Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Νοέμβριο

1. Ιερό Σαρανταλείτουργο
Στην ενορία μας τελείται Σαρανταλείτουργο. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποταθούν στο παγκάρι.

2. Αγρυπνία κάθε Παρασκευή
Κάθε Παρασκευή από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα θα τελείται Αγρυπνία στο ξωκλήσι της Αγίας Άννας.

3. Αγρυπνία - Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία (Σάββατο βράδυ προς Κυριακή)
Συνεχίζεται κάθε Σάββατο βράδυ προς Κυριακή να τελείται Αναστάσιμη νυχτερινή Θεία Λειτουργία 9:00μ.μ. - 12:30π.μ. στο ξωκλήσι της Αγίας Άννας στις 2, 9, 16, 23 και 30 Νοεμβρίου. Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται αφενός σε όλους τους ευλαβείς πιστούς που λόγω της εργασίας τους (π.χ. αστυνομικούς, ιατρούς, νοσηλευτές, πυροσβέστες, στρατιωτικούς, κ.α.), αφετέρου δε και σε όσους για οποιοδήποτε άλλο λόγο, δεν έχουν την δυνατότητα να εκκλησιαστούν το πρωί της Κυριακής. Η τοπική Εκκλησία ως φιλόστοργος μητέρα , γνωρίζοντας και κατανοώντας τα διάφορα αυτά κωλύματα, με αγάπη και ενδιαφέρον τελεί αυτή την ποιμαντική διακονία, ώστε να δοθεί σε όλους η ευκαιρία του εκκλησιασμού και της μετοχής όλων στα Θεία Μυστήρια.

4. Κατά το μήνα Νοέμβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 4:30μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:30π.μ. και τις καθημερινές 6:30-8:30π.μ.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Κυριακή Θ' Ματθαίου, Ματθ. ιδ΄ 22-34 - Α΄ Κορ. γ΄ 9-17


Η σώζουσα πίστη
“...και αρξάμενος καταποντίζεσθαι, έκραξε, λέγων, Κύριε, σώσόν με.”
Επέδειξε πραγματικά μεγάλη τόλμη και θάρρος ο Πέτρος όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στη γεμάτη τρικυμίες και φουρτούνα θάλασσα. Μπορεί βέβαια ο μαθητής του Χριστού να ήταν εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο λόγω του επαγγέλματός του αλλά πρέπει να είχε και πικρή εμπειρία από το θυμό της θάλασσας όταν ξεσπούσαν φουρτούνες.

κείνο όμως που τον έκανε τώρα να αψηφά με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη προς τον Διδάσκαλό του, το Χριστό. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι εξεδήλωσε έντονη επιθυμία να σπεύσει να πάει κοντά Του. Έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύμματα.
Αναποδογυρίσματα ολιγοπιστίας

Ωστόσο, η ολιγοπιστία που τον κυρίευσε εκείνη τη στιγμή παρολίγο να του στερήσει τη χαρά να ξαναβρεθεί κοντά στον Κύριο. Είχε ξεκινήσει με μεγάλη πίστη και μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε το ανθρωπίνως αδύνατον. Όμως στην κρίσιμη στιγμή δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του, με αποτέλεσμα να βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο του καταποντισμού. Και όμως, ο Πέτρος είχε έντονη την εμπειρία της παρουσίας του Διδασκάλου που αποβαίνει τόσο σωτήρια στη ζωή μας.

Όταν και εμείς βρισκόμαστε μπροστά στις τρικυμίες της ζωής, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μας καταλαμβάνει η ολιγοπιστία και μας λυγίζει, όπως στο περιστατικό με τον Πετρο. Αυτό δείχνει ότι δεν εναποθέτουμε πάντοτε με απόλυτη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη του Κυρίου, ούτε και θυμούμαστε αδιάλειπτα την παντοδυναμία Του, αλλά και την πανταχού παρουσία Του. 

Είναι οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες στηριζόμαστε περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις που δεν είναι λίγες οι φορές που μας προδίδουν και μας εγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ακόμα στην ανθρώπινη λογική που συχνά φαντάζει τόσο άλογη μπροστά στην αγάπη του Θεού, η οποία μας καθιστά ικανούς να επιτυγχάνουμε τα πάντα. Όταν ο Πέτρος εμφάνισε συμπτώματα ελλείμματος πίστης, τότε ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το πρώτο βήμα που έκανε να περπατήσει στα κύμματα, το κατάφερε με την πίστη που διέθετε. Στο δεύτερο όμως που βυθίστηκε στα βαθειά νερά απέτυχε γιατί φοβήθηκε τον ισχυρό άνεμο. Ο άλλοτε τολμηρός μαθητής δεν είχε σκεφθεί σίγουρα ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περπάτησε στα κύμματα θα τον ενίσχυε για να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεμο. Κοντά μας ο Χριστός

Πόσο διδακτική αλήθεια είναι η διήγηση της Ευαγγελικής περικοπής που τόσο όμορφα ξετυλίγεται μπροστά μας σήμερα. Μήπως και εμείς πολλές φορές δεν ξεκινάμε με πολύ μεγάλη λαχτάρα για να βρεθούμε κοντά στην αγάπη του Κυρίου και να αισθανόμαστε έτσι ασφάλεια; Ξεκινάμε με μεγάλο πόθο αλλά και με ενθουσιασμό για να βρεθούμε κοντά σε Αυτόν που είναι η Ζωή, το Φως, η μεγάλη Ελπίδα. Μένουμε όμως μέχρι τέλους σταθεροί στην πίστη;

Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί οι φουρτούνες και οι τρικυμές της ζωής να υψώνονται απειλητικά και οι δοκιμασίες να εμφανίζονται σε κάθε μας βήμα. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας στέκει πάντοτε ο Χριστός, ο μόνιμος και ασφαλής οδηγός. Έτοιμος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του για να μας στηρίζει στις περιπτώσεις που αισθανόμαστε ότι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπόν να κλονιζόμαστε και να δειλιούμε όταν είμαστε βέβαιοι ότι κοντά μας έχουμε πάντοτε τον Παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατόν να μας εγκαταλείψει αβοήθητους σ΄ ένα τόσο ωραίο αγώνα στον οποίο ο ίδιος μας κατευθύνει και μας καθοδηγεί; Η ισχυρή διαβεβαιώσή Του “ου μη σε ανώ, ουδ’ μη σε εγκαταλείπω” αποτελεί τον δείκτη εκείνο που μπορεί να μας παρακινεί σε μια πορεία που κατευθύνεται από την αγάπη του Θεού και εξασφαλίζει τη σωτηρία μας από τους οποιουσδήποτε κινδύνους και τις παγίδες της ζωής.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Η ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι φρένο γιά τους κοσμικούς ανθρώπους - Γέροντος Παΐσίου

Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν είναι γιά τους πνευματικούς ανθρώπους είναι φρένο γιά τους κοσμικούς ανθρώπους. Ό πνευματικός άνθρωπος είναι ανόητος, άν άποβλέπη σ' αυτήν, γιατί μπροστά στην θεία δικαιοσύνη ή ανθρώπινη είναι μηδέν. Αλλά και ό κοσμικός άνθρωπος, άν πετύχη κάτι σ' αυτήν την ζωή εφαρμόζοντας τήν ανθρώπινη δικαιοσύνη, δεν θά έχη τήν πραγματική χαρά και ανάπαυση. 

Ας υποθέσουμε ότι δύο αδέλφια έχουν ένα κτήμα δέκα στρέμματα. Ανθρώπινη δικαιοσύνη είναι νά πάρη ό καθένας άπό πέντε στρέμματα. Θεία δικαιοσύνη είναι νά πάρη ό καθένας αυτό πού έχει ανάγκη. Αν δηλαδή ό ένας αδελφός έχη επτά παιδιά και ό άλλος δύο ή ή δουλειά του ενός είναι κατώτερη άπό τήν δουλειά του άλλου, πρέπει νά πάρη περισσότερο εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Σ' αυτήν τήν περίπτωση είναι αδικία νά πάρη ό δεύτερος όσα καί ό πρώτος.

Ό κοσμικός άνθρωπος όμως δεν λαμβάνει ύπ' όψιν του ότι ό αδελφός του δυσκολεύεται νά τά βγάλη πέρα. Δεν καταλαβαίνει ότι ή μοιρασιά πού πάει νά κάνη είναι άδικη, γιατί δεν σκέφτεται πνευματικά. Τού λές: πρέπει νά βοηθήσης τήν οικογένεια σου νά δεχθή νά δώσης περισσότερα στον αδελφό σου πού έχει ανάγκη καί σου λέει: Γιατί; δεν τον αδικώ! Έάν ήταν πνευματικός άνθρωπος, ακόμα καί άν ή γυναίκα του καί τά παιδιά του αντιδρούσαν, έπρεπε νά τους πείση νά δεχθούν ό,τι του δώση ό αδελφός του. Αν ό αδελφός του έλεγε: εσύ θά πάρης ένα στρέμμα, νά έπαιρνε τό ένα, χωρίς νά πή τίποτε, γιά νά νιώθη άνετα ό αδελφός του πού πήρε τά υπόλοιπα. Πάντως τό Ευαγγέλιο κάνει τήν καλύτερη μοιρασιά. 

Μού κάνει εντύπωση ή αρχοντιά του 'Αβραάμ. Όταν μάλωναν οι τσομπάνηδες του Λώτ καίτου Αβραάμ γιά τά βοσκοτόπια, πήγε ό Αβραάμ στον Λώτ καί του είπε: Δέν κάνει να μαλώνουμε είμαστε συγγενείς. Πού σέ αναπαύει εσένα νά πας; Θέλεις να πάς από 'δώ η θέλεις να πάς από 'κεί;. Ο Λώτ κινήθηκε καί λίγο ανθρώπινα και διάλεξε τά Σόδομα καί τα Γόμορρα, γιατί είχαν πρασινάδα καί βοσκοτόπια, καί τί έπαθε μετά! Ο Αβραάμ κινήθηκε μέ την θεία δικαιοσύνη, θέλησε νά ανάπαυση τον Λώτ, καί χάρηκε κιόλας πού ό Λώτ πήγε στον καλύτερο τόπο.

Γέροντας Παΐσιος

Αναδημοσίευση από: Ψήγματα Ορθοδοξίας

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βιώνουν…


Αν ένα παιδί μεγαλώνει με επικρίσεις,
μαθαίνει να καταδικάζει.
Aν ένα παιδί μεγαλώνει με εχθρότητα,
μαθαίνει να αντιδικεί.
Aν ένα παιδί μεγαλώνει με ειρωνεία,
μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ντροπή,
μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ανοχή,
μαθαίνει την υπομονή.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ενθάρρυνση,
μαθαίνει την αυτοπεποίθηση.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με επαίνους,
μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με δίκαιη μεταχείριση,
μαθαίνει το δίκαιο.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ασφάλεια,
μαθαίνει να έχει πίστη.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με επιδοκιμασία,
μαθαίνει να είναι ικανοποιημένο με τον εαυτό του.
Αν ένα παιδί μεγαλώνει με αποδοχή και φιλία,
μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη στον κόσμο…

Αναδημοσίευση από: KidsGo.com.cy

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε!

Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσουμε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε. Αυτό λέγω και τώρα: Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το να απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία.

Γι' αυτό ο Παύλος, για ν' ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε: «Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας προσέχει μήπως πέσει» (Α' Κορ. 10, 12). Και πάλι: «Φοβάμαι μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ ο ίδιος βρεθώ ανάξιος» (Β' Κορ. 11, 3). Ανορθώνοντας πάλι τους πεσμένους και διεγείροντάς τους σε μεγαλύτερη προθυμία διακήρυττε έντονα στους Κορινθίους γράφοντας τα εξής: «Μήπως πενθήσω πολλούς που αμάρτησαν προηγουμένως και δεν μετανόησαν» (Β' Κορ. 12, 21). Για να δείξει ότι είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Και ο προφήτης πάλι λέγει: «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, η εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, 8).

Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε, αλλ' έχοντας ελπίδα προς τον Κύριο και έχοντας κατά νουν το πέλαγος της φιλανθρωπίας Του, αφού αποτινάξουμε κάθε τι το πονηρό από τη σκέψη μας, ας ασκούμε με πολλή προθυμία και ελπίδα την αρετή, και ας επιδείξουμε μετάνοια με όλη τη δύναμή μας.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

Αναδημοσίευση από: Ψήγματα Ορθοδοξίας

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Λόγοι σοφίας και χάριτος Γέροντος Παϊσίου

Όσο πιο πολλά αγαθά αποκτούν σήμερα οι άνθρωποι, τόσο πιο πολλά προβλήματα έχουν. Ούτε τον Θεόν ευχαριστούν για τις ευεργεσίες Του, ούτε τη δυστυχία των συνανθρώπων τους βλέπουν, για να κάνουν καμμιά ελεημοσύνη. Πώς να έρθει μετά η Χάρις του Θεού;

Είναι ανώτερο να προσφέρεις ελεημοσύνη κατά την δύναμή σου, από το να παραλείπεις τελείως να δίνεις. Διότι υπεύθυνος είναι όχι όποιος δεν μπόρεσε αλλά όποιος μπορούσε και δεν θέλησε.

Ο εγωιστής υπερηφανεύεται ότι έμαθε πολλά, ο σοφός λυπάται γιατί δεν έμαθε περισσότερα. Προτιμώ τα λάθη που με κάνουν ταπεινό, παρά τις επιτυχίες που μου προσθέτουν εγωισμό.

Ο εγωισμός είναι το δηλητήριο που δηλητηριάζει τον αγώνα μας. Στο θρόνο της καρδιάς σου ένας μόνο μπορεί να καθήσει: ή εσύ ή ο Χριστός. Ποτέ και οι δύο μαζί.

Η ειρήνη είναι καρπός της χάριτος και κατοικεί σε ταπεινές και καθαρές καρδιές. Η ειρήνη του κόσμου θα προέλθει από την εσωτερική ειρήνη. Οι σύλλογοι ειρήνης δεν μπορούν να βοηθήσουν.

Αν απομακρύνουμε τους βράχους από την κοίτη του ποταμού, θα χάσει το ποτάμι το τραγούδι του. Κι αν υπήρχε τρόπος να εξαφανίσουμε τις δυσκολίες από τη ζωή, θα χάναμε την όλη αγωνιστικότητά μας.
Αν γνωρίζαμε τις δοκιμασίες και τα δεινά τα οποία υποφέρουν οι άλλοι συνάνθρωποί μας, θα υπομέναμε πρόθυμα τα δικά μας.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

«Τὴ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας»



Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.
Όταν δεν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πιο πριν ότι πρόκειται να γίνει η μετάστασή της από τη γη στον ουρανό.
Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε: «Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».
Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο. Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.
Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της. Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.
Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.
Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου. Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι’ αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».
Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».
Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ’ αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.
Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.
Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαό και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους τυφλώσει.
Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.
Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».
Η υπεραγία Θεοτόκος είναι ο πραγματικός οδηγός, για όσους θέλουν ν’ ανυψώνονται προς τον Θεό. Έργο της είναι να πρεσβεύει στον Τριαδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους. Για μας τους ορθοδόξους η Θεοτόκος είναι η «ακαταίσχυντος προστασία και η αμετάθετος προς τον ποιητή μεσιτεία».
Δίκαια μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας προς την υπεραγία Θεοτόκο αφού, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «κανένα άλλο κτίσμα στον κόσμο δεν αγάπησε ποτέ τόσο πολύ τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του όσο η Παναγία Μητέρα του».Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τιμή προς την Παναγία ανάγεται στον Υιό της, κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.
«ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑ»

«…Ο Χριστιανός φεύγει από τον κόσμο αυτό, πλαισιωμένος από τη Στρατευομένη Εκκλησία ενώ στην αντίπερα όχθη τον υποδέχεται η Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αν η έξοδος ενός απλού μέλους της Εκκλησίας από τον κόσμο τούτο είναι εκκλησιαστικό γεγονός, η Έξοδος της Πρώτης μέσα στην Εκκλησία, της Θεοτόκου, ήταν κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό γεγονός. Απήχησις της αλήθειας αυτής είναι ο πάνδημος εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή στην Ορθοδοξία αποτελεί ένα δεύτερο Πάσχα…»
Ευθυμίου Στύλιος 
(«Η Πρώτη»)
Απολυτίκιον

«Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας,
ἓν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὗ κατέλιπες Θεοτόκε, ,
Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, ,
μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, ,
καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ,
ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Κοντάκιον

«Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον,
καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,
τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν,
ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν,
ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».
O Οίκος

«Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου,
τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ,
τὴν ἄχραντον Μητέρα σου,
ἐν πύργῳ ῥημάτων ἐνίσχυσόν με,
καὶ ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσόν με,
σὺ γὰρ βοᾷς τῶν αἰτούντων πιστῶς τὰς αἰτήσεις πληροῦν,
Σὺ οὖν μοὶ δώρησαι γλώτταν,
προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον,
πᾶσα γὰρ δόσις ἑλλάμψεως παρὰ σοῦ καταπέμπεται
φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».
Τροπάρια της Εορτής

«Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν λαοί, τὴν Παναγίαν Παρθένον ἁγνήν, ἐξ ἦς ἀρρήτως προῆλθε, σαρκωθεὶς ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, κράζοντες καὶ λέγοντες, Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, Μακαρία ἡ γαστήρ, ἡ χωρήσασα Χριστόν, Αὐτοῦ ταὶς ἁγίαις χερσί, τὴν ψυχὴν παραθεμένη, πρέσβευε ἄχραντε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
«Τὴν πάνσεπτόν σου Κοίμησιν, Παναγία Παρθένε ἁγνή, τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη ἐν οὐρανῷ, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος ἐπὶ τῆς γῆς μακαρίζομεν, ὅτι Μήτηρ γέγονας τοῦ ποιητοῦ τῶν ἁπάντων Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Αὐτὸν ἱκετεύουσα, ὑπὲρ ἡμῶν μὴ παύση δεόμεθα, τῶν εἰς σὲ μετὰ Θεόν, τὰς ἐλπίδας θεμένων, Θεοτόκε πανύμνητε, καὶ ἀπειρόγαμε».
«Ἤ πανάμωμος νύμφη, καὶ Μήτηρ τῆς εὐδοκίας τοῦ Πατρός, ἡ Θεῷ προορισθεῖσα εἰς ἑαυτοῦ κατοίκησιν, τῆς ἀσυγχύτου ἑνώσεως, σήμερον τὴν ἄχραντον ψυχήν, τῶ Ποιητὴ καὶ Θεῷ παρατίθεται, ἣν Ἀσωμάτων δυνάμεις, θεοπρεπῶς ὑποδέχονται, καὶ πρὸς ζωὴν μετατίθεται, ἡ ὄντως μήτηρ τῆς ζωῆς, ἡ λαμπὰς τοῦ ἀπροσίτου φωτός, ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν, καὶ ἐλπὶς τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
«Δεῦτε ἅπαντα τὰ πέρατα τῆς γῆς, τὴν σεπτὴν Μετάστασιν τῆς Θεομήτορος μακαρίσωμεν, ἐν χερσὶ γὰρ τοῦ Υἱοῦ, τὴν ψυχὴν τὴν ἄμωμον ἐναπέθετο, ὅθεν τὴ Ἁγία Κοιμήσει αὐτῆς, ὁ κόσμος ἀνεζωοποιήθη, ψαλμοὶς καὶ ὕμνοις, καὶ ὠδαὶς πνευματικαὶς μετὰ τῶν Ἀσωμάτων, καὶ τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζων φαιδρώς».
«Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον, τελοῦντες ἑορτὴν οἱ θεόφρονες, τῆς Θεομήτορος, δεῦτε τὰς χείρας κροτήσωμεν, τὸν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Θεὸν δοξάζοντες».
«Ἐκ σοῦ ζωὴ ἀνατέταλκε, τὰς κλεὶς τῆς παρθενίας μὴ λύσασα, πῶς οὖν τὸ ἄχραντον, ζωαρχικόν τε σου σκήνωμα, τῆς τοῦ θανάτου πείρας γέγονε μέτοχον».
«Ζωῆς ὑπάρξασα τέμενος, ζωῆς τῆς ἀϊδίου τετύχηκας, διὰ θανάτου γάρ, πρὸς τὴν ζωὴν μεταβέβηκας, ἡ τὴν ζωὴν τεκοῦσα τὴν ἐνυπόστατον».
 Αναδημοσίευση από: Χριστιανική Φοιτητική Ένωση

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Προεόρτια της κοιμήσεως της Θεοτόκου


Σήμερα είναι τα προεόρτια (παραμονή) της κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαοὶ προσκιρτήσατε, χείρας κροτοῦντες πιστῶς, καὶ πόθῳ ἀθροίσθητε, σήμερον χαίροντες, καὶ φαιδρῶς ἀλαλάζοντες, πάντες ἐν εὐφροσυνῃ· τοῦ Θεοῦ γὰρ ἡ Μήτηρ, μέλλει τῶν ἐπιγείων, πρὸς τὰ ἄνω ἀπαίρειν ἐνδόξως· ἣν ἐν ὕμνοις ἀεί, ὡς Θεοτόκον δοξάζομεν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῇ ἐνδόξῳ μνήμη σου ἡ οἰκουμένη, τῷ ἀϋλῳ Πνεύματι, πεποικιλημένη νοερῶς, ἐν εὐφροσύνῃ κραυγάζει σοι, Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Αναδημοσίευση απο: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Προσευχή...το οξυγόνο της ψυχής!

To πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με το Θεό. Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να μιλάς στο Θεό ποιος δεν το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή κανείς δεν το μπορεί.

Η προσευχή σε χωρίζει από τα άλογα ζώα και σε ενώνει με τους αγγέλους. Κι ο άνθρωπος που αφιερώνει όλη του τη ζωή με επιμέλεια στις προσευχές και στη λατρεία του Θεού γρήγορα θα μετατεθεί στην πολιτεία των αγγέλων, στη δική τους την τιμή, την ευγένεια , τη σοφία και τη σύνεση.

Τι πιο άγιο, πιο καλό, πιο ευγενικό και γεμάτο σοφία από τους συνομιλητές του Θεού; Αν αυτούς που μιλούν με τους σοφούς τους κάνει η συνεχής συναναστροφή να πάρουν γρήγορα κάτι από τη σοφία τους, τι θα μπορούσαμε να πούμε για κείνους που μιλούν με το Θεό και προσεύχονται; Πόση σοφία, πόση αρετή, και σύνεση και αγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφοράς τους γεμίζει η προσευχή και η δέηση;

Νομίζω πως λέει την αλήθεια όποιος πει πως οι προσευχές είναι τα νεύρα της ψυχής. Το σώμα συγκρατείται με τα νεύρα και τρέχει και στέκεται όρθιο και ζωντανό και στέρεο. Αν κάποιος κόψει τα νεύρα, τότε καταστρέφει κάθε ισορροπία του σώματος. Έτσι και οι ψυχές στερεώνονται με τις άγιες προσευχές και στήνονται όρθιες και τρέχουν με ευκολία το δρόμο του Θεού.

Κι αν αποστερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να βγάζεις ένα ψάρι από το νερό. Όπως για το ψάρι ζωτικός χώρος είναι το νερό, για σένα ζωτικός χώρος είναι η προσευχή. Όπως το ψάρι γλιστράει στο νερό, έτσι και συ με την προσευχή μπορείς να πετάξεις, να διαπεράσεις τους ουρανούς και να βρεθείς κοντά στο Θεό.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Από το βιβλίο «Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»

Αναδημοσίευση από: Ψήγματα Ορθοδοξίας

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Πρόσκληση: Δεκαπενταύγουστος 2013

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
13. 8.2013 Τρίτη ώρα 7:00μ.μ. στον ιερό ναό Παναγίας Αγίας Νάπας

Ο Επιτάφιος και τα εγκώμια της Παναγίας, είναι μία πολύ ωραία ακολουθία η οποία συνηθίζεται να ψάλλεται το δεκαπενταύγουστο στον εσπερινό της 13ης του μηνός προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η οποία «μεταβαίνει από της γης εις τα άνω». Μετά το πέρας του Εσπερινού, είθισται να περιφέρεται ο Επιτάφιος της Παναγίας. Όπως ακριβώς με τον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής, ψάλλονται προς τιμή της Παναγίας τα Εγκώμια και τα Ευλογητάρια.
ΣΤΑΣΙΣ Α’ Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί, ἡ Θεὸν γαστρί σου χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.
ΣΤΑΣΙΣ Β’ Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα,
καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.
ΣΤΑΣΙΣ Γ’ Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ Εὐλογητή εἶ Δέσποινα, σκέπε, φρούρει τούς εἰς σέ ὑμνολογούντας.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Έναρξη νέας κατηχητικής χρονιάς, Κυριακή 11 Αυγούστου 2013


Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας, ο Ιερός Ναός Παναγίας Αγίας Νάπας ανακοινώνει την έναρξη της νέας κατηχητικής χρονιάς 2013-2014, την Κυριακή, 11 Αυγούστου 2013, στις 10:00 π.μ. στην αίθουσα του κατηχητικού μας. 

Αυτή τη χρονιά προετοιμαστείτε για πολλές εκπλήξεις!

  • Από την 1η μέρα θα οργανώθεί πρωτάθλημα πινγκ πονγκ και ποδοσφαιράκι
  • Γνωριμία με νέους βοηθούς κατηχητές που θα αναλάβουν να οργανώσουν σπουδαίες εκπλήξεις

Η έναρξη αφορά τόσο το Δημοτικό, όσο και το Γυμνάσιο. 

Σας περιμένουμε με μια αγκαλιά γεμάτη Χριστό! 

 Ελάτε να αξιοποιήσουμε το χρόνο μας όσο καλύτερα γίνεται! Να μάθουμε για τον Χριστό μας, τους Αγίους μας, να δυναμώσουμε την πίστη μας! 

Καλή αντάμωση και ευλογημένη αρχή στη νέα μας κατηχητική χρονιά!

Το κατηγορώ ενός παιδιού προς τους γονείς του

παιδί παράπονο γονείς κατηγορώ
Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ότι κάνατε για μένα.

Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε και μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας. Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ότι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».

Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!

Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.

Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς.

Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!
Το παιδί σας

Αναδημοσίευση από: Τάλαντο

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Δεκαπενταύγουστος 2013

Από 1η μέχρι 15 Αυγούστου 2013
καθημερινά θα τελείται η Θεία Λειτουργία
στο Ιερό Ναό Παναγίας Αγίας Νάπας,
ενώ κάθε βράδυ θα τελείται ο Εσπερινός
και η Παράκλησις στη Υπεραγία Θεοτόκο.
Στις 8:30μ.μ θα ψάλλετε για 2η φορά η Παράκλησις
για διευκόλυνση των πιστών που εργάζονται.


Αγρυπνία:
Την Παρασκευή 09 Αυγούστου 2013, θα τελεστεί Αγρυπνία στο ξωκλήσι του Αγίου Επιφανίου στη Αγία Νάπα εορτή Λαυρεντίου Αρχιδιακόνου, Ξύστου πάπα Ρώμης, Ιππολύτου μαρτύρων.
Θ’ αρχίσει στις 8:00μ.μ μέχρι τις 12:30π.μ


Την Κυριακή 11 Αυγούστου 2013,
θα τελεστούν τα ετήσια μνημόσυνα
των ηρώων του δήμου μας
Γιαννάκη Παππουλλή και Χριστάκη Πιερή Χρίστου.
θα προστεί ο Αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος Πυλιώτης.

Ζούμε από την γη αυτήν τον παράδεισον

Η λειτουργία είναι για μας σαν ένας αρραβώνας. Όπως φοράς το δαχτυλίδι του αρραβώνος και αυτό σημαίνει μίαν υπόσχεσι γάμου, έτσι ακριβώς η λειτουργία σημαίνει ότι συνδέομαι με τον Χριστόν, ο οποίος μου υπόσχεται ότι, αν μείνω πιστός, θα με βάλη οπωσδήποτε εις την βασιλείαν των ουρανών. Ζούμε από την γη αυτήν τον παράδεισον. Εδώ λοιπόν, αγαπητοί μου, συντελείται αυτή η τόσο μεγάλη αλήθεια.

Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Το κλειδί του Παραδείσου - Διδακτική ιστορία

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.

Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:

–Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.

Της είπα λοιπόν:
-Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.

Κάποτε με ρώτησε:

–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;

–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανήσυχεις καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για ν’ άνοιξεις την πόρτα του Παραδείσου.

(Εγώ αυτό το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).

Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00 ή ώρα, ξυπνάει την κόρη της και λέει:

–Ετοιμάσου. Όπου να ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.

–Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε ή κόρη της.

–Όχι, όχι, θα ΄ρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.

(Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το “μάκτρο”, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)

–Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.

–Τα ετοίμασα.

–Χτυπάει ή πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.

Έκανε ή κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε το σταυρό της, πήρε το “μάκτρο”, (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το “μάκτρο”, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθησις. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων αλλά σε πνευματική μορφή.

Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:

– Σ’ ευχαριστώ πού ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;…

–Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις! Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη. Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής: Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:

Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, πού μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ…

Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, “σ’ ευχαριστώ…” είπε και εκοιμήθη. Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!


του Πρωτ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο αυτοί ας κοινωνούν πάντα


Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι περισσότερες. Ποιους απ' αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Ούτε τους μία ούτε τις πολλές ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα. Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη, ετοιμάζουν για τον εαυτό τους. Ο άγιος απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.

Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι. Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή. Γι' αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

Αναδημοσίευση από: Ψήγματα Ορθοδοξίας

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Κυριακή Στ' Ματθαίου, Ματθ. θ΄ 1-8 / Ρωμ. ιβ΄ 6-14


Ο πόνος στη ζωή μας

«Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους που άπτονται του θέματος του πόνου στη ζωή μας και κυρίως για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του. Ο πόνος δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με την πατερική σκέψη. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή του. Αποκαλύπτεται στην καθημερινότητα με διάφορες μορφές και παραμονεύει σε κάθε του βήμα. Η αγάπη όμως του Θεού δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του για να το αφήσει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας, αλλά διά μέσου τους είναι δυνατό να ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι η πίστη, η οποία αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.

Αυτά είναι βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Τη στιγμή που οι άλλοι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς, ο παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά τη ζωή του; Αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο καθένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία έχει να κάνει με το βάθος, την ουσία και την πεμπτουσία της ζωής. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια υπαρξιακή τοποθέτηση, με ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο.

Το βαθύτερο νόημά του
Αφετηρία για την σωστή κατανόηση του βαθύτερου περιεχομένου των θλίψεων είναι η παραδοχή ότι η ίδια η Εκκλησία ποτέ δεν τις αρνήθηκε. Μάλιστα ο Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ότι «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Στις Πράξεις των Αποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιτρέπει μια αρρώστια, μια δοκιμασία, ένα πόνο, όχι βέβαια για να τιμωρήσει αλλά για να παιδαγωγήσει και εξαγιάσει τα αγαπημένα του παιδιά. Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν εμφαντικά ότι ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται παραμένει άπειρος και ανώριμος στη ζωή του. Αντίθετα, εκείνος που δοκιμάζεται γίνεται όπως τον χρυσό που καθαρίζεται και λαμπικάρεται μέσα στη φωτιά. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι κάθε πιστός που διαθέτει πνευματικό καρπό, κλαδεύεται όπως το κλήμα για να καρποφορήσει ακόμα πιο πολύ. Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι θλίψεις στη ζωή λειτουργούν ως ένα ξύπνημα από ένα πνευματικό λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ένα πνευματικό γύμνασμα της ψυχής. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν θα βρεθούμε μπροστά σε θλίψεις και δοκιμασίες αλλά πώς στεκόμαστε απέναντί τους. Μπορούμε εδώ να θυμηθούμε και το ισχυρό παράδειγμα του πολύαθλου Ιώβ, ο οποίος ενώ πέρασε μέσα από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησε εναντίον του Κυρίου, αλλά με υποδειγματική υπομονή και βαθιά πίστη έλεγε: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Απλώνουν γέφυρες
Ο πόνος και η θλίψη, από μια άλλη σκοπιά, είναι στοιχεία που ρίχνουν και γέφυρες για να πλησιάζουν πιο κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που βλέπουμε ότι υποφέρουν και πονούν στη ζωή τους, χρειάζονται σε κάθε περίπτωση και τη δική μας στήριξη. Επιβάλλεται να τους πλησιάζουμε και να τους βοηθάμε στη κατάστασή τους. Να τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Αυτό, άλλωστε, καταλείπουν ως ισχυρό παράδειγμα οι τέσσερις συνοδοί που περιέβαλαν με υποδειγματική αγάπη τον παράλυτο, παρά τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούσαν όταν τον οδηγούσαν μπροστά στον Χριστό. Ποτέ δεν θα πρέπει ν’ αρνούμαστε τη βοήθεια μας σε συνανθρώπους μας που βυθίζονται στην οδύνη του πόνου και της δυστυχίας. Στις μέρες μας ιδιαίτερα που η οικονομική κρίση καλπάζει, αφήνοντας πίσω της τη μιζέρια και την εξαθλίωση των προσώπων, η διάσταση αυτή της προσφοράς αποκτά πολύ μεγάλη σημασία.

Η δύναμη της πίστης
Η τραγικότητα της σημερινής κρίσης εστιάζεται περισσότερο στο γεγονός ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στα ίδια του τα έργα, τα οποία σχεδόν κατά κανόνα παραπέμπουν στην αυτοθεοποίησή του. Μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί, παραμένει αποψιλωμένος από τη δύναμη της πίστης και ανήμπορος να ανακαλύψει την αληθινή αρχοντιά του εαυτού του ως εικόνας του Θεού. Μόνο όταν εμπιστευθεί τη ζωή του στη δύναμη του Κυρίου, σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιώβ, θα είναι σε θέση να μεταβάλλει τον πόνο σε μέσο που οδηγεί στην ελπίδα και τη σωτηρία του. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες μέσα από το μυστήριο της θείας οικονομίας, προσλαμβάνουν ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει πίστη και υπομονή, αρετές που εγκολπώνεται μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε όχι μόνο δεν λυγίζει μπροστά στον πόνο, αλλά αυτός γίνεται πολλές φορές αφορμή και για τη σωτηρία του. Αρκεί ν’ αντιληφθεί ότι όπως ο παράλυτος της περικοπής, θα πρέπει να επιδιώξει να συναντήσει Εκείνον που μπορεί να τον απαλλάξει από την κυριαρχία του κακού και να του προσφέρει την πιο αυθεντική γιατρειά. Κοντά σ’ Εκείνον, ο πόνος αποβάλλει την τραγικότητά του και μεταβάλλεται σε δρόμο λυτρωτικής πορείας. Όπως ο Ιώβ έτσι κι εμείς ας δείχνουμε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο οποίος είναι ο αληθινός πατέρας μας. Άς αναφωνούμε κι εμείς «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» και όταν διαθέτουμε την υγεία μας αλλά και όταν πονούμε «επί κλίνης οδύνης».

Αγαπητοί αδελφοί, η περίπτωση του παράλυτου που θεράπευσε ο Κύριος, βρίθει μηνυμάτων και διδαγμάτων που κι εμείς μπορούμε να εγκολπωθούμε στη ζωή μας. Αρκεί να βάλουμε στο κέντρο της εκείνον που μπορεί να δώσει πραγματική θεραπεία στις λογής ασθένειες που μας προσβάλλουν καθημερινά. Η προσταγή «άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου», μάς δίνει τη βεβαιότητα και τη σιγουριά σ’ αυτή μας την πορεία. Ας μην λησμονούμε τις βασικές αυτές αλήθειες.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος