Κυριακή Θ' Ματθαίου

Αποστ. Ανάγνωσμα: Α Κορ. 3: 9-17 (14 Αυγούστου 2011

Πρωτότυπο Κείμενο

 Θεού γαρ εσμέν συνεργοί∙ Θεού γεώργιον, Θεού οικοδομή εστέ. Κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, άλλος δε εποικοδομεί∙ έκαστος δε βλεπέτω πως εποικοδομεί∙ θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός. Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται∙ η γαρ ημέρα δηλώσει∙ ότι εν πυρί αποκαλύπτεται∙ και εκάστου το έργον οποίον εστι το πυρ δοκιμάσει. Ει τινος το έργον μενεί ο επωκοδόμησε, μισθόν λήψεται∙ ει τινος το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως δια πυρός. Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν; ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός∙ ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστε υμείς.

 Μετάφραση

 Γιατί εμείς είμαστε συνεργάτες στην υπηρεσία του Θεού και εσείς το χωράφι του Θεού, το οικοδόμημα του Θεού. Σύμφωνα με το ειδικό χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός, ως έμπειρος αρχιμάστορας, έβαλα εγώ το θεμέλιο. Άλλος τώρα χτίζει πάνω σ’ αυτό. Ο καθένας όμως ας προσέχει πως χτίζει. Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός. Τώρα, αν κάποιοι χτίζουν πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο με χρυσάφι ή ασήμι ή πολύτιμα πετράδια, με ξυλεία, χορτάρι ή άχυρο, η δουλειά του καθενός θα φανεί∙ θα τη φέρει στο φως η ημέρα της κρίσεως. Γιατί η ημέρα αυτή θα φανερωθεί με τρόπο πύρινο, και την ποιότητα του έργου που έκανε ο καθένας θα τη δοκιμάσει η φωτιά. Αν το έργο που έχτισε κάποιος αντέξει, αυτός θα λάβει μισθό∙ αν όμως το έργο που έχτισε καταστραφεί από τη φωτιά, αυτός θα χάσει την αμοιβή του, ο ίδιος όμως θα σωθεί, όπως σώζεται ένας που περνάει μέσα από τις φλόγες. Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί ανάμεσά σας; Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς.Σχολιασμός 

«θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται είναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός».

Ο απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή ανάμεσα στις εικόνες που χρησιμοποιεί για να μας πει τι είναι η Εκκλησία, είναι και αυτή του οικοδομήματος. Η εκκλησία είναι η οικοδομή του Θεού της οποίας τα θεμέλια είναι ο ίδιος ο Χριστός και πρέπει όλοι να είμαστε προσεχτικοί στην επιλογή των υλικών που θα χρησιμοποιήσουμε για να συνεχίσουμε να χτίζουμε πάνω σ’ αυτό το οικοδόμημα. Τα υλικά είναι πολλά, άλλα ανθεκτικά και άλλα όχι τόσο, όπως χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμα πετράδια, ξυλεία, χορτάρια ή άχυρο. Πρέπει να είμαστε προσεχτικοί αν θέλουμε κατά τον απ. Παύλο να γίνει το έργο το οποίο θα κατασκευάσουμε με αυτά τα υλικά δυνατό ή έτοιμο να πέσει την ημέρα της κρίσεως και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες. Μας ξεκαθαρίζει εδώ ο απόστολος Παύλος ότι την ημέρα της κρίσεως το έργο το οποίο κατασκευάσαμε θα δοκιμαστεί από τη φωτιά και μόνο αν η ποιότητα του υλικού το οποίο διαλέξαμε να κατασκευάσουμε το οικοδόμημά μας αντέξει στη φωτιά θα λάβουμε μισθό. Για παράδειγμα ξέρουμε ότι το άχυρο και το ξύλο είναι υλικά τα οποία καταστρέφονται στη φωτιά, ενώ το χρυσάφι όταν περάσει μέσα από τη φωτιά όχι μόνο δεν καίγεται αλλά γίνεται ακόμα πιο καθαρό.

Κάθε οικοδόμημα που ανεγείρουμε έχει ανάγκη από θεμέλια, από γερά θεμέλια, για να γίνει η κατασκευή μας όσο το δυνατό πιο γερή και στερεή. Όπως λοιπόν κάθε οικοδομή, έτσι και η Εκκλησία που όπως αναφέραμε πιο πάνω είναι το οικοδόμημα του Θεού, έχει τα δικά της θεμέλια που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Η Εκκλησία θεμελιώθηκε από το Χριστό με το σωτήριο έργο του, τη σταυρική του θυσία, το θάνατο, την ανάστασή του, την ανάληψη και τη δεύτερη παρουσία του.

Καθώς λοιπόν, ολόκληρη η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω στον Ιησού Χριστό, έτσι και ο κάθε ένας από εμάς οφείλει να έχει ως θεμέλιο της ζωής του τον Κύριο. Το ευαγγέλιο να αποτελεί την άσειστη και αμετακίνητη βάση επάνω στην οποία θα στηρίξουμε το οικοδόμημα της ζωής μας. « Η ζωή ημών ετεθεμελίωτο και ητοίμαστο εν Χριστώ Ιησού» κατά το Μέγα Αθανάσιο. Μόνο όταν η ζωή μας είναι θεμελιωμένη πάνω στο Θεάνθρωπο Κύριο δεν κινδυνεύει να σωριαστεί σε ερείπια. Οικοδόμημα είναι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή σε όλες της τις πτυχές, στην οικογενειακή, την επαγγελματική αλλά και την κοινωνική. Το οικοδόμημα αυτό πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι κτίστηκε σε γερά θεμέλια και δεν υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί, όταν πέσει βροχή και πλημμυρίσουν ποτάμια και φυσήξουν άνεμοι το σπίτι το οποίο θα είναι κτισμένο στο βράχο δεν θα γκρεμιστεί «και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε∙ τεμεθελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Μτθ. 7,25) αλλά δε θα συμβεί το ίδιο και με αυτό το σπίτι που θα είναι κτισμένο στην άμμο, « και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέκοψαν τη οικία εκείνη, και έπεσε, και ην η πτώσις μεγάλη».(Μτθ. 7,27)

Την ευλογία του Ιησού Χριστού έχουμε στο γάμο και με τη δική Του χάρη γίνεται «μυστήριο μέγα» το μυστήριο του γάμου. Όπως ο γάμος πρέπει να γίνεται «κατά Κύριον» όπως λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έτσι και πάνω στον Κύριο πρέπει να έχει τα θεμέλιά της η ζωή της οικογένειας. Αν δεν έχουμε «κτίσει» την οικογενειακή μας ζωή σε γερά θεμέλια, στα γερά θεμέλια της Εκκλησίας της οποίας θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός τότε θα δούμε το «οικοδόμημά» μας να γκρεμίζεται και δυστυχώς στις μέρες μας είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της καταστροφής των οικογενειών.

Είναι ανάγκη ο γάμος και η οικογενειακή μας ζωή να επανακτήσουν την ιερότητά τους. Ο Χριστός να αποτελέσει το θεμέλιό τους. Μόνο αν καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ως βάση μας τη διδασκαλία του Κύρίου μας, τότε ο γάμος θα επανεύρει την ενότητα και την αρμονία του και τα παιδιά θα ανατρέφονται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6, 4).

Γερά θεμέλια πρέπει να έχουμε και στην επαγγελματική μας ζωή. Ο Χριστός σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο και μεταμορφώνει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και αυτό περιλαμβάνει και την επαγγελματική μας δραστηριότητα. Ο Χριστός ευλόγησε τον ανθρώπινο μόχθο και με τη διδασκαλία του μας συνιστά να είμαστε δίκαιοι και καταδικάζει την εκμετάλλευση. Το ευαγγέλιο διδάσκει την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και την ευσυνειδησία. Ο απόστολος Παύλος καταξιώνει την εργασία, επικρίνει την οκνηρία και συμβουλεύει να εργαζόμαστε πρόθυμα και με χαρά «εκ ψυχής εργάζεσθε» (Κολ. 3,23). Πόσο καλύτερες θα ήταν οι συνθήκες εργασίας αν αποφασίζαμε όλοι να θέσουμε ως θεμέλιο της επαγγελματικής μας ζωής το Χριστό.

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο και πολύ σημαντικό στη ζωή μας είναι η κοινωνική μας συμπεριφορά, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Ο Κύριος πολύ καθαρά δίδαξε «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».(Γαλ. 5,14). Όλοι είμαστε εικόνες του Θεού και έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο χωρίς εγωισμούς και πλαστή ευγένεια πάντα για να ικανοποιήσουμε τη δική μας κοινωνική δικτύωση. Το πνεύμα της αυταπάρνησης και της θυσίας χάριν των συνανθρώπων μας μπορεί να μας το εμπνεύσει μόνο ο Χριστός, μόνο αν η ζωής μας είναι θεμελιωμένη στη διδασκαλία του Κυρίου μας. Χωρίς αυτή την διάθεση από εμάς η κοινωνία μας μεταβάλλεται σε ζούγκλα και εμείς σε άγρια θηρία που προσπαθούμε να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο ξεχνώντας ότι είμαστε όλοι εικόνες του Θεού.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το αρραγές θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να στηρίξουμε τη ζωή μας είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. Όλες οι πτυχές της ζωής μας πρέπει να στηρίζονται σε γερά θεμέλια για να μην καταστραφούν και αυτά τα γερά θεμέλια είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Μόνο στηριζόμενοι στην εκκλησία της οποίας θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός θα είμαστε σίγουροι ότι δε θα δούμε τη ζωή μας να γίνεται σωρός από ερείπια.

Ηλιάνα Κάουρα, θεολόγος

Αναδημοσίευση από: Ιερά Μητρόπολις Κωνσταντίας - Αμμοχώστου

Ευαγγ. ανάγνωσμα: Ματθαίου 14, 22-34 (14 Αυγούστου 2011)

Πρωτότυπο κείμενο

 22. Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγειν αυτόν εις το πέραν, έως ου απολύση τους όχλους. 23. Και απολύσας τους όχλους ανέβη εις το όρος κατ΄ ιδίαν προσεύξασθαι. Οψίας δε γενομένης μόνος ην εκεί. 24. Το δε πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων· ην γαρ εναντίος ο άνεμος. 25. Τετάρτη δε φυλακή της νυκτός απήλθε προς αυτούς ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης. 26. Και ιδόντες αυτόν οι μαθηταί επί την θάλασσαν περιπατούντα εταράχθησαν λέγοντες ότι φάντασμά εστι, και από του φόβου έκραξαν. 27. Ευθέως δε ελάλησεν αυτοίς ο Ιησούς λέγων· θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε. 28. Αποκριθείς δε αυτώ ο Πέτρος είπε· Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα. 29. Ο δε είπεν, ελθέ. Και καταβάς από του πλοίου ο Πέτρος περιεπάτησεν επί τα ύδατα ελθείν προς τον Ιησούν. 30. Βλέπων δε τον άνεμον ισχυρόν εφοβήθη, και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξε λέγων· Κύριε, σώσον με. 31. Ευθέως δε ο Ιησούς εκτείνας την χείρα επελάβετο αυτού και λέγει αυτώ· ολιγόπιστε! Εις τι εδίστασας; 32. Και εμβάντων αυτών εις το πλοίον εκόπασεν ο άνεμος· 33. οι δεν εν τω πλοίω ελθόντες προσεκύνησαν αυτώ λέγοντες· αληθώς Θεού Υιός ει. 34. Και διαπεράσαντες ήλθον εις την γην Γεννησαρέτ.

Απόδοση

Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκη και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη. Κι αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε μόνος του στο βουνό να προσευχηθεί. Όταν βράδιασε ήταν μόνος του εκεί. Το καΐκη στο μεταξύ βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα ξημερώματα, ήρθε ο Ιησούς κοντά τους περπατώντας πάνω στη λίμνη. Οι μαθητές, όταν τον είδαν να περπατάει πάνω στη λίμνη, τρόμαξαν· έλεγαν πως είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Αμέσως όμως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε: «Έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε». Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έρθω κοντά σου περπατώντας στα νερά». Κι εκείνος του είπε: «Έλα». Κατέβηκε τότε από το πλοίο ο Πέτρος κι άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά για να πάει στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε, κι άρχισε να καταποντίζεται· έβαλε τότε τις φωνές: «Κύριε, σώσε με!». Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε, γιατί σ΄ έπιασε η αμφιβολία;». Και μόλις ανέβηκαν στο καΐκι κόπασε ο άνεμος. Κι όσοι ήταν στο καΐκι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας: «Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!». Αφού διασχίσανε τη λίμνη, ήρθαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.

Ο Ιησούς Χριστός περπατά πάνω στα ύδατα

Το θαύμα το οποίο μας περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δυο ιχθύων μέσα στην έρημο, το οποίο ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή της προηγούμενης Κυριακής. Ασφαλώς τα θαύματα του Ιησού Χριστού ήταν πολλά και ποικίλα. Έκανε θαύματα πάνω σε ανθρώπους, με θεραπείες διαφόρων ασθενειών, εκδιώξεις πονηρών πνευμάτων και αναστάσεις νεκρών, έκανε θαύματα που αφορούσαν στο πρόσωπό του, όπως η Μεταμόρφωση, η Ανάσταση και η Ανάληψη. Τέλος έκανε και θαύματα πάνω στην άψυχη ύλη, όπως ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων και των δυο ιχθύων, η θαυμαστή αλιεία κ.λ.π. Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γαληνεύει τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, κάνει να κοπάσει ο άνεμος, ειρηνεύει δηλαδή τα στοιχεία της φύσης και περπατά πάνω στα ύδατα για να συναντήσει και να ενισχύσει τους φοβισμένους μαθητές του.

Ο πολύς όχλος που ακολούθησε τον Ιησού Χριστό μέσα στην έρημο για να τον ακούσει, υπήρξε μάρτυρας του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δυο ιχθύων, με τά οποία όχι μόνο ικανοποίησαν την πείνα τους «άνδρες πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων», αλλά «και ήραν το περισσεύον των κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις» (Ματθ. 14,20-21). Μετά το θαύμα αυτό ο Ιησούς Χριστός αναγκάζει τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να αναχωρήσουν. Οι μαθητές φαίνεται ότι επιθυμούσαν να μείνουν με τον Διδάσκαλο. Ο Ιησούς Χριστός αντιλαμβάνεται ότι ανάμεσα στον όχλο επικρατεί ένας μεσσιανικός ενθουσιασμός, πίστεψαν δηλαδή ότι ήρθε η ώρα να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους και μετά από αυτό το θαύμα ήταν έτοιμοι να τον ανακηρύξουν βασιλιά τους. Ο Διδάσκαλος όμως γνωρίζει ότι ο ενθουσιασμός μπορεί να σημάνει την αποτυχία του έργου του, αφού και οι μαθητές του φαίνεται ότι άρχισαν να δίνουν μια τέτοια κοσμική διάσταση στο έργο και στην αποστολή του. Οι μαθητές μέσα στον ενθουσιασμό τους και στο παραλήρημα του όχλου θεώρησαν ότι είναι κατάλληλη η ώρα να προχωρήσουν στην ίδρυση της επίγειας βασιλείας του Μεσσία, όπως εκείνοι την αντιλαμβάνονταν. Ο Ιησούς Χριστός διαλύει αυτές τις σκέψεις και φιλοδοξίες τους και τους απομακρύνει από τον όχλο, ενώ ο ίδιος αναχωρεί στο όρος για να προσευχηθεί.

Κατά τη διάρκεια της προσευχής Του στο όρος, το πλοίο με τους μαθητές βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, λόγω της σφοδρής θαλασσοταραχής και ήταν «βασανιζόμενον υπό των κυμάτων». Τις πρωινές ώρες «ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης», εμφανίζεται και επιβάλλεται στα στοιχεία της φύσης. Η θέα του Ιησού Χριστού επαυξάνει το φόβο των μαθητών, οι οποίοι «εταράχθησαν λέγοντες ότι φάντασμά εστι, και από του φόβου έκραξαν». Το να περπατά κανείς πάνω στη θάλασσα δεν είναι φυσικό φαινόμενο γι΄ αυτό οι μαθητές φοβήθηκαν, είτε γιατί πίστεψαν ότι πλησιάζει ο θάνατός τους, είτε γιατί πίστεψαν ότι ο Διδάσκαλός τους πέθανε και αυτό που έβλεπαν ήταν το πνεύμα Του. Ο Ιησούς Χριστός καθησυχάζει τους μαθητές λέγοντάς τους «θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε». Η ενθαρρυντική αυτή και γνώριμη γι΄ αυτούς φωνή τους άλλαξε τη διάθεση και τους πρόσφερε την ασφάλεια της παρουσίας του Κυρίου.

Ο Πέτρος αναλαμβάνοντας, όπως άλλωστε πολύ συχνά το έπραττε, ρόλο πρωταγωνιστή, απευθύνεται στον Κύριο και του λεει: «Κύριε, ει συ ει, κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα». Το αίτημά του υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα, αλλά το κίνητρό του είναι αγνό και αυθόρμητο και φανερώνει την απόλυτη εμπιστοσύνη του στον Ιησού Χριστό. Με το πρόσταγμα του Κυρίου «ελθέ», ο Πέτρος αρχίζει να περπατά πάνω στη θάλασσα, κλονίζεται όμως βλέποντας τα στοιχεία της φύσης, τον άνεμο να είναι ισχυρός και αντίθετος. Φοβήθηκε τον άνεμο, μήπως τον ανατρέψει, βαθύτερη όμως αιτία του φόβου του ήταν ο κλονισμός της πίστης του. Όταν η πίστη του και η εμπιστοσύνη του στον Ιησού Χριστό αδυνάτισε, τότε άρχισε να βυθίζεται και ζήτησε και πάλιν την παρέμβαση του Κυρίου: «Κύριε, σώσον με». Τότε ο Κύριος απλώνει το χέρι του και σώζει τον Πέτρο, επιπλήττοντας παράλληλα την ολιγοπιστία του: «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;». Η παρέμβαση αυτή του Ιησού Χριστού φανερώνει ότι όχι ο ισχυρός άνεμος αλλά η ολιγοπιστία του Πέτρου έφερε την ανατροπή και τη βύθισή του. Δεν τον ονόμασε άπιστο, αλλά ολιγόπιστο, για να του υποδείξει ότι Εκείνος που τον δυνάμωνε στα κύματα, θα συνέχιζε να τον δυναμώνει και να τον κρατά σταθερό και εναντίον του ανέμου. Επομένως αν δεν αδυνάτιζε η πίστη του, θα μπορούσε πολύ εύκολα να αντισταθεί και στον άνεμο. Για το λόγο αυτό τον έπιασε ο Κύριος από το χέρι. Έτσι άφησε τον άνεμο να συνεχίζει να πνέει, για να δείξει, ότι ο άνεμος δεν επηρεάζει καθόλου, αν η πίστη παραμένει σταθερή.

Μετά το περιστατικό αυτό, αφού ανέβηκαν οι δυο τους στο πλοίο, τότε «εκόπασεν ο άνεμος», έτσι ο Πέτρος διαπίστωσε πέρα για πέρα ότι δεν σώθηκε από την γαλήνη και ηρεμία της θάλασσας, αλλά από τη σωστική παρέμβαση του Ιησού Χριστού. Τότε οι υπόλοιποι μαθητές: «ελθόντες προσεκύνησαν αυτώ λέγοντες· αληθώς Θεού υιός ει». Οι μαθητές παρά τις αμφιταλαντεύσεις και αμφιβολίες τους, όταν βλέπουν την επιβολή της δύναμης του Διδασκάλου τους πάνω στα στοιχεία της φύσης, τότε ομολογούν την ακράδαντη πίστη τους στη θεότητά Του. Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς Χριστός ανέβασε τους μαθητές του σε ένα υψηλότερο επίπεδο, ώστε να κατανοήσουν και να εμπεδώσουν τη μεσσιανικότητά του, η οποία βέβαια δεν περιορίζεται στα υλικά πράγματα όπως η ικανοποίηση της πείνας των «πεντακισχιλίων», αλλά προχωρά στην απόλυτη δύναμη και εξουσία του σε όλη την κτίση. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος και Εξουσιαστής των στοιχείων της φύσης, είναι Εκείνος που έχει τη δύναμη να εκδιώκει τα πονηρά πνεύματα από τη φύση. Η δημιουργία του κόσμου αποτελεί έργο του άσαρκου Λόγου του Θεού. Τώρα το έργο της σωτηρίας του κόσμου βρίσκεται στα χέρια του ένσαρκου Λόγου του Θεού και το σωτήριο αυτό έργο δεν αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο αλλά σε ολόκληρη την κτιστή δημιουργία.

Η εμφάνιση του Ιησού Χριστού στο μέσο της θαλασσοταραχής και της επικείμενης απώλειας των μαθητών Του αποτελεί μια Θεοφάνεια, μια Αποκάλυψη της θεϊκής Του δύναμης. Οι μαθητές μετά το θαυμαστό αυτό περιστατικό είναι πεπεισμένοι για τη μεσσιανική αποστολή του Διδασκάλου τους. Παράλληλα το γεγονός αυτό είναι μια εικόνα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία παρομοιάζεται με σκάφος, το οποίο πορεύεται μέσα στην ιστορία. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο κυβερνήτης του σκάφους αυτού, της Εκκλησίας δηλαδή και το θαύμα αυτό είναι μια ακόμη βεβαίωση ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18). Οι μαθητές ως συνεχιστές του έργου του Χριστού και κατεπέκταση όλοι οι πιστοί οφείλουν απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη στον Αρχηγό της πίστεως, ο οποίος γνωρίζει να κατευθύνει πολύ καλά το σκάφος της Εκκλησίας.

Μια απλή μελέτη της μέχρι σήμερα ιστορίας της Εκκλησίας αρκεί για να διαπιστώσουμε πόσες τρικυμίες και πόσους αντίθετους ανέμους συνάντησε στην πορεία της. Όμως ποτέ δεν κινδύνεψε να καταποντιστεί. Ο κίνδυνος προκύπτει ακριβώς όταν αρχίσει να ελαττώνεται η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Αρχηγό της. Το επεισόδιο με τον αυθόρμητο αλλά ταυτόχρονα και ολιγόπιστο Πέτρο είναι χαρακτηριστικό, όσο δηλαδή έβλεπε ο μαθητής με εμπιστοσύνη τον Ιησού Χριστό, μπορούσε να υπερβαίνει τις ανθρώπινες δυνατότητες και να βαδίζει πάνω στη θάλασσα. Όταν όμως ολιγοπίστησε και φοβήθηκε τον άνεμο, τότε άρχισε να βυθίζεται. Όσο δηλαδή λιγότερο συνειδητοποιεί και αισθάνεται κανείς την παρουσία του Κυρίου δίπλα του, ή ακόμα όσο αμφιβάλλει για τη δύναμή Του, τόσο περισσότερο εκτίθεται στο φόβο και στον κίνδυνο. Όπως η παρουσία του Ιησού Χριστού στο μέσο της φουρτουνιασμένης θάλασσας εξαφάνισε το φόβο των μαθητών, έτσι και η παρουσία του μέσα στον κόσμο αποβάλλει το φόβο των όποιων αντιξοοτήτων, ακόμα αποβάλλει και το φόβο του Θεού, ως τιμωρού και εκδικητή. Οι μαθητές στην ιδέα ότι «φάντασμα εστί», στη σκέψη ότι το πνεύμα του Διδασκάλου τους έρχεται προς αυτούς επαύξησαν το φόβο τους. Χρειάστηκε η ενθαρρυντική φράση του Ιησού Χριστού: «θαρσείτε, εγώ ειμί· μη φοβείσθε» για να αλλάξει η φοβισμένη διάθεση των μαθητών.

Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Αρχηγό της πίστεως είναι το απαραίτητο εφόδιο για όσους βρίσκονται μέσα στο σκάφος της Εκκλησίας που πλέει μέσα στις τρικυμίες και φουρτούνες της ιστορίας. Όποιος αφήνει τον εαυτό του να επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, από τα στοιχεία της φύσης, από τις θλίψεις, τις δυσκολίες και τις φοβερές περιστάσεις της ζωής μένει εκτεθειμένος και κινδυνεύει να καταποντιστεί. Ο Αρχηγός της πίστεως, ο νικητής των αντίθεων δυνάμεων, ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε παρών, αναμένοντας την κραυγή «Κύριε, σώσον με» για να προχωρήσει στη σωστική του παρέμβαση. Ο Κύριος μάς υποσχέθηκε ότι μέσα στις ταραχές της ζωής μας, στους διωγμούς, στις θλίψεις, στους αντίθετους ανέμους και σε όλα τα εμπόδια Εκείνος θα βρίσκεται δίπλα μας, σύμφωνα με τη διαβεβαιώσή του προς τους μαθητές του και κατεπέκταση σε όλους μας: «Ιδού εγω μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20).

Ιεροδιακόνου Αυγουστίνου Κκαρά

Αναδημοσίευση από: Ιερά Μητρόπολις Κωνσταντίας - Αμμοχώστου