Πρόγραμμα Ακολουθιών Σεπτεμβρίου 2021

Κυριακή Ι' Ματθαίου, Ματθ. ιγ΄ 14-23 - Α΄ Κορ. δ΄ 9-16

Παιδαγωγία Χριστού

«πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ»

Τη θεραπεία του παιδιού του ζητούσε εναγωνίως ο τραγικός πατέρας που το έβλεπε με πόνο ψυχής να υποφέρει από ακάθαρτο πνεύμα. Η περιγραφή που ο ίδιος δίνει, αποκαλύπτει το μέγεθος της τραγωδίας που βίωναν: “πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ”. Η σκηνή που ξεδιπλώνει μπροστά μας ο ευαγγελιστής Ματθαίος δίνει το στίγμα της δουλείας στην οποία περιέρχεται ο άνθρωπος από τις δυνάμεις του κακού, όταν παραλείπει να ακολουθεί το δρόμο που μας υποδεικνύει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Πραγματικά, ο νέος εκείνος από μικρό παιδί είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια του διαβόλου και κάτω από τη σκοτεινή εξουσία του είχε καταντήσει μια καθ’ όλα τραγική ύπαρξη.

Η ευθύνη των γονέων

Η προτροπή του Κυρίου μας “φέρετέ μοι αυτόν ώδε”, μάς δίνει τη βεβαιότητα ότι μόνο κοντά στην αγάπη Του είναι δυνατόν ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τη δυναστεία του κακού και να γίνει μια νέα ύπαρξη. Μόνο κοντά στον Χριστό μπορούμε να γνωρίσουμε το φως της μεταμόρφωσης σε υπαρξιακό, πνευματικό αλλά και σωματικό επίπεδο. Οι σκέψεις αυτές δείχνουν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι γονείς να οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στο Χριστό, η παρουσία του Οποίου ανοίγει τους ορίζοντες της αιωνιότητας μπροστά τους.

Το παράδειγμα

Στη λυτρωτική αυτή πορεία της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πλοκάμια του σατανά και της ένταξής του στην ανακαινιστική δύναμη της Εκκλησίας, πολύ σημαντικό ρόλο έχει το παράδειγμα των γονέων. Ίσως είναι το πιο βασικό στοιχείο για την εν Χριστώ ανατροφή των παιδιών. Δυστυχώς όμως, ιδιαίτερα στις μέρες μας, βλέπουμε γονείς που δεν έχουν αυτή την αίσθηση της ευθύνης, παραμελούν το έργο τους και ατυχώς παραδίδουν πολλές φορές τα παιδιά τους σε χέρια ή καταστάσεις που γκρεμίζουν και δηλητηριάζουν τις αθώες τρυφερές τους ψυχές. Δεν είναι σε θέση σε αρκετές περιπτώσεις για να ελέγξουν τι είναι πραγματικά ωφέλιμο και τι ψυχοφθόρο, προκειμένου να παράσχουν προστασία στα παιδιά τους. Δεν αφιερώνουν αρκετό χρόνο για να επικοινωνήσουν μαζί τους κατά τρόπο που να τα οδηγούν στο Χριστό και την Εκκλησία Του και να τα προστατεύουν ταυτόχρονα από όλες εκείνες τις επικίνδυνες σειρήνες που ηχούν τόσο εκκωφαντικά αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνα στους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής.

Αυτά τα δεδομένα καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το παράγγελμα του Χριστού που ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή: “φέρετέ μοι αυτόν ώδε”. Απευθύνεται σε όλους τους γονείς αλλά και σε όσους εμπλέκονται στο θέμα της αγωγής των νέων μας. Κοντά στον Χριστό, οι αθώες παιδικές ψυχές μεγαλώνουν προφυλαγμένες από τους καταστροφικούς ανέμους, αλλά και τις επικίνδυνες καταιγίδες που ξεσπούν μέσα στης κοινωνίας τις μεγάλες φουρτούνες. Και αφού βέβαια σταθεροποιηθούν, όπως μας διδάσκει η πατερική σοφία, μπορούν τότε να αποκτήσουν γερές βάσεις και εφόδια για να εκκολαφθούν μέσα τους αντοχές τέτοιες προκειμένου να είναι ικανά να αποκρούουν τις πολύμορφες επιθέσεις του πονηρού και να εξέρχονται αλώβητα από αυτές.

Κοντά στον Χριστό

Οι γονείς, όταν επιτελούν το καθήκον τους και ανταποκρίνονται στην μεγάλη ευθύνη της ανατροφής των τέκνων τους, τότε και οι ίδιοι καταξιώνονται στη μεγάλη αποστολή που τους εμπιστεύεται ο Θεός. Ο Χριστός είναι πάντοτε ο καλύτερος παιδαγωγός, ο τρυφερός φίλος και ο πιο ισχυρός προστάτης, στις αγκάλες Του οποίου μπορούμε να εναποθέτουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη τα παιδιά μας. Ο Χριστός είναι Εκείνος που ποτέ δεν απογοητεύει και κοντά του πάντοτε ο άνθρωπος ανυψώνεται σε αιθέρες ουράνιους και αιώνιους.

Το Σώμα του Χριστού, παρατεινόμενο στους αιώνες, είναι η Εκκλησία. Στη μυστηριακή ζωή της, λοιπόν, πρέπει να καθοδηγούμε τα παιδιά μας. Η πρόσκληση του Χριστού “άφετε τα παιδία ελθείν προς με” απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε τη μεγάλη ευθύνη για την ανατροφή των τέκνων μας “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Το καλό φέρνει μονο καλό...

Σ' ένα χωριό στη Σκωτία, αρχές του 1890. Μια βροχερή και χειμωνιάτικη μέρα, όπως σχεδόν όλες. Ο γεροδεμένος άντρας καταγινόταν στο χωράφι του, προσπαθώντας έτσι να κερδίσει τον επιούσιο για την οικογένειά του. Ξαφνικά άκουσε μια φωνή να καλεί σε βοήθεια από το γειτονικό βάλτο.

Αμέσως ο φτωχός αγρότης παράτησε τα εργαλεία του και έτρεξε προς τα εκεί, όπου βρήκε ένα νέο αγόρι χωμένο ως τη μέση στη λάσπη να κραυγάζει απελπισμένα προσπαθώντας να ελευθερωθεί.

Ο αγρότης καθησύχασε το αγόρι και σε λίγο κατάφερε να το τραβήξει απ' τη λάσπη, σώζοντάς το από βέβαιο θάνατο.Την επόμενη μέρα μια πολυτελής άμαξα έφτασε στο σπίτι του. Ένας πλούσιος και όπως φαινόταν από αριστοκρατική γενιά άντρας κατέβηκε και συστήθηκε ως ο πατέρας του αγοριού που είχε σώσει ο αγρότης."Θέλω να σας ανταμείψω. Σώσατε τη ζωή του γιου μου" είπε ο καλοντυμένος άντρας στον αγρότη. "Δεν μπορώ να δεχτώ πληρωμή γι' αυτό που έκανα", του απάντησε εκείνος. Την ίδια στιγμή ο μικρός γιος του αγρότη βγήκε στην πόρτα του φτωχικού τους."Είναι γιος σας;" Ρώτησε ο επισκέπτης. "Μάλιστα" απάντησε με υπερηφάνεια ο αγρότης.

"Τότε σας προτείνω κάτι: Να μου επιτρέψετε να προσφέρω στο γιο σας την ίδια εκπαίδευση με το δικό μου, που χωρίς τη δική σας παρέμβαση δε θα ζούσε". Ο αγρότης δέχτηκε με μεγάλη χαρά κι έτσι ο γιος του φοίτησε στα καλύτερα σχολεία και στο τέλος πήρε το δίπλωμά του από την Ιατρική Σχολή του Νοσοκομείου St. Marie του Λονδίνου. Μέσα σε λίγα χρόνια ήταν ένας από τους πιο ξακουστούς γιατρούς του κόσμου. Πολύ αργότερα ο γιος του αριστοκράτη άντρα που είχε σωθεί μικρός στο βάλτο, προσβλήθηκε από πνευμονία. Κόντεψε να πεθάνει, όμως σώθηκε χάρη στην πενικιλίνη που είχε εφεύρει ο διάσημος πλέον γιατρός, ο γιος του φτωχού αγρότη. Το όνομά του; Αλέξανδρος Φλέμινγκ. Το όνομα του γιου του αριστοκράτη `Αγγλου που σωζόταν για δεύτερη φορά από την ίδια οικογένεια; Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ. . .

26/08: Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία

Eις τον Aδριανόν.

Ἀδριανοῦ τέμνουσι χεῖρας καὶ πόδας

Χεῖρες πονηρῶν, ὧν φονοδρόμοι πόδες.

Eις την Nαταλίαν.

Ἐν τῷ βίῳ σύνευνος, ἐν δὲ τῷ πόλῳ

Ἀδριανῷ σύσκηνος ἡ Ναταλία.

Ἀδριανὸς τμήθη χεῖρας πόδας εἰκάδι ἕκτῃ.

Βιογραφία

Ο Άγιος Ανδριανός, ο οποίος έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ήταν παντρεμένος με την Ναταλία. Μία μέρα λοιπόν είδε 23 χριστιανούς, να είναι έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πίστη τους. Ο 28χρονος Ανδριανός (από τη Νικομήδεια), εντυπωσιάστηκε από αυτά πού άκουσε και δήλωσε στους ειδωλολάτρες ότι είναι κι' αυτός χριστιανός. Αμέσως τον έπιασαν και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί πήγε η Ναταλία να του συμπαρασταθεί και να του πει να μην λυγίσει. Στην συνέχεια, αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια παρέδωσε το πνεύμα του. Αξιοσημείωτο είναι, ότι όταν οι ειδωλολάτρες επιχείρησαν να του κάψουν το σώμα, ξέσπασε μία δυνατή νεροποντή η οποία έσβησε τη φωτιά. το σώμα του ενταφιάστηκε από την γυναίκα του την Ναταλία, η οποία μετά από λίγο καιρό θάφτηκε δίπλα του, αφού μαρτύρησε και αυτή για τον Χριστό.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ἀναφαίρετον ὄλβον ἠγήσω, τὴν σωτήριον, πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπῶν τὴν πατρῴαν ἀσέβειαν καὶ τῷ Δεσπότῃ κατ' ἴχνος ἑπόμενος, κατεπλουτίσθης ἐνθέοις χαρίσμασιν Ἀδριανὲ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, ὁμοὺ σὺν Ναταλία τὴ θεόφρονι.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Γυναικὸς θεόφρονος τοὺς θείους λόγους, ἐν Καρδίᾳ θέμενος, Ἀδριανέ μάρτυς Χριστοῦ, ἐν τοῖς βασάνοις προσέδραμες, σὺν τῇ συζύγῳ τὸ στέφος δεξάμενος.

Ὁ Οἶκος

Καιρὸς ἐπέστη τοῖς πιστοῖς, χαρμόσυνος ἡμέρα, Ἀδριανοῦ τοῦ θείου ἐνθέως εὐφρανθῶμεν, ἀναβοῶντες πρὸς αὐτόν· Μάρτυς τοῦ Κυρίου, ὁ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν σαφῶς ἀγωνισάμενος, καὶ στέφος οὐρανόθεν δεξάμενος τῆς δικαιοσύνης, ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀλλοτρίου ἡμᾶς ῥῦσαι πάντας, ἴασίν τε ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἐξαπόστειλον ἡμῖν, καὶ τὴν κηλῖδα πᾶσαν τοῦ νοὸς ἐκκάθαρον οὐρανόθεν, σὺν τῇ συζύγῳ τὸ στέφος δεξάμενος.

Ακούστε το απολυτίκιο των Αγίων Ανδριανού και Ναταλία:

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Μα πόση υπομονή έκανε...

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΦΛΟΓΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΑΝΤΕΞΕ ΜΕ ΧΑΡΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ,ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ,ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.
Ένας ηγεμόνας θα πήγαινε σε πόλεμο κι όπως συνήθιζαν, θα πήγαινε στο μαντείο να πάρει πληροφορία από τον δαίμονα, να του πει αν θα νικήσει ή όχι στον πόλεμο. 
Κι απαντά το μαντείο, ο δαίμονας: «Θα σου απαντήσω, εάν ...
βγάλεις από την πόλη σου τα λείψανα του ιερομάρτυρος Βαβύλα και των Τριών Παίδων». 
Αμέσως διατάσσει τους Χριστιανούς να πάρουν τα Άγια Λείψανα αυτών των Αγίων, να τα βγάλουν έξω της πόλεως, ώστε να μπόρεσει ο διάβολος να του απαντήσει «ναι ή όχι» για τον πόλεμο.
Οι Χριστιανοί μας, μεγάλοι, μικροί και παιδιά, παίρνοντας τα Άγια Λείψανα, τα έβγαζαν με ψαλμούς και με ύμνους κι έλεγαν: «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων… οφθαλμούς έχουσιν και ουκ όψονται, ώτα έχουσιν και ουκ ακούουσιν… όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά». 
Ο ηγεμών, όταν άκουσε όλα αυτά, λέει: «Αυτοί μας βρίζουν μ’ αυτά που λέγουν». 
Στέλνει τους στρατιώτες και συλλαμβάνει ορισμένους.
Μεταξύ αυτών που συνέλαβαν οι στρατιώτες, ήταν κι ένα νεαρό παιδί δεκαοκτώ ετών, το όνομα Θεόδωρος. 
Αυτόν τον Θεόδωρον τον κρέμασαν επάνω σε ένα στύλο, του έβγαλαν τα ρούχα και με χειράγρες, δηλαδή σιδερένια χέρια που είχαν νύχια με μαχαίρια μπροστά, του έξυναν το σώμα, του έκαναν αυλακιές και το αίμα του έτρεχε ποτάμι. 
Έτσι όπως ήταν ζωντανό το παιδί, κρεμασμένο, του ξύνανε όλα τα μέλη του και στις πληγές έρριχναν ξύδι κι αλάτι· είχε γίνει σαν ένα σφάγιο. 
Από το πρωΐ μέχρι το βράδυ οι στρατιώτες άλλαζαν ο ένας κατόπιν του άλλου και το κατάντησαν σχεδόν νεκρό. 
Αφού είδαν ότι θα πεθάνει πλέον κι ότι δεν έχει ζωή, τον ξεκρέμασαν και τον έδωσαν στους συγγενείς του. 
Το πήραν το παιδί οι συγγενείς στο σπίτι, άρχισαν τις περιποιήσεις κ.λ.π. 
Το παιδί άνοιξε τα μάτια του κι άρχισαν να του λένε οι γονείς του:
- Παιδί μου Θεόδωρε, πως έκανες υπομονή; Πώς δεν γόγγυσες; Πώς δεν φώναξες;
- Να σας πω. Όταν με κρέμασαν επάνω στο στύλο κι άρχισαν οι στρατιώτες να με σχίζουν μ’ εκείνα τα σιδερένια αιχμηρά χέρια, άρχισα να πονάω τρομερά κι ο πόνος πήγαινε μέχρι την καρδιά μου. 
Και είπα: «Ταλαίπωρε Θεόδωρε, κάνε υπομονή σ’ αυτόν τον πόνο για να αποφυγεις τον αιώνιον πόνον της κολάσεως». 
Θεμελιώνοντας την σκέψη πάνω σ’ αυτόν τον λογισμό της κολάσεως, είπα· «θα κάνω υπομονή». 
Κι εκεί που θεμελίωσα πάνω σ’ αυτόν τον λογισμό και την απόφαση, βλέπω να έρχονται τρεις νέοι πανέμορφοι. 
Ο ένας κρατούσε μία λεκάνη από ουράνιον μύρο. 
Ο άλλος κρατούσε πετσετάκια στα χέρια του και με πλησίασε. 
Ο τρίτος έπαιρνε ένα πετσετάκι, το βουτούσε μέσα στο άρωμα και μου το άπλωνε στο πρόσωπο. 
Από την ευωδία αυτή από το άγιο μύρο, δεν καταλάβαινα πλέον ούτε πόνο, ούτε θλίψη, ούτε τίποτα. Ζούσα μία μακαριότητα και μία αγγελική κατάσταση, που θα ήταν καλύτερα ποτέ να μη με κατέβαζαν από κει, από το ξύλο διότι όταν με κατέβασαν, αμέσως έφυγαν οι άγγελοι. 
Και για χρόνια να με ξύνανε, θα ήμουν ευτυχής.

ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΩΤΗΡΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
ΕΜΕΙΣ ΑΡΑΓΕ ΜΕΧΡΙ ΤΙ ΣΗΜΕΙΟΥ ΘΑ ΦΤΑΝΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ;

 Αναδημοσίευση από: Δι' ευχων των Αγίων

24/08: Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Εὔκοσμος ὤφθης κόσμος, ὦ Κοσμᾶ μάκαρ,

Κόσμον λόγοις σοῖς αἵμασι τ᾽ αγλαΐσας.

Βιογραφία

Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.

Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα. Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.

Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία. Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.

Απ' οπού περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες, και πλήθος λαού συνέρεε και «ρουφούσε» το «νέκταρ» της αγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους, είχε σαν αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του Αγίου στο Κολικόντασι, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779 μ.Χ.

Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους κάποιου χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδίσετε την αιώνια ζωή».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν εὔηχον σάλπιγγα Εὐαγγελίου Χριστοῦ, Προφήτην τὸν πύρινον καὶ μιμητὴν ᾿Ηλιοῦ, Κοσμᾶν τὸν ᾿Ισαπόστολον, πάντων τῶν ὀρθοδόξων ὁδηγὸν καὶ προστάτην, δήμων τῆς Αἰτωλίας καὶ τυράννου τὸ σέβας, ὕμνοις καὶ ἐγκωμίοις ἀθρόως τιμήσωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ὲν τοῖς κινδύνοις.

Θεῖον κόσμημα ᾿Ορθοδοξίας καὶ ἀγλάϊσμα τῆς ᾿Εκκλησίας ἀνεδείχθης, Κοσμᾶ ἰσαπόστολε· διὰ πυρὸς διελθών τε καὶ ὕδατος, ἀναψυχὴν σὺ ἐκτήσω δι’ αἵματος. Εὐκοσμώτατε, διδάχων τοῦ Γένους κόσμημα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε κοσμῆσαι ἀρεταῖς καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ὲν τοῖς κινδύνοις.

Κόσμον ηὔγασας Πνεύματι θείῳ, κόσμον ἤνεγκας τῇ ᾿Εκκλησίᾳ, κόσμημα θεῖον, πιστῶν τὸ προπύργιον, ταῖς διδαχαῖς σὺ τὸ Γένος ἐφώτισας καί τῆς δουλείας τὰ σκότη διέλυσας, Κοσμᾶ ῞Αγιε· τῶν ᾿Αποστόλων ὁμότροπε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε κοσμῆσαι τὰς ψυχὰς τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τὸν ταφον σου Σωτὴρ.

Τὸν μέγαν ἀθλητήν, ὀρθοδόξων τὸ κλέος, Χριστοῦ τὸν μιμητὴν καὶ διδάσκαλον θεῖον, Κοσμᾶν τὸν ἰσαπόστολον, Αἰτωλίας ἀγλάϊσμα, τὸν παιδεύσαντα τὸ δοῦλον Γένος ἐνθέως καὶ συντρέξαντα εἰς τὴν ἀνάστασιν τούτου ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, τὴν Ἐκκλησία, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος καὶ κατασπείρας τὰ θεία διδάγματα, μαρτυρικῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Κοσμᾶ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ὡς φωστὴρ νεόφωτος τὴν Ἐκκλησίαν, καταυγάζεις ἅπασαν, Εὐαγγελίου διδαχαῖς, Κοσμᾶ Χριστοῦ Ἰσαπόστολε· διὸ ἀξίως γεραίρει τὴν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον

Κόσμον φέρων θεῖον τῶν ἀρετῶν καὶ τοῦ μαρτυρίου τὸ διάδημα τὸ σεπτόν, κόσμησον εὐχαῖς σου ἀεὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν καὶ σὺν παντὶ τῷ κόσμῳ, Κοσμᾶ μέγιστε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Χαίροις Ἀποστόλων ὁ μιμητής, Κοσμᾶ Θεοφόρε, εὐσεβείας ὑφηγητά, τοῦ Εὐαγγελίου ὁ θεηγόρος κῆρυξ, καὶ τῶν πιστῶν ἁπάντων, θεῖον ἀγλάϊσμα.

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

''Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου''

Συλλογή για τους πυρόπληκτους μέχρι και τις 29 Αυγούστου

18/08: Άγιοι Φλώρος και Λαύρος

 

Δίψει τελευτῆς τῆς ὑπὲρ Θεοῦ Λόγου,
Χωροῦσι Φλῶρος καὶ Λαῦρος πρὸς τὸ φρέαρ
Φλώρῳ ἀμφ' ὀγδοάτῃ δεκάτῃ φρέαρ εἰσέδυ Λαῦρος.

Οι Άγιοι Φλώρος και Λαύρος ήταν δίδυμα αδέλφια και ήταν άρρηκτα ενωμένοι δια της θερμής πίστεως και αγάπης που είχαν προς το Χριστό. Κατάγονταν από το Βυζάντιο και είχαν διδαχθεί το χριστιανισμό και την τέχνη του λιθοξόου από τους Αγίους Πρόκλο (ή Πάτροκλο σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο) και Μάξιμο, οι όποιοι υπέστησαν και μαρτυρικό θάνατο για το Χριστό.

Μετά το θάνατο των διδασκάλων τους, ο Φλώρος και ο Λαύρος αναχώρησαν στην Ιλλυρία και διάλεξαν σαν τόπο διαμονής τους την πόλη Ουλπιανά. Στην πόλη αυτή εργάζονταν την τέχνη τους, αλλά συγχρόνως μέσω αυτής προσπαθούσαν για την εξάπλωση του Ευαγγελίου.

Εκεί υπήρχε και κάποιος Ιερέας ειδώλων, ονομαζόμενος Μερέντιος. Ο γιος αυτού Αθανάσιος από το ένα του μάτι έπαθε τύφλωση, που από την ιατρική επιστήμη δε βρήκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τους δύο τεχνίτες αδελφούς, οι οποίοι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεράπευσαν το μάτι του γιου του ειδωλολάτρη Ιερέα, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι δύο στο Χριστό. Αυτό μόλις το έμαθε ο έπαρχος Λύκων, συνέλαβε τους δύο αδελφούς και, αφού τους βασάνισε φρικτά, τους έριξε μέσα σε ένα πηγάδι, όπου και παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι, οι δύο τεχνίτες αδελφοί μπήκαν στην αιώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός» (Προς Εβραίους Επιστολή, ια' 10). Της οποίας, δηλαδή, τεχνίτης και κτίστης είναι αυτός ο Θεός. Τα λείψανα αυτών τα συνέλεξαν πιστοί Χριστιανοί και τα μετέφεραν στη Βασιλεύουσα.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσεβείας τοὶς τρόποις ἐγγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρῖβον διαπεράτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες, ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς, ὡς γενναίους Ἀθλητᾶς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες. Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης, ρύσασθε πάντας ἠμᾶς Ἅγιοι.
 

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

17/08: Άγιος Μύρων

 

Τὶ μοι κεφαλῆς ἡ τομή, Μύρων λέγει.
Πρὸς τὸ στέφειν μέλλον με πάντιμον στέφος;
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Μύρωνα τάμε ξίφος ὀξύ.

Ο Άγιος Μύρων μαρτύρησε όταν αυτοκράτωρ ήταν ο Δέκιος, το 250 μ.Χ. Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, θα μπορούσε να ζήσει άνετα, με όλα τα επίγεια αγαθά που θα επιθυμούσε. Όμως η μεγάλη του αγάπη προς το Χριστό, έκανε το Μύρωνα να χειροτονηθεί Ιερέας. Αφιερώθηκε, λοιπόν, ολοκληρωτικά στο ποιμαντικό του καθήκον και δίδασκε, νουθετούσε και βοηθούσε το κάθε ένα μέλος του ποιμνίου του. Μεριμνούσε καθημερινά για τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά. Κάποτε, ο έπαρχος Αχαΐας Αντίπατρος πήγε στον τόπο όπου λειτουργούσε ο Μύρων και συνέλαβε πολλούς χριστιανούς. Για να εκβιάσει λοιπόν το Μύρωνα, να αλλαξοπιστήσει, έφερε μπροστά του το ποίμνιο του και του είπε ότι, αν αυτός αρνηθεί το Χριστό, θα τους αφήσει όλους ελεύθερους. Ο Μύρων μειδίασε και απάντησε: «Αν ήταν για τη σωτηρία των πνευματικών μου παιδιών, πρόθυμα θα έδινα τη ζωή μου. Τώρα όμως δεν πρόκειται γι' αυτό. Ας δώσουν λοιπόν οι ίδιοι απάντηση». Τότε όλοι μαζί φώναξαν: «Όχι. Μια ανθρώπινη ψυχή είναι ασύγκριτα πολυτιμότερη από μύρια σώματα και από τον κόσμο όλο. Ποιος λοιπόν από μας θέλει να δεχθεί, ώστε να χάσει την ψυχή του ο πνευματικός μας πατέρας, για να ζήσουν λίγο περισσότερο στον πρόσκαιρο αυτό κόσμο οι δικές μας σάρκες;». Ο έπαρχος, εξοργισμένος από την απάντηση, αφού βασάνισε με φρικτό τρόπο το Μύρωνα, τελικά τον αποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖον ἀλάβαστρον, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, πιστῶς Ἱεράτευσας, τὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, καὶ χαίρων ἐνήθλησας, ὅθεν τὴ εὐωδία, τῶν ἐν σοῖ χαρισμάτων, Μύρων Ἱερομάρτυς, τῶν παθῶν τὸ δυσῶδες, ἀπέλασαν ἀνενδότως, ἐκ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐκ βρέφους Χριστόν, ποθήσας παναοίδιμε, καὶ τούτου τηρῶν, τὰ θεῖα παραγγέλματα, πρὸς αὐτὸν ἀνέδραμες, ὁλοκλήρως Μύρων καὶ κατέπαυσας, σὺν Ἀγγέλοις δοξάζων αὐτόν, αἰτούμενος πᾶσι θείαν ἄφεσιν.

Ὁ Οἶκος
Τὸν ἐκ κοιλίας ἡγιασμένον ἀνυμνήσωμεν πάντες, ὡς εὐῶδες Χριστοῦ μύρον παναληθέστατον· ὄντως γὰρ τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει θερμῇ, τὰς ἰάσεις παρέχει τῶν νοσημάτων· τῇ γὰρ ἀγάπῃ τοῦ Κτίστου πυρούμενος, συμπάσχει τοῖς ἐν ἀνάγκαις, καὶ λυτροῦται δεινῶν ὁ πανόλβιος, μυρίζων πάντας τῇ χάριτι, τῇ δοθείσῃ αὐτῷ ἐκ τοῦ Πνεύματος, αἰτούμενος πᾶσι θείαν ἄφεσιν.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Μυριπνόοις ᾄσμασι, καὶ ὑμνῳδίαις, συνελθόντες στέψωμεν, τὸν ἱερόαθλον πιστοί, Μύρωνα πάντες τὸν ἔνδοξον, ῥῶσιν διδόντα, παντοίων κακώσεων.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής 

16/08: Ανάμνηση της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου εκ της Εδεσσηνών πόλεως εις την Βασιλίδα

 

Ἐν σινδόνι ζῶν ἐξεμάξω σὴν θέαν,
Ὁ νεκρὸς εἰσδὺς ἔσχατον τὴν σινδόνα.

Εἰς τὸ Κεράμιον.

Ἀχειρότευκτον χειρότευκτος σὸν τύπον.
Φέρει κέραμος παντοτεῦκτα Χριστέ μου.

Ο Σ. Ευστρατιάδης, για την περίπτωση αυτή, γράφει τα εξής στο Αγιολόγιό του: «Ἡ τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ἀνακομιδὴ ἐκ τῆς Ἐδέσσης, ἔνθα ἐφυλάττετο μετὰ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐγάρου, ἐγένετο ἐπὶ τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ τὸ 944 καὶ κατετέθη εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις ναὸν τῆς Θεοτόκου, ἐξ οὗ μετετέθη εἰς τὸν ἐν Φόρῳ ναὸν τῆς Θεοτόκου, κατὰ δὲ τὸ 967 Νικηφόρος ὁ Φωκᾶς μετεκόμισεν ἐξ Ἐδέσσης καὶ τὴν κέραμον, ἐφ᾿ ἣς ἀπετυπώθη ὡσαύτως ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸ εἶναι ταύτην πλησίον τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος ἐν Ἐδέσσῃ ἐν τῷ αὔτῳ τόπω. Τὴν περὶ τῆς εἰκόνος παράδοσιν διέσωσεν ὁ Ἱστορικὸς Εὐσέβιος (Ἐκκλ. Ἱστ. βιβλ. Α´, κεφ. ιγ´). Ἡ εἴκων ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν τοπάρχην Ἐδέσσης Αὔγαρον διὰ τοῦ ἀποστόλου Ἀνανίου μετ᾿ ἐπιστολῆς τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Αὔγαρον εἰς ἀπάντησιν προηγουμένης ἐπιστολῆς τοῦ τοπάρχου (ἴδ. ταύτας ἐν τοῖς Μηναίοις καὶ τοῖς Συναξαρισταῖς)».

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’.
Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου, προσκυνοῦμεν ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός, βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας, ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι, Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν κόσμον.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής 

Προσευχή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο, με αφορμή την εορτή της Κοιμήσεως (Αγ.Μαξίμου του Ομολογητή)

Ευχαριστούμεν σοι, Κύριε και Δέσποτα, υπέρ πάντων των μυστηρίων και των ευεργεσιών σου και υπέρ Αυτής την οποίαν εξέλεξες για να υπηρετήση όλα αυτά τα μυστήριά σου, τα οποία έθεσες εις την διάθεσιν πάντων ημών.

Ευχαριστούμεν σοι, την ανεκλάλητον Σοφίαν και την δύναμιν και φιλανθρωπίαν σου, καθ’όσον όχι μόνον προσέλαβες και εθέωσες την φύσιν μας, αλλά ευδόκησες να εκλέξης από εμάς την μητέρα σου και την κατέστησες Βασίλισσαν του κόσμου παντός.

Ευχαριστούμεν σοι, δια το Πάθος, την Σταύρωσιν και τον θάνατον, τα οποία υπέστης προς χάριν μας και έκρινες καλόν η παναγία σου μήτηρ να υποφέρη υπέρ του ονόματός σου τόσα δεινά και τόσους πόνους εις τον κόσμον αυτόν, ώστε να δοξασθή και αυτή μαζί σου και διά των πρεσβειών και των δεήσεών της να μας χαρίσης την αιωνίαν ζωήν.

Ευχαριστούμεν σοι, διότι εν τη μεγαλοδωρία σου έδωσες τον ίδιον τον εαυτόν σου για να μας ελευθερώσης, αλλ’ επίσης και αυτήν την παναγίαν μητέρα σου προς βοήθειαν και προστασίαν, ω φιλάνθρωπε και γλυκύτατε Δέσποτα. Ευχαριστούμεν και σε, ευλογημένη και δεδοξασμένη Δέσποινα, διότι πάντοτε μας ευσπλαχνίζεσαι και συμπάσχεις με τους πόνους μας, ικετεύεις δε τον Υιόν σου να μας λυτρώση από τις αμαρτίες και τους πειρασμούς μας.

Δεν θα θρηνήσωμε για το θάνατον και την ταφήν σου, αλλά θα δοξολογήσωμε την Μετάστασίν σου, διότι αν και μετέστης εις τον ουρανόν, δεν εγκατέλειψες τους κατοικούντας εις την γην. Και παρ’όλον ότι απηλλάγης από τις ταλαιπωρίες και τις ασχολίες τηςπροσκαίρου αυτής ζωής, αν και έφθασες εις την ανέκφραστον και ατελεύτητον μακαριότητα, δεν λησμονείς όμως ούτε προς στιγμήν την παρούσα πτωχείαν μας. Αντιθέτως, τώρα μας προσφέρεις ακόμη περισσότερα: μας σώζεις και μας ελευθερώνεις από κάθε δοκιμασίαν και από ποικίλους πειρασμούς. Μη μας εγκαταλείπης, όθεν, ορφανούς από την βοήθειάν σου και την παμπόθητόν σου Χάριν, αλλ’ ανάλαβέ μας και σκέπασέ μας με την λαμπρότητα της δόξης σου και προσάγαγε εις τον υιόν και Θεόν σου την ακατάπαυστον προσβείαν και ικεσίαν σου υπέρ των ανυμνούντων και δοξολογούντων σε, διότι τώρα είσαι όντως η Βασίλισσα του παντός, η Παντάνασσα, «παρισταμένη εκ δεξιών του Βασιλέως, εν κροσσωτοίς χρυσοίς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος », τελείως καλλωπισμένη με τον στολισμόν αυτόν της Χάριτος. Για τούτο οι πλούσιοι του λαού, οι ψυχές, δηλδή, των αγίων και των δικαίων, υπηρετούν την δόξαν σου πλουτισμένες από τις αρετές, οι οποίες αποτελούν και τον μόνον αληθινόν πλούτον.

Τώρα πρόσεξέ μας ακόμη περισσότερο και σπλαχνίσου το ποίμνιον τούτο, τον λαόν σου τον οποίον εξηγόρασε ο Υιός σου με το πολυτίμητον αίμα του. Πρέσβευε υπέρ ημών και κατάστησέ μας συγκληρονόμους σου, ευσπλαχνίσου μας και τώρα και πάντοτε και καθοδήγησε όλους τους ανθρώπους μαζί και καθένα χωριστά, ώστε να γίνουν όλοι ένα σώμα, να φθάσουν εις το μέτρον του πνευματικού πληρώματος και να έχουν μίαν κεφαλήν, τον Ιησούν Χριστόν, τον

Υιόν σου και Θεόν μας. Περίθαλπε τον λαόν σου και ικέτευε υπέρ αυτού, ω Παναγία Δέσποινα. Προστάτευέ τον με την Σκέπην της Χάριτος και των πρεσβειών σου και απομάκρυνε τα αόρατα ψυχοκτόνα θηρία. Διαφύλαξέ μας εις τους αοράτους πολέμους και εις τους ορατούς πειρασμούς, αν και λόγω των πολλών αμαρτιών και ανοσιουργημάτων μας είμεθα αναπολόγητοι και απόβλητοι. Μη ενθυμηθής τα ανομήματά μας, αλλά χάρισέ μας ταχέως την ευσπλαχνίαν σου, διότι περιήλθαμε εις εσχάτην πτωχείαν.

Σώσε μας και απάλλαξέ μας από τα αμαρτήματά μας. Οδήγησέ μας εις τα ακατάλυτα σκηνώματα του μέλλοντος αιώνος, τον τόπον της αναπαύσεως, όπου επισκοπεί το φώς του προσώπου του Κυρίου και υιού σου, ώστε ο λαός σου, ο οποίος σε δοξολογεί, να βασιλεύη μαζί σου και να ευφραίνεται μνημονεύοντας το όνομά σου «εν πάση γενεά και γενεά». Καθ’ όσον είσαι η μακαριωτέρα των γυναικών, η μόνη όντως ευλογημένη μεταξύ όλων των φυλών και των γενεών, δεδοξασμένη εις τον ουρανόν και εις την γην, αφού κάθε γλώσσα σε δοξολογεί και σε κηρύττει μητέρα της ζωής.

Όλη η κτίσις σε υμνολογεί, τα πάντα δια σου δοξάζουν την Αγίαν Τριάδα, τις τρεις Υποστάσεις εις μίαν Ουσίαν, τον υπερένδοξον Θεόν ημών.

Αυτά είναι, ω Παντάνασσα αγία Θεοτόκε, τα μυστήρια του ενδόξου βίου σου. Αυτή η πολιτεία σου προ της αναχωρήσεώς σου, ο ύμνος εν όψει της Κοιμήσεώς σου, ο δοξασμός σου προ αυτής, η ωδή της ταφής, τα μεγαλεία της ενδόξου Μεταστάσεώς σου. Και τώρα πανύμνητε Βασίλισσα και πανένδοξε Θεοτόκε, ίδε με ευμένειαν τον ανάξιον δούλον σου ο οποίος αφιερώνει αυτούς εδώ τους λόγους εις έπαινον της δόξης σου. Αυτούς τους οποίους μου εχάρισες και σου απηύθυνα κατά το μέτρον των ικανοτήτων μου μετά πίστεως και αγάπης προς την χάριν σου. Διότι ο νούς μου δεν είναι ικανός να διεισδύση βαθύτερα. Αλλά και αν όλοι οι επίγειοι και οι ουράνιοι νόες συνήρχοντο επί το αυτό, δεν θα ήσαν ικανοί να σε υμνήσουν και να σε δοξάσουν επαξίως.

Συ όμως, αντί της τοιαύτης αναξίας προσφοράς, έκχεε αφθόνως την Χάριν, την ευσπλαχνίαν και την πρεσβείαν σους εις εμέ τον ανάξιον δούλον σου και εις όλους όσους μεγαλύνουν το όνομά σου.

Ω αξιοϋμνητε Θεομήτορ, συ που έφερες εις τον κόσμον τον Άγιον των Αγίων, τον Λόγον του Θεού, κάμε δεκτήν ως προσφοράν θυσίας ην ικεσίαν των δούλων σου, προστάτευέ μας από κάθε θλίψιν και πειρασμόν, σώσε μας από τις αιωνίους βασάνους και αξίωσέ μας εις την ατελεύτητον ζωήν να απολαύσωμε μαζί με τους δικαίους τα αιώνια αγαθά, «χάριτι του Υιού και Θεού σου Ιησού Χριστού, ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω Πατρί και τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»

Αναδημοσίευση από: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσέβειας (Πνευματικά Θησαυρίσματα)

Ποτέ δεν είναι αργά...!

  

Να χαμογελάσεις, να αγκαλιάσεις, να βγάλεις ότι σε βαραίνει μέσα στην ψυχή σου.

Ποτέ δεν είναι αργά...!

Να βοηθήσεις έναν ανήμπορο...
Ποτέ δεν είναι αργά...

Όταν περνάει ένας ζητιάνος και σου ζητήσει λίγη τροφή και λίγα χρήματα, να κάνεις μια μικρή προσφορά .
Ποτέ δεν είναι αργά...!

Όταν χτυπήσει η πόρτα , να ανοίξεις και να δεχτείς μια συγνώμη .
Ποτέ δεν είναι αργά ....!

Να πέσεις στα γόνατα και να ζητήσεις βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία τους Αγίους, για ένα θέμα που σε βαραίνει., ίσως όμως και για περισσότερα, όπως στεναχώριες, πονους, αρωστειες και πολλά άλλα που σε βαραίνουν.

Ποτέ δεν είναι αργά....!

Ψυχή μου πονεμένη, και βασανισμένη από το βάρος της αμαρτίας να ζητήσεις, συγχώρεση από τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να σε συνχωρησει.

Ποτέ δεν είναι αργά...!

Πώς να στο πω ψυχή μου,
να σηκώσεις τα χέρια ψηλά !!!!!
Να πεις με όλη σου την καρδιά.

Θεέ μου....!

Σε ευχαριστώ ...!

Θεέ μου ...!

Σε αγαπώ...!!!!!!!

Ποτέ , δεν είναι αργά .....!

Εγκώμια Υπεραγίας Θεοτόκου, Παρασκευή, 13 Αυγούστου 2021

 

Εγκώμια Υπεραγίας Θεοτόκου - Παρασκευή, 13 Αυγούστου 2021

Όπως είθισται στη κοίμηση κάποιου προσφιλές ατόμου, τα αγαπημένα του πρόσωπα να καλύπτουν τα έξοδα του κεράσματος/παρηγοριάς, έτσι και για την Κοίμηση Της Υπεραγίας Θεοτόκου, πολλοί ευλαβείς πιστοί συνεισφέρουν στο κέρασμα/παρηγοριά.
Το κέρασμα/παρηγοριά προσφέρεται σε όλους τους ευλαβείς πιστούς μετά το πέρας των Εγκωμίων.

Όσοι ενδιαφέρονται να συνεισφέρουν μπορούν να έρθουν σε επικοινωνία με την κ.Άντρη Τσόκκου (99334780).

Αυτοί που συνεισφέρουν στην παρηγοριά μνημονεύονται στους εορτάζοντες.

Συλλογή διαφόρων ειδών για τους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας στην Ελλάδα

" Ότι θα θέλαμε να μας δώσουν... Ετσι και εμείς να προσπαθήσουμε να στείλουμε κάτι πολύ καλό..."

Αυτό είναι έμπρακτη απόδειξη αγάπης!!!

Η Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας έχει προβεί στην διευθέτηση για αποστολή εμπορευματοκιβωτίου και θα συλλέγει είδη για τους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας στην Ελλάδα από τις 12 - 20 Αυγούστου 2021.

 Πατήστε πάνω στην εικόνα για να την δείτε σε μεγέθυνση 

 

Η ταπεινότητα του Χριστού κατοικεί στους ελάχιστους που ευχαριστούνται να είναι οι ελάχιστοι των ανθρώπων

Ο Κύριος είπε: «όστις υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται» (Ματθ. 23,12)

Στη χριστοειδή αγάπη δεν υπάρχει ψεύτικη ταπείνωση ούτε σύμπλεγμα κατωτερότητας. Είναι άγια, τέλεια.

Η Βασιλεία ανήκει σ’ αυτήν. Είναι καθαρό φως, στο οποίο δεν υπάρχει σκοτάδι. Αγκαλιάζει όλη τη δημιουργία με χαρά για τη σωτηρία της. Λυπάται για την πτώση κάποιου.

Η παρουσία της χριστοειδούς ταπεινώσεως στις καρδιές μας σηκώνει το πνεύμα στη σφαίρα του ακτίστου Φωτός, όπου δεν υπάρχει θάνατος.

Το αισθανόμαστε καθώς ο Θεός ζει μέσα μας. Οι Γραφές διακηρύττουν ότι ο Θεός είναι αγάπη. Μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός είναι ταπείνωση.

Χωρίς την ταπείνωση του Χριστού δεν καθαρίζεται ο νους και δεν αναπαύεται ποτέ η ψυχή εν τω Θεώ, αλλά ταράζεται πάντοτε από διάφορους λογισμούς, που παρεμποδίζουν τη θεωρία του Θεού.

Ω, η κατά Χριστόν ταπείνωση! Όποιος σε δοκίμασε, ορμά προς τον Θεό ακόρεστα ημέρα και νύχτα.

Αυτός είναι ο παράδεισος του Κυρίου. Όλοι θα ζουν με αγάπη και η χριστοειδής ταπείνωσή τους θα κάνει κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο, βλέποντας τους άλλους σε μεγαλύτερη δόξα. Η ταπεινότητα του Χριστού κατοικεί στους ελάχιστους που ευχαριστούνται να είναι οι ελάχιστοι των ανθρώπων.

Η ευχή του Ιησού θα μας οδηγήσει ν’ ανακαλύψουμε ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μοναδική, για την οποία ο Χριστός σταυρώθηκε.

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Όταν λέμε την προσευχή αυτή, συνάπτουμε με τον Χριστό μια προσωπική σχέση, που ξεπερνά τη λογική. Η ζωή του Χριστού εισχωρεί σιγά-σιγά μέσα μας.

Στις ημέρες μας η “αποκτήνωση” του κόσμου έλαβε φοβερές διαστάσεις. Η έκπτωση από την αυθεντική χριστιανική πίστη έχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Η λέξη που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας είναι η «αποστασία»….Όσο όμως οι άνθρωποι παραμένουν όμοιοι με τα άγρια θηρία, δεν πρέπει να αναμένουμε ειρήνη επάνω στη γη. Είναι μάταιες όλες οι προσπάθειες με τις οδούς της διπλωματίας και με άλλα παρόμοια μέσα για την αποτροπή της συμφοράς του πολέμου.

Είναι πρωτίστως απαραίτητη η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου, απαραίτητη η “ανθρωποποίηση” του θηριώδους αυτού κόσμου.

Γνωρίζουμε μόνο ότι ο Χριστός αναστήθηκε και εν Αυτώ όλοι εμείς θα αναστηθούμε.

π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης

Εξομολόγηση, να δένουμε το τραύμα της ψυχής μας - του Οσίου Παϊσίου

- Γέροντα, όταν στον αγώνα μου έχω πτώσεις, πανικοβάλλομαι.

- Μη φοβάσαι. Αγώνας είναι και θα έχουμε και τραύματα. Με την εξομολόγηση αυτά θεραπεύονται. Βλέπεις, οι στρατιώτες στον πόλεμο, όταν τραυματίζονται επάνω στην μάχη, τρέχουν αμέσως στον γιατρό, δένουν το τραύμα τους και συνεχίζουν να πολεμούν φιλότιμα. Εν τω μεταξύ αποκτούν και πείρα από τον τραυματισμό και προφυλάγονται καλύτερα, ώστε να μην ξανατραυματισθούν.

Έτσι και εμείς, όταν τραυματιζόμαστε πάνω στον αγώνα μας, δεν πρέπει να δειλιάζουμε, αλλά να τρέχουμε στον γιατρό - στον πνευματικό -, να του δείχνουμε το τραύμα μας, να θεραπευόμαστε πνευματικά, και πάλι να συνεχίζουμε «τον καλόν αγώνα». Κακό είναι, όταν δεν ψάχνουμε να βρούμε τους φοβερούς εχθρούς της ψυχής, τα πάθη, και δεν αγωνιζόμαστε για να τους εξοντώσουμε.

- Γέροντα, μερικοί από φιλότιμο δεν πάνε να εξομολογηθούν. «Αφού μπορεί να ξανακάνω το ίδιο σφάλμα, λένε, για ποιο λόγο να πάω να το εξομολογηθώ; για να κοροϊδεύω τον παπά;».

- Αυτό δεν είναι σωστό! Είναι σαν να λέει ένας στρατιώτης, όταν τραυματίζεται: «Αφού ο πόλεμος δεν τέλειωσε και μπορεί πάλι να τραυματισθώ, γιατί να δέσω το τραύμα μου;». Αλλά, αν δεν το δέσει, θα πάθει αιμορραγία και θα πεθάνει. Μπορεί από φιλότιμο να μην πηγαίνουν να εξομολογηθούν, τελικά όμως αχρηστεύονται. Ο διάβολος, βλέπεις, εκμεταλλεύεται και τα χαρίσματα (π.χ. το φιλότιμο).

Αν δεν καθαρίζουμε με την εξομολόγηση την ψυχή μας, όταν πέφτουμε και λερωνόμαστε, σκεπτόμενοι ότι πάλι θα πέσουμε και θα λερωθούμε, προσθέτουμε λάσπες πάνω στις παλιές λάσπες και είναι δύσκολο μετά να καθαρίσουν.

Πηγή: «Ο βίος του γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου με νουθεσίες, παραβολές και διδάγματα» τόμος Β' 

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Αγρυπνία στο Εξωκλήσι του Αγίου Παϊσίου, 7 Αυγούστου 2021

 Πατήστε πάνω στην εικόνα για να την δείτε σε μεγέθυνση

 

Αγρυπνία στο Εξωκλήσι Αγίας Άννης, 6 Αυγούστου 2021

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να την δείτε σε μεγέθυνση

 

Εσπερινός και Παράκλησις στην Υπεραγία Θεοτόκο

  

Πατήστε πάνω στην εικόνα για να την δείτε σε μεγέθυνση

Πολλοί νηστεύουν, αλλά δεν νηστεύουν σωστά

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «το καλό δεν είναι καλό, εάν δεν γίνεται με καλό τρόπο». Νηστεύει για παράδειγμα κάποιος από το λάδι, αλλά δεν νηστεύει από τα μάτια. Νηστεύει το λάδι, αλλά δεν νηστεύει τη σάρκα.
Νηστεύει το λάδι, αλλά δεν νηστεύει τη γλώσσα.
Νηστεύει το λάδι, αλλά δεν νηστεύει τα ψέματα, τη κλοπή, τον φθόνο, τις κατακρίσεις, τα πάθη του...
Και έχει τη γνώμη ότι νηστεύει και μάλιστα ετοιμάζεται την επόμενη μέρα να Κοινωνήσει.
Ποιό είναι το όφελος άνθρωπε, να νηστεύεις στη χύτρα και να μη νηστεύεις στη σάρκα; Ποιό είναι το όφελος που δεν τρως κρέας, αλλά κατατρώς το αδερφό σου με ύβρεις, με βλασφημίες και κατακρίσεις;
Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει: «εάν νηστεύεις, δεν αρκεί μόνο η αποχή από τις τροφές, αλλά χρειάζεται αποχή και από τις αμαρτίες».
Η πραγματική λοιπόν νηστεία δεν περιορίζεται μόνο βρωματικώς (αποχή από καταλύσιμες τροφές), αλλά έχει και πνευματικό χαρακτήρα (αποχή από την αμαρτία και τα πάθη).
Χρειάζονται και τα δύο. Διότι ο άνθρωπος είναι διφυής. Είναι και σώμα, είναι και ψυχή. Και τα δύο πρέπει να νηστέψουνε, ώστε η νηστεία να έχει αγαθά αποτελέσματα.
Γι' αυτό όποιος νηστεύει από την τροφή, αλλά όχι από τα πάθη του, μάταια κοπιάζει και δεν ωφελείται και μοιάζει με τον διάβολο, που ποτέ του δεν τρώει λάδι, αλλά δεν αλλάζει γνώμη, δεν έχει μετάνοια...

Στη Μάνη κάποιος είχε πει στην γυναίκα του:
- Γυναίκα, πάω στο τάδε μέρος, να σκοτώσω τον τάδε άνθρωπο. Αν δεις, ότι δεν έρχομαι μέχρι το μεσημέρι, να μου φέρεις εκεί το φαγητό.
Πήγε αυτός στο μέρος εκείνο και κρύφτηκε πίσω από κάτι θάμνους. Όμως μεσημέριασε και το «θύμα» δεν πέρασε από εκεί. Πήγε η γυναίκα του εκεί και του έφερε το φαγητό. Και όταν αυτός άνοιξε το μπολ για να φάει, σηκώνεται και τις δίνει ένα χαστούκι. Λέει τότε εκείνη με παράπονο:
- Γιατί με χτύπησες;
- Τι ημέρα είναι σήμερα;
- Τέταρτη.
- Και εσύ γιατί έβαλες λάδι στα φασόλια;
- Καλά εσύ σκοπεύεις να σκοτώσεις τον άλλον και σε πείραξε που έβαλα λάδι στα φασόλια;
- Άλλο το ένα και άλλο το άλλο... απάντησε εκείνος
Τέτοιους δυστυχώς έχουμε πολλούς ανάμεσά μας...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)