H Αναστασία κοιμήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2015 και η εξόδιος ακολουθία έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου 2015.
Για την Αναστασία
Ήταν αρκετές οι φορές που ρωτούσαμε τους Ιερείς και τους κατηχητές μας τα συνηθισμένα ερωτήματα των συνηθισμένων ανθρώπων, το γιατί οι αρρώστιες στον κόσμο, γιατί η αδικία, η πείνα, ο πόνος, γιατί η φτώχεια, η ταλαιπωρία, η προδοσία, η ζήλια, τα εγκλήματα, η αχαριστία, μα τα τελευταία χρόνια είμασταν πιο συγκεκριμένοι…
Ρωτούσαμε με θυμό, με παράπονο, με λύπη, με πόνο, κάποτε και με ελπίδα για τη φίλη μας Αναστασία…
Γιατί;; Γιατί Θεέ μου;; Πέρναμε απαντήσεις μα ο πόνος παρέμενε, το ίδιο και το παράπονο και η λύπη…
Τις τελευταίες δυο μέρες, συντάξαμε ένα κειμενάκι, με τα υλικά των ευχών μας και των συναισθημάτων μας για το ταξίδι της Αναστασίας μας.
Όλοι μαζί κατά κάποιο τρόπο το γράψαμε και θα το διαβάσουμε αμέσως τώρα.
Μαζεύουμε τις λέξεις μας...
προσπαθούμε να φτιάξουμε μια σκάλα να φτάσουμε στην Αναστασία...
Δεν φτάνουμε...
μια λέξη μας δίνει θάρρος να ξαναπροσπαθήσουμε…
"ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ"
Μαζεύουμε την αγάπη μας…
προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα μήνυμα πνευματικό, αόρατο, για να το στείλουμε με την σύνδεση "ίντερνετ" της καρδιάς μας.
Δυσκολεύεται να σταλεί... ενισχυουμε το "σήμα-λήψη" με την ΑΓΑΠΗ Του Χριστού και την εμπιστοσύνη σε Αυτόν... και να! … το μήνυμα πήγε!!
Μια απάντηση ήρθε τώρα μέσα σε ένα μήνυμα καθαρό σαν κρύσταλλο, λαμπερό και φωτεινό περισσότερο και από τον ήλιο...
Η Αναστασία απάντησε...
"Γεία σας φίλοι μου,
Το ξέρω ότι ανησυχείτε για μένα... και εγώ ανησυχούσα για μένα... μα τώρα ανησυχώ για σας.
Το ξέρω ότι πονάτε για μένα... εγώ πόνεσα περισσότερο απ'όλους... κι ας ήμουν μικρή...
Ξέρω ακόμα ότι είναι δύσκολο να καταλάβετε γιατί πέρασα τόσα, τόσο μικρή, και τελικά έφυγα...
Το μόνο που θα ήθελα για σας φίλοι μου, είναι να αφήσετε την καρδιά και τη ζωή σας να δώσει μια ευκαιρία, στον πιο πονεμένο από όλους... στον πιο αδικημένο από όλους...
Σε Αυτόν που ήταν κοντά μου περισσότερο απ' όλους...
Σε Αυτόν που με πήρε μαζί Του στο ΦΩΣ, στην αληθινή αιώνια ΖΩΗ, στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...
Τον Θεό μας Ιησού Χριστό...
Δώστε σε Αυτόν μια ευκαιρία...
Μόνο έτσι θα καταλάβετε και θα νιώσετε πως αληθινά δεν χάθηκα…
Αλλά ζώ χαρούμενα για ΠΑΝΤΑ"
Αυτά έλεγε το μήνυμα...
Μαζεύουμε, τέλος, τα δάκρυα μας… προσπαθούμε να φτιάξουμε μια θάλασσα, πάντα γαλήνια...
Μαζεύουμε και την ελπίδα μας και φτιάχνουμε ένα καραβάκι με όλους εμάς μέσα, που πείστηκαν από το μήνυμα της Αναστασίας μας...
Μαζεύουμε και την πίστη και φτιάχνουμε έναν άνεμο απαλό μα σταθερό, που σπρώχνει το καραβάκι της ζωής μας προς τον Ουρανό...
Εκεί που η Αναστασία μας κατοικεί και μας περιμένει...
Αυτό ήταν το κειμενάκι μας…
Αυτό είναι που νιώθαμε αληθινά…
Είναι δύσκολο να σε αποχαιρετίσουμε Αναστασία μας, δεν σε χορτάσαμε κιόλας…
Ξέρουμε όμως μερικά πολύ σημαντικά πράγματα που έκανες τον τελευταίο καιρό…
Ξέρουμε ότι κοινωνούσες το σώμα και το αίμα του Χριστού. Δεν του γύρισες την πλάτη, ούτε έριξες το φταίξιμο στον Χριστό για το σταυρό της ασθένειας σου…
Αλλά εσύ τον αγάπησες και Τον ζητούσες κάθε Κυριακή να Τον κοινωνάς…
Θα σε έχουμε παράδειγμα και πρότυπο.
Ξέρουμε ότι προσευχώσουν… Μέσα στον πόνο σου και την ταλαιπωρία σου προσευχώσουν με εμπιστοσύνη στον Θεό μας…
Ξέρουμε ότι έκανες υπομονή, πολλή υπομονή, αγία υπομονή, και αυτό είμαστε σίγουροι ότι το έκανες, γιατί πάντα ήσουν λεβεντιά και στην καρδιά τσαμπουκάς…
Ξέρουμε! Αλήθεια, ξέρουμε ότι είσαι κοντά Αναστημένα στον Χριστό μας…
Δεν θα σε ξεχάσουμε, αλλά ούτε ’σύ να μας ξεχνάς και να προσεύχεσε για μας…
Είσαι η απάντηση σε όλα μας τα ερωτήματα.
Σε αγαπάμε…
Χριστός Ανέστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου