«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα’ χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί…
Θέλω τα αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
Τη δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..»
Αναδημοσίευση από: Ανατολική Αττική News
1 σχόλιο:
δυστυχώς στις μερες που ζούμε, υπάρχουν πολλά παιδιά που ζουν αυτό το δράμα...να ζουν απο την τρυφερη τους ηλικία την μοναξιά...λογω της αδιαφορίας των γονιων...Ποτε δεν πρεπει να ξεχναμε οτι και εμεις ειμασταν καποτε παιδια και αυτο που θελουν τα παιδια είναι αγάπη, φροντίδα και μια γλυκια κουβεντα...Οι μεγαλοι σκοτωνουμε το παιδι που έχουμε μεσα μας και με τη συμπεριφορά μας σκοτωνουμε και τις ευαισθητες ψυχουλες των παιδιων...
Δημοσίευση σχολίου