Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε, Διονύση!», ακούω τους δικούς μου. Όλη ή οικογένεια οέ πελάγη ευτυχίας, ό αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα. Μπαίνω καί βλέπω το παιδί. Έρχονται καί οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί καί τους υπόλοιπους, τρέχω καί τον ρωτάω «γιατρέ, τί έχει το παιδί;». Μου απαντάει. «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ό γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σέ λίγο βλέπω καί τη γυναίκα μου πού μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.
Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τί γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή πού φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο καί κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;». Ή νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα καί ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω καί κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι ή Χριστίνα, ή γυναίκα μου, είναι ακόμη μέσα στην ανάνηψη καί τρέχω να της μιλήσω. Οί άλλοι με πείθουν να μην της μιλήσω ακόμη. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιο της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας - ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί εγώ καί ό γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας, Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι πού δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Ή γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει: «Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ό γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέει «σταμάτα». Προσπαθώ να της εξηγήσω.
Ή γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει οϋτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τί θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, ή μοναδική λέξη πού ακούγεται είναι ή λέξη «ϊδρυμα». Πηγαίνουμε καί βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα έκεί μέσα. Στό μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μας περάσουν αυτό το «νέοι είστε ακόμη, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στήν εντατική όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ήμερες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια. Μας προτείνουν καί μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν καί το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά πού την πήραμε αγκαλιά. Όλες τίς ήμερες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το όποιο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κ.λπ. Αυτό το παιδί δεν ήταν ένα «δεν»,ένα τέρας. Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε.
Το παιδί μας καί περπατάει καί ακούει καί βλέπει καί παίζει καί γελάει. Έχει Σύνδρομο DOWN, μόλις 28 ετών ή γυναίκα μου, ήταν αυτή ή μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μας το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε καί νιώθουμε ενοχές γι' αυτά πού μας είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα ή Αναστασία μας είναι 22 μηνών.
Των Διονυσίου και Χριστίνας Εμμανουήλ
Πηγή: Λένα Παπαδημητρίου, ΒΗΜagazino 24-6-2007
Αναδημοσίεση από: Ορθόδοξη Γυναίκα
Ημερομηνία Ανάρτησης: 16/10/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου