Κυριακή Θ' Ματθαίου, Ματθ. ιδ΄ 22-34 - Α΄ Κορ. γ΄ 9-17

Δύναμη ζωής

«ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;»

Προκαλεί σίγουρα μεγάλο θαυμασμό η τόλμη και το θάρρος που επέδειξε ο απόστολος Πέτρος, όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στην ταραγμένη θάλασσα. Βέβαια, από το επάγγελμα που ασκούσε πριν ακολουθήσει το Διδάσκαλό του, δηλαδή εκείνο του ψαρά, φαίνεται ότι ήταν αρκετά εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο ο μεγάλος αυτός μαθητής του Χριστού. Ωστόσο, δεν έπαυσε να φοβάται τη θάλασσα, γιατί είχε πικρή πείρα από τους θυμούς και τις φουρτούνες της. Άλλωστε, θα μπορούσαμε ν’ ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το περιστατικό εκείνο, σε άλλη περίπτωση, που οι μαθητές ζητούσαν απεγνωσμένα τη βοήθεια του Διδασκάλου τους: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα». Εκείνο, λοιπόν, που τον έκανε τώρα να αψηφήσει με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη που έτρεφε απέναντι στο Διδάσκαλό του, τον Χριστό. Γι’ αυτό και έντονη ήταν η επιθυμία του να σπεύσει προς συνάντησή Του, έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύματα. Να σημειώσουμε ακόμα ότι η ίδια λαχτάρα και θέληση, τον έσπρωξαν να πέσει στο νερό για να πάει κολυμπώντας γρηγορότερα στον Κύριο σε κάποιο πρωινό που ο Ιησούς περίμενε το πλοίο στην παραλία με τους μαθητές Του. Τώρα όμως, η ολιγοπιστία του παραλίγο να του στερήσει την ευτυχία να βρεθεί κοντά στο Χριστό. Ξεκίνησε με μεγάλη πίστη και πέτυχε κάτι που φαντάζει αδύνατο στην ανθρώπινη λογική. Αλλά στην περίπτωση αυτή, δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του, με αποτέλεσμα να εκτεθεί σοβαρά στον κίνδυνο του καταποντισμού.

Δύναμή μας ο Χριστός

Πόσο αλήθεια, μάς διδάσκει η ιστορία αυτή που τόσο όμορφα ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Γιατί κι εμείς πολλές φορές, με αυτή τη λαχτάρα ξεκινάμε στη ζωή μας. Να πάμε κοντά στον Χριστό. Και παίρνουμε το δρόμο, άλλος το πρωί, άλλος το μεσημέρι και άλλος αργά το απόγευμα. Ξεκινάμε με πόθο, γεμάτοι χαρά και όχι λίγες φορές με ενθουσιασμό και σιγουριά για να βρεθούμε κοντά σ’ Αυτόν, που είναι η ζωή, το φως και τα πάντα. Να παραδώσουμε τον εαυτό μας στις δικές του αγκάλες. Ας μή νομίσουμε, αδελφοί, ότι στην πορεία μας αυτή είμαστε μόνοι, κατάμονοι. Τι και αν συναντούμε καταιγίδες; Τι και αν μας κτυπούν λυσσαλέα οι φουρτούνες; Τι κι αν υψώνονται μύρια κύματα; Θα πρέπει να γνωρίζουμε και να είμαστε σίγουροι ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας στέκει πάντοτε ο Χριστός, μόνιμος και αδιάψευστος οδηγός. Έτοιμος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του. Γιατί, λοιπόν, να κλονιζόμαστε και να δειλιάζουμε, όταν κοντά μας έχουμε τον ευσπλαχνικό, γεμάτο αγάπη και παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατό να μας αφήσει αβοήθητους σ’ ένα τόσο ωραίο αγώνα, που εμπνέει μάλιστα ο Ίδιος; Άλλωστε, Εκείνος υπόσχεται: «Ου μή σε ανώ, ουδ΄ ου μή σε εγκαταλείπω».

Η ολιγοπιστία

Παρά τις ισχυρές όμως διαβεβαιώσεις που μας δίνει ο Κύριος, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ολιγοπιστία καταλαμβάνει ακόμα και ανθρώπους που κατά τα άλλα διαθέτουν διάθεση για ν’ αναλάβουν πνευματικούς αγώνες και να κατακτήσουν κορυφές της αρετής. Να ατενίσουν τις παρυφές της αιωνιότητας. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν στηρίζεται πάντοτε στην αγάπη και την προστασία του Θεού, ούτε ενθυμείτε αδιάλειπτα την παντοδυναμία Του. Ακολουθεί συνήθως, ό,τι του υπαγορεύει η ανθρώπινη λογική ή οι προσωπικές του αντιλήψεις, που είναι αποτέλεσμα των παθών και κυρίως του ψυχοκτόνου εγωισμού του. Αφήνει τον εαυτό του να εκφυλισθεί και να εκπέσει στο έρεβος χαμερπών αναζητήσεων και επιδιώξεων. Όπως είδαμε και πιο πάνω, ασθένεια ή καλύτερα αδυναμία πίστεως, παρουσίασε και ο Απόστολος Πέτρος, γι’ αυτό και ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Το πρώτο του βήμα, να περπατήσει στα κύματα, το κατάφερε με την πίστη που διέθετε. Στο δεύτερο όμως που βυθίστηκε στα βαθιά νερά, απέτυχε, επειδή φοβήθηκε τον ισχυρό άνεμο. «Ώστε, εάν δεν είχε ασθενήσει η πίστη του, θα αντιστεκόταν εύκολα και στον άνεμο», επισημαίνει εύστοχα ο ιερός Χρυσόστομος. Ο τολμηρός μαθητής δεν είχε σκεφθεί ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περιπάτησε στα κύματα, θα τον ενίσχυε να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεμο. Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Χριστό, είναι το σωσίβιο που οδηγεί στην κιβωτό της σωτηρίας και της γαλήνης. Αυτά τα εφόδια είχε και ο Λαυρέντιος ο μάρτυρας, τη μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα. Η υποταγή του στο θέλημα του Θεού φανέρωσε και ανέδειξε τα πνευματικά χαρίσματά του.

Αδελφοί, είναι καιρός, να ριχθούμε όλοι με πραγματική πίστη στον αγώνα για να φθάσουμε στο Χριστό. Ο φόβος και η ολιγοπιστία είναι συμπτώματα ανθρώπων που τους διακρίνει επιφανειακή και όχι η βιωματική πίστη. Κάθε φορά που διαπιστώνουμε κάποιο φόβο, ας είμαστε πραγματικοί χριστιανοί, ας φέρουμε στο νου μας τα λόγια του Ιησού: «Θαρσείτε, μή φοβείσθε». Και όταν αντιλαμβανόμαστε κάποιο είδος ολιγοπιστίας, ας θυμόμαστε το ελεγκτικό ερώτημά Του: «Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;». Όταν συμπορευόμαστε με τον Χριστό και ακολουθούμε πάντοτε το θέλημά Του, θα αισθανόμαστε ό,τι και ο απόστολος Παύλος όταν έγραφε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Σύν-τρομο down

Κυρία μου, ο γιος σας πάσχει
από το γνωστό σύνδρομο down.
Τι μπορώ να κάνω για το παιδί μου,
ρώτησαν τα δάκρυά της το γιατρό.
Να το αγαπήσεις...
Απάντησαν τα χέρια του επάνω
στον όρκο του Ιπποκράτη.
Να βλέπατε αυτή τη γυναίκα
πόσο αγάπησε το «ασκήσιμό» της.
Εξασκήθηκε τόσο πολύ στην αγάπη
για να το βλέπει τώρα:
Να ποδηλατεί
Να ζωγραφίζει
Να της φωνάζει μαμμά
Να την αγκαλιάζει σφιχτά
Να την φιλά
Να της βάζει 10 με τόνο για την άσκηση.
Να της λέει ευχαριστώ που του επέτρεψε να ζήσει.
Έστω και με δείχτη νοημοσύνης πιο χαμηλό.
Αν είχε δείχτη η καρδιά
πάντως θα ήταν καρδιοφυία ο μικρός.

Ρώτησα τους μαθητές μου
αν ήξερε η γυναίκα αυτή, εκ των προτέρων,
ότι ο Δημήτρης θα ήταν μογγολικό
αν έπρεπε να το γεννήσει.
Άκουσα τα πάντα.
όχι,
γιατί όχι,
σε καμία περίπτωση,
θα βασανιζόταν και αυτός και οι γύρω του...
Στο άκουσμα του τελευταίου,
σηκώθηκε η Νατάσα και είπε...
Καλά μωρέ και μεις που γεννηθήκαμε υγιείς,
δεν βασανίζουμε κανένα;
Κύριε έχω μια αδελφή που πάσχει από το σύνδρομο.
Είπα στη μάνα μου κάποτε
ότι ήταν το καλύτερο δώρο που μας χάρισε ποτέ.
Γιατί από τότε έμαθα ν’αγαπώ.
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου
χωρίς τη Μαρία μας.
Το κουδούνι πάλι άφησε αναπάντητα τα γιατί.
Όπως και όλα τα θέματα ανοιχτά,
επάνω στο τραπέζι της γνώσης.
Δάκρυα, μάνα, γιατρός, Ιπποκράτης,ποδήλατο, ζωγραφιά,
Νατάσα, Μαρία...
Με είχε πιάσει τρόμος
που δεν είχα απαντήσεις
μπροστά στο σύνδρομο.
Το βράδυ πήγα στη γιορτή
για την αφυπηρέτηση του Λυκειάρχη μου.
Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο γιός του
με σύνδρομο down στο ένα χέρι
και μια αγκαλιά λουλούδια στο άλλο.
Όταν έδωσε τα λουλούδια στον πατέρα του
και με δείχτη νοημοσύνης 60 του είπε σε αγαπώ
όλοι ξέσπασαν σε λυγμούς.
Δεν κατάφερε να τελειώσει την ομιλία του ο Λυκειάρχης.
Τον έπνιξαν εκατοντάδες μαθητές του
στα φιλιά και στις αγκαλιές.
Τον μοσχομύρισαν με χιλιάδες λουλούδια.
Και ο γιος του...
να τον καμαρώνει σε μια γωνιά και να χαμογελάει.
Την άλλη μέρα στο σχολείο
ρώτησε ο μαθητής, το ΔΑΣΚΑΛΟ.
Αν ήξερες από πριν ότι ο γιος σου
θα είχε το σύνδρομο
θα τον κρατούσες στη ζωή;
Μου έδειξε τη φωτογραφία του παιδιού.
Μ’ αυτή είναι η ζωή μου , απάντησαν τα χείλη του
κολλημένα επάνω στο χαρτί.

Του Χάρη του Κύπριου


Αναδημοσίευση από: www.stixoi.info

Ο φράχτης

Ήταν κάποτε ένα παιδί με πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του τού έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη.

Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε έξη καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του, και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη.

Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ηρεμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του, και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες.

Τότε ο πατέρας πήρε το γιό του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε, «πολύ καλά τα κατάφερες γιέ μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυμωμένος και λες λόγια, αυτά αφήνουν πληγές σαν και τούτες. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα.»

Του Άκη Αγγελάκη

Πηγή: Από την τριλογία των βιβλίων του "Ιστορίες..." (Το blog του συγγραφέα εδώ)
Αναδημοσίευση από: Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών

Θεατρική Παράσταση, "Οι ηλίθιοι α λα Κυπριακά", 27 Αυγούστου 2024

 

Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Ο θάνατος της υπερευλογημένης Μητέρας του Θεού είναι ένας θρίαμβος, η κοίμησή της η πιο μεγάλη γιορτή.

«Η των ουρανών υψηλοτέρα υπάρχουσα, και των Χερουβίμ ενδοξοτέρα, και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα», αυτή που είναι πιο ψηλά από τους ουρανούς, και έχει δόξα μεγαλύτερη από τη δόξα των χερουβικών δυνάμεων, αυτή που είναι πιο τιμημένη απ’ όλη τη δημιουργία του Θεού, που λόγω της υπερθαύμαστης καθαρότητάς της δέχθηκε μέσα της τον αΐδιο Θεό, «εν ταις του Υιού χερσί σήμερον την παναγίαν παρατίθεται ψυχήν, και συν αυτή πληρούνται τα σύμπνατα χαράς», ψάλλει θριαμβευτικά ο ιερός υμνογράφος. Την παναγία, την πανάμωμη, την ελεύθερη από κάθε κηλίδα κακού ψυχή της την παραδίδει στα άγια και άχραντα χέρια του Θεού και Θεού της, χαίρει, χαίρει μεγάλη χαρά η ίδια που βρίσκεται στους κόσμους του ουρανού, δέχεται τα αιώνια βραβεία της απαράμιλλης αρετής της και την αμοιβή της ταπεινής υπακοής της και απολαμβάνει και αντανακλά την απερίγραπτη δόξα του Υιού της. Μαζί της γεμίζουν από ανεκλάλητη χαρά τα σύμπαντα, όλος ο κόσμος του ουρανού και της γης συμμετέχει στα χαρά της.

Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»

Αναδημοσιεύση από: Αναστάσιος

Προεόρτια της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού

Βιογραφία

Ο Κύριος είχε προειπεί στους μαθητές του για τούς κινδύνους, για τα πάθη του και την θανάτωση του και επίσης για το τι θα τραβούσαν στην συνέχεια από τους ειδωλολάτρες και τους εχθρούς του Ευαγγελίου, λέγοντας τους πως αυτά ανήκουν στην παρούσα ζωή. Εκείνο όμως που έχει ουσιαστική σημασία είναι η αιώνια ζωή. Έτσι λοιπόν ο Χριστός θέλοντας να δείξει στους μαθητές του μία πρόγευση της αιώνιας ζωής, παρέλαβε τρεις από τους μαθητές τους, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τούς ανέβασε σε ένα βουνό. Εκεί μεταμορφώθηκε και έλαμψε το πρόσωπό Του σαν το φως. Και τότε εμφανίστηκαν ο Μωυσής και ο Ηλίας οι οποίοι συνομίλησαν μαζί με τον Ιησού. Ο Κύριος πήρε μόνο αυτούς τούς μαθητές, διότι είχαν κάποια υπεροχή έναντι των άλλων. Συγκεκριμένα ο Πέτρος γιατί αγαπούσε πολύ τον Χριστό, ο Ιωάννης γιατί τον αγαπούσε πολύ ο Χριστός και ο Ιάκωβος επειδή είχε την δύναμη να πιει το ποτήρι που ήπιε ο Χριστός. Τους Μωϋσή και Ηλία τους έφερε για να διορθώσει τις εντυπώσεις που υπήρχαν μέχρι τότε για το ποίος ήταν, αν ήταν δηλαδή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής η κάποιος μεγάλος προφήτης. Αυτά λοιπόν συνέβησαν στην Μεταμόρφωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στο όρος Θαβώρ.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Χριστοῦ τὴν Μεταμόρφωσιν προϋπαντήσωμεν, φαιδρῶς πανηγυρίζοντες τὰ προεόρτια, πιστοὶ καὶ βοήσωμεν. Ἔφθασεν ἡ ἡμέρα τῆς ἐνθέου εὐφροσύνης· ἄνεισιν εἰς τὸ ὄρος τὸ Θαβὼρ ὁ Δεσπότης, τῆς θεότητος αὐτοῦ ἀπαστράψαι τὴν ὡραιότητα.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἐν τῇ θείᾳ σήμερον Μεταμορφώσει, ἡ βροτεία ἅπασα, φύσις προλάμπει θεϊκῶς, ἐν εὐφροσύνῃ κραυγάζουσα, Μεταμορφοῦται Χριστός, σώζων ἅπαντας.

Μεγαλυνάριον

Δεῦτε ἐν τῷ ὄρει τῶν ἀρετῶν, ἀνέλθωμεν πάντες, καὶ ὀψώμεθα μυστικῶς, τὸν ἐν Θαβωρίῳ, καὶ λάμψας ὡς Δεσπότης, τούτους ἐφώτισας. 

Αναδημοσίευση από: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Κυριακή Στ' Ματθαίου, Ματθ. θ΄ 1-8 - Ιακ. ε΄ 10-20

Ο πόνος στη ζωή μας

«Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους που άπτονται του θέματος του πόνου στη ζωή μας και κυρίως για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του. Ο πόνος δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με την πατερική σκέψη. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή του. Αποκαλύπτεται στην καθημερινότητα με διάφορες μορφές και παραμονεύει σε κάθε του βήμα. Η αγάπη όμως του Θεού δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του για να το αφήσει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας, αλλά διά μέσου τους είναι δυνατό να ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι η πίστη, η οποία αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.

Αυτά είναι βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Τη στιγμή που οι άλλοι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς, ο παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά τη ζωή του; Αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο καθένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία έχει να κάνει με το βάθος, την ουσία και την πεμπτουσία της ζωής. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια υπαρξιακή τοποθέτηση, με ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο.

Το βαθύτερο νόημά του

Αφετηρία για την σωστή κατανόηση του βαθύτερου περιεχομένου των θλίψεων είναι η παραδοχή ότι η ίδια η Εκκλησία ποτέ δεν τις αρνήθηκε. Μάλιστα ο Κύριος διακήρυξε ξεκάθαρα ότι «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε». Στις Πράξεις των Αποστόλων σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι θα πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Θεός επιτρέπει μια αρρώστια, μια δοκιμασία, ένα πόνο, όχι βέβαια για να τιμωρήσει αλλά για να παιδαγωγήσει και εξαγιάσει τα αγαπημένα του παιδιά. Οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν εμφαντικά ότι ο άνθρωπος που δεν δοκιμάζεται παραμένει άπειρος και ανώριμος στη ζωή του. Αντίθετα, εκείνος που δοκιμάζεται γίνεται όπως τον χρυσό που καθαρίζεται και λαμπικάρεται μέσα στη φωτιά. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι κάθε πιστός που διαθέτει πνευματικό καρπό, κλαδεύεται όπως το κλήμα για να καρποφορήσει ακόμα πιο πολύ. Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι θλίψεις στη ζωή λειτουργούν ως ένα ξύπνημα από ένα πνευματικό λήθαργο. Μεταβάλλονται τότε σ’ ένα πνευματικό γύμνασμα της ψυχής. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν θα βρεθούμε μπροστά σε θλίψεις και δοκιμασίες αλλά πώς στεκόμαστε απέναντί τους. Μπορούμε εδώ να θυμηθούμε και το ισχυρό παράδειγμα του πολύαθλου Ιώβ, ο οποίος ενώ πέρασε μέσα από συμπληγάδες δοκιμασιών, όχι μόνο δεν βαρυγκώμησε εναντίον του Κυρίου, αλλά με υποδειγματική υπομονή και βαθιά πίστη έλεγε: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Απλώνουν γέφυρες

Ο πόνος και η θλίψη, από μια άλλη σκοπιά, είναι στοιχεία που ρίχνουν και γέφυρες για να πλησιάζουν πιο κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που βλέπουμε ότι υποφέρουν και πονούν στη ζωή τους, χρειάζονται σε κάθε περίπτωση και τη δική μας στήριξη. Επιβάλλεται να τους πλησιάζουμε και να τους βοηθάμε στη κατάστασή τους. Να τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Αυτό, άλλωστε, καταλείπουν ως ισχυρό παράδειγμα οι τέσσερις συνοδοί που περιέβαλαν με υποδειγματική αγάπη τον παράλυτο, παρά τα μεγάλα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούσαν όταν τον οδηγούσαν μπροστά στον Χριστό. Ποτέ δεν θα πρέπει ν’ αρνούμαστε τη βοήθεια μας σε συνανθρώπους μας που βυθίζονται στην οδύνη του πόνου και της δυστυχίας. Στις μέρες μας ιδιαίτερα που η οικονομική κρίση καλπάζει, αφήνοντας πίσω της τη μιζέρια και την εξαθλίωση των προσώπων, η διάσταση αυτή της προσφοράς αποκτά πολύ μεγάλη σημασία.

Η δύναμη της πίστης

Η τραγικότητα της σημερινής κρίσης εστιάζεται περισσότερο στο γεγονός ότι ο άνθρωπος φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στα ίδια του τα έργα, τα οποία σχεδόν κατά κανόνα παραπέμπουν στην αυτοθεοποίησή του. Μπροστά στα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί, παραμένει αποψιλωμένος από τη δύναμη της πίστης και ανήμπορος να ανακαλύψει την αληθινή αρχοντιά του εαυτού του ως εικόνας του Θεού. Μόνο όταν εμπιστευθεί τη ζωή του στη δύναμη του Κυρίου, σύμφωνα με το παράδειγμα του Ιώβ, θα είναι σε θέση να μεταβάλλει τον πόνο σε μέσο που οδηγεί στην ελπίδα και τη σωτηρία του. Ο πόνος, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες μέσα από το μυστήριο της θείας οικονομίας, προσλαμβάνουν ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει πίστη και υπομονή, αρετές που εγκολπώνεται μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τότε όχι μόνο δεν λυγίζει μπροστά στον πόνο, αλλά αυτός γίνεται πολλές φορές αφορμή και για τη σωτηρία του. Αρκεί ν’ αντιληφθεί ότι όπως ο παράλυτος της περικοπής, θα πρέπει να επιδιώξει να συναντήσει Εκείνον που μπορεί να τον απαλλάξει από την κυριαρχία του κακού και να του προσφέρει την πιο αυθεντική γιατρειά. Κοντά σ’ Εκείνον, ο πόνος αποβάλλει την τραγικότητά του και μεταβάλλεται σε δρόμο λυτρωτικής πορείας. Όπως ο Ιώβ έτσι κι εμείς ας δείχνουμε εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, ο οποίος είναι ο αληθινός πατέρας μας. Άς αναφωνούμε κι εμείς «είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» και όταν διαθέτουμε την υγεία μας αλλά και όταν πονούμε «επί κλίνης οδύνης».

Αγαπητοί αδελφοί, η περίπτωση του παράλυτου που θεράπευσε ο Κύριος, βρίθει μηνυμάτων και διδαγμάτων που κι εμείς μπορούμε να εγκολπωθούμε στη ζωή μας. Αρκεί να βάλουμε στο κέντρο της εκείνον που μπορεί να δώσει πραγματική θεραπεία στις λογής ασθένειες που μας προσβάλλουν καθημερινά. Η προσταγή «άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου», μάς δίνει τη βεβαιότητα και τη σιγουριά σ’ αυτή μας την πορεία. Η μέρα επιβάλλει να θυμηθούμε και τη μεγάλη μορφή του Ηλία του Θεσβίτη. Με την όλη βιωτή του δείχνει ακριβώς ότι ο άνθρωπος μπορεί με τη δύναμη της πίστης να εκπέμπει ως αιώνια ύπαρξη και ακατάλυτη αξία.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Ένα μεγάλο και άγνωστο θαύμα

Ἕνα πραγματικὸ γεγονὸς ποὺ τὸ διηγείται ἐπιβάτης σὲ ἀεροπλάνο ποὺ ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 2003.

Ἦταν χαράματα Παρασκευῆς, 29 Αὐγούστου τοῦ 2003. Φεύγαμε μὲ βαριὰ καρδιὰ ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, μὲ κατεύθυνση πρὸς Τὲλ Ἀβὶβ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ Ἀθήνα.

Εἴχαμε περάσει ὑπέροχα. Τὴν προηγούμενη, εἴχαμε γιορτάσει Πανηγυρικὰ τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας στὸν Τάφο Της, ἀφοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Κοίμηση ἑορτάζεται 13 ἡμέρες μετά, στὶς 28 Αὐγούστου.

Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδικὴ ἐμπειρία. Τὸ πανηγύρι ἦταν μεγαλοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο πρὸς πάντας. Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἑτοιμάσαμε τὶς βαλίτσες μας, τὸ βράδυ λάβαμε μέρος στὴν ἀγρυπνία στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ ἀμέσως μετά, γρήγορα στὸ ποῦλμαν ποὺ μᾶς περίμενε ἀκριβῶς ἔξω ἀπὸ τὴν παλαιὰ Πόλη. O καιρὸς ἦταν καλός. O οὐρανὸς ἔναστρος καὶ μέσα σὲ μία γλυκιὰ ἡσυχία ἀπολαμβάναμε τὴν Πόλη φωτισμένη. Εἴχαμε στυλώσει τὰ μάτια μας στὰ... τείχη της, ἀγκαλιάζοντας νοερὰ ὅλα τὰ Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνοντας τὰ ἑρμητικὰ μέσα στὴν καρδιά μας. Ἕνα σχεδὸν ἀδιόρατο ἐλαφρὺ χαμόγελο προδιδε τὴν κούραση τῶν ἡμερῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν βαθιὰ εὐγνωμοσύνη μας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ζήσαμε. Ἡ εὐχαρίστηση μᾶς ἦταν τόση, ποὺ δὲν κλονίστηκε καθόλου ἀπὸ τὴν παρατεταμένη ἀναμονή, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐξαντλητικὸ ἔλεγχο τῶν Ἰσραηλινῶν στὸ ἀεροδρόμιο.

Ὅταν ἐπιτέλους ἐπιβιβάστηκα στὸ ἀεροπλάνο - ἐὰν θυμᾶμαι καλὰ ἦταν ἕνα δικινητήριο Airbus - πρόσεξα ὅτι τὰ φῶτα τοῦ τρεμόπαιζαν συνεχῶς καὶ δὲν σταθεροποιοῦνταν σὲ μία συγκεκριμένη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ὅτι κάποιο καλώδιο δὲν κάνει καλὴ ἐπαφὴ καὶ βυθίστηκα στὸ κάθισμά μου. Ὅταν ξεκίνησε ἡ τροχοδρόμηση, τὰ πρόβλημα στὰ ἠλεκτρικὰ ἔγινε πιὸ ἔντονο, ἐνῶ παράλληλα ἀκούγονταν καὶ ὁ χαρακτηριστικὸς ἦχος μικρῶν, πολλαπλῶν βραχυκυκλωμάτων. Δὲν ἔδωσα σημασία• τὰ φῶτα ἔσβησαν, ἀπογειωθήκαμε καί, ὅταν ξαναναψαν τὸ πρόβλημα ὑφίστατο σὲ μικρότερο βαθμό. Καθόμουν μὲ τὴ μητέρα μου στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ ἀεροσκάφους, μπροστὰ ἀπὸ τὸ φτερό, ἐνῶ φίλοι καὶ γνωστοὶ κάθονταν σὲ κοντινὲς θέσεις.

Μετὰ ἀπὸ περίπου 20 λεπτὰ ἀκούσαμε ἕναν δυνατὸ θόρυβο καὶ τὸ ἀεροπλάνο ἄρχιζε νὰ τρέμει καὶ νὰ κινεῖται δεξιὰ καὶ ἀριστερά, σὰν νὰ «κοσκινίζει», ὅπως εὔστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος εἶπε πρῶτα στὰ ἑβραϊκὰ καὶ μετὰ στὰ ἀγγλικὰ νὰ παραμείνουμε μὲ τὶς ζῶνες μᾶς δεμένες, τὸ ἴδιο ἔκαναν ἀμέσως καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ Ἀρχικὰ δὲν δώσαμε σημασία, ὥσπου κοίταξα τὸ φτερὸ καὶ εἶδα τὴν τουρμπίνα νὰ φλέγεται καὶ νὰ ἐκσφενδονίζει κομμάτια ἀπὸ πυρωμένο σίδερο! Μετὰ ἀπὸ ἕνα καθησυχαστικὸ πρόλογο, τὴν ἔδειξα στὴ μητέρα μου καὶ στοὺς γύρω φίλους. Ὅλοι μας εἴχαμε ταξιδέψει πολλὲς φορὲς μὲ ἀεροπλάνο, ἀλλὰ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως ἀλλὰ κρύψαμε ἐπιμελῶς τὴν ἀνησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, λέγαμε νοερὰ τὴν Εὐχή. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ λεπτὰ ἔγινε νέα ἀνακοίνωση ποὺ μᾶς πληροφοροῦσε γιὰ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἀριστεροῦ κινητήρα καὶ ὅτι θὰ προσπαθήσουμε νὰ φθάσουμε στὰ Ἐλευθέριος Βενιζέλος μὲ τὸν ἄλλον.

Δὲν πέρασαν ἄλλα εἴκοσι λεπτὰ ὅταν ἀκούστηκε ἕνας λιγότερος δυνατὸς θόρυβος ἀπὸ τὴ δεξιὰ πλευρὰ καὶ νοιώσαμε ὅλοι τὶς ἴδιες ἔντονες δονήσεις τοῦ ἀεροσκάφους, ἀναμεμιγμένες μὲ ἀναταράξεις. Κάποιοι ποὺ κάθονταν μπροστὰ ἀπὸ τὸ δεξὶ φτερὸ φώναξαν «πῆρε φωτιὰ ἡ τουρμπίνα»! Τὸ μέχρι τότε ἤπιο καί, μᾶλλον εὐχάριστο κλίμα, τοῦ θαλάμου ἀντικαταστάθηκε σύντομα ἀπὸ πανικό. Τὸ ἀεροσκάφος ἔχανε διαρκῶς καὶ ἀπότομα ὕψος καὶ ἀκουγόταν ἕνας θόρυβος σὰν σφύριγμα, ποὺ μετὰ θυμήθηκα ὅτι τὸν ἄκουγα στὶς ταινίες, ὅταν ἔπεφταν οἱ βόμβες τῶν ἀεροπλάνων. Οἱ ἀεροσυνοδοί, ποὺ μόλις εἶχαν ξεκίνησε νὰ προσφέρουν ἀναψυκτικά, ἀσφάλισαν τρέχοντας τὰ καροτσάκια τους στὶς κατάλληλες θέσεις• κάθισαν γρήγορα κὰ προσδέθηκαν κρατώντας τὸ κεφάλι τοὺς κοντὰ στὰ γόνατα. Ἀρκετοὶ καρδιοπαθεῖς καὶ ἡλικιωμένοι ἔπαιρναν τὰ χάπια τοὺς δύο-δύο. Μεταξὺ συζύγων, γίνονται δημόσιες ἐξομολογήσεις γιὰ τὸ πότε ἀπάτησε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μὲ ποιὸν καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες καὶ παποῦδες ἀπεκάλυπταν στὰ παιδιά τους ὅτι τοὺς ἀδίκησαν στὴ διαθήκη τους καὶ ζητοῦσαν συγχώρεση καὶ ἐκεῖνα τὴν ἔδιναν, ἀλλὰ καὶ τὴ ζητοῦσαν μὲ τὴ σειρά τους γιὰ παλιὲς ἄπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ὁμολογοῦσαν ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὸ τάδε περιστατικὸ εἶχαν πεῖ ψέματα καὶ συκοφαντήσει ἀλλήλους....

Ὅλα τὰ παραπάνω μαζὶ μὲ τὴ συνεχῆ καὶ ἀπότομη ἀπώλεια ὕψους, τὶς ἀσυνήθιστες ἀναταράξεις καὶ τὴ σιγὴ τοῦ πιλότου ἔκαναν βαριὰ τὴν ἀτμόσφαιρα. Σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αὐτό, κάποιος ἀπὸ τὴν παρέα φώναξε «εἶχε δίκιο ὁ τάδε», ἐνθυμούμενος τὰ λόγια ἑνὸς μοναχοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε πεῖ, παρουσία τρίτων, πρὶν ἀπὸ λίγες ἥμερες ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ θρηνήσει μεγαλύτερο ἀριθμὸ νεκρῶν ἀπὸ ὅ,τι τὸ Πάσχα - ἀναφερόμενος στὸ δυστύχημα λίγο πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα στὰ Τέμπη - μόνο ποὺ αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ εἶναι στὴ θάλασσα. Εἴχαμε ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦμε σοβαρά...

Τὸ ἀεροπλάνο ἄρχισε νὰ παίρνει κλίση καταλάβαμε ὅτι προσπαθεῖ νὰ στρίψει καὶ σκέφθηκα ὅτι θὰ ἐπιστρέφαμε στὸ Τὲλ Ἀβὶβ ἡ ὅτι θὰ πηγαίναμε στὴν Κύπρο. Σὲ λίγο σηκώθηκε μία ἀεροσυνοδὸς καὶ πῆγε βιαστικὰ νὰ ἀσφαλίσει κάποια ἀντικείμενα ποὺ ἔπεφταν. Τὴ σταμάτησα καὶ τὴ ρώτησα τί ἀκριβῶς συνέβαινε. Ἡ πρώην χαμογελαστὴ καὶ γλυκομίλητη κοπέλα εἶχε γίνει κατάχλωμη καὶ εἶχε χάσει τὴ φωνή της. Ὁ φόβος κυριαρχοῦσε στὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου της, στὰ σφιγμένα δόντια καὶ κορυφώνονχαν στὰ ματιά της.

Τὴ ρώτησα ἐὰν εἴχαμε χάσει καὶ τοὺς δύο κινητῆρες καὶ ἀπάντησε μὲ νεῦμα καταφατικά. «Καὶ τώρα τί θὰ γίνει; Πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε;», ξαναρώτησα. Ἔπαψε νὰ μὲ κοιτάζει στὰ μάτια, τὸ βλέμμα τῆς ἔγινε μακρινό, σὰν νὰ κοιτοῦσε τὸ κενό, κινοῦσε τὸ κεφάλι τῆς δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ἀνασήκωσε τοὺς ὤμους ἀδιάφορα, σὰν ὅλα νὰ εἶχαν τελειώσει καὶ ἔκανε νὰ φύγει. Τὴ συγκράτησα ἔντονα ἀπὸ τὸ χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» καὶ ἐκείνη μου ἔγνεψε πολλὲς φορὲς καταφατικά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀρθρώσει λέξη καὶ ἔτρεξε νὰ προσδεθεῖ πάλι στὸ κάθισμά της, κρατώντας σφιχτὰ τὸ κεφάλι στὰ γόνατα. Πήραμε ὅλοι βαθιὰ ἀνάσα καὶ προσπαθούσαμε ὅσο τὸ δυνατὸν ψύχραιμα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ συμβαίνοντα.

Τὸ πέπλο τῆς μελαγχολίας ἔσκισε ἡ δυνατὴ φωνὴ ἑνὸς ρασοφόρου: «Μὴν φοβάστε, ἀδελφοί μου, ἂς προσευχηθοῦμε, δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός!». Οἱ ἱερεῖς ἔβαλαν πετραχήλι καὶ ἄρχισαν νὰ διαβάζουν, κάποιοι λαϊκοὶ ἔλεγαν νοερὰ τὴν Εὐχὴ καὶ οἱ ὑπόλοιποι χωρίστηκαν σὲ δύο ὁμάδες - τὴ δεξιὰ καὶ τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα τοῦ θαλάμου τῶν ἐπιβατῶν - καὶ ἄρχισαν δειλὰ νὰ ψάλουν οἱ μὲν τὴν Παράκληση τῆς Παναγίας, οἱ δὲ τοὺς Χαιρετισμούς. Ἀναθέσαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν Θεὸ καὶ αἰσθανθήκαμε πολὺ καλύτερα ξελαφρώσαμε.

Οἱ ἀλλόθρησκοι ἐπιβάτες, ὑπερβολικὰ φοβισμένοι σὲ σύγκριση μ' ἐμᾶς, νόμιζαν ὅτι τραγουδούσαμε καὶ μᾶς κοίταζαν σὰν νὰ ἤμασταν τρελοί. Ἡ παρήγορη ὅμως αὐτὴ ψυχικὴ ἀνάταση διεκόπη λίγο ἀργότερα, ὅταν ἔκανε ἀνακοίνωση μὲ τρεμάμενη φωνὴ ὁ πιλότος: «ὅπως ἤδη καταλάβατε, πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα χάσαμε καὶ τὸ δεύτερο κινητήρα ἀνεφλέγη. Ρίξαμε τὰ καύσιμα καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ Μπὲν Κουριὸν (τὸ ἀεροδρόμιο τοῦ Τὲλ Ἀβίβ), ἀλλά...» τοῦ ἦρθε ἕνας κόμπος στὸν λαιμὸ καὶ σταμάτησε ἀπότομα. Πρὸς στιγμὴν πάγωσε τὸ αἷμα μας. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀλλιῶς εἶναι νὰ ὑποθέτεις βάσιμα πῶς ὁδεύεις σὲ κάτι δυσάρεστο καὶ ἀλλιῶς εἶναι νὰ σοὺ τὸ ἐπιβεβαιώνουν ἐπισήμως! Μετὰ τὶς πρῶτες ἀμήχανες στιγμές, συνεχίσαμε ὅλοι μαζὶ νὰ προσευχόμαστε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ εἴχαμε σταματήσει, ἄλλοι τὴν Εὐχή, ἄλλοι τὴν Παράκληση, ἄλλοι τοὺς Χαιρετισμούς. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι προσεύχονταν θερμὰ καὶ ὅσοι ἔδειχναν στὸ παρελθὸν νὰ μὴν πιστεύουν...

Προσπάθησα νὰ φερθῶ ψύχραιμα σὲ σημεῖο ποὺ κατηγορήθηκα γιὰ ἀναισθησία. Ἐξήγησα ἤρεμα, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ δώσω κουράγιο καὶ σὲ κάποιους ποὺ ἔκλαιγαν: «Κάποτε ὅλοι θὰ πεθάνουμε αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Τί μᾶς μένει τότε; Τὸ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε καὶ τὸ πῶς θὰ τὰ ζήσουμε. Ὅλοι μας θέλουμε νὰ ζήσουμε πολλὰ χρόνια, ἐὰν ὅμως ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ πεθάνουμε σήμερα, οὔτε αὐτὸ ἀλλάζει• ἔξαλλου, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀνθρωπίνως γιὰ νὰ σωθοῦμε καὶ δὲν τὸ κάνουμε. Ἄρα, ἐὰν πάρουμε ὡς δεδομένο ὅτι σήμερα θὰ κληθοῦμε σὲ ἀπολογία, τί πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει; Τὸ σὲ ποιὰ κατάσταση βρίσκεται ἡ ψυχή μας. Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: «εἶμαι σὲ ἄσχημη κατάσταση, ἀλλά, ἐὰν εἶχα καὶ ἄλλα χρόνια, θὰ μετανοοῦσα!» Αὐτὴ ὅμως ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη δὲν εἶναι τῆς παρούσης, εἶναι μᾶλλον ἕνας εὐσεβὴς πόθος, γιατί εἴπαμε ὅτι παίρνουμε ὡς δεδομένο ὅτι παραδίδουμε σήμερα. Ἄρα τί μᾶς μένει νὰ κάνουμε; Νὰ προσευχηθοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ζητήσουμε μὲ θερμὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως πρέπει νὰ ἔχουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατί:

ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ ἐμᾶς, δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ γίνει κάτι πρὸς ζημία τῆς ψυχῆς μας, δηλαδή, ἐὰν μᾶς πάρει σήμερα, αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι θὰ μᾶς πάρει στὴν καλύτερη στιγμή μας.

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἐξομολογηθήκαμε καὶ κοινωνήσαμε μόλις χθὲς στὴ ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ἄρα εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἕτοιμοι. σκεφθεῖτε νὰ φεύγαμε ἐντελῶς ἀπροετοίμαστοι; Ὅσοι ἤρθαμε ἐδῶ, δὲν ἤρθαμε γιὰ τουρισμὸ ἀλλὰ γιὰ προσκύνημα• λέτε ὁ Κύριος καὶ ἡ Παναγία, ποῦ ἤρθαμε στὴν ἑορτή Της, νὰ μᾶς ἀφήσουν ἔτσι;

Οἱ ἀναταράξεις συνεχίζονταν πάλι ἔντονες. Ἤμασταν χαμηλά, ἄρχισαν νὰ διακρίνονται τὰ νησιὰ μὲ τὰ χαρακτηριστικά τους καὶ μακριὰ ἡ στεριά. Ξαφνικὰ σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἴδιος ρασοφόρος, ποὺ καθόταν μπροστὰ δεξιὰ καὶ μᾶς εἶχε παροτρύνει νὰ προσευχηθοῦμε - δὲν γνωρίζω ἐὰν ἦταν μοναχὸς ἡ Ἱερομόναχος (θυμᾶμαι μόνο τὴν ψηλόλιγνη μορφὴ τοῦ τὸ ἱλαρό του προσώπου καὶ τὴ μακριά του γενειάδα) καὶ εἶπε μὲ δυνατὴ καὶ γεμάτι σιγουριὰ φωνὴ καὶ δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σᾶς παρακαλῶ, πιστέψτε μὲ βλέπω τὴν Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη καὶ κρατάει τὸ ἀεροπλάνο ἀπὸ τὴν κοιλιὰ- θὰ σωθοῦμε, θὰ σωθοῦμε!» καὶ ξεσπώντας σὲ δάκρυα: «ἂς προσευχηθοῦμε νὰ τὴν εὐχαριστήσουμε».

Ὅλοι οἱ ἐπιβάτες πήραμε κουράγιο καὶ ἀρχίσαμε νὰ ψέλνουμε, δυνατὰ αὐτὴ τί φορᾶ, χαρμόσυνα τὴν Παράκληση. Μέχρι καὶ οἱ ἀεροσυνοδοὶ κατάλαβαν ἀπὸ τί γλώσσα τοῦ σώματος ὅτι κάτι εὐχάριστο συμβαίνει καὶ ἀναθάρρεψαν κοιτώντας ἀπορημένες.

Σὲ λίγη ὥρα φάνηκαν καθαρὰ τὰ κτήρια τοῦ Τὲλ Ἀβὶβ- ἤμασταν ἤδη πολὺ χαμηλά. Ἔμεναν λίγες μόλις στιγμές... Ἄρχισαν νὰ μπαίνουν λογισμοὶ ἀμφιβολίας στὸ μυαλό μου: «Ἄραγε ἡ πρόσκρουση θὰ γίνει στὴ στεριὰ ἡ θὰ πέσουμε στὴ θάλασσα;», μὰ προσπαθοῦσα νὰ τοὺς διώξω μὲ τὴν προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία. Γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου. Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἤμας.»

Σὲ λίγο φάνηκε τὸ ἀεροδρόμιο. Ὁ διάδρομος ἦταν στρωμένος μὲ ἀφρὸ καὶ κατὰ μῆκος τοῦ ἦταν παρατεταγμένα πολλὰ νοσοκομειακά. Ἄλλο ἀεροπλάνο δὲν φαινόταν, προφανῶς μᾶς εἶχαν δώσει προτεραιότητα. Μᾶς φάνηκε ὅτι κατεβαίναμε μὲ μεγάλη ταχύτητα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες φορές, μᾶς χώριζαν λίγα μόλις μέτρα ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Ὅταν ἔγινε ἡ ἐπαφή, τὸ ἀεροπλάνο σταμάτησε κατὰ θαυμαστὸ τρόπο σὲ μόλις 50 μέτρα, χωρὶς κανένας μας νὰ κινηθεῖ ἀπὸ τὴ θέση του, ἔστω καὶ κατ' ἐλάχιστον. Τουρμπίνες δὲν εἶχε, γιὰ νὰ τὶς θέσει σὲ ἀνάστροφη λειτουργία, ὥστε νὰ φρενάρει, καὶ τὸ φρένο στὶς ρόδες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πολὺ ἀπότομο - πράγμα πολὺ ἐπικίνδυνο - γιὰ νὰ σταματήσουμε μόλις σὲ 50 μέτρα, καὶ ἀκόμα καὶ τότε θὰ ἔπρεπε λόγω ἀδράνειας νὰ πεταχτοῦμε ὅλοι πρὸς τὰ μπροστά! (Ἐδῶ φρενάρει κανεὶς λίγο μὲ τὸ αὐτοκίνητο καὶ μὲ μικρὲς ταχύτητες καὶ τὸ σῶμα τοῦ πηγαίνει μπροστά). Τίποτα ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγινε. Τὸ ἀεροπλάνο δὲν σταμάτησε σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τῆς φυσικῆς, ἀλλὰ σὰν νὰ ἐναποτέθηκε μαλακὰ στὸ ἔδαφος!

Ὅλοι ἀρχίσαμε, γεμάτοι ἀνακούφιση,τὰ εὐχαριστήρια: «Δόξα Σοὶ Κύριε», «Σὲ εὐχαριστῶ Παναγία μου», «Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ Ὄνομά Σου, Κύριε».

Μόνο τὶς ἀεροσυνοδοὺς εἶχε πιάσει νευρικὴ κρίση. Γιὰ τουλάχιστον πέντε λεπτὰ ἡ μία ἄνοιγε ἕνα γιαούρτι, ἔτρωγε μία κουταλιά, τὸ πέταγε καὶ ἔπαιρνε ἄλλο, ἡ ἄλλη ἀνοιγόκλεινε συνεχῶς κάποια μεταλλικὰ συρτάρια, ἡ ἄλλη ἔτρεμε καὶ χτυποῦσαν τὰ δόντια της.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἀποβιβαστήκαμε καὶ συνοδεία ἀστυνομικῶν, ἰατρῶν καὶ νοσοκόμων πήγαμε σὲ ἕνα σαλόνι, ὅπου κάποιους προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς συνεφέρουν καὶ στοὺς ὑπόλοιπους πρόσφεραν ἕνα ἀναψυκτικό. Ἀπὸ τὴν ἔνταση εἶχε στεγνώσει τὸ στόμα μας, ἀλλὰ ποιὸς νοιαζόταν;

Ἤμασταν ζωντανοὶ μόνο αὐτὸ μετροῦσε! Σὲ λίγο ἦρθε ἄλλο ἀεροσκάφος νὰ μᾶς πάει στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ φθάσαμε ἀσφαλῶς. Βέβαιά μας περίμεναν δημοσιογράφοι καὶ κάμερες. Ἕνας φίλος μου τηλεφώνησε μὲ ἀγωνία νὰ δεῖ ἐὰν εἶμαι καλά, γιατί εἶδε ἕνα trailer στὶς πρωινὲς εἰδήσεις μεγάλου καναλιοῦ γιὰ τὴν πτήση μας, ἀλλὰ μετὰ τὸ θέμα ἀποσιωπήθηκε ἐπιμελῶς.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅλοι μας χάσαμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὶς λεπτομέρειες. Δὲν φώναζε κανείς, δὲν διαμαρτύρονταν γιὰ τὴν καθυστέρηση, γιὰ τὶς βαλίτσες, γιὰ τὶς δημοσίως ἐξομολογηθεῖσες βαριὲς ἁμαρτίες, γιὰ τίποτα. Βαδίζαμε στὴ γῆ, ἀλλὰ τὸ μυαλὸ καὶ ἡ καρδιὰ μᾶς ἦταν γεμάτα εὐγνωμοσύνη, κατὰ τὴ δύναμη τοῦ καθενὸς προσκολλημένα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἐπιβεβαίωσε τόσο περίτρανα καὶ πάλι τὴν ἀγάπη Του. Ξέραμε ὅτι ζούσαμε μέσα στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμασταν ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀνεκλάλητη εὐγνωμοσύνη γὶ αὐτό.

Καὶ οἱ ἑπόμενες ἥμερες πέρασαν ἔτσι. Ἔβλεπα καθετὶ ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαποῦσα καὶ τὸ θαύμαζα. Εἶχα πάψει νὰ θυμώνω καὶ νὰ ἀναλώνομαι σὲ δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθοῦσα νὰ ἀνταποκριθῶ στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἐπιεικῆ συμπεριφορά, μὴν κρίνοντας καί, ὁπού μποροῦσα, βοηθώντας τοὺς ἄλλους. Δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ μία περίπου ἑβδομάδα, ξαναμπῆκα στὴ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας. Ντρέπομαι ποὺ τὸ ἀναφέρω, ἀλλὰ δὲν κατάφερα νὰ συγκρατήσω μέσα μου ἐκείνη τὴν πρωτόγνωρη εἰρήνη, τὴν προσευχή, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀγάπη.

Αὐτὰ τὸ πέρα γιὰ πέρα πραγματικὸ γεγονός, μὲ ἔκανε νὰ βλέπω τὰ πράγματα λίγο διαφορετικά, νὰ προσπαθῶ νὰ βγῶ ἀπὸ τὸ καβούκι τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μου καὶ τῆς παράλογης λογικῆς μας, ποὺ τὰ βάζει ὅλα σὲ κουτάκια καὶ θέλει νὰ τὰ ἐξηγεῖ μὲ νόμους καὶ κανόνες. Ὁ φόβος τοῦ τέλους ἐπιχαχύνει τὴ συνειδητοποίηση τῶν λαθῶν, ὠθεῖ σὲ συναίσθηση...

Ἡ εὐγνωμοσύνη ποὺ νοιώθει κανεὶς τὴν ἄπειρη ἀγάπη Τοῦ Θεοῦ μαλακώνει τὴν καρδιά του, τὸν λιώνει, τὸν κάνει νὰ ἀγαπάει διὰ τοῦ Θεοῦ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὴν κτίση καὶ παράλληλα φοβᾶται μήπως μὲ κάποια πράξη τοῦ λυπήσει τὸν Θεὸ καὶ χάσει αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ γεύεται ἡ καρδιά του καὶ σκιρτᾶ, αὐτὸ ποὺ φτιάχτηκε νὰ ἀναζητᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ τὴν διὰ τῆς ἀγάπης δωρεὰν παρεχόμενης ἕνωσής της μὲ τὸν Θεό.

(Ἀποφάσισα νὰ γράψω αὐτὴ τὴν μοναδικὴ γιὰ μενα ἐμπειρία κατὰ παράκληση ἑνὸς ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ «πρὸς δόξαν Θεοῦ» καὶ πνευματικὴ τόνωση τῶν ἀδελφῶν. Παρακαλῶ, συγχωρέστε τὸν προσωπικὸ τόνο τῆς διήγησης, ἀλλὰ ἤθελα νὰ ἀποδώσω τὰ γεγονότα καὶ τὰ συναισθήματα ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ζήσαμε. Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν κατανόησή σας.)

Της προσκυνητρίας, Α.Π.

Πηγή: ΕΡΩ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ, ΤΕΥΧΟΣ 1

Αναδημοσίευση από: Κοινωνία Αγίων