Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους!

Γράφετε. πόσο αγαπάτε τα παιδιά εξαιτίας της υπέροχης ευγνωμοσύνης τους, η οποία έχει χαθεί στους μεγάλους ή έχει περιοριστεί αρκετά. Δίνετε παραδείγματα. Θα σας δώσω και εγώ ένα. Ο μητροπολίτης της Αγίας Πετρούπολης Ισίδωρος έλεγε συχνά πως όταν ήταν παιδί ήταν ξυπόλυτος. Κάποιος άνθρωπος ονόματι Πέτρος τον λυπήθηκε και του αγόρασε ένα ζευγάρι γαλότσες με λαστιχένιες σόλες για πέντε καπίκια. Αυτή η μικρή ευεργεσία χαράχθηκε τόσο βαθιά στη μνήμη του μικρού Ισίδωρου, ώστε μετά και κατά τη διάρκεια πενήντα χρόνων ως ιερέας και ως επίσκοπος συχνά στις λειτουργίες μνημόνευε τον ευεργέτη του Πέτρο. Παρακάτω γράφετε, ότι ακριβώς επειδή αγαπάτε τα παιδιά γι’ αυτό τα λυπάστε. Διότι ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή, για τον παιδικό χαρακτήρα. Οι αντιθέσεις σαν κρύοι άνεμοι κτυπούν τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολείο και τον δρόμο. Και δεν είναι ότι απλά φέρνουν μπροστά στα παιδιά δύο ποτήρια, αλλά δύο αντίθετες θεωρίες για τη ζωή, την εκπαίδευση, την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα δε περισσότερο μπερδεύουν τα παιδιά με αντίθετα παραδείγματα. Θα επιθυμούσατε κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση για τα παιδιά που θα τα προστάτευε από τη σύγχρονη ανευθυνότητα και σύγχυση.

Ο Χριστός είπε: «Αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18,3). Ο Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ανάγκη στην εκπαίδευση των ενηλίκων παρά των παιδιών. Δείχνει τη μέθοδο, πως πρέπει να εκπαιδευτούν οι ενήλικες. Πολύ απλά: Κοιτάζοντας τα παιδιά. Αλλά είπε πως πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά: «Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου» (Ματθ. 19.14). Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό και αφήστε τους ενήλικες να πλησιάσουν τα παιδιά. Επειδή ο Χριστός δεν διδάσκει μόνο αλλά δίνει και ευλογημένη πνευματική δύναμη ώστε τα παιδιά να μπορούν να φέρουν εις πέρας όλα όσα έμαθαν. Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα. Αυτή η αιώνια νεότητα καλεί τα παιδιά για να τους δωρίσει τη δύναμη για να μην γεράσουν τη ψυχή τους, αλλά να παραμείνουν για πάντα νέοι, αγαθοί και χαρούμενοι άνθρωποι. Με μια λέξη η σοφία της εκπαίδευσης των παιδιών από το Χριστό έγκειται στο γεγονός ότι τα παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους. Αντίθετα μ’ αύτη τη σοφία στέκει η σχολική σχολαστική εκπαίδευση που με τη δύναμή της βαραίνει έτσι τα παιδιά, που τα γερνάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνει την καρδιά με γεροντική απαισιοδοξία. Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους. Και έτσι ούτε οι μπαίνουν στο Βασίλειο του Χριστού ούτε επιτρέπουν στα παιδιά να μπουν. Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η νεολαία βρίσκεται σε απόγνωση. Ας ευλογήσει ο Χριστός να ξανανιώσει η νεολαία της Ευρώπης.

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. «Δεν φτάνει μόνο η πίστη»

Αναδημοσίευση από:  Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)

03/02: Δίκαιος Συμεών ο Θεοδόχος και Άννα η Προφήτιδα

 

Eις τον Συμεών.
Ἤγγειλε νεκροῖς Πρέσβυς, ὡς Θεὸς Λόγος,
Ἄνθρωπος ὀφθείς, μέχρι καὶ τούτων φθάσει.

Eις την Άνναν.
Οὐ γὰρ ἀπῆρεν ἡ Φανουὴλ θυγάτηρ,
Ἕως ἐπ' αὐτῆς τὸν Θεὸν εἶδε βρέφος.

Τῇ τριτάτῃ δεσμοῖο βίαιο λύθη Συμεώνης.

Ο Συμεών κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν δίκαιος, ευλαβής και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, που του είχε φανερώσει ότι δε θα πέθαινε πριν δει το Χριστό. Η χαρμόσυνη αυτή πληροφορία τον εμψύχωνε ως τα βαθειά γεράματα του. Τέλος, ακριβώς σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του Ιησού, το Πνεύμα τον πληροφόρησε ότι έπρεπε να πάει στο Ιερό. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, με νεανική ζωηρότητα, πήγε εκεί και στάθηκε στην πόρτα, γεμάτος ευχαρίστηση και αγαλλίαση. Μέσα στην προσδοκία αυτή, φάνηκαν να έρχονται ο Ιωσήφ με την Παρθένο, που κρατούσε τον Ιησού. Ο Συμεών, πληροφορημένος από το Πνεύμα ότι το βρέφος αυτό είναι ο Χριστός, τρέχει και παίρνει τον Ιησού στην αγκαλιά του. Τον κρατάει ευλαβικά και, αφού καλά - καλά παρατήρησε το νήπιο και δέχθηκε όλη την ιλαρότητα της θείας μορφής του, ύψωσε το βλέμμα του επάνω και είπε ευχαριστώντας το Θεό: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ». Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι' αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Η Προφήτιδα Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ και καταγόταν από τη φυλή του Ασήρ, ογδόου γιου του Ιακώβ. Παντρεύτηκε πολύ νέα, και μετά επτά χρόνια έμεινε χήρα. Από κει και πέρα έζησε μόνη της, χωρίς να έλθει πλέον σε νέο γάμο. Παρηγοριά και ευχαρίστηση της ήταν η προσευχή, η νηστεία, η ανάγνωση των Γραφών, η φιλανθρωπία και η συχνή παρουσία της στο Ιερό σ' όλες τις πρωινές και εσπερινές δεήσεις. Για τον τρόπο αυτό της ζωής της, το Άγιο Πνεύμα μετέδωσε στην Άννα το προφητικό χάρισμα. Αξιώθηκε μάλιστα, αν και 84 ετών τότε να υποδεχθεί στο Ναό μαζί με τον δίκαιο Συμεών, το θείο Βρέφος. Κατά τη συνάντηση εκείνη, η καρδιά της Άννας υπερχάρηκε και σκίρτησε. Πλησίασε, προσκύνησε το παιδί και κατόπιν, αφού ευχαρίστησε και δοξολόγησε και αυτή το Θεό, διακήρυττε ότι ήλθε ο Μεσσίας προς όλους, οι όποιοι ζούσαν περιμένοντας με ειλικρινή ευσέβεια τη λύτρωση του Ισραήλ.

Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου.

Η Σύναξή τους ετελείτο στο Αποστολείο Ιακώβου του Αδελφοθέου, που ήταν παρεκκλήσιο του ναού της Θεοτόκου Ευουρανιωτίσσης.

Τα Λείψανα του Αγίου Συμεών, άγνωστο πότε, μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκαν στο Ναό της Παναγίας των Χαλκοπρατείων, όπου φυλάσσονταν και τα Λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου και του Προφήτου Ζαχαρίου, πατρός του Προδρόμου. Από εκεί αφαιρέθηκαν το 1204 μ.Χ., πέντε ημέρες μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους, από τους Βενετούς Πέτρο Steno, Άγγελο Drusiano και Ανδρέα Balduino και μεταφέρθηκαν στη Βενετία. Μετά την αναγνώριση του 1317 μ.Χ. τα Λείψανα τοποθετήθηκαν σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, η οποία το 1733 μ.Χ. τοποθετήθηκε κάτω από την Αγία Τράπεζα του προς τιμήν του Ναού, όπου και σήμερα φυλάσσονται.

Λείψανα του Αγίου Συμεών φυλάσσονται επίσης στο Ναό Aix La Chapelle, στο Άαχεν της Γερμανίας.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν Ὕπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ἐνηγκαλίσω ὡς βρέφος ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ, Θεοδόχε Συμεὼν Πρεσβῦτα ἔνδοξε, ὅθεν καὶ Ἄννα ἡ σεπτή, ἀνθομολόγησιν αὐτῶ, προσήγαγεν ὠς Προφήτις, ὅθεν ὑμᾶς εὐφημοῦμεν, οἴα Χριστοῦ θείους θεράποντος.

Κοντάκιον
Ἦχος α’.
Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ' εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὓς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

 

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής 

02/02: Υπαπαντή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Κόλπους Πατρὸς τυποῦσι τοῦ σοῦ, Χριστέ μου,

Τοῦ Συμεὼν αἱ χεῖρες, αἱ φέρουσί σε.

Δέξατο δευτερίῃ Χριστὸν Συμεὼν παρὰ Νηῷ.

Βιογραφία

Το γεγονός αυτό εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφάλαιο Β', στ. 22-35. Συνέβη σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού Ιησού. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, η Παρθένος Μαρία, αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό, πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ, για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στο Θεό κατά το «πάν άρσεν διανοίγον μήτραν (δηλαδή πρωτότοκο) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» και για να προσφέρουν θυσία, που αποτελούνταν από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Κατά τη μετάβαση αυτή, δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του ο υπερήλικας Συμεών (βλέπε 3 Φεβρουαρίου). Αυτό το γεγονός αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν ήλθε να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο, όπως ισχυρίζονταν οι υποκριτές Φαρισαίοι και Γραμματείς, αλλά να τον συμπληρώσει, να τον τελειοποιήσει.

Κατά την ολονυκτία της Υπαπαντής στην Κωνσταντινούπολη, οι βασιλείς συνήθιζαν να παρευρίσκονται στο Ναό των Βλαχερνών. Η συνήθεια αυτή εξακολούθησε μέχρι τέλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’.

Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.

Κοντάκιον

Ἦχος α’.

Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ' εἰρήνευσον ἐν πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὖς ἠγάπησας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Ὁ Οἶκος

Τῇ Θεοτόκῳ προσδράμωμεν, οἱ βουλόμενοι κατιδεῖν τὸν Υἱὸν αὐτῆς, πρὸς Συμεὼν ἀπαγόμενον, ὃν περ οὐρανόθεν οἱ Ἀσώματοι βλέποντες, ἐξεπλήττοντο λέγοντες· θαυμαστὰ θεωροῦμεν νυνὶ καὶ παράδοξα, ἀκατάληπτα, ἄφραστα, ὁ τὸν Ἀδὰμ δημιουργήσας βαστάζεται ὡς βρέφος, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν ἀγκάλαις τοῦ Πρεσβύτου, ὁ ἐπὶ τῶν κόλπων ἀπεριγράπτως ὑπάρχων τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, ἑκὼν περιγράφεται σαρκί, οὐ Θεότητι, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Μεγαλυνάριον

Σήμερον ἡ Πάναγνος Μαριάμ, τῷ Ναῷ προσάγει, ὥσπερ βρέφος τὸν Ποιητήν, ὃν ἐν ταῖς ἀγκάλαις, ὁ Πρέσβυς δεδεγμένος, Θεὸν αὐτὸν κηρύττει, κἂν σάρκα εἴληφε.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Πρόγραμμα ακολουθιών Φεβρουαρίου 2023

01/02: Άγιος Τρύφωνας

Γεννήθηκε στὴν Λάμψακο, ἕνα χωριὸ τῆς Φρυγίας κοντὰ στὴν Ἀπάμεια, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, καὶ ἦταν τόσο ἄξιος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ τῶν ποικίλων θείων ἐνεργειῶν καὶ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τὸ ὄνομα μόνο τοῦ Τρύφωνος διώκονταν ἀπὸ τοὺς πάσχοντες διάφορες σωματικὲς ἀσθένειες καὶ ἡ πονηρὴ γενεὰ τῶν δαιμόνων.

Μετὰ τὸν Γορδιανὸ καὶ τὸν Φίλιππο, ἀναγορεύθηκε αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων ὁ Δέκιος, θερμὸς μὲν στὴν λατρεία τῶν εἰδώλων, κινούμενος δὲ μὲ φοβερὴ λύσσα κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ καταγγέλλουν τὸν Τρύφωνα στὸν ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς κυλῖνο, ὅτι δηλαδὴ ἐκδηλώνει μεγάλη ἀλαζονεία κατὰ τῶν αὐτοκρατόρων καὶ ἐμπαίζει μὲν τοὺς μεγάλους θεούς, ἰσχυρίζεται δὲ ὅτι μόνο κάποιος Χριστὸς εἶναι Θεός, καὶ ἔτσι ἐξαπατᾶ πολλούς. Εὐθὺς λοιπὸν στέλνει αὐστηρὲς διαταγὲς στοὺς τοπικοὺς ἄρχοντες, ὅσο τὸ δυνατὸν γρηγορότερα νὰ παρουσιαστεῖ μπροστά του ὁ Τρύφων, ὁ ὁποῖος ὅταν ἄκουσε ὅτι τὸν ἀναζατοῦν οἱ διῶκτες, δὲν ἀναχωρεῖ στὴν ἔρημο γιὰ νὰ κρυφθεῖ, οὔτε καταφεύγει στὰ πυκνὰ δάση, παρὰ ὁπλίζεται μὲ προσευχὲς καὶ δεήσεις καὶ ἐμφανίζεται μὲ χαρὰ καὶ εὐχαρίστως πορεύεται γιὰ νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Ἀκυλῖνο, ὁ ὁποῖος διέμενε τότε στὴν Νίκαια. Στὴν ἀπολογία του, ὁ Ἅγιος Τρύφων εἶπε στὸν ἔπαρχο:

-Τὸ ὄνομά μου τὸ γήινο εἶναι Τρύφων, πατρίδα μου ἡ κώμη Λάμψακος, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε οὔτε ἀναφερόμαστε στην τύχη, πιστεύουμε ὅμως ὅτι κατὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ την τάξη γίνονται τὰ πάντα καὶ ἀπὸ τὴν σοφία του κυβερνῶνται τὰ σύμπαντα. Εἶμαι ἐλεύθερος στὴν ζωή μου καὶ μόνο σὲ ἕναν ὑποτάσσομαι, στὸν Χριστό· ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πίστη μου, ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ δόξα μου καὶ ὁ Χριστὸς γίνεται ἤδη ὁ στέφανος τῆς καυχήσεώς μου.

Καὶ πρὸς αὐτὰ ὁ ἔπαρχος εἶπε:

-Ὑποθέτω ὅτι δὲν θὰ γνώριζες μέχρι καὶ σήμερα τὴν διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορα, ποὺ ἐπιτάσσει νὰ παραδίνεται σὲ βίαιο θάνατο καθένας ποὺ ἐπιδεικνύει ἀπείθεια στὴν τιμὴ καὶ λατρεία τῶν θεῶν. Ἀλλὰ θέλω νὰ πεισθεῖς στὰ λόγια μου καὶ νὰ φύγεις ἀπὸ τὴν ἀπάτη, γιὰ νὰ μὴν ὑποστεῖς τὴν φωτιὰ καὶ ἄλλα βασανιστήρια.

Καὶ ὁ Ἅγιος εἶπε:

-Μακάρι νὰ ἀναλωθῶ καὶ ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ ἀπὸ κάθε ἄλλο βασανιστήριο γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου.

Ὁ ἔπαρχος ἀπάντησε:

-Σὲ προτρέπω, Τρύφων, νὰ θυσιάσεις στοὺς θεούς· βλέπω ὅτι ἔχεις ὑψηλὸ φρόνημα καὶ δὲν θέλω νὰ πεθάνεις μὲ ἄσχημο τρόπο.

Ὁ δὲ Ἅγιος Τρύφων εἶπε:

-Τότε θὰ εἶναι τέλειο τὸ φρόνημά μου, ἐὰν φέρω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τέλεια καὶ ἀκέραιη τὴν ὁμολογία καὶ φυλάξω τὴν καλὴ παρακαταθήκη τῆς πίστεως, χωρὶς νὰ τὴν ἀρνηθῶ, προσφέροντας ὁλόκληρο τὸν ἑαυτό μου σὰν καθαρὴ θυσία στὸν Χριστό.

Ὅταν ἄκουσε αὐτὰ ὁ Ἀκυλῖνος, ἐξοργίσθηκε καὶ διέταξε νὰ κρεμάσουν τὸν Τρύφωνα καὶ νὰ τὸν τρυποῦν μὲ σπαθιά. Τότε ὁ μακάριος κρεμιέται στὸ ξύλο καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔδεσαν τὰ χέρια ἀπὸ τοὺς ἀγκῶνες, τοῦ ἔκοπταν μὲ ὁρμὴ τὶς σάρκες. Καὶ ἐνῶ τὸν σπάθιζαν τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες καὶ ἐκεῖνος ὑπέμενε τὶς πληγὲς μὲ ἠρεμία, ὁ ἔπαρχος τὸν παρακινοῦσε:

-Ἄλλαξε γνώμη Τρύφων, γι᾽ αὐτὴ τὴν ἄκαιρη ἀνοησία σου καὶ ὁμολόγησε ὅτι θὰ θυσιάσεις στοὺς θεούς.

Ὁ γενναῖος ὅμως ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ ἀντιστέκεται στὶς προκλήσεις τοῦ Ἀκυλίνου, ὑπομένει ὅλα τὰ βασανιστήρια ποὺ ἐπινοεῖ ὁ νοσηρὸς καὶ μοχθηρὸς νοῦς τοῦ τυράννου (πολυήμερη φυλακή, πεζοπορία μὲ καρφιὰ στὰ πόδια, ραβδισμοὶ καὶ κάψιμο τῶν πλευρῶν μὲ λαμπάδες, σπαθισμοί κ.ἄ.) καὶ μένει ἀταλάντευτος στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ καρτερία ὑπομένει τὰ φρικτὰ μαρτύρια.

Βλέποντας ὁ Ἀκυλῖνος τὴν ἀνυποχώρητη ἐναντίωσι τοῦ Τρύφωνος ἀποφασίζει τελικῶς νὰ ἀποκεφαλισθεῖ. Ἀμέσως οἱ στρατιῶτες τὸν ὁδήγησαν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Ὁ δὲ Ἅγιος στράφηκε πρὸς τὴν ἀνατολὴ καὶ σηκώνοντας τὰ μάτια, τὰ χέρια καὶ τὴν φωνὴ στὸν οὐρανὸ προσευχήθηκε λέγοντας:

-Δέσποτα Κύριε, Θεὲ τῶν θεῶν, Βασιλέα τῶν βασιλέων, Ἅγιε τῶν ἁγίων, Σὲ εὐχαριστῶ γιατὶ μὲ ἀξίωσες νὰ ἀγωνισθῶ τοῦτον τὸν ἀγῶνα ἄμεμπτα καὶ μέχρι τέλους. Καὶ τώρα, Σὲ παρακαλῶ, ἂς μὴ μὲ ἀκουμπήσει τὸ δόλιο χέρι τοῦ πονηροῦ καὶ ἀπωλέσει στὸν ἅδη, ἀλλὰ παράλαβε μὲ τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους τῆς μεγαλόπρεπης δόξας σου τὴν ψυχή μου εὐρηνικά, καὶ εἰσάγαγέ την στὰ σκηνώματά σου. Σὲ ὅσους θυμοῦνται δὲ τὸν δοῦλο Σου καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ προσφέρουν θυσίες πρὸς τιμή μου, ἄκουσέ τους ἀπὸ τὴν ἁγία κατοικία Σου, καὶ στεῖλε τους ὡς ἀνταπόδοση πλούσιες καὶ ἄφθαρτες εὐεργεσίες, γιατὶ Ἐσὺ εἶσαι ὁ μόνος ἀγαθὸς καὶ ὁ χορηγὸς τῶν ἀγαθῶν στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Ἀφοῦ προσευχήθηκε ὁ ἀθλοφόρος καὶ προσκύνησε τὸν Θεό, πρὶν κἂν πληγωθεῖ ἀπὸ τὸ ξίφος παρέδωσε τὴν ψυχή του σὰν νὰ θέλησε νὰ τὴν ἀφήσει μὲ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ τὴν διαταγὴ τοῦ τυράννου. »

Η μνήμη του Αγίου Τρύφωνα τιμάται την 1η Φεβρουαρίου.

 

Αναδημοσίευση από: Άγιος Νικόλαος Έγκωμης

Δε μπορώ να ζήσω χωρίς Εσένα!

Πόσο παράδοξη είναι η ζωή του χριστιανού. Από τη μια να ζητάς ακατάπαυστα και με αγωνία, ο Θεός να μην αποστρέψει το πρόσωπο Του από εσένα, γιατί τότε θα γίνεις «όμοιος με αυτούς που κατεβαίνουν στον τάφο» (Ψαλμός 142).

Και από την άλλη να υπάρχουν στιγμές που εσύ, νιώθοντας την παρουσία Του αποπνικτική απέναντι στο δικό σου θέλω, να του γυρνάς τη πλάτη με τύψεις για την αμαρτία που πρόκειται να κάνεις. Είναι σαν το φιλί του Ιούδα, ή καλύτερα είναι η στιγμή που οι πρωτόπλαστοι κρύφτηκαν.

Όχι γιατί ο Θεός θα τους τιμωρούσε, αλλά γιατί ο νους τους είχε σκοτεινιάσει και δεν ήξεραν πώς να απευθυνθούν στον Κύριος τους. Η ζωή του χριστιανού είναι ένας ακατάπαυστος θείος έρωτας. Ένας αληθινά θείος έρωτας! Με Εραστή τον Χριστό και νύφη τη ψυχή σου. Έρωτας που σε ζαλίζει, που σε μεθά, που σε τρέφει, που γεμίζει τα κενά σου, που σε ανακαινίζει! Είναι θείος έρωτας που εσύ αυτόβουλα προσδιορίζεις τη ζωή σου σε Εκείνον. Που αυτεξούσια θέλεις να δώσεις πίσω το μεγαλύτερο δώρο που σου έκανε ο Εραστής «Τα Σα εκ των Σων». Τη ζωή σου. Την ελεύθερη βούληση σου.Όπως λέει και ένα τραγούδι:

«Όποια ζωή και αν έχεις διαλέξει
ας την αγάπη σαν αίμα να τρέξει.
Δεν είναι τύχη που σ’ έχω γνωρίσει
ούτε απ’ ανάγκη σε έχω αγαπήσει».

Ναι δεν τον αγαπάς γιατί τον φοβάσαι. Δεν τον αγαπάς γιατί ζητάς από Εκείνον να σε λυτρώσει από τον θάνατο. Τον αγαπάς γιατί υπάρχει στη ζωή σου. Γιατί σε διάλεξε. Η σωτηρία είναι δώρο και αποτέλεσμα αυτής της Αγάπης.Κύριε συγχώρησε με για τα λάθη μου, για τις στιγμές που ο νους μου κάνει να νιώθω μόνος. «Σε δίκη μη θελήσεις να με φέρεις γιατί κανένας ζωντανός δεν είναι δίκαιος μπροστά σου. Από το πρωί κάνε να νιώθω την αγάπη σου γιατί σε εσένα ελπίζω» (Ψαλμός 142).

Δε μπορώ να ζήσω χωρίς Εσένα! Δε θέλω να ζήσω χωρίς εσένα! Η ζωή μου δε θα έχει πια νόημα. Είσαι η πνοή μου, το Φως μου, ο σκοπός μου. Η πηγή της ζωής. Ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος των Ονείρων μου. Ο ματωμένος Νυμφίος. Είσαι ο δρόμος μου, η Αλήθεια μου.

Η αγκαλιά που αναζητώ και που εσύ απλόχερα την ανοίγεις πάνω στον Σταυρό.Δεν μπορώ τίποτα άλλο να πω, παρά:«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με».

30/01: Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν Ἑωσφόρους,

Φῶς τρισσολαμπὲς πηγάσαντες ἐν βίῳ.

Κοινὸν τὸν ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις,

Τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινὴν τὴν χάριν.

Ἔαρ χελιδὼν οὐ καθίστησι μία·

Αἱ τρεῖς ἀηδόνες δὲ τῶν ψυχῶν ἔαρ.

Τὴν μὲν νοητὴν ἡ Τριὰς λάμπει κτίσιν,

Τριάς γε μὴν αὕτη δὲ τὴν ὁρωμένην.

Ἀπώλεσαν μὲν οἱ πάλαι Θεοῦ σέβας,

Ἐξ Ἡλίου τε καὶ Σελήνης ἀφρόνως·

Κὰλλoς γὰρ αὐτῶν θαυμάσαντες καὶ τάχος,

Ὥσπερ θεοῖς προσῆγον οὐκ ὀρθῶς σέβας.

Ἐκ τῶν τριῶν τούτων δὲ φωστήρων πάλιν,

Ἡμεῖς ἀνηνέχθημεν εἰς Θεοῦ σέβας,

Κάλλει βίου γάρ, τῇ τε πειθοῖ τῶν λόγων,

Πείθουσι πάντας τὸν μόνον Κτίστην σέβειν.

Κτίσιν συνιστᾷ τὴν δὲ τὴν ὁρωμένην,

Τὸ Πῦρ, Ἀήρ, Ὕδωρ τε, καὶ Γῆς ἡ φύσις.

Οἱ δ᾿ αὖ συνιστῶντές τε κόσμον τὸν μέγαν,

Τὴν πρὸς Θεόν τε Πίστιν, ὡς ἄλλην κτίσιν

Στοιχειακῆς φέρουσι Τριάδος τύπον.

Μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδενὸς τῶν γηΐνων,

Καὶ γήϊνον νοῦν ἔσχον οὐδὲν ἐν λόγοις.

Ὁ Γρηγόριος γὰρ πῦρ πνέει νοῦς τὸν λόγον,

Πρὸς ὕψος αὖ πείθοντα πάντα ἐκτρέχειν.

Τοῖς λιποθυμήσασι δ᾿ ἐκ παθῶν πάλιν,

Ἀναπνοὴ τις οἱ Βασιλείου λόγοι.

Μιμούμενος δὲ τὴν ῥοὴν τῶν ὑδάτων,

Ὁ καρδίαν τε καὶ στόμα χρυσοῦς μόνος,

Τοὺς ἐκτακέντας ἐκ παθῶν ἀναψύχει.

Οὕτω πρὸς ὕψος τὴν βροτῶν πᾶσαν φύσιν,

Ἐκ τῆς χθονὸς φέρουσι τοῖς τούτων λόγοις.

Λάμψεν ἑνὶ τριακοστῇ χρυσοτρισήλιος αἴγλη.

Βιογραφία

Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’.

Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.

Τούς Ἱερούς καί θεοφθόγγους Κήρυκας, τήν κορυφήν τῶν Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν τῶν ἀγαθῶν σου καί ἀνάπαυσιν· τούς πόνους γάρ ἐκείνων καί τόν κάματον, ἐδέξω ὑπέρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τοὺς μεγάλους φωστῆρας τοὺς φεραυγεῖς, Ἐκκλησίας τοὺς πύργους τοὺς ἀρραγεῖς, συμφώνως αἰνέσωμεν, οἱ τῶν καλῶν ἀπολαύοντες, καὶ τῶν λόγων τούτων, ὁμοῦ καὶ τῆς χάριτος· τὸν σοφὸν Χρυσορρήμονα, καὶ τὸν μέγαν Βασίλειον, σὺν τῷ Γρηγορίῳ, τῷ λαμπρῷ θεολόγῳ· πρὸς οὓς καὶ βοήσωμεν, ἐκ καρδίας κραυγάζοντες· Ἱεράρχαι τρισμέγιστοι, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν Ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Ὁ Οἶκος

Τὶς ἱκανὸς τὰ χείλη διᾶραι, καὶ κινῆσαι τὴν γλῶσσαν πρὸς τοὺς πνέοντας πῦρ, δυνάμει Λόγου καὶ Πνεύματος; ὅμως τοσοῦτον εἰπεῖν θαρρήσω, ὅτι πᾶσαν παρῆλθον τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν οἱ τρεῖς, τοῖς πολλοῖς καὶ μεγάλοις χαρίσμασι, καὶ ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τοὺς κατ᾿ ἄμφω λαμπροὺς ὑπεράραντες· διὸ μεγίστων δωρεῶν τούτους ἠξίωσας, ὡς πιστούς σου θεράποντας, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Μεγαλυνάριον

Ρήτορες σοφίας θεοειδεῖς, στῦλοι Ἐκκλησίας, οὐρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε πάτερ, Γρηγόριε θεόφρον, καὶ θεῖε Ἰωάννη, κόσμῳ ἐδείχθητε.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής