Ούτος...

Ούτος ….

Μου είπε:
- Μια οικογένεια υποφέρει πολύ.
Είπα
- Κύριε, ελέησον.
- Πρέπει κάτι να της προσφέρουμε.
- Εμείς; Παράσχου, Κύριε.
- Μα κάτι πρέπει να κάνουμε κι’ εμείς, μου είπε ανήσυχος.
- Ειρήνη πάση είπα.
- Αυτό για άλλη ώρα. Για άλλους.
- Και το πνεύματί σου.
- Λοιπόν, τίποτα δεν θα κάνουμε;
- Θα τα αναθέσωμεν όλα εις τον Κύριον. Σοι, Κύριε.

Τότε άκουσα φωνή-κεραυνό!
- Ούτος…. (ούτε το χριστιανικό μου όνομα δεν θέλησε να πει. Αυτός…) Ούτος τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτού πόρρω απέχει απ’ εμού.
Τρόμαξα.
Συνήλθα.
Και είπα, επί τέλους, κάτι σωστό:
- Αμήν (αληθώς) …

Ιωσήφ Αγαπητός

Αναδημοσίευση από: Αναστάσιος