Όπου Θεός, ουδεμία ανάγκη

Όπου πίστις

αγάπη

όπου αγάπη

ειρήνη

όπου ειρήνη

ευλογία

όπου ευλογία

εκεί Θεός

όπου Θεός

ουδεμία ανάγκη.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 31/08/2010

Άγιος Φανούριος

«Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν. Ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε».

Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες και μόνο το 1500 μ.Χ. βρέθηκε η Ιερή εικόνα του, που μας αποκάλυψε την ύπαρξή του την παρρησία του ενώπιον του Θεού, ο οποίος τον έχει χαριτώσει με τόσο μεγάλη θαυματουργική δύναμη. Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον Άγιο Φανούριο, μόνο το όνομά τουπου ήταν γραμμένο πάνω στην εικόνα που βρέθηκε και ήταν στρατιωτικός, όπως φανερώνει η στολή που φορά και μάλιστα κατά τους πρώτους αιώνες των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης.

Επίσης πάνω στην εικόνα του, εικονίζονται και τα μεγάλα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά, διότι μία εικόνα μας εξιστορεί όσα πράγματα θα μα εξιστορούσε και ένα βιβλίο.

Πριν από 500 περίπου χρόνια, όταν οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, βρέθηκε η ιερά και σεβάσμια εικόνα του Αγίου.

Τον καιρό που οι Αγαρηνοί, περίπου δηλαδή το 1500, κατέλαβαν το νησί της Ρόδου, θέλησαν να το οχυρώσουν και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, που είχαν σε πολλά σημεία καταστραφεί. Πήραν λοιπόν σαν εργάτες πολλούς χριστιανούς, κι εκείνοι, καθώς έσκαβαν στα χαλάσματαΚάποιων σπιτιών και παλαιών γκρεμισμένων ναών, βρήκαν μία θαυμάσια εικόνα, ολοκάθαρη και άφθαρτη που φαινόταν σαν να είχε αγιογραφηθεί την ίδια μέρα, πράγμα αξιοπερίεργο και που αποδεικνύει ότι η ανεύρεση της εικόνας δεν είναι τυχαία, αλλά δωρεά του Θεού.

Η εικόνα έδειχνε τον Άγιο Φανούριο νέο στην ηλικία, ντυμένο στρατιωτικά, να κρατάει ένα σταυρό και μαζί μια λαμπάδα αναμμένη. Ολόγυρα από την εικόνα, κατά την συνήθεια των αγιογράφων τότε, υπήρχαν 12 παραστάσεις από τα μαρτύρια του Αγίου.

Τα μαρτύρια που απεικονίζονται είναι μεγάλα και σκληρά και αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για μεγάλο και γενναίο αθλητή της πίστεως.


Στη πρώτη παράσταση:
Εμφανίζεται ο Άγιος να απολογείται με παρρησία μπροστά στο Ρωμαίο άρχοντα.
Στη δεύτερη :
Ο Άγιος εικονίζεται ανάμεσα σε στρατιώτες που τον χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα.
Στη τρίτη :
Δείχνει τη συνέχεια αυτών των βασανιστηρίων, όπου έχουν ρίξει τον Άγιο πλέον στο χώμα και τον χτυπούν μανιασμένα με ρόπαλα και ξύλα, ενώ προσεύχεται.
Στη τέταρτη:
Είναι γυμνός και ματωμένος μέσα στη φυλακή, όπου οι δήμιοί του του καταξεσκίζουν τις σάρκες με σιδερένια εργαλεία. Εκείνος υπομένει ατάραχος με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.
Στη πέμπτη:
Ο Άγιος βρίσκεται μπροστά στο σκληρό τύραννο με μία έκφραση που δείχνει τον πόνο και το μαρτύριο.
Στη έκτη:
Προσεύχεται μόνος του μέσα στη φυλακή έχοντας υψώσει τα χέρια ικετευτικά προς τον Ουρανό.
Στη έβδομη :
Εικονίζεται ένα ακόμη μαρτύριο, όπου είναι γυμνός και καταματωμένος, ενώ γύρω του καίνε το σώμα του με αναμμένες λαμπάδες.
Στην όγδοη :
Εμφανίζεται καταπλακωμένος κάτω από μια μεγάλη πέτρα και ολόγυρά του βρίσκονται άγρια θηρία, έτοιμα να τον κατασπαράξουν, ωστόσο μοιάζουν να είναι καθηλωμένα από την αγιότητά του.
Στην ένατη:
Βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα μαρτύριο, αφού τον έχουν στήσει μπροστά στα είδωλα με αναμμένα κάρβουνα στα χέρια, αλλά εκείνος προτιμά να κρατά τα κάρβουνα στα χέρια και να καίγεται, παρά να τα πετάξει στα είδωλα και να λυτρωθεί.
Στη δέκατη:
Δέεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ενώ γαλήνη και το θείο φως είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του.
Στη ενδέκατη:
Η κορύφωση του μαρτυρίου του!
O Άγιος στέκεται στη μέση και οι βασανιστές του τον έχουν τοποθετήσει σ’ ένα μεγάλο μάγκανο και του τσακίζουν τα κόκαλα. Το πρόσωπο του παραμένει ήρεμο και υπομένει και υπομένει με καρτερία το φρικτό μαρτύριο. Στη τελευταία παράσταση εικονίζεται το φοβερό τέλος του μαρτυρίου του. Οι δήμιοί του τον έκαψαν ζωντανό, αφού μέχρι τέλους, στο Κύριό μας.
Εικονίζεται λοιπόν μέσα σ’ ένα λάκκο με αναμμένα ξύλα, περιτριγυρισμένος από αναμμένες φλόγες και καπνούς.
Πάλι όμως το πρόσωπό του εξακολουθεί να είναι ήρεμο και ατάραχο, εστραμμένο με πίστη και αγαλλίαση προς τον αγαπημένο του Χριστό.
Και μόνο τα μαρτύρια που εικονίζονται στην εικόνα του Αγίου, τον καθιστούν μεγαλομάρτυρα.
Παράλληλα όμως και τα αναρίθμητα θαύματα που Χάριτι Θεού επιτελεί, επιβεβαιώνουν ότι ο Άγιος έχει μεγάλη παρρησία προς τον Θεό.
Στα ερείπια λοιπόν εκείνα, ο επίσκοπος της Ρόδου, αναστήλωσε το ναό του Αγίου Φανουρίου, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα, όπως και η εικόνα που βρέθηκε 500 χρόνια πριν.
Τα θαύματα που από τότε άρχισε να τελεί ο Άγιος έγιναν αφορμή να συντρέχουν στη Ρόδο πολλού χριστιανοί για να ζητούν τις μεσιτείες του.
Η πιο χαρακτηριστική παράδοση στο λαό μας είναι βέβαια το εορταστικό
Έθιμο της φανουρόπιτας που γίνεται συνήθως τη παραμονή της εορτής του.
Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.
Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.
Ο Άγιος αποτελεί έναν από τους πιο αγαπητούς και προσφιλείς αγίους, στον οποίο, ακόμη και σήμερα, προστρέχουν πλήθος πιστών και εκείνος
σπεύδει γρήγορα να εκπληρώσει ότι του ζητήσουμε.



```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος ο Νεοφανής

Η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου

Ο ένδοξος του Χριστού μεγαλομάρτυς Φανούριος ιστορικά δεν είναι γνωστός. Τον γνωρίσαμε μετά από τυχαία εύρεση της εικόνας του το δέκατο τέταρτο αιώνα στη Ρόδο. Τότε την ανασκαφή παλαιών οίκων στο νότιο μέρος του παλαιού τείχους βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες. Μεταξύ αυτών βρέθηκε και αυτή του αγίου Φανουρίου, στην οποία ο άγιος εικονίζεται νεαρός στρατιώτης που κρατεί στο δεξί χέρι σταυρό με αναμμένη λαμπάδα. Η εικόνα περιβάλλεται από δώδεκα μαρτύρια.
Πολλοί έχουν συνδυάσει τη μνήμη του με φανερώματα και τον θεωρούν ως τον άγιο που φανερώνει χαμένα αντικείμενα ή κρυμμένα μυστικά. Και τούτο γιατί ο άγιος έγινε γνωστός από την φανέρωση της εικόνας του.
Ας ευχηθούμε να φανερώσει ο μεγαλομάρτυς Φανούριος σε όλους μας την αγάπη του Θεού, το λόγο του Ευαγγελίου Του, το δρόμο της μετανοίας και της σωτηρίας μας.

==================================================================


Προστάτης της Νήσου Ρόδου

O Άγιος Φανούριος είναι ο πολιούχος και προστάτης Άγιος ολοκλήρου του νησιού τής Ρόδου.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας σκάβο ντας οι Αγαρηνοί για να ανακαινίσουν το κάστρο τής Ρόδου βρήκαν θεμέλια παλαιάς Εκκλησίας με πολλές εικόνες κατεστραμμένες ανάμεσα στις οποίες ξεχώριζε και μία παλαιά εικόνα πού έμοιαζε καινούργια και φρεσκοβαμμένη και τριγύρω στο πλαίσιο της, ήσαν ζωγραφισμένα όλα τα μαρτύρια του εικονιζόμενου Αγίου, ο οποίος φαινόταν πολύ νέος στην ηλικία, ντυμένος στρατιωτικά και κρατώντας στο δεξί του χέρι Σταυρό πάνω στον οποίο στηριζόταν αναμμένη λαμπάδα.
Στον Άγιο Φανούριο καταφεύγουν οι πιστοί, για να επικαλεστούν την βοήθεια του στις διάφορες ανάγκες της ζωής τους και μάλιστα όταν χάσουν ο,τιδήποτε ζητούν την παρέμβαση του και αμέσως το βρίσκουν. Ανάμεσα στα άλλα δώρα πού προσφέρουν στον Άγιο οι πιστοί είναι και ή φανουρόπιτα, την οποίαν τάζουν στον Άγιο, για να τους φανερώσει το αντικείμενο πού έχασαν ή κάποια λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα τους.
Στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας τον Ναό του Αγίου τον εξουσίαζε ένας Τούρκος ο όποιος τον είχε κάμει στάβλο και έβαζε μέσα τα χόρτα και τα άχυρα για τα ζώα του. Μία μικρή χριστιανή γειτόνισσα είχε φτιάξει από ντενεκίδι ένα μικρό ακίνδυνο κανδήλι και το άναβε κάθε μέρα από ένα παράθυρο του τρούλου μη δίνοντας σημασία στις απειλές του Τούρκου.
Στον Συναξαριστή της Εκκλησίας αναφέρονται ορισμένα από τα θαύματα του Αγίου πού έκανε σε παλαιότερες εποχές. Είναι αδύνατο όμως να περιγράψει κάποιος τα θαύματα που κάνει καθημερινά ο Άγιος αυτός Μεγαλομάρτυρας του Χριστού σε όσους με πίστη επικαλούνται την μεσιτεία του στις ανάγκες και τις δυσκολίες της ζωής τους.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι ή πηγή του κάθε καλού και της κάθε δωρεάς είναι ο Χριστός. Από τον Χριστό παίρνουν οι Άγιοι και δίνουν σε μας. Δεν είναι ανεξάρτητες μονάδες πού ενεργούν αυτόβουλα και αυτοδύναμα. Είναι μεσίτες ανάμεσα στον Χριστό και τους ανθρώπους, όπως και ο Χριστός είναι Μεσίτης ανάμεσα στον Θεό Πατέρα Του και σε μας.
Η μνήμη του Αγίου Φανουρίου γιορτάζεται στις 27 Αυγούστου στον Ιερό Ναό του στην Ρόδο, με λαμπρότητα και προσέλευση πλήθους λαού.


Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά

Ημερομηνία Ανάρτησης: 27/08/2010

Η αγάπη του Κυρίου μας και η δική μας ματαιοδοξία

Κύριος δημιούργησε τον άνθρωπο για να ζήσει αιώνια και να βρει σ’ Αυτόν τη μακαριότητά του, μας δημιούργησε με σκοπό να είμαστε μαζί Του και να γίνουμε ένα με Αυτόν. Ο ίδιος ο Κύριος θέλει να είναι μεθ’ ημών και εν ημίν.

Με λάσπη ο Κύριος έπλασε τον άνθρωπο, αλλά μας αγαπά σαν δικά Του παιδιά και μας προσμένει με μία σφοδρή επιθυμία. Ο Κύριος μας αγαπά με μία τόση μεγάλη αγάπη, που σαρκώθηκε για εμάς, έχυσε το Αίμα Του για εμάς και μας το έδωσε για να το πιούμε. Μας έδωσε επίσης το Σώμα Του, τόσο αγνό, κι έτσι γίναμε παιδιά του. Ο Κύριος ήρθε πάνω στη γη για να μας υψώσει εκεί όπου ο Ίδιος κατοικεί. Εκεί είναι που ο Κύριος μας καλεί παρόλες τις αμαρτίες μας.

Χάνουμε εύκολα τη χάρη εξαιτίας της ματαιοδοξίας, από μία και μόνη σκέψη υπερηφανείας. Μπορούμε να νηστέψουμε πολύ, να προσευχηθούμε πολύ και να κάνουμε πολλά καλά. Ώστόσο, εάν με αυτό πέφτουμε στη ματαιοδοξία, θα μοιάζουμε με το τύμπανο, που ηχεί μεν, αλλά που στο εσωτερικό του είναι άδειο. Από εκείνη τη στιγμή, η ψυχή δεν θα μπορεί πια να προσεύχεται με τη καθαρότητα. Άσχημες σκέψεις θα έρχονται και θα τη βασανίζουν. Ο Κύριος μας αγαπά, κι όμως εμείς πέφτουμε, διότι δεν έχουμε ταπείνωση.

Αναδημοσίεση από: Ορθόδοξο Ιστολόγιο Επαρχίας Αμμοχώστου

Ημερομηνία Ανάρτησης: 26/08/2010

Ο Θεός μας στέλνει ανθρώπους...

Το λάθος μας πάντα είναι ότι δεν παίρνουμε στα σοβαρά αυτό που είναι η δεδομένη, η παρεχομένη σημερινή ημέρα της ζωής μας, το ότι ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον και το ότι όλο και περιμένουμς κάποιαν ιδαίτερη μέρα, οπότε η ζωή μας θα ξεδιπλωθεί και θα αποκτήσει όλη την σημασία και σπουδαιότητά της και δεν προσέχουμε ότι η ζωή μας κυλάει και φεύγει σα νερό, που διαρρέει μέσα από τα δάκτυλα του χεριού, ή όπως τον πολύτιμο σπόρο, που διαπερνά και πέφτει από μη σφιχτοδεμένο σακκί.

Συνεχώς, την κάθε μέρα και την κάθε ώρα, ο Θεός μας στέλνει ανθρώπους είτε περιστάσεις είτε καθήκοντα, που πρέπει να χρησιμεύσουν σαν αφετηρία στην αναγέννησή μας, αλλά εμείς δεν του δίνουμε προσοχή, με αποτέλεσμα την κάθε ώρα να εναντιωνόμαστε στο θέλημα Του Θεού για μας. Και πράγματι, πως μπορεί ο Θεός να μας βοηθήσει; Μόνο στέλλοντάς μας στην καθημερινή μας ζωή συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένες συγκυρίες περιστάσεων. Αν δε την ώρα της ζωής μας την δεχόμαστε σαν την ώρα, όπου εκδηλώνεται του Θεού το θέλημα για μας και σαν την αποφασιστική, την σπουδαιότατη και μοναδική ώρα της ζωής μας, οποίες ως την ώρα εκείνη κρυμμένες πηγές χαράς, αγάπης και δύναμης θα ξεπηδούσαν και θα ανέβλυζαν από τα βάθη της ψυχής μας!

Να δεχόμαστε, λοιπόν, με σοβαρότητα κάθε άνθρωπο, που συναπαντούμε στον δρόμο της ζωής μας και να παίρνουμε στα σοβαρά κάθε ευκαρία και δυνατότητα να κάνουμε έργο καλό και να 'στε βέβαιοι ότι μ' αυτό τον τρόπο κάνετε αυτό που θέλει ο Θεός για σας στις συγκεκριμένες εκείνες περιστάσεις, την δεδομένη εκείνη ημέρα και ώρα.

Αν αγαπούσαμε τον Θεό περισσότερο, πόσο εύκολα θα Του εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο ολόκληρο με όλες τις αντινομίες του και τις ακατανόητες πλευρές του! Όλες οι δυσκολίες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον αρκετά. Εκεί όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορούν να υπάρχουν δυσκολίες.

Πολλή από την σύγχυση, που υπάρχει ανάμεσα στους σύγχρονους Χριστιανούς, θα διαλύοταν, αν είμαστε πραγματικά Χριστιανοί με την κυριολεκτική, Ευαγγελική σημασία της λέξης, θα λυόταν, ανάμεσα σ' άλλα, και το θέμα της σημασίας του πόνου στη ζωή, του να υποφέρουμε "όπως ο Κύριος υποφέρει"... και άλλα πολλά. Λαμβάνοντας υπόψη την ακόρεστη και άπληστη προσκόλλησή μας στα αγαθά του κόσμου τούτου - όταν η ίδια η προσκόλληση στα αγαθά του κόσμου τούτου - όταν αυτή η ίδια η προσκόλληση γίνεται πρόξενος πολλού πόνου - για ποιο θρησκευτικό και πνευματικό νόημα της ζωής μας, περιλαμβανομένου και του δικού μας πόνου, μπορούμε να μιλούμε;

Πηγή: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, του πρεσβύτερου Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ
Αναδημοσίεση από: Ορθόδοξο Ιστολόγιο επαρχίας Αμμοχώστου

Ημερομηνία Ανάρτησης: 24/08/2010

Σύν-τρομο down

Κυρία μου, ο γιος σας πάσχει
από το γνωστό σύνδρομο down.
Τι μπορώ να κάνω για το παιδί μου,
ρώτησαν τα δάκρυά της το γιατρό.
Να το αγαπήσεις...
Απάντησαν τα χέρια του επάνω
στον όρκο του Ιπποκράτη.
Να βλέπατε αυτή τη γυναίκα
πόσο αγάπησε το «ασκήσιμό» της.
Εξασκήθηκε τόσο πολύ στην αγάπη
για να το βλέπει τώρα:
Να ποδηλατεί
Να ζωγραφίζει
Να της φωνάζει μαμμά
Να την αγκαλιάζει σφιχτά
Να την φιλά
Να της βάζει 10 με τόνο για την άσκηση.
Να της λέει ευχαριστώ που του επέτρεψε να ζήσει.
Έστω και με δείχτη νοημοσύνης πιο χαμηλό.
Αν είχε δείχτη η καρδιά
πάντως θα ήταν καρδιοφυία ο μικρός.

Ρώτησα τους μαθητές μου
αν ήξερε η γυναίκα αυτή, εκ των προτέρων,
ότι ο Δημήτρης θα ήταν μογγολικό
αν έπρεπε να το γεννήσει.
Άκουσα τα πάντα.
όχι,
γιατί όχι,
σε καμία περίπτωση,
θα βασανιζόταν και αυτός και οι γύρω του...
Στο άκουσμα του τελευταίου,
σηκώθηκε η Νατάσα και είπε...
Καλά μωρέ και μεις που γεννηθήκαμε υγιείς,
δεν βασανίζουμε κανένα;
Κύριε έχω μια αδελφή που πάσχει από το σύνδρομο.
Είπα στη μάνα μου κάποτε
ότι ήταν το καλύτερο δώρο που μας χάρισε ποτέ.
Γιατί από τότε έμαθα ν’αγαπώ.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου
χωρίς τη Μαρία μας.
Το κουδούνι πάλι άφησε αναπάντητα τα γιατί.
Όπως και όλα τα θέματα ανοιχτά,
επάνω στο τραπέζι της γνώσης.
Δάκρυα, μάνα, γιατρός, Ιπποκράτης,ποδήλατο, ζωγραφιά,
Νατάσα, Μαρία...
Με είχε πιάσει τρόμος
που δεν είχα απαντήσεις
μπροστά στο σύνδρομο.
Το βράδυ πήγα στη γιορτή
για την αφυπηρέτηση του Λυκειάρχη μου.
Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο γιός του
με σύνδρομο down στο ένα χέρι
και μια αγκαλιά λουλούδια στο άλλο.
Όταν έδωσε τα λουλούδια στον πατέρα του
και με δείχτη νοημοσύνης 60 του είπε σε αγαπώ
όλοι ξέσπασαν σε λυγμούς.
Δεν κατάφερε να τελειώσει την ομιλία του ο Λυκειάρχης.
Τον έπνιξαν εκατοντάδες μαθητές του
στα φιλιά και στις αγκαλιές.
Τον μοσχομύρισαν με χιλιάδες λουλούδια.
Και ο γιος του...
να τον καμαρώνει σε μια γωνιά και να χαμογελάει.
Την άλλη μέρα στο σχολείο
ρώτησα ο μαθητής, το ΔΑΣΚΑΛΟ.
Αν ήξερες από πριν ότι ο γιος σου
θα είχε το σύνδρομο
θα τον κρατούσες στη ζωή;
Μου έδειξε τη φωτογραφία του παιδιού.
Μ’ αυτή είναι η ζωή μου , απάντησαν τα χείλη του
κολλημένα επάνω στο χαρτί.

Του Χάρη του Κύπριου


Αναδημοσίευση από: www.stixoi.info

Ημερομηνία Ανάρτησης: 22/08/2010

Ο φράχτης

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη.

Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξη καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη.

Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες.

Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»

Του Άκη Αγγελάκη

Πηγή: Από την τριλογία των βιβλίων του "Ιστορίες..." (Το blog του συγγραφέα εδώ)
Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών

Ημερομηνία Ανάρτησης: 21/08/2010

ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ

- Είναι μερικοί γονείς πού, αν μάθουν ότι το παιδί τους θα γεννηθεί μογγολάκι, πάνε καί το σκοτώνουν. Κάνουν έκτρωση. Λες καί δεν είναι άνθρωπος ή δεν έχει ψυχή... Λες καί δεν μπορεί να κερδίσει τον Παράδεισο... Καί ξέρεις τι καλοσύνη έχουν τα καημένα. Να, ένα πού γνωρίζω κάνει καί καλή προσευχή... Κάνει καί πολλές μετάνοιες... Μούσκεμα στον ιδρώτα γίνεται... Τέτοιο φιλότιμο έχει.

(θυμήθηκε κάτι καί χαμογέλασε).

- Μετά, όταν πεινάσει, τρίβει την κοιλίτσα του με το χέρι καί λέει στην εικόνα της Παναγίας: "Παναγίτσα, τώρα πάω φάω καί μετά πάλι έρθω προσευχή".

Γέλασε χαρούμενος ο γέροντας.

- Με κομποσχοίνι, γέροντα, κάνει προσευχή;

- Ναι, καί με το κομποσχοίνι... Μετά, ξέρεις τι καλοσύνη έχει;... Να, μια φορά το κορόιδευαν κάτι παιδιά στην γειτονιά καί έπιασαν να το σκουντάνε... σχεδόν το δέρναν το καημένο. Το βλέπει ο πατέρας... ορμάει... Πιάνει ένα παλιόπαιδο καί, πάνω στον θυμό του, ήταν έτοιμος να το δείρει.

»Μπαίνει στη μέση το μογγολάκι, πιάνει τα χέρια του πατέρα να τον εμποδίσει, τον κοιτά στα μάτια και του λέει: «ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΛΗΣ», (δηλαδή ήθελε να πει ότι δεν μας λέει έτσι ο Χριστός)... Τον πήραν μετά τα δάκρυα τον πατέρα...

»Είδες αγάπη πού είχε!!!

»Δηλαδή οι άλλοι... οι «έξυπνοι», πού κάνουν ένα σωρό κακίες, είναι καλύτεροι;... Αυτό το παιδάκι, λοιπόν, έπρεπε να το σκοτώσουμε...;

-Όχι, γέροντα, αλλά... να, είναι δύσκολα για τους γονείς.

- ΑΥΤΟΣ θα βάλει καί τους γονείς του στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ... Με την υπομονή πού θα κάνουν εξ αιτίας του οι γονείς θα μπουν στον Παράδεισο.

Του Γέροντος Παϊσίου

Πηγή:Από το βιβλίο «Ό πατήρ Παΐσιος μου είπε» Αθαν. Ροκοβαλή
Αναδημοσίεση από: Το Άγιον Όρος - Το περιβόλι της Παναγίας

Ημερομηνία Ανάρτησης: 20/08/2010

Το φιλότιμο

Το παρακάτω κείμενο είναι ένας φανταστικός διάλογος του Αγ. Νεκταρίου Πενταπόλεως με τον συγγραφέα, από το κεφάλαιο «ο άγγελος της σιωπής.»

«…Τίποτε ὅμως δέν ἦταν πιό μόνιμο ἀπό τόν φόβο μου νά μήν χάσω αὐτόν, τόν ἕνα, τόν καλό μαργαρίτη.

Θά μέ ρωτήσεις βέβαια ποιός εἶναι ὁ καλός μαργαρίτης. Πολλές φορές τό σκέφτηκα καί θά σοῦ πῶ πού κατέληξα: ὁ καλός μαργαρίτης εἶναι ἡ καλή ἀπολογία.Ἡ διαρκής ἀνάμνηση τῆς στιγμῆς, πού θά βρεθεῖς μπροστά Του. Ὄχι μπροστά σ΄ἕνα…φοβερό βῆμα ἀλλά μαζί Του σέ μία ἀπέραντη ἀμμουδιά. Ἐκεῖ πού θά τά πεῖτε ἀντικρυστά, καθισμένοι σέ δυό ψάθινες καρέκλες τήν ὥρα τοῦ δειλινοῦ, τήν ὥρα πού φαίνεται ὁ Θεός ν΄ ἀγαπάει περισσότερο ἄπ΄ ὅλες τίς ἄλλες. Κάποια δειλινά –θυμᾶσαι;- τά λέγε καί μέ τόν Ἀδάμ. Κάποιο δειλινό-θυμᾶσαι;- χάθηκε ὁ παράδεισος. Οὔτε βροντές, οὔτε ἀστραπές. Μόνο μία ματιά Του, πού θά σέ διαπεράσει σάν γλυκόστομη ρομφαία καί θά ξετυλίξει μπροστά στά μάτια σου, σέ μία στιγμή, ὁλόκληρή τη ζωή σου. Δέν θά μιλήσει. Ἐσένα ὅμως θά σέ πλημμυρίσει ἕνα βαρύ ἐρώτημα:

Ἄξιζε τήν τόση ἀγάπη τοῦ Πλάστη μου ἡ ζωή ποῦ ἔζησα;

Ἄξιζε;

Ἄξιζε;

Θά ρωτήσεις τόσες φορές, ὅσοι οἱ κόκκοι τῆς ἄμμου, πού μέσα της ἔχουν χωθεῖ τά ποδάρια τῆς καρέκλας σου. Κανείς δέν θά βιάζεται. Οὔτ΄ ἐσύ, οὔτε Αὐτός. Ὧρες, μῆνες, αἰῶνες θά ρωτᾶς. Καί κάποια στιγμή θ΄ ἀποφασίσεις, ἄν μπορεῖς νά Τόν κοιτάξεις στά μάτια. Ξέρω τί σκέφτεσαι, ξέρω τί ρωτᾶς: εἶναι αὐτή ἡ στιγμή τῆς κόλασης καί τοῦ παράδεισου; Καί σοῦ ἀπαντάω: δέν ξέρω τί μου λές. Ἐγώ ξέρω ὅτι εἴν΄ ἀβάσταχτο κρίμα νά πικραίνεις ἕνα λατρεμένο σου σύντροφο, ἕνα φίλο, πού σέ νοιάστηκε πιό πολύ κι ἄπ΄ τή μάνα σου! Εἶναι ἀβάσταχτο κρίμα νά πικραίνεις τόν Χριστό σου. Αὐτός ἦταν γιά μένα πάντοτε ὁ φόβος τῆς κολάσεώς μου. Ἔτρεμα τήν στιγμή πού δέν θά ἄντεχα νά Τόν κοιτάξω στά μάτια. Γιατί, ὅταν ὅλα περάσουν, ἕνα πράγμα μένει στόν ἄνθρωπο καί ἕνα πράγμα θά μείνει στήν Δημιουργία στό τέλος τῶν αἰώνων:

Τό φιλότιμο.

Αὐτό θά ἐπιτρέψει σέ κάποιους νά πιάσουν τό χέρι Του σάν τόν Πέτρο καί νά Τόν ἀκολουθήσουν πάνω στά κύματα καί αὐτό θά φυτέψει τά πόδια κάποιων ἄλλων στήν ἄμμο, ἀφήνοντάς τους στήν πικρή νύχτα. Θά γνέφει ὁ Χριστός… «ἐλᾶτε»….κι αὐτοί θά σκύβουν μέ ντροπή τό κεφάλι, φορτωμένοι τό ἀβάσταχτο κρίμα τους.

(Δέν ξέρω ποιός εἶσαι. Σ΄ ἀκούω ὅμως καί λευτερώνομαι ἄπ΄ὅλα τά καθήκοντα καί ὅλα τά «πρέπει». Τί πρέπει νά κάνω, τί πρέπει νά μοιάσω, ὅλα φεύγουν, μοῦ ξεπλακώνουν τό στῆθος κι ἕνα «Ἄχ!» μοῦ γεμίζει τά σωθικά. Ὅ,τι ποθῶ νά εἶμαι, ὅ,τι ποθῶ νά γίνω, γίνεται μία καί μοναδική κραυγή ἀγωνίας: Ἄχ, νά μή στερηθῶ ποτέ τήν πνοή τοῦ Θεοῦ πού μέ καλεῖ νά τοῦ μοιάσω! Ἄχ, νά μή νικήσουν τά νοητικά καί ἀφηρημένα σχήματα! Ἄχ, νά μή χαθεῖ ἀπό τά μάτια μου τό τόσο συγκεκριμένο καί χειροπιαστό της παρουσίας Του.)»


Πηγή: Ἀπό τό βιβλίο «ψίθυροι τῶν Ἀγγέλων» τοῦ Ἠλία Λιαμῆ σέλ.62
Αναδημοσίεση από: Ηλιαχτίδα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 19/08/2010

Ζήτησα από τον Θεό...

Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει δύναμη,

κι Αυτός που έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Του ζήτησα σοφία,
κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.

Του ζήτησα οικονομική άνεση,
κι Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.

Του ζήτησα θάρρος,
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.

Του ζήτησα αγάπη,
κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.

Του ζήτησα χάρες,
κι Αυτός μου έδωσε ευκαρίες να εκμεταλλευτώ.

Απ’ό,τι ζήτησα δεν πήρα τίποτα – τίποτα από αυτά που ήθελα!
Πήρα όμως τα πάντα – αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η προσευχή μου εισακούστηκε!

Θεέ μου σ' ευχαριστώ!

Πηγή:Οδεύοντας

Αναδημοσίευση από: Η Αγάπη πάντα ελπίζει

Ημερομηνία Ανάρτησης: 18/08/2010

Οι δύο φίλοι

Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του ον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.
Γιατί ;
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».


ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ


Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Ημερομηνία Ανάρτησης: 17/08/2010

Παραμυθία

Ω! Γλυκύτατη Μάνα του κόσμου

Ω! Παντάνασσα των Ουρανών

πλημμυρίζει το Άχραντο το Φως Σου

και φωτίζει εντός των ψυχών

των ανθρώπων που είν' στην Oδό Σου

και γι' Αλήθεια οι καρδιές τους διψούν.

Πρεσβυτέρα Εσύ του Θεού μας

τί να δώσουμε για ευχαριστώ

απ' τη βρύση εντός της καρδιάς μας

το τρεχούμενο πάρε νερό

καν' το αμόλυντο σαν τον Χριστό μας

να πλυθούν οι πληγές να σβηστούν.

Διώξε τα σύννεφα εντός μας κάθε αυγή

να μη βραχεί η καρδιά μας και αιμορραγεί

πάρε τ' αγκάθια που πληγώνουν την ψυχή

να ξεπροβάλει η αγάπη δυνατή

Παραμυθία της καρδιάς μας Παναγιά

πόσα εγκώμια Σου πρέπουνε γλυκά;

Ημερομηνία Ανάρτησης: 15/08/2010

Η Θεοτόκος πρότυπο Αγιότητας

Η γλυκύτατη φυσιογνωμία της Θεοτόκου, Μητέρας του Κυρίου και του κόσμου, δεσπόζει παντού στη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το μήνα Αύγουστο. Οι λαμπροί και πάνδημοι εορτασμοί σ’ ολόκληρη τη χριστιανοσύνη δημιουργούν μια θερμή ατμόσφαιρα για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες στη μορφή της Θεοτόκου, μεσίτριας των πονεμένων ανθρώπων.

Η Παναγία είναι το ασάλευτο θεμέλιο του Γένους σ’ όλες τις καταπτώσεις και κλυδωνισμούς του, η ευλογία, η πίστη και η ελπίδα δια την ανόρθωση και τη νίκη.

Σ’ αυτή τη μεγάλη Μητέρα καταφεύγει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος των πιστών στις δύσκολες ώρες. Είναι η αγία των αγίων, η καταφυγή των καταπονουμένων, η μεσίτρια προς τον Θεό, της οποίας η αγιότητα ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο μέτρο.

Η επίγεια ζωή της Θεοτόκου υπήρξε μια πορεία ολοκληρωτικής προσφοράς προς τον Θεό. Απόλυτη υπακοή στο θεϊκό θέλημα, βαθιά πίστη, ανείπωτη ηθική καθαρότητα και αγιότητα ήταν η δική της συμμετοχή στην εύνοια του Θεού. Τα μεγέθη αυτά αποτελούν απλησίαστα επίπεδα αρετής για κάθε εποχή ιδιαίτερα δε για τη δική μας.

Διερωτάται κανείς κατά πόσο η αγιότητα του Θεού μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τον σύγχρονο άνθρωπο, όταν ακούγοντας τη λέξη αγιότητα γελάει και ειρωνεύεται;

Mήπως όμως είναι μια πρόκληση για τη σημερινή λογοκρατούμενη κοινωνία, που αναζητά εύκολες λύσεις, που αδιαφορεί για τέτοια μεγέθη, που προτιμά το χάος και τη σύγχυση των αξιών και των ιδεών; Είναι εύκολο στην εποχή μας ν’ απαλλαγούμε από τις ποικίλες δεσμεύσεις και αναγκαιότητες και με ηρωισμό και τόλμη να αρνηθούμε τον υλιστικό κόσμο;

Τα ερωτήματα αυτά αποκαλύπτουν τον σκεπτικισμό που γέννησε η μονομερής προσκόλληση του ανθρώπου στα υλικά και η απομάκρυνση μας από τον κόσμο του πνεύματος, μέσα στον οποίο αναπνέει αυτό που ονομάζουμε αγιότητα.

Ο σύγχρονος κόσμος αναζητά εναγωνίως τις φαντασιώσεις του πολιτισμού τις νέες μορφές χαράς, νέες πηγές αισθησιακής απόλαυσης και νέες εμπειρίες συγκινήσεων. Προτιμά την άνευ όρων παράδοση στις κοινωνικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές συμβατικότητες, ακόμα κι΄ όταν γνωρίζει, ότι τα επιτεύγματα αυτά τον αλλοτριώνουν ολοκληρωτικά.

Η πραγματική διέξοδος από το φαύλο κύκλο του παραλόγου βρίσκεται εκεί, όπου δυναμικά πρότυπα μας φανερώνουν τρόπους ζωής γεμάτους απλότητα αρετής, αγωνιστική πορεία για τη διαρκή βελτίωση και πληρότητα της κενωτικής προσφοράς για τον συνάνθρωπο.

Ένα τέτοιο πρότυπο είναι η Θεοτόκος. Παράδειγμα πρόκλησης και πρόσκλησης αγιότητας. Με τη μορφή της η Παναγία ως πρότυπο και παράδειγμα, δυναμώνει και γιγαντώνεται η αδυναμία της φύσεως μας και μειώνονται σιγά-σιγά οι πτώσεις και οι αμφιβολίες.

Οι γήινες και κοινωνικές δεσμεύσεις παύουν να μας εξουσιάζουν δυναστικά, οι αναζητήσεις της ψυχής αποκτούν προτεραιότητα και το θέλημα του Θεού φωτίζει τις επιλογές μας.

Έτσι αρχίζει η πορεία της αγιότητας. Με τον τρόπο αυτό η Θεοτόκος προσέλκυσε την εύνοια του Θεού και δυναμώθηκε στον προσωπικό αγώνα της για την αγιότητα.

Αν παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο πρότυπο αυτό που μας προσφέρει η Θεοτόκος Μητέρα η πορεία της αρετής και της αγιότητας δεν θα είναι ουτοπία, γιατί η μορφή της Παναγίας που καθοδήγησε και στήριξε αναρίθμητους πιστούς, θα καθοδηγεί και θα στηρίζει και τις δικές μας προσπάθειες.

Του π.Γ.Στ.

Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Ημερομηνία Ανάρτησης: 15/08/2010

Το πνευματικό χάδι της προσευχής

Κάθε φορά, που ο Γέροντας μιλούσε για την προσευχή, αντιλαμβανόμουν ότι δεν εννοούσε μια προσπάθεια επιδερμική και αποσπασματική , αλλά βαθιά και διαρκή. Κάποτε αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα του παιδιού μίας γνωστής στο Γέροντα και σε μένα μητέρας, η οποία μου ζήτησε να τον ρωτήσω σχετικά μου είπε: «Το παιδί έχει ένα εσωτερικό πρόβλημα και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι. Το παιδί είναι καλό δεν το θέλει αυτό που κάνει αλλά αναγκάζεται είναι δεμένο από κάτι. Δε διορθώνεται με τη λογική, δε μπορείς να το πείσεις με συμβουλές ούτε να το αναγκάσεις με απειλές. Αυτό θα κάνει τα αντίθετα. Μπορεί να γίνει χειρότερα, μπορεί να μείνει έτσι, μπορεί και να απαλλαγεί από αυτό. Για να απαλλαγεί πρέπει να εξαγιασθεί η μητέρα του. Για να ελευθερωθεί θέλει κοντά του έναν άγιο άνθρωπο με πολλή αγάπη που δε θα του κάνει διδασκαλία ούτε θα το φοβερίζει αλλά θα ζει με αγιότητα και το παιδί που θα τον βλέπει θα ζηλέψει και θα τον μιμηθεί. Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο πολλής και θερμής προσευχής. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή το παιδί κάνει έτσι (απλώνει βίαια τα χέρια και απωθεί τη μητέρα). Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο για κείνο πνευματικό χάδι που το ελκύει προς τη μητέρα του. Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί πρέπει να λιώνει σαν τη λαμπάδα. Να προσεύχεται σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό ν’ αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της.

Του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Ημερομηνία Ανάρτησης: 14/08/2010

Το ταξίδι προς την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Περί της αναχωρήσεώς μας από αυτή τη ζωή

1. Ώρα αναχωρήσεως: Κάθε λεπτό καθ' όλο το 24ωρον.

2. Τα εισιτήρια εκδίδονται στον ουρανό, αλλά πληρώνονται στη Γη.

3. Τιμή εισιτηρίου: Αυτό πληρώνεται με πολλή αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες.

4. Τα βαπτισμένα βρέφη δεν πληρώνουν εισιτήριο, γιατί ταξιδεύουν στην αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας. (Για τ' αβάπτιστα και φονευθέντα, είναι βαρύτιμο το κόστος, των υπευθύνων γονέων και όχι μόνο!)

5. Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δεν μεταβιβάζεται σε άλλο άτομο.

6. Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές. (Οι άγγελοι τις έχουν μεταφέρει σε προηγούμενο δρομολόγιο).

7. Χρήματα δε μεταφέρονται. Οι επιβάτες τα έχουν καταθέσει στην τράπεζα των ουρανών. (Οι αποδείξεις βρίσκονται στα χέρια των πτωχών).

8. Εισιτήριο μετ' επιστροφής, δεν εκδίδεται.

9. Δηλώσεις συμμετοχής δεν χρειάζονται. Τα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά στον οδηγό της αμαξοστοιχίας.

10. Ειδοποιήσεις, για την ημέρα αναχωρήσεως κάθε επιβάτου, δεν στέλνονται.

*****************

Γι' αυτό πρέπει όλοι να είμεθα έτοιμοι διά

ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ και ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,

για το ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ ταξίδι

προς την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

Τα μυστήρια της Εκκλησίας του Χριστού, είναι

ο μοναδικός τρόπος για να σώσουμε την ψυχή μας.

Πηγή: Άγιον Όρος

Ημερομηνία Ανάρτησης: 13/08/2010

Δύο θαύματα του π. Παϊσίου Αγιορείτου

Γέροντας Εφραίμ (Βατοπαιδινός)

Ιερός Ναός 12 Αποστόλων Λονδίνου

4-6-2006

"Θέλω να πω ότι αυτοί οι άγιοι που αγίασαν σήμερα έχουν μεγάλη δόξα, μεγάλη παρρησία στο Θεό και μας βοηθούν πάρα πολύ. Πριν από τρεις μήνες συνέβη το εξής. Ένας οδηγός πήγαινε από τη περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Τον σταματά ένας καλόγερος και του λέει: «Παλικάρι, με παίρνεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη;». «Βεβαίως, ελάτε». Ήταν μόνος ο οδηγός. Κάθησε δίπλα του και του λέει: « Κώστα, -χωρίς να τον ξέρει- έχεις αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες. Να πας στο νοσοκομείο και θα τον προλάβεις».

Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Αυτός έπαθε σοκ. Παίρνει μερικά τηλέφωνα και λέει τι του συνέβη. Του φέρνουν μερικές φωτογραφίες. Τον ρωτούν αν αναγνωρίζει ποιός είναι ο καλόγερος; Αυτός αναγνώρισε τον π. Παΐσιο. Πήγε πράγματι στο νοσοκομείο. Τον εξέτασαν οι γιατροί και βρήκαν αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες, ενώ ο ίδιος δεν αισθανόταν πόνους. Βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό εμφανίζονται μετά το θάνατο τους και πιστοποιούν την αλήθεια του ευαγγελίου.

Μία άλλη κυρία από την Κύπρο πήγε να προσκυνήσει στο τάφο του π. Παϊσίου. Γονατίζοντας για να προσκυνήσει γλίστρησε. Ακούμπησε το χέρι της κάτω για να στηριχθεί. Όταν πήγε στο ξενοδοχείο είδε ότι στον αγκώνα της υπήρχε χώμα. Αυτή χάρηκε γιατί το θεώρησε ως ευλογία από τον τάφο του π. Παϊσίου. Το μάζεψε και το έβαλε σε μια θήκη που είχε μαζί της. Μετά κοιμήθηκε. Το πρωί ξύπνησε και είδε ότι είχε βλαστήσει ένας κρίνος πάνω στο χώμα. Ποιός το φύτεψε, ποιός το πότισε;

Αυτά μας τα δίνει ο Θεός, σ’ αυτόν τον καιρό της αμφιβολίας και της απιστίας, για να μπορέσομε να βρούμε τη χάρη του. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, πάρτε στα σοβαρά το θέμα της σωτηρίας της ψυχής. Η ζωή μας φεύγει, είναι ένα όνειρο. Φεύγουμε. Εδώ είμαστε φιλοξενούμενοι. Όπως όταν πάμε σε μια κατασκήνωση. Θα μείνουμε εκεί δεκαπέντε μέρες και θα φύγουμε. Έτσι είναι και η ζωή αυτή. Ο άνθρωπος θα φύγει από τον κόσμο αυτό. Μακάριος και τρισμακάριος και τρισευτυχισμένος ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος σκέφτεται τα μη βλεπόμενα, σκέφτεται και ποθεί τα μη ορώμενα με τη σωστή ζωή του."

Αναδημοσίευση από: Γέρων Παΐσιος

Ημερομηνία Ανάρτησης: 11/08/2010

Πανταχού Παρών!

".....Ο Θεός ουδέποτε μας εγκαταλείπει. Ο Θεός ουδέποτε μας ξεχνάει.

Ο Θεός μας έχει γραμμένους επάνω στον ώμο του και μπροστά στην καρδιά του

και μέσα στην παλάμη του και στο κάθε τι.

Ο Θεός εργάζεται αδιαλείπτως έως άρτι, στην ψυχή του καθενός.

Δεν υπάρχει χρόνος, και όταν ακόμη κοιμόμαστε και εργαζόμαστε,

που δεν είναι σκυμμένος επάνω μας για να μας δώσει αυτό που χρειαζόμαστε.

Μια στιγμή μόνο να ξεχνούσε να σκύψει πάνω μας ευθύς αμέσως θα ερχόταν το τέλος της ζωής μας, όπως χαρακτηριστικά λέγει ο προοιμιακός(103.29 ψαλμός).

Εάν χάνουμε τον Θεό, εάν τον λησμονούμε, εάν δεν έχουμε την αίσθηση της παρουσίας του,

είναι γιατί δεν ξέρουμε να τον κρατάμε, είναι γιατί δεν έχουμε βρει τρόπο ώστε τα μάτια μας να είναι αποκλειστικώς στραμμένα σε Αυτόν...."

Πηγή: ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ ΑΡΧΙΜ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ ΕΚΔ ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Ημερομηνία Ανάρτησης: 10/08/2010

Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν

Όποιος από καθαρή αγάπη, κουράζεται για τον πλησίον του, ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται μόνο με το που κάθεται.

Εάν δεν διορθωθεί ο καθένας μας, για να πληθύνει το καλό, πώς μπορεί να επικρατήσει το καλό με καλό τρόπο;

Του γέροντος Παϊσίου

Ημερομηνία Ανάρτησης: 09/08/2010

Καλομελέτα... κι έρχεται

«Αν έχουμε νου να καλομελετάμε τα περιστατικά της ζωής μας, ευχάριστα και δυσάρεστα, εύκολα θα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο Θεός όλα τα κυβερνάει, όλα τα συνταιριάζει και με τέτοιο σοφό τρόπο που όταν το θέλουμε και μείς, να δουλεύουν για το καλό μας».

Πηγή: από το βιβλίο «Το απόπαιδο »

Ημερομηνία Ανάρτησης: 08/08/2010

Ο Σταυρός μας!

Κάποτε ένας χριστιανός είχε ένα μεγάλο σταυρό στη ζωή του, τον οποίο δεν άντεχε. Καθημερινά παρακαλούσε το Θεό να τον απαλλάξει από αυτόν τον σταυρό και να του δώσει έναν ελαφρύτερο για να μπορέσει να τον αντέξει. Ώσπου μια μέρα ο Θεός έστειλε στον ύπνο του έναν άγγελό Του, προκειμένου να ικανοποιήσει την επιθυμία του ανθρώπου αυτού.

Πήρε λοιπόν ο άγγελος τον άνθρωπο και τον πήγε σ' ένα μεγάλο δωμάτιο όπου υπήρχαν όλων των ειδών οι σταυροί και είπε στον έκπληκτο άνθρωπο: "Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές σου και σου δίνει το δικαίωμα να διαλέξεις όποιον σταυρό θέλεις".

Γεμάτος χαρά ο χριστιανός άρχισε να προβάρει έναν-έναν τους σταυρούς. Όμως άλλος του φαινόταν μεγάλος, άλλος βαρύς, άλλος άβολος κλπ. Ώσπου κάποια στιγμή σηκώνει κάποιον και τον βάζει στους ώμους του και μένει ικανοποιημένος. Ήταν ακριβώς στα μέτρα του. Λες και είχε φτιαχτεί ειδικά για αυτόν, για να μπορεί εύκολα και χωρίς κόπο να τον σηκώνει. Αμέσως γυρνά στον άγγελο και όλο χαρά του λέει: "Αυτόν θέλω! Είναι ότι πρέπει για μένα".

Τότε με ένα χαμόγελο του λέει: "Μα αυτός είναι ο σταυρός που είχες μέχρι τώρα".

Έμεινε άναυδος ο άνθρωπος και αμέσως ξύπνησε. Αναλογίσθηκε το όνειρο που είδε και ευχαρίστησε τον Ελεήμονα Θεό γιά την αγάπη Του. Και από τότε σήκωνε τον σταυρό του με χαρά και ευχαριστίες προς τον Κύριο.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 06/08/2010

Πώς είναι ο Θεός;

Πώς είναι ο Θεός; Ένας νέος πήγε σ ‘ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

-Με απασχολεί το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;
-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.
-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;
-Και βέβαια, το πιστεύω.
-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;
-Εσύ, του απάντησε σοβαρά και ξερά ο γέροντας.
Ο νεαρός σοκαρίστηκε με την απάντηση του γέροντα.
Τον ρώτησε και πάλι λοιπόν:
-Γέροντα, εγώ σε ρωτάω σοβαρά, του είπε. Κι εσύ μου λες πως εγώ έφτιαξα το Θεό.
-Μα κι εγώ σοβαρά σου μιλάω, του απάντησε ο γέροντας. Πολύ σοβαρά. Και πρόσεξε γιατί. Εσύ μ’ όλ’ αυτά που με ρωτάς, δείχνεις πως δεν ψάχνεις να βρεις το Θεό όπως είναι. Εσύ ψάχνεις να βρεις έναν Θεό όπως τον θέλεις εσύ, όπως τον φαντάζεσαι εσύ, κομμένον στα μέτρα σου. Αυτόν τον Θεό λοιπόν θα τον έχεις φτιάξει εσύ. Δεν θα είναι ο αληθινός Θεός. Και πρόσθεσε ο άγιος αυτός γέροντας:
-Ψάξε να βρεις τον αληθινό Θεό, παιδί μου. Να Τον δεχτείς όπως είναι. Μην Τον θέλεις όπως εσύ τον φαντάζεσαι. Προσπάθησε να γίνεις εσύ όπως σε θέλει ο Θεός. Προσπάθησε να Τον καταλάβεις όπως είναι. Και ν’ αγαπήσεις το θέλημά Του, όπως είναι.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 05/08/2010

Αύγουστος 2010

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2010

Κατά τον μήνα Αύγουστο θα τελεστούν οι εξής Ακολουθίες:
1. ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Η Πρόοδος του Τιμίου Σταυρού. Των επτά Μακκαβαίων
Παίδων, της μητρός αυτών Σολομονής και του διδασκάλου αυτών Ελεαζάρου.

Από σήμερα αρχίζει η νηστεία τουυ Δεκαπενταυγούστου.
Μέχρι και τις 15 του μηνός θα τελείται καθημερινά Θεία Λειτουργία
και κάθε βράδυ ο Εσπερινός και η Παράκλησις στην Υπεραγία Θεοτόκο στις 6:30-8:00 μμ.
Για εγγραφή Παρακλήσεων να αποτείνεστε στην Εκκλησιαστική επιτροπή.

2. Δευτέρα Ανακομιδή των Λειψάνων Πρωτομ. Στεφάνου, Φωτεινής της Κυπρίας 6:30-8:15πμ.
3. Τρίτη Σαλώμης Μυροφόρου και Ισαποστόλου, Θεοδώρας εν Θεσσαλονίκη 6:30-8:15 πμ.
4. Τετάρτη Το πρωί 6:00-7:30 πμ ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία.
5. Πέμπτη Το πρωί 6:00-7:30 πμ ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία.
Στις 6:00 μμ ο Εσπερινός της εορτής του Σωτήρος.
6. Παρασκευή Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ 6:30 πμ (κατάλυσις ιχθύος),
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας θα ευλογηθούν οι καρποί του αμπελιού.
Σήμερα δεν επιτρέπεται η τέλεσις μνημοσύνων.
Από τις 8:00 μμ προς ξημερώματα Σαββάτου θα τελεστεί Αγρυπνία
(Εσπερινός – Παράκλησις – Όρθρος - Θεία Λειτουργία) στο εξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου.

7. Σάββατο Μετά τον Εσπερινό στις 7:00 μμ θα τελεστεί το ΑΓΙΟΝ ΕΥΧΕΛΑΙΟΝ.

8. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Αιμιλιανού επ. Κυζίκου, Τριανταφύλλου μάρτυρος.
Στο τέλος θα τελεστεί το ετήσιο μνημόσυνο του ήρωα του δήμου μας Γιαννάκη Παππουλλή, ηρωϊκώς πεσόντος κατά την τουρκική εισβολή και του αγνοουμένου Χριστάκη Πιερή Χρίστου.
Όλη τη εβδομάδα (9 μέχρι 13) καθημερινά η Θεία Λειτουργία 6:00-7:30πμ
και κάθε βράδυ ο Εσπερινός και η Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο 6:30-8:00μμ.
13. Παρασκευή Από τις 8:00 μμ προς ξημερώματα Σαββάτου θα τελεστεί Αγρυπνία
(Εσπερινός – Παράκλησις – Όρθρος - Θεία Λειτουργία) στο εξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου.

15. ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ,
Αγίου Μανδηλίου, Δημητριανού, Διομήδους, Σταματίου, Αλκιβιάδους, Φλώρου και Λαύρου Μαρτύρων
Σήμερα δεν επιτρέπεται η τέλεσις μνημοσύνων.

22. ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Αγαθόνικου, Ανθούσης, Αθανασίου επισκόπου,
Αγγέλη νεομάρτυρος, Παναγίας Προυσού, Ειρηναίου επισκόπου, Καλλινίκου, Κοσμά του Αιτωλού, Ευτυχούς ιερομάρτυρος, Διονυσίου Αιγίνης.
27. Παρασκευή Φανουρίου μεγαλομάρτυρος, Χρυσοστόμου επ. Σμύρνης, Ποιμένος οσίου.
29. ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
( Σήμερα είναι Νηστεία, γίνεται όμως κατάλυσις οίνου και ελαίου)
30. Δευτέρα Αλεξάνδρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
31. Τρίτη Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης Υπεραγίας Θεοτόκου.

Τον μήνα Αύγουστο ο Εσπερινός αρχίζει στις 6:30 μμ
ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία τις Κυριακές στις 6:30-9:45 πμ
και τις Καθημερινές στις 6:30-8:30 πμ.

Ένα μεγάλο και άγνωστο θαύμα

Ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς ποὺ τὸ διηγείται ἐπιβάτης σὲ ἀεροπλάνο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 2003.

Ἦταν χαράματα Παρασκευῆς, 29 Αὐγούστου τοῦ 2003. Φεύγαμε μὲ βαριὰ καρδιὰ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, μὲ κατεύθυνση πρὸς Τὲλ Ἀβὶβ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ Ἀθήνα.

Εἴχαμε περάσει ὑπέροχα. Τὴν προηγούμενη, εἴχαμε γιορτάσει Πανηγυρικὰ τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας στὸν Τάφο Της, ἀφοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Κοίμηση ἑορτάζεται 13 ἡμέρες μετά, στὶς 28 Αὐγούστου.

Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδικὴ ἐμπειρία. Τὸ πανηγύρι ἦταν μεγαλοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο πρὸς πάντας. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἑτοιμάσαμε τὶς βαλίτσες μας, τὸ βράδυ λάβαμε μέρος στὴν ἀγρυπνία στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἀμέσως μετά, γρήγορα στὸ ποῦλμαν ποὺ μᾶς περίμενε ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν παλαιὰ Πόλη. O καιρὸς ἦταν καλός. O οὐρανὸς ἔναστρος καὶ μέσα σὲ μία γλυκιὰ ἡσυχία ἀπολαμβάναμε τὴν Πόλη φωτισμένη. Εἴχαμε στυλώσει τὰ μάτια μας στὰ... τείχη της, ἀγκαλιάζοντας νοερὰ ὅλα τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνοντας τὰ ἑρμητικὰ μέσα στὴν καρδιά μας. Ἕνα σχεδὸν ἀδιόρατο ἐλαφρὺ χαμόγελο προδιδε τὴν κούραση τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν βαθιὰ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ζήσαμε. Ἡ εὐχαρίστηση μᾶς ἦταν τόση, ποὺ δὲν κλονίστηκε καθόλου ἀπὸ τὴν παρατεταμένη ἀναμονή, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐξαντλητικὸ ἔλεγχο τῶν Ἰσραηλινῶν στὸ ἀεροδρόμιο.

Ὅταν ἐπιτέλους ἐπιβιβάστηκα στὸ ἀεροπλάνο - ἐὰν θυμᾶμαι καλὰ ἦταν ἕνα δικινητήριο Airbus - πρόσεξα ὅτι τὰ φῶτα τοῦ τρεμόπαιζαν συνεχῶς καὶ δὲν σταθεροποιοῦνταν σὲ μία συγκεκριμένη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ὅτι κάποιο καλώδιο δὲν κάνει καλὴ ἐπαφὴ καὶ βυθίστηκα στὸ κάθισμά μου. Ὅταν ξεκίνησε ἡ τροχοδρόμηση, τὰ πρόβλημα στὰ ἠλεκτρικὰ ἔγινε πιὸ ἔντονο, ἐνῶ παράλληλα ἀκούγονταν καὶ ὁ χαρακτηριστικὸς ἦχος μικρῶν, πολλαπλῶν βραχυκυκλωμάτων. Δὲν ἔδωσα σημασία• τὰ φῶτα ἔσβησαν, ἀπογειωθήκαμε καί, ὅταν ξαναναψαν τὸ πρόβλημα ὑφίστατο σὲ μικρότερο βαθμό. Καθόμουν μὲ τὴ μητέρα μου στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ἀεροσκάφους, μπροστὰ ἀπὸ τὸ φτερό, ἐνῶ φίλοι καὶ γνωστοὶ κάθονταν σὲ κοντινὲς θέσεις.

Μετὰ ἀπὸ περίπου 20 λεπτὰ ἀκούσαμε ἕναν δυνατὸ θόρυβο καὶ τὸ ἀεροπλάνο ἄρχιζε νὰ τρέμει καὶ νὰ κινεῖται δεξιὰ καὶ ἀριστερά, σὰν νὰ «κοσκινίζει», ὅπως εὔστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος εἶπε πρῶτα στὰ ἑβραϊκὰ καὶ μετὰ στὰ ἀγγλικὰ νὰ παραμείνουμε μὲ τὶς ζῶνες μᾶς δεμένες, τὸ ἴδιο ἔκαναν ἀμέσως καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ Ἀρχικὰ δὲν δώσαμε σημασία, ὥσπου κοίταξα τὸ φτερὸ καὶ εἶδα τὴν τουρμπίνα νὰ φλέγεται καὶ νὰ ἐκσφενδονίζει κομμάτια ἀπὸ πυρωμένο σίδερο! Μετὰ ἀπὸ ἕνα καθησυχαστικὸ πρόλογο, τὴν ἔδειξα στὴ μητέρα μου καὶ στοὺς γύρω φίλους. Ὅλοι μας εἴχαμε ταξιδέψει πολλὲς φορὲς μὲ ἀεροπλάνο, ἀλλὰ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως ἀλλὰ κρύψαμε ἐπιμελῶς τὴν ἀνησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, λέγαμε νοερὰ τὴν Εὐχή. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ λεπτὰ ἔγινε νέα ἀνακοίνωση ποὺ μᾶς πληροφοροῦσε γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἀριστεροῦ κινητήρα καὶ ὅτι θὰ προσπαθήσουμε νὰ φθάσουμε στὰ Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ τὸν ἄλλον.

Δὲν πέρασαν ἄλλα εἴκοσι λεπτὰ ὅταν ἀκούστηκε ἕνας λιγότερος δυνατὸς θόρυβος ἀπὸ τὴ δεξιὰ πλευρὰ καὶ νοιώσαμε ὅλοι τὶς ἴδιες ἔντονες δονήσεις τοῦ ἀεροσκάφους, ἀναμεμιγμένες μὲ ἀναταράξεις. Κάποιοι ποὺ κάθονταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ δεξὶ φτερὸ φώναξαν «πῆρε φωτιὰ ἡ τουρμπίνα»! Τὸ μέχρι τότε ἤπιο καί, μᾶλλον εὐχάριστο κλίμα, τοῦ θαλάμου ἀντικαταστάθηκε σύντομα ἀπὸ πανικό. Τὸ ἀεροσκάφος ἔχανε διαρκῶς καὶ ἀπότομα ὕψος καὶ ἀκουγόταν ἕνας θόρυβος σὰν σφύριγμα, ποὺ μετὰ θυμήθηκα ὅτι τὸν ἄκουγα στὶς ταινίες, ὅταν ἔπεφταν οἱ βόμβες τῶν ἀεροπλάνων. Οἱ ἀεροσυνοδοί, ποὺ μόλις εἶχαν ξεκίνησε νὰ προσφέρουν ἀναψυκτικά, ἀσφάλισαν τρέχοντας τὰ καροτσάκια τους στὶς κατάλληλες θέσεις• κάθισαν γρήγορα κὰ προσδέθηκαν κρατώντας τὸ κεφάλι τοὺς κοντὰ στὰ γόνατα. Ἀρκετοὶ καρδιοπαθεῖς καὶ ἡλικιωμένοι ἔπαιρναν τὰ χάπια τοὺς δύο-δύο. Μεταξὺ συζύγων, γίνονται δημόσιες ἐξομολογήσεις γιὰ τὸ πότε ἀπάτησε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μὲ ποιὸν καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες καὶ παποῦδες ἀπεκάλυπταν στὰ παιδιά τους ὅτι τοὺς ἀδίκησαν στὴ διαθήκη τους καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση καὶ ἐκεῖνα τὴν ἔδιναν, ἀλλὰ καὶ τὴ ζητοῦσαν μὲ τὴ σειρά τους γιὰ παλιὲς ἄπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὸ τάδε περιστατικὸ εἶχαν πεῖ ψέματα καὶ συκοφαντήσει ἀλλήλους....

Ὅλα τὰ παραπάνω μαζὶ μὲ τὴ συνεχῆ καὶ ἀπότομη ἀπώλεια ὕψους, τὶς ἀσυνήθιστες ἀναταράξεις καὶ τὴ σιγὴ τοῦ πιλότου ἔκαναν βαριὰ τὴν ἀτμόσφαιρα. Σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, κάποιος ἀπὸ τὴν παρέα φώναξε «εἶχε δίκιο ὁ τάδε», ἐνθυμούμενος τὰ λόγια ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ, παρουσία τρίτων, πρὶν ἀπὸ λίγες ἥμερες ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ θρηνήσει μεγαλύτερο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀπὸ ὅ,τι τὸ Πάσχα - ἀναφερόμενος στὸ δυστύχημα λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα στὰ Τέμπη - μόνο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ εἶναι στὴ θάλασσα. Εἴχαμε ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦμε σοβαρά...

Τὸ ἀεροπλάνο ἄρχισε νὰ παίρνει κλίση καταλάβαμε ὅτι προσπαθεῖ νὰ στρίψει καὶ σκέφθηκα ὅτι θὰ ἐπιστρέφαμε στὸ Τὲλ Ἀβὶβ ἡ ὅτι θὰ πηγαίναμε στὴν Κύπρο. Σὲ λίγο σηκώθηκε μία ἀεροσυνοδὸς καὶ πῆγε βιαστικὰ νὰ ἀσφαλίσει κάποια ἀντικείμενα ποὺ ἔπεφταν. Τὴ σταμάτησα καὶ τὴ ρώτησα τί ἀκριβῶς συνέβαινε. Ἡ πρώην χαμογελαστὴ καὶ γλυκομίλητη κοπέλα εἶχε γίνει κατάχλωμη καὶ εἶχε χάσει τὴ φωνή της. Ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου της, στὰ σφιγμένα δόντια καὶ κορυφώνονχαν στὰ ματιά της.

Τὴ ρώτησα ἐὰν εἴχαμε χάσει καὶ τοὺς δύο κινητῆρες καὶ ἀπάντησε μὲ νεῦμα καταφατικά. «Καὶ τώρα τί θὰ γίνει; Πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε;», ξαναρώτησα. Ἔπαψε νὰ μὲ κοιτάζει στὰ μάτια, τὸ βλέμμα τῆς ἔγινε μακρινό, σὰν νὰ κοιτοῦσε τὸ κενό, κινοῦσε τὸ κεφάλι τῆς δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀνασήκωσε τοὺς ὤμους ἀδιάφορα, σὰν ὅλα νὰ εἶχαν τελειώσει καὶ ἔκανε νὰ φύγει. Τὴ συγκράτησα ἔντονα ἀπὸ τὸ χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» καὶ ἐκείνη μου ἔγνεψε πολλὲς φορὲς καταφατικά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει λέξη καὶ ἔτρεξε νὰ προσδεθεῖ πάλι στὸ κάθισμά της, κρατώντας σφιχτὰ τὸ κεφάλι στὰ γόνατα. Πήραμε ὅλοι βαθιὰ ἀνάσα καὶ προσπαθούσαμε ὅσο τὸ δυνατὸν ψύχραιμα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ συμβαίνοντα.

Τὸ πέπλο τῆς μελαγχολίας ἔσκισε ἡ δυνατὴ φωνὴ ἑνὸς ρασοφόρου: «Μὴν φοβάστε, ἀδελφοί μου, ἂς προσευχηθοῦμε, δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός!». Οἱ ἱερεῖς ἔβαλαν πετραχήλι καὶ ἄρχισαν νὰ διαβάζουν, κάποιοι λαϊκοὶ ἔλεγαν νοερὰ τὴν Εὐχὴ καὶ οἱ ὑπόλοιποι χωρίστηκαν σὲ δύο ὁμάδες - τὴ δεξιὰ καὶ τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα τοῦ θαλάμου τῶν ἐπιβατῶν - καὶ ἄρχισαν δειλὰ νὰ ψάλουν οἱ μὲν τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας, οἱ δὲ τοὺς Χαιρετισμούς. Ἀναθέσαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Θεὸ καὶ αἰσθανθήκαμε πολὺ καλύτερα ξελαφρώσαμε.

Οἱ ἀλλόθρησκοι ἐπιβάτες, ὑπερβολικὰ φοβισμένοι σὲ σύγκριση μ' ἐμᾶς, νόμιζαν ὅτι τραγουδούσαμε καὶ μᾶς κοίταζαν σὰν νὰ ἤμασταν τρελοί. Ἡ παρήγορη ὅμως αὐτὴ ψυχικὴ ἀνάταση διεκόπη λίγο ἀργότερα, ὅταν ἔκανε ἀνακοίνωση μὲ τρεμάμενη φωνὴ ὁ πιλότος: «ὅπως ἤδη καταλάβατε, πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα χάσαμε καὶ τὸ δεύτερο κινητήρα ἀνεφλέγη. Ρίξαμε τὰ καύσιμα καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ Μπὲν Κουριὸν (τὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Τὲλ Ἀβίβ), ἀλλά...» τοῦ ἦρθε ἕνας κόμπος στὸν λαιμὸ καὶ σταμάτησε ἀπότομα. Πρὸς στιγμὴν πάγωσε τὸ αἷμα μας. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀλλιῶς εἶναι νὰ ὑποθέτεις βάσιμα πῶς ὁδεύεις σὲ κάτι δυσάρεστο καὶ ἀλλιῶς εἶναι νὰ σοὺ τὸ ἐπιβεβαιώνουν ἐπισήμως! Μετὰ τὶς πρῶτες ἀμήχανες στιγμές, συνεχίσαμε ὅλοι μαζὶ νὰ προσευχόμαστε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ εἴχαμε σταματήσει, ἄλλοι τὴν Εὐχή, ἄλλοι τὴν Παράκληση, ἄλλοι τοὺς Χαιρετισμούς. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι προσεύχονταν θερμὰ καὶ ὅσοι ἔδειχναν στὸ παρελθὸν νὰ μὴν πιστεύουν...

Προσπάθησα νὰ φερθῶ ψύχραιμα σὲ σημεῖο ποὺ κατηγορήθηκα γιὰ ἀναισθησία. Ἐξήγησα ἤρεμα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ δώσω κουράγιο καὶ σὲ κάποιους ποὺ ἔκλαιγαν: «Κάποτε ὅλοι θὰ πεθάνουμε αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Τί μᾶς μένει τότε; Τὸ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὰ ζήσουμε. Ὅλοι μας θέλουμε νὰ ζήσουμε πολλὰ χρόνια, ἐὰν ὅμως ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ πεθάνουμε σήμερα, οὔτε αὐτὸ ἀλλάζει• ἔξαλλου, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀνθρωπίνως γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Ἄρα, ἐὰν πάρουμε ὡς δεδομένο ὅτι σήμερα θὰ κληθοῦμε σὲ ἀπολογία, τί πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει; Τὸ σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκεται ἡ ψυχή μας. Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: «εἶμαι σὲ ἄσχημη κατάσταση, ἀλλά, ἐὰν εἶχα καὶ ἄλλα χρόνια, θὰ μετανοοῦσα!» Αὐτὴ ὅμως ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη δὲν εἶναι τῆς παρούσης, εἶναι μᾶλλον ἕνας εὐσεβὴς πόθος, γιατί εἴπαμε ὅτι παίρνουμε ὡς δεδομένο ὅτι παραδίδουμε σήμερα. Ἄρα τί μᾶς μένει νὰ κάνουμε; Νὰ προσευχηθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ θερμὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί:

ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ ἐμᾶς, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ γίνει κάτι πρὸς ζημία τῆς ψυχῆς μας, δηλαδή, ἐὰν μᾶς πάρει σήμερα, αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι θὰ μᾶς πάρει στὴν καλύτερη στιγμή μας.

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἐξομολογηθήκαμε καὶ κοινωνήσαμε μόλις χθὲς στὴ ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ἄρα εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἕτοιμοι. σκεφθεῖτε νὰ φεύγαμε ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι; Ὅσοι ἤρθαμε ἐδῶ, δὲν ἤρθαμε γιὰ τουρισμὸ ἀλλὰ γιὰ προσκύνημα• λέτε ὁ Κύριος καὶ ἡ Παναγία, ποῦ ἤρθαμε στὴν ἑορτή Της, νὰ μᾶς ἀφήσουν ἔτσι;

Οἱ ἀναταράξεις συνεχίζονταν πάλι ἔντονες. Ἤμασταν χαμηλά, ἄρχισαν νὰ διακρίνονται τὰ νησιὰ μὲ τὰ χαρακτηριστικά τους καὶ μακριὰ ἡ στεριά. Ξαφνικὰ σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἴδιος ρασοφόρος, ποὺ καθόταν μπροστὰ δεξιὰ καὶ μᾶς εἶχε παροτρύνει νὰ προσευχηθοῦμε - δὲν γνωρίζω ἐὰν ἦταν μοναχὸς ἡ Ἱερομόναχος (θυμᾶμαι μόνο τὴν ψηλόλιγνη μορφὴ τοῦ τὸ ἱλαρό του προσώπου καὶ τὴ μακριά του γενειάδα) καὶ εἶπε μὲ δυνατὴ καὶ γεμάτι σιγουριὰ φωνὴ καὶ δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σᾶς παρακαλῶ, πιστέψτε μὲ βλέπω τὴν Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη καὶ κρατάει τὸ ἀεροπλάνο ἀπὸ τὴν κοιλιὰ- θὰ σωθοῦμε, θὰ σωθοῦμε!» καὶ ξεσπώντας σὲ δάκρυα: «ἂς προσευχηθοῦμε νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε».

Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες πήραμε κουράγιο καὶ ἀρχίσαμε νὰ ψέλνουμε, δυνατὰ αὐτὴ τί φορᾶ, χαρμόσυνα τὴν Παράκληση. Μέχρι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ κατάλαβαν ἀπὸ τί γλώσσα τοῦ σώματος ὅτι κάτι εὐχάριστο συμβαίνει καὶ ἀναθάρρεψαν κοιτώντας ἀπορημένες.

Σὲ λίγη ὥρα φάνηκαν καθαρὰ τὰ κτήρια τοῦ Τὲλ Ἀβὶβ- ἤμασταν ἤδη πολὺ χαμηλά. Ἔμεναν λίγες μόλις στιγμές... Ἄρχισαν νὰ μπαίνουν λογισμοὶ ἀμφιβολίας στὸ μυαλό μου: «Ἄραγε ἡ πρόσκρουση θὰ γίνει στὴ στεριὰ ἡ θὰ πέσουμε στὴ θάλασσα;», μὰ προσπαθοῦσα νὰ τοὺς διώξω μὲ τὴν προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία. Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἤμας.»

Σὲ λίγο φάνηκε τὸ ἀεροδρόμιο. Ὁ διάδρομος ἦταν στρωμένος μὲ ἀφρὸ καὶ κατὰ μῆκος τοῦ ἦταν παρατεταγμένα πολλὰ νοσοκομειακά. Ἄλλο ἀεροπλάνο δὲν φαινόταν, προφανῶς μᾶς εἶχαν δώσει προτεραιότητα. Μᾶς φάνηκε ὅτι κατεβαίναμε μὲ μεγάλη ταχύτητα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες φορές, μᾶς χώριζαν λίγα μόλις μέτρα ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐπαφή, τὸ ἀεροπλάνο σταμάτησε κατὰ θαυμαστὸ τρόπο σὲ μόλις 50 μέτρα, χωρὶς κανένας μας νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του, ἔστω καὶ κατ' ἐλάχιστον. Τουρμπίνες δὲν εἶχε, γιὰ νὰ τὶς θέσει σὲ ἀνάστροφη λειτουργία, ὥστε νὰ φρενάρει, καὶ τὸ φρένο στὶς ρόδες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πολὺ ἀπότομο - πράγμα πολὺ ἐπικίνδυνο - γιὰ νὰ σταματήσουμε μόλις σὲ 50 μέτρα, καὶ ἀκόμα καὶ τότε θὰ ἔπρεπε λόγω ἀδράνειας νὰ πεταχτοῦμε ὅλοι πρὸς τὰ μπροστά! (Ἐδῶ φρενάρει κανεὶς λίγο μὲ τὸ αὐτοκίνητο καὶ μὲ μικρὲς ταχύτητες καὶ τὸ σῶμα τοῦ πηγαίνει μπροστά). Τίποτα ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγινε. Τὸ ἀεροπλάνο δὲν σταμάτησε σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἀλλὰ σὰν νὰ ἐναποτέθηκε μαλακὰ στὸ ἔδαφος!

Ὅλοι ἀρχίσαμε, γεμάτοι ἀνακούφιση,τὰ εὐχαριστήρια: «Δόξα Σοὶ Κύριε», «Σὲ εὐχαριστῶ Παναγία μου», «Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ Ὄνομά Σου, Κύριε».

Μόνο τὶς ἀεροσυνοδοὺς εἶχε πιάσει νευρικὴ κρίση. Γιὰ τουλάχιστον πέντε λεπτὰ ἡ μία ἄνοιγε ἕνα γιαούρτι, ἔτρωγε μία κουταλιά, τὸ πέταγε καὶ ἔπαιρνε ἄλλο, ἡ ἄλλη ἀνοιγόκλεινε συνεχῶς κάποια μεταλλικὰ συρτάρια, ἡ ἄλλη ἔτρεμε καὶ χτυποῦσαν τὰ δόντια της.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἀποβιβαστήκαμε καὶ συνοδεία ἀστυνομικῶν, ἰατρῶν καὶ νοσοκόμων πήγαμε σὲ ἕνα σαλόνι, ὅπου κάποιους προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς συνεφέρουν καὶ στοὺς ὑπόλοιπους πρόσφεραν ἕνα ἀναψυκτικό. Ἀπὸ τὴν ἔνταση εἶχε στεγνώσει τὸ στόμα μας, ἀλλὰ ποιὸς νοιαζόταν;

Ἤμασταν ζωντανοὶ μόνο αὐτὸ μετροῦσε! Σὲ λίγο ἦρθε ἄλλο ἀεροσκάφος νὰ μᾶς πάει στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ φθάσαμε ἀσφαλῶς. Βέβαιά μας περίμεναν δημοσιογράφοι καὶ κάμερες. Ἕνας φίλος μου τηλεφώνησε μὲ ἀγωνία νὰ δεῖ ἐὰν εἶμαι καλά, γιατί εἶδε ἕνα trailer στὶς πρωινὲς εἰδήσεις μεγάλου καναλιοῦ γιὰ τὴν πτήση μας, ἀλλὰ μετὰ τὸ θέμα ἀποσιωπήθηκε ἐπιμελῶς.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅλοι μας χάσαμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὶς λεπτομέρειες. Δὲν φώναζε κανείς, δὲν διαμαρτύρονταν γιὰ τὴν καθυστέρηση, γιὰ τὶς βαλίτσες, γιὰ τὶς δημοσίως ἐξομολογηθεῖσες βαριὲς ἁμαρτίες, γιὰ τίποτα. Βαδίζαμε στὴ γῆ, ἀλλὰ τὸ μυαλὸ καὶ ἡ καρδιὰ μᾶς ἦταν γεμάτα εὐγνωμοσύνη, κατὰ τὴ δύναμη τοῦ καθενὸς προσκολλημένα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἐπιβεβαίωσε τόσο περίτρανα καὶ πάλι τὴν ἀγάπη Του. Ξέραμε ὅτι ζούσαμε μέσα στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμασταν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀνεκλάλητη εὐγνωμοσύνη γὶ αὐτό.

Καὶ οἱ ἑπόμενες ἥμερες πέρασαν ἔτσι. Ἔβλεπα καθετὶ ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαποῦσα καὶ τὸ θαύμαζα. Εἶχα πάψει νὰ θυμώνω καὶ νὰ ἀναλώνομαι σὲ δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθοῦσα νὰ ἀνταποκριθῶ στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἐπιεικῆ συμπεριφορά, μὴν κρίνοντας καί, ὁπού μποροῦσα, βοηθώντας τοὺς ἄλλους. Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ μία περίπου ἑβδομάδα, ξαναμπῆκα στὴ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας. Ντρέπομαι ποὺ τὸ ἀναφέρω, ἀλλὰ δὲν κατάφερα νὰ συγκρατήσω μέσα μου ἐκείνη τὴν πρωτόγνωρη εἰρήνη, τὴν προσευχή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀγάπη.

Αὐτὰ τὸ πέρα γιὰ πέρα πραγματικὸ γεγονός, μὲ ἔκανε νὰ βλέπω τὰ πράγματα λίγο διαφορετικά, νὰ προσπαθῶ νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ καβούκι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μου καὶ τῆς παράλογης λογικῆς μας, ποὺ τὰ βάζει ὅλα σὲ κουτάκια καὶ θέλει νὰ τὰ ἐξηγεῖ μὲ νόμους καὶ κανόνες. Ὁ φόβος τοῦ τέλους ἐπιχαχύνει τὴ συνειδητοποίηση τῶν λαθῶν, ὠθεῖ σὲ συναίσθηση...

Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ νοιώθει κανεὶς τὴν ἄπειρη ἀγάπη Τοῦ Θεοῦ μαλακώνει τὴν καρδιά του, τὸν λιώνει, τὸν κάνει νὰ ἀγαπάει διὰ τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὴνν κτίση καὶ παράλληλα φοβᾶται μήπως μὲ κάποια πράξη τοῦ λυπήσει τὸν Θεὸ καὶ χάσει αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ γεύεται ἡ καρδιά του καὶ σκιρτᾶ, αὐτὸ ποὺ φτιάχτηκε νὰ ἀναζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ τὴν διὰ τῆς ἀγάπης δωρεὰν παρεχόμενης ἕνωσής της μὲ τὸν Θεό.

(Ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὴ τὴν μοναδικὴ γιὰ μενα ἐμπειρία κατὰ παράκληση ἑνὸς ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ «πρὸς δόξαν Θεοῦ» καὶ πνευματικὴ τόνωση τῶν ἀδελφῶν. Παρακαλῶ, συγχωρέστε τὸν προσωπικὸ τόνο τῆς διήγησης, ἀλλὰ ἤθελα νὰ ἀποδώσω τὰ γεγονότα καὶ τὰ συναισθήματα ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ζήσαμε. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν κατανόησή σας.)

Της προσκυνητρίας, Α.Π.

Πηγή: ΕΡΩ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 1

Αναδημοσίευση από: Κοινωνία Αγίων

Ημερομηνία Ανάρτησης: 02/08/2010