Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Οκτώβριο

1. Εξωκλήσι Μεγάλου Βασιλείου και Αγίας Αγάπης
Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνουμε ότι βρισκόμαστε στην φάση εικονογράφησης του τέμπλου στο εξωκλήσι των Αγίων Βασιλείου και Αγάπης Αγίας Νάπας. Όσοι επιθυμούν να γίνουν δωρητές για τις εικόνες του τέμπλου μπορούν να αποταθούν στον κ. Μάριο Πέροικο 99637877.

2. Κατά το μήνα Οκτώβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 5:30μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:00-9:30π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30π.μ.

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Κάθε δοκιμασία είναι δώρο του Θεού - Του Anthony Bloom

Συνήθως εκείνο που περιμένουμε, όταν εκπληρώνουμε τις εντολές του Θεού, είναι το καταπληκτικό αποτέλεσμα, όπως διαβάζουμε κάτι τέτοια στους βίους των αγίων.

Όταν, για παράδειγμα, κάποιος μας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, γυρίζουμε και το άλλο, αν και δεν περιμένουμε, να μας χτυπήσει και σ΄αυτό, αλλά περιμένουμε ν΄ακούσουμε τον άλλον να λέει: «μπράβο ταπείνωση!».

Και μεις μεν παίρνουμε την αμοιβή μας, εκείνος δε την σωτηρία της ψυχής του. Όμως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρέπει να πληρώσεις το τίμημα και πολύ συχνά χτυπιέσαι σκληρά. Αυτό που έχει σημασία είναι το να είσαι έτοιμος γι΄αυτό.

Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι", εκδ. Η Έλαφος 

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Οἱ ἀληθινοὶ γονεῖς - Γέροντος Ἀρσενίου Μπόκα

Ὀνομάζεσαι πατὴρ τῶν παιδιῶν σου κατὰ σάρκα, νὰ εἶσαι καὶ πατήρ τους κατὰ πνεῦμα. Ὄχι μόνο νὰ κάνης τὴν ἁπλῆ γέννησι σὰν πατέρας, ἀλλὰ προπαντὸς νὰ τοὺς δώσης τὴν καλὴ ἀγωγὴ στὸ πνεῦμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἔμαθες νὰ γεννᾶς παιδιά; Τώρα νὰ τὰ παιδαγωγήσεις ὅπως πρέπει, γιὰ νὰ φέρης μὲ ἀξία τὸ ὄνομα τοῦ πατρός.

Ὄχι μόνο ἡ κυοφορία τοῦ παιδιοῦ στὴν κοιλιά σου σὲ κάνει μητέρα, ἀλλὰ ἡ καλὴ χριστιανικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν σου. Ὁ πρῶτος λόγος ποὺ θὰ εἰπῆς στὸ παιδί σου νὰ εἶναι γιὰ τὸν Θεό, στὸν ὁποῖο χαρίζεται καὶ τὸ πρῶτο χαμόγελο τοῦ παιδιοῦ σου.

Ὅταν γεννᾶται ἕνα παιδί, ἡ μητέρα δίνει στὸν κόσμο ἕνα ἄνθρωπο καὶ στὴν συνέχεια πρέπει δι’ αὐτῆς νὰ δώση ὁ οὐρανὸς ἕνα ἄγγελο. Ἡ καλὴ ψυχικὴ κατάστασις τῶν παιδιῶν ἐξαρτᾶται κατὰ μέγα μέρος ἀπὸ τὴν ἁγία ἐπίδρασι τὴν ὁποία ἔχει ἡ μητέρα ἐπάνω τους.
Δῶστε μας τὶς καλύτερες μητέρες (ταπεινὲς καὶ πιστὲς στὸν Θεό) καὶ θὰ σᾶς δώσουμε τοὺς καλύτερους ἀνθρώπους.


Δὲν ὑπάρχει καμία ἀνώτερη τέχνη ἀπὸ τὴν τέχνη τῆς ἀγωγῆς. Ὅ,τι ἀγωγὴ θὰ δώσουν οἱ γονεῖς στὰ παιδιά τους, στὴν νηπιακὴ τους ἡλικία, ἀπ’ αὐτὴ συνήθως θὰ ἐξαρτηθῆ, ἂν θὰ γίνουν εὐάρεστα στὸν Θεό.
Οἱ γονεῖς θὰ τιμωρηθοῦν ὄχι μόνο γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ παιδιά τους, τὰ ὁποῖα δὲν τὰ ἀνέθρεψαν μὲ τὸ πνεῦμα τῆς εὐλαβείας καὶ τῆς πίστεως στὸν Χριστό.
Γονεῖς οἱ ὁποῖοι δὲν μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους ὅπως πρέπει, δηλαδὴ χριστιανικά, τὰ γεννοῦν μόνο γιὰ μιὰ παροδικὴ ζωή, σωματική, καὶ τοὺς ἀνοίγουν τὴν πόρτα γιὰ τὸν αἰώνιο θάνατο, τὴν κόλασι.
Νὰ εἶσαι πρῶτα ἐσὺ ὁ ἴδιος, αὐτὸ ποὺ θέλεις νὰ κάνης στὸν ἄλλον. Ἐὰν θέλης νὰ διδάξης τὰ παιδιά σου, δίδαξε πρῶτα τὸν ἑαυτό σου ἐν πνεύματι τοῦ Θεοῦ.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο : «Βίος Λόγοι Νουθεσίες», Γέροντος Ἀρσενίου Μπόκα, Ρουμάνου πνευματικοῦ.
Θεσσαλονίκη 2004. Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη. 

Αναδημοσίευση από: Ο Τηρών

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Γιατί η ζωή μας είναι άδεια; - Γέροντος Πορφυρίου


Το καντήλι της ζωής όλων μας είναι γεμάτο. Όμως είμαστε δεμένοι με μια κλωστή, εμείς κι αυτό. Και όταν κάνουμε κάποια κίνηση αντίθετη, τραβάμε την κλωστή, και το καντήλι πέφτει, το λάδι χύνεται και τότε εκείνο σβήνει. Έτσι τελειώνουμε πριν την ώρα μας τη ζωή μας. Καταλαβαίνετε γιατί πεθαίνουμε νέοι; Εμείς προκαλούμε το θάνατό μας. Γι’ αυτό καλό θα είναι να προσέχουμε, να ζούμε κοντά στο Θεό. Ο Θεός, παιδιά μου, είναι το φως, είναι η ζωή, είναι η αγάπη, η χαρά, είναι το παν. Χωρίς το Θεό η ζωή μας είναι άδεια. Κοιτάξτε τι μοναξιά, τι πίκρα, τι πόνο έχετε εσείς που ζείτε μακριά Του. Ελάτε-ελάτε γρήγορα κοντά Του. Τρέξτε που σας λέω, μην αργείτε!

Γέροντας Πορφύριος

Αναδημοσίευση από: Ο Τηρών

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Ο Τούρκος δικαστής και ο γέροντας Ιερώνυμος…

Κάποτε ένας Τούρκος δικαστής κάλεσε τον π. Βασίλειο (μετέπειτα γέροντας Ιερώνυμος) στο αρχοντικό του. Όταν έφθασε στο αρχοντικό του δικαστή του είπε:
- Αφέντη παπά, εγώ είμαι Τούρκος, μωαμεθανός. Όμως απ'το μισθό που παίρνω, κρατάω τα απαραίτητα για την οικογένεια μου και τα υπόλοιπα τα ξοδεύω σε ελεημοσύνες.
Βοηθάω χήρες, ορφανά, φτωχούς, προικίζω άπορα κορίτσια που παντρεύονται, βοηθάω αρρώστους. Κρατάω με ακρίβεια τις νηστείες, προσεύχομαι και γενικά προσπαθώ να είμαι συνεπής στην πίστη μου.
Επίσης όταν δικάζω, προσπαθώ να είμαι δίκαιος, δε χαρίζομαι σε κανέναν, όσο μεγάλη θέση κι αν έχει. Τι λες, όλα αυτά που κάνω δεν είναι αρκετά για να κερδίσω τον παράδεισο, που λέτε σεις οι χριστιανοί;
Ο π. Βασίλειος εντυπωσιάστηκε από όσα του είπε ο Τούρκος δικαστής κι ο νους του πήγε αμέσως στον εκατόνταρχο Κορνήλιο (Πράξ. ι΄). Διέκρινε μεταξύ τους δύο βίους παράλληλους.
Κατάλαβε πως πρόκειται για δίκαιο και καλοπροαίρετο άνθρωπο και ίσως η δική του αποστολή να ήταν ίδια με εκείνην του Απόστολου Πέτρου προς τον εκατόνταρχο. Αποφάσισε λοιπόν να δώσει τη μαρτυρία της πίστης του.
-Δεν μου λες, αφέντη, έχεις παιδιά;
-Ναι, έχω.
-Δούλους, έχεις;
-Έχω και δούλους.
-Ποιος εκτελεί καλύτερα τις εντολές σου, τα παιδιά ή οι δούλοι σου;
-Σίγουρα οι δούλοι μου, γιατί τα παιδιά, με το θάρρος που έχουν, πολλές φορές παρακούν και κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ οι δούλοι μου κάνουν πάντα ό,τι τους λέω εγώ.
-Δε μου λες αφέντη, όταν εσύ πεθάνεις ποιος θα σε κληρονομήσει: οι δούλοι σου, που εκτελούν τις εντολές σου πιστά, ή τα παιδιά σου που σε παρακούν;
-Μα τα παιδιά μου βέβαια. Μόνο αυτά έχουν κληρονομικά δικαιώματα, όχι οι δούλοι.
-Ε, λοιπόν, όσα κάνεις αφέντη είναι καλά, αλλά το μόνο που μπορούν να σου κάνουν, είναι να σε κατατάξουν στην κατηγορία των καλών δούλων. Αν όμως θέλεις να κληρονομήσεις τον παράδεισο, τη βασιλεία των ουρανών, πρέπει να γίνεις υιός. Κι αυτό γίνεται μόνο με το βάπτισμα. 

Αναδημοσίευση από: Πενταπόσταγμα

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή της Απόκρεω, Ματθ. κε΄ 31-46 - Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄ 2


Η ευλογημένη πρόκληση

«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί.

Με την αποφυγή από την κρεοφαγία, η Κυριακή της Απόκρεω μάς παρακινεί ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε τα ψυχοκτόνα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας για να εισέλθουμε στο χώρο της αγάπης του Χριστού, μέσα στο γόνιμο έδαφος του οποίου καρποφορεί η αληθινή ελευθερία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του ο άνθρωπος.

Η αγάπη ως δικαιοσύνη
Στο Σύμβολο της Πίστεως εμφανίζεται ο Χριστός ως ο δίκαιος κριτής: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς…». Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν περιορίζεται στην απόδοση της γνωστής εκείνης δικαιοσύνης, όπως την εννοούν οι άνθρωποι και η οποία σε αρκετές περιπτώσει εμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας και ελλειμμάτων. Η δικαιοσύνη του Χριστού, αντίθετα, θεμελιώνεται στην φανέρωση της αγάπης Του. Αυτή ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Έτσι, η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την προσφερόμενη σ’ αυτόν αγάπη του Θεού και κατ’ επέκταση να κινηθεί αγαπητικά και προς τον συνάνθρωπό του, συνιστά την αυτοκατάκριση και την αυτοτιμωρία του. «Αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δεν πλησιάζει αυτό το φως ως το αγαθό που εκπέμπει η θεϊκή αγάπη, τότε βυθίζεται στα σκοτάδια της αμαρτίας, τα οποία στην καθημερινή ζωή ερμηνεύονται σε πάθη, εγωισμούς, αδικίες, κακίες κ.α. Επιλέγει ο ίδιος ουσιαστικά να εγκαταλείπει άσπλαχνα τον εαυτό του στο σκοτάδι της κόλασης.

Το κριτήριο της αγάπης
Η αγάπη του Χριστού που προσφέρεται απεριόριστα στον άνθρωπο, φανερώνει το μεγαλείο του και ειδικότερα το εστιάζει στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Αποκαλύπτει τη συγγένειά μας με το Πρόσωπό Του. Γι’ αυτό άλλωστε στην περικοπή της ημέρας ταυτίζει τον Εαυτό Του «ενί των αδελφών Του των ελαχίστων».

Όταν ο Χριστός λοιπόν επιβραβεύει αυτούς που του έδωσαν να φάει, να πιει, να ενδυθεί, δεν περιορίζεται σε κάποια απλά ανθρωπιστικά στοιχεία που ασφυκτιούν σε μια στείρα ηθικολογία και συναισθηματολογία, αλλά φανερώνει την υπέρτατη αλήθεια της σωτηρίας μας που είναι ο παράδεισος. Δίνει τη διάσταση του μεγαλείου μιας αλληλοπεριχώρησης και κοινωνίας προσώπων που σφυρηλατεί το μυστήριο της ζωής του Θεού στους ανθρώπους.

Η άλλη όψη αποκαλύπτεται στο πρόσωπο εκείνων που αρνούνται την αγάπη του Θεού. «Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν…». Κατ’ αναλογία, η άρνηση εδώ της αγάπης δεν συνιστά μια απλή απόρριψη, αλλά οντολογική απομάκρυνση από την ίδια τη ζωή που είναι ο Χριστός. Έτσι, η άρνηση της αγάπης του Θεού μεταβάλλει τη διακονία, την προσφορά και την θυσία σε φιλαυτία, εγωισμό, αυτάρκεια, ατομικισμό κ.α. Πρόκειται τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση για επιλογή του ιδίου του ανθρώπου αν θα εισέλθει στην τροχιά της ζωής ή του θανάτου, του παραδείσου ή της κόλασης και όχι βέβαια για καταδίκη του από τον Θεό.

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή περικοπή δεν ενσπείρει φόβο και πανικό στον άνθρωπο, αλλά συνιστά την πιο ισχυρή πρόσκληση γι’ αυτόν ν’ αφήσει ελεύθερη την καρδιά του για να εισέλθει η Χάρη του Θεού, ως καρπός της αυθεντικής αγάπης, για να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξή του. Τότε θα είναι σε θέση να βλέπει στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου του τον ίδιο τον Χριστό και να έχει «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματός Του».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Συγκινητική ιστορία: Ο ιατρός, η κηδεία και η εγχείρηση

Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

Απάντησε το συντομότερο δυνατό, άλλαξε ρούχα και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου.

Πηγαίνοντας προς το χειρουργείο βρήκε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε στην αίθουσα αναμονής.

Μόλις είδε το γιατρό του φώναξε:
-«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»

Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε:
-«Συγνώμη, που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα αμέσως, όταν με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».
- «Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ' εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσατε; Αν ο γιος σας πέθαινε τώρα, τι θα κάνατε;;», είπε ο πατέρας οργισμένος.

Ο γιατρός χαμογέλασε πάλι και είπε:
- «Θα σας έλεγα, ότι από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε, ευλογημένο να είναι το όνομα του Κυρίου, προσευχηθείτε και θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».
- «Να δίνουμε συμβουλές, όταν δεν μας αφορά κάτι, είναι εύκολο...», μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες. Μετά από αυτό, ο γιατρός βγήκε χαρούμενος.
- «Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο.
- «Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».
- «Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα λίγα λεπτά αφού έφυγε ο γιατρός.

Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια:
- «Ο γιος του πέθανε χτες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όταν τον καλέσαμε για το γιο σας, ήταν στην κηδεία και τώρα που σώθηκε ο γιος σας έφυγε τρέχοντας για να ολοκληρωθεί η κηδεία!!!» 

Δεν πρέπει να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα!

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Αδιάκριτα κατακρίνουμε - Αββάς Δωρόθεος

Και εμείς οι άθλιοι, εντελώς αδιάκριτα, κατακρίνουμε, αποστρεφόμαστε, εξευτελίζουμε, αν δούμε ή αν ακούσουμε ή αν υποψιαστούμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματάμε μέχρι τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά συναντάμε και άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: « Αυτό και αυτό έγινε». Και του κάνουμε κακό βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες ...; Αλλά ενώ κάνουμε διαβολικό έργο δεν ανησυχούμε κιόλας. Γιατί, τι άλλο έχει να κάνει ο διάβολος από το να ταράζει και να βλάπτει; Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων και για τη δική μας καταστροφή και για του πλησίον ...;

Αββάς Δωρόθεος

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Η κενοδοξία ανοίγει τον δρόμο των παθών

Ἀπὸ τὰ «Ἀσκητικά» του Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου
Ἡ κοσμικὴ δόξα εἶναι σὰν τὸ βράχο στὴ θάλασσα, ποὺ τὸν σκεπάζουν τὰ νερά, καὶ ὁ πλοίαρχος δὲν τὸ ξέρει, μέχρι νὰ χτυπήσει ἡ καρίνα τοῦ πλοίου καὶ νὰ βυθισθεῖ. Ἔτσι κάνει καὶ ἡ κενοδοξία στὸν ἄνθρωπο, ποὺ παραμένει κρυμμένη μέχρι νὰ τὸν βυθίσει στὰ πάθη καὶ νὰ τὸν καταστρέψει. Εἶπαν γι΄ αὐτὴν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅτι στὴν ψυχὴ ποὺ πέφτει στὴν κενοδοξία, ξαναγυρίζουν ὅλα τὰ πάθη, ποὺ νικήθηκαν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀναχώρησαν.

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίικο Οδοιπορικό

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Πρόσκληση για μια ξεχωριστή βραδιά, Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ- ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ


Προς γονείς, παππούδες, νέους και νέες
Α. Σας προσκαλούμε στην ομιλία που θα γίνει τη Δευτέρα 17.2.2014 , και ώρα 10π.μ. στην αίθουσα της ενορίας μας. Ομιλητής ο πανοσιολογιότατος αρχιμανδρίτης π. Νικόδημος Σκρέττας επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Β. Ξεχωριστή βραδιά με κολοκάσι καππαμά και κόκκινο κρασί θα γίνει τη Δευτέρα 17.2.2014 , και ώρα 6μ.μ. στην αίθουσα της ενορίας μας. Λαχνός- είσοδος 20 ευρώ. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την ανέγερση του εξωκλησιού της αγίας οικογένειας, των αγίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης και Ιωσήφ του μνήστωρος.

Για προκρατήσεις καλέστε στις :Λίτσα 99582945,Τασούλα 99684823.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή του Ασώτου (ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ) - Λουκ. ιε΄11-32 - Α’ Κορ. στ΄12-20


Τα φιλάνθρωπα σπλάχνα

«Νεκρός ήν και ανέζησε…»

Η γνωστή και τόσο ζωντανή παραβολή του Ασώτου Υιού αναδεικνύει μέσα από το περιεχόμενό της τα φιλάνθρωπα σπλάχνα του Θεού, στα οποία μπορεί ν’ αναπαυθεί ο άνθρωπος όσο κι αν έχει ξεπέσει όσο χαμηλά κι αν έχει βρεθεί. Η στάση του νεώτερου υιού αλλά κυρίως του Πατέρα, δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εντρυφήσει μέσα από το χρυσορυχείο του ευαγγελικού λόγου και να αντλήσει βαθύτερα μηνύματα.

Η ανταρσία
Το σκηνικό που φανερώνει την ανταρσία του νεώτερου γιου κινείται στο επίπεδο μιας λογικής, στη βάση της οποίας ο άνθρωπος αναζητεί και ψάχνει την ελευθερία του σε καταστάσεις που ο ίδιος δεν υποπτεύεται ότι μπορούν να τον εκβάλουν στην πιο αβάστακτη δουλεία και ανυπόφορη σκλαβιά. Δεν υπολόγισε ο νεώτερος γιος ότι η ουσία των πραγμάτων δεν βρίσκεται στην όποια περιουσία απαιτούσε, αλλά στην ίδια την κοινωνία που βρισκόταν με τον πατέρα του και την οποία τόσο αυθαίρετα επιθυμούσε να διακόψει.

Στην πραγματικότητα, ο νέος αυτός δεν βίωνε την αληθινή σχέση αγάπης με τον πατέρα του, αλλά στο βάθος της έβαζε το υλικό συμφέρον. Αν ήταν ειλικρινής, στην παρούσα φάση της ζωής του, από τη στιγμή που ζητούσε να απομακρυνθεί από τη ζεστή αγκαλιά του πατέρα του, δεν θα έπρεπε να αποβλέπει στην περιουσία του. Βλέπουμε ακριβώς εδώ ότι ο άνθρωπος όταν προσκολλάται στα υλικά αγαθά, πόσο αφήνει τον εαυτό του να αναποδογυρίζεται ως ύπαρξη και κατ’ επέκταση να διαταράσσει την αληθινή σχέση που θα μπορούσε να έχει με τους γύρω του. Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι το νόημα της ζωής μπορεί να το ανακαλύψει μέσα από μια αυτονόμηση του εαυτού του, η οποία στο τέλος, δυστυχώς, τον απανθρωπίζει.

Η αγάπη ως υπέρβαση
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι παρά τις ανθρώπινες παρενέργειες, οι οποίες εκδηλώνονται σ’ όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, αυτές σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανές να ακυρώσουν ή να αναστρέψουν το μεγαλείο της θείας αγάπης.

Η αγάπη του Πατέρα απλώνεται με ένα μοναδικό μεγαλείο, ακόμα και στη φάση που αποκαλύπτεται το έσχατο σημείο κατάπτωσης του άσωτου υιού. Πάντα υπομένει, πάντα περιμένει, πάντα προσκαλεί με ολάνοικτες τις αγκάλες. Η αγάπη του Πατέρα προσφέρει κοινωνία στον νεώτερο υιό και μάλιστα στις χειρότερες φάσεις της ζωής του και τη στιγμή που όλοι τον είχαν άσπλαχνα εγκαταλείψει και τον άφησαν να βιώνει την πιο οδυνηρή μοναξιά. Ποτέ ο Πατέρας δεν είχε χάσει την αίσθηση της υιοθεσίας. Όσο κι αν η ανταρσία του υιού την ανατίνασσε, ο Πατέρας εξακολουθούσε το ίδιο και ακόμα πιο πολύ να τον αισθάνεται παιδί του. Γι’ αυτό πάντοτε προσδοκούσε και προσέβλεπε στην ευλογημένη ώρα της μεγάλης επιστροφής του. Και όταν επιστρέφει, τον αγκαλιάζει και τον καταφιλεί. Τα οποιαδήποτε λόγια δεν είναι ικανά να φανερώσουν το βάθος της αγάπης του Πατέρα. Το ίδιο το παιδί μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο της αγάπης, αισθάνεται τη δική του αναξιότητα. Κατάλαβε τι είχε χάσει με την ανταρσία του και πόσα κερδίζει με την επιστροφή του. Περιορίζεται να ζητήσει μια θέση «ως εις των μισθίων» του Πατέρα. Δεν θέλει να ζητήσει τίποτε για τον εαυτό του. Γι’ αυτό και ο Πατέρας του τα δίνει όλα. Το μεγάλο πανηγύρι της ζωής στήνεται πάντοτε στο ισχυρό βάθρο της αγάπης, της θεϊκής συγγνώμης, της αληθινής κοινωνίας των προσώπων. Ο μόσχος ο σιτευτός γίνεται η εν Χριστώ σωτηρία για όλους τους ανθρώπους.

Αγαπητοί αδελφοί, τα μηνύματα της ωραιότατης αυτής παραβολής που ξεδιπλώνει μπροστά μας η μητέρα μας Εκκλησία, μπορούν να διαπερνούν την ύπαρξη του ανθρώπου και να τον προσανατολίζουν στις πιο ασφαλείς σταθερές στη ζωή του. Ιδιαίτερα η αίσθηση ότι η θεϊκή συγγνώμη και αγάπη, αφήνει ανοικτές τις αγκάλες του Θεού για να μας δέχεται πάντοτε σε όποια θέση κι αν βρεθούμε, όσο κι αν έχουμε εκπέσει. Μπορούμε και εμείς, όπως ο μικρότερος υιός, να έλθουμε «εις εαυτόν» και να γυρίσουμε εκεί όπου η αγάπη του Θεού θα σκεπάζει όλη τη ζωή μας.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή Τελώνου και Φαρισσαίου (ΙΣΤ΄ Λουκά)


Στις κορυφογραμμές της ταπείνωσης

«Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»

Η είσοδος στην περίοδο του Τριωδίου σπρώχνει τον άνθρωπο να εγκολπωθεί την άσκηση, τη μετάνοια και κυρίως την ταπείνωση, ως τρόπο ζωής. Η Εκκλησία απευθύνει πρόσκληση για να περάσουμε από τις πνευματικές εκείνες βαθμίδες που οδηγούν στην ένωσή μας με τον Θεό. Τα αναγνώσματα, η υμνολογία και όλες οι λατρευτικές ακολουθίες της περιόδου, είναι εναρμονισμένες με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών και με τις πνευματικές ανατάσεις, που προβάλλουν ως βίωμα και εμπειρία αληθινής ζωής.

Πολύ διδακτική είναι ως προς τα μηνύματα και τα νοήματά της, η σημερινή πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, η οποία ονομάζεται του Τελώνου και του Φαρισαίου, από τη γνωστή ευαγγελική περικοπή. Θέλει ακριβώς να μας δείξει ότι η πνευματική πορεία του ανθρώπου περνά μέσα από το ταπεινό φρόνημα, από την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του. Γκρεμίζει τους μηχανισμούς της υπερηφάνειας, την περιστροφή γύρω από το εγώ και την αυτοαξία του ανθρώπου. Οι καταστάσεις αυτές, δηλαδή από τη μια η υψοποιός ταπείνωση και από την άλλη η υπερηφάνεια και η εγωκεντρικότητα, βρίσκουν την έκφρασή τους στα πρόσωπα του Τελώνη και του Φαρισαίου, όπως αυτά ξεπροβάλλουν μέσα από τη γνωστή διήγηση.

Το αυτοείδωλο
Η περίπτωση του Φαρισαίου αποτελεί καθρέφτη των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι προσπαθούν να συζεύξουν την επιφανειακή θρησκευτικότητα με τους μανδύες της υποκρισίας. Είναι η χειρότερη συνταγή που οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή και στην απώλεια. Πρόκειται για εκείνους που επιλέγουν να εφαρμόζουν τις εντολές του Θεού με ένα εξωτερικό και τυπικό τρόπο, αφήνοντας σ την καρδιά τους να ριζοβολούν τα ζιζάνια της σκληροκαρδίας και της έπαρσης. Σ’ αυτή την κατάσταση , ο άνθρωπος βλέπει τα πάντα ως ικανότητες δικές του, διαχωρίζοντας τον εαυτό του από τους άλλους. Στην πραγματικότητα, φυλακίζει τον εαυτό του στον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Τόση είναι η διαστροφή που βιώνει και η αλαζονεία που τον κυριεύει, ώστε κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίζει τα χειροκροτήματα και την επιβράβευση των άλλων. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι τους περιφρονεί και τους απορρίπτει με τον εγωισμό του. Σ’ αυτή την φάση ή καλύτερα την αντίφασή του, ο άνθρωπος από «εικόνα του Θεού» αφήνει τον εαυτό του να μετατρέπεται σε μια διχασμένη και δυστυχισμένη προσωπικότητα.

Δυστυχώς και στις μέρες μας, βιώνουμε ένα διαβρωμένο πολιτισμό που προάγει και αποθεώνει την υπερηφάνεια και την αυτάρκεια του Φαρισαίου. Σήμερα ο άνθρωπος οικοδομεί και οργανώνει τη ζωή του στην αλαζονεία, στήνει σύγχρονους «πύργους της Βαβέλ», ειδωλοποιεί τα πάντα και κυρίως εξορίζει από τη ζωή του την παρουσία και την χάρη του Θεού. Ανήγαγε την ύλη σε αυτοαξία και με την οικονομική σήμερα κρίση βλέπει όλα να έχουν γκρεμισθεί και ο ίδιος να βυθίζεται στην απόγνωση και την απελπισία. Μέσα ακριβώς από την έπαρσή, μετέτρεψε τη ζωή του σε εφιάλτη και την άφησε εντελώς αποψιλωμένη από την χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία.

Η ταπείνωση
Το πώς ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον φαύλο κύκλο που με τα έργα του ο ίδιος εξέθρεψε και να υπερβεί τα φοβερά αδιέξοδα της ζωής του, μάς το δείχνει ο δρόμος που ακολούθησε ο Τελώνης. Είχε την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του και αυτό που τον διέκρινε ήταν η αναγνώριση της αποκοπής του από τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Για τον ξεπεσμό του αυτό, δεν καθιστούσε οποιοδήποτε άλλο υπεύθυνο παρά μόνο τον εαυτό του.

Ωστόσο, ο Τελώνης παρά την αμαρτωλή ζωή του, το ταπεινό φρόνημα που εγκολπώθηκε στη ζωή του τον απογειώνει σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη. Ανεβαίνει τόσο ψηλά που προβάλλεται ως πρότυπο ζωής από την Εκκλησία. Αναγνώριζε την παρουσία του Θεού μέσα από τους άλλους ανθρώπους. Τους αντίκριζε πραγματικά ως «εικόνες του Θεού». Γι’ αυτό και όταν τους αδικούσε έβλεπε τις ενέργειές του να συνιστούν προσβολή στη θεία αγάπη. Αυτό που άρδευε ευλογημένα την καρδιά του ήταν η συμπάθεια, το έλεος, η αγάπη και η συγχώρηση του Θεού. Γι’ αυτό και δεν παρέλειπε να λέει: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είναι πραγματικά εδώ που στο πρόσωπο του Τελώνη αποκαλύπτεται ένα μεγάλο θαύμα που μπορεί να συντελεστεί στον καθένα που θα θελήσει ν’ ακολουθήσει τη δική του πορεία. Εγκολπώθηκε την υψοποιό αρετή της ταπεινοφροσύνης. Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν πολύ χαρακτηριστικά: «Στολή της θεότητος εστίν η ταπεινοφροσύνη». Άλλωστε και η δόξα του Θεού αποκαλύπτεται στην ταπείνωσή του.

Αγαπητοί αδελφοί, όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να είναι δεκτικός στην χάρη του Θεού, τότε ο καρπός που γεννάται μέσα μας είναι η πραότητα και η ταπείνωση. Ιδιαίτερα η αρετή της ταπείνωσης που τόσο εξυμνείται από την πατερική γραμματεία, αποτελεί το θεμέλιο όλων των άλλων αρετών και κυρίως τη βάση στην οποία μπορεί να στηρίζεται ο άνθρωπος για να περάσει από τους σταθμούς της μεγάλης αυτής πνευματικής περιόδου του Τριωδίου. Άς μην λησμονούμε, λοιπόν, ότι «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται και ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Η αγάπη πληροφορεί - Γέροντος Παϊσίου

Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;

- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία.

Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.

- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;

- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.

Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ' ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο.

Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. "Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά"». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» 

Αναδημοσίευση από:  Αγιορείτικο Βήμα

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Γέροντας Ἰωσὴφ Ἡσυχαστής: Ἡ εὐχὴ καὶ τὸ ὅπλο…

-Πῶς νὰ κάνετε νοερὰ προσευχὴ ἀδιαλείπτως
«Ἡ πράξη τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι νὰ βιάσεις τὸν ἑαυτόν σου νὰ λέγεις συνεχῶς τὴν εὐχὴ μὲ τὸ στόμα ἀδιαλείπτως.
Στὴν ἀρχὴ γρήγορα, νὰ μὴν προφθάνει ὁ νοῦς νὰ σχηματίζει λογισμὸ μετεωρισμοῦ.
Νὰ προσέχεις μόνο στὰ λόγια: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».
Ὅταν αὐτὸ πολυχρονίσει, τὸ συνηθίζει ὁ νοῦς καὶ τὸ λέγει καὶ γλυκαίνεσαι ὡσὰν νὰ ἔχεις μέλι στὸ στόμα σου καὶ θέλεις νὰ τὸ λέγεις.
Ἂν τὸ ἀφήσεις στενοχωρεῖσαι πολύ.
Ὅταν τὸ συνηθίσει ὁ νοῦς καὶ χορτάσει -τὸ μάθει καλὰ- τότε τὸ στέλνει στὴν καρδιά.
Ἐπειδὴ ὁ νοῦς εἶναι ὁ τροφοδότης τῆς ψυχῆς καὶ μεταφέρει στὴν καρδιὰ ὁτιδήποτε φαντασθεῖ.
Ὅταν ὁ εὐχόμενος κρατεῖ τὸν νοῦ του νὰ μὴ φαντάζεται τίποτε, ἀλλὰ νὰ προσέχει μόνο τὰ λόγια τῆς εὐχῆς, τότε ἀναπνέοντας ἐλαφρὰ μὲ κάποια βία καὶ θέληση δική του τὸν κατεβάζει στὴν καρδιά, καὶ τὸν κρατεῖ μέσα καὶ λέγει μὲ ρυθμὸ τὴν εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»…;
Ἂν θέλεις νὰ βρεῖς τὸν Θεὸ διὰ τῆς «εὐχῆς» δὲν θὰ σταματᾶς ποτὲ αὐτὴν τὴν ἐργασία. Ὄρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δὲν θὰ μένεις χωρὶς τὴν εὐχή.
Νὰ μὴ βγαίνει πνοὴ χωρὶς τὴν εὐχὴ γιὰ νὰ ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Παύλου «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε».
Ἐὰν μπορέσεις νὰ λέγεις τὴν «εὐχὴ» ἐκφώνως καὶ συνέχεια, σὲ δύο-τρεῖς μῆνες πιστεύω τὴν συνηθίζεις καὶ μετὰ πλησιάζει ἡ Θεία Χάρις καὶ σὲ...
ξεκουράζει.
Ἀρκεῖ νὰ μὴ σταματήσεις νὰ τὴν λέγεις μὲ τὸ στόμα, χωρὶς διακοπῆ.
Ὅταν τὴν παραλάβει ὁ νοῦς τότε θὰ ξεκουρασθεῖς μὲ τὴν γλώσσα νὰ τὴν λέγεις.
Ὅλη ἡ βία εἶναι στὴν ἀρχή, ἕως ὅτου γίνει συνήθεια.
Κατόπιν θὰ τὴν ἔχεις σ’ ὅλα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς σου.
Μόνο κτύπα εὐθέως τὴν θύρα τοῦ θείου ἐλέους καὶ πάντως ὁ Χριστός μας θὰ σοὺ ἀνοίξει, ἐὰν ἐπιμένεις».

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίικο Οδοιπορικό

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Άγωνίζου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. 

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως 

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή, Υπαπαντή του Κυρίου, Λουκ. β΄ 22-40 - Εβρ. ζ’ 7-17


Η Υπαπαντή του Κυρίου

«Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών»

Μεγάλη εορτή για την Εκκλησία μας η Υπαπαντή του Κυρίου. Τα γεγονότα εναρμονίζονται πλήρως με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εορτή είναι και Δεσποτική, αφού παραπέμπει στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, αφού προβάλλει και το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία εκπληρώνει τα όσα προβλέπει ο Νόμος. Μέσα ακριβώς σ’ αυτό το πλέγμα, αποκαλύπτεται με τον πιο ευκρινή τρόπο ότι ο άνθρωπος καταξιώνεται ως ύπαρξη μόνο όταν τα πάντα στη ζωή του αναφέρονται και αφιερώνονται στον Θεό, αφού προηγουμένως έχει φροντίσει ν’ ανοίξει τον εαυτό του για να υποδεχθεί τον Κύριο μέσα του, ως έκφραση και κατάφαση του ύψιστου προορισμού, στον οποίο τον έχει τάξει η αγάπη του.

Πραγματικά, ο Κύριος ως θείο Βρέφος αποκαλύπτει με τον πιο αυθεντικό τρόπο στον άνθρωπο την κατά φύση λειτουργία της ύπαρξής του, η οποία νοείται μόνο ως αδιάκοπη σχέση και κοινωνία με την κατ’ εξοχή πηγή της ζωής, τον Θεό. Με την τήρηση των διατάξεων του νόμου, όπως αυτή φαίνεται και μέσα από τα γεγονότα της εορτής, ο Κύριος έρχεται να προσφέρει το πλήρωμα του Νόμου, τον εαυτό Του. Είναι η αλήθεια, η χάρις και η ζωή, στις πιο αυθεντικές διαστάσεις που μπορεί να βιώσει και να γευθεί ο άνθρωπος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην υμνολογία της Εκκλησίας ότι «νόμου το σκιώδες αποπληρών και την αρχήν καθυποφαίνων της νέας Χάριτος».

Τα γεγονότα
«Ανήγαγον αυτόν εις Ιεροσόλυμα παραστήσαι τω Κυρίω», αναφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου 40 μέρες μετά τη γέννηση του άρρενος παιδιού αυτό έπρεπε να οδηγηθεί στο Ναό του Σολομώντα και να αφιερωθεί στον Θεό, προσφέροντας θυσία, η οποία για τους πιο φτωχούς ήταν «δυο νεοσσοί περιστεριών». Παρά το γεγονός ότι ο Κύριος ήταν αναμάρτητος, αποδέχεται ν’ ακολουθήσει και τα τυπικά που προβλέπονται για τους καθαρμούς, όπως συνέβη και στην περίπτωση της περιτομής. Ωστόσο, το τυπικό μέρος των γεγονότων παραπέμπει στην ουσία των πραγμάτων. Στην περίπτωση εδώ η πράξη του Κυρίου αναδεικνύει τη σημασία της αχειροποίητης περιτομής της καρδιάς και τον καθαρισμό του ανθρώπου από την αμαρτία, με τα μυστήρια της Μετάνοιας και του Βαπτίσματος. Πιο συγκεκριμένα, ο άνθρωπος γίνεται δέκτης μιας ανώτερης κλήσης. Καλείται να αναγνωρίσει ότι η ύπαρξή του είναι δώρο της αγάπης του Θεού και μόνο στην προοπτική της σχέσης και της κοινωνίας μαζί του καταξιώνεται στους ορίζοντες της αιωνιότητας.

Η αυθεντική προφητεία
Η ανάβαση του θείου Βρέφους στο Ναό φέρνει μπροστά μας και τη συνάντησή του με τον Συμεών. Δίκαιος και ευλαβής άνθρωπος, ο Συμεών περίμενε την έλευση του Μεσσία «προσευχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ». Φωτισμένος μάλιστα από το Άγιο Πνεύμα ήταν βέβαιος ότι «μη ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου». Ο Συμεών αναγνωρίζει στο πρόσωπο του βρέφους τον αναμενόμενο Μεσσία και «αγκαλίζεται χερσίν, τον του Νόμου ποιητήν και Δεσπότην του παντός». Είναι το βρέφος αυτό το οποίο «οι άνω λειτουργοί τρόμω λιτανεύουσι, κάτω νυν ο Συμεών αγκαλίζεται χερσί», σημειώνει πολύ εύστοχα η υμνολογία της Υπαπαντής. Η πνευματική ανάβαση του Συμεών, μέσα από τη συνάντηση, αποτυπώνεται στον αυθόρμητο δοξολογικό και ευχαριστιακό ύμνο που ανέπεμψε στον Κύριο, ο οποίος ακούγεται στις εσπερινές ακολουθίες. Ο Συμεών μετά τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία, αισθάνεται ότι έχει εκπληρώσει τον μεγάλο προορισμό του και δεν έχει άλλο λόγο να περιμένει στη ζωή με την παρούσα μορφή της.

Ο πλήρης χάριτος και Πνεύματος Αγίου καταυγασθείς Συμεών, έρχεται να προφητεύσει και το εξής συγκλονιστικό για τον Ιησού: Ο Χριστός με την παρουσία του θα γίνει αιτία «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ». Σε μια αναδίφηση της ιστορικής πραγματικότητας δεν θα δυσκολευθεί κάποιος να πεισθεί για την εκπλήρωση της προφητείας του Συμεών. Η «πτώση» του ανθρώπου βεβαιώνεται όταν απορρίπτει την προσφερόμενη αγάπη του Θεού και τοποθετείται αρνητικά απέναντί της. Αντίθετα, η «ανάστασις» παραπέμπει στους ανθρώπους, οι οποίοι ανοίγουν πάντα την καρδιά τους για να ενοικήσει σ’ αυτήν η Χάρη του Θεού και έτσι να βρίσκονται σε μια διαρκή κοινωνία και σχέση μαζί Του. Μια τέτοια κοινωνία αποκαλύπτεται ως εμπειρία της πιο αυθεντικής και αληθινής ζωής.

Αγαπητοί αδελφοί, ας αφήσουμε τον εαυτό μας να συγκαταλέγεται στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που δέχονται την παρουσία του Χριστού ως ανάσταση και ζωή, σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Συμεών. Ακριβώς, η Εκκλησία με τη μεγάλη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, μας προσκαλεί όλους να αδράξουμε την ευκαιρία και ν’ αποκομίσουμε την εμπειρία αυτής της θείας ευλογίας. Η υμνολογία της αυτή τη μέρα αναδεικνύει ακριβώς τη δυνατότητα που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να βιώνει το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής. Η συνάντηση του ανθρώπου με τον Χριστό πραγματοποιείται στο λειτουργικό χώρο και χρόνο, όπου γίνεται πραγματικότητα και εμπειρία η κοινωνία της προσφερόμενης αγάπης του Θεού. Κορύφωση της συνάντησης είναι το ευχαριστιακό δείπνο, η συμμετοχή στο οποίο καθιστά τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του «χριστοειδή», «θεοειδή» και γενικά χαριτωμένη ύπαρξη.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος