Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Οκτώβριο

1. Εξωκλήσι Μεγάλου Βασιλείου και Αγίας Αγάπης
Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνουμε ότι βρισκόμαστε στην φάση εικονογράφησης του τέμπλου στο εξωκλήσι των Αγίων Βασιλείου και Αγάπης Αγίας Νάπας. Όσοι επιθυμούν να γίνουν δωρητές για τις εικόνες του τέμπλου μπορούν να αποταθούν στον κ. Μάριο Πέροικο 99637877.

2. Κατά το μήνα Οκτώβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 5:30μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:00-9:30π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30π.μ.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2021

Εορτάζοντες την 21 Δεκεμβρίου



Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΑΝΗ
Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη.
Ο Ελεύσιος με πληγωμένο εγωισμό ζητούσε εκδίκηση.
Αφού ερεύνησε και παρακολούθησε για πολύ καιρό την Ιουλιανή, έμαθε ότι εν αγνοία των γονέων της είχε γίνει χριστιανή. Έτσι ο Ελεύσιος την κατήγγειλε στον έπαρχο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακισθεί.
Μέσα στη φυλακή, συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να γίνει σύζυγος του Ελευσίου και να αποφύγει τον κίνδυνο του θανάτου. Αλλά η Ιουλιανή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πάρει ειδωλολάτρη σύζυγο.
Τότε ο Ελεύσιος με διαταγή του έπαρχου και πολύ μίσος την μαστίγωσε ανελέητα.
Έπειτα, έκαψε το πρόσωπό της με πυρακτωμένο σίδερο, και της είπε:
"Πήγαινε τώρα στον καθρέπτη να καμαρώσεις την ομορφιά σου".
Η δε Ιουλιανή, με ένα ελαφρό μειδίαμα του απάντησε:
"Στην ανάσταση των δικαίων, στα πρόσωπα δε θα υπάρχουν πληγές και εγκαύματα. Θα υπάρχουν μόνο οι πληγές των ψυχών από την αμαρτία. Γι' αυτό, Ελεύσιε προτιμώ τώρα τις πληγές του σώματος, που είναι προσωρινές, παρά τις πληγές της ψυχής, που βασανίζουν αιώνια".
Μετά από λίγο, το ξίφος του δημίου έκοψε το νεανικό κεφάλι της Ιουλιανής. Αργότερα ο Ελεύσιος, όταν βρέθηκε ναυαγός σε κάποιο άγνωστο νησί, βρήκε τραγικό τέλος, όταν τον κατασπάραξε ένα άγριο λιοντάρι.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως νύμφη πανάμωμος, και αθληφόρος σεμνή, τω Λόγω νενύμφευσαι, του αθανάτου Πατρός, Ιουλιανή ένδοξε· συ γαρ φθαρτόν μνηστήρα, παριδούοα εμφρόνως, ήθλησας υπέρ φύσιν, και τον όφιν καθείλες. Και νυν ταις του νυμφίου σου, τρυφάς φαιδρότητι.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 500 ΜΑΡΤΥΡΕΣ
Αυτοί πίστεψαν στον Χριστό δια της Αγίας Ιουλιανής και κατόπιν όλοι μαρτύρησαν δια ξίφους.

ΟΙ ΑΓΙΕΣ 130 ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Αυτές πίστεψαν στον Χριστό δια της Αγίας Ιουλιανής και στη συνέχεια όλες μαρτύρησαν δια αποκεφαλισμού.

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
Προστάτης των διωκομένων χριστιανών μπορεί να χαρακτηριστεί ο άγιος Θεμιστοκλής.
Καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε στα μέσα του 3ου αιώνα μετά Χριστόν.
Όταν επί διωγμού του Δεκίου έπασχαν ανήκουστα πράγματα οι χριστιανοί, ο Θεμιστοκλής, βοσκός το επάγγελμα, έκρυψε πολλούς σε δυσπρόσιτα ορεινά μέρη.
Καταγγέλθηκε γι' αυτό, αλλά αρνήθηκε να δείξει τα κρησφύγετα των διωκομένων.
Καταδικάστηκε λοιπόν και αυτός, σύρθηκε δε σε έδαφος, στο οποίο είχαν μπήξει σιδερένια καρφιά και έτσι παρέδωσε στον Θεό την αγία του ψυχή.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ο Θαυματουργός Μητροπολίτης πάσης Ρωσίας (Ρώσος)

Αναδημοσίευση από: Πηγή Ζωής

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2021

Η μετάνοια και η εξομολόγηση εξαφανίζουν την αμαρτία


Αδελφέ, αν σφάλλεις σ' ένα πράγμα, μην πεις ψέματα από ντροπή, αλλά βάλε μετάνοια λέγοντας "Συγχώρεσέ με" και το σφάλμα σου εξαφανίζεται.

Μην έχεις άλλα στο στόμα σου και άλλα στην καρδιά σου, γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται.

Όλα τα βλέπει, και τα κρυφά και τα φανερά.

Κάθε λογισμό λοιπόν και κάθε θλίψη και κάθε θέλημά σου κάθε υποψία σου μην τα κρύψεις, αλλά φανέρωσέ τα ελεύθερα στο γέροντά σου.

Και ότι ακούς απ' αυτόν, φρόντιζε να το εφαρμόζεις με πίστη.

Έτσι ο πόλεμος γίνεται ελαφρότερος.

Γιατί χαρά αλλού δεν βρίσκουνε τα πονηρά πνεύματα, παρά στον άνθρωπο πού κρατάει κρυφούς τούς λογισμούς του, είτε είναι καλοί είτε κακοί.

Του Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Πηγή: Ιερός ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Αναδημοσίευση από: Παναγιώτης Τελεβάντος

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2021

Προσευχές για να πάνε όλα καλά στην εργασία


Όσο εργάζεσαι, επαναλάμβανε μια σύντομη προσευχή, όπως το «Κύριε, ελέησον». Βλέποντας τη δουλειά σου να πηγαίνει καλά, λέγε: «Δόξα σοι, Κύριε». Βλέποντάς την να μην πηγαίνει καλά, ικέτευε: «Υπεραγία Θεοτόκε, άγιοι του Θεού, δεηθείτε στον Κύριο για μένα».

Αν σε πολεμήσουν κακοί λογισμοί, κάνε το σταυρό σου και πες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν». «Φύλακα άγγελέ μου, φύλαξέ με». Αν αμάρτησες με το λογισμό ή τα λόγια, αναστέναξε με μετάνοια και πες με καρδιά συντριμμένη: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό».

Αν από λάθος σου χάλασε κάποιο μηχάνημα ή έσπασε κάποιο εργαλείο, μην αγανακτήσεις. Ήρεμα και μακρόθυμα πες: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, που παραχώρησες να γίνει αυτή η ζημιά, για να διαπιστώσω την αδυναμία μου και να ταπεινωθώ».

Αν σε πλησιάσει κάποιος, πες του: «Ο Θεός βοηθός σου, αδερφέ». Κι όταν φεύγει, ευχήσου του: «Ο Θεός μαζί σου».

Έτσι, λοιπόν, και όταν δουλεύουμε μπορούμε να προσευχόμαστε και να μιλάμε θεάρεστα.

Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι
 
 
Πηγή: proseuxi.gr

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

Το ταξίδι προς την αιωνιότητα

Να ετοιμάζεις τα έργα σου για την αναχώρηση σου από τη ζωή. Πάρε την καλή δικέλλα, δηλαδή την Καινή Διαθήκη, περίφραξε το κτήμα σου με αγκαθιές, δηλαδή με τη νηστεία, με την προσευχή και με τη διδασκαλία. Αν έχεις αυτό το φράχτη, δε θα μπει μέσα το θηρίο, δηλαδή ο διάβολος. Να καλλιεργείς την ψυχή σου σαν καλό αμπέλι. Και όπως αυτοί που φυλάγουν τα αμπέλια κάνουν κρότο, κραυγάζουν, και σταματούν εκείνους που θέλουν να προξενήσουν καταστροφές, έτσι και συ φώναξε δυνατά, κραύγασε με την ψαλμωδία, και θα διώξεις μακριά το πονηρό θηρίο.

Όσιος Εφραίμ ο Σύριος

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
1. Ώρα αναχωρήσεως : Κάθε λεπτό καθ’ όλο το 24ωρον.
2. Τα εισιτήρια εκδίδονται στον ουρανό, αλλά πληρώνονται στη γη.
3. Τιμή εισιτηρίου: Αυτό πληρώνεται με πολλή αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες.
4. Τα βαπτισμένα βρέφη δεν πληρώνουν εισιτήριο.
5. Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δεν μεταβιβάζεται σε άλλο άτομο.
6. Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές.
7. Χρήματα δεν μεταφέρονται. Οι επιβάτες τα έχουν καταθέσει στην τράπεζα των ουρανών.
(Οι αποδείξεις βρίσκονται στα χέρια των πτωχών).
8. Εισιτήριο μετ’ επιστροφής, δεν εκδίδεται.
9. Δηλώσεις συμμετοχής δεν χρειάζονται. Τα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά στον οδηγό.
10. Ειδοποιήσεις, για την ημέρα αναχωρήσεως κάθε επιβάτη, δεν στέλνονται.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021

Τα Εισόδια της Θεοτόκου


Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Εξήλθε από τα Άγια των Αγίων, όταν έφθασε η ώρα του Θείου Ευαγγελισμού.

Αναδημοσίευση από: Οι Άγιοι του Έτους

Πώς ζει κανείς μαζί με έναν τέτοιο άνθρωπο;


Μία Νεοεποχίτισα στην Ορθοδοξία

Η επιστολή μίας γυναίκας της οποίας ο άνδρας δεν πιστεύει, γίνεται εφαλτήριο για να αναρωτηθούμε όλοι μας «Πως είναι δυνατόν να ζούμε με έναν τέτοιο άνθρωπο;» Αλλά αυτός ο «απαράδεκτος» άνθρωπος, ίσως να μην είναι άλλος από... τον κακό εαυτό μας!
Έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή πριν από τριάμιση χρόνια. Προηγουμένως όμως, αναζητούσα τον Θεό σε πολλά άλλα μέρη. Μετά την γέννηση του γιου μου, αρρώστησα βαριά, και εν καιρώ ακινητοποιήθηκα. Τα βιβλία των διαφόρων Νέο-Εποχίτικων συγγραφέων με έβγαλαν από την κατάθλιψη που ένοιωθα, και μου έδωσαν καινούργια ελπίδα.
Ο νέος «πνευματικός δάσκαλός» μου ήταν ο Λαζάρεφ. Έμαθα και για την Λουίζα Χέη, τους Ρέριχ… Παρέα με τον γιο μου, παρακολουθούσα μια ομάδα που συνδύαζε φυσική άσκηση και πνευματική εξέλιξη. Κάθε νέο βιβλίο, μου παρείχε όλο και περισσότερη γνώση για τον κόσμο, για άλλους ανθρώπους και για τον Θεό.
Θυμάμαι ένα από τα μαθήματα φιλοσοφίας. Οι συμμαθητές μου τσακώνονταν με τον δάσκαλο για κάποια απορία τους, και εγώ γελούσα, γεμάτη περηφάνεια, καθώς σκεφτόμουν πόσο περισσότερη γνώση είχα εγώ από αυτούς. Επί πλέον, διαμόρφωσα την ίδια καταδεκτική στάση προς τον σύζυγό μου. Αχ, πόσο ήθελα να τον διαφωτίσω, να του δείξω «τον σωστό τρόπο» που έπρεπε να ζει! Πόσο ευχόμουν να μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα συναρπαστικό και υπέροχο μέλλον μαζί! Όμως αυτός, σαν αποφασισμένος Αγνωστικιστής (που δεν ήταν σίγουρος αν ο Θεός υπήρχε ή δεν υπήρχε, και ούτε επιθυμούσε να συζητήσει το θέμα) δεν είχε καμία επιθυμία να αλλάξει. Κορόιδευε τα ερωτήματά μου και θύμωνε, όποτε τον πίεζα να ανοιχτεί σε κουβέντα. Ενοχλήθηκε δε πάρα πολύ, όταν επιχείρησα να περάσω την Νέο-Εποχίτικη γνώση μου στον γιο μας. Χύθηκαν δάκρυα, οι καβγάδες έπεφταν βροχή. Ο σύζυγός μου επίσης μου επισήμαινε την σωματική μου εξάρτηση.
Τώρα πια, θυμάμαι εκείνη την εποχή με ντροπή. Αναπολώ την φρίκη και τον ξαφνικό φόβο που ένοιωθα για το άτομό μου (αργότερα, κατάλαβα πως περπατούσα στην κόψη ξυραφιού, και πως μόνο κάποιο θαύμα –ή πιθανόν οι προσευχές των πεθαμένων Χριστιανών συγγενών μου- με προφύλαξαν από την Νέο-Εποχίτικη αίρεση), και θυμάμαι με ένθερμη ευγνωμοσύνη τον σύζυγό μου, ο οποίος μέσα στον σκεπτικισμό του μπόρεσε να φυτέψει ένα σπόρο αμφιβολίας μέσα στο μυαλό μου, αλλά και συνέχιζε να με αγαπά – εμένα, ένα ανάπηρο άτομο που τώρα άγγιζε την τρέλα (τώρα βλέπω πώς η τρέλα σταδιακά ελέγχει τέτοιους ενεργούς αποκρυφιστές).
Θα αναρωτιέστε, προς τι μια τόσο μακροσκελής εισαγωγή; Λοιπόν, η νέα μεταστροφή μου στην Ρωσική Ορθοδοξία, οι νέοι φίλοι, βιβλία κλπ, είχαν θεωρηθεί από τον σύζυγό μου σαν κάτι όχι καινούργιο, αλλά σαν μια συνέχιση της ίδιας αναζήτησης, σαν κάτι κοσμικό που σύντομα θα το αντικαθιστούσε κάτι πιο νέο και συναρπαστικό.
Ο σύζυγός μου συνέχισε να κριτικάρει τις ιδέες μου, τους φίλους μου και τα βιβλία μου. Ο νέος αντίπαλός του τώρα ήταν ο Κουράεφ και όχι ο Λαζάρεφ. Ε, και, λοιπόν; Άρχισαν πάλι οι καβγάδες. Τώρα όμως, έχω αποκτήσει κάποια εμπειρία, και καταλαβαίνω πως όλα είναι αλλιώτικα, αληθινά, και ενεργά, και οι νέοι φίλοι μου είναι καλύτεροι από τους παλιούς. Υπήρχε λιγότερος κίνδυνος – η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κάποια σέκτα και ο σύζυγός μου αυτό το καταλάβαινε. Έτσι, οι καβγάδες μας ήταν λιγότερο θορυβώδεις.
Ο σύζυγός μου θα έφευγε για κάποιο μακρινό ταξίδι, για εννέα μήνες. Πιθανόν αυτός να ήταν ο λόγος που δεν καβγαδίζαμε πριν αναχωρήσει, και μάλιστα, μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή του, παντρευτήκαμε σε εκκλησία. Μάλλον αυτό ήταν το δώρο του σε μένα, εν όψει του παρατεταμένου χωρισμού μας.
Έφυγε, και εγώ άρχισα να ασχολούμαι πολύ με την εκκλησία. Ο γιος μου ήταν στο σπίτι της γιαγιάς του (επειδή εγώ είχα ακόμα κάμποσους μήνες νοσοκομειακής θεραπείας μπροστά μου), η έρευνα για το πτυχίο μου είχε σχεδόν τελειώσει, και δεν υπήρχαν εμπόδια που να μην με αφήνουν να διαβάζω βιβλία ή να πηγαίνω στην εκκλησία. Όλες αυτές οι ασχολίες απαιτούσαν μεγάλα ποσά χρημάτων και πολύ χρόνο. Η γειτόνισσά μου, που με είχε καθοδηγήσει, έγινε σαν Ανάδοχός μου, ή και πιο κοντινή. Λίγο πριν την επιστροφή του συζύγου μου, φέραμε ιερέα να κάνει αγιασμό στο διαμέρισμα. Όταν γύρισε σπίτι ο σύζυγός μου, τον υποδέχθηκε το άρωμα από το θυμίαμα παντού μέσα στο σπίτι, τα ράφια της βιβλιοθήκης γεμάτα από Χριστιανικά βιβλία, δύο συστάδες από εικονίσματα – η μια σε άλλο δωμάτιο – και εμένα, με μάτια να λάμπουν, μεταμορφωμένη, και να αδημονώ να μοιραστώ ολόκληρη την εμπειρία και γνώση που είχα αποκτήσει κατά την απουσία του.
Έδειχνε κάποια ανοχή στις αλλαγές αυτές, τουλάχιστον μέχρι που ο οκτάχρονος γιος μας επέστρεψε από την γιαγιά του. Οφείλω να πω, ότι το αγόρι προθύμως συνδέθηκε με την Ορθοδοξία, και άρχισε να διαβάζει προσευχές, να γονατίζει μπροστά στις εικόνες, να έρχεται στην εκκλησία και να φοράει το σταυρουδάκι του πάντοτε πάνω του. Και μετά...
Μία μέρα, ο πατέρας κάλεσε τον γιο του να πάνε μαζί στο ποτάμι. Ήταν μια ζεστή ημέρα, και θα πήγαιναν, φορώντας μόνο τα σορτς τους. Ζήτησε από το παιδί να αφήσει στο σπίτι το σταυρουδάκι του, για να μην το χάσει, ή να μη σπάσει, ή κάτι τέτοιο… Δεν θέλω να ξαναφέρω στη μνήμη μου την υπόλοιπη εκείνη ημέρα. Ποτέ δεν είχαμε κάνει τέτοιους τρομακτικούς καβγάδες, είτε πριν είτε μετά από το περιστατικό εκείνο. Προέκυψε τριήμερος πόλεμος ανάμεσά μας. Έβρισκα την απαίτηση του συζύγου μου να φύγει ο σταυρός από τον λαιμό του παιδιού μου αδιανόητη, και το ξεκαθάρισα στο παιδί μας. Πολλοί από τους φίλους μου, συμπεριλαμβανομένου και του ιερέα, υποστήριξαν την απόφασή μου.
Είναι πολύ πιθανό, ο ιερέας να μην είχε αντιληφθεί το σύνολο των συνθηκών γύρω από τον πόλεμο αυτό – αυτός απλώς σχολίασε πως ο σταυρός δεν θα έπρεπε να βγει, τελεία και παύλα. Εγώ εξέλαβα την απάντηση του ιερέα ως οριστική, μιας και δεν υπήρχε χρόνος να κάνουμε παρατεταμένη κουβέντα επί του θέματος. Ο σύζυγός μου όμως, ένοιωσε ενοχλημένος και ταπεινωμένος, ένοιωθε πως στρέφαμε τον γιο του εναντίον του, και πως του βάζαμε τρελές ιδέες μέσα στο μυαλό του – όπως π.χ., πως ο Θεός είναι πάνω απ’ όλα και πως αυτός – ο πατέρας – έρχεται δεύτερος. Για τον σύζυγό μου, η λέξη «Θεός» ήταν απλώς μια σκέψη, ένας κενός θόρυβος που προερχόταν από τους φίλους μου, έτσι, όταν άκουγε για την κυριαρχία του Θεού, ήταν σαν να άκουγε πως εμείς κυριαρχούσαμε πάνω από αυτόν. Τώρα, μπορώ να δω πόσο μπερδεμένα ήσαν τα πράγματα. Τότε όμως, δεν είχα ιδέα.
Ένοιωσα απίστευτα άσχημα. Ο σύζυγός μου πέταξε έξω σχεδόν όλες τις εικόνες, το καντήλι, ξέσχισε μερικά βιβλία που τα θεωρούσε επικίνδυνα, και μου έδωσε οδηγία να στείλω τα άλλα βιβλία στην γειτόνισσά μου. Μου απαγόρευσε να προφέρω μπροστά του τις λέξεις «Θεός» και «Εκκλησία». Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να σκεφθώ… Δεν υπήρχε πια χρόνος για μικρούς σκυλοκαβγάδες. Φάνηκε, πως μπήκε μέσα στο σπίτι μας ένας αληθινός μπελάς. Φοβόμουν για τον σύζυγό μου, τον γιο μου, τον εαυτό μου… Και σε λίγο, θα έπρεπε να φύγουμε και οι τρεις για την Γερμανία για μεγάλο διάστημα. Αναρωτιόμουν συχνά, αν θα βρισκόταν καν ευκαιρία να επισκεφθώ κάποια εκκλησία εκεί. Καταφέραμε να ειρηνεύσουμε πάλι, αλλά η ειρήνη ήταν μόνο επιφανειακή. Ο σύζυγός μου άρχισε να επιμένει να πάρω πίσω όσα λόγια είχα πει για την κυριαρχία του Θεού. Δεν μπόρεσα να κάνω τέτοιο πράγμα. Ούτε μπορούσα να του ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη, βρίσκοντας τον εαυτόν μου ένοχο, αλλά χωρίς να μπορώ να εντοπίσω την προέλευση της ενοχής μου αυτής.
Δεν υπήρχε λύση πρόχειρη. Ο γιος μου και εγώ αποσυρθήκαμε στις «κατακόμβες»: προσευχόμασταν σιωπηλά και μυστικά, όταν ο σύζυγός μου έλειπε από το σπίτι. Εξήγησα στο παιδί πως ο πατέρας του ήταν καλός άνθρωπος, αλλά απλώς δεν πίστευε στον Θεό, και πως χρειάζεται να προσευχηθούμε εμείς για αυτόν, επειδή δεν ήταν ένοχος ο ίδιος, αλλά έπασχε από ένα είδος αρρώστιας. Του είπα πως και εγώ περπατούσα με δυσκολία, αλλά κανείς δεν με κορόϊδευε. Όμως, μέσα στην καρδιά μου, ένοιωθα το χάσμα που μεγάλωνε ανάμεσα σε μένα και τον σύζυγό μου, και δεν έβλεπα να υπάρχει τρόπος να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, ποτέ πια.
Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν φύγαμε για την Γερμανία. Πρέπει να προσθέσω όμως, πως λίγο πριν από την αναχώρησή μας, ο σύζυγός μου με άφησε να επισκεφθώ μια τοπική, θαυματουργή εικόνα, και μου έδωσε χρήματα για το ταξί. Καλή η χειρονομία αυτή, αλλά όχι αρκετή. Άλλωστε, το προσκύνημα αυτό δεν θεράπευσε την αρρώστια μου. Ο σύζυγός μου δεν έκανε κανένα σχόλιο, όμως υποψιάστηκα πως κατά βάθος χάρηκε.
Όταν φτάσαμε στο νέο τόπο, τόλμησα να βάλω τρεις μικροσκοπικές εικόνες στο λιγότερο εμφανές σημείο, με την ελπίδα πως δεν θα εκνεύριζαν τον σύζυγό μου. Προετοίμαζα τον εαυτό μου ψυχολογικά, πως θα ζούσε ένα χρόνο -ή και περισσότερο- αποχωρισμένη από το γνώριμο περιβάλλον των Ορθοδόξων Χριστιανών και την ζωή της Εκκλησίας όταν, δύο μέρες μετά την άφιξή μας, ήρθε τρέχοντας στο σπίτι ο γιος μου, λέγοντας πως μόλις είχε γνωρίσει μια Χριστιανή, και πως μας είχε καλέσει να πάμε εκείνη κιόλας την Κυριακή στην εκκλησία. Ξοπίσω από το παιδί, ήρθε και η ίδια η γυναίκα. Ήταν η Λάρισσα, μια μετανάστρια από την Μόσχα όπως εμείς. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σπίτι μας βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε μια τοπική Ορθόδοξη κοινότητα, και προς μεγάλη μου χαρά, η εκκλησία εκείνη υπαγόταν στο Πατριαρχείο της Μόσχας. «Ας προσευχηθούμε, Σβέτα» ήταν τα πρώτα λόγια της Λάρισσας, αφού είχαμε ανταλλάξει τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες για τα άτομά μας. Αυτός ήταν ο τρόπος που γνώρισα την στενή φίλη μου, και –τρόπον τινά- πνευματική αδελφή μου.
Το βραδάκι, ρώτησα ήρεμα τον σύζυγό μου αν θα μας επέτρεπε να κάνομε ένα μικρό ταξιδάκι στην κοντινή κωμόπολη, για να λειτουργηθούμε. «Όχι» ήταν η απάντηση που πήρα. Και μετά, σαν συμπλήρωμα, μια ένθερμη ομιλία για το πώς ήρθε εδώ, με την ελπίδα πως θα ξεκουραζόταν από όλες τις ανοησίες μας, και με μια επίμονη επιθυμία να μην υπάρχει κανένα εκκλησιαστικό πνεύμα τριγύρω. Δεν μπορούσε να ανεχθεί εκείνα τα ταξίδια μας στην εκκλησία μια φορά στους τρεις μήνες, και αν του ζητούσαμε να πηγαίνουμε πιο συχνά, θα είμασταν εμείς υπεύθυνοι για τα όποια επακόλουθα.
Όμως δεν μπορούσαμε να σιωπούμε τελείως. Άνθρωποι από την ενορία με επισκέπτονταν στο σπίτι, και σύντομα έγιναν οι νέοι μου φίλοι. Η ομάδα μου αυτή προσπαθούσε να συμπεριφέρεται πολύ ευγενικά και αθόρυβα γύρω από τον σύζυγό μου, καθ’ ότι η ένταση ήταν εμφανής. Τώρα, ήταν το ζήτημα του αγιασμού του σπιτιού μας. Επρόκειτο κάποιος ιερέας να λειτουργήσει στην πόλη μας, και θα μπορούσε μετά να έρθει και στο σπίτι μου. Φοβόμουν να το αναφέρω… Κάπως, με την βοήθεια της Λάρισσας, ο σύζυγός μου συμφώνησε να έρθει ο ιερέας.
Όταν ήρθε ο ιερέας, δεν μου έκανε και σπουδαία εντύπωση. Έμοιαζε τρομερά νέος. Όμως, ο ιερέας είναι ιερέας, έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ τις στενοχώριες μου μαζί του.
Συνολικά, το θέμα ήταν η ερώτηση του τίτλου της αφήγησης αυτής:
«ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;»
«Πολύ απλά» μου απάντησε ο ιερέας, «ΜΕ ΑΓΑΠΗ»
Όταν έφυγε ο ιερέας, αμέσως σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου της εργασίας του συζύγου μου. «Συγχώρεσε με, σε παρακαλώ» του κλαψούρισα στο ακουστικό. «Ήμουν ένας απόλυτος βλάκας. Ο πάτερ Α. μου το εξήγησε προ ολίγου, και μου είπε να το εξομολογηθώ σε σένα και στον Θεό, και επίσης σου στέλνει τους θερμούς χαιρετισμούς του, καθώς και την συμπάθειά του, που έχεις μια τόσο ηλίθια σύζυγο.»
«Αλήθεια; Μα τότε στ’ αλήθεια υπάρχουν και ευφυείς άνθρωποι ανάμεσα στους Ορθόδοξους Χριστιανούς!» απάντησε ο σύζυγός μου.
Δεν έγινε τίποτε άλλο εκείνη την ημέρα… όμως ένοιωσα πως έφυγε από τους ώμους μου ένα μεγάλο φορτίο, και μου ήταν πλέον εύκολο να αναπνέω και να ζω. Συνέχισα να διαβάζω βιβλία, να σκέπτομαι, και να προσεύχομαι. Η ενοριακή μου ζωή ολόκληρη ήταν πάντα κρυμμένη από τα μάτια του συζύγου μου. Όμως μετά, λίγο-λίγο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φίλοι μου έφεραν μια μεγάλη εικόνα, και ο σύζυγός μου δέχθηκε να τοποθετηθεί σε ένα εμφανές μέρος. Μπορούσα να καλώ τον ιερέα να λειτουργήσει μέσα στο σπίτι μας, και εγώ μπορούσα να πηγαίνω στην εκκλησία όσο συχνά επιθυμούσα. Βέβαια, δεν μπορούσα να πηγαίνω και πολύ συχνά, καθ’ ότι η αρρώστια μου χειροτέρευε. Η ίδια αρρώστια επίσης δεν μου επέτρεπε να νηστεύω. Ο σύζυγός μου και εγώ συζητούμε πολύ για την θρησκεία. Πολλές φορές με προκαλούσε να συζητούμε διάφορα θέματα. Αν και μερικές φορές κατέληγαν σε δάκρυα οι συζητήσεις μας, ήταν καλύτερα από πριν.
Συνέχιζε να πιστεύει πως η Αγία Γραφή ήταν μια συλλογή από μύθους, αλλά αυτά τα σχόλια δεν με ενοχλούσαν τόσο. Πίεσα τον εαυτό μου να είμαι όλο και πιο σιωπηλή. Επεδίωκα να μιλάω και να επιμένω λιγότερο, και να προσεύχομαι περισσότερο. Και να αγαπώ… να αγαπώ… να αγαπώ… Όπως έμαθα από την πείρα μου, όλα τα παθιασμένα λόγια μας είναι κενά, αν δεν υπάρχει αγάπη…
Το πρώτο σοκ ήρθε, όταν ο γιος μου έκανε πάλι κάποια αταξία, και ο σύζυγός μου μπήκε με φόρα στο δωμάτιό μας, στάθηκε μπροστά στις εικόνες και με ρώτησε:
«Ποια είναι η κυρίως εικόνα από αυτές;»
Του έδειξα την μεγάλη εικόνα του Χριστού Σωτήρος. Ο σύζυγός μου την ξεκρέμασε, και, παίρνοντας ένα σφυρί μαζί του, την πήγε στο δωμάτιο του παιδιού. Έτρεξα πίσω του, και αυτό που είδα, δεν το πίστευα: κάρφωσε μια μεγάλη πρόκα στο ντουβάρι, και κρέμασε πάνω του την εικόνα.
«Εδώ!» βροντοφώναξε στο έκπληκτο παιδί. «Ίσως να το σκεφτείς καλύτερα αυτό που έκανες, μπροστά στον Θεό σου – οι μικρές δεν φαίνεται να σου κάνουν και πολύ εντύπωση!» (Αναφερόταν στις μικρές χάρτινες εικονίτσες πάνω στο τραπέζι του γιου μου).
Ενάμιση χρόνο αφ’ ότου ήρθαμε στην Γερμανία, στους τελευταίους μήνες της παραμονής μας εδώ, ο σύζυγός μου εκνευριζόταν όταν ακυρώναμε τις επισκέψεις μας στην εκκλησία. Αποφάσισε, πως όχι μόνο ήταν χρήσιμο, αλλά και απαραίτητο, να δοθεί θρησκευτική εκπαίδευση στο παιδί μας.
Φέτος το καλοκαίρι, πήρε την Αγία Γραφή και άρχισε να την διαβάζει μόνος του. Μου είπε πως ένας από τους φίλους, του συνέστησε να το κάνει – σαν κάτι καλό πριν πάει για ύπνο.
Την επόμενη φορά που έφυγε για μεγάλο ταξίδι το φθινόπωρο, συμφώνησε να πάρει μαζί του την εικόνα της Παναγίας. (Εορτάζεται την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του).
Δεν ξέρω αν θα προσέλθουμε ποτέ στο Άγιο Δισκοπότηρο με τα Άγια Δώρα, ή αν θα σταθούμε μαζί στην ημερήσια προσευχή, ή ακόμα αν θα τηρήσουμε τις νηστείες και θα εορτάσουμε τις εκκλησιαστικές εορτές μαζί. Ξέρω μόνο πως ο σύζυγός μου είναι πολύ καλύτερα και πιο ειλικρινής απ’ ότι είμαι εγώ στην δική του ζωή. Και μπορεί να αγαπά καλύτερα από μένα, μπορεί και είναι ταπεινός και υπομονετικός.
Έτσι τώρα υπάρχει ένα άλλο ερώτημα που με βασανίζει: ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ;
Και είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται άμεση απόφαση – πριν αρχίσει ο σύζυγός μου να το μελετά ο ίδιος. Επειδή, ποιος ξέρει;
Κύριε, βοήθησέ μας!
Φωτίνα

Μετάφραση Κ. Ν.


Αναδημοσίευση από: Όπου Γης

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2021

Φωτογραφίες από το "Γλυκαίνουμε τη μέρα σας" που έγινε 14 Νοεμβρίου 2021

Σας ευχαριστούμε όλους!!!

Όλα τα έσοδα δόθηκαν:

  • Για συνέχιση και επέκταση του προγράμματος βρεφικού γάλακτος.
  • Για εξασφάλιση βασικών ειδών διατροφής (πολυβιταμινούχες μπάρες, πρωινό ρόφημα) σε δυσθρεπτικά παιδιά και
  • Για προμήθεια φαρμάκων για τις ανάγκες του Ορθόδοξου Κέντρου Υγείας «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στο Τουλεάρ της Μαδαγασκάρης.


ΟΛΑ διατίθενται εντελώς δωρεάν σε 1000 ασθενείς μηνιαίως.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2021

Να νηστεύετε παιδιά μου - Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Να νηστεύετε παιδιά μου, μην ακούτε που λένε δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγηροι. Δεν τα λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός. Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας νήστευσε.

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2021

Άγιος Παΐσιος: Άφησε το πρόβλημα στον Θεό

Μην υποδεικνύεις εσύ λύση στον Θεό. Άφησε το πρόβλημα με εμπιστοσύνη σε Εκείνον. Ο Θεός ξέρει το συμφέρον του παιδιού Του και σαν στοργικός Πατέρας θα ενεργήσει ανάλογα.

Όταν κάνει ο άνθρωπος δικά του τα προβλήματα των άλλων, δεν έχει κανένα δικό του πρόβλημα.

Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς τα κάνουμε δύσκολα…

Όσα πιο πολλά αγαθά αποκτούν σήμερα οι άνθρωποι, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουν.

Για τον Θεό δεν υπάρχει ούτε δύσκολο θέμα, ούτε δύσκολη λύση. Όλα είναι απλά για τον Θεό. Δεν χρησιμοποιεί μεγαλύτερη δύναμη για τα υπερφυσικά και μικρότερη για τα φυσικά, αλλά την ίδια δύναμη για όλα. Το κυριότερο είναι, ο άνθρωπος να γαντζωθεί στον Θεό (για να λύσει τα προβλήματά του).

Όταν έχω να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα, σκέφτομαι το τι γίνεται ανθρωπίνως και το τι δεν γίνεται. Το εξετάζω από όλες τις πλευρές. «Θα κάνω αυτό· τι αντίκτυπο θα έχει εκεί, εκεί;… Τί κακό μπορεί να κάνει ή σε τί μπορεί να ωφελήσει;». Εγώ πάντα, ένα πρόβλημα προσπαθώ να το δω από πολλές πλευρές, ώστε η λύση που θα δώσω να είναι, όσο γίνεται, πιο σωστή. Γιατί μπορεί να γίνουν πολλά λάθη, αν δεν προσέξει κανείς. Αν καταλάβει εκ των υστέρων τι έπρεπε να κάνει, δεν ωφελεί, γιατί πάει, πέταξε, όπως λένε, το πουλί! Ας πούμε, δεν πρόσεξε κάποιος και έκαψε ένα σπίτι. Εντάξει, δεν τον κρεμάει κανείς, αλλά το κακό έγινε…

Να προσευχόμαστε και να ζητάμε από τον καλό Θεό να δίνει λύσεις στα προβλήματά μας. Να μην προσπαθούμε να τα λύσουμε μόνοι μας, γιατί θα τα μπερδέψουμε περισσότερο.

Σχεδόν όλα τα προβλήματα ξεκινούν από το στόμα (από το πώς μιλάς) και επίσης, από το πόσο εξαρτάσαι από τα πάθη σου.

Τα πιο πολλά προβλήματα στη ζωή είναι θέμα λογισμού.

Πηγή: Proseuxi.gr

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

Η Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου

Καθώς αναφέρεται στον Μεγάλο Συναξαριστή η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου απαριθμείται στις γιορτές, πού θεσπίστηκαν προς τιμήν των Θεομητορικών αμφίων. Μεταξύ αυτών είναι η κατάθεση της Τιμίας Εσθήτος (2 Ιουλίου) και η κατάθεση της Τιμίας Ζώνης (31 Αύγουστου).

Το ιστορικό της γιορτής: Η καθιέρωση της γιορτής έλαβε υπόψη, ως υπόθεση και αφορμή, την εμφάνιση της Θεομήτορος σε όραμα μέσα στο ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινούπολεως την εποχή του Λέοντος του Σοφού (886-911). Το όραμα αυτό ή την οπτασία είδαν δύο Μοναχοί, ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, και ο φίλος του Επιφάνιος.
Το βίο του Αγ. Ανδρέου και τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου γνωρίζουμε από δύο ιστορικές πηγές: Ο συγγραφέας του βίου του Αγ. Ανδρέου, στην ελληνική γλώσσα, ονομάζεται Νικηφόρος και ήταν πρεσβύτερος της μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας του Θεού Σοφίας, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Ανδρέα [Νικηφόρου (πρεσβύτερος Κων/λεως), περί του βίου του Αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού, M PG. 111, 628-888].

Ο δεύτερος συγγραφέας είναι ο Ρώσος Θεολόγος-Αγιολόγος Σέργιος, αρχιεπίσκοπος Βλαδίμηρου, ο οποίος έγραψε ειδική μελέτη και τη δημοσίευσε σε ρωσικό περιοδικό «Στράννικ» με τον τίτλο: Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός και η εορτή της Σκέπης της Θεομήτορος. [Σεργίου, αρχιεπισκόπου Βλαδίμηρου, ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός και η εορτή της Σκέπης της Θεομήτορος, περ. Στράννικ, τεύχη Σεπτ.-Δεκ. 1898 (ρωσ.) Acta SS, Μαίου VI, σ. 4-111]. Ο Σέργιος εξετάζει και ερευνά το βίο του Αγ. Ανδρέου και αποδεικνύει ότι η οπτασία της Θεοτόκου στους Μοναχούς έγινε πιθανώς κατά το β τέταρτο του Γ' αιώνα, λίγο χρονικό διάστημα προ της κοιμήσεως του Αγ. Ανδρέου (936).

Στο ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Βλαχερνών Κωνσταντινουπόλεωςετελείτο ολονύκτιος αγρυπνία και οι παρευρισκόμενοι πιστοί με ύμνους και προσευχές δοξολογούσαν τον Θεό. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και περί την τετάρτη ώρα της νυκτός, οι άγιοι Ανδρέας και Επιφάνιος είδαν μεγαλοπρεπή γυναίκα να προχωρεί από την ωραία πύλη με συνοδεία αγγελικών Δυνάμενων, προφητών (Ιωάννης ο Πρόδρομος), αποστόλων (Ιωάννης Θεολόγος) και αγίων. Πολλοί άγιοι προπορεύονταν με λευκές στολές ψάλλοντες ιερούς ύμνους. Η γυνή αυτή γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν για πολύ χρονικό διάστημα. Μετά προχώρησε προς το θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για το λαό, ο οποίος ήταν συγκεντρωμένος στο ναό.Κατόπιν έβγαλε το ωμοφόριον (το μαφόριον) πού είχε στο κεφάλι της και σκέπασε τον παρευρισκόμενο λαό.

Οι Μοναχοί έβλεπαν υπεράνω του λαού το εκτεταμένο μαφόριο της Θεοτόκου, το ΟΠΟΥ έλαμπε, ως αστραπή, και ήταν ένα σημείο της παρουσίας της Θεομήτορος. Μετά την αναχώρισή της η Θεοτόκος πήρε μαζί της το μαφόριο και άφησε στη θέση του τη χάρη του Θεού να προστατεύει το λαό Του.
Την εποχή εκείνη, ως είναι γνωστό, οι Χριστιανοί στο Βυζάντιο αντιμετώπιζαν τις επιβουλές των Αγαρηνών. Όταν νίκησαν τις εχθρικές αυτές δυνάμεις γιόρτασαν τη γιορτή της Σκέπης της Θεοτόκου, εκφράζοντες την ευγνωμοσύνη τους για τη βοήθεια και την προστασία της.

Έκτοτε καθιερώθηκε στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία την 1η Οκτωβρίου η γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Την 1η Οκτωβρίου, επίσης, θεσπίστηκε τον IB αιώνα να γιορτάζεται η μεγάλη γιορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου και στην Ρωσία. Η μετάθεση της γιορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου από την 1η Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου έγινε το 1952. Η σχετική εγκύκλιος 701/31-10-1952 της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρει τα εξής:

«Προς τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Η Ιερά Σύνοδος εν τη συνεδρία αυτής της 21ης λήγοντος μηνός ήκουσε του Μακαριωτάτου Προέδρου αυτής εισηγουμένου, πως η εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, αγομένη τη 1η Οκτωβρίου, συμπανηγυρίζεται τη 28η αυτού, εν συνδυασμώ προς την κατ' αυτήν την ημέραν τελουμένην Εθνικήν εορτήν, δεδομένου ότι το Έθνος ημών ανέκαθεν συνέδεσε τα μεγάλα αυτού εθνικά γεγονότα μετά θρησκευτικών εκδηλώσεων, και δη και μάλιστα εορταστικώς απέδωκε τα ευχαριστήρια αυτού εις την Υπέρμαχον Στρατηγόν, την αείποτε προστατεύσασαν και σωτηρίω σκέπη σκεπάσασαν το ευσεβές των Ελλήνων Γένος.»

Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός αναγνωρίζεται μέσα από το περιεχόμενο της Εγκυκλίου, ότι ήταν πάντοτε στενά συνδεδεμένοι. Η Ορθοδοξία δίδαξε και δώρησε στον Ελληνισμό την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο. Ο Ελληνισμός προσέφερε το πνεύμα και τις ιδέες για τις αξίες της ζωής και οργάνωσε με μεγαλύτερη δικαιοσύνη την κοινωνική ζωή. Ιδιαίτερα η συνάντηση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού υπήρξε το μέγα αγαθό της ανθρώπινης ζωής, στην ελευθερία. Οι άνθρωποι ελεύθεροι από εχθρικές δυνάμεις και κυριαρχικές εξουσίες δημιουργούν τα έργα του πολιτισμού και της ειρήνης. Γι' αυτή την ελευθερία αγωνίζονταν οι Έλληνες στη Βυζαντινή εποχή, στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940, αλλά και σήμερα έναντι των προβλημάτων και των κινδύνων της παγκοσμιοποίησης.

Χρέος και καθήκον όλων των Ελλήνων σήμερα είναι να διαφυλάξουμε και να διατηρήσουμε την ορθόδοξη παράδοσή μας. Πρωτεύοντα ρόλο στον αγώνα αυτό και στην προσπάθεια μας παίζει το πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί η Παναγία με τη χάρη, την ικεσία και την πρεσβεία της ενδυναμώνει τους πιστούς στον πνευματικό τους αγώνα κατά της αμαρτίας. Όσοι καταφεύγουν με πίστη σ' αυτή αντλούν δύναμη και εξουδετερώνουν τους ορατούς και αόρατους εχθρούς, πού απειλούν τη ζωή τους.

Η ορθόδοξη παράδοσή μας, όπως είναι γνωστό, εκφράζεται κατεξοχήν στην εκκλησιαστική λατρεία. Οι ειδικοί ερμηνευτές τονίζουν ότι στο περιεχόμενο της εκκλησιαστικής λατρείας, εξυμνείται η θέση της Θεοτόκου μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η Εκκλησία μέσω της λατρείας προβάλλει το πρόσωπο της Παναγίας, ως πρότυπο, για να μιμηθούν οι πιστοί την καθαρότητα και την αγνότητα του βίου της καθώς και την αρετή της ταπείνωσης και υπακοής στο θέλημα του Θεού. Σημειώνουμε ότι οι πιστοί έχουν μεγάλη πνευματική ωφέλεια στη ζωή τους από το περιεχόμενο των εκκλησιαστικών ύμνων και ιδιαίτερα από τους ύμνους, πού αναφέρονται στο πρόσωπο της Παναγίας.

Αναφέρω ένα ερμηνευτικό σχόλιο στον Ακάθιστο Ύμνο ενός πιστού ερμηνευτή, στο οποίο τονίζεται η πνευματική ωφέλεια και η εποικοδομητική σπουδαιότητα των ύμνων: 

Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί σπάνιο σε δύναμη και ομορφιά κομμάτι της εκκλησιαστικής μας ποιήσεως, στο οποίο ιδιαίτερα αρέσκεται η ευσεβούσα καρδία της Ορθοδοξίας και στο οποίο το Έθνος ψαύει τη συνείδηση του και αφουγκράζεται τους ιστορικούς του παλμούς.

Αναδημοσίευση από: Ψηφίδες

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021

Πρόσκληση Ακολουθίας Θεμέλιου Λίθου Εξωκλησίου Πάντων των εν Κύπρω Αγίων

Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλούμε στην ακολουθία του Θεμελίου Λίθου που θα τελεστεί το Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2021, η ώρα 11:00 π.μ., στο Εξωκλήσι πάντων των εν Κύπρω Αγίων, στο νέο κοιμητήριο Αγίας Νάπας, για να δεηθούμε όλοι μαζί προς τον Κύριο να ευλογήσει και να διαφυλάττει διαπαντός τον Ιερό μας Ναό. Την ακολουθία θα τελέσει ο Πανιερώτατος μητροπολίτης Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κ. Βασίλειος.

Ας ενθυμούμαστε ότι το εκκλησάκι αυτό ανήκει σε όλους, προορίζεται για σένα και για όλους μας, θα είναι το σπίτι σου στο οποίο θα μπορείς να καταφεύγεις όποτε θέλεις. Σ’ αυτό θα τελείται κάθε Σάββατο η Θεία Λειτουργία και θα μνημονεύονται οι δικοί μας κεκοιμημένοι άνθρωποι.

Γίνε και συ ανάδοχος και πνευματικός ευεργέτης. Οι αδελφοί σου και η νέα γενιά θα σου χρωστούν τον ατίμητο θησαυρό που θα τους παραδώσεις.
 
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματά τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης του εξωκλησιού πάντων των εν Κύπρω Αγίων μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο  τηλ. 23721465, 99637877 ή ηλεκτρονικά στον πιο κάτω λογαριασμό αποστέλλοντας μας και τα ονόματα για την κτητορική πράξη στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@churchofayianapa.com μέχρι την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2021.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021

Άγιοι πατέρες και σύγχρονοι γέροντες για την ταπείνωση


 
«Ταπείνωσις, Χριστοῦ μίμησις».
Μέγας Βασίλειος
 
«Μητέρα τῆς πηγῆς εἶναι ἡ ἄβυσσος τῶν ὑδάτων· πηγὴ δὲ τῆς διακρίσεως ἡ ταπείνωσις».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Οὐδὲν ταπεινοφροσύνης ἴσον».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
 
«Ἡ μὲν μετάνοια μᾶς ἀνεγείρει, τὸ πένθος κρούει τὴν πύλη τοῦ οὐρανοῦ, ἡ δὲ ὁσία ταπείνωση τὴν ἀνοίγει».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Στοὺς ταπεινοὺς ἀποκαλύπτονται τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ».
Ἰσαὰκ ὁ Σύρος …
 
«Χωρὶς τὴν ταπείνωση τὸ πᾶν εἶναι μηδέν. Μὲ τὴν ταπείνωση τὸ μηδὲν γίνεται πᾶν».
Μέγας Βασίλειος
 
«Ὅταν λέω ταπεινοφροσύνη δὲν ἐννοῶ αὐτὴν στὰ λόγια ποὺ τὴν προσφέρει ἡ γλώσσα, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ βρίσκεται στὴν σκέψη, στὴν ψυχή, στὴν συνείδηση ποὺ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴν δεῖ. Ἀρκεῖ αὐτὴ καὶ μόνο ἡ ἀρετή, ἔστω κι ἂν καμμία ἄλλη δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ κάνει σπλαχνικὸ τὸν Κύριο».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

«Ἡ ταπείνωση εἶναι δωρεὰ ἄνωθεν παρεχόμενη».
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης
 
«Κάθε τόπος μπορεῖ νὰ γίνει τόπος Ἀνάστασης. Φτάνει νὰ ζεῖς τὴν Ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
 
«Ὅπως ἡ σκιὰ ἀκολουθεῖ τὸ σῶμα, ἔτσι καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη τὴν ἀκολουθεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ στολὴ τῆς θεότητας. Ἐπειδὴ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ, αὐτὴν ντύθηκε καὶ ἔζησε μαζί μας».
Ἰσαὰκ ὁ Σύρος
 
«Ἡ τέλεια ταπείνωση εἶναι τὸ νὰ ἀποδίδεις κάθε ἐπιτυχία σου καὶ κατόρθωμά σου στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἦταν ἡ τέλεια ταπείνωση ποὺ εἶχαν οἱ ἅγιοι».
Ἀββᾶς Δωρόθεος
 
«Ἀγωνιστεῖτε νὰ ἀποκτήσετε τὴν ταπείνωση. Εἶναι εὐωδία καὶ ἔνδυμα Χριστοῦ. Γιὰ χάρη της ὅλα θὰ τὰ συγχωρήσει ὁ Θεός. Δὲ θὰ ἐξετάσει τὶς ἐλλείψεις ποὺ ἔχει ὁ ἀγώνας μας. Ἐνῷ χωρὶς ταπείνωση, καμία ἄσκηση δὲ θὰ μᾶς βοηθήσει. Μὲ τὸ ταπεινὸ φρόνημα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ. Χωρὶς αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο, δὲ θὰ μᾶς ἐπιτρέψει μὰ μποῦμε στὸν παράδεισο ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ ταπεινούς».
Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
 
«Θεμέλιο τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὅσα κι ἂν κτίσεις καὶ ἐλεημοσύνη καὶ προσευχὲς καὶ νηστεῖες καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀρετή, ἂν δὲ βάλεις πρῶτα ὡς θεμέλιο αὐτή, ματαιοπονεῖς καὶ ὅλα ὅσα χτίζεις θὰ γκρεμιστοῦν εὔκολα, ὅπως ἔπεσε τὸ σπίτι ἐκεῖνο, ποὺ εἶχε οἰκοδομηθεῖ στὴν ἄμμο. Δὲν ὑπάρχει κανένα, μὰ κανένα ἀπὸ τὰ κατορθώματά μας, ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπεινοφροσύνη, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σταθεῖ. Ποιὸ θέλεις νὰ ἀναφέρουμε; Τὴ σωφροσύνη, τὴν περιφρόνηση τῶν χρημάτων, τὸ καθετί, ὅλα ἀποδεικνύονται ἀκάθαρτα καὶ θεομίσητα καὶ ἀηδῆ χωρὶς ταπείνωση. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τὴν ἔχουμε πάντοτε μαζί μας καὶ στὰ λόγια μας καὶ στὰ ἔργα μας καὶ στὶς σκέψεις μας καὶ πάνω στὴν ταπείνωση νὰ χτίζουμε ὅλη μας τὴ ζωή».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
 
«Ἡ ταπεινοφροσύνη ἔβαλε τὸν τελώνη πάνω ἀπὸ Φαρισαῖο. Ἡ ὑπερηφάνεια νίκησε καὶ τὶς ἀσώματες δυνάμεις καὶ τὶς ἔκανε διαβολικές. Ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἁμαρτημάτων ἔβαλε στὸν παράδεισο τὸν ληστὴ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Ἂν λοιπόν αὐτοὶ ποὺ ὁμολογοῦν τὰ ἁμαρτήματά τους ἀποκτοῦν τόση παρρησία, οἱ ἄλλοι ποὺ βλέπουν στὸν ἑαυτὸ τους τόσα ἀγαθὰ καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ διατηροῦν ταπεινὴ τὴν ψυχή τους, πόσα στεφάνια θὰ πετύχουν;».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
 
«Ὅταν εἴμαστε ἀνίκανοι νὰ ἀναρριχηθοῦμε στὶς βουνοκορφὲς τῆς ἀρετῆς, ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ κατέβουμε τουλάχιστον στὸ φαράγγι τῆς ταπείνωσης. Ἡ ταπείνωση εἶναι ὁ πιὸ σίγουρος μεσολαβητής μας μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Κυρίου. Τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ ἡ αὐτομεμψία εἶναι ποὺ θὰ κάνουν τοὺς ἔσχατους νὰ γίνουν πρῶτοι».
Στάρετς Μακάριος
 
«Ἡ ἁγία ταπείνωση εἶναι ἕνας μεγάλος θησαυρός, ἀνέκφραστος πλοῦτος, δωρεὰ τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ὁ μοναδικὸς πράος καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά. Εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀρετὴ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὴ μιμηθοῦν οἱ δαίμονες. Εἶναι ἡ πύλη τῆς Οὐράνιας Βασιλείας ποὺ εἰσάγει σ’ αὐτὴν ὅσους τὴν πλησιάζουν».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ζοῦν συνεχῶς μὲ τὴ συναίσθηση καὶ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὅσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴ σκέψη ὅτι εἶναι ἀνάξιοι γιὰ ἕναν τέτοιο πλοῦτο».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Ἡ ταπείνωση ἐπειδὴ ἐκ φύσεως ἀνυψώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔχει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφανίζει σχεδὸν ὅλα τὰ κακὰ ποὺ ὑπάρχουν μέσα μας καὶ τὰ ὁποία μισεῖ ὁ Θεός, εἶναι δυσκολοκατόρθωτη. Καὶ μπορεῖς νὰ βρεῖς σὲ ἕναν ἄνθρωπο μερικὴ ἐργασία πολλῶν ἀρετῶν, ἂν ὅμως ζητήσεις καὶ μυρωδιὰ μόνο ταπεινώσεως, μόλις ποὺ θὰ τὴν βρεῖς. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔχουμε μεγάλη ἐπιμέλεια, ὥστε νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἁγία ταπείνωση».
Ἅγιος Ἠσύχιος
 
«Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ πολλὴ ταπείνωση ἐφόσον μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ φροντίζουμε γιὰ τὴ φύλαξη τοῦ νοῦ. Ταπείνωση πρῶτα ἀπέναντι στὸ Θεὸ καὶ ἔπειτα ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους Μὲ κάθε τρόπο καὶ ἀπὸ παντοῦ ὀφείλουμε νὰ συντρίβουμε τὴν καρδιὰ μας, μεταχειριζόμενοι καθετί ποὺ μᾶς ταπεινώνει. Ταπεινώνουν τὴν ψυχή μας οἱ πολλὲς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ μας, ὅταν τὶς μετροῦμε μία- μία καὶ τὶς φέρνουμε στὸ νοῦ μας».
Ὅσιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης
 
«Περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο χρειαζόμαστε τὴν ταπεινοφροσύνη γιὰ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι σὲ κάθε λόγο ποὺ ἀκοῦμε νὰ λέμε, «συγχώρεσέ με». Γιατί μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη ὅλες οἱ παγίδες τοῦ ἐχθροῦ καταστρέφονται. Εἶναι μεγάλη ἡ ἀρετὴ τῆς ταπεινοφροσύνης, γιατί καὶ μὲ μόνη αὐτὴ οἱ ἅγιοι μπῆκαν στὸν Παράδεισο. Ἂς ταπεινωθοῦμε λίγο καὶ ἐμεῖς καὶ θὰ σωθοῦμε».
Ἀββᾶς Δωρόθεος
 
«Ὑπάρχουν δύο εἰδῶν ταπεινώσεις. Ἡ πρώτη ταπείνωση εἶναι τὸ νὰ θεωρεῖ κανεὶς τὸν ἀδερφὸ τοῦ πιὸ συνετὸ καὶ σὲ ὅλα καλύτερο ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὸν ἑαυτὸ χειρότερο ἀπ’ ὅλους. Ἡ δεύτερη εἶναι νὰ ἀποδίδει κανεὶς κάθε ἐπιτυχία του καὶ κάθε κατόρθωμά του στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ τέλεια ταπείνωση ποὺ εἶχαν οἱ ἅγιοι».
Ἀββᾶς Δωρόθεος
 
«Ὁ Χριστὸς μόνο τὴν ταπείνωση θέλει κι ὅλα τὰ ἄλλα θὰ τὰ κάνει ἡ Χάρη Του».
Γέροντας Πορφύριος
 
«Ὅπως ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο ἀπὸ ὅλα τὰ πάθη, ἀφοῦ ἔριξε τοὺς Ἀγγέλους ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ στὴν ἄβυσσο, ἔτσι καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀρετές. Αὐτὴ ἔχει τὴ δύναμη κι ἀπὸ τὴν ἄβυσσο ἀκόμα ν’ ἀνεβάσει στὸν οὐρανὸ τὸν ἁμαρτωλό. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Κύριος μακαρίζει πρὶν ἀπ’ ὅλους τους πτωχοὺς τῷ πνεύματι».
Ἀββᾶς Λογγίνος
 
«Νὰ ὑπομένεις τὴν ἐξουθένωση καὶ τὴν ταπείνωση μὲ ἀγαθὴ θέληση γιὰ νὰ ἀποκτήσεις παρρησία στὸ Θεό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπομένει κάθε σκληρὸ λόγο χωρὶς νὰ ἀντιμιλήσει τότε μὲ στεφάνι ἄφθαρτο στεφανοῦται. Τελειότητα τῆς ταπεινώσεως εἶναι νὰ δέχεσαι μὲ χαρὰ κάθε ψεύτικη παρηγοριά. Ὁ ταπεινός, ὅταν ἀδικεῖται, δὲν ταράσσεται οὔτε ἀπολογεῖται. Δέχεται τὴ συκοφαντία σὰν ἀλήθεια καὶ δὲν φροντίζει νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι συκοφαντήθηκε ἀλλὰ ζητᾶ συγχώρηση».
Ἀββᾶς Ἰσαὰκ
 
«Γιὰ νὰ καταλάβεις πόσο σπουδαῖο ἀγαθὸ εἶναι ἡ ταπείνωση, φτιάξε μὲ τὴν φαντασία σου δύο ἁμάξια καὶ ζεῦξε στὸ ἕνα τὴν ἀρετὴ μὲ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ στὸ ἄλλο τὴν ἁμαρτωλότητα μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Καὶ θὰ δεῖς ὅτι τὸ ζεῦγος τῆς ἁμαρτωλότητας θὰ ξεπεράσει τὴν ἀρετή. Καὶ αὐτό, ὄχι φυσικὰ ἀπὸ τὴν δική του ἱκανότητα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς ταπεινοφροσύνης, ποὺ πάει μαζί της. Τὸ ἄλλο ζευγάρι πάλι θὰ καθυστερήσει ὄχι ἀπὸ τὴν ἀδυναμία τῆς ἀρετῆς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὑπέρογκο βάρος τῆς ὑπερηφάνειας. Διότι ὅπως ἡ ταπεινοφροσύνη μὲ τὸ μεγάλο πνευματικὸ ὕψος νικᾶ τὴν βαρύτητα τῆς ἁμαρτίας καὶ κατορθώνει νὰ ἀνέβει στὸν οὐρανό, ἔτσι καὶ ἡ ὑπερηφάνεια, μὲ τὸ ὑπέρογκο βάρος της, κατορθώνει νὰ ὑπερνικήσει τὴν ἀνάλαφρη ἀρετὴ καὶ νὰ τὴν τραβήξει πρὸς τὰ κάτω μὲ εὐκολία».
Μέγας Βασίλειος
 
«Προτιμότερη εἶναι ἡ πτώση μὲ ταπεινοφροσύνη, παρὰ νίκη μὲ ὑπερηφάνεια».
Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
 
«Προτιμῶ ἄνθρωπο ἁμαρτωλό, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸ σφάλμα του καὶ ταπεινώνεται, παρὰ ἐνάρετο μὲ αὐταρέσκεια».
Ἀββᾶς Σαρματίας
 
«Πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλο, ἔχουμε ἀνάγκη τὴν ταπεινοφροσύνη. Ἂς εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ λέμε ἀμέσως στὸν ἀδελφό μας σὲ κάθε περίσταση «συγχώρεσέ με». Ἡ ταπεινοφροσύνη ἐξαφανίζει ὅλες τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου».
Ἀββᾶς Ἠσαΐας ὁ Ἀναχωρητὴς
 
«Ρώτησαν κάποιο Γέροντα πότε ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος ταπείνωση. – Ὅταν θυμᾶται τὶς ἁμαρτίες τοῦ συνεχῶς, ἀποκρίθηκε».
Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ
 
«Κράτα διαρκῶς στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά σου τὰ λόγια του τελώνη: «Ὁ Θεὸς ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλω» Μόνο μὲ τὴν ταπείνωση θὰ βρεῖς σωτηρία».
Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς
 
«Εἶδα κάποτε ἁπλωμένες στὴ γῆ ὅλες τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ τρόμαξα. – Ποιὸς τάχα μπορεῖ νὰ τὶς ξεφύγει; Ἔλεγα ἀναστενάζοντας. Ἄκουσα τότε μυστηριώδη φωνὴ νὰ μοῦ ἀποκρίνεται: – Ὁ ταπεινόφρων».
Μέγας Ἀντώνιος
 
«Τί πρέπει νὰ κάνεις γιὰ νὰ βρεῖς τὴν σωτηρία σου; Νὰ παραδέχεσαι τὰ σφάλματά σου μὲ συντριμμένη καρδιὰ καὶ νὰ ταπεινώνεσαι μπροστὰ στὸ Θεό. Νὰ ὑπομένεις ἐπίσης καρτερικά τους πειρασμούς, πού σοῦ συμβαίνουν, καὶ νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς θὰ σωθεῖς».
Μέγας Ἀντώνιος
 
«Σημάδι τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι ὅτι, ἐνῷ ἔχει κανεὶς κάθε σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀρετή, νομίζει πὼς χρωστᾶ περισσότερα στὸ Θεό, γιατί μὲ τὴ χάρη Του ἔλαβε πολλὰ χωρὶς νὰ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἂν τοῦ ἔρθει κάποιος πειρασμός, εἴτε ἀπὸ δαίμονες, εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπους, θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἄξιο γι’ αὐτὸν καὶ γιὰ ἄλλους ἀκόμα περισσότερους, ὥστε νὰ ἐξοφληθεῖ λίγο ἀπὸ τὸ χρέος του. Κι ἂν δὲν πάθει κάτι τέτοιο, θλίβεται πολὺ καὶ ἀγωνιᾶ καὶ ζητᾶ νὰ βρεῖ τρόπο νὰ ἐξαναγκάσει τὸν ἑαυτό του».
Ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητὴς
 
«Ὅποιος ἔχει ταπεινοφροσύνη καὶ ἐργασία πνευματική, ὅσα διαβάζει στὶς θεῖες Γραφές, ὅλα θὰ τὰ ἐννοήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὄχι γιὰ τὸν ἄλλον».
Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς
 
«Οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ζοῦν συνεχῶς μὲ τὴ συναίσθηση καὶ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν τους. Ὅσο περισσότερο αὐξάνουν οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴ σκέψη ὅτι εἶναι ἀνάξιοι γιὰ ἕνα τέτοιο πλοῦτο».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Ὅλα ὅσα βλέπονται τὰ φωτίζει ὁ ἥλιος καὶ ὅλα ὅσα γίνονται μὲ λογικὴ τὰ ἐνισχύει ἡ ταπείνωση. Ὅταν ἀπουσιάζει τὸ φῶς, ὅλα εἶναι σκοτεινὰ καὶ ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ταπείνωση ὅλα τὰ κατορθώματά μας εἶναι ἄχρηστα».
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης
 
«Ἡ ἀναισθησία τῆς καρδιᾶς κατὰ τὴν προσευχὴ ὀφείλεται στὴν ὑπερηφάνεια ἐνῷ ἡ θέρμη της δείχνει ταπείνωση».
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κονστάνδης
 
«Ὅποιος πειρασμὸς κι ἂν βρεῖ τὸν ταπεινόφρονα, νικᾶ γιατί σωπαίνει».
Ἀββᾶς Ποιμὴν
 
«Ἡ Ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ. Διὰ μέσου αὐτῆς μπῆκαν οἱ Πατέρες μας στὴν πόλη τοῦ Θεοῦ».
Ἀββᾶς Ἰωάννης
 
«ὁ ταπεινόφρων ἐν ἀληθείᾳ ἀδικούμενος οὐ ταράττεται».
Ἰσαὰκ ὁ Σύρος
 
«Κάθε πρωὶ ὁ Θεὸς εὐλογεῖ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ ἕνα χέρι. Ὅταν βλέπει ταπεινὸ ἄνθρωπο τὸν εὐλογεῖ μὲ τὰ δύο χέρια».
πάπα – Τύχωνας
 
«Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ταπεινοφροσύνη καὶ φόβο Θεοῦ ὅπως κι ἀπὸ τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέει».
Μέγας Ἀντώνιος
 
«Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ ταπείνωση εἶναι ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ αὐταπάρνηση».
Ἀββᾶς Σισώης
 
Αναδημοσίευση από: Κύριος Ιησούς Χριστός