Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Πρακτικὸ φαίνεται κατ' ἀρχὴν τὸ θέμα τῆς ἐλεημοσύνης ποὺ ἀναπτύσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἀποστολικὴ περικοπή. Ὅμως, ὅπως θὰ δοῦμε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πρακτικότητα διαθέτει καὶ περιεχόμενο θεολογικό, ἀφοῦ ἄλλωστε στὴν Ἐκκλησία μας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει θεωρία ἄνευ πράξεως, καὶ πρακτικὴ ἀρετὴ στερουμένη τὴν θεωρητικὴ καὶ δογματική της κατοχύρωση.
Μὲ λόγια θερμὰ καὶ πειστικά, ὁ μεγάλος Ἀπόστολος προτρέπει τοὺς Κορινθίους νὰ βοηθήσουν τοὺς Χριστιανοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονταν ἀπὸ φοβερὸ λιμό. Καὶ ἐπειδὴ ὅλα τὰ νοήματα τὰ αἰχμαλώτιζε στὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ (Β΄Κορ. Ἰ΄5), λαμβάνει τώρα ἀφορμὴ ἀπὸ μία γεωργικὴ εἰκόνα καὶ τονίζει στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων ὅτι «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδωμένως καὶ θερίσει». Δηλαδή, ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ τσιγγουνιά, μὲ τσιγγουνιὰ καὶ θὰ θερίσει. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ ἀφθονία, μὲ ἀφθονία θὰ θερίσει καὶ θὰ ἀπολαύσει τοὺς καρπούς. Τὸ δὲ κεντρικὸ νόημα εἶναι, ὅτι ὁ καθένας ἂς δίνει ἐλεημοσύνη σύμφωνα μὲ τὴν ἐλεύθερη διάθεση τῆς....
καρδιᾶς του «μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ' ἀνάγκης», διότι «ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός».
Ὄντως, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ἐκεῖνον ποὺ δίνει μὲ προθυμία καὶ μὲ ἱλαρὸν – χαρούμενο πρόσωπο.
Εἶναι ὅμως τόσο εὐλογημένο καὶ συγκινητικὸ τὸ θεόπνευστο ἱερὸ κείμενο, ὥστε εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ δοῦμε στὴν ἁπλή του μετάφραση.
«Πρέπει νὰ ξέρετε πὼς ὅποιος σπέρνει μὲ φειδώ, θὰ ἔχει λίγη σοδειά, καὶ ὅποιος σπέρνει ἁπλόχερα ἡ σοδειά του θὰ εἶναι ἄφθονη. Ὁ καθένας ἂς δώσει ὅ,τι τοῦ λέει ἡ καρδιὰ τοῦ χωρὶς νὰ στενοχωρεῖται ἢ νὰ ἐξαναγκάζεται, γιατί «ὁ Θεὸς ἀγαπάει αὐτὸν ποὺ δίνει μὲ εὐχαρίστηση». Ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς χορηγήσει πλουσιοπάροχα κάθε δωρεά, ὥστε νὰ εἶστε πάντοτε σὲ ὅλα τελείως αὐτάρκεις, καὶ νὰ δίνετε μὲ τὸ παραπάνω γιὰ κάθε καλὸ σκοπό. Τὸ λέει καὶ ἡ Γραφὴ «σκόρπισε, ἔδωσε στοὺς φτωχούς, ἡ ἀγαθοεργία του θὰ διαρκεῖ αἰώνια. Αὐτὸς ποὺ δίνει στὸ σποριὰ τὸ σπόρο καὶ τὸ ψωμὶ γιὰ νὰ τραφεῖ, θὰ δώσει καὶ θὰ πληθύνει καὶ τὸ δικό σας σπόρο καὶ θὰ αὐξηθεῖ στοὺς καρποὺς τῆς ἀγαθοεργίας σας. Ὁ Θεὸς θὰ σᾶς κάνει πλούσιους σὲ ὅλα, γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ δίνετε γενναιόδωρα. Αὐτοὶ ποὺ θὰ πάρουν ἀπὸ μᾶς τὴ δική σας εἰσφορὰ θὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεό».
Ἀδελφοί μου, εἶναι αὐτονόητο ὅτι τὸ κήρυγμα τῆς ἐλεημοσύνης, ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ βεβαίως θὰ ὑπάρχει πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Ἄλλωστε, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ τοῦτο. Ὁποιοδήποτε κοινωνικὸ ἢ ἄλλο σύστημα ἐπικρατήσει, οὐδέποτε θὰ παύσουν νὰ ὑφίστανται οἱ πτωχοί, δηλ. οἱ ἀδελφοί του Ἰησοῦ! Καὶ τοῦτο διότι ἡ πτωχεία εἶναι ἕνα μέσον διὰ τοῦ ὁποίου οἱ πτωχοὶ οἱ ἴδιοι καταρτίζονται στὴν ἀρετή, ἀλλὰ καὶ οἱ ἔχοντες καὶ κατέχοντες, ἀποδεικνύουν, πρέπει νὰ ἀποδεικνύουν στὴν πράξη, μέσω τῆς ἐλεημοσύνης, ὅτι ἀγαποῦν τὸ Θεό, προσφέροντας καὶ βοηθώντας τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη ἀδελφούς.
Ὁ παντοκρατορικὸς λόγος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι δηλαδὴ «τοὺς πτωχοὺς πάντοτε θὰ τοὺς ἔχετε» (Ματθ. ΚΣΤ΄11), εἶναι λόγος ἀκατάλυτος καὶ θὰ ἰσχύει φυσικὰ ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων. Ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι ὁποιοδήποτε σύστημα καὶ ἂν ἐπικρατήσει, τόσο στὰ ἔθνη ἰδιαιτέρως, ὅσο καὶ παγκοσμίως, ὅπως οἱ «μεγάλοι» ὁδηγοῦν τὸν κόσμο γιὰ μία «παγκόσμια κυβέρνηση» οἱ πτωχοὶ καὶ οἱ ἔχοντες ἀνάγκη οὐδέποτε θὰ ἐκλείψουν.
Ἂς ρίξουμε ὅμως τὸ «δίχτυ» τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σὲ βαθύτερα ὕδατα, ὥστε νὰ ἁλιεύσουμε θεολογικὲς προεκτάσεις στὸ ὅλο θέμα.
Μία σύντομη ματιὰ ἂν ρίξουμε στὴν ἱστορία καὶ δοῦμε τὶς χῶρες ποὺ ἐπεκράτησε ἐξαρχῆς ὁ Χριστιανισμός, καὶ κυρίως ἐὰν μελετήσουμε τὴν «καθ' ἠμᾶς Ἀνατολή», θὰ διαπιστώσουμε εὐθὺς ἀμέσως ὅτι προβάλλονται μπροστὰ μας οἱ μεγάλες ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες ποὺ μαζὶ μὲ τὸν θεολογικὸ καὶ ἑρμηνευτικό τους λόγο, ἀγωνίζονταν καὶ εὐαισθητοποιοῦσαν τὶς μάζες τῶν πιστῶν καὶ τὶς καθοδηγοῦσαν στὴν ὁδὸ τῆς ἀγάπης ποὺ ἐκφραζόταν διὰ τῆς ἐλεημοσύνης. Βεβαίως, στὴν μελέτη αὐτὴ θὰ φανεῖ πολὺ ἐναργὼς καὶ ὁ ἐλεγκτικὸς πατερικὸς λόγος, ἔναντι τῶν ἀνάλγητων πλουσίων, κάτι δηλαδὴ τὸ ὁποῖο ἔχει ἐκλείψει δυστυχῶς ἀπὸ τὴν σύγχρονη ἐκκλησιαστικὴ πραγματικότητα, καὶ ποὺ φαντάζει μπροστὰ μας ὡς ξένο, βάσει τῆς σημερινῆς πραγματικότητας, καὶ ποὺ ὅμως εἶναι τόσο ἀναγκαῖο...
Ἀξίζει νὰ δώσει κανεὶς λίγο ἀπὸ τὸν πολύτιμο χρόνο του, ὥστε νὰ μελετήσει τὶς μεγάλες αὐτὲς μορφὲς ποὺ ἀπέδειξαν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς καὶ μάλιστα ἡ Ὀρθοδοξία, δὲν εἶναι ἁπλῶς μία θεωρία, ἀλλὰ μία φωτισμένη καὶ δυναμικὴ πράξη, ποὺ ἐὰν ὁ κόσμος θελήσει νὰ ἐφαρμόσει αὐτὸν τὸν Εὐαγγελικὸ λόγο, ὁπωσδήποτε ἡ κοινωνία θὰ μεταβληθεῖ σὲ παράδεισο.
Αὐτὴ ὅμως ἡ στάση τῶν πιστῶν, ποὺ κορυφώνεται ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ στὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας, κάνει τοὺς συνειδητοὺς ἐχθρούς του Χριστοῦ νὰ θέλουν νὰ χτυπήσουν ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ κοινωνικὸ ἔργο τῆς ἀγάπης. Ὁ λόγος; Μὰ εἶναι τόσο προφανής. Χωρὶς τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἔχει τὴν ἀπόλυτη δυνατότητα νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Ἀγάπης.
Ἰσχυρίζονται ὁρισμένοι στὶς ἡμέρες μας ὅτι «ἀφοῦ ὑπάρχει Κράτος, δὲν θὰ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ διαθέτει Ἱδρύματα». Ἀλλὰ μὲ αὐτὴ τὴ «λογική», μήπως θὰ πρέπει νὰ παύσει νὰ κηρύσσεται καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ καταδικάζει τὴν κλεψιὰ καὶ τὸ φόνο, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἡ Ἀστυνομία καὶ τὰ Δικαστήρια; Καὶ μήπως θὰ πρέπει νὰ κλειδώσουμε καὶ τοὺς Ἱερούς μας Ναούς, ἀφοῦ δύναται ὁ ἄνθρωπος, κατὰ μία πρωτόγονη ἄποψη, νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ στὴ φύση; Καὶ γιὰ νὰ συνεχίσουμε πρὸς στιγμὴν στὸν ἴδιο παράλογο ρυθμό, μήπως θὰ πρέπει ὁ ζωντανὸς λόγος τοῦ Θεοῦ νὰ μὴ καταδικάζει καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα καὶ τὴν ἐργατικὴ ἐξαχρείωση, ἀφοῦ ὑφίστανται οἱ ποικίλλοι συνδικαλιστικοὶ φορεῖς; Νὰ πᾶμε καὶ λίγο πιὸ κάτω; Μήπως θὰ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ λησμονήσει τοὺς σκλάβους εἰσέτι ἀδελφούς, στὶς ἀλύτρωτες Πατρίδες, ἀφοῦ ὑφίσταται (ἂν ὑφίσταται) ἐξωτερικὴ πολιτική; Καὶ μὲ δύο λόγια, μήπως, ἀφοῦ ὅπως ὑπολογίζουν οἱ «μεγάλοι» τόσο τῆς Πολιτείας, ὅσο καὶ ὁρισμένων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅτι ὁσονούπω ἔρχεται παγκόσμια κυβέρνηση, καὶ παγκόσμια θρησκεία, μήπως ἐρωτοῦμε, θὰ πρέπει νὰ καταργήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ὀρθοπραξία; Μήπως θὰ πρέπει νὰ παύσουμε νὰ καταδικάζουμε τὶς πλάνες καὶ τὶς αἱρέσεις (φέρνοντας μάλιστα καὶ μέσα στοὺς Ναοὺς τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς καὶ ὄχι μόνο ὥστε νὰ μᾶς εὐλογοῦν τὸ ποίμνιο;). Καὶ ταυτοχρόνως μήπως τώρα θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τὶς σεξουαλικὲς διαστροφὲς καὶ ἀηδιαστικὲς ἀνωμαλίες ὡς κάτι τὸ φυσιολογικό, ὅπως πράττουν ἀρκετοὶ ἀπὸ τὸν συρφετὸ τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου;...
Ἀλλά, ἱκανόν ἐστι ἀδελφοί μου. Ἱκανόν ἐστι. Παρακολουθώντας κανεὶς τὰ «ἐπιχειρήματα» τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων ἀλλὰ καὶ τῶν ὀπαδῶν τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, (γράφε οἰκουμενισμοῦ), κινδυνεύει νὰ χάσει τὴν ψυχραιμία του καὶ ν' ἀρχίσει νὰ ἀπολογεῖται στοὺς ὀλιγοφρενεῖς «προοδευτικοὺς» ἀλλὰ καὶ στοὺς ἔχοντας «κεκαυτηριασμένη τὴν ἰδίαν συνείδησιν». Τοὺς «προοδευτικοὺς» ποὺ ὅμως εἶναι πάντοτε πρόθυμοι νὰ ρίχουν τὸ λίθο τοῦ ἀναθέματος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Σώματός Του. Ἕτοιμοι πάντοτε νὰ ὑπερασπίζονται ὁποιονδήποτε ὑβριστὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων μας, καὶ νὰ προασπίζονται ὅσους ἔχουν βαλθεῖ στὸ νὰ χτυπήσουν τὴν Πατρίδα μας καὶ τὰ ἰδανικά μας.
Ἀδελφοί μου, ἂς κοάζουν οἱ βάτραχοι τῆς ἀθεΐας, τῆς ἀρνήσεως καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ. Ἂς λυσσοῦν τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου καὶ ἂς ἀποκόπτουν «Σύριζα» μέσα ἀπὸ τὴν ὕπαρξή τους τὸ δένδρο τῆς ζωῆς, τοὺς βλαστοὺς τῆς Ἀγάπης καὶ τοῦ ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ, ποὺ ἐν προκειμένω, ζητεῖ ὁ Ἀπόστολος νὰ ἐκφραστοῦν μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς διὰ τῆς προσφορᾶς ἐλεημοσύνης.
Ἐμεῖς οἱ πιστοί, τόσο ἀπὸ τὸ περίσσευμα, ὅσο κυρίως ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας, θὰ φροντίζουμε πάντοτε νὰ βλέπουμε στὰ μάτια τοὺς πτωχούς μας ἀδελφούς, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι αὐτοί, ἀφοῦ ἐννοεῖται, ὅτι γιὰ νὰ δεῖς τὸν πένητα ἀδελφὸ στὰ μάτια, χρειάζεται τὰ χέρια νὰ ἀνοίγουν τὶς τσέπες καὶ ν΄ἀδειάζουν τὰ βαλάντια...
Ἂς ἀκοῦμε λοιπὸν πάντοτε τὸν Κυριακὸ καὶ Ἀποστολικὸ λόγο καὶ ἂς τὸν ἐφαρμόζουμε, ἀκλόνητοι ἐπὶ τῶν Εὐαγγελικῶν ἐπιταγῶν, ἀφοῦ αὐτὸς ζωντανὸς λόγος μᾶς προτρέπει στὴν ἱερὴ Ἀποκάλυψη: «...ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι... καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι». (Ἀποκάλ. ΚΒ΄11).
Ἀμήν.
Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου