Αν εσύ αντιδράσεις

Στην αμαρτία σε σπρώχνει ο παγκάκιστος διάβολος. Σε σπρώχνει, μα δεν μπορεί να σε αναγκάσει ν' αμαρτήσεις, αν εσύ αντιδράσεις. Δεν μπορεί να σε βλάψει, ακόμα κι αν χρόνια σε σκανδαλίζει, αν εσύ έχεις την καρδιά σου κλειστή. Αν όμως χωρίς αντίδραση δεχθείς κάποια κακή επιθυμία, που σου σπέρνει, θα σε αιχμαλωτίσει και θα σε ρίξει σε βάραθρο αμαρτιών.

Ίσως όμως να πεις: Είμαι δυνατός στην πίστη και δεν θα με κυριέψει η αισχρή επιθυμία, όσο συχνά κι αν τη δεχθώ. Αγνοείς, φαίνεται, ότι και την πέτρα ακόμα την κομματιάζει πολλές φορές μια ρίζα που είναι μέσα στη γη. Μη δέχεσαι λοιπόν το σπόρο της αμαρτίας, γιατί θα σου διαλύσει την πίστη. Ξερίζωσε το κακό πριν ανθήσει, μήπως, δείχνοντας στην αρχή ραθυμία, αργότερα τιμωρηθείς και δοκιμάσεις το τσεκούρι και τη φωτιά. Φρόντισε να γιατρευτείς έγκαιρα, όταν βρίσκεται στην αρχή η βλάβη τού ματιού, για να μη γυρεύεις άσκοπα γιατρούς, όταν θα έχεις πια τυφλωθεί.

Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων

Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

09/12: Σύλληψη της Αγίας Άννης

Οὐχ ὥσπερ Εὔα καὶ σὺ τίκτεις ἐν λύπαις.

Χαρὰν γὰρ Ἄννα ἔνδον κοιλίας φέρεις.

Τῇ δ' ἐνάτῃ Μαρίην Θεομήτορα σύλλαβεν Ἄννα.

Βιογραφία

Για τη μητέρα της Θεοτόκου Άννα, δεν αναφέρουν τίποτα σχετικό τα Ευαγγέλια, ούτε τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Σύμφωνα όμως με την παράδοση της Εκκλησίας, ο Ιερέας Ματθάν, κάτοικος της Βηθλεέμ, απέκτησε τρεις θυγατέρες: τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα.

Η Μαρία, αφού παντρεύτηκε στη Βηθλεέμ, γέννησε εκεί την Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Η Άννα παντρεύτηκε τον Ιωακείμ από τη Γαλιλαίο. Μετά από πολλά χρόνια ατεκνίας, απέκτησε κόρη, την Παρθένο Μαρία.

Η παράδοση αναφέρει ότι οι γονείς της την αφιέρωσαν στην υπηρεσία του Ναού της Ιερουσαλήμ, σε ηλικία τριών ετών. Αυτοί δε μετά από λίγα χρόνια πέθαναν.

Την Αγία Άννα τιμούσαν από τα αρχαία χρόνια. Το συμπεραίνουμε αυτό από διάφορους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και από αρχαίους εκκλησιαστικούς ύμνους, που υπάρχουν προς τιμήν της μητέρας της Θεοτόκου. Επίσης, το έτος 550 μ.Χ., ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός, αφιέρωσε ναό στην Κωνσταντινούπολη προς τιμήν της Αγίας Άννας.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’.

Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται· τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης εἰσακούων Θεός, παρ᾽ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτοὺς σαφῶς, ὑπισχνεῖται θεόπαιδα· ἐξ ἧς αὐτὸς ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτὸς γεγονώς, δι᾽ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τὴν τῆς Ἄννης Σύλληψιν, γεγενημένην ἐκ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτὴ ἀπεκύησε, τὴν ὑπὲρ λόγον, τὸν Λόγον κυήσασαν.

 Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

08/12: Ο Άγιος Τυχικός

Μη τον τυχόντα Τυχικόν τούτον νόει,
Ούτος γαρ εις πέφυκε των Αποτόλων.

Oύτος ο Τυχικός κατήγετο εκ της Εφέσου της Ασίας, μνημονευόμενος εις τας Πράξεις (κ 4) μεταξύ των συνοδών του Αποστόλου Παύλου από Μακεδονίας εις Ασίαν, κατά το τέλος της τρίτης περιοδείας αυτού. Υπό του Αποστόλου Παύλου χαρακτηρίζεται ως «αδελφός αγαπητός και πιστός διάκονος και συνδούλος εν Κυρίω» (Κολοσσαείς δ 7. Εφεσίους στ 21). Ο Τυχικός ανέλαβεν όπως μεταφέρει την προς Κολοσσαείς Επιστολήν και ενημερώσει τους παραλήπτας αυτής, καθώς και τους παραλήπτας της προς Εφεσίους Επιστολής, αναφορικώς προς την κατάστασιν και την δράσιν του Παύλου, όστις ετέλει δέσμιος εν Ρώμη. Εις την Β πρός Τιμόθεον Επιστολήν (δ 12) αναγινώσκομεν ότι ο Τυχικός απεστάλει εις Έφεσον, εις δε την προς Τίτον Επιστολήν (γ 12) αναγγέλλεται νέα αποστολή αυτού προς τον Τίτον, Επίσκοπον Κρήτης.

Εις τον Βίον του αγίου Αυξιβίου αναφέρεται ότι, όταν επληροφορήθη ο Απόστολος Παύλος υπό του Μάρκου «ότι εξήλθε Βαρνάβας τον ανθρώπινον βίον και ουδείς εστί των αποστόλων εις Κύπρον του διδάσκειν και ευαγγελίζεσθαι τον Χριστόν, απέστειλεν Επαφράν και Τυχικόν και τίνας άλλους εις Κύπρον προς Ηρακλείδην τον Αρχιεπίσκοπον της νήσου, γράψας αυτώ ίνα τον μεν Επαφράν καταστήσει Επίσκοπον εν Πάφω, Τυχικόν εν Νεαπόλει». Εκπληρώσας ο Τυχικός τον ευαγγελισμόν της Κύπρου, επανήλθεν πλησίον του Αποστόλου Παύλου μέχρι του μαρτυρικού θανάτου αυτού. Ακολούθως εγένετο, μετά τον απόστολον Σωσθένην, δεύτερος Επίσκοπός της Κολοφώνος της Ιωνία

 

Πηγή: Ι. Μ. Πάφου

08/12: Όσιος Ποτάπιος

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.

Η μνήμη του τιμάται την 8η Δεκεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ’.

Ἔν σοι Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γὰρ ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Πατάπιε τὸ πνεῦμά σου.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ο Άγιος Αμβρόσιος της Κερύνειας

Ο Άγιος Αμβρόσιος είναι ένα κατεχόμενο χωριό της επαρχίας Κερύνειας και βρίσκεται τριάντα δύο χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης της Κερύνειας, δίπλα από την ακτή. Στη βόρεια άκρη του χωριού αρχίζει το δάσος του Αγίου Αμβροσίου, ενώ τέσσερα χιλιόμετρα βορειοανατολικά βρίσκεται ο Λιμιώνας, ένα φυσικό λιμενικό καταφύγιο που την ασφάλεια και τις φυσικές διευκολύνσεις που παρείχε θα ζήλευαν και τα πλέον σύγχρονα τεχνικά λιμάνια.

Στα προχριστιανικά χρόνια ο χώρος που σήμερα κατέχει το χωριό αποτελούσε τη νεκρόπολη μιας μεγάλης πολιτείας που ονομαζόταν Μακαρία. Η Μακαρία ιδρύθηκε από Έλληνες που έφτασαν από την Αρκαδία κατά τον Τρωικό Πόλεμο. Μαζί με τη Μακαρία υπήρχε επίσης και μια δεύτερη πολιτεία που κτίστηκε από μετανάστες οι οποίοι έφθασαν από τη Θεσσαλία μη έχοντας δικό τους βασιλιά. Η Μακαρία διατηρήθηκε μέχρι το τέλος των βυζαντινών χρόνων, οπότε καταστράφηκε από τις αραβικές επιδρομές. Μετά την καταστροφή της Μακαρίας το 10 αιώνα μ.Χ., στη θέση των παλιών συνοικισμών κτίστηκαν τα χωριά Άγιος Αμβρόσιος, Καλογραία, Χάρτζια, και Μελανήσοικον.

Κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν η γεωργοκτηνοτροφία. Καλλιεργούνταν ελιές, χαρουπιές, σιτηρά, και διάφορα φυτά απαραίτητα για την κτηνοτροφία. Ευδοκιμούσαν, επιπλέον, αχλαδιές, ροδακινιές, δαμασκηνιές, συκιές, καρυδιές και ροδιές. Το χωριό φημιζόταν για τα βερίκοκα (χρυσόμηλα) του καθώς ήταν το μοναδικό που μαζικά παρήγε το συγκεκριμένο είδος. Συνολικά στο χωριό υπήρχαν 11.000 βερικοκιές. Οι Αη-Γροσίτες, όπως αποκαλούσαν τους κατοίκους του χωριού, για να τιμήσουν το δέντρο συνέθεταν διάφορα τραγούδια αφιερωμένα στη βερικοκιά. Συγκεκριμένα, το τραγούδι τους συνοδευόταν από χορό καθώς γύρω από μικρά παιδιά, στολισμένα με κλαδιά και καρπούς βερικοκιάς, νεαρές κοπέλες ντυμένες στα μεταξωτά χόρευαν σε ρυθμό καλαματιανού. Μερικοί κάτοικοι ασχολούνταν επίσης με τα ψάρεμα, αφού στην περιοχή υπήρχε πλούσιο ψάρι, ενώ άλλοι καταπιάνονταν με την εκτροφή του μεταξοσκώληκα και τη μεταξουργία. 

Πριν τη Τουρκική εισβολή του 1974, ο Άγιος Αμβρόσιος ήταν ένα αμιγές ελληνικό χωριό. Σήμερα οι νόμιμοι κάτοικοί του (όσοι έχουν απομένει ζωντανοί) ζουν στη προσφυγιά και κατοικείται από Τούρκους και Τουρκοκύπριους, ενώ το χωριό έχει μετονομαστεί σε Esentepe.

Το χωριό πήρε το όνομά του από τον Άγιο Αμβρόσιο στην χάρη του οποίου είναι αφιερωμένη και μια από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της Κύπρου που κτίστηκε το 1910. Σήμερα η εκκλησία του Αγίου Αμβροσίου έχει μετατραπεί σε τζαμί. Ο Άγιος Αμβρόσιος καταριθμείται μεταξύ των Αγίων της Κύπρου και είχε έλθει από την Παλαιστίνη μαζί με τον Άγιο Επίκτητο και άλλους μοναχούς κυνηγημένοι από τους Σαρακηνούς. Ο Άγιος Επίκτητος (περισσότερα για τον Άγιο Επίκτητο εδώ) ασκήτεψε είκοσι-επτά χιλιόμετρα δυτικά, ενώ ο Άγιος Αμβρόσιος ασκήτεψε σε αυτή την περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου όμως, αντί να τιμάται στο χωριό ο Άγιος Αμβρόσιος που ασκήτεψε και αγίασε στην Κύπρο, τιμήθηκε ο πιο ευρέως γνωστός Άγιος Αμβρόσιος, ο επίσκοπος του Μιλάνου. Στη Κύπρο είναι σύνηθες φαινόμενο η αντικατάστασης Κυπρίων Αγίων με άλλους πιο γνωστούς Αγίους που φέρουν το ίδιο όνομα, προφανώς λόγω άγνοιας και σύνχυσης. Όπως και να έχουν τα πράγματα, σήμερα στο χωριό τιμάται (ή μάλλον ετιμάτο μέχρι το 1974) ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μιλάνου ο οποίος έζησε τον τέταρτο αιώνα γι αυτό είναι κοινός Άγιος Ανατολής και Δύσης. Όμως ο Άγιος Αμβρόσιος του Μιλάνου δεν έχει καμία άμεση σχέση με την Κύπρο για τούτο και η παράδοση του νησιού δεν τον συνδέει αυτόν με τους διάφορους θρύλους του τόπου, αλλά τον Άγιο Αμβρόσιο της Κύπρου.

Σύμφωνα με μια παράδοση ο Άγιος Αμβρόσιος, αυτός που έζησε και αγίασε στην Κύπρο και όχι στο Μιλάνο, γνώριζε τον Άγιο Δημητριανό (περισσότερα για τον Άγιο Δημητριανό εδώ), ο οποίος έζησε κατά τον 9ον αιώνα. Εκείνη την εποχή ο Άγιος Δημητριανός ήταν επίσκοπος Χύτρων (σημερινής Κυθραίας) και ο Άγιος Αμβρόσιος του έστειλε με αγωγιάτες αναμμένα κάρβουνα μέσα σε κοφίνια, ο Άγιος Δημητριανός, ως αντάλλαγμα, του έστειλε νερό του Κεφαλόβρυσου της Κυθραίας επίσης μέσα σε κοφίνια, γεγονός που προκάλεσε την έκπληξη των χωρικών.

Η μνήμη του Αγίου Αμβροσίου, επισκόπου Μιλάνου, εορτάζεται στις 7 Δεκεμβρίου.

Αναδημοσίευση από: NOCTOC

Η μνήμη του Αγίου Αμβροσίου της Κύπρου τιμάται στις 7 Νοεμβρίου.

06/12: Ο βίος του Αγίου Νικολάου του εν Μύροις

Ο Άγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός, είναι από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αμέτρητοι ναοί έχουν κτισθεί προς τιμήν του και πλήθη λαού σπεύδουν να τον τιμήσουν και να ζητήσουν τη μεσιτεία του προς τον Κύριο. 

Γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 250 μ.Χ. από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". 

Βρέφος ακόμη απέδειξε ότι είχε τη χάρη του Θεού. Με θαυμαστό τρόπο στάθηκε όρθιος την ώρα του λουτρού χωρίς καμία βοήθεια. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή θήλαζε μόνο μια φορά την ημέρα και μάλιστα μετά τη δύση του ηλίου. 

Πολύ νωρίς ο Κύριος κάλεσε κοντά του τους δύο γονείς του και ο ίδιος, έχοντας πάντοτε οδηγό τη ρήση του Ευαγγελίου "δότε Ελεημοσύνην", μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αφωσιώθηκε ολοκληρωτικά στη Λατρεία του Υψίστου.

Είναι γνωστή και αξιοθαύμαστη η ενέργεια του αυτή να βοηθήσει νύχτα και κρυφά τις τρεις αδελφές με αξιόλογο χρηματικό ποσό, για να μην αναγκαστούν, λόγω της φτώχιας τους, να παρασυρθούν στην ατίμωση. 

Κινούμενος ο Νικόλαος από Ιερό πόθο, αποφάσισε να ταξιδέψει για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Καθώς έπλεε το πλοίο, άρχισαν να πνέουν σφοδρότατοι άνεμοι καιξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Επιβάτες και πλήρωμα έχασαν την ψυχραιμία τους και περίμεναν να καταποντισθούν. 

Ο Νικόλαος όμως γονατιστός προσευχήθηκε με θέρμη προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε. Οι άνεμοι έπαυσαν και η θάλασσα αμέσως γαλήνεψε. Όμως κάποιος ναύτης, που ήταν στο κατάρτι, γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα νεκρός. Όλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ένας άνθρωπος. Χάρη όμως στις θερμές προσευχές του Αγίου ο ναύτης αναστήθηκε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο. 

Μετά το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους επέστρεψε στα Πάταρα, όπου ζούσε με οσιότητα και δικαιοσύνη. Ο Θεός τον αξίωσε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος και μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος. 

Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Ίδρυσε στην αρχιεπισκοπή του φτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. 

Στις δύσκολες στιγμές των διωγμών του Διοκλητιανού εμψύχωνε το ποίμνιο του και ιδιαίτερα τους νέους. Γι' αυτό συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται. Υπομένει όμως όλες τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες προς δόξαν Κυρίου. 

Μετά την κατάπαυση των διωγμών από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο αναλαμβάνει και πάλι το ποιμαντικό του έργο στα Μύρα. 

Το 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολεμεί με θάρρος και τόλμη τις κακοδοξίες του Αρείου. Υπερασπίζεται με σθένος την Ορθοδοξία και αναδεικνύεται "κανών πίστεως" και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Για την ενίσχυση του εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χριστός και του έδωσε ευαγγέλιο και η Μητέρα Παναγία, που του χάρισε ωμοφόριο. 

Όταν επέστρεψε απο τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε και παρέδωσε το πνεύμα του στον Πανάγαθο Θεό το 330 μ.Χ. 

Ο Κύριος τον τίμησε ιδιαίτερα για την ενάρετη χριστιανική ζωή του, που τη διέκρινε η βαθιά πίστη στον Παντοδύναμο Θεό και η ανεκτίμητη αγάπη του για τον άνθρωπο. Τον ανέδειξε ποταμό ιαμάτων και πηγή θαυμάτων. Θαυματουργούσε όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμηση του τα θαύματα του είναι αναρίθμητα. 

Το έτος 1087, λόγω ταραχών, έγινε η μετακομιδή των ιερών λειψάνων του από τα Μυρά στο Μπάρι της Ιταλίας. Κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας έτρεχε τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρωστιές, αρκετοί μάλιστα λιποθυμούσαν απο την ευωδία του. 

Με τα ωραιότερα εγκώμια τον τιμά η Εκκλησία. "Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον" τον ονομάζει ο υμνωδώς και "ποιμένα μέγαν" τον αποκαλεί. Ανατολή και Δύση του αναγνωρίζουν ξεχωριστή θέση μεταξύ των Αγίων. Με εξαιρετική λαμπρότητα και δόξα τιμάται από τους Ρώσσους. 

Ο 'Αγιος Νικόλαος είναι ο μεγάλος προστάτης των ναυτικών. Στο τιμόνι, στην πλώρη κάθε πλοίου είναι η εικόνα του. Αμέτρητοι είναι οι ναοί στα λιμάνια, στα νησιά και στα ακρωτήρια, που φέρουν το όνομα του, τάματα των ναυτικών σε δύσκολες στιγμές, που τον επικαλούνται: 'Αϊ-Νικόλα, βοήθα με! 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου και την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του στις 20 Μαΐου, αλλά και κάθε Πέμπτη ψάλλονται στον 'Αγιο Νικόλαο ωραιότατοι ύμνοι, διότι η Πέμπτη ημέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στους δώδεκα αποστόλους και στον 'Αγιο Νικόλαο.

Αναδημοσίευση από: Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαύσα

05/12: Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

Ψυχὴν ὄπισθεν τοῦ Θεοῦ κολλῶν πάλαι,

Ἔμπροσθεν αὐτοῦ νῦν παρίσταται Σάββας.

Θεσπεσίοιο πόλου πέμπτῃ Σάββας ἐντὸς ἐσήχθη.

Βιογραφία

Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας .

Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.

Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο. Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος.

Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρόν της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο.

Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι' αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα.

Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.

Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ’.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Σάββα Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Tῶν ὁσίων ἀκρότης καὶ ἀγγέλοις ἐφάμιλλος ὡς γὰρ ἡγιασμένος ἐδείχθης ἐκ παιδός, Σάββα ὅσιε. Οὐράνιον γὰρ βίον ἀπελθῶν, πρὸς ἔνθεον ζωὴν χειραγωγεῖς διὰ λόγου τε καὶ πράξεως ἀληθοῦς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντας σοι. Δόξα τῷ δεδοκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς ἀπὸ βρέφους τῷ Θεῷ θυσία ἄμωμος, προσενεχθεὶς δι᾽ ἀρετῆς, Σάββα μακάριε, τῷ σε πρὶν γεννηθῆναι ἐπισταμένῳ· ἐχρημάτισας Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, πολιστής τε τῆς ἐρήμου ἀξιέπαινος· διὸ κράζω σοι, Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.

Κάθισμα

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Τὸν βίον εὐσεβῶς, ἐπὶ τῆς γῆς ἐκτελέσας, δοχεῖον καθαρόν, σὺ τοῦ Πνεύματος ὤφθης, φωτίζων τοὺς ἐν πίστει σοι, προσιόντας Μακάριε· ὅθεν αἴτησαι, τὸν σόν Δεσπότην φωτίσαι, τὰς ψυχὰς ἡμῶν, τῶν ἀνυμνούντων σε Σάββα, θεόφρον Πατὴρ ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος

Σοφίας ὑπάρχων βλάστημα, Σάββα Ὅσιε, παιδιόθεν ἐπόθησας Σοφίαν τὴν ἐνυπόστατον· ἣ συνοικήσασά σοι, ἀπὸ γῆς σε ἐχώρισε, καὶ πρὸς ὕψος ἀνήγαγεν, ἐξ ἀΰλων ἀνθέων πλέξασα στέφανον, καὶ τῇ σῇ ἐπιθεῖσα ἡγιασμένῃ κάρᾳ θεόφρον· ᾧπερ κεκοσμημένος, ἐξιλέωσαι τὸ Θεῖον, τοῦ δοθῆναί μοι σοφίαν λόγου ἐπαξίως, ὅπως ἀνυμνήσω τὴν ἁγίαν σου κοίμησιν, ἣν ἐδόξασε Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· διὸ καὶ ἡμεῖς κράζομέν σοι· Χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.

Μεγαλυνάριον

Ὤφθης ὑποτύπωσις καὶ κανών, θεοφόρε Σάββα, ὡς τοῦ Πνεύματος θησαυρός, Ὁσίων Πατέρων, ῥυθμίζων καὶ ἰθύνων, πρὸς κλῆρον ἀφθαρσίας τοὺς πειθομένους σοι. 

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής