Τά όσα παρακάτω αναφερθούν, είναι παρμένα από μία αληθινή ιστορία, μέ κάποια διασκευή, γιά μιά σωστότερη απόδοση. Αφορούν, τήν περιπετειώδη ζωή μιάς γυναίκας μέ βαρύτατα προβλήματα κινήσεως καί αναπηρίας, καί όχι απλώς μιάς ανάπηρης…
Διαβάζοντας αυτό τό κείμενο, χρήσιμο είναι νά σκεφθούμε, πώς πέρα από εμάς καί τήν ευχάριστη πιθανόν ζωή μας, υπάρχουν καί άλλοι συνάνθρωποι, νέα παιδιά, άνδρες καί γυναίκες, πού βρέθηκαν αρκετοί από αυτούς, πολύ πρόωρα στό κρεββάτι ή στό καρότσι τής αναπηρίας…
Βρέθηκαν ξαφνικά, από ένα τροχαίο, ένα ατύχημα, ή μιά αρρώστια, καί χωρίς καμμία προειδοποίηση. Στήν θέση τους, καθόλου παράδοξο, μπορεί νά βρεθούμε κι΄ εμείς…
Κι΄όμως υπάρχουν ανάπηροι πού κλαίνε δίχως μάτια, αλλά καί ανάπηροι πού “κάνουν” τόν σταυρό τους δίχως χέρια…
” ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟ… “
Η μητέρα μου ένοιωσε μεγάλη χαρά σάν κατάλαβε πώς είχε μείνει έγκυος. Από χρόνια ονειρευόταν νά κρατήσει στά χέρια της ένα μικρό, ζωηρό μωράκι. Στόν κατάλληλο καιρό βρέθηκε στό Νοσοκομείο. Κανείς δέν μπορούσε νά φανταστεί τήν μπόρα πού έφθανε…
–Τί είναι αδελφή;
–Ένα πανέμορφο κοριτσάκι !
–Γερό;
–Έ, σχετικά, μέ λίγο πρόβλημα…
–Δηλαδή;
–Νά, κάπως ατροφικά τά χεράκια του…
–Τί εννοείτε;
–Δέν έχει βραχίονες κυρία μου…Ούτε παλάμες καί δάκτυλα…
–Δέν έχει…
–Δυστυχία μου !… Δυστυχία του !…
–Είναι όμως ζωηρό καί χαριτωμένο. Λάμπουν τά ματάκια του !…
–Χωρίς χεράκια…
–Δυστυχώς κυρία μου, καί χωρίς ποδαράκια…
–Καί χωρίς πόδια λοιπόν…Τό δυστυχισμένο ! Μάς βρήκε δηλαδή μεγάλη συμφορά !… Πώς θά τό βλέπω έτσι μεθαύριο τό παιδί μου, τό κορίτσι μου, μεγαλωμένο χωρίς χέρια καί χωρίς πόδια ;
–Κυρία μου, εγώ δέν είμαι θεολόγος, ούτε καί κόρη ιερέως, μά από τήν πείρα μου σάς λέω,
Μήν απελπίζεστε. Έχει ό Θεός !
–Τί μπορεί νά έχει ό Θεός, αδελφή; Θά τού φτιάξει μήπως τώρα χέρια καί πόδια; Δέν άκουσα ποτέ μου τέτοιο θαύμα. Καί χωρίς μέλη, πώς θά εργαστεί; Πώς θά ζήσει;
–Κυρία μου, έχει Εκείνος, έχει ό Θεός. Μή απελπίζεστε. Πιστέψτε. Ελπίστε. Καί θά δείτε θαύματα κυρία μου.
Γιά θυμηθείτε…, ακόμη καί ό Όμηρος, ό μεγάλος αυτός σοφός καί ποιητής πού διαβάζουν τά έργα του οί φοιτητές όλου τού κόσμου, ήταν τυφλός ! Καί τυφλός μάλιστα εκείνης τής εποχής. Πρό Χριστού, καί μέ τεχνικά μέσα μηδέν…
–Τί εννοείτε αδελφή; Μπορεί νά γίνει σοφό καί τό κοριτσάκι μου;
–Γιατί όχι; Κανείς δέν ξέρει τί μπορεί νά γίνει αυτό τό παιδί αύριο…
Νά έχετε πίστη, ελπίδα, καί κυρίως υπομονή κυρία μου. Ό Θεός θά δείξει γιά τό αύριο…
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΗΣ…
Μόλις ξεπετάχτηκε αυτό τό κοριτσάκι, παρουσίασε μία καταπληκτική εξυπνάδα. Στά γράμματα, αλλά καί στήν αυτοεξυπηρέτησή του…
–Βάλτε μία φρυγανιά στόν ώμο μου καί αφήστε την εκεί, έλεγε στήν μητέρα της.
Σπρώχνοντάς την, μέ τό ελάχιστο ατροφικό της μπράτσο, μπόρεσε νά τήν φάει όλη !
Σφίγγοντας ένα ποτήρι ανάμεσα στό μπράτσο, μέ θέληση καί υπομονή ώς τό τέλος, κατόρθωνε νά πίνει τό νερό μόνη της.
Μέ ένα μακρύ μολύβι δεμένο στό μπράτσο της κατάφερε σιγά-σιγά νά γράφει ωραία γράμματα.
Ύστερα από πολλές καί επίμονες προσπάθειες γιά πολύ καιρό, κατορθώνει νά ράβει, νά κεντάει, καί νά χρησιμοποιεί ακόμη καί τό ψαλίδι !
Μεγαλώνοντας παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ταλέντο ζωγραφικής. Μέ λεπτές καί ωραίες γραμμές δημιουργεί πρωτότυπα καί καλαίσθητα έργα. Καλείται καί παρουσιάζει τούς πίνακές της παίρνοντας μάλιστα τό πρώτο αργυρό μετάλλιο καί τά θερμά συγχαρητήρια τής κριτικής επιτροπής.
Οί πίνακές της αρχίζουν νά πουλιούνται καί μάλιστα σέ καλές τιμές.
Ήδη, στά είκοσί της χρόνια μπορούσε άνετα νά βγάζει τά έξοδα διατροφής της.
Σέ επίδειξη μανταρίσματος μέ λεπτό βελονάκι, αφήνει άφωνο τόν γυναικείο κόσμο μέ τήν δεξιοτεχνία της.
Ή Ντενίζ Λεγκρί καθημερινώς ανεβαίνει, καί αρχίζει νά γίνεται γνωστή σέ όλο τόν κόσμο.
Διοργανώνει εκθέσεις ” ζωγραφικής μέ τό στόμα ” στίς κυριότερες πόλεις τής Γαλλίας. Οί έπαινοι καί οί κριτικές στίς εφημερίδες τήν ακολουθούν…
Ώς τά 65 της χρόνια έχει ζωγραφίσει περισσότερους από 4.000 πίνακες, πού κοσμούν σήμερα αρκετά Μουσεία !
–Μά πώς τά καταφέρνετε; τήν ρωτούσαν συχνά. Αυτό είναι απίστευτο !
–Βοήθησε εσύ τόν εαυτό σου, καί ό Θεός θά βοηθήσει εσένα…, απαντούσε.
Οί ανάπηροι έχουν μιά άλλη δύναμι. Νά τήν χρησιμοποιήσουν !
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟ !
Τό 1960 κυκλοφορεί τό πρώτο της βιβλίο, σέ 150.000 αντίτυπα, μέ ύφος δροσερό καί ευχάριστο, καί μέ τίτλο ” Γεννημένη έτσι… δά “
Μεταφράζεται σέ πέντε γλώσσες σημειώνοντας εξαιρετική κυκλοφορία, παίρνοντας τό ειδικό βραβείο γιά ανάπηρους ” Albert Zwatser “.
Κλαίει από τήν χαρά της σάν τό μαθαίνει, καί προσθέτει,
–Αυτό, είναι ή μεγάλη απόδειξη τής υπεροχής τής ψυχής καί τού πνεύματος, πάνω στήν ύλη !
Τό σπίτι της γίνεται σημείο πολιορκίας δημοσιογράφων καί οπερατέρ απ΄ όλο τόν κόσμο.
Τής ζητούν διαλέξεις γιά τόν άγνωστο κόσμο τής ζωής τών αναπήρων, καί τίς όποιες πρακτικές λύσεις του.
Ακούει συγκινητικές ομολογίες…
–Δεσποινίς, κουτσαίνω φρικτά. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ήμουνα μόνη μου, είχα κόμπλεξ. Από τήν στιγμή πού είδα μέ πόση άνεση καί αέρα αντιμετωπίζετε αυτά τά θέματα, θά έλεγα ότι απελευθερώθηκα. Δέν θά παραπονεθώ πάλι γιά τίποτα…
–Έχω ένα παιδί ανάπηρο, τής έλεγαν άλλοι. Άν ξέρατε πόσο μέ στηρίξατε…
Ή Ντενίζ γίνεται μέλος σέ επιτροπές καί συμβούλια. Προσπαθεί νά κάνει τά πάντα, γιά βοήθεια τών ανάπηρων αδελφών της. Ενδιαφέρεται γιά φοβερές περιπτώσεις πού απαιτούν άμεση λύση.
Ή πίστη της στήν βοήθεια τού Μεγάλου Θεού, κρυβόταν πίσω από τήν ηρωϊκή στάση της.
” Ή χαρά τών υγιών ανθρώπων, έλεγε, μέ ευχαριστεί βαθειά. Δέν τούς ζηλεύω ! Σ΄ έναν φιλανθρωπικό χορό, χόρεψα κι΄ εγώ μέ τήν φαντασία μου. Τήν ευτυχία όλων τών άλλων ανθρώπων τήν ένοιωθα κι΄ εγώ, σάν ένα ευεργετικό κύμα μέσα μου…”
Τό 1953 στήν Νέα Υόρκη τής απονέμεται τό Διεθνές βραβείο ” Lane Bruyant “, πού απονέμεται σέ ευεργέτες τής ανθρωπότητος !
Τά χρήματα τού βραβείου, ένα τεράστιο ποσόν, τά δίνει αμέσως σέ επιτροπές αναπήρων.
Τό 1968 εγκαινιάζεται, από τόν τότε Υπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας ένα Ίδρυμα στό όνομά της, στό Εθνικό Ινστιτούτο Επαναπροσαρμογής, γιά τήν θεραπεία κακών διασκευών καί ακρωτηριασμών, καί τήν παρασημοφορούν μέ τόν Σταυρό Εθνικής Αξίας.
Γράφει δύο ακόμη βιβλία,
” Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΑΝΤΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ” καί ” ΖΩΝΤΑΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…”
Στόν πρόλογο τού τελευταίου βιβλίου της απαντά σέ ερωτήσεις.
–Είσθε ευτυχής;
–Απολύτως !
–Από πού αντλείτε αυτή τήν χαρά σας;
–Βλέποντας καί χαίροντας μέ τήν ευτυχία τών άλλων…Καί από τήν ευτυχία πού τούς δίνω, μέ όσες ενέργειες μπορώ νά κάνω γιά νά τούς βοηθήσω…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ή Ντενίζ Λεγκρί σήμερα, δέν ζεί πιά. Πέρασε στήν ιστορία.
Εκείνο, ” τό δυστυχισμένο ” κοριτσάκι, όπως τό είπε βλέποντάς το γιά πρώτη φορά ή μητέρα της, τελικά δέν υπήρξε καθόλου δυστυχισμένο. Μπορεί, γιά τά συνήθη ανθρώπινα μέτρα, νά ήταν ένα ” ελλειπτικό ” άτομο.
Ή ίδια όμως, ποτέ της δέν τό ένοιωσε έτσι…
Πηγή: διασκευή από τό βιβλίο ” Μήν απελπίζεσαι, έχει ό Θεός ! ” , έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Άγιος Στέφανος Αττικής. Δημοσιεύθηκε στό περιοδικό ” Λόγος Αληθείας ” τού Ορθοδόξου Ιεραποστολικού Συλλόγου Αγρινίου ” Παναγία τής Μυρτιάς “–2004 )
Αναδημοσίεση από: Πνευματικά Θησαυρίσματα
Ημερομηνία Ανάρτησης: 25/09/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου