Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Δεκέμβριο

1. Εξωκλήσει Μεγάλου Βασιλείου και Αγίας Αγάπης
Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνουμε ότι βρισκόμαστε στην φάση εικονογράφησης του τέμπλου στο εξωκλήσι των Αγίων Βασιλείου και Αγάπης Αγίας Νάπας. Όσοι επιθυμούν να γίνουν δωρητές για τις εικόνες του τέμπλου μπορούν να αποταθούν στον κ. Μάριο Πέροικο 99637877.

2. Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία (Σάββατο βράδυ προς Κυριακή)
Συνεχίζεται κάθε Σάββατο βράδυ προς Κυριακή να τελείται Αναστάσιμη νυχτερινή Θεία Λειτουργία 9:00μ.μ - 00:30π.μ. στο ξωκλήσι της Αγίας Άννας . Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται αφενός σε όλους τους ευλαβείς πιστούς που λόγω της εργασίας τους (π.χ. αστυνομικούς, ιατρούς, νοσηλευτές, πυροσβέστες, στρατιωτικούς, κ.α.), αφετέρου δε και σε όσους για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιαστούν το πρωί της Κυριακής. Η τοπική Εκκλησία ως φιλόστοργος μητέρα , γνωρίζοντας και κατανοώντας τα διάφορα αυτά κωλύματα, με αγάπη και ενδιαφέρον τελεί αυτή την ποιμαντική διακονία, ώστε να δοθεί σε όλους η ευκαιρία του εκκλησιασμού και της μετοχής όλων στα Θεία Μυστήρια.

3. Κατά το μήνα Δεκέμβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 4:30μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:30π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30π.μ.

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ο σπόρος του αυτοκράτορα

Ένας αυτοκράτορας στην Άπω Ανατολή, γερνούσε και καταλάβαινε ότι έφτασε η ώρα να διαλέξει το διάδοχό του. Αντί να διαλέξει έναν από τους βοηθούς του ή έναν από τα παιδιά του, αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσκάλεσε μια μέρα πολλούς νέους του βασιλείου του και τους είπε. "Έφτασε η ώρα μου να παραιτηθώ και να διαλέξω τον επόμενο αυτοκράτορα. Έχω αποφασίσει να διαλέξω έναν από σας".

Οι νέοι ξαφνιάστηκαν! Αλλά ο αυτοκράτορας συνέχισε. "Θα δώσω σήμερα στον καθένα σας ένα σπόρο, έναν πολύ ειδικό σπόρο. Θέλω να τον φυτέψετε, να τον ποτίζετε και να ξαναρθείτε εδώ μετά ένα χρόνο από σήμερα με ότι έχει φυτρώσει απ' αυτόν τον ένα σπόρο. Εγώ θα κρίνω τότε τα φυτά που θα φέρετε κι αυτός, το φυτό του οποίου θα διαλέξω, θα είναι ο επόμενος αυτοκράτορας!"

Ένα αγόρι που λεγόταν Λίνγκ, ήταν εκεί εκείνη την ημέρα και όπως όλοι οι άλλοι, πήρε κι αυτός ένα σπόρο. Πήγε σπίτι του και γεμάτος ενθουσιασμό διηγήθηκε στη μητέρα του τι συνέβη. Η μητέρα του τον βοήθησε να βρει μια γλάστρα και χώμα κι αυτός φύτεψε το σπόρο και τον πότισε προσεχτικά. Του άρεσε να τον ποτίζει κάθε μέρα και να παρακολουθεί να δει αν είχε φυτρώσει.

Υστερα από τρεις εβδομάδες περίπου, μερικοί από τους άλλους νέους, άρχισαν να μιλούν για τους σπόρους τους και για τα φυτά που άρχισαν να μεγαλώνουν.

Ο Λίνγκ συνέχισε να παρακολουθεί το σπόρο του, αλλά τίποτα δεν φύτρωσε ποτέ. Πέρασαν τρεις εβδομάδες, τέσσερις εβδομάδες, πέντε εβδομάδες κι ακόμα τίποτα. Τώρα όλοι οι άλλοι μιλούσαν με ενθουσιασμό για τα φυτά τους, ο Λίνγκ όμως δεν είχε φυτό και αισθανόταν αποτυχημένος.

Πέρασαν έξι μήνες κι ακόμα δεν φύτρωσε τίποτα στη γλάστρα του Λίνγκ. Άρχισε να πιστεύει ότι είχε σκοτώσει το σπόρο του. Όλοι οι άλλοι είχαν δέντρα και ψηλά φυτά, αυτός όμως τίποτα. Όμως ο Λίνγκ δεν έλεγε τίποτα στους φίλους του. Απλά περίμενε να φυτρώσει ο σπόρος του.

Τελικά πέρασε ένας χρόνος και όλοι οι νέοι του βασιλείου έφεραν τα φυτά τους στον αυτοκράτορα για επιθεώρηση. Ο Λίνγκ είπε στη μητέρα του ότι δεν θα πήγαινε μια άδεια γλάστρα, αλλά αυτή τον συμβούλεψε να πάει. Και επειδή ήταν τίμιος με ό,τι συνέβη και παρ' όλο που αισθανόταν αδιαθεσία στο στομάχι, παραδέχτηκε ότι η μητέρα του είχε δίκιο. Πήγε λοιπόν την άδεια γλάστρα του στο παλάτι. Όταν έφτασε εκεί ο Λίνγκ έμεινε κατάπληκτος από την ποικιλία των φυτών που καλλιέργησαν οι άλλοι νέοι. Ήταν όμορφα σε όλα τα σχήματα και μεγέθη. Ο Λίνγκ ακούμπησε την άδεια γλάστρα του στο πάτωμα και πολλοί από τους άλλους άρχισαν να τον περιγελούν. Μερικοί τον λυπήθηκαν και του είπαν. "Δεν πειράζει, προσπάθησες για το καλύτερο".

Όταν έφτασε ο αυτοκράτορας, εξέτασε την αίθουσα και χαιρέτησε τους νέους. Ο Λίνγκ προσπάθησε να κρυφτεί στο πίσω μέρος της αίθουσας. "Τι μεγάλα φυτά, δέντρα και λουλούδια καλλιεργήσατε", είπε ο αυτοκράτορας. "Σήμερα ένας από σας θα εκλεγεί σαν ο επόμενος αυτοκράτορας"! Ξαφνικά διέκρινε το Λίνγκ με την άδεια του γλάστρα, στο πίσω μέρος της αίθουσας. Διέταξε αμέσως τους φρουρούς του να τον φέρουν μπροστά του. Ο Λίνγκ ήταν κατατρομαγμένος. "Ο αυτοκράτορας γνωρίζει ότι είμαι αποτυχημένος", είπε. "Ίσως θα πρέπει να με σκοτώσει".

Όταν ο Λίνγκ ήλθε μπροστά ο αυτοκράτορας τον ρώτησε πώς λέγεται. "Λέγομαι Λίνγκ" απάντησε. Οι υπόλοιποι άρχισαν να γελούν και να τον κοροϊδεύουν. Ο αυτοκράτορας ζήτησε να ηρεμήσουν όλοι. Κοίταξε τον Λίνγκ και κατόπιν ανάγγειλε στο πλήθος, "Ιδού ο νέος σας αυτοκράτορας! Το όνομά του είναι Λίνγκ"! Ο Λίνγκ δεν μπόρεσε να το πιστέψει. Δεν μπόρεσε ούτε το σπόρο του να κάνει να φυτρώσει! Πώς θα μπορούσε να γίνει ο νέος αυτοκράτορας;

Τότε ο αυτοκράτορας είπε, "Πριν ένα χρόνο, σαν σήμερα, έδωσα στον καθένα από σας εδώ ένα σπόρο. Σας είπα να πάρετε το σπόρο, να τον φυτέψετε, να τον ποτίσετε και να μου τον φέρετε πίσω σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι έδωσα σε όλους σας βρασμένους σπόρους, που δεν θα φύτρωναν. Όλοι σας, εκτός από τον Λίνγκ, μου έχετε φέρει δέντρα και φυτά και λουλούδια. Όταν ανακαλύψατε ότι οι σπόροι δεν θα βλάσταιναν, αντικαταστήσατε το σπόρο που σας έδωσα μ' έναν άλλο. Ο Λίνγκ ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος και την εντιμότητα να μου φέρει μια γλάστρα που είχε μέσα το δικό μου σπόρο. Γι' αυτό είναι αυτός που θα γίνει ο νέος αυτοκράτορας!

Αν σπείρεις εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη.
Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.
Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο.
Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.
Αν σπείρεις στοχασμό, θα θερίσεις αρμονία.
Αν σπείρεις σκληρή δουλειά, θα θερίσεις επιτυχία.
Αν σπείρεις συγχώρηση, θα θερίσεις συμφιλίωση.
Αν σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές σχέσεις.
Αν σπείρεις υπομονή, θα θερίσεις βελτίωση.
Αν σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.
Αν σπείρεις ανεντιμότητα, θα θερίσεις δυσπιστία.
Αν σπείρεις εγωισμό, θα θερίσεις μοναξιά.
Αν σπείρεις περηφάνια, θα θερίσεις καταστροφή.
Αν σπείρεις ζήλια, θα θερίσεις ταλαιπωρία.
Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις στασιμότητα.
Αν σπείρεις πικρία, θα θερίσεις απομόνωση.
Αν σπείρεις πλεονεξία, θα θερίσεις απώλεια.
Αν σπείρεις κακολογία, θα θερίσεις εχθρούς.
Αν σπείρεις στενοχώριες, θα θερίσεις ρυτίδες.
Αν σπείρεις αμαρτίες, θα θερίσεις ενοχές.

Πρόσεχε, λοιπόν, τι σπέρνεις τώρα. Αυτό θα καθορίσει τι θα θερίσεις αύριο.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Όσιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης ο Ομολογητής


Οὐδέν, Δεκαπολῖτα, γῆς πᾶσαι πόλεις,
Πρὸς τὴν νοητήν, ἔνθα περ τάττῃ, πόλιν.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Προκοπίῳ τέρμα φαάνθη.

Βιογραφία
Ο Όσιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης έζησε στα χρόνια του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου (717 - 741 μ.Χ.) και διακρίθηκε για την πνευματική γενναιότητά του ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας. Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελιού του, αλλά αγωνίσθηκε σθεναρά κατά των εικονομάχων. Γι' αυτό υπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές και εξορίες. Διακρίθηκε, επίσης, στον αγώνα της Εκκλησίας κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών.

Ο Άγιος Προκόπιος φαίνεται ότι λίγο μετά την αποφυλάκισή του κοιμήθηκε, ενώ κατ' άλλους υπέμεινε μαρτυρικό θάνατο.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Προκόπιε Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων ἐν ἀσκήσει Προκόπιε, ἤρθης ἐκ δυνάμεως Πάτερ, πρὸς ἀθλήσεως ἔλλαμψιν Χρίστου γὰρ τὴν Εἰκόνα προσκυνῶν, Μαρτύρων ἀνεδείχθης κοινωνός, μεθ' ὧν πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνερνούντι διὰ σοῦ, πασιν ἰάματα.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑωσφόρον σήμερον ἡ Ἐκκλησία, κεκτημένη ἅπασαν, κακοδοξίας τήν ἀχλύν, διασκεδάζει τιμῶσά σε, οὐρανομύστα Προκόπιε ἔνδοξε.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν ἀκοῦς τὴν προσευχή σου, καὶ θέλεις νὰ τὴν ἀκούσει ὁ Θεός;

Πολλοὶ μπαίνουν στὴν ἐκκλησία, λένε διάφορες προσευχὲς καὶ βγαίνουν. Βγαίνουν, χωρὶς νὰ γνωρίζουν τί εἶπαν. Τὰ χείλη τους κινοῦνται, ἀλλὰ τ’ αὐτιά τους δὲν ἀκοῦνε.

Ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν ἀκοῦς τὴν προσευχή σου, καὶ θέλεις νὰ τὴν ἀκούσει ὁ Θεός;

“Γονάτισα”, λές. Γονάτισες, ἀλλά, ἐνῶ τὸ σῶμα σου ἦταν μέσα, ὁ νοῦς σου πετοῦσε ἔξω. Μὲ τὸ στόμα ἔλεγες τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴ σκέψη λογαρίαζες τόκους, ἔκανες συμβόλαια, πουλοῦσες ἐμπορεύματα, ἀγόραζες κτήματα, συναντοῦσες τοὺς φίλους σου. Γιατί ὁ διάβολος, ποὺ εἶναι πονηρὸς καὶ γνωρίζει ὅτι στὸν καιρὸ τῆς προσευχῆς μεγάλα πράγματα κατορθώνουμε, τότε ἀκριβῶς ἔρχεται καὶ σπέρνει λογισμοὺς μέσα μας. Νά, πολλὲς φορὲς εἴμαστε ξαπλωμένοι στὸ κρεβάτι, καὶ τίποτα δὲν συλλογιζόμαστε· πᾶμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε, καὶ τότε χίλιες σκέψεις περνοῦν ἀπὸ τὸ νοῦ μας. Ἔτσι χάνουμε τοὺς καρποὺς τῆς προσευχῆς, φεύγοντας ἀπὸ τὸ ναὸ μὲ ἄδεια χέρια. Τὸ ἴδιο, βέβαια, γίνεται καὶ ὅταν προσευχόμαστε στὸ σπίτι μας ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ.

Κάθε φορᾶ, λοιπόν, πού, καθὼς προσευχόμαστε, συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὁ νοῦς μας ἔχει φύγει ἀπὸ τὸ Θεὸ κι ἔχει στραφεῖ σὲ βιοτικὰ πράγματα, ἂς τὸν φέρνουμε πίσω, ἀναγκάζοντας τον νὰ μένει σταθερὰ καὶ προσεκτικὰ προσκολλημένος στὰ νοήματα τῆς προσευχῆς. Ἂς ἐπαναλαμβάνουμε, μάλιστα, τὴν προσευχὴ ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Πατὴρ Παΐσιος: Ὁ καλὸς τρόπος κάνει καὶ τὸν κακὸ καλό

Ὁ Γέροντας πάντα μᾶς συμβούλευε πὼς πρέπει σ΄ὅ,τι κάνουμε νὰ ἐνεργοῦμε μὲ καλὸ τρόπο.

Μία φορὰ ἕνας ἀδελφὸς ἦταν μέσα στὸ ἀρχονταρίκι τοῦ Γέροντα κι ἐκεῖνος ἑτοιμαζόταν νὰ τοῦ προσφέρει λουκούμι καὶ νερό. Ξαφνικὰ βλέπει ὁ ἀδελφὸς μέσα στὸ δωμάτιο, κοντὰ στὸ παράθυρο, μία μέλισσα καὶ παίρνει ἕνα χαρτὶ καὶ τὴν κυνηγᾶ χτυπώντας νὰ φύγει ἔξω. Μάταιος ὅμως ὁ κόπος του! Βλέποντας τον ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

-Βρὲ εὐλογημένε, ἡ μέλισσα δὲν φεύγει, ἐπειδὴ δὲν τὴν διώχνεις μὲ καλὸ τρόπο! Νά! Κοίτα! Ἔτσι τὴν διώχνουν, μὲ καλὸ τρόπο!

Πλησίασε κι ἔβαλε τὴν παλάμη του μπροστὰ ἀπὸ τὴ μέλισσα. Κάθισε ἡ μέλισσα πάνω στὸ χέρι του κι ἐκεῖνος ἔβγαλε τὸ χέρι του ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο. Ἡ μέλισσα πέταξε μακριά.

-Ὁ καλὸς ὁ τρόπος βοηθᾶ καὶ στὶς χειρότερες περιστάσεις, τοῦ ἐξήγησε ὁ Γέροντας. Οἱ παλαιοὶ πατέρες τόνιζαν ὅτι ὁ καλὸς τρόπος κάνει καὶ τὸν κακὸ καλό, ἐνῶ ὁ κακὸς τρόπος κάνει καὶ τὸν καλὸ... κακό.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Χριστοδούλου Ἁγιορείτου «Σκεῦος ἐκλογῆς».

Αναδημοσίευση από: Ρωμαϊικο Οδοιπορικό

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Πνευματικά απανθίσματα

Η αίρεση ως ανθρώπινη άποψη και κατασκεύασμα είναι εύκολη λύση, αλλά ολέθρια για τον άνθρωπο, γιατί αγνοεί τη δίψα και τις απαιτήσεις του.

Η Ορθοδοξία, ως σεσαρκωμένη Αλήθεια, είναι ανυπόφορη, με σταυρούς και θανάτους, αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στο θαύμα της Αναστάσεως.

Η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή είναι επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι, και οι πρώτοι έσχατοι.

Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και «ανυπόκριτοι», που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου. Τους αρκεί η Χάρις. Και αυτή εκπέμπουν αενάως, με ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από την συντριβή της καρδιάς και την αίσθηση που έχουν ότι μολύνουν τον τόπο με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιον δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.

Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ-ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι υπόδειγμα αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής. Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως. Αλλά ότι όλα αυτά τα αγίασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο.

Αρχιμ. Βασιλείου, Προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων

Πηγή: ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Έναρξη Τριωδίου - Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου

Την Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2013, η Εκκλησία εισέρχεται στην κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, που το τέλος της μας δείχνει την Ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στοχεύοντας να προετοιμάσει τους πιστούς να βιώσουν το υπέρλαμπρο και υπερκόσμιο φως της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού που έφεξε στον κόσμο, η Εκκλησία καθόρισε όπως κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, μεταξύ άλλων, αναγινώσκονται συγκεκριμένες ευαγγελικές περικοπές, οι οποίες είναι λόγος απλός, αλλά θεόπνευστος, που μάς υποδεικνύει με πολλή σοφία πώς να διακρίνουμε τις κακίες, που μπορεί να κρύβονται μέσα μας, αλλά και μάς βοηθά να καλλιεργούμε τις αγίες αρετές, έτσι ώστε να μετέχουμε πραγματικά στο μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου. Πρώτη, λοιπόν, ευαγγελική περικοπή της περιόδου, είναι η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο Κύριος, διηγούμενος την παραβολή αυτή θέλει να υπογραμμίσει ότι η συναίσθηση του ποιοι πραγματικά είμαστε, ενώπιον του Θεού και των συνανθρώπων μας, αποτελεί την πρώτη διάκριση, η οποία καθορίζει ουσιαστικά την ποιότητα του πνευματικού μας αγώνα.

Στην παραβολή αυτή που μας παρέδωσε ο Κύριος, μεταξύ άλλων Πατέρων, αναφέρεται και ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Παρακάτω ακολουθεί ένα απόσπασμα από τον λόγο του:

"Ἡ παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου εἶναι σάν προάσκηση καί προετοιμασία, γιά ὅσους θέλουν νά κατακτήσουν τήν ἱερή ταπείνωση -πού εἶναι ὅλων τῶν ἀρετῶν ἡ βάση, ὅσων ἡ ἀπόκτηση θεμελιώνει τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν- καί νά ἀποφύγουν τή θεομίσητη ἀλαζονεία, πού ἐκτρέπει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλες τίς φιλόχριστες ἀρετές. Ποιός λοιπόν, δέν θά ζηλέψει τόν Τελώνη, τήν ἐπιστροφή καί τή μετάνοιά του καί δέν θά ἀποτινάξει τήν ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου, ἀφοῦ ἡ ταπείνωση συνδέεται μέ τόν Χριστό καί ἡ ἀλαζονεία μέ τόν φαντασμένο καί γεμᾶτο ὑπερηφάνεια δαίμονα;

Ἡ ἀλαζονεία τόν πρῶτο ἀπό τούς ἀγγέλους, πού τό ὄνομά του ἧταν Ἑωσφόρος, τόν ἔκαμε διάβολο. Αὐτή ἔδιωξε τόν γενάρχη μας Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο. «Γκρέμισε ἀπό τό θρόνο τούς δυνατούς καί ἀνέβασε τούς ταπεινούς». «Ὁ Κύριος ἀντιμάχεται τούς ὑπερήφανους καί δίνει τή Χάρη Του στούς ταπεινούς». Αὐτή καταβάλλει τόν Φαραώ∙ «Εἶπε μέσα του ὁ ἀνόητος, δέν ὑπάρχει Θεός». Αὐτή νικᾶ τό Ναβουχοδονόσορα∙ «τόν Κύριο τόν Θεό σου θά προσκυνήσεις καί Αὐτόν μόνο θά λατρεύσεις». Καί «δέν θά κάμεις κανένα εἴδωλο». Καί σέ ἄλλον ἡ ἀρρώστια περνᾶ, ἐνῶ σέ ἄλλον τό πάθος γίνεται συνήθεια. Πράγματι, ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι πυρετός, πού ἀμβλύνει τά πνευματικά αἰσθητήρια τοῦ ἀνθρώπου, φοβερή παράκρουση, πού ἐρεθίζει τόν ἄνθρωπο καί τόν σπρώχνει στήν πτώση, εἶναι ὑδρώπικας γεμᾶτος ἀέρα καί νερό.

«Ποιός θά ἀνεβεῖ στό βουνό τοῦ Κυρίου; Καθαρός στά χέρια καί ἀθῶος στήν καρδιά, πού δέν ἔλαβε μάταια τήν ψυχή του». Τέτοια ἦταν ἡ ματαιότητα καί ἡ ἀγερωχία τοῦ Τύρου, πού εἶχε ἀποδιώξει τή δροσιά τῆς Χάρης∙ γῆ κατάξερη. Τό γνωρίζετε τοῦτο βέβαια καί ἀπό λόγους καί ἀπό τήν πεῖρα σας∙ ὁ ὑπερήφανος δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τελειοποιεῖ καί γι᾿ αὐτό εἶναι ξηρός καί σκληρός, τοῦ λείπει ἡ ζωογόνα θερμότητα καί ἡ ζωτική ὑγρασία. Σ᾿ αὐτόν πού εἶναι σάν τό ξερό δέντρο, φτιάχνει τή φωλιά του ὁ νυκτοκόρακας διάβολος.

Μέ ἕνα λόγο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ τροφή τῶν ἀρετῶν τῆς Χριστιανικῆς ὀμορφιᾶς, ἡ βάση τῆς εὐσεβείας καί ἀρχή καί τέλος. Εἶναι ἡ ἀναίρεση τῶν παθῶν, ἡ συντήρηση τῆς ὑγρασίας στή ρίζα τῆς πίστης. Ἡ ταπείνωση συνυπάρχει μαζί μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ πού διώχνει τήν ἀνομία, ὅπως εἶπε ὁ Προφήτης Ἱερεμίας καί ὁ σοφός Σολομώντας. Γιατί ἀληθινά, «ἀρχή τῆς σοφίας εἶναι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου». Αὐτή κάνει τόν Τελώνη κήρυκα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ἡ ἀλαζονεία μεταβάλλει τό Φαρισαῖο σέ ἄδειο κύμβαλο πού θορυβεῖ. Ἀληθινά, ὁ ὑποκριτής εἶναι ρόδι τῶν Σοδόμων, πεπόνι ὡραῖο ἀπό ἔξω καί μέσα σάπιο καί ἀνούσιο.

Ἀνέβηκε ὁ Τελώνης στό ἱερό καί ἀνέβηκε σωματικά καί ψυχικά. Ἀνέβηκε στό ἱερό καί ὁ Φαρισαῖος σωματικά καί ψυχικά. Ὁ ἕνας ἀνέβηκε ἐνῶ ἡ ψυχή του κατέβαινε μέ τήν ταπείνωση. Ὁ ἄλλος κατέβηκε, ἐπειδή ἡ ψυχή του ψήλωνε ἀπό ὑπερηφάνεια. Ὁ ἕνας ἔκαμε τίς ἀναβάσεις τοῦ Δαυΐδ, βάδισε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο. Ὁ ἄλλος κατέβηκε τό δρόμο πού πηγαίνει στόν Ἑωσφόρο, τόν ἀρχηγό τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ ἕνας ἀνέβηκε μέ τήν ἄνοδο καί τήν προκοπή στίς ἀρετές∙ ὁ ἄλλος κατέβηκε ἀπό τίς ἀρετές καί πλησίασε στίς κακίες.

Πολλοί μπαίνουν στό ἱερό, λίγοι ὅμως μετέχουν στά τελούμενα σ᾿ αὐτό, ἐπειδή δέν εἶναι ἄξιοι γιά τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ὑπερήφανος δέν μένει μέσα στό κλῖμα τῆς ἀγάπης. Καί ὅποιος, κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, δέν μένει μέσα στήν ἀγάπη, δέν μένει μέσα στόν κόλπο τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος πάλι μένει μέσα στήν ἀγάπη, μένει μέσα στόν Θεό καί ὁ Θεός μέσα σ᾿ αὐτόν. Καί, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, αὐτός εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι μόνο μπαίνουν στό ἱερό καί στό ναό τοῦ Θεοῦ, στούς ὁποίους ἐνεργεῖ ἰδιαίτερα ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως λέει ὁ ψαλμωδός Δαυΐδ, ὁ Θεός φωτίζει μόνον ὅσους εἶναι νήπιοι καί μικροί. «Ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση», λέει ὁ σοφός Σολομώντας, «ἐκεῖ βρίσκεται ἡ σοφία»∙ σοφία γιά τήν πίστη καί σοφία γιά τήν πράξη.

Αὐτή ἡ σοφία ἔλειπε ἀπό τόν Φαρισαῖο. Γι᾿ αὐτό, ἐπειδή ἦταν ὑποκριτής, μόνο ἐξωτερικά εὐχαριστεῖ τόν Θεό, ἐσωτερικά δέ γίνεται ἀχάριστος πρός τόν Θεό. Δέν τηρεῖ τήν ἐντολή «θά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καθώς τόν ἑαυτό σου». Ἐπιδοκιμάζουμε ἀσφαλῶς τή λέξη «εὐχαριστῶ», γιατί ὁ Φαρισαῖος δέν ἀπέδιδε τήν ἀρετή στόν ἑαυτό του, ὅπως νόμιζε ὁ Ναβουχοδονόσορας καί ὁ Σεμεΐας καί ὁ Πέτρος. Σ᾿ αὐτήν τήν ὑπερηφάνεια ἔπεσε ὁ Ἑωσφόρος καί ὁ Ἀδάμ. Καυχιόταν ὅμως ὅτι εἶχε ἐκεῖνο πού στήν πραγματικότητα δέν εἶχε. Γιατί καί ἄν τό εἶχε, τό εἶχε ἤδη χάσει ἀπό τήν ὑπερηφάνειά του. Ἔχει χρέος αὐτός πού ἔχει κάτι ἀγαθό νά ὁμολογεῖ ὅτι δέν τό ἔχει καί νά λέει «εἶμαι τιποτένιος δοῦλος». Γιατί «κανένας θνητός δέν εἶναι δίκαιος μπροστά σ᾿ Ἐσένα».

Αὐτός πού δέν ταπεινώνεται πετᾶ τήν ἀγάπη καί ὅποιος δέν ἀγαπᾶ περιφρονεῖ. Ἀληθινά, εἶναι ἀρχή κάθε ἁμαρτίας ἡ ὑπερηφάνεια. Τήν ἀκολουθεῖ ὁ φθόνος, τό φθόνο ὁ φόνος. Ἐξ αἰτίας της ὁ Ἀβεσαλώμ βλέπει σάν ἐχθρό τόν πατέρα του καί παρακινεῖται νά τόν σκοτώσει. Ὁ κρυφός ἐχθρός εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἀπό τό φανερό καί δέ διαφέρει ἀπό τό διάβολο, πού μέ τή μορφή τοῦ φιδιοῦ ξεγέλασε τόν Πρωτόπλαστο. Γι᾿ αὐτό ὁ φανερός ἁμαρτωλός δικαιώνεται καί ὁ κρυφός καταδικάζεται. Ὁ ἕνας ἔχει τή φαυλότητά του μόνο, ὁ ἄλλος ἔχει ἀκόμα τό ψέμα καί τήν ἀπάτη. Καί γι᾿ αὐτό ἀποδιώχνεται ἀπό τήν ὑπέρτατη ἀλήθεια. Γιατί μέ τήν ἀγάπη του ὁ ἐκλεκτός προορίζεται γιά τή σωτηρία ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στή δεύτερη Ἐπιστολή του καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Ἐφεσίους καί στήν τρίτη πρός Κολασσαεῖς Ἐπιστολή του∙ ἡ ἔχθρα ὅμως ἀποδοκιμάζεται.

Κατάλαβε ὁ Τελώνης τήν ἁμαρτία του, συγχωρέθηκε καί ἐλευθερώθηκε ἀπό αὐτήν. Γι᾿ αὐτό καί ζεῖ, κατά τόν Προφήτη Ἰεζεκιήλ. Αὐτή τή ζωή κέρδισε καί ὁ Δαυΐδ, ὅπως ἔλεγε ὁ Νάθαν. Ὁ Φαρισαῖος ὅμως, δέν κατάλαβε τήν ἁμαρτία του καί ἔμεινε μακριά ἀπό τή ζωή.

Πρόσεξε καλά γιά δεύτερη φορά τόν Εὐαγγελικό λόγο. «Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στό ἱερό νά προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης». Παράδειγμα καί πρότυπο τῶν ἀνθρώπων πού δικαιολογοῦν τόν ἑαυτό τους καί ἐξουθενώνουν ὅσους ἁμαρτάνουν ἔβαλε ὁ Κύριος τό Φαρισαῖο καί δεῖγμα τῶν ὑπερηφάνων. Τόν Τελώνη τόν χρησιμοποίησε ὡς παράδειγμα τῶν ἀνθρώπων πού ἁμαρτάνουν καί κάνουν τήν προσευχή καί τήν ἐξομολόγησή τους μέ καρδιά γεμάτη συντριβή. Γιά νά διδάξει ἔτσι ὁ Κύριος ὅλους νά μισοῦν τήν ὑπερηφάνεια καί νά ἀγαποῦν τήν ταπείνωση.

Καί δείχνει καθαρά ὁ Χριστός μέ αὐτήν τήν Παραβολή ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι μεγάλη ἀρετή καί φέρνει κοντά στόν Θεό τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως δεχθεῖ κοντά της τήν ὑπερηφάνεια, πετάει σάν σκουπίδι τόν ἄνθρωπο στόν ἄπατο βυθό. Αὐτό ἀκριβῶς ἔπαθε καί ὁ Φαρισαῖος καί γι᾿ αὐτό τό λόγο δέχθηκε τήν κατάκριση καί ἔπεσε στήν ἀπώλεια. Ἡ ἀδικία καί ἡ ἁμαρτία εἶναι σιχαμερή καί μισητή καί, βαρύτερη ἀπό κάθε κακία, ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά ἡ ταπείνωση μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση τόν δικαιώνει καί τόν κάνει ἄξιο τῆς σωτηρίας καί τόν ὁδηγεῖ κοντά στόν Θεό. Αὐτό βρῆκε ὁ Τελώνης καί γι᾿αὐτόν τό λόγο δικαιώθηκε καί ἔγινε ἄξιος τῆς σωτηρίας...".


Επιμέλεια: π. Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Ανακοινώσεις του Ιερού Ναού μας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ


1. Το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013 από τις 9:00μ.μ - 00:30π.μ.θα τελεστεί η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στο ξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου στη Αγία Νάπα δρόμο κάβο Γκρέκο για όσους θα εργαστούν στις προεδρικές εκλογές, και όσους δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιαστούν το πρωί της προσεχούς Κυριακής 

2. Επίσημο 40ήμερο μνημόσυνο του μακαριστού Δημάρχου μας ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΟΚΚΟΥ στο Ιερό Ναό Παναγίας Αγίας Νάπας την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013 προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κωνσταντίας κ. Βασιλείου.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας


«δια τούτου- Χριστού- υμίν άφεσις αμαρτιών» (Πραξ. 13,38)

Η κατάσταση της αμαρτίας έχει πάντοτε θλιβερά αποτελέσματα που δηλητηριάζουν ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου. Η αμαρτία χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό ο Οποίος είναι η χαρά της ζωής. Επίσης χωρίζει και τους ανθρώπους μεταξύ τους και δημιουργεί διαιρέσεις και συγκρούσεις, πολέμους και εγκλήματα.

Έχει τόση έκταση η αμαρτία και τόση δύναμη στις ψυχές των ανθρώπων, σε σημείο που να νομίζει κανείς, ότι όλη η ανθρωπότητα είναι οριστικά καταδικασμένη στην απώλεια και την καταστροφή.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Υπάρχει μία χαρμόσυνη είδηση που ευαγγελίζεται τη σωτηρία και τη θεραπεία του κακού. Ο Χριστός κηρύττει σ’ όλους τους ανθρώπους, ακόμη και στους πιο αμαρτωλούς την άφεση των αμαρτιών. Αυτός είναι ο ελευθερωτής του ανθρώπου από τη φθορά και την αμαρτία. Στο όνομά Του δίδεται η συγχώρηση σ’ όσους Τον αναγνωρίζουν, Τον πιστεύουν και επιχειρούν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.

Συνεπώς για τον καθένα που μετανοεί είναι ασφαλής η υπόθεση της σωτηρίας, με μόνη προϋπόθεση την αποδοχή του Ιησού Χριστού ως του μοναδικού Λυτρωτή του ανθρώπου.

Πηγή: Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, « Από την πηγή της Αλήθειας», εκδ.Σωτήρ

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Πρωϊνή προσευχή των Πατέρων της Όπτινα

Κύριε, βοήθησέ με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα, όσα Θα μου φέρει η σημερινή ημέρα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο Θέλημα Σου. Στην κάθε ώρα αυτής τηs ημέρας φώτισέ με και δυνάμωνέ με για το κάθε τι.

Όποιες ειδήσεις κι’ αν λάβω στο διάστημα τηs σημερινής ημέρας, δίδαξέ με, να τιs δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθηση ότι προέρχονται από το άγιο θέλημά Σου.

Καθοδήγησε τιs σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου. Σε όλες τιs απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα.

Δίδαξέ με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος τηs οικογένειάς μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα.

Κύριε, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα τηs ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκειά της.

Καθοδήγησε την θέλησή μου και δίδαξέ με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ.

Αμήν.

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Γέροντας Παΐσιος: "Καὶ μόνον τὸ κεφάλι σου νὰ ἀκουμπήσεις σὲ μία εἰκόνα, θὰ βρεῖς παρηγοριὰ"

- Γέροντα, ὅταν εἶμαι στενοχωρημένη, πῶς θὰ βρῶ παρηγοριά;

- Νὰ καταφύγεις στὴν προσευχή. Καὶ μόνον τὸ κεφάλι σου νὰ ἀκουμπήσεις σὲ μία εἰκόνα, θὰ βρεῖς παρηγοριά. Κᾶνε τὸ κελλί σου σὰν ἐκκλησάκι μὲ εἰκόνες ποὺ σὲ ἀναπαύουν , καὶ θὰ δής, θὰ βρίσκεις μέσα σὲ αὐτὸ πολλὴ παρηγοριά. 

- Μερικὲς φορές, Γέροντα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀσπάζομαι τὶς εἰκόνες. Εἶναι σωστό;

- Σωστὸ εἶναι . Κανονικὰ ἔτσι πρέπει νὰ ἀσπαζόμαστε τὶς εἰκόνες: Νὰ ξεχειλίζει ἡ καρδιά μας ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶ νὰ πέφτουμε , νὰ προσκυνοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες τους.

Μία χρονιὰ , στὶς 26 Μαρτίου , ποὺ γιορτάζουμε τὴν Σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ, προσευχόμουν ὄρθιος μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Γιὰ μία στιγμὴ βλέπω τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ κινοῦνται σὰν ζωντανοί! «Χριστέ μου, εἶπα, εὐλόγησε μέ». Καί, καθὼς ἔπεφτα νὰ προσκυνήσω, μία ἔντονη εὐωδία γέμισε τὸ κελλί. Μὲ ἐπίασε τρέλλα! Τὸ χαλάκι ποὺ εἶχα στρωμένο κάτω, ἂν καὶ ἦταν γεμάτο χῶμα, ἀκόμη καὶ αὐτὸ εὐωδίαζε. Ἔμεινα γονατιστὸς καὶ ἀσπαζόμουν αὐτὸ τὸ χαλάκι. Τέτοια εὐωδία!

- Γέροντα, ὅταν προσεύχομαι, βοηθάει νὰ φέρω στὸν νοῦ μου τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ;

- Κοίταξε, ὅταν προσεύχεσαι μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα, ἡ εἰκόνα βοηθάει, γιατί ἀπὸ τὴν εἰκόνα περνᾶς στὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο . Ὅταν ὅμως προσεύχεσαι νοερῶς καὶ εἶσαι σκυμμένη μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, δὲν πρέπει νὰ φέρνης στὴν φαντασία σου εἰκόνες, γιατί μπορεῖ νὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ταγκαλάκι καὶ νὰ σοὺ τὰ παρουσιάση σὰν ὁράματα, γιὰ νὰ σὲ πλανήση καὶ νὰ σοὺ κάνει κακό.

Ἰδίως ἡ εὐχὴ καλὰ εἶναι νὰ γίνεται μὲ καθαρὸ νοῦ, χωρὶς λογισμοὺς ἢ παραστάσεις, ἔστω κι ἂν αὐτὲς εἶναι εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἢ παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, γιατί αὐτὸ εἶναι ἐπικίνδυνο, ἰδιαίτερα γιὰ ὅσους ἔχουν πολλὴ φαντασία καὶ ὑπερηφάνεια. Μόνον ὅταν ἔρχονται ρυπαροὶ ἢ βλάσφημοι λογισμοὶ , μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ καλύτερη ὅμως «παράσταση» εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καὶ τῆς ἀχαριστίας μας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Γέροντος Παισίου Ἁγιορείτου- Λόγοι Ζ΄ Περὶ Προσευχῆς" 

Αναδημοσίευση από: Ρωμαϊικο Οδοιπορικό

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας, Ματθ. ΙΕ΄ 21-28)

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τὴν δέηση καὶ τὴν προσευχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ αὐτὸ μόνο φαίνεται. Στὴν πραγματικότητα, ὅταν ὁ πιστὸς ἐπιμένει μὲ ἀκράδαντη πίστη καὶ εἰλικρινῆ ταπείνωση, ὄχι μόνο λαμβάνει τὸ ποθούμενο, ἀλλὰ καὶ γίνεται παράδειγμα πίστεως, ταπεινώσεως καὶ καρτερίας στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Μία τέτοια περίπτωση βλέπουμε καὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς, ποῦ θὰ ἀκούσουμε στοὺς ἱερούς μας Ναούς.
Ὁ Ἰησοῦς ἔφθασε στὰ ὅρια τῆς Ἰουδαίας καὶ πλησίασε στὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ Σιδῶνος. Σὲ μία περιοχή, ὅπου ζοῦσαν εἰδωλολάτρες. Ἄνθρωποι δηλαδὴ ποῦ δὲν γνώριζαν καὶ δὲν ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ψυχὲς οἱ ὁποῖες δὲν ἄνηκαν στὸν Ἰουδαϊκὸ λαό.
Ἀκριβῶς στὸν τόπο αὐτὸ συνέβη κάτι ποῦ δὲν θὰ τὸ περίμενε κανείς. Μία γυναίκα Χαναναία, ἡ ὁποία δὲν ζοῦσε τὸ Μωσαϊκὸ νόμο, βγῆκε ἀπὸ τὴν περιοχὴ ἐκείνη καὶ τοῦ φώναζε δυνατὰ λέγοντας: «Ἐλέησον μέ, Κύριε, Υἱὲ Δαυϊδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Ἀλλά, κατὰ παράδοξο τρόπο, ὁ Κύριος δὲν τῆς ἀποκρίνεται λέξη.
Παραξενεμένοι ἀπὸ τὴ σιωπὴ αὐτὴ οἱ μαθητὲς τοῦ τὸν πλησιάζουν καὶ....

τοῦ λένε: «Ἐκπλήρωσε τὸ αἴτημά της γιὰ νὰ φύγει, διότι μᾶς ἀκολουθεῖ φωνάζοντας».
Καὶ ἀρχίζει τώρα ἕνας συγκλονιστικὸς διάλογος μεταξύ του Ἰησοῦ καὶ τῆς Χαναναίας.
«Δὲν στάλθηκα, παρὰ στὰ πρόβατα τὰ χαμένα τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους». Ἡ γυναίκα πέφτει ἀμέσως καὶ τὸν προσκυνᾶ λέγοντας: «Κύριε, βοήθησε μέ». Γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση :«Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλάκια»...
Ἀπάντηση ποῦ παγώνει αὐτὸν ποῦ γνωρίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ἂς τοποθετήσει τώρα ὁ καθένας μας τὸν ἑαυτόν του στὴ θέση αὐτῆς τῆς γυναίκας, ἀκούγοντας τὴν ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ. Πῶς ἀλήθεια θὰ αἰσθανόταν; Προσβεβλημένος; Κατακεραυνωμένος; Θὰ τολμοῦσε νὰ ἀρθρώσει λέξη ἢ θὰ σταματοῦσε πάραυτα τὸ αἴτημα καὶ θὰ ἐξατμιζόταν ἡ πίστη;
Ἡ ἀφοπλιστικὴ ὅμως ἀπάντηση τῆς Χαναναίας συγκλονίζει ἐμᾶς καὶ κάνει τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ τῆς πλέξει τὸ αἰώνιο ἐγκώμιο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀκούγεται παντοῦ καὶ πάντοτε μέσα ἀπὸ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὅσο θὰ ὑφίσταται ὁ κόσμος καὶ ἡ ἱστορία...
Ἂς τὴν ἀκούσουμε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα μας.
«Ναί, Κύριε. Ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα, ποῦ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».
Ἀδελφοί μου. Ἂς παραδεχθοῦμε ὅτι ὑπάρχουν περιπτώσεις, ποῦ ἀπὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν γνώση χριστιανική, ὁρισμένες φορὲς ἀκούγονται πράγματα καὶ γίνονται ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες προξενοῦν θαυμασμὸ καὶ συνάμα δείχνουν τὸν δρόμο καὶ σὲ αὐτοὺς ποῦ ἔτη ὁλόκληρα ὁδεύουν τὴν πνευματικὴ ζωή... Καὶ τότε γίνεται τὸ ποθούμενο. Ἡ ἀκλόνητη πίστη τοῦ ἀνθρώπου, κάνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλώνεται τόσο δυναμικά, ὥστε νὰ ἀκούγεται ὁ παντοκρατορικὸς λόγος τοῦ Ἰησοῦ «Ὢ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοὶ ὡς θέλεις».
Ἑπομένως, δὲν εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς κωφεύει στὶς ἀνάγκες μας, τουναντίον, μὲ τὰ πνευματικὰ «τέστ», μᾶς ἀνεβάζει σὲ δυσθεώρητα μέτρα ὁμολογίας, καρτερίας καὶ γνησίας πίστεως πρὸς τὸ πανάχραντο πρόσωπό Του. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Νὰ λαμβάνουμε αὐτὸ ποῦ ζητοῦμε, νὰ θαυμάζουν καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι καὶ ταυτοχρόνως νὰ παραδειγματίζονται ὅσες ψυχὲς ἔχουν τὴ διάθεση νὰ ἀκολουθήσουν τὸν ὄμορφο δρόμο τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.
Φίλοι μου. Ἂς μὴ τὸ βάζουμε κάτω μὲ τὸ πρῶτο φαινομενικὸ ἐμπόδιο. Ὁ Θεὸς ἀκούει ὄχι ἁπλῶς τὶς θερμὲς δεήσεις μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς μικροὺς ψιθύρους της καρδιᾶς μας. Ἂς ἀνοίγουμε διάπλατα τὴν ὕπαρξή μας στὴν εὐχαριστία, στὴν δέηση καὶ ἱκεσία καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ θὰ μᾶς δώσει, ὄχι μόνο αὐτὸ ποῦ ζητοῦμε. ἀλλὰ θὰ ἀνταμείψει καὶ τὴν καρτερία μας στὴν προσευχὴ καὶ στὴν ὑπομονή.
Ἀμήν.

Αναδημοσίευση από: Ρωμαΐικο Οδοιπορικό

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Η σωτη­ρία της ψυχής - Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

«Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο και δεν ανησυχούν για τη σωτη­ρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια, που δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο — το ουράνιο πέταγμα στην παραδεισένια ζωή, αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού». 

Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη - Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία· δεν έχει καμμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτή τη δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε. Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψει. Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα –του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί-, είδε ότι δεν έχει χρήματα και ξεκίνησε να φύγει. Την ώρα που έφευγε, ο Παπα-Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου», Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψει και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα-Τύχωνα. Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρει τον Παπα-Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάει. «Εγώ, παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου». Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του. «Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει «συγχώρησον» και «ευλόγησον». Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίσει στο Κελλί του. Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέσει στο μυαλό του: «Πα-πα-πα, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν· δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”»! 

Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 ΙΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ματθ. κε΄14-30, Β΄Τιμ. Β΄1-10

Τα χαρίσματα στη ζωή μας

«Επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω»

Μεστή πνευματικών μηνυμάτων και νοημάτων είναι η ευαγγελική περικοπή που παραπέμπει στην παραβολή των ταλάντων. Έρχεται ακριβώς να θυμίσει στον άνθρωπο ότι ο Θεός προσφέρει σε όλους χαρίσματα. Το ζητούμενο σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι πόσο και τι παίρνει ο καθένας από μας, αλλά πώς αυτά που μάς δίνονται τα αξιοποιούμε στη ζωή μας. Βέβαια, οι εικόνες που εναλλάσσονται στη συγκεκριμένη παραβολική διήγηση δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη διαχείριση υλικών αγαθών. Η προβολή του αρχαίου νομίσματος, του ταλάντου, με παραβολικό τρόπο, δεν περιορίζει τα μηνύματά της αλλά αντίθετα τα διευρύνει γιατί αναδεικνύεται τη βαθύτερη πνευματική διάστασή τους.

Τα τάλαντα
Πληροφοριακά ν’ αναφέρουμε ότι τα τάλαντα για τα οποία γίνεται λόγος στη διήγηση αποτελούσαν τότε νόμισμα πολλών λαών και η αξία τους κυμαινόταν ανάλογα με το αν ήταν χρυσά, αργυρά ή χάλκινα. Βέβαια, τον Χριστό δεν απασχολούσαν στη συγκεκριμένη περίπτωση τα χρήμα και γενικά τα υλικά αγαθά, αποκομμένα από τις βαθύτερες καταβολές του ανθρώπου. Αυτό φαίνεται, εξάλλου, και από τη διακήρυξή του ότι «η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου».

Ο Χριστός δίνει πλούσια τα αγαθά του στον άνθρωπο. Τον κοσμεί με χίλιες δυο δεξιότητες και ικανότητες, προπάντων όμως το στολίζει με πνευματικά χαρίσματα και του παρέχει ανώτερες δωρεές. Το ότι τα τάλαντα που προσφέρει η αγάπη του Θεού ποικίλουν από πρόσωπο σε πρόσωπο, δίνει μια άλλη δυναμική στη δυνατότητα αξιοποίησής τους. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να βρίσκονται σε κοινωνία μεταξύ τους, αφού προηγουμένως βέβαια κοινωνούν με τον Θεό. Ακριβώς, η αξιοποίηση των ταλάντων που προσφέρονται στον καθένα, βοηθά να εξέλθει ο άνθρωπος από τον εαυτό του για να συναντήσει όλους τους άλλους που είναι γύρω του. Η αξιοποίηση των ταλάντων συνεπάγεται απαλλαγή από οποιεσδήποτε εγωιστικές διαθέσεις και διασφάλιση της δυνατότητας για μια δημιουργική πορεία του ανθρώπου προς την τελείωσή του. Σ’ αυτή την πορεία δεν βαδίζει μόνος, αλλά είναι ενταγμένος στο Σώμα του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας που αποκαλύπτεται στη βαθύτερη διάστασή της ως κοινωνία προσώπων.

Η πρόκλησή της
Η παραβολή των ταλάντων, η τόσο όμορφη διήγηση που προβάλλει ενώπιον μας το Ευαγγέλιο, δίνει κατευθύνσεις στον άνθρωπο, οι οποίες λόγω του γνήσιου πνευματικού χαρακτήρα τους, θα έβγαζαν από πολλά αδιέξοδα που βιώνει σήμερα ο κόσμος και τα οποία έχουν να κάνουν με τον εφιάλτη που ονομάζεται οικονομική κρίση. Και η οποία στο βάθος της αποκαλύπτει μια άλλης μορφής χρεοκοπία, ηθική και πνευματική. Αν ως κοινωνία προσώπων αξιοποιούσαμε όλοι τα τάλαντα που προσφέρει αφειδώλευτα η αγάπη του Θεού, όχι εγωιστικά, αλλά ευχαριστιακά και θυσιαστικά, τότε η ανθρωπότητα με κανένα τρόπο δεν θα βρισκόταν μπροστά από τόσο ασφυκτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα. Βέβαια, στόχος της Εκκλησίας δεν είναι να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα. Ωστόσο, ο προσανατολισμός του ανθρώπου στον ουρανό, όπως υποδεικνύει και η πατερική σοφία, δίνει ασφαλείς κατευθύνσεις για την σωστή τοποθέτηση του απέναντι και σε προβλήματα της κοινωνίας, για τα οποία φυσικά η Εκκλησία δεν αδιαφορεί.

Αγαπητοί αδελφοί, η παραβολή των ταλάντων βρίθει βαθύτερων μηνυμάτων. Κινείται σε βασικούς άξονες, οι οποίοι συνοψίζονται σε μια πρόσκληση του ανθρώπου. Να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί την προσφερόμενη αγάπη του Θεού, να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια η ζωή του και όλα τα χαρίσματα που κοσμούν τον εαυτό του είναι δωρεά του Θεού, να αισθανθεί την ευθύνη που φέρει για τη σωστή καλλιέργεια και αύξηση των χαρισμάτων (των ταλάντων) του και να μην επιτρέψει σ’ αυτά με την κακή χρήση τους να προκαλέσουν όλες εκείνες τις δυσλειτουργίες και εμπλοκές που συνδέονται με την αμαρτία. Η ζωή του Χαραλάμπους του ιερομάρτυρος, του οποίου τη μνήμη τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αυτούς τους προσανατολισμούς μάς δίνει, για να ακολουθήσουμε την πιο ευλογημένη πορεία και στη δική μας ζωή.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα,θα βρης παρηγοριά - Γέροντας Παίσιος


- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;

- Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκης μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.

- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;

- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζώμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.

Μια χρονιά , στις 26 Μαρτίου , που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Για μια στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησέ με». Και, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μια έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με έπιασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!

- Γέροντα, όταν προσεύχωμαι, βοηθάει να φέρω στον νου μου την εικόνα του Χριστού;

- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μια εικόνα , η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο . Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια , δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σου τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σου κάνει κακό.

Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νου, χωρίς λογισμούς ή παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού ή παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί ή βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.

Γέροντος Παισίου Αγιορείτου-«Λόγοι Ζ΄Περί Προσευχής»

Αναδημοσίευση από: Όπου γης

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Πατὴρ Σεραφεὶμ Ρόουζ: Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ τοὺς κεκοιμημένους;

Τὸ ἀκόλουθο περιστατικὸ μᾶς δείχνει πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ τέλεση μνημόσυνου στὴ Θεία Λειτουργία. Πρὶν τὴν ἀφαίρεση τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Τσερνίγκωφ (1896), ὁ φημισμένος Στάρετς Ἀλέξιος (1916), ἱερομόναχος τοῦ Ἐρημητηρίου τοῦ Γκολοσεγιέφσκυ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὁ ὁποῖος διεξήγαγε τὴν ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων, ἀποκαμωμένος καθὼς καθόταν δίπλα στὰ λείψανα, λαγοκοιμήθηκε καὶ εἶδε μπροστά του τὸν ἅγιο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Σ’ εὐχαριστῶ ποὺ κοπιάζεις γιὰ μένα καὶ σὲ παρακαλῶ θερμά, ὅταν τελέσεις τὴ θεία λειτουργία, νὰ μνημονεύσεις τοὺς γονεῖς μου» - καὶ ἔδωσε τὰ ὀνόματά τους.

«Πῶς μπορεῖς ἐσύ, Ω Ἅγιε, νὰ ζητᾶς τὶς δικές μου προσευχές, ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος στέκεσαι στὸν οὐράνιο Θρόνο καὶ ἱκετεύεις τὸ Θεὸ νὰ δωρίσει στοὺς ἀνθρώπους τὸ ἔλεός Του»; ρώτησε ὁ ἱερομόναχος.

«Ναί, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια», ἀπάντησε ὁ ἅγιος Θεοδόσιος, «ἀλλὰ ἡ προσφορὰ στὴ θεία λειτουργία ἔχει περισσότερη δύναμη ἀπὸ τὴν προσευχή μου».

Ἔτσι λοιπόν, οἱ παννυχίδες καὶ ἡ κατ’ οἶκον προσευχὴ γιὰ τοὺς νεκροὺς εἶναι εὐεργετικὲς γιὰ τὴν ψυχή τους, ὅπως ἐξάλλου εἶναι καὶ οἱ εἰς μνήμην τους ἀγαθοεργίες, ὅπως ἐλεημοσύνες ἢ συνεισφορὲς στὴν ἐκκλησία. Ὅμως ἰδιαιτέρως εὐεργετικὴ εἶναι ἡ τέλεση μνημόσυνου στὴν Θεία Λειτουργία πολλὲς ἐμφανίσεις νεκρῶν καὶ ἄλλα περιστατικὰ τὰ ὁποῖα ἔχουν σημειωθεῖ ἐπιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ πέθαναν ἐν μετανοία, ἀλλὰ ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ ἐκφράσουν ἔμπρακτα τὴ μετάνοιά τους ὅσο ζοῦσαν, ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ μαρτύρια καὶ βρῆκαν ἀνάπαυση. Στὴν Ἐκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχὲς ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν νεκρῶν, καὶ μάλιστα τὴν ἡμέρα τῆς Καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στὸν ἑσπερινό τῆς γονυκλισίας, ὑπάρχει μία εἰδικὴ εὐχὴ «γιὰ τοὺς εὐρισκομένους στὸν ἅδη».

Οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦν νὰ σώσουν τὸν οἱονδήποτε δὲν ἐπιθυμεῖ τὴ σωτηρία του, ἢ αὐτὸν ποὺ ποτὲ δὲν ἀγωνίστηκε ὁ ἴδιος νὰ τὴν κατακτήσει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του.

Κατὰ μία ἔννοια, θὰ μποροῦσε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ κάθε χριστιανοῦ ξεχωριστὰ γιὰ κάποιο νεκρὸ δὲν προκύπτουν παρὰ ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ τρόπου ζωῆς του: κανεὶς δὲν θὰ προσευχόταν γι’ αὐτὸν ἐὰν δὲν εἶχε κάνει κάτι ὅσο ζοῦσε ποὺ νὰ ἐμπνέει μία τέτοια προσευχὴ μετὰ τὸ θάνατό του.

Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀγάπη του γιὰ τοὺς νεκροὺς καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει οὐσιαστικά, μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχει προσευχόμενος ὑπὲρ τῶν ψυχῶν τους, καὶ εἰδικότερα μνημονεύοντας αὐτοὺς στὴ Θεία Λειτουργία, ὅταν οἱ μερίδες ποὺ ἀποκόπτονται γιὰ ζῶντες καὶ νεκροὺς ἀφήνονται νὰ πέσουν μέσα στὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μὲ τὶς λέξεις: «Ἀπόπλυνον Κύριε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τῷ Αἵματί σου τῷ Ἁγίω….».

Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτε καλύτερο ἢ σπουδαιότερο γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀπὸ τὸ νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στὴ Θεία Λειτουργία. Τὸ ἔχουν πάντα ἀνάγκη, εἰδικὰ κατὰ τὴ διάρκεια ἐκείνων τῶν σαράντα ἡμερῶν ὅπου ἡ ψυχὴ τοῦ ἀπελθόντος πορεύεται πρὸς τὶς αἰώνιες κατοικίες…

Ἀξίζει λοιπὸν νὰ φροντίσουμε γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔφυγαν γιὰ τὸν ἄλλο κόσμο πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, προκειμένου νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε γιὰ τὶς ψυχές τους, ἐνθυμούμενοι ὅτι: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ θὰ ἐλεηθοῦν».

Aπὸ τὸ βιβλίο: "Ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν Θάνατο"
π. Σεραφεὶμ Ρόουζ
Ἔκδ: Μυριόβιβλος

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Ο πνευματικός ήλιος

Λέγουν μερικοί, ότι τα του Θεού έρχονται από μόνα τους, χωρίς εσύ να καταλαβαίνεις κάτι. Ναι, αυτό είναι σωστό. Αλλά πότε; Εάν ο τόπος της ψυχής σου είναι καθαρός και όχι βρώμικος. Εάν όμως η κόρη του οφθαλμού της ψυχής σου δεν είναι καθαρή, μην τολμήσεις να ατενίσεις τον πνευματικό ήλιο, για να μη στερηθείς και αυτό το λίγο φως που έχεις και το οποίο είναι η απλή πίστη και η ταπείνωση και η καρδιακή εξομολόγηση και τα μικρά έργα τα σύμφωνα με τη δύναμή σου. Μην τολμήσεις, διότι θα πεταχθείς τότε σε κάποιο νοητό χώρο, ο οποίος είναι το σκοτάδι το απομακρυσμένο, αυτό που βρίσκεται μακριά από το Θεό και είναι γνωστό ως άδης.

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Όταν αγαπήσεις το Χριστό - Γέρων Πορφύριος Αγιορείτης

Όταν αγαπήσεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ’ αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυση. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: “Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου”. Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ’ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ’ αρέσει: “ Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω”.

Γέρων Πορφύριος Αγιορείτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλον

Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός · ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης. Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού · εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος.

Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013 ΙΕ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ματθ. κβ΄35-46, Β΄Κορ. δ΄6-15

Αγάπης ανάβαση

«αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου…και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν»

Η σταυρόσχημη μορφή της αγάπης, δηλαδή η εκδήλωσή της προς τον Θεό και προς το συνάνθρωπο, αποκαλύπτει το κατ’ εξοχήν στοιχείο της αυθεντικότητάς της. Μια τέτοια αγάπη θεμελιώνεται ακριβώς στη σταυρωμένη αγάπη του Χριστού και γι’ αυτό αποκτά βάθος και ποιότητα. Άλλωστε, είναι αυτή η αγάπη που νίκησε και το θάνατο, τον έσχατο εχθρό του ανθρώπου, και άνοιξε τις διόδους της ζωής. Αυτή, λοιπόν, την αγάπη, στην πιο γνήσια μορφή της καλείται να εγκολπωθεί ο άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή και να την αναγάγει σε βίωμα και εμπειρία. Στους ορίζοντές της, ο άνθρωπος σε καμιά περίπτωση δεν θα αισθάνεται στη ζωή του ότι κάτι του λείπει. Αντίθετα, θα νιώθει ότι τα έχει όλα γιατί αφήνει τον εαυτό του να είναι δεκτικός στη χάρη του Θεού που καταυγάζει όλο το είναι του.

Ο νομικός που πλησίασε τον Ιησού, σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση τον Ιησού και γι’ αυτό του υπέβαλε το ερώτημα ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή. Ο Χριστός δεν απάντησε με περιστροφές αλλά ευθέως και σαφώς: «Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Δεύτερη, εξίσου σπουδαία όμως, είναι ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Διευκρινίζεται μάλιστα ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζεται όλος ο νόμος.

Οι εύχυμοι καρποί της
Η αγάπη σ’ αυτές τις διαστάσεις που όρισε ο ίδιος ο Κύριος δεν έχει σε καμιά περίπτωση μονοσήμαντο και μονοδιάστατο χαρακτήρα, αλλά κινείται σ’ ένα άνοιγμα που καλύπτει τον ουρανό και τη γη. Η αγάπη προς τον Θεό είναι ακριβώς εκείνη που καθιστά ικανό τον άνθρωπο ν’ αγαπήσει το συνάνθρωπό του. Ν α αγαπήσει ακόμα και τον εχθρό του. Η αγάπη, βέβαια, προς τον Θεό, δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση οποιοδήποτε ατομικό κατόρθωμα του ανθρώπου στη ζωή του, αλλά είναι αποτέλεσμα της Χάριτος του Θεού. Αυτό συμβαίνει όμως και με τη συνεργία του ανθρώπου, όταν δηλαδή ανοίγει χώρο στην καρδιά του για να ευδοκιμήσει στο γόνιμο έδαφός της η παρουσία της θείας αγάπης. Η αγάπη προς τον Θεό είναι κατορθωτή, επειδή «αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς», σύμφωνα με τον Ιωάννη. Είναι η κίνηση που κάνει πρώτα ο Θεός που μας καθιστά ικανούς να του αντιπροσφέρουμε την αγάπη. Βέβαια, η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεό καρποφορεί με την αγάπη που εκδηλώνεται και προς το συνάνθρωπο. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγαπά τον Θεό και ν’ αποστρέφεται ταυτόχρονα την εικόνα του στο πρόσωπο του συνανθρώπου του. Είναι σαφής ο Ιωάννης όταν λέει: «εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν…, όν ουχ εώρακε και μισή τον αδελφόν αυτού όν εώρακε», τότε χαρακτηρίζεται «ψεύστης». Η αγάπη του αδελφού συνιστά τον πιο εύχυμο καρπό της αγάπης προς τον Θεό και η αγάπη του πλησίον είναι προϋπόθεση της αγάπης προς τον Θεό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο ευαγγελιστής Λουκάς αμέσως μετά την απάντηση του Ιησού προς το νομικό με την πρόταξη της αγάπης, προχώρησε στη διήγηση της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, μέσα από το βάθος της οποίας αναδύονται τα πιο αυθεντικά μηνύματα περί αγάπης.

Η αυθεντικότητά της
Η αγάπη για να είναι αληθινή και ποιοτική επιβάλλεται να είναι ολοκληρωτική. Να βγαίνει εκ βάθους καρδίας. Αυτό ακριβώς το ολοκληρωτικό δόσιμο διασφαλίζει και τους όρους της αληθινής ελευθερίας του ανθρώπου, αφού πλέον δεν θα δεσμεύεται από οποιεσδήποτε άλλες επιρροές και εξαρτήσεις που τον καθιστούν διασπασμένη και διχασμένη προσωπικότητα. Όπως ο Θεός μας αγάπησε χωρίς προϋποθέσεις, με κορύφωσή της τη σταυρική του θυσία, έτσι κι εμείς επιβάλλεται να του ανταποδίδουμε τη δική μας αγάπη. Είναι ακριβώς εδώ που σε καμιά περίπτωση δεν χωρούν οποιοιδήποτε συμβιβασμοί και υπολογισμοί, που στο βάθος τους νοθεύουν την αγάπη και στραγγαλίζουν την πνευματική ζωή. Άρρηκτα συνδεδεμένη με την κάθετη είναι και η οριζόντια εκδήλωση της αγάπης. Το ρηθέν υπό του Κυρίου «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» δείχνει ακριβώς ότι δεν μπορεί να είναι αποκομμένη η αγάπη προς τον Θεό από την αγάπη προς τον πλησίον και αντίστροφα.

Αγαπητοί αδελφοί, αυτή λοιπόν η σταυρόσχημη αγάπη, στην κάθετη και οριζόντια της μορφή, είναι και το κριτήριο για την πνευματική ωρίμανση και χριστοποίηση του ανθρώπου. Οι άγιες μορφές που παρελαύνουν ως νέφος στο στερέωμα της Εκκλησίας αναδείχθηκαν γιατί ακριβώς αγάπησαν πραγματικά και έμπρακτα τον Θεό και κατ’ επέκταη και το συνάνθρωπό τους. Ο Συμεών ο Θεοδόχος και η Άννη η προφήτιδα, τους οποίους τιμά σήμερα η Εκκλησία, ρίχνουν φως στο δρόμο της αγάπης, τον οποίο καλούμαστε κι εμείς ν’ ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Εκκλησία της Κύπρου

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας

«Ελπισάτωσαν επί σοι οι γινώσκοντες το όνομα σου Κύριε...»

Πολλές φορές έρχονται στη ζωή μας περιστάσεις και έχει κανείς την αίσθηση ότι ακόμη και οι ευσεβείς αγνοούνται από το Θεό. Παρατηρούμε, ότι οι πιστοί στη πορεία του επίγειου βίου τους αδικούνται, υποφέρουν, αρρωσταίνουν βαριά, καταπιέζονται. Και από το άλλο μέρος έχουμε τις ειρωνείες των ασεβών, οι οποίοι με προκλητικό τρόπο λένε: Πού βρίσκεται ο Θεός σας για να σας προστατεύσει;

Κάνουν όμως ένα μεγάλο λάθος, γιατί αν οι ευσεβείς εύρισκαν αμέσως, αυτόματα την ιδιαίτερη προστασία και εύνοια του Θεού, δηλ. αν όλα πήγαιναν καλά γι’ αυτούς, δεν θα είχε και μεγάλη αξία η πίστη των πιστών και ευσεβών ανθρώπων.

Ο Θεός επιτρέπει να θλίβονται οι δικοί του άνθρωποι, να υποφέρουν, να δοκιμάζονται. Διότι η δοκιμασία αυτή είναι γι’ αυτούς τίτλος τιμής, ένα μέσο καταρτισμού για την καλλιέργεια της αρετής, και ένα διδακτικό παράδειγμα για τους άλλους.

Ο Θεός όμως δεν θ’ αργήσει να παρέμβει για να βοηθήσει και να σώσει τους ευσεβείς. Μάλιστα την ώρα που μας επισκιάζει η απελπισία και όλα γύρω σκοτεινιάζουν, τότε απλώνεται το προστατευτικό και παντοδύναμο χέρι του Θεού, για να προφυλάξει, να προστατέψει και να μας απαλλάξει από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, διότι «ουκ εγκατέλειπες τους εκζητούντας σε, Κύριε».

Γ. 

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Ακολουθίες Φεβρουαρίου 2013

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΜΗΝΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013


1. Παρασκευή Τρύφωνος μάρτυρος, Βασιλείου του Ομολογητού Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης – Αγιασμός
2. Σάββατο Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

3. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ- Συμεών του Θεοδόχου, Άννης της Προφήτιδος,
Σταματίου νεομάρτυρος, Αγάθης μάρτυρος, Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
7. Πέμπτη Παρθενίου Επισκόπου Λαμψάκου, Λουκά Οσίου του εν Στείρω
8. Παρασκευή Θεοδώρου του Στρατηλάτου, Μακαρίου επισκόπου Πάφου (Κατάλυσις οίνου και ελαίου)

10. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (των Ταλάντων) Χαραλάμπους Ιερομάρτυρος,
Ζήνωνος Οσίου, Χρήστου του Κηπουρού, Μελετίου Αντιοχείας, Χρήστου Νεομάρτυρος,
Ακύλα, Πρισκίλλης, Ονησίμου των Αποστόλων, Ανθίμου του εν Χίω

17. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (της Χαναναίας) Φιλοθέης της Αθηναίας,
Αρίστωνος επισκόπου Αρσινόης, Ανθούσης μάρτυρος, Πολυκάρπου Σμύρνης

24. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Τελώνου και Φαρισαίου), Αρχιερατική Θεία Λειτουργία
Α΄ και Β΄ Εύρεσις Τιμίας Κάρας Τιμίου Προδρόμου, Φωτεινής της Σαμαρείτιδος,
Θεοκλήτου μάρτυρος, Κασσιανού του Ρωμαίου
Σήμερα αρχίζει η περίοδος του Τριωδίου. Την εβδομάδα αυτή έχουμε κατάλυση εις πάντα

Κατά το μήνα Φεβρουάριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 4:30 μ.μ.,
ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45 π.μ. και τις καθημερινές 6:15-8:30 π.μ.


Σημειώσεις - Υπενθυμίσεις Συνάξεων:
Την εβδομάδα του Τελώνου και Φαρισαίου (24 Φεβρουαρίου 2013 – 02 Μαρτίου 2013) έχουμε κατάλυση εις πάντα.
• Ομιλίες για νεαρές μητέρες κάθε Τρίτη, στις 9:00 π.μ.
• Παράκληση - Ομιλία για άντρες, γυναίκες και νέους κάθε Τετάρτη, στις 5:00 μ.μ
Κάθε Σάββατο λειτουργούν τα Κατηχητικά μας σχολεία