Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Στης καρδιάς το μαγαζάκι


Έχω ένα μαγαζάκι
στην καρδιά και στην ψυχή
είν' γεμάτο με αγάπη
που ζητά να μοιραστεί.

Ο Χριστούλης κάθε βράδυ
απ' την πόρτα του περνά
και γεμίζει κάθε ράφι
με κιβώτια πολλά.

Κι αν η ώρα είν' περασμένη
μη διστάσεις να περάσεις
η αγάπη περιμένει
στης καρδιάς το μαγαζάκι.

Θα 'ναι πάντα αναμμένη
η αγάπη στο καντήλι
θα 'ναι εκεί να περιμένει
με χαμόγελο στα χείλη.

Αν θελήσεις ένα δώρο
για ένα φίλο ή γνωστό
στην καρδιά σου κάνε χώρο
σ' ένα μέρος της ζεστό.

Ν' αγοράσεις λίγη αγάπη
να γεμίσεις την καρδιά
να σε πάει αυτή όπου πάει
είτε ήλιο έχει ή χιονιά.

Κι αν η ώρα είν' περασμένη
μη διστάσεις να περάσεις
η αγάπη περιμένει
στης καρδιάς το μαγαζάκι.

Θα 'ναι πάντα αναμμένο
ένα φως μες στο σκοτάδι
αγιοκέρι ευλογημένο
της Ανάστασης σημάδι.

Κάθε άνθρωπος αξίζει
στη ζωή ν' αγαπηθεί
φτάνει να 'χει την καρδιά του
ανοιχτή να τη δεκτεί.

Ημερομηνία Ανάρτησης: 29/09/2010

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η πίστη του ασκητή


Κάποτε, ήταν ένας ασκητής μέσα σ’ ένα σπήλαιο.Προσευχόταν, διάβαζε… ήθελε ν’ αγιάσει. Κάθε μέρα, μετά τον εσπερινό, έβρισκε ένα μήλο, πήγαινε στο κελί του, το’ τρωγε κι έπεφτε και κοιμόταν ως να φέξει.
Την επόμενη μέρα, πήγαινε πάλι μετά τον εσπερινό κι έβρισκε άλλο μήλο. Κι έτσι περνούσε τον καιρό του.
Λέγει μιά μέρα ο Θεός:
Αν έχει πίστη πάνω του, να τον δοκιμάσουμε. Την άλλη νύκτα έγινε ένας γέρος ο Ιησούς Χριστός και πήγε στο κελί του.
- Έχεις λίγο τόπο να μείνω κι εγώ μαζί σου;
- ‘Ε, εκεί που είμαι γω να μείνεις κι εσύ. Κι ο γέρος έμεινε.
Άμα σουρούπωσε, ο ασκητής πήγε να φέρει το μήλο. Παρατηρά… ήσαν δύο τα μήλα. Τα πήρε κι επέστρεψε στο σπήλαιο.
Μοίρασε το ένα κι έφαγαν από μισό και φύλαξε το άλλο.
Ξημέρωσε ο Θεός, έφυγε ο γέρος, ήρθε άγγελος και λαλεί του ασκητή:
- Έ, πως πέρασες εψές;
- Καλά πέρασα, καλά.
- Είχες ξένους;
- Ναι ήρθε ένας ξένος γέρος κι έμεινε μαζί μου.
- Ε, τι φάγατε;
Μοιράσαμε ένα μήλο και φάγαμε.
Γιατί ήταν ένα; Λαλεί του ο άγγελος. ‘Ενα μήλο μόνο ήταν;
Έμεινε κρυφτός, δεν ήξερε τι να πει από την ντροπή του ο ασκητής.
-Λαλεί του τότε ο άγγελος:
-Είπε ο Θεός να παραιτήσεις τούτη την πολιτεία. Δεν αγιάζεις έτσι, άδικα χάνεις τον καιρό σου, διότι δεν έχεις πάνω σου πίστη. Ήταν δύο τα μήλα για να πάρετε από ένα.Γιατί μοίρασες το ένα και φύλαξες το άλλο;

Κυπριακό Λαϊκό Διήγημα

Αναδημοσίεση από:  Πνευματικά Θησαυρίσματα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 26/09/2010

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Γεννημένη έτσι… ( από τήν αληθινή ιστορία τής Denise Legrix )

Τά όσα παρακάτω αναφερθούν, είναι παρμένα από μία αληθινή ιστορία, μέ κάποια διασκευή, γιά μιά σωστότερη απόδοση. Αφορούν, τήν περιπετειώδη ζωή μιάς γυναίκας μέ βαρύτατα προβλήματα κινήσεως καί αναπηρίας, καί όχι απλώς μιάς ανάπηρης…
Διαβάζοντας αυτό τό κείμενο, χρήσιμο είναι νά σκεφθούμε, πώς πέρα από εμάς καί τήν ευχάριστη πιθανόν ζωή μας, υπάρχουν καί άλλοι συνάνθρωποι, νέα παιδιά, άνδρες καί γυναίκες, πού βρέθηκαν αρκετοί από αυτούς, πολύ πρόωρα στό κρεββάτι ή στό καρότσι τής αναπηρίας…
Βρέθηκαν ξαφνικά, από ένα τροχαίο, ένα ατύχημα, ή μιά αρρώστια, καί χωρίς καμμία προειδοποίηση. Στήν θέση τους, καθόλου παράδοξο, μπορεί νά βρεθούμε κι΄ εμείς…
Κι΄όμως υπάρχουν ανάπηροι πού κλαίνε δίχως μάτια, αλλά καί ανάπηροι πού “κάνουν” τόν σταυρό τους δίχως χέρια…
Η Ντενίζ Λεγκρί σε ηλικία 90 ετών, το 2000
” ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟ… “
Η μητέρα μου ένοιωσε μεγάλη χαρά σάν κατάλαβε πώς είχε μείνει έγκυος. Από χρόνια ονειρευόταν νά κρατήσει στά χέρια της ένα μικρό, ζωηρό μωράκι. Στόν κατάλληλο καιρό βρέθηκε στό Νοσοκομείο. Κανείς δέν μπορούσε νά φανταστεί τήν μπόρα πού έφθανε…
–Τί είναι αδελφή;
–Ένα πανέμορφο κοριτσάκι !
–Γερό;
–Έ, σχετικά, μέ λίγο πρόβλημα…
–Δηλαδή;
–Νά, κάπως ατροφικά τά χεράκια του…
–Τί εννοείτε;
–Δέν έχει βραχίονες κυρία μου…Ούτε παλάμες καί δάκτυλα…
–Δέν έχει…
–Δυστυχία μου !… Δυστυχία του !…
–Είναι όμως ζωηρό καί χαριτωμένο. Λάμπουν τά ματάκια του !…
–Χωρίς χεράκια…
–Δυστυχώς κυρία μου, καί χωρίς ποδαράκια…
–Καί χωρίς πόδια λοιπόν…Τό δυστυχισμένο ! Μάς βρήκε δηλαδή μεγάλη συμφορά !… Πώς θά τό βλέπω έτσι μεθαύριο τό παιδί μου, τό κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρίς χέρια καί χωρίς πόδια ;
–Κυρία μου, εγώ δέν είμαι θεολόγος, ούτε καί κόρη ιερέως, μά από τήν πείρα μου σάς λέω,
Μήν απελπίζεστε. Έχει ό Θεός !
–Τί μπορεί νά έχει ό Θεός, αδελφή; Θά τού φτιάξει μήπως τώρα χέρια καί πόδια; Δέν άκουσα ποτέ μου τέτοιο θαύμα. Καί χωρίς μέλη, πώς θά εργαστεί; Πώς θά ζήσει;
–Κυρία μου, έχει Εκείνος, έχει ό Θεός. Μή απελπίζεστε. Πιστέψτε. Ελπίστε. Καί θά δείτε θαύματα κυρία μου.
Γιά θυμηθείτε…, ακόμη καί ό Όμηρος, ό μεγάλος αυτός σοφός καί ποιητής πού διαβάζουν τά έργα του οί φοιτητές όλου τού κόσμου, ήταν τυφλός ! Καί τυφλός μάλιστα εκείνης τής εποχής. Πρό Χριστού, καί μέ τεχνικά μέσα μηδέν…
–Τί εννοείτε αδελφή; Μπορεί νά γίνει σοφό καί τό κοριτσάκι μου;
–Γιατί όχι; Κανείς δέν ξέρει τί μπορεί νά γίνει αυτό τό παιδί αύριο…
Νά έχετε πίστη, ελπίδα, καί κυρίως υπομονή κυρία μου. Ό Θεός θά δείξει γιά τό αύριο…
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΗΣ…
Μόλις ξεπετάχτηκε αυτό τό κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτική εξυπνάδα. Στά γράμματα, αλλά καί στήν αυτοεξυπηρέτησή του…
–Βάλτε μία φρυγανιά στόν ώμο μου καί αφήστε την εκεί, έλεγε στήν μητέρα της.
Σπρώχνοντάς την, μέ τό ελάχιστο ατροφικό της μπράτσο, μπόρεσε νά τήν φάει όλη !
Σφίγγοντας ένα ποτήρι ανάμεσα στό μπράτσο, μέ θέληση καί υπομονή ώς τό τέλος, κατόρθωνε νά πίνει τό νερό μόνη της.
Μέ ένα μακρύ μολύβι δεμένο στό μπράτσο της κατάφερε σιγά-σιγά νά γράφει ωραία γράμματα.
Ύστερα από πολλές καί επίμονες προσπάθειες γιά πολύ καιρό, κατορθώνει νά ράβει, νά κεντάει, καί νά χρησιμοποιεί ακόμη καί τό ψαλίδι !
Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ταλέντο ζωγραφικής. Μέ λεπτές καί ωραίες γραμμές δημιουργεί πρωτότυπα καί καλαίσθητα έργα. Καλείται καί παρουσιάζει τούς πίνακές της παίρνοντας μάλιστα τό πρώτο αργυρό μετάλλιο καί τά θερμά συγχαρητήρια τής κριτικής επιτροπής.
Η Ντενίζ Λεγκρί το 1974
Οί πίνακές της αρχίζουν νά πουλιούνται καί μάλιστα σέ καλές τιμές.
Ήδη, στά είκοσί της χρόνια μπορούσε άνετα νά βγάζει τά έξοδα διατροφής της.
Σέ επίδειξη μανταρίσματος μέ λεπτό βελονάκι, αφήνει άφωνο τόν γυναικείο κόσμο μέ τήν δεξιοτεχνία της.
Ή Ντενίζ Λεγκρί καθημερινώς ανεβαίνει, καί αρχίζει νά γίνεται γνωστή σέ όλο τόν κόσμο.
Διοργανώνει εκθέσεις ” ζωγραφικής μέ τό στόμα ” στίς κυριότερες πόλεις τής Γαλλίας. Οί έπαινοι καί οί κριτικές στίς εφημερίδες τήν ακολουθούν…
Ώς τά 65 της χρόνια έχει ζωγραφίσει περισσότερους από 4.000 πίνακες, πού κοσμούν σήμερα αρκετά Μουσεία !
–Μά πώς τά καταφέρνετε; τήν ρωτούσαν συχνά. Αυτό είναι απίστευτο !
–Βοήθησε εσύ τόν εαυτό σου, καί ό Θεός θά βοηθήσει εσένα…, απαντούσε.
Οί ανάπηροι έχουν μιά άλλη δύναμι. Νά τήν χρησιμοποιήσουν !
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ !
Τό 1960 κυκλοφορεί τό πρώτο της βιβλίο, σέ 150.000 αντίτυπα, μέ ύφος δροσερό καί ευχάριστο, καί μέ τίτλο ” Γεννημένη έτσι… δά “
Μεταφράζεται σέ πέντε γλώσσες σημειώνοντας εξαιρετική κυκλοφορία, παίρνοντας τό ειδικό βραβείο γιά ανάπηρους ” Albert Zwatser “.
Κλαίει από τήν χαρά της σάν τό μαθαίνει, καί προσθέτει,
–Αυτό, είναι ή μεγάλη απόδειξη τής υπεροχής τής ψυχής καί τού πνεύματος, πάνω στήν ύλη !
Τό σπίτι της γίνεται σημείο πολιορκίας δημοσιογράφων καί οπερατέρ απ΄ όλο τόν κόσμο.
Τής ζητούν διαλέξεις γιά τόν άγνωστο κόσμο τής ζωής τών αναπήρων, καί τίς όποιες πρακτικές λύσεις του.
Ακούει συγκινητικές ομολογίες…
–Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήμουνα μόνη μου, είχα κόμπλεξ. Από τήν στιγμή πού είδα μέ πόση άνεση καί αέρα αντιμετωπίζετε αυτά τά θέματα, θά έλεγα ότι απελευθερώθηκα. Δέν θά παραπονεθώ πάλι γιά τίποτα…
–Έχω ένα παιδί ανάπηρο, τής έλεγαν άλλοι. Άν ξέρατε πόσο μέ στηρίξατε…
Ή Ντενίζ γίνεται μέλος σέ επιτροπές καί συμβούλια. Προσπαθεί νά κάνει τά πάντα, γιά βοήθεια τών ανάπηρων αδελφών της. Ενδιαφέρεται γιά φοβερές περιπτώσεις πού απαιτούν άμεση λύση.
Ή πίστη της στήν βοήθεια τού Μεγάλου Θεού, κρυβόταν πίσω από τήν ηρωϊκή στάση της.
” Ή χαρά τών υγιών ανθρώπων, έλεγε, μέ ευχαριστεί βαθειά. Δέν τούς ζηλεύω ! Σ΄ έναν φιλανθρωπικό χορό, χόρεψα κι΄ εγώ μέ τήν φαντασία μου. Τήν ευτυχία όλων τών άλλων ανθρώπων τήν ένοιωθα κι΄ εγώ, σάν ένα ευεργετικό κύμα μέσα μου…”
Τό 1953 στήν Νέα Υόρκη τής απονέμεται τό Διεθνές βραβείο ” Lane Bruyant “, πού απονέμεται σέ ευεργέτες τής ανθρωπότητος !
Τά χρήματα τού βραβείου, ένα τεράστιο ποσόν, τά δίνει αμέσως σέ επιτροπές αναπήρων.
Τό 1968 εγκαινιάζεται, από τόν τότε Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας ένα Ίδρυμα στό όνομά της, στό Εθνικό Ινστιτούτο Επαναπροσαρμογής, γιά τήν θεραπεία κακών διασκευών καί ακρωτηριασμών, καί τήν παρασημοφορούν μέ τόν Σταυρό Εθνικής Αξίας.
Γράφει δύο ακόμη βιβλία,
” Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΝΤΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ” καί ” ΖΩΝΤΑΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…”
Στόν πρόλογο τού τελευταίου βιβλίου της απαντά σέ ερωτήσεις.
–Είσθε ευτυχής;
–Απολύτως !
–Από πού αντλείτε αυτή τήν χαρά σας;
–Βλέποντας καί χαίροντας μέ τήν ευτυχία τών άλλων…Καί από τήν ευτυχία πού τούς δίνω, μέ όσες ενέργειες μπορώ νά κάνω γιά νά τούς βοηθήσω…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ή Ντενίζ Λεγκρί σήμερα, δέν ζεί πιά. Πέρασε στήν ιστορία.
Εκείνο, ” τό δυστυχισμένο ” κοριτσάκι, όπως τό είπε βλέποντάς το γιά πρώτη φορά ή μητέρα της, τελικά δέν υπήρξε καθόλου δυστυχισμένο. Μπορεί, γιά τά συνήθη ανθρώπινα μέτρα, νά ήταν ένα ” ελλειπτικό ” άτομο.
Ή ίδια όμως, ποτέ της δέν τό ένοιωσε έτσι…

Πηγή: διασκευή από τό βιβλίο ” Μήν απελπίζεσαι, έχει ό Θεός ! ” , έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Άγιος Στέφανος Αττικής. Δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ” Λόγος Αληθείας ” τού Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου Αγρινίου ” Παναγία τής Μυρτιάς “–2004 )
Αναδημοσίεση από:  Πνευματικά Θησαυρίσματα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 25/09/2010

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Πόσο πλούσιος είναι ένας φτωχός!

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
– Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
– Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
– Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
– Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας• αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
– Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
– Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
– Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
– Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»


Πηγή: Πνευματικά Θησαυρίσματα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 24/09/2010

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Η ευτυχία! - Μια ασκητική απάντηση


Κάποιος ρώτησε τον ασκητή, πού βρίσκεται η ευτυχία.
Εκείνος τον πήρε και τον οδήγησε στο ποτάμι, μπήκαν στο νερό, του πήρε
το κεφάλι, το βύθισε μέσα στο νερό κρατώντας το έτσι για αρκετές
στιγμές,  όταν τον άφησε τον ρώτησε:
- Τι πεθύμησες περισσότερο, όταν ήσουν βυθισμένος μέσα στο νερό;
- Τον αέρα, απάντησε εκείνος.
Απόλαυσέ τον, λοιπόν, τώρα που τον έχεις, μαζί με τόσα άλλα αγαθά που
έχεις και δεν τα εκτιμάς.
Εκεί βρίσκεται η ευτυχία.


Ημερομηνία Ανάρτησης: 22/09/2010

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Ο γέρος ξυλοκόπος και το λιοντάρι


Μια φορά ήταν ένα γέρος πολύ φτωχός κ'είχε κάμποσα παιδιά. Κάθε μέρα έπαιρνε στο γαϊδούρι του κ'επήγαινε στο δάσος και έκοβε με το πελέκι του ξύλα.
Χτυπούσε απο'δω, χτυπούσε από κει, όσο μπορούσε. Μια μέρα έρχεται μπροστά του ένα λιοντάρι και του λέει:

- Κάτσε γέρο, να ξεκουραστείς και΄γω να σου κόψω τα ξύλα, να φορτώσεις το ζώο σου και να πας να τα πουλήσεις και να πάρεις τίποτε των παιδιών σου για να φάνε.
Έτσι και έγινε. Έκατσε ο γέρος να ξεκουραστεί, του έκοψε το λιοντάρι τα ξύλα, εφόρτωσε το γαϊδούρι του κ' έφυγεν ο γέρος ...;Ύστερα από μερικές μέρες ξαναπήγεν στο δάσος και το λιοντάρι του είπε:
- Φέρνε, γέρο, το ζώο σου κάθε μέρα να σου το φορτώνω ξύλα.

Από τις πολλές φορές μια μέρα έκαμνε ζέστη φοβερή. Κουράστηκε το λιοντάρι κόβοντας τα ξύλα και είπε:

- Κάτσε, γέρο, αποκάτω απ΄την ελιά που έχει δροσιά, να΄ρθω και ΄γω να βάλω το κεφάλι μου πάνω στα γόνατά σου, να ξεκουραστώ.

Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατα του γέρου και τον ρώτησε:

- Είμαι όμορφος μπάρμπα;
- Είσαι όμορφος, γυιε μου.
- Είμαι αντρειωμένος;
- Είσαι, λιοντάρι μου, είσαι!
- Είμαι και νιούτσικος;
- Είσαι.
- Είδες τι παληκάρι είμαι εγώ; Έχω όλα τα χαρίσματα!

Τα έχεις όλα τα καλά, μα έχεις κ' ένα μεγάλο κακό...Βρωμάει πολύ το στόμα σου!

Το λιοντάρι αμέσως σηκώθηκε, φόρτωσε τα ξύλα στο γαϊδαρο και είπε στο γέρο:
- Έλα τώρα, πάρε το πελέκι σου και δωσ'μου μια μέσα στο σβέρκο.
- Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό, γυιε μου, να χτυπήσω μεσ΄το σβέρκο με το πελέκι ένα πλάσμα ποθ μου έκαμε τόσο καλό!
Μα εγώ το θέλω, είπε το λιοντάρι κι ο γέρος του έδωσε μια με το πελέκι του και του άνοιξε μια πληγή δύο δάχτυλα βαθειά...

Επήγαινε πάλι κάθε μέρα ο γέρος στο δάσος και το λιοντάρι, έτσι πληγωμένο που ήταν, έκοβε ξύλα κι ο γέρος τα φόρτωνε στο ζώο του.

Άμα πέρασε πολυς καιρός, του λέει το λιοντάρι:

- Κοίτα γέρο, πως σου φαίνεται ο σβέρκος μου;
- Έγιανε τέλεια, καλέ μου γυιε μου! Του λέει ο γέρος.
- Κότζια μου, η πληγή έγιανε, του απαντά, μα ο λόγος που μου είπες, πως βρωμάει το στόμα, έμεινε μέσα στην καρδιά μου, άιντε φύγε και μη ξανάρθεις πια, γιατί θα σε φάω.

Γι'αυτό λένε:

η μαχαιριά γιανίσκει, μα ο καλός λόγος μεινίσκει,
(η μαχαιριά θεραπεύεται, μα ο κακός λόγος μένει)


Πηγή: Γ.Α. ΜΕΓΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Δ.ΚΟΛΑΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙ 1978

Αναδημοσίεση από: Ορθόδοξο Καταφύγιο

Ημερομηνία Ανάρτησης: 21/09/2010

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Γέρων Πορφύριος - "Δεκατέσσερα χρόνια κοντά του"

“Γράφω αυτη την επιστολή από μιά εσωτερική πίεση να μιλήσω για τον Γέροντα Πορφύριο, που κοιμήθηκε πρίν από 40 μέρες. Έζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κοντά του, σάν ένας από τούς γιατρούς του, που δεν πρέπει να το κρύψω από τούς αδελφούς μου. Θά διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα σάν άρρωστο και σάν γιατρό. Συγχωρέστε μου τα προσωπικά στοιχεία, που αν αφαιρεθούν αλλοιώνουν τα γεγονότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κοντά του. Καί δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στή ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τή γενιά μας.

Ο Γέροντας και η αρρώστια του

Ήταν πραγματικά άρρωστος. Μέ πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τά περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προσωπικά διεπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπης ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.
Καί η υπομονή του ιώβειος. Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφαλής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μιά ανοιχτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται’ μού απάντησε: “Σάν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι”. Καί ήταν απόλυτα ήρεμος. Δέν άφηνε ούτε υποψίες ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.
Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουν στο κελλί του και κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δέν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζόταν να την ανατάξη μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του.. Κανείς δέ μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγόταν ψιθυριστά, με μιά ανεπανάληπτη γαλήνη, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας”.
Μερικοί τον παρεξήγησαν κάποτε που φίλησαν το χέρι του καλυμμένο με μιά γάζα, νομίζοντας ότι σιχαίνεται. Ήταν η εποχή που εμείς το καλύψαμε, γιατί είχε την σταφυλοκοκκική δερματίτιδα και ήταν ολόκληρο εξελκωμένο.
Αλλ’ η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μού είπε: “Θά σού εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τή γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στή στοματική κοιλότητα”. Ύστερα μού ανέλυσε ιατρικά και σωστά τή λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τή Θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τί κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γώ μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στόυς Γεροντάδες μου. Εκείνοι μού σύστησαν να μήν την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τί θα κάνη. Δέν την ξανάκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μού τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τή φράση: “Δόξα τώ Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.
Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μιά μέρα τον ερώτησα: “Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τούς βοηθήση κατ’ ευθείαν η Παναγία;”. Μού απάντησε: “Είναι εγωϊσμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζης ότι ο Θεός θα κάνη, κατ’ εξαίρεση από τούς πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωϊστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. “Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκεν”, λέει η Αγία Γραφή”.
Δεχόταν δέ μόνο την κλασσική ιατρική, πολλά κεφάλαια της οποίας γνώριζε άριστα. Μέ την εμπειρία του από τη μακρά θητεία στην Πολυκλινική Αθηνών και με το θεϊκό “χάρισμά” του έβλεπε βαθύτερα την αρρώστια και πολλές φορές μάς στρίμωχνε με σαφώς επιστημονικές ερωτήσεις.

Του Γεώργιου Παπαζάχου (Επ. Καθηγητής Καρδιολογίας)

Πηγή: Περιοδικό "Σύναξη"
Αναδημοσίεση από: Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Ημερομηνία Ανάρτησης: 20/09/2010

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Τρίαθλο κρατώντας τον ανάπηρο γιο του

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις το video αυτό. Ειναι η ιστορία του Dick και του Rick Hoyt. Ο γιος ειναι ανάπηρος και έχει πει στον πατέρα του οτι νιώθει ελεύθερος οταν τον κρατάει στους αγώνες, νιώθει σα να τρέχει και αυτός.

Απλά δείτε το συγκινητικό video... Αν δεν είναι αυτό Θαύμα, αν δεν είναι αυτό η παρουσία του Θεού στη Γη, τότε τι είναι....;
 

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ Σ' ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ "ΑΡΡΩΣΤΩΝ" ΕΜΒΡΥΩΝ... ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΑΝΕΙΑ  ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΓΝΩΜΗ....


Πηγή: Αηδόνι
Αναδημοσίεση από: Κοινωνία Αγίων

Ημερομηνία Ανάρτησης: 19/09/2010

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Σταυρός μας...

Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματα. Ήταν πελαγωμένος. Αντικρίζοντας μόνο αδιέξοδο, έπεσε στα γόνατα προσευχής, λέγοντας:
“Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος”.


Ο Κύριος αποκρίθηκε:
“Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησέ τον μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό επιθυμείς.”


Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε, “Σ’ ευχαριστώ Κύριε μου”.
Και στη συνέχεια, έκανε ό,τι του είπε ο Θεός.
Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς: μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. Άλλοι ήταν μέτριοι. Αυτός ανακάλυψε έναν μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο.


“Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε”, ψιθύρισε ο νεαρός. Τότε ο Κύριος του απάντησε:
“ Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!”

Όταν τα προβλήματα της ζωής φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα και δεν μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν. Όταν ο σταυρός που σηκώνεις είναι βαρύς. Μην τα χάνεις, μη ολιγοψυχήσεις και αποθαρρυνθείς. Θα βοηθηθείς πραγματικά αν κοιτάξεις τριγύρω σου. Τότε θα δεις καταστάσεις, σταυρούς τεράστιους, που άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψεις ότι ο δικός σου σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου. Και μόνο τότε, μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου πολύ πιο «τυχερό» από ό,τι φανταζόσουν ποτέ . Θυμάσαι, για εκείνον, λέγεται, που παραπονιόταν πως δεν είχε παπούτσια, ως ότου συνάντησε κάποιον που δεν είχε πόδια. Ευχαρίστησε τον Θεό γι’ αυτά που έχεις και όχι αυτά που στερείσαι.
Όποιος και αν είναι ο σταυρός σου, όποιος και αν είναι ο πόνος σου, μη ξεχνάς,
θα υπάρχει πάντοτε λιακάδα ύστερα από τη βροχή.
Μπορεί να παραπατάς, μπορεί ακόμα και να πέφτεις,
όμως ο Θεός είναι πάντοτε εκεί για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις.

( Μετάφραση: Ροζαλί Χαρ. Παπαδοπούλου,
Πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας )


Γι΄ αυτό : ...

" Όταν τον Γολγοθά δεν υποφέρεις
και ο σταυρός στην πλάτη είναι βαρύς ,
μάθε " γιατί " , να μην προφέρεις ,
να τον σηκώσεις , άνθρωπε , μπορείς ! "


Αναδημοσίευση από: Οδεύοντας

Ημερομηνία Ανάρτησης:  17/09/2010

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Αν θέλει ο Θεός...


Καί πάντα γιά κάθε τί πού σκέφθεσθε νά κάνετε , νά λέτε “ἄν θέλει ὁ
Θεός”, μήν πάθετε καί 'σεῖς ὅ, τι ἔπαθε κάποιος μιά φορά. Εἶχε
ἀποφασίσει νά πάει στό ἀμπέλι του γιά δουλειά. Αὔριο πρωΐ-πρωΐ, λέει
στή γυναίκα του , θά πάω στό ἀμπέλι῾ “Ἄν θέλει ὁ Θεός θά πᾶς”, τοῦ
λέει ἐκείνη. “Θέλει  δέν θέλει ὀ Θεός, λέει ἐκεῖνος , ἐγώ θά πάω”.
Τήν ἄλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στόν δρόμο ἐν τῷ μεταξύ πιάνει τέτοιος
κατακλυσμός, πού ἀναγκάσθηκε νά γυρίσει πίσω.  Δέν εἶχε φέξει ἀκόμη.
Χτυπάει τήν πόρτα, “ποιὀς εἶναι;”, ρωτᾶ ἡ γυναίκα του. “Ἄν θέλει ὁ
Θεός λέει ἐκεῖνος ,ὁ ἄνδρας σου εἶμαι!”... Ὁ ἄνθρωπος , ἄν θέλει νά μή
βασανίζεται , πρέπει νά πιστέψει στό “χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν
οὐδέν”, πού εἶπε ὁ Χριστός.

  Νά ἀπελπισθεῖ δηλαδή ἀπό τόν ἑαυτό του μέ τήν καλή ἔννοια καί νά
πιστέψει στήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. ...Τότε βρίσκει τόν Θεό. ...Οἱ πιό
πνευματικοί ἄνθρωποι ἀπελπίζονται μόνο ἀπό τό “ἐγώ” τους , διότι τό
“ἐγώ” φέρνει στόν ἄνθρωπο ὅλη τήν πνευματική δυστυχία.

Του Γέροντος Παϊσίου

Πηγή: Από το βιβλίο “ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ"

Ημερομηνία Ανάρτησης: 15/09/2010

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Περί πειρασμών...

Ένας αδελφός που είχε πειρασμούς πήγε σε κάποιον Γέροντα και του εμπιστεύθηκε τους πειρασμούς που υπέμεινε και ο Γέροντας του λέει: " Μη σε τρομάζουν οι πειρασμοί που σου συμβαίνουν, γιατί όσο βλέπουν οι εχθροί τη ψυχή σου να ανεβαίνει και να ενώνεται με τον Θεό, αγριεύουν και λιώνουν από φθόνο. Γιατί είναι αδύνατο να μην είναι παρών ο Θεός και οι άγγελοί του στους πειρασμούς. Μόνο μη παύσης να τον επικαλείσαι με πολύ ταπείνωση. Όταν λοιπόν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, να σκέφτεσαι τη δύναμη του προστάτη μας έναντι της δικής μας αδυναμίας και της αγριότητας του εχθρού και θα έχεις την βοήθεια του Θεού."


Από το ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ημερομηνία Ανάρτησης: 14/9/2010

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Το έτος 326 η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο θείος ζήλος, όμως, έκανε την αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές.

Σε κάποιο σημείο βρέθηκαν τρεις σταυροί. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς ιερείς, αφού έκαναν δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβεστάτης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.

Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το Τίμιο Ξύλο. Επειδή όμως συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.

Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελεί το κατ΄ εξοχήν όπλο κατά του διαβόλου.

Η μέρα έχει καθιερωθεί ως αυστηρή μονοήμερη αλάδωτη νηστεία για την εκκλησία μας,εκτός αν συμπέσει την Κυριακή.Τότε καταλύεται λάδι.

Απολυτίκιο

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.


Πηγή: Ενοριακά Νέα
Αναδημοσίεση από: Ορθόδοξος Κόσμος

Ημερομηνία Ανάρτησης: 14/09/2010

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μεγάλη "αδικία"

 "Τρείς αδελφοί συμφώνησαν να θερίσουν εξήντα στρέμματα χωράφι. Την πρώτη ημέρα όμως που έπιασαν δουλειά έτυχε ν' αρρωστήσει ο ένας από τους τρείς και αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην σκήτη. Οι άλλοι δύο που έμειναν είπαν μεταξύ τους·
- Δεν κάνομε μια μικρή προσπάθεια να θερίσουμε κι εκείνο που αναλογεί στον αδελφό; Με την ευχή του θα το κατορθώσουμε.
Το είπαν και το έκαναν. Όταν τελείωσε το θέρισμα, κάλεσαν τον αδελφό να πάρει τον μισθό του.
- Ποιό μισθό; έλεγε εκείνος. Αφού δεν πρόλαβα να θερίσω.
- Με την ευχή σου έγινε όπως πρέπει η δουλειά, του απαντούσαν οι δύο άλλοι. Έλα τώρα να πληρωθείς. 

Επειδή εκείνος δεν δέχονταν να πάρει μισθό και οι άλλοι επέμεναν να του δώσουν, για να μη φιλονικούν πήγαν σ' ένα γείτονά τους Γέροντα να τους λύσει τη διαφορά.
- Αββά, άρχισε ο πρώτος ο αδελφός που είχε αρρωστήσει, πήγαμε οι τρείς μας να θερίσουμε. Εγώ όμως, προτού πιάσω δρεπάνι στο χέρι, αρρώστησα και έφυγα. Οι αδελφοί εδώ με αναγκάζουν τώρα να πάρω μισθό, που δεν εργάστηκα. Το βρίσκεις δίκαιο αυτό;
- Αββά, επενέβησαν οι άλλοι, οι τρείς μαζί αναλάβαμε εξήντα στρέμματα χωράφι. Αν θερίζαμε όλοι, είναι απίθανο να τελειώναμε στην ορισμένη προθεσμία, Όμως με την ευχή του αδελφού οι δύο μας το βγάλαμε εις πέρας πολύ πιο γρήγορα. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο να πάρει το μισθό του;
Ο Γέροντας θαύμασε την αγάπη των αδελφών εκείνων. Πήρε ευθύς το ξύλο κι έκρουσε για να μαζευτούν όλοι οι Μοναχοί της σκήτης σε σύναξη.
- Ελάτε, Πατέρες και αδελφοί, να κάνουμε σήμερα μια δίκη, τους είπε, όταν συγκεντρώθηκαν, και διηγήθηκε την υπόθεση. Το αποτέλεσμα ήτο να αναγκάσουν τον αδελφό να πάρει το μισθό του. Εκείνος τον πήρε κλαίγοντας κι έλεγε διαρκώς, πως την ημέρα εκείνη οι αδελφοί τον είχαν αδικήσει."

Αναδημοσίεση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Ημερομηνία Ανάρτησης: 13/09/2010

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Πως βρήκα γαμπρό για την κόρη μου


Διηγήθηκε ή γιαγιά Λαμπρινή:
Ή κόρη μου Σταθούλα είχε περάσει τα δεκαοχτώ της και ήταν καιρός για παντρειά. Άρχισαν τα προξενιά, αλλά δεν με ανέπαυαν οι γαμπροί. Ήταν ευκατάστατοι, καλοί άνθρωποι, αλλά με σεσαλευμένη καθαρότητα.
Εκείνα τα χρόνια δεν είχε τόσο λόγο η νύφη για την επιλογή του γαμπρού και επειδή είχα την μέριμνα του γαμπρού ήθελα πρώτα απ’ όλα να είναι καθαρός, αγνός. Ή Σταθούλα δεν είχε κλίση για καλογερική, όπως εγώ, και έπρεπε να βρεθεί γαμπρός.
Μία μέρα το βράδυ που πήγα στο κρεβάτι να κοιμηθώ, πήρα, ως συνήθως, να διαβάσω ένα βιβλίο και ήμουν στενοχωρημένη, γιατί δεν βρισκόταν ό γαμπρός. Ό άνδρας μου κοιμόταν χωριστά για να μην τον ενοχλώ. Μόλις είχε πάρει ό ύπνος τον άνδρα μου, άνοιξε το παράθυρο μόνο του και μπήκε ό φύλακας Άγγελος μου. Πήρε το πνεύμα μου. Στο κρεβάτι μου έμεινε το σώμα μου μισοπεθαμένο. Βαδίζαμε-βαδίζαμε χωρίς να ξέρω πού πάμε. Φθάσαμε στην Πρέβεζα.
Μού λέει:
- Μην σταματάς καθόλου. Θέλουμε να πάμε στη Λευκάδα.
Εγώ δεν ήξερα πού είναι ή Λευκάδα. Φθάσαμε στο νησί, πήγαμε σ’ ένα σπίτι στην εξώπορτα.
Μού λέει ό Άγγελος:
- Κάθισε εδώ και εγώ θα ανοίξω την πόρτα. Να κοιτάς μέσα.
Άνοιξε την πόρτα τού σπιτιού και είδα ένα νέο όρθιο, με κουστούμι, με την πλάτη γυρισμένη. Γύρισε τότε να κλείσει την πόρτα, γιατί τού φάνηκε ότι άνοιξε μόνη της και τον είδα και από μπροστά.
Ό Άγγελος ήταν πνεύμα και εγώ άυλη και δεν μας έβλεπε.
-Σού αρέσει για γαμπρός στην κόρη σου;
-Καλός είναι, αλλά είμαστε μακριά.
-Άγγελος είναι και αυτός, όπως και εγώ.
-Άγγελο θα πάρει ή κόρη μου; Άνθρωπος είναι, πώς θα πάρει Άγγελο;
ενώ εννοούσε την καθαρότητα του!
-Από τώρα δεν θα κάνεις άλλο συνοικέσιο για την κόρη σου ότι και να σου λένε οι άλλοι. Θα περιμένεις λίγα χρόνια, λόγω κάποιων δυσκολιών, αλλά θα σού τον φέρω τον γαμπρό μόνο του και θα βρει την κόρη σου.
Ξεκινήσαμε την επιστροφή με τον ίδιο τρόπο.
Πέρασαν τρία χρόνια και πήγε ή κόρη μου με το γιό μου σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Εκεί ήταν ό γαμπρός. Μόλις την είδε, ήρθε και την ζήτησε σε γάμο. Κατάλαβα ότι ήταν αυτός πού ήθελε ό Θεός. Τον δεχτήκαμε και δόξασα τον Θεό για την μεγαλοσύνη Του.

Πηγή: Ζωντανό Ιστολόγιο
Αναδημοσίεση από: Ηλιαχτίδα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 12/09/2010

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Το αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό


Μια φορά λοιπόν, ήταν ένα μικρό αγόρι που ήθελε να συναντήσει το Θεό.
Ηξερε ότι θα ήταν ένα μακρύ ταξίδι, μέχρι εκεί που έμενε ο Θεός, και έτσι πήρε μια τσάντα, έβαλε μέσα λίγο κέικ, λίγα αναψυκτικά και ξεκίνησε το ταξίδι του.
Όταν είχε προχωρήσει γύρω στα τρία τετράγωνα, είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, να κάθεται σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να κοιτάζει τα περιστέρια.
Το αγόρι την πλησίασε και κάθησε δίπλα της.
Έιχε διψάσει ο μικρός. Άνοιξε την τσάντα του να πάρει και να πιεί ένα αναψυκτικό.
Παρατήρησε πως η κυρία ήταν πολύ πεινασμένη και έτσι έκοψε ένα κομμάτι από το κέικ και της έδωσε.
Εκείνη με ευγνωμοσύνη το δέχτηκε και του χαμογέλασε πλατιά.
Το χαμόγελο της ήταν τόσο υπέροχο που ήθελε να το ξαναδεί, έτσι της έδωσε και ένα κουτάκι χυμό.
Εκείνη του ξαναχαμογέλασε.
Το αγόρι ήταν ενθουσιασμένο.
Κάθησαν όλο το απόγευμα εκεί.
Έπιναν, έτρωγαν, δίχως να πουν ούτε μια λέξη.
Όταν βράδυασε αρκετά, το μικρό αγόρι αισθάνθηκε κουρασμένο και αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι.
Αφού είχε προχωρήσει λίγα βήματα, γυρίζει και τρέχει στην κυρία και της δίνει μια μεγάλη αγκαλιά.
Εκείνη του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή του.

Όταν γύρισε στο σπίτι του η μητέρα του γεμάτη έκπληξη που το είδε με την υπέροχη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του το ρώτησε:
- Γιατί σε βλέπω τόσο χαρούμενο; Τι έγινε;
- Εφαγα μεσημεριανό με τον Θεό, της απάντησε εκείνο.
Προτού του πεί κάτι η μητέρα του, εκείνο συνέχισε:
- Και ξέρεις ε; Τελικά, είναι γυναίκα, και έχει το ωραιότερο χαμόγελο στον κόσμο!
Εν τω μεταξύ, η γυναίκα, επίσης πολύ χαρούμενη, επέστρεψε στο σπίτι της.
Ο γιος της την ρώτησε:
- Γιατί είσαι τόσο χαρούμενη σήμερα μητέρα;
- Έφαγα κέικ σήμερα στο πάρκο με τον Θεό, απάντησε αυτή.
Και πριν την ξαναρωτήσει κάτι ο γιος της συμπλήρωσε:
- Και ξέρεις ε; Είναι πολύ πιο νέος από ο,τι τον φανταζόμουν.

Σας αφήνω με την ευχή όλοι μας να συναντήσουμε το Θεό φέτος, αν και εδώ που τα λέμε, είναι τόσο κοντά, ίσαμε το πρόσωπο του διπλανού μας!

Αναδημοσίεση από: Ο Θεός αγάπη εστί

Ημερομηνία Ανάρτησης: 11/09/2010

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Περί μετανοίας, του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη


Η ψυχή μου Σε γνώρισε, Κύριε, και διηγούμαι τα ελέη Σου στο λαό Σου.

Μη θλίβεστε, λαοί, που είναι δύσκολη η ζωή. Αγωνίζεστε μόνο εναντίον της αμαρτίας και ζητάτε βοήθεια από τον Κύριο, και Αυτός θα σας χαρίσει ό,τι είναι ωφέλιμο, γιατί είναι σπλαγχνικός και μας αγαπά.

Ω, λαοί, με δάκρυα γράφω αυτές τις γραμμές. Η ψυχή μου επιθυμεί να γνωρίσετε τον Κύριο και να δείτε το έλεος και τη δόξα Του. Είμαι εβδομήντα δύο ετών και πλησίασα το θάνατο και γράφω για το έλεος του Κυρίου, το οποίο μου έδωσε ο Κύριος να γνωρίσω με το Άγιο Πνεύμα. Ώ, και να μπορούσα να σας ανέβαζα σε ένα ψηλό βουνό, για να μπορέσετε να δείτε από το ύψος της κορυφής το γαλήνιο και σπλαγχνικό πρόσωπο του Κυρίου και να γεμίσουν αγαλλίαση οι καρδιές σας.

Αλήθεια σας λέω · δεν γνωρίζω να έχω κανένα καλό κι έχω πολλές αμαρτίες. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, όμως, εξάλειψε τις αμαρτίες μου και ξέρω ότι σε όσους παλεύουν εναντίον της αμαρτίας χαρίζει ο Κύριος όχι μόνο την άφεση αλλά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίνει χαρά στην ψυχή και τη γεμίζει με βαθιά και γλυκιά ειρήνη.

Ω, Κύριε, Εσύ αγαπάς το πλάσμα Σου. Και ποιος μπορεί να κατανοήσει την αγάπη Σου ή να γευθεί τη γλυκύτητά της, αν δεν τον διδάξεις Εσύ ο Ίδιος με το Άγιο Πνεύμα Σου;

Σε παρακαλώ, λοιπόν, Κύριε, στείλε στον κόσμο Σου τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη Σου. Ζέστανε τις θλιμμένες καρδιές των ανθρώπων, για να δοξάζουν με χαρά το έλεός Σου.

Παράκλητε αγαθέ, Σε ικετεύω με δάκρυα, παρηγόρησε τις πονεμένες ψυχές του κόσμου Σου. Δώσε σε όλους τους λαούς να ακούσουν τη γλυκιά φωνή Σου: «Αφέωνται υμίν αι αμαρτίαι». Ναι, Αγαθέ, στην εξουσία Σου είναι να κάνεις θαύματα και δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να αγαπά κάποιος τον αμαρτωλό στην πτώση του. Τον άγιο είναι εύκολο να τον αγαπάς, είναι άξιος.

Ναι, Κύριε, άκουσε την προσευχή της γης. Όλοι οι λαοί αδημονούν· όλοι έχουν περιπέσει στην ακηδία της αμαρτίας· όλοι στερήθηκαν τη χάρη Σου και ζουν στο σκοτάδι.

Ω, λαοί, ας φωνάξουμε στον Κύριο, όλη η γη, και θα εισακουστεί η προσευχή μας, γιατί ο Κύριος χαίρεται με τη μετάνοια των ανθρώπων. Και όλες οι ουράνιες δυνάμεις περιμένουν να απολαύσουμε κι εμείς τη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού και να δούμε την ωραιότητα του προσώπου Του.

* * *

Όταν οι άνθρωποι διατηρούν τον άγιο φόβο του Θεού, τότε η ζωή στη γη είναι ευχάριστη και γλυκιά. Τώρα, όμως, οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σύμφωνα με το θέλημά τους και το νου τους. Εγκατέλειψαν τις άγιες εντολές κι ελπίζουν να βρουν χαρά χωρίς τον Κύριο, μη γνωρίζοντας ότι μόνο ο Κύριος είναι η αληθινή χαρά μας και μόνο με τον Κύριο ευφραίνεται η ψυχή του ανθρώπου. Αυτός θερμαίνει και ζωογονεί την ανθρώπινη ψυχή, όπως ο ήλιος ζεσταίνει τα λουλούδια του αγρού και ο άνεμος τα λικνίζει και τα ζωογονεί.

Ο Κύριος μας έδωσε τα πάντα, για να Τον δοξάζουμε. Ο κόσμος, όμως, δεν το καταλαβαίνει. Και πώς μπορεί κάποιος να καταλάβει κάτι πού ούτε το είδε ούτε το γεύθηκε; Κι εγώ, όταν ήμουν στον κόσμο, σκεφτόμουν ποια είναι η ευτυχία στη γη: Είμαι υγιής, κομψός, πλούσιος, αγαπητός στον κόσμο, και γι΄ αυτό είχα κενοδοξία. Όταν, όμως, γνώρισα τον Κύριο εν Πνεύματι Αγίω, άρχισα πια να θεωρώ όλη τη δόξα του κόσμου σαν τον καπνό που τον σκορπίζει ο άνεμος. Η χάρη, όμως, του Αγίου Πνεύματος χαροποιεί και ευφραίνει την ψυχή, και αυτή μέσα σε βαθιά ειρήνη βλέπει τον Κύριο και λησμονεί τη γη.

Κύριε, φέρε πάλι το λαό Σου κοντά Σου, για να δει με το Άγιο Πνεύμα το γαλήνιο πρόσωπό Σου, και να απολαύσει την κατά πρόσωπο θέα Σου από αυτή τη γη, και βλέποντας Εσένα, όπως είσαι, να γίνουν όλοι όμοιοι με Σένα.

* * *

Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, που μας έδωσε τη μετάνοια και με αυτή σωζόμαστε όλοι μας χωρίς εξαίρεση. Μόνο όσοι δεν μετανοούν δεν θα σωθούν· κι εδώ βλέπω την απόγνωσή τους και κλαίω από συμπόνια γι΄ αυτούς. Αυτοί δεν γνώρισαν με το Άγιο Πνεύμα πόσο μεγάλη είναι η ευσπλαχνία του Θεού. Αν κάθε ψυχή γνώριζε τον Κύριο, θα γνώριζε πόσο μας αγαπά Αυτός, και κανένας δεν θ΄ απελπιζόταν για την σωτηρία του, αλλά ούτε και θα γόγγυζε ποτέ.

Ψυχή που έχασε την ειρήνη, οφείλει να μετανοήσει. Τότε ο Κύριος θα συγχωρήσει τις αμαρτίες της και θα έχει χαρά και ειρήνη. Και δεν χρειάζονται άλλοι μάρτυρες, αλλά το Ίδιο το Πνεύμα μαρτυρεί μέσα μας ότι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες, και το σημάδι για την άφεση των αμαρτιών είναι ότι μισήσαμε την αμαρτία.

Και τι άλλο να περιμένουμε; Να ζητήσουμε από τους ουρανούς να μας ψάλει κάποιος ένα ουράνιο τραγούδι; Μα στον ουρανό όλα ζουν με το Άγιο Πνεύμα και σε μας, στη γη, δόθηκε το ίδιο Άγιο Πνεύμα. Και στους ναούς του Θεού οι ακολουθίες τελούνται με το Άγιο Πνεύμα. Και στις ερήμους, στα βουνά και στις σπηλιές και παντού οι ασκητές του Χριστού ζουν με το Άγιο Πνεύμα. Και αν Το φυλάξουμε, θα είμαστε ελεύθεροι από κάθε σκοτάδι και η αιώνια ζωή θα είναι μέσα μας.

Αν όλοι οι άνθρωποι μετανοούσαν και τηρούσαν τις εντολές του Θεού, ο παράδεισος θα ήταν στη γη, γιατί «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν». Η Βασιλεία του Θεού είναι το Άγιο Πνεύμα και το Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο στον ουρανό και στη γη.


Πηγή:Από το βιβλίο "Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης", Αρχιμ. Σωφρόνιου (Σαχάρωφ)

Ημερομηνία Ανάρτησης: 09/09/2010

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Γενέθλιον της Θεοτόκου



Εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε σήμερα την Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της γυναίκας εκείνης που έγινε η απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, καθώς έγινε η κατά σάρκα Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, του Ιησού χριστού, που με την ενανθρώπησή Του και το σωτηριώδες έργο Του λύτρωσε την ανθρωπότητα από την τυραννία του θανάτου και μας προσκάλεσε όλους στην Βασιλεία του Θεού. Εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε και ευγνωμονούμε τον Θεό για την Πρόνοιά Του και για τούτο το κοσμοσωτήριο γεγονός. Εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε τη θαυματουργό γέννηση της Παναγίας μας, από το στείρο και άτεκνο ζευγάρι, τον Ιωακείμ και την Άννα.
Και όπως ο Θεός χάρισε στον Αβραάμ και τη Σάρα τον γιο τους Ισαάκ, ώστε να πραγματοποιηθεί η υπόσχεσή Του προς τον Πατριάρχη Αβραάμ ότι τα παιδιά των παιδιών του θα κατοικήσουν την Γη της Επαγγελίας, έτσι και τώρα, προκειμένου να πραγματωθεί η υπόσχεσή Του για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, δίνει τέκνο στον Ιωακείμ και την Άννα την Παρθένο Μαρία που με την υπακοή της στο θέλημα του Θεού θα γίνει η Μητέρα όλης της ανθρωπότητας και η καταφυγή και προστασία κάθε ανθρώπου που την επικαλείται με πίστη.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι και η ίδια η γέννηση της Παναγίας μας ήταν αποτέλεσμα της πίστης των γονέων της. Πράγματι, ο Ιωακείμ και η Άννα δεν απελπίστηκαν, αλλά ακόμα και σε μεγάλη ηλικία πίστευαν στην αγαθοσύνη του Θεού και Τον παρακαλούσαν να κάνει το θαύμα Του και να τους χαρίσει παιδί. Και ο Θεός, όντας φιλάνθρωπος, εισάκουσε τις προσευχές τους και αντάμειψε την πίστη τους: έκανε το θαύμα και έλυσε την στειρότητα της Άννας και έτσι γεννήθηκε η Παρθένος Μαρία.
Και αν η πίστη των αγίων Προπατόρων, του Ιωακείμ και της Άννας, συνίστατο στο ότι δεν έχασαν ούτε για μια στιγμή την ελπίδα τους στο Θεό, στο πρόσωπο της Παναγίας μας η πίστη προς τον Θεό έγκειται στην εμπιστοσύνη που η ίδια επέδειξε στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, όταν της ανακοίνωσε το θέλημα του Θεού να φέρει στον κόσμο τον Χριστό. Η πίστη της Παναγίας προς τον Θεό συνίσταται επίσης στην αποδοχή και την υπακοή της στο θέλημα του Θεού. Και το πόσο σημαντική είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού φαίνεται αν αναλογιστούμε τί θα γινόταν αν η Παναγία επέλεγε να ζήσει σύμφωνα με το δικό της προσωπικό και εγωιστικό θέλημα. Χωρίς τη συγκατάθεσή της, χωρίς την πίστη της, χωρίς την υπακοή της, δεν θα μπορούσε να γεννηθεί ο Χριστός, ο λυτρωτής του κόσμου.
Η συγκατάνευσή της επομένως είναι που επιτρέπει να πραγματωθεί το θαύμα της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Η Παναγία μας είναι η «κεκλεισμένη Πύλη» της προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης[1], διαμέσου της οποίας ο Θεός έγινε άνθρωπος και ήλθε στη γη και άλλαξε την παγκόσμια ιστορία παρέχοντας σε όλους τη συγγνώμη, τη ζωή και την Ανάσταση. Η Παναγία μας είναι αυτή που σε κάθε βήμα του Χριστού τον ακολουθούσε και σιωπηλά αποταμίευε μέσα της όσα εκείνος δίδασκε και έπραττε για τη σωτηρία των ανθρώπων. Είναι επίσης εκείνη που υπέμεινε καρτερικά και αγόγγυστα τον πόνο του Πάθους και του σταυρικού θανάτου του Υιού της, αλλά και πρώτη, μαζί με τους μαθητές του χριστού, έγινε μάρτυρας της Αναστάσεώς Του.
Με τη ζωή της, με την πίστη της, με την αφοσίωσή της στο θέλημα του Θεού, με τον πανάγιο βίο της, η Παναγία έγινε και είναι η Μητέρα όλων των πιστών χριστιανών, μιας που και ο ίδιος ο Χριστός μάς αποκάλεσε αδέλφια Του. Η Παναγία μας είναι εκείνη που πρώτη ακούει, ως σπλαγχνική Μητέρα, τις προσευχές και τις ικεσίες μας και παρακαλεί τον Υιό της να σώζει τον κόσμο. Για όλους αυτούς τους λόγους, και κυρίως για την διαρκή παρουσία της δίπλα μας, σε κάθε ανάγκη και σε κάθε κίνδυνο, σωματικό ή πνευματικό, τιμούμε σήμερα και πανηγυρίζουμε την αγία γέννησή της.
Ας υμνήσουμε λοιπόν όλοι την αγία Παρθένο Μαρία, διότι από αυτή προήλθε το φως το αληθινό, που μας φωτίζει και μας αγιάζει. Ας υμνήσουμε και ας τιμήσουμε εκείνη που έγινε ναός του Θεού και Μητέρα της Ζωής εξαιτίας της υπέρτατης καθαρότητάς της και της αγιότητας του βίου της. Ας υμνήσουμε και ας δοξολογήσουμε αυτή που φανέρωσε το θέλημα του Θεού, την κεκλεισμένη πύλη που βλέπει προς την Ανατολή και φώτισε τον κόσμο με την είσοδο του Δεσπότου Χριστού διαμέσου αυτής, της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Θεοτόκου. Και ας προσπαθήσουμε να την μιμηθούμε στην υπακοή της στο θέλημα του Θεού και στον τρόπο που διαφύλασσε πάντοτε τον εαυτό της καθαρό από τους πειρασμούς και από τις αμαρτίες. Και τέλος, ας την παρακαλέσουμε εκτός από παράδειγμα να είναι και βοηθός μας στις θλίψεις του βίου και στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα.



[1] Ιεζεκ. 44, 1-2: «Καὶ ἐπέστρεψέν με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατ΄ ἀνατολάς͵ καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. καὶ εἶπεν κύριος πρός με Ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται͵ οὐκ ἀνοιχθήσεται͵ καὶ οὐδεὶς μὴ διέλθῃ δι΄ αὐτῆς͵ ὅτι κύριος ὁ θεὸς τοῦ Ισραηλ εἰσελεύσεται δι΄ αὐτῆς͵ καὶ ἔσται κεκλεισμένη·»


Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα




«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ’ αὐτόν, καὶ τῆς ποιήσει».
Φανέρωσε στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ’ Αὐτὸν καὶ θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾶς καὶ χρειάζεσαι.
Μ’ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόμενοι τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκειὰ παρηγοριὰ στὰ γεράματά τους. Καὶ τὴν ἐλπίδα τους, ὁ Θεὸς, τὴν ἔκανε πραγματικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάμ, ποὺ ἦταν ὁρισμένη νὰ γεννήσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ λάμψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογημένη μεταξὺ τῶν γυναικών. Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν οἱ προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν. Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της.
Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, μὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸν Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ’ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυμητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσμο μέχρι συντέλειας αἰώνων.


Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν· καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν, ζωὴν τὴν αἰώνιον.


Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ Γεννήσει σου. Αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.


Μεγαλυνάριον.
Σήμερον γεννᾶται περιφανῶς, ἐξ ἐπαγγελίας, ἡ Θεόνυμφος Μαριάμ, ἡ προορισθεῖσα, τῷ Λόγῳ πρὸς αἰώνων· ὑμνήσωμεν οὖν πάντες ταύτης τὴν γέννησιν. 



Ημερομηνία Ανάρτησης: 08/09/2010

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Προεόρτια Γεννέσεως Υπεραγίας Θεοτόκου

 
Παραμονὴ τῆς μεγάλης Ἑορτῆς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαβίδ, ἡ Θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν· διὸ καὶ χαίρει ἡ σύμπασα καὶ καινουργεῖται· συγχαίρει τε ὁμού, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ. Αἰνέσατε αὐτὴν, αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν· Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.


Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ Παρθένος σήμερον, καὶ Θεοτόκος Μαρία, ἡ παστὰς ἡ ἄλυτος, τοῦ οὐρανίου Νυμφίου, τίκτεται, ἀπὸ τῆς στείρας θεοβουλήτως, ὄχημα, τοῦ Θεοῦ Λόγου εὐτρεπισθῆναι· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ προωρίσθη, ἡ θεία πύλη, καὶ Μήτηρ τῆς ὄντως ζωῆς.


Μεγαλυνάριον.
Ἐκ λαγόνων ἤδη στειρωτικῶν, τὴν καρποφορίαν, γεωργοῦσα τῶν ἀγαθῶν, ἡ Ἁγνὴ Παρθένος, προέρχεται τῷ κόσμῳ· λαοὶ μετ’ εὐφροσύνης, προεορτάσατε.





Ημερομηνία Ανάρτησης: 07/09/2010

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Συναξάριο του εν Χωναίς Θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ


Η δεύτερη μεγάλη πανήγυρις την οποία τελούμε προς τιμήν του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ, στις 6 Σεπτεμβρίου, αναφέρεται σε ένα μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχου στις Χωναίς της Φρυγίας.

Το ιστορικό του θαύματος έχει ως εξής:

Την περίοδο που ο Άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, πέρασε από την Ιεράπολη της Φρυγίας για να φωτίσει και να οδηγήσει τους ανθρώπους που ζούσαν στο σκοτάδι της ειδωλολατρίας, προφήτευσε ότι πρόκειται να αναβλύσει κοντά στον τόπο εκείνο αγίασμα, τιμώμενο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, από τον οποίο πρόκειται να επιτελεσθούν πλήθος θαυματουργικών ιάσεων.

Πράγματι στις Κολλασαίς της Φρυγίας ανάβλυσε το θαυματουργό αγίασμα του Ταξιάρχου Μιχαήλ, και όποιος προσέρχονταν σε αυτό με πίστη, λάμβανε την ίαση της ασθενείας του.
Κάποιος πλούσιος ειδωλολάτρης, που η κόρη του ήταν κωφάλαλη, είδε ένα όνειρο που τον καλούσε να φέρει το παιδί του στο αγίασμα του Ταξιάρχου και εκεί θα εθεραπεύετο. Όταν ξύπνησε πήρε την κόρη του και πήγε στο αγίασμα και όταν της έδωσε να πιεί αμέσως θεραπεύτηκε. Μπροστά στην τόσο μεγάλη ευεργεσία του Θεού, ασπάστηκε τον Χριστιανισμό και βαπτίσθηκε μαζί με ολόκληρη την οικογένεια του. Από ευγνωμοσύνη για την θαυματουργική θεραπεία έκτισε περικαλλή Ναό προς τιμήν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Αφού πέρασαν περίπου ενενήντα χρόνια από το θαύμα αυτό κάποιο παιδί από της Ιεράπολη, του οποίου το όνομα ήταν Άρχιππος, ήρθε και εγκαταστάθηκε στο Ναό αυτό ως νεωκόρος, αφιερωμένος στον Θεό. Ήταν άνθρωπος με θερμή πίστη και πολύ ασκητική ζωή. Αγωνιζόταν καθημερινά να υποτάξει τα πάθη και να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.
Οι ειδωλολάτρες της περιοχής εκείνης κινούμενοι από φθόνο, καθώς έβλεπαν το πλήθος των ανθρώπων που προσέτρεχαν εκεί ζητώντας τη Χάρη του Θεού και τις μεσιτείες του Αρχαγγέλου, αποφάσισαν το εξής:
Από την περιοχή εκείνη περνούσαν δύο ποταμοί, ο Κούφος και ο Λυκόστρατος. Άρχισαν λοιπόν να σκάβουν για να ενώσουν τα δύο ποτάμια και να τα στρέψουν επάνω στο αγίασμα και το Ναό, ώστε να παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμα τους.
Ο Άρχιππος, βλέποντας τις ενέργειες των ειδωλολατρών άρχισε να προσεύχεται στον Κύριο και στον Άγιο Ταξιάρχη για τη σωτηρία του αγιάσματος. Όταν τα νερά άρχισαν να κατεβαίνουν ακριβώς μπροστά από το Ναό, χτύπησε με το ακόντιο που κρατούσε στα χέρια του το έδαφος και δημιούργησε ένα άνοιγμα μέσα στο οποίο έπεφτε το νερό των ποταμών και έβγαινε από την απέναντι πλευρά του Ι. Ναού.

Με τον θαυματουργικό αυτό τρόπο ο Μέγας Αρχιστράτηγος έσωσε το Ναό από βέβαιη καταστροφή. 

Επειδή το άνοιγμα που δημιουργήθηκε από το χτύπημα του Ταξιάρχου έμοιαζε με χωνί,και το νερό χωνεύτηκε στο σημείο αυτό, η περιοχή μετονομάστηκε από Κολλασαίς σε Χώναις της Φρυγίας, προς πιστοποίηση και αιώνια ανάμνηση του θαύματος, και η Αγία μας Εκκλησία καθιέρωσε να εορτάζουμε την ανάμνηση του θαύματος προς Δόξαν Θεού και εις τιμήν και μνήμην του Παμμεγίστου Μιχαήλ και προς ωφέλεια των ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών, ώστε να ενισχύονται στον πνευματικό τους αγώνα κατά των παγίδων του διαβόλου.


Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Κόσμος

Ημερομηνία Ανάρτησης: 06/09/2010

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Μια συγκλονιστική ιστορία της μοναχής που ερωτεύθηκε ο πασάς


Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν χριστιανός καί εζήτει να την υπανδρεύσει’ εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο καί την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της. 

Καί αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα καί πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία. Καί ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό καί γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη καί της έλεγε: Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα καί με είδε, με ηγάπησε καί την ηγάπησα.

Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία καί της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά καί τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ! Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό καί είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει καί στον άλλον κόσμο; Καί αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία, με υπάνδρευε καί ο πατέρας μου καί έπαιρνα χριστιανό. Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλλει πάλιν ο πασάς καί λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι.

Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελλί μου και εγώ τους αποκρίνομαι. Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελλί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία. Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο, και πηγαίνει στον Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, καί εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δεν είναι πρέπον. Καί επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω από το βόρβορο της αμαρτίας. Καί ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της καί το βγάνει στο πιάτο. Επήγε εμπρός καί στην Παναγία καί βγάζει καί το άλλο της μάτι καί τα βάνει μαζί.

Τότε τα στέλλει του πασά καί αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρως σε κατάνυξη καί σηκώνεται ευθύς καί πηγαίνει στο μοναστήρι, καί παρακαλεί τις καλογραίας να υπάγουν να κάμουν δέηση στον Θεό, να γιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά καί πέφτοντας κατά γης παρεκάλουν τον Κύριο καί την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας. Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία καί της λέγει: Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησες να βγάλεις τα μάτια σου γιά την αγάπη του Υιού καί την ιδική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου καί πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί. Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες εχάρησαν πολύ καί εδόξασαν τον Θεό καί την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσίο στο μοναστήρι καί επήρε συγχώρηση από τις καλογραίας καί αναχώρησε καί έκαμε καλά και εσώθη.
Ακούετε, αδελφοί μου, τί έκαμε η Μαρία με την δύναμη της Παναγίας; Δια τούτο πρέπει και ημείς να τιμούμε την Παναγία Θεοτόκο με έργα καλά.
 Του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού


Πηγή: Μητροπολίτη Φλώρινης Αυγουστίνου, Κοσμάς ο Αιτωλός
Αναδημοσίευση από: Πνευματικά Θησαυρίσματα

Ημερομηνία Ανάρτησης: 05/09/2010