Η αντιλογία της Ανάστασης

Ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν . εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν. Α΄ Κορινθίους α΄ 23, 24

Όταν ο Απόστολος Παύλος ήρθε στην Αθήνα, βρήκε την πόλη γεμάτη είδωλα, ναούς, γιορτές και πανηγύρια, με θέμα τις ποικίλες θεότητές τους. Διάχυτη θεοσέβεια, μα ουσία μηδέν. Η ζωή των Αθηναίων, γεμάτη πάθη... νομιμοποιημένα. Ανάμεσα στα «σεβάσματά» τους ξεχωρίζει το αφιερωμένο «στον άγνωστο Θεό». Και τους μιλάει για τον ζωντανό Θεό του ουρανού και της Γης, τον ένα και μοναδικό Δημιουργό, που δεν έχει ανάγκη να μορφοποιηθεί με χρυσό ή ασήμι. Αυτός ο Θεός έστειλε το Γιο Του το Μονογενή να πεθάνει, και Τον ανέστησε από τους νεκρούς. Σ’ αυτό το σημείο οι Αθηναίοι αντιστέκονται. Τους αρέσουν οι φιλοσοφικές συζητήσεις, τα νέα ρεύματα. Όχι όμως και ανάσταση νεκρών! «Θα σε ξανακούσουμε γι’ αυτό μια άλλη φορά» ανέβαλαν αόριστα, και ποτέ δεν τους ξαναδόθηκε αυτή η ευκαιρία. Κάποιοι όμως Αθηναίοι, λίγοι αυτοί, το πίστεψαν, το αγκάλιασαν, γνώρισαν την Αλήθεια.

Πάντοτε η Ανάσταση του Χριστού υπήρξε σημείο αιχμής για τους δύσπιστους. Όμως είναι η δόξα της πίστης στο Χριστό, που χωρίς αυτήν γίνεται μάταιη (Α΄ Κορινθίους ιε΄ 17). Η Ανάσταση του Χριστού έφερε την ανάσταση στη ζωή μας, αφού πρώτα ταυτιστήκαμε διά της πίστεως με το θάνατό Του, πεθάναμε για τα παλιά, τα απορρίψαμε με σιχασιά και τα αρνηθήκαμε. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό. Δεν μπορείς να δεχτείς την Ανάσταση, αν πρώτα δεν δεχτείς και καταδικάσεις τη δική σου αμαρτία!

Κύριέ μου, θέλω να ζήσω την καινούρια, αναστημένη ζωή τη δική Σου! Δώσε μου τη δύναμη να στείλω στο Σταυρό όλη την παλιά μου ζωή, για θάνατο!

Πνευματικές Εκδόσεις

Ημερομηνία Ανάρτησης : 8/4/2010