Ένα άπό τά πάθη πού ταλαιπωρούν τόν άνθρωπο και όσους ζουν και εργάζονται μαζί του είναι ό θυμός. Πάθος τρομερό και βασανιστικό. Όταν κυριεύσει τόν άνθρωπο, αυτός γίνεται έκτος εαυτού. Δεν υπολογίζει τίποτε, δέν σκέπτεται λογικά, δέν ελέγχει τά λόγια του και γίνεται αίτια νά πληγώνονται, νά στενοχωρούνται, νά πονούν και νά υποφέρουν πολλοί συγγενείς και φίλοι του.
Ό Μέγας Βασίλειος γράφει ότι ό θυμός είναι «μανία ολιγοχρόνιος», τρέλα δηλαδή πού διαρκεί λίγο χρονικό διάστημα (PG 31, 356). Ό δέ ιερός Χρυσόστομος λέει ότι ό θυμός είναι «μέθη τις... μάλλον δέ μέθης χαλεπωτέρα και δαίμονος ελεεινότερα» (PG 59, 156). Είναι ένα είδος μέθης και χειρότερος μάλιστα άπό μέθη και παρουσιάζει τόν άνθρωπο πιό ελεεινό κι άπό κάποιον δαιμονισμένο.
Όσο κι άν φαίνονται βαρείς αυτοί οί χαρακτηρισμοί των ιερών Πατέρων, ανταποκρίνονται πλήρως στήν αλήθεια. Γιατί όταν δεις έναν άνθρωπο καθώς εξάπτεται και ξαφνικά θυμώνει, νά έχει γίνει κατακόκκινο τό πρόσωπο του, νά έχουν πεταχθεί οί φλέβες του λαιμού του και νά κινδυνεύουν νά βγουν τά μάτια του άπό τις κόγχες τους και νά βάζει τις φωνές, φοβάσαι και δέν ξέρεις τί μπορεί νά επακολουθήσει.
Υποφέρει ασφαλώς ή οικογένεια, όταν ένα μέλος της έχει κυριευθεί άπό τό πάθος του θυμού. Είναι σταυρός γιά τή σύζυγο νά υπομένει ένα θυμώδη και νευρικό σύζυγο, πού της κάνει αβίωτο τόν βίο και ντροπιάζει μέ τις φωνές του τό σπίτι τους ατή γειτονιά. Τό ίδιο βέβαια ισχύει αντιστρόφως όταν είναι νευρική και θυμώδης ή σύζυγος.
Όμως στήν ουσία εκείνος πού υποφέρει και βασανίζεται είναι ό ίδιος ό θυμώδης άνθρωπος. Όταν σέ ήρεμες στιγμές σκέφτεται τό πάθος του, μέ τό όποιο τόν έχει σκλαβώσει ό Πονηρός, δέν μπορεί παρά νά καταλαβαίνει! τήν κατάσταση του.
Καταλαβαίνει μάλιστα και αυτό πού πιθανόν νά άκουσε και άπό κάποιον ιατρό ότι ό θυμός βλάπτει σοβαρά και τήν υγεία του σώματος. Τό γράφει άλλωστε και ή αλάθητη Αγία μας Γραφή ότι ή ζή-λεια και ό «θυμός έλαττοΰσιν ημέρας» (Σ. Σειρ. λ' 24). Λιγοστεύει δηλαδή ό θυμός τις ήμερες της ζωής μας. Δέν είναι λίγοι αυτοί πού επάνω στήν έξαψη του θύμου τους έπαθαν εγκεφαλικό επεισόδιο και συγκοπή καρδιάς. Και αντιθέτως πάλι ή Αγία Γραφή μας λέει ότι ό άνθρωπος ό πράος, πού δέν οργίζεται, είναι «καρδίας ιατρός» (Παρ. ιδ' 30). Τό καλύτερο δηλαδή φάρμακο γιά νά είναι υγιής ή καρδιά μας είναι νά μή θυμώνουμε, νά είμαστε πράοι.
Πώς όμως δέν θα θυμώνουμε; Πώς θα αποκτήσουμε αυτή τήν ωραία αρετή της πραότητος, τήν όποια έμακάρισε ό Κύριος στήν «έπί του όρους ομιλία» του; (Ματθ. ε' 5).
Βέβαια ορισμένοι είναι έκ φύσεως χαρακτήρες ήρεμοι και πράοι. Έχουν λάβει χάρισμα άπό Θεού τήν πραότητα. Αλλά και αυτοί πρέπει νά προσέχουν, διότι δέν αποκλείεται κάποτε νά έλθουν περιστάσεις που νά τούς κάνουν νά θυμώσουν. Οί περισσότεροι όμως είμαστε ορμητικοί και νευρώδεις χαρακτήρες και πρέπει νά παλέψουμε γιά νά δαμάσουμε μέ τή βοήθεια του Θεού τήν ορμητικότητα μας και νά τή στρέψουμε στή φυσική της ροή.
Ό άγιος Ιωάννης, ό ηγούμενος της Μονής Σινά και συγγραφεύς της «Κλί-μακος», γράφει ότι ή φυσική ροή του θυμού, τόν όποιο έβαλε μέσα μας ό πλάστης μας Κύριος, είναι «κατά του όφεως», εναντίον δηλαδή του Σατανά (Λόγ. ΚΣΤ' (β), § μα'). Γι' αυτό μας χάρισε τόν θυμό ό Θεός, γιά νά πολεμούμε μέ θυμό εναντίον τού Διαβόλου και των δαιμόνων, πού θέλουν νά καταστρέψουν τήν ψυχή μας. Αυτοί όμως μάς παρασύρουν νά θυμώνουμε εναντίον των άλλων, γιά νά μάς σκλαβώσουν.
Ό πόλεμος εναντίον του θυμού και γιά τήν απόκτηση της πραότητος δέν είναι οπωσδήποτε εύκολος. Διότι έκτος άπό τις επιθέσεις τών δαιμόνων έχουμε και τήν λεγομένη «πέμπτη φάλαγγα», τόν εσωτερικό εχθρό, πού τόν φέρουμε πάντα μαζί μας, τόν παλαιό άνθρωπο μέ τόν εγωισμό του, πού είναι ή κυρία αίτια του θυμού. Άν καλοεξετάσουμε τά πράγματα, τις περισσότερες φορές ό εγωισμός μας είναι αυτός πού παίρνει φωτιά, και ανάβει έπειτα όλο τό πρόσωπο και βγαίνουν σάν φλόγες άπό τά χείλη μας τά θυμωμένα λόγια μας. Θιγόμαστε άπό κάτι πού είπαν εις βάρος μας και θυμώνουμε κλπ. κλπ.
Επομένως πρέπει νά χτυπήσουμε τό κακό στή ρίζα του, βαθιά μέσα στήν καρδιά μας, όπου φωλιάζει και θρονιάζεται ό εγωισμός μας. Πρέπει νά χτυπηθεί δηλαδή τό έγώ μας. Νά μή θέλουμε νά γίνονται όλα τά πράγματα όπως νομίζουμε εμείς. Νά μήν έχουμε τήν απαίτηση νά μάς άκοΰν όλοι και νά επικρατεί ή γνώμη μας πάντοτε και παντού. Νά σεβόμαστε και τις απόψεις τών άλλων, νά τις ακούμε και νά τις λαμβάνουμε ύπ' όψη μας. Μή θεωρούμε τόν εαυτό μας αλάθητο. Και νά τιμωρούμε πότε - πότε τόν εαυτό μας, όταν διαπιστώνουμε έκ τών υστέρων ότι θυμώσαμε, διότι επιμέναμε στή γνώμη μας και γίναμε αιτία άναστατώσεως.
Και προπάντων νά ζητούμε τή Χάρη του Θεού. Όσοι καταφεύγουν ταπεινά και ομολογούν ειλικρινά τό πάθος τους στόν Πνευματικό, χωρίς νά δικαιολογούν τόν εαυτό τους και χωρίς νά επιρρίπτουν ευθύνες σέ άλλους γιά τή διαγωγή τους και συμμορφώνονται πρός τις οδηγίες του εκπροσώπου του Θεού, σιγά - σιγά διορθώνονται. Μ τή Χάρη του ίεροΰ Μυστηρίου τής'Εξομολογήσεως και έν συνεχεία, του Μυστηρίου της θείας Κοινωνίας γίνονται άλλοι άνθρωποι. Νικούν τόν θυμό και φέρονται ταπεινά, μέ γλυκύτητα και πραότητα πρός όλους.
Αποδεικνύονται έτσι άριστοι μαθητές του Θεανθρώπου, ό Όποιος διεκήρυξε και ή φωνή του αντηχεί στούς αιώνες: «Μάθετε άπ'έμοϋ,ότι πράος ειμί καί τα-πεινός τή καρδία, και εύρήσετε άνάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών» (Ματθ. ια' 29). Πάρτε παράδειγμα και μάθετε άπό Εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός και μιμηθείτε με. Τότε μόνο θά ειρηνεύσουν οί ψυχές σας αληθινά και θα ηρεμήσει ή ζωή σας.
Ό Μέγας Βασίλειος γράφει ότι ό θυμός είναι «μανία ολιγοχρόνιος», τρέλα δηλαδή πού διαρκεί λίγο χρονικό διάστημα (PG 31, 356). Ό δέ ιερός Χρυσόστομος λέει ότι ό θυμός είναι «μέθη τις... μάλλον δέ μέθης χαλεπωτέρα και δαίμονος ελεεινότερα» (PG 59, 156). Είναι ένα είδος μέθης και χειρότερος μάλιστα άπό μέθη και παρουσιάζει τόν άνθρωπο πιό ελεεινό κι άπό κάποιον δαιμονισμένο.
Όσο κι άν φαίνονται βαρείς αυτοί οί χαρακτηρισμοί των ιερών Πατέρων, ανταποκρίνονται πλήρως στήν αλήθεια. Γιατί όταν δεις έναν άνθρωπο καθώς εξάπτεται και ξαφνικά θυμώνει, νά έχει γίνει κατακόκκινο τό πρόσωπο του, νά έχουν πεταχθεί οί φλέβες του λαιμού του και νά κινδυνεύουν νά βγουν τά μάτια του άπό τις κόγχες τους και νά βάζει τις φωνές, φοβάσαι και δέν ξέρεις τί μπορεί νά επακολουθήσει.
Υποφέρει ασφαλώς ή οικογένεια, όταν ένα μέλος της έχει κυριευθεί άπό τό πάθος του θυμού. Είναι σταυρός γιά τή σύζυγο νά υπομένει ένα θυμώδη και νευρικό σύζυγο, πού της κάνει αβίωτο τόν βίο και ντροπιάζει μέ τις φωνές του τό σπίτι τους ατή γειτονιά. Τό ίδιο βέβαια ισχύει αντιστρόφως όταν είναι νευρική και θυμώδης ή σύζυγος.
Όμως στήν ουσία εκείνος πού υποφέρει και βασανίζεται είναι ό ίδιος ό θυμώδης άνθρωπος. Όταν σέ ήρεμες στιγμές σκέφτεται τό πάθος του, μέ τό όποιο τόν έχει σκλαβώσει ό Πονηρός, δέν μπορεί παρά νά καταλαβαίνει! τήν κατάσταση του.
Καταλαβαίνει μάλιστα και αυτό πού πιθανόν νά άκουσε και άπό κάποιον ιατρό ότι ό θυμός βλάπτει σοβαρά και τήν υγεία του σώματος. Τό γράφει άλλωστε και ή αλάθητη Αγία μας Γραφή ότι ή ζή-λεια και ό «θυμός έλαττοΰσιν ημέρας» (Σ. Σειρ. λ' 24). Λιγοστεύει δηλαδή ό θυμός τις ήμερες της ζωής μας. Δέν είναι λίγοι αυτοί πού επάνω στήν έξαψη του θύμου τους έπαθαν εγκεφαλικό επεισόδιο και συγκοπή καρδιάς. Και αντιθέτως πάλι ή Αγία Γραφή μας λέει ότι ό άνθρωπος ό πράος, πού δέν οργίζεται, είναι «καρδίας ιατρός» (Παρ. ιδ' 30). Τό καλύτερο δηλαδή φάρμακο γιά νά είναι υγιής ή καρδιά μας είναι νά μή θυμώνουμε, νά είμαστε πράοι.
Πώς όμως δέν θα θυμώνουμε; Πώς θα αποκτήσουμε αυτή τήν ωραία αρετή της πραότητος, τήν όποια έμακάρισε ό Κύριος στήν «έπί του όρους ομιλία» του; (Ματθ. ε' 5).
Βέβαια ορισμένοι είναι έκ φύσεως χαρακτήρες ήρεμοι και πράοι. Έχουν λάβει χάρισμα άπό Θεού τήν πραότητα. Αλλά και αυτοί πρέπει νά προσέχουν, διότι δέν αποκλείεται κάποτε νά έλθουν περιστάσεις που νά τούς κάνουν νά θυμώσουν. Οί περισσότεροι όμως είμαστε ορμητικοί και νευρώδεις χαρακτήρες και πρέπει νά παλέψουμε γιά νά δαμάσουμε μέ τή βοήθεια του Θεού τήν ορμητικότητα μας και νά τή στρέψουμε στή φυσική της ροή.
Ό άγιος Ιωάννης, ό ηγούμενος της Μονής Σινά και συγγραφεύς της «Κλί-μακος», γράφει ότι ή φυσική ροή του θυμού, τόν όποιο έβαλε μέσα μας ό πλάστης μας Κύριος, είναι «κατά του όφεως», εναντίον δηλαδή του Σατανά (Λόγ. ΚΣΤ' (β), § μα'). Γι' αυτό μας χάρισε τόν θυμό ό Θεός, γιά νά πολεμούμε μέ θυμό εναντίον τού Διαβόλου και των δαιμόνων, πού θέλουν νά καταστρέψουν τήν ψυχή μας. Αυτοί όμως μάς παρασύρουν νά θυμώνουμε εναντίον των άλλων, γιά νά μάς σκλαβώσουν.
Ό πόλεμος εναντίον του θυμού και γιά τήν απόκτηση της πραότητος δέν είναι οπωσδήποτε εύκολος. Διότι έκτος άπό τις επιθέσεις τών δαιμόνων έχουμε και τήν λεγομένη «πέμπτη φάλαγγα», τόν εσωτερικό εχθρό, πού τόν φέρουμε πάντα μαζί μας, τόν παλαιό άνθρωπο μέ τόν εγωισμό του, πού είναι ή κυρία αίτια του θυμού. Άν καλοεξετάσουμε τά πράγματα, τις περισσότερες φορές ό εγωισμός μας είναι αυτός πού παίρνει φωτιά, και ανάβει έπειτα όλο τό πρόσωπο και βγαίνουν σάν φλόγες άπό τά χείλη μας τά θυμωμένα λόγια μας. Θιγόμαστε άπό κάτι πού είπαν εις βάρος μας και θυμώνουμε κλπ. κλπ.
Επομένως πρέπει νά χτυπήσουμε τό κακό στή ρίζα του, βαθιά μέσα στήν καρδιά μας, όπου φωλιάζει και θρονιάζεται ό εγωισμός μας. Πρέπει νά χτυπηθεί δηλαδή τό έγώ μας. Νά μή θέλουμε νά γίνονται όλα τά πράγματα όπως νομίζουμε εμείς. Νά μήν έχουμε τήν απαίτηση νά μάς άκοΰν όλοι και νά επικρατεί ή γνώμη μας πάντοτε και παντού. Νά σεβόμαστε και τις απόψεις τών άλλων, νά τις ακούμε και νά τις λαμβάνουμε ύπ' όψη μας. Μή θεωρούμε τόν εαυτό μας αλάθητο. Και νά τιμωρούμε πότε - πότε τόν εαυτό μας, όταν διαπιστώνουμε έκ τών υστέρων ότι θυμώσαμε, διότι επιμέναμε στή γνώμη μας και γίναμε αιτία άναστατώσεως.
Και προπάντων νά ζητούμε τή Χάρη του Θεού. Όσοι καταφεύγουν ταπεινά και ομολογούν ειλικρινά τό πάθος τους στόν Πνευματικό, χωρίς νά δικαιολογούν τόν εαυτό τους και χωρίς νά επιρρίπτουν ευθύνες σέ άλλους γιά τή διαγωγή τους και συμμορφώνονται πρός τις οδηγίες του εκπροσώπου του Θεού, σιγά - σιγά διορθώνονται. Μ τή Χάρη του ίεροΰ Μυστηρίου τής'Εξομολογήσεως και έν συνεχεία, του Μυστηρίου της θείας Κοινωνίας γίνονται άλλοι άνθρωποι. Νικούν τόν θυμό και φέρονται ταπεινά, μέ γλυκύτητα και πραότητα πρός όλους.
Αποδεικνύονται έτσι άριστοι μαθητές του Θεανθρώπου, ό Όποιος διεκήρυξε και ή φωνή του αντηχεί στούς αιώνες: «Μάθετε άπ'έμοϋ,ότι πράος ειμί καί τα-πεινός τή καρδία, και εύρήσετε άνάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών» (Ματθ. ια' 29). Πάρτε παράδειγμα και μάθετε άπό Εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός και μιμηθείτε με. Τότε μόνο θά ειρηνεύσουν οί ψυχές σας αληθινά και θα ηρεμήσει ή ζωή σας.
Επαναδημοσίευση από η σελίδα : http://orfeasfm.googlepages.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου