Πολλές φορές εμείς οι Ιερείς δυσκολευόμαστε να κυκλοφορήσουμε ελεύθερα μέσα στην κοινωνία. Ειδικά στην πρωτεύουσα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για τον κληρικό.
Περπατάς αμέριμνος στους δρόμους και συχνα ακούς σχόλια και ειρωνιες κατά του τιμημενου ράσου.
Αρκετές φορες από την άκρη του ματιού σου βλέπεις απρεπεις χειρονομίες που "τυχαία" γίνονται κάθε φορά που περνά ένας κληρικό.
Τα πιο δύσκολα έρχονται όταν αναγκάζεσαι να μπεις μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς .. Εκεί η πρόκληση ξεπερνά κάθε όρι.
Όμως ...σε όλες αυτές τις καταστάσεις... πρέπει να κρατήσεις με νύχια και με δόντια την ψυχραιμία σου...καθώς η όποια αντιδραση σου ενδεχομενως να προκαλέσει ακόμα πιο δυσάρεστες καταστάσεις και πιο βαριές στεναχώριες.
Αυτό αντιμετώπισα κι εγώ αρκετές φορές.
Μάλιστα μια φορά ενας νεαρός, μεσα σε ένα λεωφορείο, ήταν ιδιαίτερα προκλητικός...σαν να επιθυμούσε να στραφω προς το μέρος του και να διαμαρτυρηθώ.
Εγώ όμως κρατούσα σιωπή..με χαμηλωμένο το κεφάλι έλεγα την Ευχή του Κυρίου μας και παρακαλούσα να περάσει γρήγορα η ώρα προκειμένου να κατέβω στην δική μου στάση.
Όταν επιτέλους κατέβηκα από το λεωφορείο είδα ότι ο νεαρός μέσα από το παράθυρο παρακολουθουσε προς τα πού θα κατευθυνθω. Εγώ εισήλθα, αρκετά στεναχωρημένος εις το εσωτερικό του Ναου μου (Αγ. Γεώργιος Ακαδημίας Πλάτωνος ).
Ένα απόγευμα και μετά από μερικές μέρες , διαπιστώνω ότι κάποιος με περίμενε έξω από το γραφείο. Πλησιάζοντας, είδα ένα πρόσωπο το οποίο είχα την εντύπωση ότι κάπου το είχα ξαναδεί .
Ξανακοίταξα και ....θυμήθηκα!!!
Ήταν ο νεαρός εκείνος...!!!
Αναρωτήθηκα μέσα μου..τι άραγε να θέλει;;;
Αφού τον προετρεψα να περάσει στο γραφείο, μου ζήτησε να πάμε σε έναν άλλο πιο ιδιαίτερο χώρο..
Του πρότεινα το Ιερό Εξομολογητηριο και δέχτηκε με ιδιαίτερη χαρά....
Όμως η αγωνία μου ολοένα και μεγαλωνε...
"Μα τι άραγε να θέλει μετά από την προσβλητική του συμπεριφορά εκείνη την ημέρα" ;;;
Αφού καθησαμε.. μου συστήθηκε...δίνοντας μου το χέρι του.
Μου λέει, ομιλωντας στον ενικό: "Δεν ήλθα να εξομολογηθώ...δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου...και δεν ξέρω αν θα το κάνω.... Απλά ήρθα να σου πω ένα συγγνώμη για την συμπεριφορά μου εκείνη την ημέρα στο λεωφορείο....αλλά δεν έφταιγα απόλυτα.... Ήμουν τόσο φορτισμένος ψυχολογικά ώστε ήθελα κάπου να ξεσπάσω.. και ήσουν εσύ ο... "τυχερός" ...!!!
Τον κοίταζα στα μάτια χωρίς να ομιλώ ..
Εκείνος συνεχισε ρωτώντας με: " Δεν θα με ρωτήσεις γιατί ήμουν τόσο φορτισμένος εκείνη την ημέρα;;"
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου...θέλοντας να δω τις αντιδράσεις του...
Φάνηκε προβληματισμένος...και συνέχισε : Ούτε εγώ θα σου πω..αλλά θα στο γράψω σε ένα χαρτί, το οποίο και θα διαβάσεις μετά που θα φύγω.. Και θέλω αύριο τέτοια ώρα που θα ξαναελθω να έχεις αφήσει γραπτώς την δική σου απάντηση .".
Μου φάνηκαν τόσο περίεργα όλα αυτά...αλλά αποφάσισα να συμμετάσχω στο δικό του "παιχνίδι" ...
Έγραψε βιαστικά κάτι σε ένα χαρτί και αφου το άφησε επάνω στο μικρό τραπεζάκι, ανεχώρησε βιαστικά, χωρίς καν να χαιρετήσει....
Το άνοιξα και διάβασα : "πάτερ, είμαι φορέας του AIDS. Η πρώτη ημέρα που το έμαθα, ήταν η μέρα που σε συνάντησα στο λεωφορείο. Σου ζητώ συγγνώμη για την συμπεριφορά μου. Μετά από αυτο ισως να μην θελησεις να με ξαναδεχτεις.....αλλά πίστεψέ με έχω τόσο μεγάλη ανάγκη κάπου να ακουμπήσω. Περιμένω την απάντηση σου .." .
Η χαρά και στεναχώρια ..αρχισαν να παλεύουν μέσα μου...
Αμέσως ...στο ίδιο χαρτί του έγραψα την απάντηση ..." Τον ερχόμενον προς με, ου μη εκβαλλω έξω".
Το δίπλωσα και αφού το άφησα στο ίδιο σημείο ανεχώρησα κι εγώ, παρακαλώντας τους νεωκορους να μην μπουν μέσα στο εξομολογητηριο , έως ότου τους πω.
Την άλλη μέρα στάθηκα πίσω σε μια γωνιά του Ναού, που δεν ήμουν απόλυτα αντιληπτός... και περίμενα.
Όντως μετά από λίγο...τον είδα να μπαίνει βιαστικά στο μικρό δωματιακι, που ήταν κλεισμένο με τζαμαρία, και με λαχτάρα να ανοίγει το διπλωμένο χαρτί.
Ξεκίνησε να το διαβαζει και διέκρινα ότι με το ένα του χέρι σκούπιζε τα μάτια του.
Σήκωσε το κεφάλι και άρχισε να κοιτά δεξιά και αριστερά, αναζητώντας προφανώς αυτόν που λίγες ημέρες πριν είχε προσβάλλει και που τώρα δέχεται να γίνει δικός του άνθρωπος.
Τότε τον πλησίασα και αμέσως επεσε στην αγκαλιά μου ....κλαίγοντας.
Αυτό που ενοιωσα μέσα μου....δεν το έχω ζήσει ποτέ άλλοτε.
Ένας πληγωμένος νέος, που γνώριζε ότι επρόκειτο ενδεχομενως , να χάσει τη ζωή του εξαιτίας μιας απροσεξίας του.....
Ενας πληγωμένος ανθρωπος, που είχε καταστεί το μιασμα της οικογένειάς του, αναζητούσε αποκουμπι...βακτηρια...
Έψαχνε να βρει δύο αυτιά που θα τον ακούσουν.....δύο χέρια που θα τον αγκαλιάσουν.... μια καρδιά που θα τον αποδεχτεί...
Σας κούρασα.......αλλά θέλησα να μοιραστώ μαζί σας αυτή μου την εμπειρία για να παρακαλέσω να είμαστε όλοι μας και πρώτος εγώ, πολύ προσεκτικοί στις κρίσεις και κατακρισεις μας.
Ποτέ δεν ξέρουμε τι ακριβώς κουβαλάει μέσα της μια ψυχή...
Μη θέλουμε να σφετεριζομαστε εξουσίες που ανήκουν μόνο στον καρδιογνωστη Θεό.
Ο νεαρός φίλος μου ...μετά από δύο χρόνια νόσησε και πλέον βρίσκεται στα χέρια Εκείνου!!!!!
Όμως " έφυγε" έχοντας βιώσει την αληθινη και γνήσια αγάπη αλλά και την ζεστή αγκαλιά της Αγίας μας Εκκλησίας.
Καλό παράδεισο .....πονεμένε μου φίλε....!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου