«Το παν είναι η ευλάβεια. Χωρίς ευλάβεια η ψαλτική είναι ξεθυμασμένη και μοιάζει με όργανο ξεκουρδισμένο, που κάνει γκλίν- γκλίν. Ούτε έχει σημασία αν ψάλλει κανείς δυνατά ή σιγανά. Σημασία έχει να ψάλλει με ευλάβεια. Τότε το ψάλσιμο είναι ταπεινό, γλυκό. Δεν είναι κοιμισμένο. Και το δυνατό είναι έντονο και καρδιακό. Δεν είναι άγριο.
Ο π. Μακάριος Μπουζικας είχε βροντερή φωνή, αλλά έψελνε φυσικά, με ευλάβεια και με καημό. Ένοιωθες ότι ξεκοβόταν η δική του καρδιά, και ξεκολλούσε και η δική σου. « Σου κάνει τα τζιέρια (τα σπλάχνα) άνω –κάτω», έλεγε ένα γεροντάκι. Έμενε μόνος του στην Καψάλα, σε ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Πιο κάτω έμενε ένας Ρουμάνος που δεν ήταν ψάλτης, αλλά είχε ευλάβεια. Το βράδυ έβγαινε ο πατήρ Μακάριος στην απλωταριά του Κελιού του και συνέχιζε τον άλλο στίχο ο Ρουμάνος από κάτω! Ήταν μεγαλείο!
Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να έχει ευλάβεια. Ξέρετε πόσο βοηθάει; Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό».
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Αναδημοσίευση από: Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου