Κάθε ἐκκλησιαστικὴ περίοδος τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ τῆς Χρηστότητος Κυρίου, εἶναι γεμάτη ἀπὸ εὐλογίες. Εὐλογίες οὐράνιες, ποὺ καταυγάζουν καὶ καθοδηγοῦν τοὺς πιστοὺς στὴν ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Ὅμως θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ περίοδος τοῦ εὐλογημένου Τριωδίου, ἡ κατανυκτικὴ αὐτὴ περίοδος ποὺ ἤδη διανύουμε ἔχει κάτι τὸ ἰδιαίτερο. Μᾶς φέρει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ τὸν γλυκὺ πόνο τῆς καρδιᾶς γιὰ τὰ λάθη μας, τὶς ἀστοχίες καί, ἀλλοίμονο τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ ἐπειδὴ «ἐν τῷ κόσμω ζοῦμε καὶ σάρκα ἐνδυόμεθα» τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς του Ἀσώτου υἱοῦ, κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ συγκλονίζει μὲ τὸ τί μπορεῖ νὰ πάθει ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν πορεύεται ἀπρόσεκτα τὸν βίο τῆς ζωῆς του.
Ὁμιλεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, μέσω τῶν Κορινθίων, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γής. Ὁμιλεῖ τώρα ὄχι ἁπλὰ καὶ χαρούμενα, ὅπως σὲ ἄλλες περιπτώσεiς, ἀλλὰ δραματικά. Ἐκφράζεται ὁ πρῶτος τῶν Ἀποστόλων περιπαθῶς, καὶ γιὰ νὰ συγκλονίσει τοὺς ἀποδέκτες τοῦ μηνύματός του, μὲ κομμένη ἀνάσα τοὺς θέτει τὸ ἴδιο ἐρώτημα γιὰ τρεῖς φορές: «οὐκ οἴδατε»; Δὲν γνωρίζετε; Ω, εὐλογημένοι χριστιανοί, καὶ μάλιστα πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, δὲν γνωρίζετε γιὰ τὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας; Διότι περὶ αὐτοῦ του ἀηδιαστικοῦ ἁμαρτήματος πρόκειται. Ἀγαπητοί, τοὺς τονίζει, δὲν γνωρίζετε ἐπιτέλους ὅτι τὸ ἁμάρτημα τοῦτο εἶναι ἀπὸ τὰ βαρύτερα τῶν ἁμαρτημάτων ποῦ παροργίζουν τὸν Θεό; Δὲν ἔχετε μάθει ὅτι ἀποτελεῖ βεβήλωση τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ; Εἶστε λοιπὸν τόσο ἀνόητοι ὥστε νὰ ἀγνοεῖτε ὅτι τὸ σῶμα σᾶς εἶναι ναὸς τοῦ Παναγίου Πνεύματος ποῦ κατοικεῖ μέσα σας; Ἀγνοεῖτε τὴν στοιχειώδη ἀλήθεια ὅτι τὸ θεοτευκτο αὐτὸ κατασκεύασμα ποὺ ὀνομάζεται ἀνθρώπινο σῶμα, τὸ ἔχετε λάβει ὡς δῶρο ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας; Ναί, συνεχίζει μέσα σὲ πλημμύρα συγκινήσεως ὁ ἱδρυτὴς τῆς κατὰ Κόρινθον Ἐκκλησίας, δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας. Δὲν ἀνήκετε διότι ἔχετε ἀγορασθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τίμημα βαρύ, πανάκριβα καὶ ἀσύλληπτα. Ἀγοραστήκατε μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ!
Ἀδελφοί μου, καὶ λίθινη καρδιὰ νὰ διαθέτει κανεὶς δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ συγκλονίζεται καὶ νὰ ραγίζει μπροστὰ στὶς ἀκράδαντες αὐτὲς ἀλήθειες καὶ νὰ συγκινεῖται ἀπὸ τὰ ἐρωτήματα καὶ τὸν λόγο τοῦ Πνεύματος. Μάλιστα, ἔτσι πρέπει νὰ συμβαίνει, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ παραμένει ἄνθρωπος καὶ ὁ πιστὸς νὰ πορεύεται ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν. Καὶ εἴθε ἔτσι νὰ συμβαίνει καὶ συνεχῶς νὰ πραγματοποιεῖται ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση.
Ὅμως, ὅμως δυστυχῶς, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ ἐνῶ νομίζουν καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι εἶναι ὀπαδοὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὴ ζωὴ τοὺς ἐφαρμόζουν τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπ' αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Στὴν πράξη δηλ. ἀντιγράφουν τὸν ἄσωτον υἱόν, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ἀναμφιβόλως γνώριζε τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, αὐτός, ἀνοήτως ἀποδήμησε εἰς χώραν μακρὰν γιὰ νὰ καταστεῖ ὁμοδίαιτος τῶν χοίρων. Ἀλλοίμονο, τὸ ἀρχοντόπουλο γεύεται τώρα ἀπὸ τὶς βρωμιὲς τῶν ἀκαθάρτων κτηνῶν καὶ ἀντὶ νὰ περιλούεται ἀπὸ τὸ μύρον τῆς χάριτος, πασαλείβεται ἀπὸ κορυφῆς ἕως ὀνύχων μὲ τὰ κόπρανα τῶν σιχαμερῶν γουρουνιῶν.
Θεέ μου, ποιὸς Ἱερεμίας ἢ ποιὸς ἄλλος δοῦλος Κυρίου θὰ βρεθεῖ τώρα γιὰ νὰ θρηνήσει τὴν πτώση τῶν τέκνων τοῦ φωτός; Ἀπὸ τὴν Χερουβικὴ ἁγνότητα καὶ τὴν Σεραφικὴ πυρπόληση τῆς ὑπάρξεως, μὲ τὴν θέλησή τους ὁρισμένοι καταντοῦν ἕρμαια τῆς δαιμονικῆς πορνείας καὶ τῶν ποικίλων ἀνομολόγητων σεξουαλικῶν καὶ ψυχικῶν διαστροφῶν.
Ὑπάρχει ἄραγε φρικτότερο κατάντημα; Ὑφίσταται τραγικότερη πτῶσις ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὸν Βασιλέα τῆς ὅλης δημιουργίας τοῦ Θεοῦ;
Ἀλλ' ἂς κάνουμε πέτρα τὴν καρδιὰ μᾶς ἀδερφοί μου καὶ ὡς ἄλλοι ἰατροί, μὲ τὸ νυστέρι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι «τομώτερον ὑπὲρ πάσαν μάχαιραν δίστομον» (Ἑβρ. Δ΄ 12), ἂς προχωρήσουμε στὴν σωτήρια ἐπέμβαση καὶ στὴν ἀφαίρεση τοῦ φοβεροῦ καρκινώματος.
Ἄλλωστε ἂς γνωρίζουμε καὶ τοῦτο. Τὰ δαιμόνια δὲν φυγαδεύονται παρὰ μὲ τὸ ξεμπρόστιασμα...
Ναί, ἂς τὸ ὁμολογήσουμε. Ὑπάρχει καὶ ἄλλος βαρύτερος ἀπὸ αὐτὸν ἐξευτελισμός, ποὺ ὅμως ὅταν ἐπέρχεται ὁδηγεῖ σὲ αὐτὴ τὴν παγίωση τοῦ κακοῦ. Καὶ ὅπως ὁ ὁρκισμένος ἐχθρός του Θεοῦ ἔχει ξεπέσει ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα στὸ κακὸ καὶ στὴν Κόλασή του, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ φρικτὲς περιπτώσεις κατὰ τὶς ὁποῖες ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος μὲ τὴν θέλησή του παγιώνεται στὸ κακὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοποθετεῖ ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ τὴν φτηνὴ ὕπαρξή του στὸν χῶρο τῆς αἰωνίου ἀβύσσου. Θὰ ἐρωτήσετε τώρα, δικαίως, περὶ τίνος πρόκειται καὶ γιατί κάνουμε λόγο;
Πρόκειται γι' αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι συνειδητὰ πλέον ἁμαρτάνουν καὶ ταυτοχρόνως συνειδητά, μᾶλλον ἀσυνείδητα πλησιάζουν τὸ ποτήριον τῆς Ζωῆς! Πρόκειται γιὰ τὶς διεστραμμένες συνειδήσεις καὶ τὰ βέβηλα σώματα ποὺ ἐμπαίζουν τὴν χάρη τῶν μυστηρίων καὶ ποὺ ὡς ἄλλοι Ἰοῦδες κοινωνοῦν τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ. Ὄντως, στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ξεπέφτει πολὺ πιὸ κάτω καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ διάβολο. Καὶ ὁ λόγος μας δὲν εἶναι καθόλου ὑπερβολικός, ἀφοῦ, αὐτὸ τὸ Ποτήριον ποὺ τρέμει νὰ τὸ ἀτενίσει ἐν ὥρα λατρείας ὁλόκληρος ὁ ἀγγελικὸς κόσμος, ὁ βέβηλος τώρα καὶ αἰσχρὸς ἄνθρωπος τὸ πλησιάζει ἀνερυθρίαστα καὶ μεταλαμβάνει τελικῶς τὴν φωτιά, γιὰ νὰ καεῖ μία ὥρα ἀρχύτερα.
Καί, προσέξτε ἀδελφοί μου, στὴν περίπτωση αὐτή, δὲν ἀνήκουν μόνο ὅσοι ὑπάγονται σὲ γνωστὲς καὶ ἄγνωστες σατανιστικὲς ὀργανώσεις, καὶ εἶναι μπερδεμένοι σὲ ποικίλα πλοκάμια τῶν δυνάμεων τοῦ ἑωσφόρου, ἀλλὰ στὴν ἀνομολόγητη αὐτὴ κατάσταση, στὸ τελώνιον τοῦτο τῶν δαιμόνων, συλλαμβάνονται καὶ ὅσοι δίνουν καὶ λαμβάνουν τὴν χάρη τῆς ἁγίας Ἱερωσύνης καὶ Ἀρχιερωσύνης, ἐνῶ γνωρίζουν περὶ τίνος πρόκειται...
Δὲν εἶναι τῆς παρούσης ν' ἀναπτυχθεῖ ἐκτενῶς στὴν παράγραφο αὐτὴ τὸ θέμα τοῦτο ποὺ μόλις μὲ τὸ ἄκρο τοῦ δακτύλου ἀγγίξαμε. (Δοθείσης εὐκαιρίας θὰ ἐπανέλθουμε).
Τώρα ἐπιβάλλεται νὰ ὑπογραμμίσουμε καὶ νὰ τονίσουμε τοῦτο. Τὸν Ἰούδα δὲν τὸν ἔσωσε τὸ ὅτι ἀνῆκε στὸν ὅμιλο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Δὲν τὸν διέσωσε τὸ ὅτι ἔκανε ἀκόμα καὶ θαύματα ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Καὶ ὄχι μόνο δὲν τὸν διέσωσε τὸ ὅτι ἔλαβε μέρος στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, ἀλλὰ τότε ἀκριβῶς γιὰ τὴν ἀκαθαρσία του καὶ τὴν ἀμετανοησία του, τότε, τονίζουμε, ἀκριβῶς, γιὰ τὸ θέατρο ποὺ ἔπαιζε τρία ὁλόκληρα ἔτη, τότε πῆγε καὶ ἔκανε τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων.
Ξεκάθαρα λοιπὸν πράγματα. «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται».
Οἱ δὲ λεγόμενες φιέστες καὶ τὰ δεῖπνα μὲ τὶς πρωτοκαθεδρίες, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ προσωπικὴ ἁγνότητα, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τῶν συνεργατῶν, ὁδηγεῖ κατευθείαν στὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τέλος στὴν αἰώνια κόλαση. Καὶ οὐδεμία δικαιολογία μπορεῖ νὰ σταθεῖ στὸ ὅτι δῆθεν ὑφίστανται ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἐνοριακὰ κενὰ καὶ ἄρα θὰ πρέπει νὰ γίνεται ἡ ἀνοικονόμητη οἰκονομία μὲ τὴν καταραμένη δικαιολογία τῆς ἀνάγκης ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα ἔχει νὰ ρίχνουμε τὸν πῆχυ τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων. Δηλ. νὰ ρίχνουμε «τὰ ἅγια τοῖς κυσί».
Οὐδέποτε θὰ πρέπει οἱ βέβηλοι καὶ σάτυροι νὰ πλησιάζουν τὸ πανάγιον θυσιαστήριον, καὶ ἄνευ ἀντιρρήσεως ὁ «νικολαϊτισμὸς» δὲν πρέπει ποτὲ νὰ πλησιάσει τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐπιτέλους, οὐδένας Πατριάρχης καὶ οὐδεὶς Ἐπίσκοπος ἀγαπᾶ τὴν Ἐκκλησία περισσότερο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο ποὺ σταυρώθηκε γι' Αὐτὴν καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα Του!
Ἂς γίνουμε περισσότερο προσεκτικοὶ καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, διότι δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐπαναληφθεῖ ἔτι ἅπαξ τὸ συγκλονιστικὸ θέαμα, τὸ ἐπὶ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅταν ἐπέστρεφε δηλ. ὁ ἅγιος ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐξορία. Τότε ποὺ μὲ δικαία καὶ ἱερὰ ἀγανάκτηση ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐμπνεόμενος ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο εἶναι πνεῦμα δυνάμεως, ἐν ἐνὶ σώματι καὶ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν, ἐν ἀλλαλαγμῶ Κυρίου ἐκραύγαζε τὸ «Ἔξω κλῆρον, νέον κλῆρον, ἔξω κλῆρον, νέον κλῆρον, ἔξω κλῆρον κι ἄλλον κλῆρον». Ἔξω οἱ βέβηλοι, ἔξω οἱ Ἰοῦδες, μακριὰ τὰ κοινωνικὰ ἀποβράσματα τῆς τοῦ Κυρίου παρεμβολῆς. Ἔξω κλῆρον κι ἄλλον κλῆρον!
Καὶ ταυτοχρόνως ἂς μὴ μᾶς διαφεύγει ποτὲ ἀπὸ τὴν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς μας, κυρίως δὲ ἂς τὸ ἐγχαράξουμε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κάποτε πῆρε καὶ τὸ φραγγέλιο. Ἔλαβε στὰ πανάχραντα χέρια τοῦ τὸ ἅγιον μαστίγιον, ὅταν εἶδε ὅτι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ μεταβαλλόταν «εἰς οἶκον ἐμπορίου»...
Βεβαίως, ἴσως ρωτήσει ἐδῶ κανείς. Τί; Θὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς μὲ τὸ μαστίγιο καὶ πάλι στὰ χέρια; Ἂν καὶ ἡ ἐρώτηση αὐτὴ κρύβει εἰρωνεία, ἀπαντοῦμε. Τὰ πάντα μπορεῖ νὰ κάνει ὁ Θεὸς καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ τὸν θέσει ὑπὸ ὅρους καὶ κανόνες. Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ἡ Ἱστορία γίνεται πολὺ διδακτική. Ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, δὲν μᾶς ἔχει ἀνάγκη. Ναί, δὲν μᾶς ἔχει καμμία ἀπολύτως ἀνάγκη, καὶ ἂν χρειαστεῖ, ἀκριβῶς γιὰ νὰ διαφυλάξει τὴν Ἐκκλησία Του, τὸ Σῶμα Του, καὶ γιὰ ν' ἀποδείξει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὸν βάλουμε στὰ δικά μας καλούπια, δύναται νὰ ἐπιτρέψει καὶ Ἐθνικὴ ἀκόμα συμφορά!
Ποῦ εἶναι οἱ Ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; Κινήθηκαν οἱ λυχνίες... Ποῦ τόσες καὶ τόσες ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες; Μήπως ἄραγε ἐλαττώθηκε ἡ δόξα καὶ ἡ μακαριότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μὲ τὸν περιορισμὸ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν; Οὔτε καν νὰ τὸ διανοηθεῖ κανεὶς αὐτὸ γιὰ τὸν ἀνενδεῆ Θεό!
Ἄλλωστε ἂς ρίξουμε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο τὸ βλέμμα μας στὸν ἐβδομηντάχρονο κανόνα, ποὺ ὡς ἄλλη βαβυλώνια, κομουνιστικὴ αἰχμαλωσία, εἶχε λάβει ἡ ἁγία Ρωσία, ὅπως αὐταρέσκως οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ἡμέτεροι τὴν ἀποκαλοῦσαν...
Γιὰ ὅλα αὐτὰ λοιπὸν ποὺ συμβαίνουν καὶ ποῦ τὰ ἐπαναλαμβάνουμε ἐμεῖς σήμερα τόσο ἀδιάντροπα, ἄραγε τί κανόνας μᾶς ἔρχεται;
Εἴμαστε ὄντως πολὺ γελασμένοι, φίλοι μου, ἐὰν νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νὰ ἐμπαίζουμε τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Νὰ βεβηλώνουμε τὰ ἅγια Μυστήρια καὶ μάλιστα τῆς Ἱερωσύνης καὶ στοὺς τρεῖς της βαθμούς.
Εἶναι νὰ μὴν ἐξαντληθεῖ ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ. Ἂν γίνει αὐτό, τότε ἀλλοίμονο. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, δὲν περιορίζεται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη δεοντολογία, οὔτε φυσικὰ φοβᾶται καὶ ὑπολογίζει «ἀτλαντικὲς συμμαχίες» καὶ «δυτικοευρωπαϊκοὺς συνασπισμούς». Ἂν κρίνει, μπορεῖ ἀκόμα καὶ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς ἀθέους καὶ τοὺς ἀντιχρίστους νὰ χρησιμοποιήσει ὡς φραγγέλιο γιὰ τὴν κάθαρση καὶ πάλιν τοῦ ναοῦ Του. Ἂν δείξουμε ἀμετανοησία, μπορεῖ νὰ ἀποκόψει «Σύρριζα» τὶς δηλητηριασμένες καὶ σκουληκιασμένες καταβολάδες καὶ ἀναδενδράδες καὶ «περικοκλάδες» ποὺ κάποιοι θέλουν νὰ ἀναπτύξουν καὶ νὰ «ἐκκεντρίσουν» στὸ Σῶμα Του.
Ναί, ἀδελφοί μου. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καὶ ἡ ἀμώμητη Ὀρθοδοξία μας, δὲν ἀνήκουν σὲ ἀνθρώπους ποὺ ξεγελιοῦνται μέσα στὴν αὐτοκρατορική τους στολὴ καὶ στὰ κοσμικὰ πρωτόκολλα. Οὔτε πάλι ἀνήκει στὸ λόμπυ τῶν διεφθαρμένων «ἐκκλησιῶν» τοῦ Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν). Οὔτε πάλι ἐμεῖς ὡς μέλη Χριστοῦ ἀνήκουμε στὸν ἑαυτό μας.
Στεντορεία τὴ φωνὴ καὶ παλλομένη τὴ γραφίδα, ὁ Παῦλος διακυρήσσει στὰ δισεκκατομμύρια ποὺ θὰ περάσουν ἐπάνω ἀπὸ τὸν φλοιὸ τῆς γής. Καταλάβετε τό, δὲν ἀνήκετε πλέον στὸν ἑαυτόν σας. Καὶ δὲν ἀνήκετε διότι ἔχετε ἀγοραστεῖ μὲ τὸ ἴδιο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Κύριος ἀναστήθηκε καὶ θὰ ἀναστήσει καὶ ἐμᾶς μὲ τὴν δύναμή Του, δοξάσατε Τὸν. Δοξάσατε Τὸν μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σᾶς τὰ ὁποία ἀνήκουν καὶ τὰ δύο σ' Αὐτόν!
Ἀδελφοί μου, καλὴ μετάνοια, καλὸν ἀγώνα καὶ «ἔσσεται ἧμαρ»....
Εἴθε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὅπως ἀκριβῶς ἐπὶ τῆς οὐσίας εἶναι, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ νὰ φαίνεται καὶ νὰ ἀπαστράπτει ὡς ἀξία Νύμφη τοῦ αἰωνίου Νυμφίου τῆς Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀμήν.
Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου