Πόση εὐχαριστία πρέπει νὰ προσφέρουμε στὸ Θεὸ συνεχῶς, γι' αὐτὸ τὸ μεγάλο καλό, ποὺ μᾶς ἄφησε! Δηλαδὴ μᾶς ἄφησε τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνοιχτή, ὁσάκις θελήσουμε νὰ καθαρισθοῦμε, νὰ εἰσερχώμεθα ἄνετα. Ὅσο καὶ νὰ ἁμαρτήση ὁ ἄνθρωπος, ὅσο καὶ νὰ κυλισθῆ στὴν ἁμαρτία, ὅσο καὶ νὰ μαυρίση τὴν ψυχή του, μπορεῖ ἄνετα σὲ μία στιγμή, σὲ λίγη ὥρα, νὰ γίνη κατάλευκος σὰν τὸ περιστέρι καὶ σὰν τὸ χιόνι. Ὑπάρχει μεγαλύτερο μεγαλεῖο ἀπ’ αὐτὸ ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία γιὰ τὸν ἄνθρωπο;
Συγχρόνως ὅμως συμβαίνει καὶ τὸ ἄλλο. Γίνεται μεγάλη χαρὰ «ἐν τῷ οὐρανῶ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ μετανοούντι» (Λούκ. 15, 7). Δὲν εἶναι μόνον, ὅτι ὁ ἁμαρτωλὸς σώζεται καὶ γίνεται εὐτυχισμένος, ἀλλὰ προκαλεῖ καὶ τοὺς ἀγγέλους, προκαλεῖ τὰ ἀγγελικὰ τάγματα νὰ πανηγυρίζουν, νὰ ἔχουν μεγάλη χαρά, νὰ δίνουν μεγάλη ἐπινίκια συναυλία ἐνώπιόν του Θεοῦ, διότι πληροφορήθηκαν τὴν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ ἄγγελοι εἶναι οἱ μεγάλοι μας ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι στὸν οὐρανὸ καὶ προσεύχονται γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους. Ὅταν πληροφορηθοῦν λοιπὸν διὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι οἱ προσευχὲς τοὺς ἔφεραν ἕναν...
ἄνθρωπο στὴν Βασιλεία Του, ἡ χαρὰ τοὺς εἶναι ἀπέραντη, ἀπερίγραπτη. Ἡ μετάνοια λοιπὸν εἶναι ἡ θύρα, ἀπὸ τὴν ὁποία ὁσάκις ὁ ἄνθρωπος εἰσέλθη, θὰ βρῆ τὴν μεγάλη του σωτηρία.
Ἔτσι μία ἥμερα ἦλθε ἕνα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ἦλθε μία γυναίκα στὸ μυστήριο -ἐγὼ βέβαια τὴ λυπήθηκα τρομερὰ- καὶ μοῦ παρουσιάζει ἡ καημένη πενήντα ἐκτρώσεις! Βάλε τώρα τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ τίθεται στὴν κρίσι τοῦ πνευματικοῦ· πενήντα φόνοι παιδιῶν! Φυσικὰ ἐφ' ὅσον ὁ Θεὸς τὴν ἔχει στὴν ζωὴ ἀκόμη, εἶναι ἐγγύησις τοῦ Θεοῦ ὅτι τὴν ἀνέχεται καὶ τὴν περιμένει, ὅποτε ποιὸς πνευματικὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θὰ τῆς φερθῆ κατ' ἄλλον τρόπον; Τὴν πῆρα βέβαια μὲ πολλὴ στοργή, μὲ πολλὴ ἀγάπη, προσπάθησα νὰ τὴν βολέψω καὶ τῆς ἔδωσα ἐκεῖνο τὸ φάρμακο ποὺ τῆς χρειαζότανε.
Σκεφθῆτε πόσα χρόνια περάσανε· τὴν βασάνιζε τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε τὴν τόλμη νὰ τὸ πῆ! Καὶ γύρισε πίσω μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Πόσο τρομερὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων! «Ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ μετανοούντι μεγάλη χαρὰ γίνεται ἐν τῷ Οὐρανῶ» (Λούκ. 15, 7). Δὲν εἶναι μόνον τὸ ὅτι μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ κλαίει καὶ ὀδύρεται τὴν κατάντια του καὶ ὁ Θεὸς τὸν σώζει, ἀλλὰ καὶ ὅτι παραχρῆμα γίνεται καὶ στὸν Οὐρανὸ χαρά. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανὸς πανηγυρίζει καὶ οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦν καὶ αἰνοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μίας ἀθανάτου ψυχῆς!
«Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἳ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἳ ἁμαρτίαι» (Ψάλμ. 31, 32)· δηλαδὴ εἶναι εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Τί εὐχαριστία νὰ ἀποδώση κανεὶς στὸν Θεό!...
Μὲ τὴν μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, δὲν ὑπάρχουν τώρα, ἔχουν σβήσει, δὲν ζητοῦνται αὐτὰ πλέον, βγῆκαν ἀπὸ τὰ κατάστιχα τῶν δαιμόνων ἀμέσως, πάραυτα! Εἶναι διαταγὴ τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὸ κάθε ἁμάρτημα ποὺ καταθέτεις, πατάει τὸ κουμπάκι τοῦ «κομπιοῦτερ», τάκ, ἄφεσις! Τάκ, ἄφεσις! Ἄφεσις! Μὲ ἄθροισμα ἀπὸ κάτω «μηδέν». Λευκὸ μητρῶο! Ὕστερα, εἶναι νὰ μὴν προσκυνὴς αὐτὸν τὸν Θεό, νὰ μὴν πέσης κάτω καὶ νὰ κλαῖς ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔρωτα καὶ πόθον Θεοῦ!
Γι' αὐτό, παιδιά μου, ἀπὸ τὸ σκότος ποὺ εἴμεθα τῆς ἁμαρτίας, πρέπει νὰ περάσουμε στὸ φῶς τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐλπίδος. Κι ὅταν ἔτσι, τότε ἐλπίζουμε, δοξάζουμε καὶ τιμοῦμε τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους. Ἂς εὐχηθοῦμε ἐν μετάνοια, ἐν ἐξομολογήσει, ἐν ἀγάπη καὶ ἐν ἐλπίδι Θεοῦ νὰ προχωρήσουμε ἑνωμένοι χέρι μὲ χέρι, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν σωτηρία μας.
Αὐτὴ ἡ μικρή, ἡ ἐλάχιστη προσφορὰ ποὺ πήρατε, εὔχομαι νὰ γίνη στὴν ψυχὴ σᾶς ἑκατονταπλάσια, νὰ μείνη βαθειὰ ριζωμένη μέσα σας, νὰ χαράξετε ἕνα καλύτερο πνευματικὸ δρόμο καὶ ἡ μετάνοια νὰ σᾶς συνοδεύη σὲ κάθε στιγμή. Ἀγωνισθῆτε, ὅσο μπορεῖτε, νὰ κρατᾶτε ἁγνότητα ψυχῆς καὶ σώματος, γιατί ἡ ἁγνεία ἔχει μεγάλη παρρησία στὸν Θεό.
Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μᾶς ἐπισκιάζη ὅλους καὶ νὰ μᾶς διατηρῆ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.
Γέρων Ἐφραὶμ
Αναδημοσίευση από: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου