Γράφει ο Παν. Ζουπίδης (παρ. Δήμητρας, Καλλιθέα Αλεξ/πολης): Πάσχα του 2003 μοναχοπαίδι τότε η 4ετής Ιωάννα μας αρρώστησε με υψηλό πυρετό και ωτίτιδα. Με τα δυνατά αντιβιοτικά σε δύο δόσεις έπεσε η άμυνα του οργανισμού. Στις 23/5 μας ξύπνησε με κλάματα, διπλωμένη στα δύο στο κρεβατάκι της. Μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις μας παρέπεμψαν στο Νοσοκομείο, κι από εκεί στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, διότι μόνο σε οργανωμένα νοσοκομεία των δύο πόλεων θα μπορούσαν να της κάνουν μυελόγραμμα. Στις 2.6.03 έγινε εισαγωγή στο αιματολογικό-ογκολογικό του ΑΧΕΠΑ. Φρικτό το θέαμα τόσων παιδιών! Της έκαναν αλλεπάλληλες αιμοληψίες και τελικά μυελόγραμμα. Την επομένη η Διευθύντρια-Καθηγήτρια κ. Φανή Αθανασιάδου μας ενημέρωσε ότι το παιδί μας έχει διπλότυπη οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία μεικτών τύπων- πληθυσμών (Τ και Β) με κυριαρχία των (Β), σπάνια περίπτωση.
» Έπρεπε να υπογράψουμε, να αρχίσει χημειοθεραπεία, που ίσως δε θα την άντεχε....
»Υπογράψαμε. Την πρώτη κιόλας μέρα η μικρή μας είπε:
–Μπαμπά είδα τον παππούλη.
–Ποιόν παππούλη;
–Είδα τον παππούλη τον Νικόλαο.
–Ποιόν Νικόλαο;
–Τον Άγιο Νικόλαο. Φορούσε μαύρα ρούχα και μου είπε μπαμπά, να πας στο Μοναστήρι να μου φέρεις ένα εικονάκι του Αγίου Ραφαήλ να το βάλω στο κεφάλι μου κάτω από την εικόνα του Χριστούλη να με κάνει καλά, (κι εκείνη την στιγμή σηκώνει τα χεράκια της και μας δείχνει την εικόνα του Χριστούλη που ήταν καρφωμένη στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο της).
Θεέ μου τι νοιώσαμε! Μοναδική εμπειρία: η λύπη να γίνεται χαρά, η αγωνία δύναμη, το δάκρυ πίστη, κι ο πόνος ελπίδα.
Σημειωτέον ότι αυτά ήταν λόγια ενός τετράχρονου παιδιού που δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτε μέχρι εκείνη τη στιγμή για Αγίους. Και το σημαντικότερο ότι κι εμείς κι η μητέρα μου ακόμη μόνο τον Άγιο Νικόλαο τον θαλασσινό γνωρίζαμε ο οποίος είναι και προστάτης πολιούχός μας.
Πετάχτηκα με λαχτάρα στο διάδρομο και άρχισα να ρωτάω ποιός είναι αυτός ο Άγιος και που υπάρχει μοναστήρι εκεί κοντά.
Και ω!!! του Θεού σημείο μέγα. Στο διπλανό μας θάλαμο στο (Νο 7) νοσηλευόταν ένα 3χρονο ξανθό χαριτωμένο αγοράκι (σαν αγγελάκι) ο Βασιλάκης στο οποίο, μία μέρα πριν, οι γιατροί είχαν διαγνώσει όγκο στην μύτη και ετοιμάζονταν για θεραπείες.
Οι γονείς ενημέρωσαν αμέσως τη θεία του η οποία γνώριζε προφανώς το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Γρίβα Γουμένισσας και η οποία με μεγάλη πίστη τους είπε:
–Να μην πειράξει κανείς το παιδί, μέχρι να ανεβώ στο Μοναστήρι, να φέρω λαδάκι και Αγίασμα να το σταυρώσουμε.
Έτσι κι έγινε. Η θεία ανέβηκε στο μοναστήρι της Γρίβας, παρακάλεσε μέσα από την ψυχή της τους Αγίους, πήρε από ένα μπουκαλάκι λαδάκι και αγιασμό. Όταν έφτασε στο ΑΧΕΠΑ, σταύρωσε με το λαδάκι τον μικρούλη και του ’δωσε να πιεί από το αγίασμα. Συγχρόνως διάβαζε και τον παρακλητικό κανόνα των Αγίων.
Την επομένη το πρωί ξανακάνουν επαναληπτικές εξετάσεις στο παιδί και όλες βγαίνουν αρνητικές, το παιδί ήταν ολοκάθαρο, δεν υπήρχε κανένας όγκος πουθενά. Την ώρα που πανηγύριζαν λοιπόν γονείς και θεία του παιδιού του θαλάμου Νο 7, εκείνη την στιγμή είναι που βγαίνει και η μητέρα μου από το δικό μας δωμάτιο Νο 6 και σχεδόν πέφτει πάνω τους βλέποντάς τους σχεδόν να χορεύουν απο την χαρά τους. Τής εξιστορούν το θαύμα του Αγίου στον μικρούλη, και με φωνάζει να το ακούσω κι εγώ με τα αυτιά μου και να μας πούνε πως θα μπορούσαμε να πάμε κι εμείς στο μοναστήρι αυτό. Ο πατέρας του μικρού μου έκανε ένα σχεδιάγραμμα της διαδρομής Θεσσαλονίκη-Γρίβα και αποχαιρετιστήκαμε.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, φεύγουμε με τη μητέρα μου για το μοναστήρι. Όταν φτάσαμε ήταν γύρω στις 3.30΄ μ.μ. περίπου. Εκεί βλέπουμε κάποιον καλόγερο, του εξηγήσαμε την κατάσταση της μικρής, και μας πέρασε στον μικρό ναό όπου βρίσκονται τα οστά των Αγίων και άρχισε να διαβάζει την Παράκληση. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε κανείς μας καταλάβει τι ακριβώς γινότανε, που και πως βρισκόμασταν και γιατί.
Δεν άργησε να ξεδιπλωθεί το νήμα που οδηγούσε στη λύση του μυστηρίου, όταν κατά την Παράκληση τον άκουσα να μνημονεύει τα ονόματα των Αγίων (Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης). Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια με τη μητέρα μου. Σήκωσα τα μάτια μου και αντίκρισα την εικόνα των τριών Αγίων και άρχισα να διαβάζω τα ονόματά τους δίπλα από την αγιογραφία του καθενός.
Τότε κατάλαβα ότι «ο παππούλης ο Νικόλαος» που είδε η μικρή ήταν ο συγκεκριμένος Άγιος της συνοδείας του Αγίου Ραφαήλ, του Αγίου που όλοι εμείς δεν γνωρίζαμε καν ποιός είναι, αποδείχτηκε όμως ότι εκείνος μας γνώριζε και έστελνε την μεσιτεία του. Ξεσπάσαμε σε λυγμούς. Εμείς οι τόσο ανάξιοι να ζούμε τέτοιο θαύμα. Αγκαλιάζαμε και φιλούσαμε τα πάνσεπτα οστά των Αγίων κλαίγοντας, κι όπως έπεφταν τα δάκρυά μας παρακαλούσαμε τους Αγίους να βοηθήσουν το παιδί μας στις δύσκολες αυτές ώρες που περνούσε και που εμείς πλέον ήμασταν απλοί θεατές.
Κατόπιν ο μοναχός μας έδωσε λαδάκια και αγιασμό, να σταυρώνουμε την μικρούλα και μας παρότρυνε να κάνουμε τρεις λειτουργίες στο όνομα της Ιωάννας, να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε αν μπορούμε. Μάλιστα μου τόνισε ότι καλό θα ήταν, αν μπορούσα, να πήγαινα προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον τόπο μαρτυρίου των Αγίων. Το παιδί μου γλίτωσε απο το αναπόφευκτο με θαύμα των Αγίων (εκτένης περιγραφή και φωτογραφίες του παιδιού απεστάλησαν πρόσφατα στη Μονή).
Αναδημοσίευση από: Αόρατη γωνιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου