Ο Άγιος Θύρσος

Είναι ένας από τους τρεις Ιεράρχες της Καρπασίας. Στον χριστιανικό κόσμο είναι περισσότερο γνωστός με το λαϊκό όνομα «Αης Θέρισσος».

Κι είναι ένας πολύ σεβαστός κι αγαπητός Άγιος.

Δυστυχώς και γι' αυτόν οι πληροφορίες που έχουμε από το συναξάρι και την ακολουθία του, είναι πολύ φτωχές και περιορισμένες.

Λίγα πράγματα μας λένε για τη ζωή και τη δράση του. Μερικοί μάλιστα αμφισβητούν, αν αυτός υπήρξε ιεράρχης ή όσιος ή μάρτυρας.

Και τούτο, γιατί με το ίδιο όνομα είναι κι ένας άλλος άγιος, που έζησε στα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Δεκίου και που μαρτύρησε στον Ελλήσποντο.

Όμως ο άγιος Θύρσος της Καρπασίας είναι ιεράρχης.

Τέτοιο τον παρουσιάζουν οι εικόνες του, όσο κι οι σχετικές παραδόσεις.

Πότε γεννήθηκε και που, μα και ποια υπήρξε η δράση του δεν γνωρίζουμε. Από την ακολουθία του μανθάνουμε πώς υπήρξε «θρέμμα κάλλιστον των Καρπασέων» Μία παράδοση θέλει τον Άγιο σαν ένα από τους τριακόσιους Αλαμανούς. κι ότι «εκ Βρέφους» πόθησε επιμελώς την αρετή.

Τα λόγια αυτά του υμνογράφου μας βοηθούν να δεχτούμε τον Άγιο μας σαν ένα πρόσωπο που γεννήθηκε στην όμορφη επαρχία της Κύπρου, την Καρπασία. Κι αφού «εκ βρέφους» δηλαδή από την παιδική του ηλικία πόθησε την αρετή, θα πρέπει και οι γονείς του να ήταν ευσεβείς κι ενάρετοι. Και σαν τέτοιοι, αυτοί θα έρριψαν στην ψυχή του για πρώτη φορά τα σπέρματα μιας αγνής, ανώτερης πνευματικής ζωής. Επίσης από νωρίς αυτοί θα φρόντισαν να συνδέσουν το παιδί τους με την πηγή της χαράς και της δυνάμεως, τον Χριστό και την Εκκλησία..

Η κατοπινή εξέλιξη του μεγάλου Πατέρα μας υποχρεώνει να δεχτούμε τη θεοσεβή οικογένεια, σαν μια «κατ' οίκον Εκκλησία», που κέντρο των ενδιαφερόντων της είχε μόνο τον Χριστό και το θέλημα του.

Με της φαντασίας τη συνδρομή προχωρούμε να δούμε μερικές σκηνές από τη ζωή της ευλογημένης αυτής οικογενείας.

ΣΚΗΝΗ 1. Χειμωνιάτικο Βράδυ. Μαζεμένα γύρω από τη φωτιά όλα τα πρόσωπα, ύστερα από την βαριά δουλειά της ημέρας, κάθονται και συνομιλούν. ο πατέρας κρατάει στα χέρια ένα πάπυρο. Τι να 'ναι τάχα; Μερικές σελίδες απ' την Κ. Διαθήκη. Στο λιγοστό φως του λύχνου παίρνει και διαβάζει. Κι ύστερα το τυλίγει πάλι κι αρχίζει η συζήτηση: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών». Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα. Καλότυχοι εκείνοι που έχουνε ταπεινή γνώμη για τον εαυτό τους. Γιατί η ταπείνωση είναι η πρώτη αρετή. Η θρησκεία του Χριστού είναι η θρησκεία της ταπεινώσεως. Οι μυστηριώδεις αλήθειες του Θεού ξεσκεπάζονται μόνο στους ταπεινόφρονες... Μιλά ο ένας, ακούν οι άλλοι. Κάτι προσθέτει ο καθένας. Στο τέλος σηκώνονται. Κάνουν την προσευχή τους κι ύστερα με την ψυχή γαληνεμένη πάνε να κοιμηθούν.

ΣΚΗΝΗ 2. Καλοκαιριάτικη νύχτα. Η οικογένεια κάθεται στην αυλή. Σ' ένα κάθισμα πεσμένο είναι ένα κάνιστρο με μερικά κομμάτια ψωμί και λίγα χόρτα. Η οικογένεια έκαμε την προσευχή της και παίρνει το δείπνο της. Τα πρόσωπα μιλούν με αγάπη μεταξύ τους. Κάποια στιγμή ο πατέρας αρχίζει ένα ύμνο: «Αινείτε τον Κύριον εκ των ουρανών αινείτε αυτόν εν τοις υψίστοις. Αινείτε αυτόν πάντες οι άγγελοι αυτού- αινείτε αυτόν πάσαι αι δυνάμεις αυτού. Αινείτε αυτόν ήλιος και σελήνη• αινείτε αυτόν πάντα τα άστρα και το φως...» (Ψαλμ. 148). Στο τέλος η οικογένεια σηκώνεται. Οι ψυχές λουσμένες απ' το φως της χριστιανικής πίστεως και της ελπίδας καληνυχτίζουν η μια την άλλη και πηγαίνουν στο κρεβάτι.

ΣΚΗΝΗ 3. Κυριακάτικο πρωινό. Η οικογένεια είναι έτοιμη. Το κάθε πρόσωπο είναι ντυμένο με τα πιο καθαρά του ρούχα. Τα παιδιά προχωρούν μπροστά. Πίσω οι γονείς. που πάνε; Για την εκκλησία. Φτάνουν. Κάνουν τον σταυρό τους κι εισέρχονται με ευλάβεια. Με προσοχή παρακολουθούν το Μυστήριο της ζωής κι ακούν του Χριστού τα λόγια. Τα λόγια που στ' αλήθεια είναι τα μόνα ικανά να μορφώσουν πραγματικά τον άνθρωπο και να τον οδηγήσουν στη σωτηρία.

Τρεις σκηνές! Σκηνές γεμάτες νόημα, ειρήνη, ευλογία! Ποιος μπορεί να μη τις ζηλέψει και να μη τις νοσταλγήσει; Μπορεί να συγκριθούν αυτές με τον σημερινό τρόπο ζωής τόσων και τόσων αυτοκαλουμένων χριστιανικών οικογενειών; Εδώ του κόσμου τα αγαθά. Εκεί η λιτότης, η φτώχεια. Εδώ οι φωνές, τα νεύρα, η απογοήτευση, το άγχος. Εκεί η αγάπη, η γαλήνη, η χαρά... Γιατί τόση και τέτοια διαφορά; Γιατί εκεί βασίλευε ο Χριστός, που είναι η οδός, η αλήθεια, η ζωή. Ναι! ο Χριστός που είναι η πηγή της χαράς και η ειρήνη του κόσμου!

Στο χωριό του ο Θύρσος θα πρέπει να 'μαθε και τα λίγα γράμματα, τα παπαδογράμματα των χρόνων εκείνων. Η μελέτη όμως της Γραφής η τακτική και προσεκτική πλούτιζε καθημερινά τις γνώσεις του και καλλιεργούσε πλούσια την αγνή ψυχή του. Την καλλιεργούσε τόσο, ώστε μικροί και μεγάλοι με τον καιρό να τρέχουν σ' αυτόν με λαχτάρα, για ν' ακούσουν από το στόμα του τα φρόνιμα λόγια, τα αγνά, τα γεμάτα από χάρη «τα αλάτι ηρτυμένα» (Κολασ. δ', 6) κατά τον θείο Απόστολο.

Έτσι έζησε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια ο Άγιος. Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής και τον αγώνα να επιτύχει τον αγιασμό του σώματος. Όταν έφτασε στη νεανική ηλικία, τότε προσήλθε στις τάξεις του κλήρου κι υπηρέτησε ως διάκονος κι ιερέας τη γενέτειρα του την Καρπασία. Αργότερα, όταν χήρεψε ο επισκοπικός θρόνος, δεν δίστασε μπροστά στις παρακλήσεις όλων να αποδεχθεί την κλήση και να αναλάβει και το υψηλό υπούργημα του επισκόπου. Το ανέλαβε και το τίμησε.

Η δράση του ως επισκόπου πρέπει να υπήρξε αξιόλογη. Η εποχή της χειροτονίας του συμπίπτει με περίοδο «πολιτικών ανωμαλιών» για το μαρτυρικό νησί μας. Οι διωγμοί κι ο πόνος πλάκωνε τις καρδιές. Χρειαζόταν ο ενισχυτής, ο παρηγορητής, ο δυνατός κήρυκας που θα φλόγιζε και πάλι τις ψυχές και θα τις ξεκούραζε. Και σαν τέτοιος βρέθηκε ο Δεσπότης.

Με τις επισκέψεις του στα χωριά και την ύπαιθρο, τις συνεχείς επισκέψεις του, μα και τη συμπεριφορά του την πατρική, διασκέδασε τον πόνο κι έδωκε πάλι στις πονεμένες καρδιές την παρηγοριά, την ελπίδα, τη χαρά. Στο πρώτο τροπάριο της ακολουθίας του, του Εσπερινού, διαβάζουμε: «Και Καρπασέων πόλεις εφαίδρυνας, δια του τρόπου της πολιτείας σου, ω παμμακάριστε...» Η φράση αυτή μας βοηθά πολλά να νοήσουμε και να φανταστούμε. Τις πονηρές εκείνες μέρες ο μακάριος αθλητής πρέπει να έγινε του ποιμνίου του η ψυχή κι ο παρήγορος άγγελος. Η πόρτα του επισκοπείου του ήταν πάντα ανοικτή. Εκεί οι πεινασμένοι βρίσκανε το ψωμί, οι κατατρεγμένοι την ασφάλεια, οι πονεμένοι την παρηγοριά, οι ορφανοί τον πατέρα κι ο καθένας ό,τι είχε ανάγκη. Σύνθημα της ζωής του είχε βάλει ο σπλαγχνικός και θεοφιλής επίσκοπος τα λόγια του θείου Παύλου: «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω». Α' Κορ. θ, 22. . Κι αυτός έγινε «τοις πάσι τα πάντα». Έγινε για όλους τα πάντα, χωρίς μονάχα να παραβεί ποτές το θέλημα του Θεού,

Όταν οι εσωτερικές ανωμαλίες συγκλόνιζαν τις κοινότητες, ο φλογερός επίσκοπος έτρεχε κοντά στα φοβισμένα και πονεμένα παιδιά του, πότε πεζοπορώντας μίλια μακριά, πότε καβάλα σε κανένα γαϊδουράκι -τι πολυτέλεια αλήθεια!- για να ενισχύσει και ξεκουράσει και τονώσει.

- Παιδιά μου, τους έλεγε συχνά. «Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι». Ας κάμνουν επιδρομές οι εχθροί του Χριστού. Κι ας αρπάζουν τις περιουσίες και το ψωμί των παιδιών μας. ο Κύριος δεν θα μας εγκαταλείψει. Μας το υπόσχεται! «Μη επιλήσεται γυνή του παιδιού αυτής του μη ελεήσαι τα εκγονα αυτής; Ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, αλλ' εγώ ουκ επιλήσομαί σου, λέγει Κύριος». Ησαΐας μθ, 15. . Μήπως είναι δυνατόν, η μητέρα να λησμονήσει ποτέ τα σπλάγχνα της, τα παιδιά της; Αλλά κι αν υπάρξει τέτοια μητέρα, εγώ όμως ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, λέγει και βεβαιώνει ο Κύριος. Ναι! δεν θα μας ξεχάσει ο άγιος Θεός. Μας δοκιμάζει μόνο. «Μας δοκιμάζει προς το συμφέρον! Να 'στε βέβαιοι, πώς κάποια μέρα και πολύ σύντομα θα εξαλείψει τα δάκρυα μας και θα μας δώσει πάλι τη χαρά. Το Έθνος μας, θα ζήσει και θα θριαμβεύσει...» Πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια τούτα του αγίου επισκόπου και για τους σημερινούς χριστιανούς του αναξιοπαθούντος μαρτυρικού νησιού.

Τα προφητικά λόγια του ουρανόσταλτου ιεράρχου πραγματοποιήθηκαν κι οι προβλέψεις του επαλήθευσαν. Οι Άραβες διατήρησαν κάποιο έλεγχο πάνω στο νησί μας μέχρι τον καιρό του Νικηφόρου Φωκά. ο μεγάλος αυτός στρατηγός κι αργότερα αυτοκράτορας κατά το 965 λευτέρωσε την Κύπρο μας από την εξουσία τους και την έκαμε ξανά επαρχία της μεγάλης μας Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ο φλογερός πόθος του Αγίου να ζει απερίσπαστα κοντά στον Θεό, τον έκαμε μόλις βρήκε τον κατάλληλο διάδοχο να παραιτηθεί από το αξίωμα του Αρχιερέα. Ναι! να παραιτηθεί και να αποσυρθεί σε μια σπηλιά στη βόρεια ακτή της Καρπασίας κι εκεί να ζήσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ως ασκητής.

Στο ησυχαστήριο του πλήθη πιστών τον επεσκέπτοντο καθημερινά, για ν' ακούσουν τα λόγια και τις συμβουλές του και να πάρουν την ευλογία του. Στη σπηλιά αυτή έμεινε μέχρι τέλους. Με την προσευχή και την αυστηρή άσκηση «εκάθηρε τας αισθήσεις» και αναδείχθηκε «κανών, ασκητών το καύχημα, Κυπρίων το μέγα ευχος, και Καρπασέων αγλάισμα».

Ο θάνατός του καταλύπησε τους πάντας. Με δάκρυα τα πνευματικά του παιδία κήδεψαν το άγιο σκήνωμα του και δίπλα στη σπηλιά που ασκήτεψε, έκτισαν ένα όμορφο ναό μέσα στον οποίο σε μια λάρνακα φύλαξαν τα Ιερά λείψανα του.

Τα θαύματα που έκανε, όταν ζούσε, συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του. Ένα τέτοιο θαύμα είναι και τούτο: Ένας χριστιανός απ' το Καρπάσι πόνεσε πολύ τα μάτια του. Υπέφερε για καιρό' το ένα μάλιστα από τα μάτια κατέβασε μέσα άσπρο και δεν έβλεπε τίποτα. Μη έχοντας τι να κάμει θυμήθηκε τον Άγιο. Ετοίμασε τα απαραίτητα για μια λειτουργία και παρακάλεσε τον ιερέα να πάνε μαζί να λειτουργήσει και να τον κονωνήσει. Πήγαν από το βράδυ. Όλη τη νύχτα σχεδόν ο άρρωστος την πέρασε άγρυπνος, γονατιστός και προσευχόμενος. Κατά τα ξημερώματα οι πόνοι μαλάκωσαν κι ο άνθρωπος κοιμήθηκε λίγο. Το πρωί έγινε η θεία λειτουργία και κοινώνησε κι όλας. Αφού ξεκουράστηκαν, ξεκίνησαν για το χωριό. Όταν έφτασαν κοντά στο γεφύρι, που βρίσκεται έξω από το Καρπάσι, στον άνθρωπο μας ήρθε μια επιθυμία να βγάλει από το κεφάλι το μανδήλι με το οποίον είχε δεμένο το μάτι του. Το έκαμε. και ώ του θαύματος! Το μάτι του ήταν τελείως καλά κι έβλεπε θαυμάσια! Στ' αλήθεια! «Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσεν ο Κύριος».

Χιλιάδες πιστών επισκέπτονται κάθε χρόνο τον ομώνυμο ναό του για να ζητήσουν με ευλάβεια τη χάρη του. Το αγίασμα του θεραπεύει τον ομματόπονο και τα δερματικά νοσήματα. Πιστεύεται όμως πώς οι άρρωστοι, μετά που θα πλυθούν με το αγίασμα του αγίου, πρέπει να ξεπλυθούν με θαλασσινό νερό. Επίσης σαν το αγίασμα μεταφερθεί, λέγεται πώς χάνει τη θεραπευτική του ιδιότητα.

Η ζωή του μεγάλου ιεράρχου είναι μια υπόμνηση του τι μπορεί να επιτύχει ένας ενάρετος άνθρωπος. Ας μη γνωρίζει πολλά πράγματα. Ας μην κρατά διπλώματα. Ας έχει μόνον αρετή. Ας είναι ενάρετος! Τότε έχει το πάν. Κι η αρετή, όπως ξέρουμε επιτυγχάνεται μόνο με τον Χριστό. Την ποθούμε; Την θέλουμε; Την ζητούμε; Εάς είν' ο δρόμος κι ένας ο τρόπος να την κερδίσουμε.

Να γίνουμε άνθρωποι του Χριστού.

Απολυτίκιο Ήχος δ'

Τοις πίστει προστρέχουσι, Θύρσε τρισόλβιε, σορώ των λειψάνων σου, και προσκυνούσα πιστώς, του είδους εμφέρειαν, άφεσιν των πταισμάτων, και σωμάτων την ρώσιν, δώρησε ιεράρχα, εκ παντοίων κινδύνων, και παθών αρρώστιας, πάντας εκλύτρωσε.

Εξήγηση: Τρισμακάριε Θύρσε, σ' αυτούς που με πίστη προστρέχουν στη σορό των λειψάνων σου και μ' ευλάβεια προσκυνούν την ιερή εικόνα σου, δώρησε, άγιε ιεράρχα, την συγχώρηση των πταισμάτων και τη θεραπεία των σωμάτων τους και λύτρωσε ακόμη όλους από τους ποικίλους κινδύνους και τις διάφορες αρρώστιες.

Απολυτίκιο Έτερον Ήχος α'

Καρπασέων το κλέος και Κυπρίων αγλάϊσμα, και θαυματουργός ανεδείχθης, Θύρσε ιεράρχα αοίδιμε, νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τους νοσούντας, και τάς ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύ ν, δόξα τω σε στεφάνωσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

Εξήγηση: Με τη χάρη του Κυρίου αναδείχθηκες θαυματουργός, άγιε ιεράρχη Θύρσε, που είσαι η δόξα της Καρπασίας και το καύχημα της Κύπρου. Με τη νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή, αφού έλαβες ουράνια χαρίσματα, θεραπεύεις σωματικά και ψυχικά όλους εκείνους που με πίστη καταφεύγουν στη μεσιτεία σου. Δοξασμένος να 'ναι Αυτός που σου έχει χαρίσει τη δύναμη. Δοξασμένος να 'ναι Αυτός που σε έχει στεφανώσει. Δοξασμένος να 'ναι Αυτός που με τις πρεσβείες σου ενεργεί σε όλους τις θεραπείες. 

Αναδημοσίευση από: Πηγή Ζωής