18/07: Άγιος Αιμιλιανός

Αἰμιλιανὸς εἰς πυρὰν βεβλημένος,
Χριστῷ παραστάς, τέρπεται σὺν Ἀγγέλοις.
Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ φλογὶ Αἰμιλιανὸς ἐβλήθη.

Aιμιλιανός ανθράκων βληθείς μέσον.
Oν Hσαΐας είδεν άνθρακα βλέπει.
Oγδοάτη δεκάτη καύσαν πυρί Aιμιλιανόν.

Βιογραφία
Ο Άγιος Αιμιλιανός γεννήθηκε στο Δορόστολο της Θρακικής Μοισίας, τότε που αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης.

Ήταν δούλος σε ένα σκληρό και φανατικό ειδωλολάτρη (άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν γιος τοπικού αξιωματικού ονόματι Σαββατιανού), που όταν έμαθε ότι ο Αιμιλιανός πίστευε στο Χριστό, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε αφού τον έβρισε με τα πιο χυδαία λόγια, έπειτα τον μαστίγωσε ανελέητα. Βέβαια, του επεσήμανε ότι, αν συνεχίσει να είναι χριστιανός, θα πάθαινε πολύ χειρότερα. Αλλά οι τιμωρίες και οι απειλές, αντί να κάμψουν το φρόνημα του Αιμιλιανού, φούντωσαν περισσότερο τη φλόγα της πίστης του στο Χριστό. Μάλιστα την επόμενη μέρα πήγε σε ειδωλολατρικό ναό, οπού με σφυρί συνέτριψε όλα τα αγάλματα που ήταν μέσα στο χώρο αυτό. Εξοργισμένοι οι ειδωλολάτρες ιερείς, τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν να δικαστεί.

Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό ο κύριος του Αιμιλιανού, αμέσως έτρεξε στο κριτήριο, όπου, αφού έβρισε τον Αιμιλιανό για την πράξη του, έπειτα διέταξε να αρνηθεί χωρίς αντίρρηση το Χριστό. Ο Αιμιλιανός χαμογελώντας απάντησε στον κύριο του: «Μπορείς να διατάξεις ότι θέλεις, θα σε υπακούσω, αλλά η πίστη μου είναι εκτός των δικαιωμάτων σου. Ως προς αυτήν ένα και μόνο Κύριο αναγνωρίζω, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο μέγας και παντοτινός μου Κύριος, που εξουσιάζει το σώμα και την ψυχή μου, και ποτέ δε θα τον αρνηθώ». Ο ειδωλολάτρης άρχοντας με μίσος χαστούκισε τον Αιμιλιανό. Έπειτα, αφού τον βασάνισαν, τον έριξαν στη φωτιά, το δε λείψανο του Αγίου, κήδεψε μεγαλοπρεπώς η γυναίκα του άρχοντα ειδωλολάτρη, που ήταν κρυπτοχριστιανή.


Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς προσφορὰ καὶ ὁλοκάρπωμα θεῖον, διὰ πυρὸς προσενέχθεις τῷ Δεσπότῃ, τοὶς ὄμβροις τῶν χαρίτων σου εὐφραίνεις νῦν ἠμᾶς, πῦρ γὰρ τὸ οὐράνιον, τὴ ψυχὴ περιφερών, ὥσπερ αὔραν ἔφερες, τὴν κατάφλεξιν Μάρτυς. Ἀλλὰ μὴ παύση πάντοτε φρουρείν, τοὺς σὲ τιμώντας, Αἰμιλιανὲ ἔνδοξε.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

17/07: Η Αγία Μαρίνα

Η Αγία Μαρίνα καταγόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και έδρασε την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Ήταν μοναχοκόρη και μάλιστα ο πατέρας της ήταν ιερέας των ειδώλων. Δεν είχε συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας της όταν πέθανε η μητέρα της και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε κάποια χριστιανή γυναίκα. Η Αγία Μαρίνα τότε διδάχθηκε το Χριστιανισμό και άνοιξε την ψυχή της για να δεχτεί το Σωτήρα της Χριστό. Όταν ο έπαρχος Ολύμβριος πληροφορήθηκε τα σχετικά με αυτή, διέταξε να την οδηγήσουν μπροστά του και προσπάθησε με κάθε μέσο να τη μεταπείσει. Μάλιστα, θαμπωμένος από την ομορφιά της, της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Εκείνη αρνήθηκε και συνέχισε να ομολογεί την πίστη της. Γι΄ αυτό και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Αφού της καταξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια, την έριξαν στη φυλακή. Όταν την ανέκρινε για δεύτερη φορά και διαπίστωσε ότι παρέμενε ακλόνητη την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Τότε όμως συνέβη μέγα θαύμα: Οι πληγές της έκλεισαν και όσοι βρίσκονταν εκεί έγιναν αμέσως χριστιανοί. Ο έπαρχος εξοργισμένος διέταξε να την αποκεφαλίσουν και έτσι η Αγία έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ένήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος· τον γαρ άόρατον έχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, όφθέντα σοι Άθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ίαμάτων τα χαρίσματα.

Ακούστε το απολυτίκιον της Αγίας Μαρίνας:

Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι… - Οσίου Παϊσίου

- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό.

Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι.

Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ορισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλει το χέρι Του και να δώσει τέρμα στις δοκιμασίες.

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

- Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι’ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία.

Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζει, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθεί. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει.

Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι• δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη• λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάει, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάει, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.

Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάει ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζει όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πει, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει».

Στον βίο του Αγίου Αμβροσίου αναφέρεται ότι κάποτε ο Άγιος φιλοξενήθηκε με την συνοδεία του στο σπίτι κάποιου πλουσίου. Βλέποντας ο Άγιος τα αμύθητα πλούτη του τον ρώτησε να είχε καμμιά φορά δοκιμάσει κάποια θλίψη. «Όχι, ποτέ, του απάντησε εκείνος. Τα πλούτη μου συνέχεια αυξάνονται, τα κτήματά μου ευφορούν, ούτε πόνο έχω, ούτε αρρώστια είδα ποτέ». Τότε ο Άγιος δάκρυσε και είπε στην συνοδεία του: «Ετοιμάστε τα αμάξια να φύγουμε γρήγορα από εδώ, γιατί αυτόν δεν τον επισκέφθηκε ο Θεός!». Και μόλις βγήκαν στον δρόμο, το σπίτι του πλουσίου βούλιαξε! Η καλοπέραση που είχε ήταν εγκατάλειψη Θεού.

«Οι δοκιμασίες στην ζωή μας»

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2002

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

15/07: Άγιοι Κήρυκος και Ιουλίττα η μητέρα του

Ἰουλίττα σύναθλος υἱῷ Κηρύκῳ,

Ἡ λαιμότμητος τῷ κάραν τεθλασμένῳ, Πέμπτῃ.

Πέμπτῃ Ἰουλίτταν δεκάτῃ τάμον, υἷα δ' ἔαξαν.

Βιογραφία

Η Αγία Ιουλίτα, έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Καταγόταν από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Επειδή όμως τότε κυριαρχούσε ο διωγμός κατά των χριστιανών, πήρε το γιο της τον Κήρυκο και πήγε στην Σελεύκεια και στην συνέχεια στην Ταρσό.

Στην Ταρσό συνελήφθη από τον ηγεμόνα ,τον Αλέξανδρο, ο οποίος την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια μπροστά στο παιδί της. Στην συνέχεια προσπάθησε να φέρει με το μέρος του τον μικρό. το παιδάκι όμως δεν δεχόταν και μάλιστα αφού επικαλέστηκε το όνομα του Χριστού, έδωσε μία δυνατή κλωτσιά στην κοιλιά του ηγεμόνα. Αυτός εξοργίστηκε τόσο πού το πέταξε από τα σκαλιά σπάζοντας το κρανίο του μικρού Κήρυκου. Μ' αυτόν τον τρόπο έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου ο μικρός Κήρυκος. Η δε μητέρα του μετά από λίγο, αφού υπεβλήθη σε πολλά και φρικτά βασανιστήρια, παρέδωσε το πνεύμα της στον Χριστό.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ἡ καλλιμάρτυς τοῦ Χρίστου Ἰουλίττα, σὺν τριετεῖ ἀμνῶ αὐτῆς τῷ Κηρύκῳ, δικαστοὺ πρὸ βήματος παρέστησαν φαιδρῶς, εὔτολμοι κηρύττοντες. τὴν χριστώνυμον κλῆσιν, ἄμφω μὴ πτοούμενοι, ἀπειλᾶς τῶν τυρράνων καὶ στεφηφόροι νῦν ἐν οὐρανοίς, ἀγαλλιώνται. Χριστῷ παριστάμενοι. 

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

14/07: Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ο σοφός διδάσκαλος της εκκλησίας

Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση (η οποία εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη). Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή. Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος, υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων. Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά.

Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες, που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία, σε ηλικία 60 χρονών, τις πρώτες ορθρινές ώρες της 14ης Ιουλίου του έτους 1809 μ.Χ. στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει: «Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;». Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Άγιου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο, που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιο της.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ ἀρετῶν ὑφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γὰρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων τὴν ἔλλαμψιν, τῷ πλούτῳ τῶν ἐνθέων σου λόγων, δι' ὧν ὡς φῶς τῷ κόσμῳ ἔλαμψας.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

13/07: Ο Άγιος Ονησίφορος

Πολλοί είναι οι τρόποι,που η αγάπη του Θεού μεταχειρίζεται για τη σωτηρία μας.ο λόγος του ψαλμωδού,«το έλεος σου Κύριε,καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου», επαναλαμβάνεται για τον καθένα μας κάθε στιγμή και ώρα. Μας κυνηγά συνεχώς, για να μας σώσει.«Θέλει ο Κύριος πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α' Τιμοθ. β', 4).

Δηλαδή θέλει και επιμένει ο Κύριος όλοι οι άνθρωποι να σωθούμε.

Θέλει και δίνει τις ευκαιρίες σε όλους μας να γνωρίσουμε την αλήθεια και να βαδίσουμε ανεπηρέαστοι από την πλάνη τον δρόμο της ψυχικής σωτηρίας.

Την αγάπη και τη θέληση αυτή του Θεού για τη σωτηρία μας την βλέπουμε,σαν προσέξουμε στη ζωή όλων μας.

Ιδιαίτερα όμως μπορούμε να την παρακολουθήσουμε στη ζωή των αγίων της Πίστεως μας.

Με ένα από αυτούς,τον άγιο Ονησίφορο,που ήρθε κι έζησε στην Κύπρο μας,θα ασχοληθούμε στις γραμμές που ακολουθούν.

Η ζωή κι οι αγώνες του πολλά έχουν να μας δώσουν.

Πότε γεννήθηκε και ήκμασε ο άγιος αυτός δυστυχώς δεν γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πώς γεννήθηκε στη Βασιλίδα των πόλεων,την πρωτεύουσα «της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης» Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας,την Κωνσταντινούπολη.Οι γονείς του ήσαν άνθρωποι πολύ ευσεβείς κι ενάρετοι,μα και πολύ πλούσιοι κι είχαν τιμηθεί από τους τότε άρχοντες και βασιλείς με πολλές τιμές και αξιώματα.Παρά την ξεχωριστή όμως τούτη προβολή τους,οι άνθρωποι αυτοί έμειναν μέχρι τέλους πιστοί και ταπεινοί.

Από τέτοιους γονείς,όπως ήταν φυσικό,πήρε ο Ονησίφορος από αυτή τη βρεφική ηλικία την ανάλογο χριστιανική μόρφωση κι ανατροφή.Άφθονο κάθε μέρα του προσφερόταν το άδολο γάλα της πίστεως.Και το αποτέλεσμα;Αυτό που ψάλλει κι ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας.«Εκ ρίζης αγαθής αγαθός εβλάστησε καρπός,ο εκ βρέφους ιερός Ονησίφορος,χάριτι μάλλον η γάλακτι τραφείς».Από άγια ρίζα,άγιος και ο καρπός.Αυτό μαρτυρεί ολόκληρη η ζωή του Αγίου.Μεγάλη δύναμη αλήθεια έπαιζε σ'αυτό και το παράδειγμα των γονιών.Αυτό γίνεται συχνά.Το παράδειγμα των γονιών παίζει πάντοτε μεγάλο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών.

Αν το προσέχαμε κι αν το σκεφτόμαστε τούτο οι γονείς,πόσο κερδισμένοι θα ήμασταν τόσο εμείς,όσο και τα παιδιά μας!Κι αυτά πόσο πιο δυνατά θα ήσαν να αντιμετωπίσουν τους ποικίλους πειρασμούς και να νικήσουν!Γιατί από την παιδική ηλικία κυνηγά ο πονηρός τον καθένα μας.Από την παιδική ηλικία στήνει τις παγίδες του και ρίχνει τα βέλη του.Αυτό έγινε και με το καλό παιδί,τον Ονησίφορο.

Πολλές ήσαν οι παγίδες που ο πονηρός του έστηνε και πιο πολλοί οι πειρασμοί που τον πολιορκούσαν καθημερινά.Όμως με τα όπλα της προσοχής και προσευχής και μελέτης του λόγου του Θεού μεγάλωνε το παιδί.και μεγάλωνε μέσα του κι ο ιερός πόθος πώς να αρέσει στον Χριστό.Μέσα στο παλάτι συνήθως κυκλοφορεί.Όμως δεν παρασύρεται.Η λάμψη των αξιωμάτων,τα οποία του προσφέρονται από νωρίς,δεν του θολώνουν το μυαλό. Νεώτατος χάρη στη σοφία και τη σύνεση και τις γνώσεις του έγινε Αυγουστάλιος,δηλαδή ναύαρχος του στόλου της Αυτοκρατορίας,όπως θα λέγαμε σήμερα.Κι όμως ο Ονησίφορος δεν ξιππάζεται, δεν υπερηφανεύεται.Δεν αλλάζει τρόπους ζωής.Με βαθιά συναίσθηση της θέσεως του φροντίζει απ'την πρώτη στιγμή πώς να αυξήσει με κατάλληλα καράβια τον στόλο της Αυτοκρατορίας.Πολλοί είναι οι εχθροί που επιβουλεύονται τη δύναμη της.Κι άλλοι τόσοι εκείνοι που φθονούν τη δόξα και το μεγαλείο της.Τα βλέπει αυτά ο συνετός νέος και σπεύδει να ετοιμασθεί.Δεν πρόφτασε όμως.Κάποιο πρωινό τα εχθρικά καράβια πλέουν προς την Πόλη.Κι ο Ονησίφορος,μολονότι ανέτοιμος,κινείται να τα ανακόψει.Στη ναυμαχία που έγινε,«κρίμασιν οις οίδε Κύριος»,τα ελληνικά εκείνα καράβια,που έπλευσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό διελύθησαν.Μόνο η ναυαρχίδα διασώθηκε,στην οποία βρισκόταν κι ο Άγιος.Η ήττα αυτή συνεκλόνισε τον φιλότιμο νέο,που συντετριμμένος εγκαταλείπει τη σταδιοδρομία του και με δέκα άλλους συντρόφους έρχεται στην Κύπρο και βγαίνει εκεί στην Πάφο.«Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα»,λέγει κι επαναλαμβάνει μοναχός του.«Ου παραμένει ο πλούτος,ου συνοδεύει η δόξα»,προσθέτουν οι άλλοι κι αποφασίζουν να διασκορπισθούν και να ζήσουν την αγγελική ζωή,τη μοναχική.Το περιστατικό,που τους συνέβη,το θεωρούν σαν επέμβαση Θεού και σαν υπόδειξη πώς για κάπου άλλου τους προορίζει.Γι'αυτό δεν απογοητεύονται.Δεν ελεεινολογούν την τύχη τους,όπως συνήθως κάμνουν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου. Φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού το οποίο συνιστά να ευχαριστούμε τον Κύριο,όχι μόνο για τα ευχάριστα,αλλά και για εκείνα που φαινομενικά φαίνονται δυσάρεστα, δοξολογούν τον Θεό,και μετά από θερμή προσευχή χωρίζονται και προχωρεί ο καθένας και σ' ένα μέρος.Ο φιλόθεος νέος,ο Ονησίφορος,αφού περιόδευσε διάφορους τόπους,ήλθε προς τα μέρη του χωριού Αναρίτα.Η ησυχία,το άφθονο πράσινο του όμορφου εκείνου τοπίου του ικανοποιούν την ψυχή και του φλογίζουν την καρδιά.Τα λόγια του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» κυκλοφορούν συνέχεια στο μυαλό του και του θεριεύουν την ιερή απόφαση.Την απόφαση να ζήσει πια με οδηγό το θέλημα του Χριστού και για τον Χριστό.Ένας ο ευγενής οραματισμός του.Να μπορέσει κάποια μέρα να αναφωνήσει κι αυτός του θείου Παύλου τα λόγια.«Ζω δε ουκέτι εγώ'ζή δε εν εμοί Χριστός».Για την πραγμάτωση του ιερού αυτού πόθου χωρίς κανένα δισταγμό ο καλομαθημένος νέος δεν διστάζει να ανταλλάξει την καλοπέραση του πατρικού σπιτιού,μα και της αυτοκρατορικής αυλής τις σχέσεις και τα μεγαλεία με τη ζωή του ασκητού.Μια σπηλιά έξω από το χωριό γίνεται τώρα ο τόπος διαμονής και το ασκητήριό του.Μέσα σ'αυτή ο φλογερός νέος «παραδοθείς τη χάριτι του Θεού» (Πράξ.ιέ',40) ολόψυχα με ζήλο θερμουργό και σύνεση βαδίζει σταθερά της αρετής «την στενήν και τεθλιμμένην οδόν την απάγουσαν εις την ζωήν».Ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα,μια φροντίδα έχει πώς να αρέσει στον Θεό και να επιτύχει τον ιερό οραματισμό του.

Με αδιάλειπτη προσευχή και νηστεία,αλλά και με κάθε αρετή,σαν προσεκτικός γεωργός, φροντίζει καθημερινά και με σκληρό αγώνα προσπαθεί να ξερριζώνει από της ψυχής του το χωράφι τα διάφορα αγκάθια των παθών.Οι πειρασμοί που δοκιμάζει μέσα σ'εκείνη τη στενή και υγρή σπηλιά είναι αφάνταστα πολλοί.ο πιστός όμως και ανύστακτος ασκητής με τη δύναμη της προσευχής τους ανατρέπει όλους και κατορθώνει σε κάθε περίσταση να ξεπληρώνει την προφητική φωνή,που λέγει:«Νεώσατε εαυτοίς,νεώματα και μη σπείρητε εν ακάνθαις».Δηλαδή βγάλτε από το χωράφι της ψυχής σας τα αγκάθια και κάνετε το καινούργιο.Ξεχερσώστέ το,ώστε να γίνει κατάλληλο για τη νέα καρποφορία.Προσοχή.Μη σπέρνετε ποτέ σε χωράφι που είναι γεμάτο αγκάθια (Ιερεμ. δ', 3).

Στο ερημικό εκείνο μέρος περνά τις ημέρες του ο Όσιος μας.Το σώμα του δεν διστάζει να το ταλαιπωρεί με νηστείες και αγρυπνίες και να το υποτάσσει στο θέλημα του Θεού. Συγχρόνως όμως και στην ψυχή του δεν αμελεί να προσφέρει κάθε πνευματική τροφή. Με την απλότητα του χαρακτήρα του,με την πραότητα στη συμπεριφορά του και με τη βασίλισσα των αρετών,την ταπεινοφροσύνη,που φροντίζει να έχει στην καρδιά του σαν θεμέλιο της ζωής του,κατορθώνει να βγαίνει πάντα νικητής στους πνευματικούς αγώνες του.Γι'αυτό και πλούσια δέχεται επάνω του τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος σύμφωνα με τα θεία λόγια του προφήτου που λέγει:«Επί τίνα επιβλέψω αλλ' η επί τον πράον και ησύχιον και τρέμοντα μου τους λόγους»;Δηλαδή σε ποιόν εγώ ο Θεός θα ρίψω στοργικό και προστατευτικό το βλέμμα μου,παρά μονάχα στον άνθρωπο τον ταπεινό,τον ήσυχο,τον άνθρωπο που τρέμει με σεβασμό σαν ακούει τα λόγια μου και αγωνίζεται να τα εφαρμόζει στη ζωή του;(Ησαΐου ξστ',22).Αλήθεια στον ταπεινό και πράο επαναπαύεται το πνεύμα του Θεού.Γι'αυτό και σαν πρώτο σκαλοπάτι της κλίμακας των αρετών,που θέλει να ανεβούν όλοι εκείνοι που ποθούν να γίνουν δικοί του,βάζει της ταπεινοφροσύνης το σκαλοπάτι.«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» διακηρύττει γι'αυτούς.

Ευτυχισμένοι δηλαδή εκείνοι που συναισθάνονται τη μικρότητα τους και ταπεινώνονται. Έχουν φρόνημα ταπεινό.Ευτυχισμένοι οι ταπεινοί,γιατί σ'αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών».Και προχωρώντας ο Κύριος προσθέτει:«Μακάριοι οι πραείς,ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην».Ευτυχισμένοι,κι αυτοί που είναι πράοι και δεν θυμώνουν, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν κάποια μέρα τη νέα γη,την άνω Ιερουσαλήμ,τη βασιλεία των ουρανών.Μακάριοι οι πράοι και ειρηνικοί,γιατί η πραότητα,που είναι καρπός ταπεινοφροσύνης,αποτε λεί βασικό παράγοντα ευτυχίας κι ευλογημένης ζωής.

Υπέροχο παράδειγμα των δύο αυτών αρετών υποδεικνύει ο Κύριος,αυτόν τον ίδιο εαυτό Του. «Μάθετε απ'εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ.ία',29).Ταπεινός ο Κύριος και πράος.Ταπεινοί και πράοι πρέπει να είναι κι όλοι εκείνοι που νοσταλγούν και θέλουν να επαναπαύεται επάνω τους η θεία χάρις.Σαν αποτέλεσμα της ευλογίας αυτής θα έχουν οι άνθρωποι αυτοί να βλέπουν να αυξάνεται επάνω τους η παρρησία τους μπροστά στον Θεό.

Και η παρρησία του οσίου Ονησιφόρου μπροστά στον Θεό μεγαλώ νει μέρα με τη μέρα.Τα δάκρυα,τα οποία η συντετριμμένη εκείνη ψυχή χύνει και βρέχει τη στρωμνή της κάθε μέρα,γίνονται γι'αυτήν πηγή ευλογιών.Πλείστα όσα θαύματα προσφέρει ζωντανός ακόμη σε πονεμένους κι αναξιοπαθούντας.Γιατί,όπως «ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη», έτσι και του Αγίου μας η ζωή πολύ γρήγορα είχε γίνει αντιληπτή από όσους κατοικούσαν στα γύρω χωριά.Και το αποτέλεσμα; Καθημερινά πλήθη πιστών έτρεχαν στη σπηλιά του και σαν διψασμένα ελάφια του ζητούσαν λόγια Θεού.Κι αυτός με την πνευματική πείρα που διέθετε,τους δίδασκε και τους παρηγορούσε.Τους δίδασκε,πάντα με ταπεινοφροσύνη και αγάπη πατρική «τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώ ποις» (Τίτ.γ',8).

Όλη αυτή η εργασία του θεοφόρου ασκητή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ευλαβική προσφορά για τη δόξα του Θεού.Κανένας δεν μπορούσε να του προσάψει οποιανδήποτε μομφή, πώς ζητούσε «την ιδίαν δόξαν» (Ιωάν.ζ',18).Για τούτο κι «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Α ποκ.6',29) τον ετίμησε με θεία δόξα.

Τον ετίμησε με ιδιαίτερες δωρεές και χαρίσματα.Του έδωσε πλούσια το χάρισμα της θεραπείας.Πολλά θαύματα και ιατρείες επενεργούσε καθημερινά.Θεραπείες δαιμονισμένων, λεπρών,καρκινοπαθών,παθήσεων ματιών κι ένα σωρό άλλων ασθενειών.Σε μια περίοδο τρομερής ανομβρίας με τη θερμή προσευχή του σαν τον Προφήτη Ηλία άνοιξε τους καταρράκτες του ουρανού και κατέβασε βροχές ευεργετικές,που δρόσισαν όχι μονάχα ανθρώπους και ζώα,αλλά και πότισαν τη διψασμένη γη.Στο πρόσωπο του έβρισκαν οι δυστυχισμένοι την παρρησία,οι άρρωστοι τη θεραπεία κι οι πονεμένοι την παρηγοριά. Αυτά όσο καιρό ζούσε.Μα κι όταν σε βαθιά γηρατειά παρέδωκε την αγία ψυχή του στον Κύριο, και πάλι η αγάπη του Θεού του χάρισε «δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν». θριαμβευτής μπήκε ο φλογερός ασκητής «εις την δόξαν του Θεού» (Β' Κορινθ.δ',15).Κι απ'εκεί συνεχίζει τα ευεργετικά θαύματα του σε όλους εκείνους που με συντριβή ψυχής και ειλικρινή μετάνοια εκζητούν τη μεσιτεία του.

Δυστυχώς το σπήλαιο του Αγίου είναι ακαθόριστο σήμερα.ο χρόνος το έχει εξαφανίσει και ο χώρος έχει καταχωσθεί.Έξω όμως από το χωριό και στο Ν.Α.άκρον του κοιμητηρίου βλέπει κανείς ένα ερειπωμένο εκκλησάκι,που έκτισε ο ίδιος ο Άγιος με τα χέρια του.Η μικρή αυτή Βυζαντινή εκκλησούλα είναι μονόκλιτος και με στέγη καμαρωτή,στενόμακρη 10.80μ.επί 3.60μ.Δυστυχώς εδώ και ολίγα χρόνια έπαψε και να λειτουργείται.Γύρω από την εκκλησούλα υπάρχουν θεμέλια κελλιών,που μαρτυρούν ότι κάποτε εκεί ήταν κτισμένη και Ιερά Μονή προς τιμή του αγίου Ονησιφόρου.

Οι περιπέτειες του μαρτυρικού νησιού μας έγιναν αιτία πολλοί πνευματικοί θησαυροί μας να χαθούν.Αυτό έγινε και με το θαυματουργό λείψανο του Αγίου.Για πολλά χρόνια βρισκόταν στο χωριό και φυλασσόταν σε μια λάρνακα.Από καιρό όμως χάθηκε και κανένας δεν ξέρει τίποτε γι'αυτό.

Νοερά οι προσκυνητές,που επισκέπτονται την Αναρίτα γονατίζουν εκεί στην εκκλησία κι επικαλούνται τη μεσιτεία και τη βοήθεια του.

Τη μεσιτεία του ας εκζητούμε κι εμείς.

Σήμερα μάλιστα,που το νησί μας περνά τις πιο δύσκολες ήμερες της τετραχιλιόχρονης ελληνοχριστινικής ζωής του,ας καταφεύγουμε με πίστη στον Άγιο μας κι ας του ζητούμε τον φωτισμό και τη βοήθεια του στα πολλαπλά προβλήματα μας.

.. Επίσκεψη Θεού ήταν η ήττα του στόλου,που κυβερνούσε.Επίσκεψη θλιβερή.Τη δέχτηκε, όπως δεχόταν και τις πλούσιες ευεργεσίες,που η αγάπη του Θεού του πρόσφερε.Την δέχτηκε με ευγνωμοσύνη κι έδωκε την καρδιά του στον Κύριο.Πάλεψε με «τον Άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου» και νίκησε.Με το παράδειγμα του μας καλεί κι εμάς να τον μιμηθούμε.Άπειρες οι ευεργεσίες του Θεού,που δοκιμάζουμε όλοι μας.Στην πόρτα της καρδιάς του καθενός μας στέκει ο Κύριος και μας λέγει:«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω.εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξει την θύραν,και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ'αυτού και αυτός μετ'εμού» (Αποκαλ.γ',20).ο συνετός νέος Ονησίφορος στην πρόσκληση του Ιησού ήκουσε κι έσπευσε κι άνοιξε την πόρτα της καρδιάς του στον τιμημένο ξένο.Την ευλογημένη αυτή πράξη του φιλόθεου νέου,θα θελήσουμε κι εμείς να την αντιγράψουμε;Την απάντηση ας σπεύσει ο καθένας να τη δώσει ο ίδιος στον Κύριο. Το αποτέλεσμα μας είναι γνωστό.Η χαρά και η ειρήνη της ψυχής,που διψούμε όλοι μας, κι ο πόθος μας για εθνική δικαίωση δεν θα μείνει καυτός πόθος και γλυκύς οραματισμός,μα θα γίνει ζωντανή πραγματικότητα.Να το ξαναπούμε;

Ναι!Θα γίνει μια ζωντανή κι ευλογημένη πραγματικότητα.

Δια των πρεσβειών του αγίου Ονησιφόρου,Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Απολυτίκιο Ήχος γ' Θείας πίστεως.

Θείοις θαύμασι κατεπλουτίσθη,πάτερ όσιε Ονησίφορε,η της Πάφου Αγία Μητρόπολις τον άσυλον θησαυρόν η Αναρίτις εκτήσατο,έχουσα την λάρνακα των αγίων λειψάνων σου' η και βρύει αεννάως ιάσεις εις δόξαν Χριστού του εν Τριάδι.

Αναδημοσίευση από: Φλόγα Κυρίου

12/07: Η Αγία Βερονίκη

 

Η αγία Βερονίκη,έζησε και έδρασε για την χριστιανική πίστη στην πόλη Πανεάδα. Αξιώθηκε μάλιστα να συναντήσει τον ίδιο τον Χριστό,ο οποίος την θεράπευσε από την βασανιστική αιμορραγία πού είχε.Για να τιμήσει και να ευχαριστήσει λοιπόν τον Κύριο, έκανε έναν ανδριάντα του Χριστού για να τον τιμούν και προσκυνούν οι πιστοί.Μετά έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας και απεβίωσε σε βαθιά γεράματα.Την εποχή του αυροκράτορα Θεοδοσίου του Β'του Μικρού συνέβη το εξής γεγονός:Ένας ιερομόναχος, ονόματι Ευτύχης έγινε αιρετικός λέγοντας και υποστηρίζοντας ότι ο Χριστός είχε μία φύση και μία ενέργεια.Εξαιτίας της κακοδοξίας του,καθαιρέθηκε το 448 μ.Χ.από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανό.Εκείνος παρά την καθαίρεσή του δεν σταμάτησε να διδάσκει την κακοδοξία του εις βάρος της Εκκλησίας,μέχρι τον θάνατο του Θεοδοσίου.Με την ανάληψη όμως των αυτοκρατορικών καθηκόντων από τούς Μαρκιανό και Πουλχερία,συνήλθε με πρωτοβουλία τους η Δ' Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας το 451 μ.Χ.στην σύνοδο πήραν μέρος 630 Άγιοι πατέρες,οι οποίοι καταδίκασαν τον Ευτύχιο και τούς αιρετικούς του Μονοφυσιτισμού.Επειδή όμως οι αιρετικοί δεν πείστηκαν,τότε και τα δύο μέρη δηλαδή και οι ορθόδοξοι και οι αιρετικοί έγραψαν τα φρονήματά τους σε δύο βιβλία και αφού άνοιξαν την λάρνακα της Αγίας Ευφημίας,τούς τοποθέτησαν σφραγισμένους πάνω στο στήθος της. Ύστερα από μερικές μέρες αφού πρώτα προσευχήθηκαν,άνοιξαν πάλι την λάρνακα και είδαν τον τρόμο των αιρετικών ριγμένο στα πόδια της Αγίας.Αμέσως δοξολόγησαν τον Θεό για το θαύμα.Έτσι γιορτάζουμε σήμερα την μνήμη των αγίων εξακοσίων τριάκοντα θεοφόρων Πατέρων της εν Χαλκηδόνα Αγίας και Οικουμενικής Δ'Συνόδου.

Αναδημοσίευση από: Φλόγα Κυρίου