Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Οκτώβριο

1. Εξωκλήσι Μεγάλου Βασιλείου και Αγίας Αγάπης
Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνουμε ότι βρισκόμαστε στην φάση εικονογράφησης του τέμπλου στο εξωκλήσι των Αγίων Βασιλείου και Αγάπης Αγίας Νάπας. Όσοι επιθυμούν να γίνουν δωρητές για τις εικόνες του τέμπλου μπορούν να αποταθούν στον κ. Μάριο Πέροικο 99637877.

2. Κατά το μήνα Οκτώβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 5:30μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:00-9:30π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30π.μ.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης: «Ὅταν ἀνησυχεῖ ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν τους»

Τὸ σκοτάδι, ὡς συνέπεια τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, δὲν βγάζει ποτὲ στὸ φῶς. Τὸ φῶς διαλύει τὸ σκοτάδι, διότι τὸ σκοτάδι εἶναι ἀνυπόστατο, δὲν ἔχει οὐσία. Ὑπάρχει ὅμως μία περίπτωσις τὴν ὁποία πανσόφως ἐκμεταλλεύεται ὁ παντουργὸς Θεὸς γιὰ τὸ καλό μας, βγάζοντας καὶ ἀπὸ τὸ κακὸ καλό, ἀπὸ τὸ σκοτάδι φῶς. Πῶς; Δία τῆς μετανοίας. Βλέπω τὴν κακία μου, τὴν ἁμαρτία μου, μετανοῶ, κλαίω, θρηνῶ, ὁδηγοῦμαι στὸν Θεόν, ἀναλαμβάνω τὶς εὐθύνες μου, νήφω, καρτερῶ, καὶ μέσα μου καλλιεργεῖται ὁ καινούργιος ἄνθρωπος ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν μετάνοια. Ἄρα, τὸ καλὸ δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸ κακό, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μετάνοια, ποὺ εἶναι ἄλλος νοῦς, ὁ νοῦς ποὺ τὸν παρέχει ὁ Θεὸς μέσα στὴν καρδιά.

Ὅταν ἀνησυχεῖ, λόγου χάριν, ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα, ἐπειδὴ ἁμαρτάνει τὸ παιδί, καὶ τὸ κτυπᾶ, ὁπωσδήποτε θὰ βγάλει ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Διότι, ἐὰν τὸ παιδὶ κάνη ἁμαρτίες, σημαίνει ὅτι ζητάει τὴν ἁμαρτία καὶ θὰ τὰ βάλει μὲ σένα, ποὺ γίνεσαι κῆρυξ τῆς ἀρετῆς. Καὶ τώρα μὲν φοβᾶται νὰ ἁμαρτήσει, ἀλλὰ μόλις ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ σένα, θὰ ὁδηγηθεῖ ἀμέσως στὸ κακό. Ἡ βία, τὸ κακό, δὲν μπορεῖ νὰ βγάλει καλό.

Πὲς λοιπὸν στὸ παιδάκι σου τὸ καλό, μάθε του τί εἶναι ὁ Θεός. Μίλησέ του ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς δικῆς σου καρδιᾶς, φώτισέ του λίγο τὴν συνείδηση μὲ τὴν δική σου λαχτάρα καὶ θεία ἐμπειρία, καὶ μπαίνοντας μέσα του ὁ Θεός, θὰ τὸν ἀγαπήσει. Μπορεῖ νὰ βρίζει, μπορεῖ νὰ κάνη ἁμαρτίες, ἀλλὰ ἔχοντας τὰ σπέρματα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τόσο ἰσχυρά, ὁ Θεὸς τὰ καλλιεργεῖ καὶ βγαίνει ἡ καινούργια φύτρα, τὸ καινούργιο βλαστάρι, τὸ ὁποῖο δίδει καινούργια ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ μετάνοια.

Τὸ παιδὶ δηλαδὴ αὐτό, ἐπειδὴ τὸ ἀφήνεις ἐλεύθερο, ἐπειδὴ τὸ σέβεσαι, ἐπειδὴ τοῦ εἶπες τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ τοῦ ἀπεκάλυψες τί ἔχει ἡ καρδούλα σου καὶ τί κόσμοι ὑπάρχουν μέσα σὲ αὐτήν, λέγει μετά: Μά, τί φρικτὴ ζωὴ ποὺ κάνω! Τί εἶναι αὐτὴ ἡ ἁμαρτία! «Ἀναστήσομαι καὶ ἐπιστρέψω εἰς τὸν Πατέρα» (Λουκ. 15, 18). Καὶ ὁ βλαστὸς τῆς μετανοίας βγάζει τὸν καρπὸ τῆς καινῆς ζωῆς.

Ἔτσι τὰ καταφέρνει ὁ Θεὸς νὰ βγάζει καὶ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ λύκου τὴν σωτηρία.

Ὁ Ἰώβ, ἀπὸ τὴν κατάρα στὴν ὁποία εἶχε πέσει, ἔβγαλε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνεκαινίσθη. Ὁ Μωυσῆς ὁ Αἰθίοψ, ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα καὶ τὶς ληστεῖες, ἔβγαλε τὴν καινούργια ἀσκητικώτατη ζωὴ καὶ ἔγινε ἀγνώριστος. Δὲν τὸν γνώρισαν καν οἱ παλαιοὶ σύντροφοί του καὶ οἱ ἄλλοι ληστὲς· τόσο «ἀνεκαινίσθη ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης του» (Ψαλμ. 102, 5), ἔγινε καινούργια ἡ ζωή του.

Ἑπομένως, μποροῦμε νὰ ποῦμε: Ὅποιος εἶναι θυμώδης, ἂς στρέψη ὅλον τὸν θυμό, ὅλη τὴν ἐσωτερικὴ ἔντασή του πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὴν εἰρήνη, πρὸς τὰ σωτήρια λόγια, πρὸς τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον με, τὸν ἁμαρτωλόν», χρησιμοποιώντας ὅποιον τρόπο τὸν βοηθεῖ. Κάποιος τὸ ἔλεγε, κτυπώντας τὰ χέρια του. Τὸν εἶδα καὶ τὸν ρώτησα: Τί κάνεις ἐκεῖ; Καὶ μοῦ ἀπήντησε: Εἶχα μάθει μὲ τὰ μηχανήματα νὰ κουνῶ τὰ χέρια μου καὶ δὲν μπορῶ τώρα νὰ κάνω ἀλλοιῶς. Μπράβο, τοῦ λέγω, συγχαρητήρια. Βλέπετε πὼς τὸ κακό, ὁ θόρυβος, ποὺ εἶναι τὸ χειρότερο κακό, μπορεῖ νὰ βγάλει καὶ καλό; Κάποιος θαλασσινὸς τὸ ἔλεγε, ἔχοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐπίανε τὰ κουπιά, γι’ αὐτὸ καὶ κουνοῦσε τὰ χέρια του. Πραγματικὰ ἐπίανε τὸ κουπί, τὸν Χριστόν.

Ἄρα, τὸ πᾶν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε. Ὅ,τι μᾶς δίνει ὁ Θεός, ὅτι μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ὅτι παθαίνουμε μέσα μας καὶ γύρω μας, ὅλα εἶναι μεταγωγικὰ πρὸς τὸν Θεόν. Τόσο ἀπέραντη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μόνον τὰ ἀποβράσματα τοῦ ἐγώ μας δὲν εἶναι σωτήρια. Αὐτὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεόν.

«Λόγος περὶ νήψεως»

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίικο Οδοιπορικό

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ο θάνατος δεν είναι τέλος - του Anthony Bloom

Όταν ανακαλούμε το παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα πού πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.

Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση. Εάν ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών άλλα των ζώντων (Ματ. 22:33), τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γη, είναι ζωντανοί εν Χριστώ. Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία.

Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό, ως Θεό των ζώντων. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.

Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους πού συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.

Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος. Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γη, αφοί κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξης μας σε όσους ακολουθούν. Και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας.

Anthony Bloom

Από το βιβλίο: Ο θάνατος σαν κέρδος 

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή Στ' Λουκά, Λουκ. η΄ 26-39 - Β΄ Κορ. στ΄ 16-18, ζ΄ 1





Πρόσωπο και κοινωνία


«ιματισμένον και σωφρονούντα»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή που αναφέρεται στο θαύμα του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, αποκαλύπτει μια τραγική πτυχή στη ζωή του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα μεταγγίζει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα στη ζωή του. Η τραγικότητα εστιάζεται στο θέμα της κυριαρχίας του Σατανά, η οποία αποτυπώνει μια ακαταστασία στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου που έχει να κάνει με τον εγκλωβισμό του στα δεσμά της δουλείας και του θανάτου. Από την άλλη αποκαλύπτεται ο Χριστός, ως ο μεγάλη μας ελπίδα γιατί είναι εκείνος που μάς ελευθερώνει από τα έργα και τις δυνάμεις του σατανά και αποκαθιστά την ύπαρξή μας στο αληθινό της μεγαλείο. Η Εκκλησία δεν σταματά να διακηρύσσει διά στόματος του αποστόλου Παύλου ότι ο Κύριος ήλθε στον κόσμο «ίνα καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ΄ έστι τον διάβολον». Ο Χριστός είναι τελικά ο μεγάλος ελευθερωτής.

Η μεταμόρφωση
Ο δαιμονισμένος που παρουσιάζει η ευαγγελική περικοπή ελευθερώθηκε από την παρουσία των σατανικών δυνάμεων μόλις συνάντησε τον Χριστό. Η αλλαγή ήταν ριζική. Έγινε νέα και χαριτωμένη ύπαρξη. Όπως πληροφορούμαστε, από γυμνός έγινε «ιματισμένος» και από αλλοπρόσαλλος «σωφρονών». Περιπλανιόταν προηγουμένως σε μνήματα και έρημους τόπους. Μετά όμως που συναντήθηκε με τον Χριστό τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται ως ύπαρξη και να είναι καθ’ όλα κοινωνικότατος. Επικοινωνεί πλέον με τους γύρω του και μάλιστα με τον πιο αυθεντικό τρόπο. Η επιθετικότητα που εκδήλωνε πριν και τρόμαζε τους γύρω του, η καταστροφική μανία που τον καταλάμβανε με τον πιο απαίσιο και απεχθή τρόπο, μεταβάλλονται τώρα σε ορμή κοινωνικότητας και σχέσης. Σε μια εντελώς διαφορετική όσμωση των πραγμάτων.

Η κοινωνικότητα
Έμφυτο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι βέβαια η κοινωνικότητα. Αυτό το αναγνώρισε από την αρχή και η φιλοσοφική σκέψη. Η κοινωνικότητα που εκδηλώνει ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα τελειότερο ορίζοντα σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα. Στην ανώτερη μορφή της και στην κάθετη διάστασή της εκφράζεται ως θρησκευτικότητα. 

Η Πατερική σκέψη σαφώς επισημαίνει ότι η κοινωνικότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται στην πιο αυθεντική της μορφή με την υπέρβαση της ατομικότητάς του. Αυτό επιτυγχάνεται με την έκφραση της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον. Η αγάπη πραγματικά ξεπερνά τα όρια του ατόμου. Είναι εκείνη που σπρώχνει τον άνθρωπο με ορμή σε μια συνάντηση με τον άλλο, χωρίς οποιεσδήποτε προϋποθέσεις και με πλήρη αποδοχή.

Ειδικότερα ο χριστιανός εκδηλώνει αυθεντικά την κοινωνικότητά του σ’ ένα πολύ πιο υψηλό επίπεδο. Στον Θεό και με τον Θεό ανακαλύπτει την αληθινή αγάπη και κοινωνεί με όλο τον κόσμο. Όπως ο Χριστός, αφήνει τον εαυτό του να γίνει πλησίον για κάθε άνθρωπο. Ο χριστιανός δεν μπορεί να αισθάνεται πληρότητα όταν κλείνεται στον εαυτό του και αδιαφορεί για τις ανάγκες του πλησίον του. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η οικονομική κρίση αφήνει πίσω της ανθρώπους που στοιβάζονται στους δρόμους χωρίς εργασία, ανέστιους, πεινώντες και διψώντες, η αδιαφορία και το προσπέρασμά τους δεν είναι καθόλου συμβατά με την ευαγγελική αλήθεια. Η Εκκλησία, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου». Αυτό φανερώνει σίγουρα όχι μόνο τη θέση των χριστιανών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η θεραπεία
Η ανύψωση του ανθρώπου στον χώρο της αληθινής κοινωνίας που υπόσχεται η Εκκλησία, προϋποθέτει την απελευθέρωσή του αλλά και τη γιατρειά του από τις λογής ασθένειες που τον προσβάλλουν καθημερινά. Ο δαιμονισμένος θεραπεύθηκε από το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό. Η Εκκλησία μέσα από την εμπειρία της διαβεβαιώνει ότι καμιά ασθένεια δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος γιατρεύεται εν Χριστώ από όλες τις «ασθένειες» που τόσο βασανιστικά τον καθηλώνουν στην τραγικότητα της μοναξιάς και της ακοινωνησίας. Αυτό αποτυπώνεται μεταμόρφωση του δαιμονισμένου νέου μετά το θαύμα της θεραπείας του. Η παρουσία της αγάπης του Χριστού έδινε πληρότητα στον εαυτό του ώστε το μόνο που φοβόταν ήταν ο κίνδυνος μήπως περιπέσει στην προηγούμενη κατάστασή του.

Αγαπητοί αδελφοί, ο άνθρωπος μπορεί και σήμερα να δεχθεί στη ζωή του τον ελευθερωτή Χριστό. Είναι ο μόνος που δύναται να τον απαλλάξει από κάθε καταλυτική δύναμη του κακού και τις δυνάμεις του. Ο Χριστός με την αλήθεια του διασώζει στον άνθρωπο όλα τα χαρακτηριστικά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του. Τον αποκαθιστά στην πιο αυθεντική κοινωνικότητα «ιματισμένον και σωφρονούντα».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Δυο χρόνια δεν έκλαψε - Αληθινή ιστορία

Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.

Διηγείτο η ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα, μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί».

Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το να μην κλάψει». Και το θαύμα έγινε. Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο ανδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ενα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, Μορφές πού γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας.

Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Παραλίμνι – Κύπρος, Οκτώβριος 2012. 

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Ειρηνικές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας


Η αιτία για την οποία δεν έχουμε ειρηνικές 
σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, οφείλεται
στο ότι δεν θέλουμε ν’ απαρνηθούμε κατά 
την φράση του Κυρίου τον εαυτό μας.

Στάρετς Παρθένιος 

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή Δ' Λουκά, Λουκ. η΄ 5-15 -Τίτ. γ΄ 8-15


Καρποφορία αιώνια

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Σε ένα σκηνικό που απορρέει από την γεωργική ζωή παραπέμπει η σημερινή ευαγγελική περικοπή για να αναδείξει αλήθειες που αγγίζουν βαθιά την ύπαρξη του ανθρώπου. Αυτή η εποχή του Φθινοπώρου είναι η κατάλληλη για να κάνουν τη σπορά οι γεωργοί.. Με την προσδοκία πάντοτε μιας πλούσιας και προσοδοφόρας καρποφορίας όταν φθάσει ο κατάλληλος καιρός. Αυτή η εικόνα που είναι παρμένη από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου ενέπνευσε τους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να τοποθετήσουν την ανάγνωση της γνωστής Ευαγγελικής περικοπής του Σπορέως στην «καρδιά» του Οκτωβρίου. Η επιλογή κρίνεται όντως ως πολύ επιτυχημένη αν αναλογισθούμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που σηματοδοτείται με την έναρξη πολλών δραστηριοτήτων που συνδέονται με την αγάπη της Εκκλησίας μας και από τις οποίες όλοι προσβλέπουμε σε μια πλούσια πνευματική καρποφορία.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που όταν ο Χριστός άρχισε να διδάσκει το λαό, χρησιμοποίησε την ωραιότατη αυτή παραβολή. Οι μαθητές, διψώντας για τα μηνύματά της, τού ζήτησαν να τους εξηγήσει το βαθύτερο νόημά της.

Ο σπορέας
Εκείνο που κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει από τη συγκεκριμένη παραβολή, είναι ότι ο σπορέας ταυτίζεται με το ίδιο το Πρόσωπο του Κυρίου μας. Με το όλο έργο και τη διδασκαλία Του, ουσιαστικά είναι Εκείνος που προσφέρει τους σπόρους του ευαγγελικού μηνύματος, με όλες τις προϋποθέσεις για ν’ αποδώσουν πλούσια πνευματική καρποφορία. Συνεχιστές της θείας σποράς είναι οι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι κήρυκες και οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Όπως διαβεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος, «Αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων, εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού».

Ο σπόρος
Οπωσδήποτε, χωρίς καμιά αμφιβολία, ο πνευματικός σπόρος που προσφέρεται είναι εξαίρετος σε ποιότητα, καλύτερος και ανώτερος από οποιονδήποτε άλλον. Και αυτό γιατί έχει θεία προέλευση, με δυναμική που απογειώνει τον άνθρωπο σε πνευματικά ύψη και τον καταξιώνει σε μια ποιότητα ζωής με προσανατολισμό την αιωνιότητα. Οι ανθρώπινες διδασκαλίες και θεωρίες, ακόμα και οι λογής ιδεολογίες που κατά καιρούς εμφανίζονται στο προσκήνιο, μπορεί να κρύβουν βέβαια σε μερικές περιπτώσεις κάποια φώτα, ωστόσο αυτά είναι πολύ αμυδρά και αδύναμα. Από μόνα τους όχι μόνο δεν φωτίζουν την πορεία του ανθρώπου, αλλά τον αφήνουν εγκαταλειμμένο σε εφιαλτικές κρίσεις και χρεοκοπίες, όπως είναι αυτές που τόσο οδυνηρά βιώνει σήμερα.

Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι ο λόγος του Θεού «σπείρεται» στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου με διάφορους τρόπους. Όμως αν ο σπόρος δεν βλαστά παντού, ας μην αναζητούμε την αιτία ούτε στις διαθέσεις του σποριά ούτε στην ποιότητα του σπόρου, αλλά θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στο είδος του αγρού που δέχθηκε τον σπόρο. Με άλλα λόγια, ας εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στο Ευαγγέλιο του Χριστού, στην ποιότητα της γης που αντιπροσωπεύει ο καθένας από εμάς.

Οι τρεις κατηγορίες του άγονου εδάφους που περιγράφονται στην περικοπή μας είναι δυνατό ν’ αντικατοπτρίζουν τις δικές μας διαθέσεις τις οποίες εκδηλώνουμε μπροστά στην αιώνια αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Άλλοτε από αμέλεια, άλλοτε από μια επιπόλαιη στάση που τηρούμε, άλλοτε από την αδυναμία μας να ξεριζώσουμε πάθη που εμφωλεύουν στην καρδιά μας για να διανοίξουμε χώρο να κατοικήσει μέσα μας η Θεία Χάρη, εμποδίζουμε την καρποφορία του θείου λόγου μέσα μας.

Αγαπητοί αδελφοί, η παραβολή που ξεδιπλώνει σήμερα μπροστά μας το Ευαγγέλιο, αποτελεί ένα αφυπνιστικό προσκλητήριο για ν’ ανταποκριθούμε στη μεγάλη προσφορά του Κυρίου μας. Αυτή η ανταπόκρισή μας θα δώσει τη δυνατότητα να καρποφορήσει στην ψυχή μας ο σπόρος της αναστάσιμης χαράς που μεταρσιώνει τον άνθρωπο και τον καταξιώνει ως πρόσωπο με αιώνιες αντοχές και αξίες. Ας στραφούμε, λοιπόν, στον εαυτό μας για να τον τακτοποιήσουμε και να τον αφήσουμε να καταστεί «καλή γη» με γόνιμο έδαφος, προκειμένου να καρποφορεί και στη δική μας ύπαρξη η αλήθεια του Ευαγγελίου.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Η αγάπη είναι...


Η αγάπη είναι…
μια λέξη, ένα φως, μια αγκαλιά, ένα χάδι, 
ένα δάκρυ, μια συγγνώμη, ένα φιλί, 
ένα λουλούδι, μια προσευχή,  μια καλή πράξη,
ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, 
ο κόσμος όλος, 
ο Θεός!

ζ α

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Τι μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θεία λειτουργία. Πριν την αφαίρεση των λειψάνων του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ (1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (1916), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε:
«Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους.
«Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.
«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, «αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου».
Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργία…πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο.
Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία, αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».
Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πούμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δεν θα προσευχόταν γι’ αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια προσευχή μετά το θάνατό του.
Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω….».
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες…
Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Μνήμη του οσίου Θεοφίλου

Η αγία μας εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη Ευλαμπίου και Ευλαμπίας των αυταδέλφων και των συν αυτοίς αναιρεθέντων 200 μαρτύρων, και του οσίου Θεοφίλου.

Ο Άγιος Θεόφιλος ο ομολογητής ανατράφηκε με τις αυθεντικές αρχές της πίστεως και χωρίς τον πειρασμό της υποκρισίας. Σε νεαρή ηλικία επισκέφτηκε τον μοναχό Στέφανο, ο οποίος του διεύρυνε τους πνευματικούς ορίζοντες. Με την βοήθεια των γονέων του έκτισε μοναστήρι στο όρος Σελεντίου, όπου και μόναζε.

Τον καιρό που βασίλευε ο εικονομάχος Λέων ο Ίσαυρος, ο Θεόφιλος άφησε την σκήτη του κι άρχισε να κηρύττει υπέρ της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό το έργο του, φυλακίσθηκε στη Νίκαια και δέχτηκε ραβδισμούς και άλλα βασανιστήρια. Ο Άγιος, διατηρώντας τη φλόγα της πίστης, και φέροντας τα τίμια στίγματα του μαρτυρίου επέστρεψε στο τόπο της ασκήσεώς του, όπου και τον δέχθηκαν με τιμές οι άλλοι μοναχοί. Εκεί παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο. Μαζί με τον όσιο Θεόφιλο μαρτύρησε και ο όσιος Λογγίνος ο Στυλίτης.

Σημαντικά πνευματικά όπλα στον καθημερινό αγώνα του συνειδητού χριστιανού είναι η πίστη, η υπομονή, η ανδριοσύνη, η επιμονή και η αγάπη προς το Θεό και τον άνθρωπο. Τα πνευματικά αυτά όπλα ενίσχυσαν ομολογητές ενώπιον του μαρτυρίου του αίματος. Τα ίδια όπλα κρατούν, με την χάρη του αγίου Πνεύματος, το σύγχρονο άνθρωπο στο καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Το Φρούριο - διδακτική ταινία


«Το φρούριο». Ταινία αποκάλυψη. Είναι μια δοκιμασία για την ψυχή. Αν καταφέρεις να τη δεις έως το τέλος σημαίνει πως η κάρδια σου δεν έχει σκληρύνει ακόμα, δεν αποστασιοποιήθηκες από τον υπόλοιπο κόσμο κρυμμένος πίσω από ψηλούς τοίχους. Ταινία για το θαύμα. Θαύμα πραγματικό και όχι φανταστικό. Ταινία για τη θεραπεία των άρρωστων παιδιών και για την ίαση των ενήλικων. Στον κινηματογράφο πια η έννοια του ήρωα ταυτίζεται με σκληρότητα και μυϊκή δύναμη. Όμως βλέπετε πως γίνεται και αλλιώς. Ο ήρωας είναι αυτός που με τη δύναμη της καρδιάς μπορεί να κάνει το καλό. Εξάλλου υπάρχει τόσο λίγο καλό γύρω μας. Ακόμη δεν ξέρουμε τι είναι η ζωή. Είναι μια περίοδος εργασίας πριν από την αιωνιότητα ή μία απλή βολτούλα από το ένα σημείο στο άλλο;

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Κυριακή Γ' Λουκά


Αναστάσιμες τροχιές

"Νεανίσκε, σοί λέγω εγέρθητι"

Το θαύμα της αναστάσεως του γιού της χήρας της Ναϊν μας προσφέρει τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα για τη ζωή μας. Πρώτα απ΄ όλα μας φανερώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός μας που με τη δύναμη της αγάπης Του νικά το θάνατο. Μας μεταγγίζει επίσης την αλήθεια ότι ο Χριστός, το πλέον σταθερό στήριγμα στην πορεία μας, είναι η μοναδική ελπίδα που παραπέμπει στην αληθινή και αιώνια ζωή. Το δρόμο γι΄ αυτή τη ζωή που διακλαδώνεται μέσα από τη Ζωηφόρο Ανάστασή Του, δείχνει ο Κύριος και με το θαύμα που μας παρουσιάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

Η τραγωδία του θανάτου
Η ανάσταση του παιδιού της χήρας γυναίκας, όπως εκτίθεται μέσα από την περιγραφή του Ευαγγελιστή Λουκά, δεν μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην προοπτική ενός εντυπωσιακού γεγονότος που μας προκαλεί θαυμασμό. Κυρίως μας παρακινεί να αντικρίσουμε εν Χριστώ το μυστήριο του θανάτου.

Ακριβώς, με τη διείσδυση στο βάθος των νοημάτων της περικοπής, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο Χριστός αποκαλύπτει το θάνατο σαν «παρά φύσιν» κατάσταση που εισήλθε στη ζωή του ανθρώπου με αιτία την αμαρτία. Ο «φυσικός θάνατος» που σηματοδοτεί το τέλος αυτής της ζωής, ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, δεν μπορεί να θεωρείται σαν μια φυσική κατάσταση. Ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο για να πεθάνει, αλλά «μένειν ηθέλησεν εν αφθαρσία». Το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης μας διαβεβαιώνει: «Ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας αϊδιότητος· φθόνω δε διαβόλου εισήλθεν θάνατος εις τον κόσμον».

Ο άνθρωπος θα μπορούσε να κινηθεί στην προοπτική της αθανασίας, αν δεχόταν την κοινωνία της αγάπης του Θεού και την αντιπρόσφερε με την εναπόθεση της ζωής του στις αγκάλες της εκκλησίας. Αυτή η αντιπροσφορά σημαίνει μετοχή στη ζωή του Θεού, έξω από την οποία εκείνο που κυριαρχεί είναι ο θάνατος. Στο πρόσωπο των Πρωτοπλάστων διεφάνη ότι ο άνθρωπος δυστυχώς κινήθηκε προς την κατεύθυνση της εκτροπής της κυκλοφορίας της Θεϊκής αγάπης. Κατά τρόπο που να την κρατεί μόνο για τον εαυτό του, γεγονός που συνιστά και την εγωιστική τοποθέτησή του.

Με την εκτροπή αυτή και την ροπή προς την αμαρτία, ο άνθρωπος κλείστηκε ερμητικά στον εαυτό του (συμπτώματα του εγωισμού και της φιλαυτίας). Παραμέρισε τον Θεό απορρίπτοντας τη δωρεά της αγάπης Του. Στην κορυφαία έκφραση της τραγικότητάς του, στηρίχθηκε στις φυσικές και βιολογικές του δυνάμεις που από τη «φύση» τους καταλήγουν στη φθορά και το θάνατο. Προηγήθηκε λοιπόν ο «πνευματικός θάνατος», που επέρχεται από το χωρισμό του ανθρώπου από το Θεό και ακολούθησε ως συνέπεια ο «φυσικός θάνατος» που συνιστά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα.

Η υπέρβαση του θανάτου
Πέραν από τις όποιες ανθρώπινες ερμηνείες δίνονται στο θάνατο και παρά τις απέλπιδες και αγωνιώδεις προσπάθειες για να απομακρυνθεί ο άνθρωπος από την πραγματικότητά του και την επιθυμία του να ζει αιωνίως, δεν μπορεί να μην έλθει αντιμέτωπος με αυτόν.

Το πιο κρίσιμο σημείο για την αντιμετώπιση του θέματος επικεντρώνεται στο κατά πόσον ο ίδιος ο άνθρωπος επιδιώκοντας την αιώνια και ατελεύτητη ζωή, εκμεταλλεύεται την προσφορά της Θείας αγάπης, για να ενώσει την κτιστή ύπαρξή του με την άκτιστη Κυριότητα του Ιησού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι ο Ευαγγελιστής Λουκάς στην περικοπή που ξεδιπλώνει σήμερα μπροστά μας η Εκκλησία, ονομάζει τον Ιησού «Κύριον». Είναι πράγματι ο Κύριος, ο Θεός, ο Δημιουργός και ο Εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου. Η αναγκαιότητα να συνδέσει ο άνθρωπος τη ζωή του με την παρουσία του Κυρίου και ειδικότερα με το Σώμα Του που παρατείνεται στον αιώνα, πηγάζει και από την έμφυτη επιθυμία του να ζει αιωνίως. Ο άνθρωπος με κανένα τρόπο και ποτέ δεν θέλει να πεθάνει. Η «κατ’ εικόνα» Θεού δημιουργία του, τον παραπέμπει στην αιώνια παρουσία του Κυρίου, στην αγάπη του οποίου καλείται να εναποθέσει τον εαυτό του με όλα τα βάρη που σηκώνει. Σ΄ αυτήν ακριβώς την προοπτική η ζωή του καταξιώνεται και αποκτά νόημα και περιεχόμενο, πέραν της φοβερότητας και της τραγωδίας του θανάτου.

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική περικοπή που ξεδιπλώνει μπροστά μας την θαυματουργή ανάσταση του παιδιού από τον Χριστό, μας προσκαλεί ν΄ αποκομίσουμε κι εμείς γεύσεις ζωής από την παρουσία του Θεανθρώπου Κυρίου ανάμεσά μας. Στη σωτήρια αυτή πορεία του, ο άνθρωπος μπορεί ν’ αντικρίσει τη δυναμική της αιώνιας ζωής που αποκαλύπτεται στο παρόν ως κοινωνία αγάπης με το Θεό. Σε μια κορύφωση αυτής της κοινωνίας στην πιο εμπειρική της μορφή, ο Χριστός μας προσκαλεί στο Ευχαριστιακό Δείπνο, δηλαδή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Όταν κοινωνούμε, μετέχουμε από τώρα της αιώνιας ζωής και γινόμαστε δέκτες των πιο αναστάσιμων και ελπιδοφόρων μηνυμάτων. Ας ανταποκριθούμε, λοιπόν, στη μεγάλη αυτή προσφορά της αγάπης του Κυρίου μας, μέσα από τη δυναμική της οποίας μπορούμε να βαδίσουμε το δρόμο της σωτηρίας μας, όπως ο νέος της περικοπής που άκουσε το «νεανίσκε, σοί λέγω εγέρθητι».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Όσιος Ρωμανός ο μελωδός


Καὶ πρὶν μὲν ὕμνει Ῥωμανὸς Θεὸν Λόγον,
Ὑμνεῖ δὲ καὶ νῦν, ἀλλὰ σὺν τοῖς Ἀγγέλοις.

Βιογραφία
Οι πληροφορίες για τον βίο του οσίου Ρωμανού δυστυχώς είναι λίγες. Έζησε ή τον 6ο αιώνα μ.Χ. επί του βασιλέως Αναστασίου του Α' ή κατά μία άλλη εκδοχή, τον 8ο αιώνα μ.Χ. επί τού βασιλέως Αναστασίου του Β'. Γεννήθηκε στην Έμεσα της Συρίας και σύμφωνα με ανώνυμο ύμνο ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Αρχικά είχε χρηματίσει διάκονος στην εκκλησία της Βηρυτού. Κατόπιν μετέβηκε στην Κωνσταντινούπολη και έμεινε στα κελιά τού Ναού της Θεοτόκου.

Ο Ρωμανός είχε μέτρια παιδεία και το ποιητικό ταλέντο του ήταν ακόμα άγνωστο. Διεκατέχετο όμως από μία βαθιά πίστη στην σεπτή μνήμη της Παναγίας της Παρθένου και τακτικά παρακολουθούσε στον Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών τις κατανυκτικές ολονυκτίες. Σε μία τέτοια, στην γιορτή των Χριστουγέννων, που παραβρέθηκε η ψυχή του γέμισε με κατάνυξη και όταν γύρισε στο κελί του είδε όνειρο την Παναγία να του προσφέρει ένα βιβλίο και να του λέει να το καταφάει. Ο Ρωμανός από την επίδραση τού ονείρου συνέθεσε για την γέννηση τού Χριστού το τροπάριο «Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει καὶ ἡ γῆ τὸ σπήλαιον τῷ ἀπροσίτω προσάγει..». Από την στιγμή αυτή η ποιητική επιφοίτηση του οσίου Ρωμανού έμεινε άσβεστη και αναδείχτηκε ο εξωχότερος και μεγαλύτερος μελωδός της Εκκλησίας μας.

Ο Ρωμανός έγραψε χίλιες περίπου συνθέσεις από τις όποιες διασώθηκε μόνο το ένα δέκατο. Πολυποίκιλα τα θέματά του. Ύμνησε όλους σχεδόν τους Αγίους και τις εορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ανεξάντλητος στις συλλήψεις και στον πλούτο ιδεών, γνωρίζοντας τον τρόπο να προσδίνει πρωτοτυπία ακόμη και στα πιο κοινά θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς θέματα. Το άχαρο αλλά και αχάριστο πολλές φορές υλικό του (γεγονότα και βίος Αγίων) μπορούσε να το μετατρέψει σε ζωντανό δραματικό πίνακα. Τα πρόσωπα των Αγίων αλλά και της Παναγίας και του Χριστού παρουσιάζονται απόλυτα ζωντανά χωρίς τίποτα το νεκρικό ή απόκοσμο.

Η ποίηση του Ρωμανού του Μελωδού εκφράζει την ίδια την εποχή του, τους πόθους και τις ελπίδες εκείνων των ανθρώπων. Γι΄ αυτό και το έργο του δεν εξετάζεται μόνο από Θρησκευτικής άποψης ή λογοτεχνικής αλλά και ιστορικής και λαογραφικής. Η γλώσσα του απλή, χωρίς στόμφους και όπου παρουσιάζεται ρητορική μακρολογία επειδή έτσι επιβαλλόταν από την ανάγκη των τότε λειτουργικών πλαισίων, αυτή γίνεται χωρίς να κουράζει. Γενικά οι φράσεις του περιέχουν μια πλαστικότητα, μεστή νοημάτων κατά μια άψογη τεχνική όπως παραδέχονται ειδικοί.

Ο διάσημος Γερμάνος βυζαντινολόγος καθηγητής Κρουμβάχερ, πλέκει το εγκώμιο του Ρωμανού. Η κριτική, λέει, ανακήρυξε τον Ρωμανό σαν τον μεγαλύτερο ποιητή του Βυζαντινού αιώνα, αληθινό Πίνδαρο αυτού. Κατείχε ανεξάντλητο πλούτο ιδεών, ανυπέρβλητη πλαστικότητα φράσεως, μεστή και δυνατή γλώσσα, θησαυρό αρμονίας ποικίλων και καλλιτεχνικών ρυθμών.

Ο Ρωμανός χρησιμοποίησε το ποιητικό εκείνο είδος πού λέγεται εκκλησιαστικός Ύμνος και του χάρισε την τελειότερη μορφή. Ο Ύμνος αποτελείται από το Κοντάκιον (προσόμοιον ή κουκούλιον), τους Οίκους και το Εφύμνιον και στηρίζεται πάνω στο νόμο της Ισοσυλλαβίας και ομοτονίας. Μαζί με το ποιητικό κείμενο συνέθετε ο ίδιος και τη μουσική ή έδενε το νέο ποίημα πάνω σε παλιότερη μουσική σύνθεση. Θεματικά τα έργα του αναφέρονται περισσότερο σε γεγονότα της ζωής του Χριστού και σε ιερά πρόσωπα της Γραφής, όπως και σε βίους άγιων. Το είδος αυτό της ποίησης κυριαρχεί και σήμερα στην εκκλησιαστική ποίηση.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Ῥωμανὲ τὸ πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς σάλπιγξ θεόληπτος, τῶν οὐρανίων ᾠδῶν, ἐνθέως ἐφαίδρυνας, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, τοὶς θείοις σου ἄσμασι, σὺ γὰρ τῆς Θεοτόκου, ἐμπνευσθεῖς τὴ ἑλλάμψει, ἔνθεος ὑμνηπόλος, ἐγνωρίσθης ἐν κόσμῳ, διὸ σὲ πόθω τιμῶμεν, Ρωμανὲ Ὅσιε.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ακολουθίες Οκτωβρίου 2013

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ
Τηλ. 23721795, Φαξ. 23723866, info@churchofayianapa.com, churchofagianapa.blogspot.com, facebook.com/churchofayianapa

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΜΗΝΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

2. Τετάρτη Κυπριανού ιερομ. και Ιουστίνης της παρθένου, Θεοφίλου οσίου, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ιωάννου Χοζεβίτου, Ιεροθέου Αθηνών, Θεοδώρου Ταμασέως, Ιωάννου του Λαμπαδιστού

6. ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ Πάντων των εν τη νήσω Κύπρω διαλαμψάντων Αγίων, Θωμά Αποστόλου, Κενδέου Οσίου, Σεργίου και Βάκγχου μεγαλομαρτύρων, Ανδρονίκου και Αθανασίας της συμβίας αυτού
Της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας και του ετήσιου μνημοσύνου του ήρωα της Ε.Ο.Κ.Α Λουκά Λουκάθα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κωνσταντίας-Αμμ/στου κ. Βασίλειος. Θα τελειώσει στις 9:30π.μ

12. Σάββατο Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο


13. ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ, (Σπορέως) ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟ, Χρυσής νεομάρτυρος, Θεράποντος ιερομ. του Κυπρίου, Σύναξις πάντων των Αγίων Αναργύρων -
αγιασμός για την έναρξη των κατηχητικών συνάξεων
18. Παρασκευή Λουκά του Ευαγγελιστού, Μνάσωνος επισκόπου Ταμασού (κατάλυσις οίνου και ελαίου)
19. Σάββατο Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

20. ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ Αρτεμίου μεγαλομάρτυρος, Γερασίμου του εν Κεφαλληνία, Ματρώνης Χιοπολίτιδος, Χριστοδούλου του εν Πάτμω, Βαρνάβα και Ιλαρίωνος οσίων των εν Περιστερώνα Μόρφου, Ευλαλίου επισκόπου Λαμπούσης, Ιακώβου του Αδελφοθέου, Ιγνατίου πατριάρχου Κων/πόλεως
26. Σάββατο Δημητρίου του Μυροβλήτου
Το βράδυ Αγρυπνία (Εσπερινός - Θεία Λειτουργία) 9:00μ.μ-00:30π.μ στον Άγιο Επιφάνιο

Τις πρωινές ώρες της Κυριακής στις 4.π.μ λήγει η θερινή ώρα και γυρίζουμε το ρολόι μας μια ώρα πίσω.
Ο Όρθρος την Κυριακή 27 Οκτωβρίου θ’ αρχίσει με την νέα ώρα.
27. ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ Νέστορος και Λούπου των συναθλητών του Αγίου Δημητρίου
28. Δευτέρα Της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, Διομήδους οσίου του Κυπρίου, Ζηνοβίου και Ζηνοβίας μαρτύρων, Θεράποντος του εν Λυθροδόντα
ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ - ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ


Υπενθυμίζουμε τις Συνάξεις μας:
• Κάθε Τρίτη, η ώρα 9:00π.μ. Ομιλίες για νεαρές μητέρες
• Κάθε Τετάρτη, η ώρα 5:30μ.μ Παράκληση και στις 6:00μ.μ. Κύκλος γραφής - Ομιλία για άντρες, γυναίκες, νέους και νέες
• Κάθε Τετάρτη, η ώρα 6:00μ.μ. Χορωδία - Μαθήματα βυζαντινής μουσικής για μαθητές, και για όλες τις ηλικίες
Πληροφορίες: Ηλίας τηλ. 99525788
• Κάθε Σάββατο θα λειτουργούν τα κατηχητικά. Η επίσημη έναρξη θα γίνει την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013 μετά τη Θεία Λειτουργία, στις 10:30π.μ με αγιασμό και θ’ ακολουθήσει μικρό κέρασμα και γνωριμία των παιδιών με τους κατηχητές.

Δωρεάν παιδιατρική εξέταση κάθε Κυριακή 10 - 11 το πρωί στην αίθουσα της Εκκλησίας μας.