᾶς ρωτήσω κάτι;

- Βεβαίως, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.

- Κρύο ὑπάρχει, κύριε καθηγητά;

- Τί ἐρώτηση εἶναι αὐτή; Βεβαίως ὑπάρχει. Ποτὲ δὲν ἔνιωσες κρύο;

Οἱ φοιτητὲς γέλασαν μὲ τὴν ἐρώτηση τοῦ συμμαθητῆ τους.

Ὅμως ὁ φοιτητὴς συνέχισε:

- Στὴν πραγματικότητα, ὅμως κρύο δὲν ὑπάρχει. Σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἐκεῖνο ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε κρύο εἶναι ἀπουσία θερμότητας. Τὸ ἀπόλυτο «μηδέν» (-460 βαθμοὺς Fahrenheit ἢ -273 Celsius) εἶναι ἡ πλήρης ἀπουσία θερμότητας. Κρύο δὲν ὑπάρχει. Ἐμεῖς δημιουργήσαμε αὐτὴ

τὴ λέξη γιὰ νὰ περιγράφουμε τί νιώθουμε ὅταν δὲν ὑπάρχει θερμότητα.

Μετὰ ὁ φοιτητὴς συνέχισε:

- Τί λέτε, κύριε καθηγητά, σκοτάδι ὑπάρχει;

- Βεβαίως ὑπάρχει, ἀπάντησε ὁ καθηγητής.

- Ὄχι κύριε καθηγητά, καὶ σκοτάδι δὲν ὑπάρχει. Στὴν πραγματικότητα τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπουσία φωτός. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ ἐρευνοῦμε τὸ φῶς, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε τὸ σκοτάδι. Μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν πρίσμα τοῦ Νεύτωνα γιὰ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ φῶς σὲ ἄλλα χρώματα καὶ νὰ ἐρευνήσουμε τὸ μῆκος κύματος τοῦ κάθε χρώματος. Ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ μετρήσουμε καὶ νὰ ἀποσυνθέσουμε τὸ σκοτάδι. Ἡ ἀκτίνα τοῦ φωτὸς μπορεῖ νὰ μπεῖ στὸ σκοτάδι καὶ νὰ τὸ φωτίζει. Πῶς μπορεῖτε νὰ μετρήσετε σὲ τί βαθμὸ εἶναι σκοτάδι; Μόνο μετρώντας τὸ ποσοστὸ τοῦ φωτός. Δηλαδή, τὸ σκοτάδι εἶναι μία ἔννοια τὴν ὁποία οἱ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ περιγράψουν τῆς καταστάσεις ὅταν ἀπουσιάζει τὸ φῶς.

Καὶ μετὰ ὁ φοιτητὴς ρώτησε:

- Κύριε καθηγητά, Κακὸ ὑπάρχει;

Ὁ καθηγητὴς ἀπάντησε μέ, ὄχι καὶ μεγάλη, βεβαιότητα:

- Δὲν εἶναι Κακὸ αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καθημερινά; Ἡ σκληρότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ ἐγκλήματα καὶ βία παντοῦ στὸν κόσμο, ὅλα αὐτὰ κατὰ τὴ γνώμη μου εἶναι παραδείγματα ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ὑπάρχει Κακό.

- Κακὸ δὲν ὑπάρχει, κύριε καθηγητά. Τὸ Κακὸ εἶναι ἁπλὰ ἀπουσία Θεοῦ. Εἶναι μία λέξη ποὺ μοιάζει τὸ κρύο καὶ τὸ σκοτάδι, δηλαδὴ λέξη ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἐπινόησαν γιὰ νὰ περιγράφουν τὴν ἀπουσία Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸ Κακό. Τὸ Κακὸ δὲν εἶναι σὰν τὴν ἀγάπη, ποὺ ὑπάρχει ὅπως ἡ θερμότητα καὶ τὸ φῶς. Τὸ Κακὸ εἶναι ἀποτέλεσμα ἀπουσία στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου θεϊκῆς ἀγάπης. Εἶναι σὰν τὸ κρύο ποὺ ἔρχεται ὅταν ἀπουσιάζει ἡ θερμότητα, ἢ σὰν τὸ σκοτάδι ποὺ ἔρχεται ὅταν δὲν ὑπάρχει φῶς.

Καὶ ὁ καθηγητὴς δὲν εἶχε νὰ ἀπαντήσει τίποτα.

Τα μυστικά της καλής επικοινωνίας

Τα μυστικά της καλής επικοινωνίας,ή όλα όσα δυσκολευόμαστε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τις σημαντικές, προσωπικές μας σχέσεις

H βελτίωση της επικοινωνίας στις συντροφικές σχέσεις

Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα πολύ άνθρωποι δοκιμάζουν εντάσεις, συγκρούσεις και δυσκολίες στις σχέσεις της προσωπικής τους ζωής. Ιδιαίτερα οι συζυγικές σχέσεις διαταράσσονται σοβαρά από εξωπραγματικές προσδοκίες, σύγχυση ρόλων, προβλήματα επικοινωνίας, παρεμβάσεις τρίτων, δυσκολίες στη σεξουαλική ζωή, τη διαχείριση των οικονομικών πόρων. Ακόμα, οι τραυματικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία και οι προηγούμενες σχέσεις, οι ανασφάλειες, οι φόβοι κ.α. δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε με διαύγεια και υπομονή το σύντροφό μας. Με το πέρασμα του χρόνου, η αγάπη και ο αμοιβαίος σεβασμός δίνουν τη θέση τους στην απογοήτευση, την οργή, τις αρνητικές κριτικές, τα αισθήματα παραμέλησης και εγκατάλειψης. Η σχέση αντί να είναι πηγή χαράς και δημιουργίας, γίνεται πηγή οδύνης. Αισθανόμαστε ότι ο σύντροφός μας δεν μας καταλαβαίνει, ότι είναι αδιάφορος ή επιθετικός ή ότι έχει υπερβολικές απαιτήσεις. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον πείσουμε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του για να ικανοποιηθούν οι προσδοκίες μας, τόσο περισσότερο απογοητευόμαστε. Ο άλλος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αλλάξει και οι δικές μας παρατηρήσεις, απαιτήσεις, ή συμβουλές, όχι μόνο δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τη σχέση είναι προτιμότερο να στραφούμε προς τον εαυτό μας, και να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το σύντροφό μας. Χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία, να συνειδητοποιήσουμε τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αδυναμίες και να πειραματιστούμε με νέους τρόπους δημιουργικής επικοινωνίας. Να αναζητήσουμε νέους τρόπους κατανόησης και ερμηνείας της συμπεριφοράς του συντρόφου, αλλά και νέους γόνιμους τρόπους για να του μεταφέρουμε τα δικά μας μηνύματα. Τις περισσότερες φορές καταλαβαίνουμε τον άλλο χρησιμοποιώντας στοιχεία που υπάρχουν στον δικό μας ψυχισμό. Ερμηνεύουμε τον άλλο μέσα από το πρίσμα των προσωπικών μας εμπειριών ή και συναισθημάτων.Η αυθεντική επικοινωνία προϋποθέτει βαθιά γνώση του εαυτού μας, αυτοέλεγχο και εσωτερική ισορροπία. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει τα ιδιαίτερα ψυχολογικά μας χαρακτηριστικά, τότε μπορούμε να ελέγξουμε και να σεβαστούμε την προσωπικότητα του άλλου, γι΄ αυτό που είναι χωρίς να επιδιώκουμε να τον προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα.Έχω τη δυνατότητα να καταλάβω τον άλλο καλύτερα όταν μπορώ να καταπαύσω τις δικές μου ψυχικές συγκρούσεις. Όταν κραυγάζουν μέσα μου δυνατές φωνές, δεν μπορώ ν’ ακούσω τον άλλο. Όταν δεν έχω απελευθερωθεί από τα δεσμά των έντονων αναγκών μου, δεν μπορώ να καταλάβω τον άλλο. Όταν δεν έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, δεν μπορώ να συγχωρήσω τον άλλο. Όταν δεν έχω γαληνέψει μέσα μου, δεν μπορώ να καθησυχάσω τον άλλο. Όταν δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλο.Αληθινή κατανόηση του συντρόφου δεν σημαίνει θεωρητική ερμηνεία των σκέψεων και των αισθημάτων του, αλλά ταύτιση μαζί του, συμμετοχή στα αισθήματά του, σημαίνει να δούμε και να αισθανθούμε την πραγματικότητα με τον τρόπο που εκείνος την βλέπει και την αισθάνεται. Επικοινωνώ δημιουργικά με τον σύντροφό μου, όταν εκτιμώ και αποδέχομαι με σεβασμό τα αισθήματα του, χωρίς να εξετάζω αν είναι σωστά ή λάθος. Η άνευ όρων αποδοχή των αισθημάτων και των βιωμάτων του άλλου, δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον που θα τον βοηθήσει να εξερευνήσει τον εαυτό του, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τις εσωτερικές δυνατότητες αλλαγής που κρύβονται μέσα του. Ενώ αντίθετα, οι προσπάθειες που καταβάλλουμε για να τον αλλάξουμε, τον κάνουν να νοιώθει ανώριμος, ανίκανος και ανίσχυρος να επιλέξει από μόνος του το σωστό, και τον οδηγούν, ακόμα και χωρίς να το θέλει, να γίνεται αμυντικός, να απορρίψει αυτό που του λέμε ή και να ορθώσει ένα συναισθηματικό αμυντικό τείχος απέναντί μας, ώστε να προφυλάξει την αξιοπρέπειά του. Όταν ο σύντροφός μας αισθάνεται ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν, ότι τον αγαπάμε και τον αποδεχόμαστε με σεβασμό, είναι περισσότερο πρόθυμος να προσέξει, και ίσως να αποδεχθεί το μήνυμα που θα θέλαμε να του μεταφέρουμε. Το κλειδί στην επικοινωνία δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά ο τρόπος που το λέμε. Το πιο σημαντικό είναι το πλαίσιο, το κλίμα, μέσα στον οποίο διαδραματίζεται η επικοινωνία. Όταν ο άλλος αισθάνεται ότι τον σέβομαι και τον αγαπώ, είναι διατεθειμένος να με ακούσει, να πάρει σοβαρά υπόψη του αυτό που του λέω ενώ όταν αισθάνεται ότι παραβιάζω τα όριά του και επιτίθεμαι στην προσωπικότητά του, γίνεται αρνητικός σε ό,τι και να του πω, θυμώνει μαζί μου και αντιδρά με βία, απαντά με σκληρά και απερίσκεπτα λόγια ή αποσύρεται συναισθηματικά για να μην πληγώνεται. Για να καταλάβω αληθινά τον άλλο πρέπει να μπορώ να αδειάσω από τον εαυτό μου, και να γεμίσω από αυτόν, να τον προσλάβω αναλλοίωτο, να τον αποδεχθώ χωρίς όρους μέσα στην αγάπη. Η ασφάλεια που θα νιώσει κοντά μου στα πλαίσια της αγάπης θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. Τα μυστικά της καλής επικοινωνίας ή όλα όσα δυσκολευόμαστε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τις σημαντικές προσωπικές μας σχέσεις "Δεν φτάνουμε στην αγάπη βρίσκοντας ένα τέλειο άνθρωπο,αλλά μαθαίνοντας να βλέπουμε ένα ατελή άνθρωπο τέλεια".Ενώ η ερωτική εμπειρία προκύπτει αυθόρμητα, η ποιότητα στην μόνιμη συντροφική σχέση απαιτεί γνώση, ικανότητες, χρόνο και ενέργεια. Χρειάζεται εγρήγορση και επίμονη προσπάθεια για να υποστηρίζουμε συνεχώς την αγάπη στη σχέση και να υπερνικάμε τις αντιξοότητες. Θα σας αναφέρουμε παρακάτω ορισμένες προτάσεις – παραινέσεις τις οποίες όσο περισσότερο μπορούμε να εφαρμόζουμε στην πράξη της καθημερινής μας ζωής τόσο περισσότερο δίνουμε στις σχέσεις μας την ευκαιρία να βελτιωθούν:- Στη συντροφική σχέση τον κυρίαρχο λόγο δεν τον έχει η λογική ή αυτό που εσύ θεωρείς σωστό αλλά η κάλυψη των βασικών αναγκών των συντρόφων. Αυτό που είναι ή φαίνεται να είναι σωστό και δίκαιο μπορεί να λειτουργεί καταστρεπτικά στις συντροφικές σχέσεις. Κάθε νίκη που κατορθώνεις μέσα στη σχέση τραυματίζει την αγάπη. - Μην περιμένεις να σου προσφέρει τα πάντα ο σύντροφός σου. - Φρόντισε να έχεις μια κοινή δραστηριότητα με τον σύντροφό σου. Οι ευχάριστες και δημιουργικές δραστηριότητες που κάνετε μαζί, σας ενώνουν.- Μη απαιτείς ο σύντροφός σου να καλύψει όλες τις προσδοκίες σου. Προσπάθησε να αποδεχτείς ειρηνικά τις διαφορές που προκύπτουν ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελες και την πραγματικότητα. Προσπάθησε να αποδεχθείς όσο σου είναι δυνατόν την πραγματικότητα. - Συνειδητοποίησε ότι στη ρίζα της αρνητικής συμπεριφοράς του συντρόφου σου δεν βρίσκεται η κακή πρόθεση αλλά οι ανάγκες και οι αδυναμίες του. Κάτω από μια επιφανειακή σύγκρουση, υπάρχει πάντοτε μια βαθύτερη κρυμμένη ιστορία για τον κάθε σύντροφο η οποία συχνά είναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί. - Προστάτεψε όσο μπορείς τη συναισθηματική σου ισορροπία και την προσωπική σου ελευθερία χωρίς να συντρίβεις όμως την ισορροπία και την ελευθερία του άλλου.- Προστάτεψε όσο μπορείς την ιδιωτικότητα της σχέσης από τις παρεμβάσεις συγγενών και φίλων. - Προσπάθησε να αποχωρισθείς συναισθηματικά από την οικογένεια της παιδικής σου ηλικίας. - Μην τσακώνεσαι ποτέ μπροστά σε τρίτους. Η παρουσία των άλλων αλλοιώνει και παραμορφώνει την ιδιαιτερότητα της συντροφικής συγκρουσιακής διαδικασίας. Προσπαθώντας να κερδίσεις τον αγώνα στα μάτια των άλλων, υποβιβάζεις τον σύντροφό σου, και δεν του αποδίδεις τον οφειλόμενο σεβασμό. Αν προκύψει πρόβλημα μπροστά σε τρίτους είναι προτιμότερο να συμφωνήσεις με το σύντροφό σου να το συζητήσετε αργότερα.- Άκουσε προσεκτικά τις απόψεις και τα παράπονα του συντρόφου σου, χωρίς να τον διακόπτεις, δείξε και συγχωρητικότητα.- Αντί να εξετάζεις το σωστό και το λάθος, ρώτησε το σύντροφό σου αν έχεις καταλάβει σωστά αυτό που σκέπτεται ή αισθάνεται. Προσπάθησε να περιγράψεις με δικά σου λόγια αυτό που νομίζεις ότι είπε. Λέγοντάς του «αν έχω καταλάβει σωστά θέλεις να πεις ότι … » ή «θα ήθελα να μου μιλήσεις περισσότερο γι’ αυτό που αισθάνεσαι…» διευκρινίζουμε τις παρανοήσεις, η επικοινωνία μας γίνεται περισσότερο ακριβής, βοηθάμε τον άλλο να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματά του, και του δείχνουμε ότι ενδιαφερόμαστε πραγματικά γι’ αυτό που συμβαίνει μέσα του. - Μην θίγεις ποτέ αγαπημένα πρόσωπα του άλλου. Ακόμη και αν τα πρόσωπα που αγαπά ή εκτιμά ο σύντροφός σου κάνουν λάθη ή επηρεάζουν αρνητικά τη σχέση σας, θα πρέπει να μιλάς γι’ αυτά τα πρόσωπα με πολύ προσοχή και σεβασμό. Κανείς δεν ανέχεται να υποτιμούν μπροστά του ανθρώπους που αγαπά. - Ανάλαβε την προσωπική σου ευθύνη, αναζήτησε και παραδέξου τη δική σου συμμετοχή-συμβολή στις ρίζες των συγκρούσεων.- Παραδέξου ότι και οι δύο είστε κατά κάποιο τρόπο αδύνατοι, φοβισμένοι και πληγωμένοι.- Συνειδητοποίησε ότι συχνά δεν είναι ο άλλος που σου προκαλεί την οδύνη. Ο άλλος είναι απλά ο καθρέπτης πάνω στον οποίο προβάλλονται τα δικά σου προβλήματα και οι δικές σου εσωτερικές συγκρούσεις και αδυναμίες.- Αντί να κατηγορείς, να κρίνεις ή να βάζεις ετικέτες στον άλλο χρησιμοποίησε προσωπικές δηλώσεις σε πρώτο πρόσωπο. Αντί να πεις "είσαι εγωίστρια, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου" είναι καλύτερα να πεις "είμαι φορτωμένος με πάρα πολλές ευθύνες και αισθάνομαι την ανάγκη να με βοηθήσεις". - Συνειδητοποίησε ότι η αδιαφορία, η αποφυγή και η συναισθηματική απόσυρση μπορούν να προκαλέσουν αρνητικές και βίαιες συμπεριφορές του συντρόφου. - Μην απομονώνεσαι συναισθηματικά κτίζοντας μέρα με τη μέρα ένα αόρατο τοίχο. - Προσπάθησε να μην καταλήγεις εύκολα σε συμπεράσματα από τα λόγια του άλλου.- Είναι προτιμότερο να συγκεντρώνεσαι στα λόγια του άλλου την ώρα που μιλάει για να καταλάβεις τις σκέψεις και τα αισθήματα του, παρά να ετοιμάζεις τα επιχειρήματα με τα οποία θα αναιρέσεις αργότερα όσα λέει.- Όταν ο άλλος σου επιτίθεται, σημαίνει ότι αισθάνεται πληγωμένος από σένα. Πίσω από τη βίαιη συμπεριφορά του, κρύβεται πόνος και απογοήτευση. Άκουσέ τον με ενσυναίσθηση.- Μη συμφωνείς πρόχειρα με όλα όσα λέει ο σύντροφός σου μόνο και μόνο, για να τελειώσει γρήγορα η συζήτηση. - Απόφυγε να μιλάς συνεχώς, και δώσε χρόνο στον άλλο για να εκφράσει τις δικές του απόψεις και συναισθήματα. Η σιωπή είναι ίσως το πιο εποικοδομητικό στοιχείο του διαλόγου, Το να ακούσεις προσεκτικά αυτό που έχει να σου πει είναι πιο σημαντικό από το να δώσεις συμβουλές. - Κοίταζε τον άλλο στα μάτια με προσοχή, και δείχνε με τις μιμικές εκφράσεις του προσώπου σου και με τη στάση και την κίνηση του σώματός σου, ότι σε ενδιαφέρουν τα όσα λέει.- Να θυμάσαι ότι Αγαπώ σημαίνει έχω τη δυνατότητα να μπαίνω κάτω από τον άλλο χωρίς να συνθλίβομαιΗ αγάπη για τους εχθρούς έτσι γίνεται το κορυφαίο επίτευγμα της αγάπης. Όπως γράφει ο Μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζούλιας: « Καμιά μορφή αγάπης δεν είναι πιο ελεύθερη από αυτήν, και καμιά μορφή ελευθερίας δεν ταυτίζεται πιο πολύ με την αγάπη των εχθρών … η αγάπη που δεν περιμένει ανταπόδοση.. είναι αληθινά χάρις δηλαδή ελευθερία…. Μόνο όταν συμπίπτει η αγάπη με την ελευθερία έχουμε θεραπεία. Αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρία αγάπη αποτελούν παθολογικές καταστάσεις που χρειάζονται θεραπεία.»

Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Καλογερόπουλος

Αναδημοσίευση από: Ενορία Αγίων Πάντων Μακεδονίτισσα

Η ταπεινή Βασίλισσα..

"Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. 

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι' αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα.

Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά."

Φώτης Κόντογλου

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών