Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Απρίλιο
Πέμπτη 31 Αυγούστου 2023
31/08: Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου
Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023
30/08: Ο Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Τρίτη 29 Αυγούστου 2023
29/08: Η εορτή της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Τιμίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου
Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023
28/08: Όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ
O Όσιος Μωυσής ο Αιθίωψ, αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς η μετάνοια και η ταπείνωσις μπορούν να μεταμορφώσουν, με τη χάρη, το έλεος και την ευσπλαχνία του Πανάγαθου Θεού, και τον χειρότερον εγκληματία σε Άγιον!
Ο Όσιος Μωυσής , είχε χαρακτήρα θυμώδη και δύστροπον… Καθημερινώς, εδημιουργούσε πολλά προβλήματα εις τον πλούσιον κτηματίαν, ο οποίος τον είχε αγοράσει ως δούλον. Κάποιαν ημέραν που η συμπεριφορά του προς τους συνδούλους του έγινε αφόρητη, το αφεντικό του αγανάκτησε και τον επέταξε κυριολεκτικώς εις τον δρόμον.
Ο Μωυσής καθόλου δεν πτοήθηκε από την τιμωρίαν αυτήν, αλλά αντιθέτως εκμεταλλευόμενος την μεγάλη σωματική δύναμή του έγινε μέλος μιας ληστοσυμμορίας, της οποίας σε λίγο διάστημα κατάφερε κι έγινε αρχηγός της αφού επιβλήθηκε στους υπολοίπους κακοποιούς…
Ο Μωυσής διακρινόταν για την σκληροκαρδία και την ωμότητα στην συμπεριφορά του… Χαρακτηριστικό των παραπάνω, είναι το γεγονός που συνέβη κάποιαν ημέρα που ο αρχιληστής οργισμένος εξαιτίας της αποτυχίας του να ληστέψει ένα κοπάδι, το οποίον εφυλάσσετο από άγρια σκυλιά, έλαβε την απόφαση να δολοφονήσει τον τσοπάνη του. Ωστόσο, επειδή έπρεπε να περάσει στην αντίπεραν όχθη του ποταμού Νείλου, προκειμένου να φθάσει στην καλύβα του αθώου ανθρώπου, όρμησε μέσα στα νερά, τα οποία είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και να δυσκολεύουν το πέρασμα, έδεσε στο κεφάλι τα ρούχα του και κράτησε με τα δόντια του το μεγάλο δίστομο μαχαίρι του, που έφερνε παντού τον όλεθρον.
‘Έτσι, κολυμπώντας πέρασε απέναντι κι άρχισε να ψάχνει το θύμα του… Όμως, ο μακάριος τσοπάνης, ο οποίος είχε αντιληφθεί το σχέδιο του κακούργου, είχε εξαφανισθεί χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα ίχνος! Ο Μωυσής όρμησε με πρωτοφανή βιαιότητα στο κοπάδι κι έσφαξε όσα από τα αρνιά βρισκόταν έμπροσθέν του… Όταν πια χόρτασε ο οφθαλμός του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο και πέρασε πάλι κολυμπώντας τον Νείλον. Κατόπιν, έψησε τα κριάρια, έφαγε τις καλύτερες μερίδες, ήπιεν εικοσιπέντε λίτρες οίνου που είχε φυλαγμένο, βάδισε πενήντα μίλια χωρίς καμμία διακοπή κι έφτασε τελικώς εις το κρησφύγετό του!
Οι αρχές του τόπου είχαν επικηρύξει τον Μωυσήν ως ανθωπόμορφο τέρας και κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημον όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Σιγά – σιγά, η συναναστροφή του με τους αγίους αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι είχαν αφιερώσει όλο τον βίον τους εις τον Θεόν και στο κυνήγι των αρετών, τον έκανε να ημερεύσει κι όταν πια μετανόησεν ειλικρινώς, τον επισκίασεν η Χάρις του Θεού μαλάκωσε η καρδιά του και ζήτησε την λύτρωσή του από την αμαρτίαν. Εις σύντομο χρονικόν διάστημα, με το αγωνιστικό πνεύμα που τον διακατείχε, έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου και μετά τη βάπτισή του αξιώθηκε, ο ευλογημένος πρώην ληστής να λάβει και το αξίωμα της Ιεροσύνης!
Στο Γεροντικόν αναφέρεται πως την ημέραν που χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε ο Αρχιερεύς φιλικά ότι έγινε λευκός ως περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιον. Έτσι, όταν επαρουσιάσθη εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγεν αμέσως χωρίς καμιάν αντιλογίαν. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: “Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ”. Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;».
Ο Μωυσής ως λειτουργός του Κυρίου, έγινε πρότυπον αγιότητος και ζωντανό παράδειγμα για τους εκείνους που επιθυμούν να μεταστραφούν από την αμαρτία -μέσω της μετανοίας και της ταπεινώσεως- στον ορθό δρόμο του Πλαστουργού.
Κάποτε τέσσερις από τους παλαιούς συντρόφους του μετανοημένου πλέον ληστού, επιχείρησαν να ληστέψουν την πτωχική καλογερική καλύβα του χωρίς να αντιληφθούν περί του προσώπου, το οποίον ευρίσκετο εντός της. Όταν τον αντίκρισαν, κυριολεκτικώς εσάστησαν κι έμειναν εμβρόντητοι να τον κοιτούν. Εκείνος τότε, με μεγάλην ευκολία τους συνέλαβε, τους έδεσε και δέσμιους τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων, στους οποίους έθεσε το εξής ερώτημα:
– Τι προστάζετε να κάνω αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ήρθαν να με ληστέψουν; Εις εμένα δεν είναι πλέον δυνατόν να τιμωρήσω άνθρωπον.
Οι Πατέρες τότε τον συμβούλευσαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι.
Οι ληστές όμως, συγκλονισμένοι από την καλοσύνη και την μεγαλοθυμία των Πατέρων, δεν θέλησαν πια να φύγουν κι έμειναν πλησίον του πρώην αρχηγού τους προκειμένου να τον μιμηθούν εις τον πνευματικόν αγώνα!
Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, εκοιμήθη σε ηλικίαν 70 ετών αφού εδολοφονήθη με βίαιον τρόπον από ειδωλολάτρες ληστές. Σύμφωνα, όμως με τον Συναξαριστή του Οσίου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικώς.
Λέγεται πως άφησε πίσω του, περίπου εβδομήντα μαθητές.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον…
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμή, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ’ ὤμων σου, καὶ δοξασθεῖς περιφανῶς τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης, μεθ’ ὧν ἀπαύστως δυσώπει ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος…
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Μωϋσῆ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον…
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.
Κυριακή 27 Αυγούστου 2023
27/08: Άγιος Φανούριος
Σάββατο 26 Αυγούστου 2023
26/08: Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία
Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής
Παρασκευή 25 Αυγούστου 2023
25/08: Αγία Κωνσταντία: Η Προστάτιδα της Πάφου
Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023
24/08: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός
Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023
23/08: Η Απόδοση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Κάθε εορτή στον εορτολογικό κύκλο της Εκκλησίας ενός προσώπου ή ενός γεγονότος έχει τρία στάδια, τα προεόρτια, την κυρίως εορτή και τα μεθεόρτια (δηλαδή τον απόηχό της). Στις 23 Αυγούστου εκάστου έτους εορτάζουμε την Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και η Εκκλησία κλείνει με την ίδια πανηγυρική διάθεση τους εορτασμούς της Κοιμήσεως και της Μεταστάσεως της Παναγίας, που τιμάται την 15 Αυγούστου.
Ο λαός μέσα από την λαϊκή του ευσέβεια δίνει άλλο τόνο στη εορτή και την αποκαλεί τα «Εννιάμερα της Παναγίας». Τη σκέφτεται σαν μνημόσυνο προς τη Μητέρα του Θεού, όπως πράττει, άλλωστε, και για τους δικούς του ανθρώπους. Ασφαλώς, από θεολογικής και λειτουργικής απόψεως, δεν πρόκειται για εννεαήμερο μνημόσυνο για την Παναγία, αφού η Θεοτόκος ως μητέρα του Χριστού «μετέστη προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής» και πρεσβεύει για τη δική μας σωτηρία και, συνεπώς, δεν νοείται τέλεση μνημοσύνου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της.
«Απόδοσις» στην εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει την μετά πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψη της εορτής ώστε με αυτόν τον τρόπο η διάρκειά της εορτής παρατείνεται μεθεορτίως μέχρις την ημέρα της αποδόσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο εορτασμός δεν είναι στιγμιαίος.
Μ’ αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται μία σκυταλοδρομία. Η μία εορτή παραδίδει τη σκυτάλη στην επόμενη εορτή που έχει τα δικά της βιώματα, τα δικά της μηνύματα. Έτσι ζούμε σε μία συνέχεια τη ζωή της Εκκλησίας και όχι αποσπασματικά· με το νου μας συγκεντρωμένο σε κάθε φάση και με τρόπο αγωνιστικό. Το όλον δένεται σε μία ενότητα.
Είπαμε λοιπόν πως στην εκκλησιαστική γλώσσα «Απόδοσις» σημαίνει την μετά πάροδο οκτώ συνήθως ημερών επανάληψη της εορτής. Η καθιέρωση της απόδοσης των εορτών προέρχεται από την παράδοση του Ισραηλιτικού Λαού στην Παλαιά Διαθήκη. Με ρητή διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου, οι μεγάλες ισραηλιτικές εορτές διαρκούσαν 8 ημέρες. (Έξ. 2,15-19, Λευ. 23,36-39 και Αρ. 29,35). Αυτή τη συνήθεια την κληρονόμησε και η Εκκλησία στην λειτουργική της ζωή.
Πρώτη μαρτυρία περί παρατάσεως εορτής για οκταήμερο στην εκκλησιαστική ζωή, παρέχεται από τον Ευσέβιο, και πρόκειται για τα εγκαίνια των βασιλικών Τύρου και Ιεροσολύμων (355). Αν και πρόκειται για κάποιο έκτακτο γεγονός, πολύ νωρίς επικράτησε η συνήθεια, κυρίως στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, να παρατείνεται ο εορτασμός των μεγάλων εορτών του Πάσχα, των Επιφανείων και της Πεντηκοστής για οκτώ ημέρες. Η πράξη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων γρήγορα διαδόθηκε στην Ανατολή και τη Δύση. Κατά μίμηση των εορτών αυτών και οι νεότερες δεσποτικές και θεομητορικές εορτές ακολουθήθηκαν από οκταήμερο εορτασμό, που ολοκληρωνόταν μέσω της αποδόσεως.
Οκτώ ημέρες μετά τη μεγάλη εορτή της 15ης Αυγούστου, δηλαδή στις 23 του μηνός, γίνεται η «απόδοσις» της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλαδή η πανηγυρική λήξη του εορτασμού. Η ευλαβής συνήθεια, πού είναι παράδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία και για άλλες μεγάλες εορτές της υιοθετήθηκε και στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όχι βέβαια ομοιόμορφα και αμέσως, αλλά σταδιακά. Έτσι η διάρκεια της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γνώρισε μεγάλες διακυμάνσεις. Στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων απεδίδετο στις 22, στη μονή του Στουδίου στις 18, σε άλλες μονές της Κωνσταντινουπόλεως στις 23, αλλά και στις 28 Αυγούστου, όπως συνέβαινε και στο Άγιο Όρος. Τέλος, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ ο Παλαιολόγος (1282-1328) όρισε να εορτάζεται η εορτή αυτή καθ’ όλο τον Αύγουστο από 1η μέχρι και της 31η του μήνα.
Σύμφωνα με την τυπική διάταξη των ιερών ακολουθιών, κατά την εορτή της απόδοσης, της ημέρας δηλαδή που κλείνει ο κύκλος εορτασμού της Κοιμήσεως, τελείται η ίδια ακολουθία με αυτήν της 15ης Αυγούστου, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις των μεγάλων δεσποτικών και θεομητορικών εορτών.
Η χρονική αυτή παράταση του εορτασμού δεν στερείται και του ανάλογου θεολογικού περιεχομένου. Γιατί είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια υπέρβαση του παρόντος χρόνου, αλλά και μια πρόγευση της Αιωνιότητας, η οποία, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, θα είναι μια χωρίς τέλος «πανήγυρις πρωτοτόκων» (Εβρ. 12,23). Στην ουσία κάθε εορτή είναι και μια μυστική γέφυρα πού «προάγει «ημάς εις το πέραν» (Μρκ. 6,45), μας περνάει δηλαδή στην αντίπερα όχθη της άχρονης βασιλείας του Θεού.
Η μίμηση των αγίων είναι μίμηση του Χριστού και η καταλλαγή με το Θεό, το συνάνθρωπο και τη φύση είναι το ζητούμενο. Επομένως οι εορτές στις μνήμες των αγίων δεν είναι μόνο αφορμές για πανηγύρεις αλλά και για να ανακαλύψει ο άνθρωπος την αλήθεια, ότι το μόνο που αξίζει στην ζωή είναι ο αγώνας για την αγιότητα. Στο πρόσωπο δε της Παναγίας συνοψίζεται ολόκληρη η ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου και η πορεία αυτή προς την αγιότητα μέσα από την υπακοή στο θέλημα του Θεού και στην εμπιστοσύνη σε Αυτόν.
Η Θεοτόκος συνέδραμε στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Χριστό σε όλη της τη ζωή. Και με την κοίμηση της και την μετάσταση της έδειξε τη θέση που ο Θεός έχει ετοιμάσει για κάθε πιστό. Ως εκ τούτου η Παναγία συνοψίζει την ανθρωπότητα εκείνη που λέει ναι στον Θεό, που αναφωνεί πρόθυμα το «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου». Η Παναγία αποτελεί πρότυπο για κάθε πιστό, που λόγω και έργω, υποδέχεται τον Χριστό και τον γεννά στην καρδιά του. Η Παναγία είναι σύμβολο της Εκκλησίας, μέσα στην οποία γεννάται και αναγεννάται κάθε πιστός.
Η Παναγία μας οδηγεί και συνοδεύει προς τον Χριστό, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκπλήρωσε το σκοπό για τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχοντας οδηγήτρια την Παναγία, καλείται να μεταμορφώσει τη ζωή του λέγοντας «γένοιτο» στη πρόσκληση του Θεού για συνεργασία με στόχο τη μεταμόρφωση του κόσμου και τη σωτηρία του ανθρώπου και ο συνεχής εορτασμός μέχρι της αποδόσεως της εορτής μάς καλεί και εμάς να αντλήσουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα για την πνευματική μας ζωή εφόδια από τη ζωή και τη στάση της Παναγίας μας.
Η Θεοτόκος καθίσταται η Μάνα Παναγιά, η Μητέρα της οικουμένης. Με τη ζωή της μας έδειξε τον δρόμο του πνευματικού πεπρωμένου του ανθρώπου, γίνεται για τον καθένα από εμάς πηγή αγάπης και ελπίδα προστασίας.
Πηγή: ΠεμπτουσίαΔευτέρα 21 Αυγούστου 2023
Ο φράχτης
Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξη καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη.
Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες.
Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»
Του Άκη Αγγελάκη
Πηγή: Από την τριλογία των βιβλίων του "Ιστορίες..." (Το blog του συγγραφέα εδώ)
Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών
Ημερομηνία Ανάρτησης: 21/08/2010
Κυριακή 20 Αυγούστου 2023
Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου, Ματθ. ιη΄ 23-35 / Α΄ Κορ. θ΄ 2-12
Σάββατο 19 Αυγούστου 2023
Το φιλότιμο
«…Τίποτε ὅμως δέν ἦταν πιό μόνιμο ἀπό τόν φόβο μου νά μήν χάσω αὐτόν, τόν ἕνα, τόν καλό μαργαρίτη.
Θά μέ ρωτήσεις βέβαια ποιός εἶναι ὁ καλός μαργαρίτης. Πολλές φορές τό σκέφτηκα καί θά σοῦ πῶ πού κατέληξα: ὁ καλός μαργαρίτης εἶναι ἡ καλή ἀπολογία.Ἡ διαρκής ἀνάμνηση τῆς στιγμῆς, πού θά βρεθεῖς μπροστά Του. Ὄχι μπροστά σ΄ἕνα…φοβερό βῆμα ἀλλά μαζί Του σέ μία ἀπέραντη ἀμμουδιά. Ἐκεῖ πού θά τά πεῖτε ἀντικρυστά, καθισμένοι σέ δυό ψάθινες καρέκλες τήν ὥρα τοῦ δειλινοῦ, τήν ὥρα πού φαίνεται ὁ Θεός ν΄ ἀγαπάει περισσότερο ἄπ΄ ὅλες τίς ἄλλες. Κάποια δειλινά –θυμᾶσαι;- τά λέγε καί μέ τόν Ἀδάμ. Κάποιο δειλινό-θυμᾶσαι;- χάθηκε ὁ παράδεισος. Οὔτε βροντές, οὔτε ἀστραπές. Μόνο μία ματιά Του, πού θά σέ διαπεράσει σάν γλυκόστομη ρομφαία καί θά ξετυλίξει μπροστά στά μάτια σου, σέ μία στιγμή, ὁλόκληρή τη ζωή σου. Δέν θά μιλήσει. Ἐσένα ὅμως θά σέ πλημμυρίσει ἕνα βαρύ ἐρώτημα:
Ἄξιζε τήν τόση ἀγάπη τοῦ Πλάστη μου ἡ ζωή ποῦ ἔζησα;
Ἄξιζε;
Ἄξιζε;
Θά ρωτήσεις τόσες φορές, ὅσοι οἱ κόκκοι τῆς ἄμμου, πού μέσα της ἔχουν χωθεῖ τά ποδάρια τῆς καρέκλας σου. Κανείς δέν θά βιάζεται. Οὔτ΄ ἐσύ, οὔτε Αὐτός. Ὧρες, μῆνες, αἰῶνες θά ρωτᾶς. Καί κάποια στιγμή θ΄ ἀποφασίσεις, ἄν μπορεῖς νά Τόν κοιτάξεις στά μάτια. Ξέρω τί σκέφτεσαι, ξέρω τί ρωτᾶς: εἶναι αὐτή ἡ στιγμή τῆς κόλασης καί τοῦ παράδεισου; Καί σοῦ ἀπαντάω: δέν ξέρω τί μου λές. Ἐγώ ξέρω ὅτι εἴν΄ ἀβάσταχτο κρίμα νά πικραίνεις ἕνα λατρεμένο σου σύντροφο, ἕνα φίλο, πού σέ νοιάστηκε πιό πολύ κι ἄπ΄ τή μάνα σου! Εἶναι ἀβάσταχτο κρίμα νά πικραίνεις τόν Χριστό σου. Αὐτός ἦταν γιά μένα πάντοτε ὁ φόβος τῆς κολάσεώς μου. Ἔτρεμα τήν στιγμή πού δέν θά ἄντεχα νά Τόν κοιτάξω στά μάτια. Γιατί, ὅταν ὅλα περάσουν, ἕνα πράγμα μένει στόν ἄνθρωπο καί ἕνα πράγμα θά μείνει στήν Δημιουργία στό τέλος τῶν αἰώνων:
Τό φιλότιμο.
Αὐτό θά ἐπιτρέψει σέ κάποιους νά πιάσουν τό χέρι Του σάν τόν Πέτρο καί νά Τόν ἀκολουθήσουν πάνω στά κύματα καί αὐτό θά φυτέψει τά πόδια κάποιων ἄλλων στήν ἄμμο, ἀφήνοντάς τους στήν πικρή νύχτα. Θά γνέφει ὁ Χριστός… «ἐλᾶτε»….κι αὐτοί θά σκύβουν μέ ντροπή τό κεφάλι, φορτωμένοι τό ἀβάσταχτο κρίμα τους.
(Δέν ξέρω ποιός εἶσαι. Σ΄ ἀκούω ὅμως καί λευτερώνομαι ἄπ΄ὅλα τά καθήκοντα καί ὅλα τά «πρέπει». Τί πρέπει νά κάνω, τί πρέπει νά μοιάσω, ὅλα φεύγουν, μοῦ ξεπλακώνουν τό στῆθος κι ἕνα «Ἄχ!» μοῦ γεμίζει τά σωθικά. Ὅ,τι ποθῶ νά εἶμαι, ὅ,τι ποθῶ νά γίνω, γίνεται μία καί μοναδική κραυγή ἀγωνίας: Ἄχ, νά μή στερηθῶ ποτέ τήν πνοή τοῦ Θεοῦ πού μέ καλεῖ νά τοῦ μοιάσω! Ἄχ, νά μή νικήσουν τά νοητικά καί ἀφηρημένα σχήματα! Ἄχ, νά μή χαθεῖ ἀπό τά μάτια μου τό τόσο συγκεκριμένο καί χειροπιαστό της παρουσίας Του.)»
Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «ψίθυροι τῶν Ἀγγέλων» τοῦ Ἠλία Λιαμῆ σέλ.62
Αναδημοσίεση από: Ηλιαχτίδα
Ημερομηνία Ανάρτησης: 19/08/2010
Παρασκευή 18 Αυγούστου 2023
18/08: Άγιοι Φλώρος και Λαύρος
Δίψει τελευτῆς τῆς ὑπὲρ Θεοῦ Λόγου,
Χωροῦσι Φλῶρος καὶ Λαῦρος πρὸς τὸ φρέαρ
Φλώρῳ ἀμφ' ὀγδοάτῃ δεκάτῃ φρέαρ εἰσέδυ Λαῦρος.
Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς το Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο (ή Πάτροκλο σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό.
Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.
Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στο Χριστό. Αυτό μόλις το έμαθε ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός» (Προς Εβραίους Επιστολή, ια' 10). Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός. Τα λείψανα αυτών τα συνέλεξαν πιστοί Χριστιανοί και τα μετέφεραν στη Βασιλεύουσα.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσεβείας τοὶς τρόποις ἐγγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρῖβον διαπεράτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες, ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς, ὡς γενναίους Ἀθλητᾶς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες. Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης, ρύσασθε πάντας ἠμᾶς Ἅγιοι.
Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής